[บันทึกการเดินทาง] Beamed into Duty: Saving Mr. Freckles

Moneka โพสต์ 2025-9-21 02:17:16

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-10-9 06:09 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1">
<title>Beamed into Duty: Saving Mr. Freckles</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@400;600;700&family=Cormorant+Garamond:ital,wght@0,400;0,500;0,600;1,500&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

/* =========================================================
=============== CONFIG (★ แก้ทีเดียวทั้งธีม) ===============
========================================================= */
:root{
/* ★ พื้นหลังทั้งหน้า (นิ่งกับจอ) */
--wall: url("https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/eL8s5B.gif");

/* ★ โทน “พาสเทล–ขาว” สำหรับฟุ้ง ๆ */
--accent: #F7EEFF;
--accent-rgb: 247,238,255;

/* ★ สี/ความใสของแก้ว */
--glass: rgba(245, 245, 220,.42);
--glass-b: rgba(255,255,255,.38);

/* ★ เอฟเฟกต์ฟุ้ง */
--glow-outer:rgba(255,255,255,.60);
--glow-inner:rgba(var(--accent-rgb), .35);
--glow-soft: rgba(255,255,255,.35);
--glow-spread: 34px;
--blur-amt: 10px;

/* ขนาดรูป/คอนเทนต์ */
--hero-h: 520px;
--maxw: 980px;
--item-h: 220px; /* fallback ถ้าเบราว์เซอร์ไม่รองรับ aspect-ratio */
}

/* ===== วอลเปเปอร์ทั้งหน้า ===== */
body{ background: transparent !important; }
html::before{
content:""; position: fixed; inset: 0; z-index: -1; pointer-events: none;
background: var(--wall) center/cover no-repeat;
filter: saturate(1.02) contrast(1.0);
opacity: .95;
}

/* ===== พื้นที่โพสต์ ===== */
.pj-post{
font-family:'Kanit',system-ui,-apple-system,sans-serif;
color: var(--text-color);
max-width: var(--maxw);
margin: 0 auto;
padding: 18px;
}

/* =============== กล่องโปร่งใส (แก้ว) + ฟุ้งพาสเทล =============== */
.pj-card{
position: relative;
background:
linear-gradient(135deg,
 rgba(var(--accent-rgb), .22) 0%,
 rgba(var(--accent-rgb), .10) 40%,
 rgba(59, 20, 20,.12) 60%,
 rgba(59, 20, 20,.06) 100%
),
var(--glass);
border: 1px solid var(--glass-b);
border-radius: 16px;
padding: 22px;
box-shadow:
0 10px 26px rgba(255,255,255,.12),
0 0 var(--glow-spread) 10px var(--glow-outer),
0 0 calc(var(--glow-spread) * 1.2) 0 var(--glow-inner),
0 0 40px 10px var(--glow-soft);
backdrop-filter: saturate(150%) blur(var(--blur-amt));
-webkit-backdrop-filter: saturate(150%) blur(var(--blur-amt));
margin-bottom: 18px;
overflow: hidden;
}
.pj-card::before{
content:""; position:absolute; inset:-16% -12% -30% -12%;
pointer-events:none; z-index:0;
background:
radial-gradient(60% 45% at 12% -5%,rgba(var(--accent-rgb), .35), transparent 60%),
radial-gradient(48% 45% at 100% -15%, rgba(var(--accent-rgb), .25), transparent 60%),
radial-gradient(60% 30% at 50% 110%, rgba(59, 20, 20,.25), transparent 60%);
mix-blend-mode: screen;
}
.pj-card > *{ position: relative; z-index: 1; }

/* ====== SCOPE ทั้งหมดไว้ใน .ootd เพื่อกันชนกับธีมบอร์ด ====== */
.ootd{
 --bg1:#2c0509; /* burgundy top */
 --bg2:#5a0f18; /* burgundy bottom */
 --ink:#f3efec; /* ivory text */
 --muted:#e9e0d9;
 --card:#ffffff;
 --maxw:980px;
 --border:5px;
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.35);

 max-width: var(--maxw);
 margin: 28px auto 56px;
 border-radius: 18px;
 overflow: hidden;
 box-shadow: 0 18px 50px rgba(0,0,0,.35);

 /* พื้นหลังไล่เฉดอยู่ภายในกรอบ */
 background:
 radial-gradient(1200px 800px at 60% -10%, #7a1b27 0%, transparent 60%),
 linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 color: var(--ink);
 font-family:"Cormorant Garamond", serif;
 -webkit-font-smoothing:antialiased;
 -moz-osx-font-smoothing:grayscale;
 position: relative;
 isolation: isolate;
}
.ootd *{ box-sizing:border-box }

/* ===== Topbar ===== */
.ootd .topbar{
 position: sticky; top:0; z-index:10;
 border-bottom:2px solid rgba(255,255,255,.25);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(0,0,0,.25), rgba(0,0,0,.05));
 backdrop-filter: blur(1px);
}
.ootd .topbar__inner{
 max-width: calc(var(--maxw) - 24px);
 margin:0 auto;
 padding:18px 16px;
 display:flex; align-items:center; justify-content:space-between;
 font-family:"Cinzel", serif;
 letter-spacing:.06em;
}
.ootd .brand{
 font-size:28px;
 color:var(--ink);
 text-decoration:none;
}
.ootd .brand:hover{ text-decoration:underline; }
.ootd .search{ display:flex; align-items:center; gap:14px; opacity:.95; }
.ootd .search__label{ font-size:22px; }
.ootd .search__icon{
 width:28px; height:28px; border:2px solid var(--ink);
 border-radius:50%; position:relative; display:inline-block;
}
.ootd .search__icon:after{
 content:""; position:absolute; right:-7px; bottom:-6px;
 width:12px; height:2px; background:var(--ink); transform:rotate(45deg);
 border-radius:2px;
}

.ootd .wrap{ max-width: calc(var(--maxw) - 24px); margin:0 auto 60px; padding:0 16px; }

/* ===== Title (สองบรรทัด) ===== */
.ootd .ttl{
 margin:28px 0 22px;
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 line-height:.95;
 letter-spacing:.05em;
 text-transform:uppercase;
 font-size:clamp(44px, 6.4vw, 96px);
}
.ootd .ttl .bk{ display:block; }

/* ===== Buttons ===== */
.ootd .cta{ display:flex; gap:28px; flex-wrap:wrap; margin:22px 0 32px; }
.ootd .btn{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-size:28px; letter-spacing:.06em;
 padding:18px 34px;
 border:3px solid var(--ink);
 background:transparent; color:var(--ink);
 cursor:pointer; transition:transform .12s ease, box-shadow .12s ease, background .2s ease;
 display:inline-block; text-decoration:none;
 will-change:transform;
}
.ootd .btn:hover{ background:rgba(255,255,255,.08); animation:ootd-shake .32s linear both; }
.ootd .btn:active{ transform:translateY(2px) scale(.99); }
@keyframes ootd-shake{
 0%{ transform:translateX(0) }
 20%{ transform:translateX(-2px) }
 40%{ transform:translateX(2px) }
 60%{ transform:translateX(-1px) }
 80%{ transform:translateX(1px) }
 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* ===== Gallery: คุมให้ซ้าย–ขวาถูกบังเท่ากัน ===== */
.ootd{
/* กำหนดตัวแปรสำหรับคำนวณตำแหน่ง */
--center-w: min(44vw, 420px); /* ความกว้างภาพกลาง */
--center-h: min(110vw, 780px);
--side-w: min(34vw, 300px); /* ความกว้างภาพซ้าย/ขวา */
--side-h: min(90vw,720px);
--reveal: 110px; /* ส่วนที่อยากให้ "โผล่" ออกจากใต้ภาพกลาง เท่ากันทั้งซ้าย-ขวา */
}

.ootd .gallery{
position:relative;
margin:30px auto 42px;
height:min(95vw, 720px);
max-height:720px;
}

/* โครงภาพพื้นฐาน */
.ootd .ph{
position:absolute; top:50%;
transform:translateY(-50%);
overflow:hidden;
border:var(--border) solid var(--card);
box-shadow:var(--shadow);
transition:transform .35s ease, filter .35s ease;
will-change:transform;
background:#111;
}
.ootd .ph img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover; display:block;
filter:grayscale(100%);
transition:filter .35s ease;
}

/* กลาง */
.ootd .ph.center{
left:50%;
width:var(--center-w); height:var(--center-h);
transform:translate(-50%,-50%);
z-index:3;
}
/* ซ้าย/ขวา – คำนวณตำแหน่งให้โผล่เท่ากันด้วย --reveal */
.ootd .ph.left{
left: calc(50% - (var(--center-w) / 2) - (var(--side-w) - var(--reveal)));
width:var(--side-w); height:var(--side-h);
}
.ootd .ph.right{
left: calc(50% + (var(--center-w) / 2) - var(--reveal));
width:var(--side-w); height:var(--side-h);
}

/* Hover: ยกขึ้นเล็กน้อย + คืนสีจริง */
.ootd .ph:hover{ transform:translateY(-52%) scale(1.035); filter:brightness(1.02); }
.ootd .ph.center:hover{ transform:translate(-50%,-52%) scale(1.035); }
.ootd .ph:hover img{ filter:none; }

/* Responsive ปรับระยะโผล่ให้พอดีกับจอเล็ก */
@media (max-width:768px){
.ootd{ --reveal: 70px; }
}

/* ===== Responsive ===== */
@media (max-width:768px){
 .ootd .brand{ font-size:24px }
 .ootd .search__label{ font-size:18px }
 .ootd .cta{ gap:16px }
 .ootd .btn{ font-size:22px; padding:14px 22px }
 .ootd .gallery{ height:min(140vw,760px) }
 .ootd .ph{ width:min(42vw,280px); height:min(120vw,640px) }
 .ootd .ph.center{ width:min(70vw,420px); height:min(160vw,700px) }
 .ootd .caption{ font-size:18px }
 .ootd .burst{ font-size:70px; right:-2px }
}

/* === Override กล่องข้อความให้เป็น #3B1414 เฉพาะบล็อก pj-content === */
.pj-card.pj-content{
background: #3B1414 !important; /* สีพื้นหลัง */
color: #F3EFEC; /* สีตัวอักษรให้อ่านง่ายบนพื้นเข้ม */
border-color: #5a2a2a; /* เส้นขอบโทนเข้มใกล้กัน */
box-shadow: 0 10px 26px rgba(0,0,0,.35); /* เงาเรียบ ๆ */
}

/* ปิดเลเยอร์แสง/ไลท์ใน before ที่มากับธีมแก้ว เพื่อให้เห็นสีทึบจริง */
.pj-card.pj-content::before{
display: none !important;
}

</style>

<section class="pj-card pj-content">
 
 

<div class="ootd">

<div class="topbar">
 <div class="topbar__inner">
 
 <a class="brand" href="https://percyjackson.mooorp.com/thread/1156/1/1" target="_blank" rel="noopener">The Dark Flame of Rome</a>
 <div class="search">
 <div class="search__label">SEARCH...</div>
 
 </div>
 </div>
</div>

<main class="wrap" role="main">
 
 <h1 class="ttl">
 BEAMED INTO DUTY:
 SAVING MR. FRECKLES
 </h1>

 
 <div class="cta">
 <a class="btn" href="https://percyjackson.mooorp.com/dzs_npc-dzs_npc#191" rel="noopener">LESTER</a>
 <a class="btn" href="https://percyjackson.mooorp.com/thread/1136/1/1" target="_blank" rel="noopener">MONEKA</a>
 </div>

 

 
 <section class="gallery" aria-label="Outfit preview images">
 <figure class="ph left">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/ElMYZB9WMAYBDDf.md.jpg" alt="Side outfit 1">
 </figure>

 <figure class="ph center">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/0ccc7724897fb29f4629d1af94949613.gif" alt="Main outfit">
 </figure>

 <figure class="ph right">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/-22_20250921001718.png" alt="Side outfit 2">
 </figure>
 </section>

 
 <div class="caption">
 <div style="text-align: center;">A prophecy foresees the mission’s fall four stars devoured and bids Lester/Apollo seek new stars, </div><div style="text-align: center;">unveiling LoNex’s hunt for an extinguished flame.
<hr style="font-size: large; width: 400px; height: 1px; background: rgb(211, 211, 211); border: 0px; border-radius: 2px; margin: 16px auto;">
 <iframe width="200" height="50" src="https://www.youtube.com/embed/7wtfhZwyrcc?autoplay=1&loop=1&playlist=7wtfhZwyrcc" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe></div><div style="text-align: center;"> </div><div class="caption">
 </div>
</div></main>
</div>

</section>

Moneka โพสต์ 2025-9-21 05:26:39

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-22 20:11 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 1 : ใครวะเนี้ย?</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 18 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงเช้า เวลา 10.00 น. ณ ที่กบดานลับของกลุ่มพรานอาร์เทมีส แวนคูเวอร์ แคนนาดา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
            ลมหายใจแรกที่แตะผิวแก้มคือความเย็นแปลกประหลาดเหมือนหมอกผสมแสงแดดยามรุ่ง โม่นีก้าสะดุ้งก้าวถอยหลังสองก้าวก่อนจะพยายามตั้งหลัก สายตาไล่มองรอบตัวอย่างรวดเร็ว เธออยู่ในกระท่อมไม้เก่า เพดานเตี้ยจนเกือบจะสัมผัสศีรษะ กลางห้องมีวงชอล์กซ้อนทับเป็นลวดลายพิธีกรรม เส้นอักขระเรืองแสงอ่อนราวกับมีชีวิต ละอองสีทองลอยกระจายอยู่ในอากาศเย็นจนรู้สึกถึงไอเยือกผ่านแขนเสื้อเครื่องแบบนักเรียนของอะคาเดเมียเซเนกา            เสียงฝีเท้าดังขึ้นเบื้องหน้า ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก้าวออกมาจากเงา เขามีผมหยักศกยุ่งเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าเข้มเจือประกายอารมณ์ขัน แม้ใบหน้าจะมีสิวบางจุดแต่กลับดูสะอาดสะอ้าน เสื้อยืดสีน้ำเงินเข้มพิมพ์ลายมงกุฎจาง ๆ สะพายกระเป๋าเป้สีเขียวเข้ม ด้านหลังมีคันธนูและลูกศรเสียบเรียงเป็นระเบียบ            “ช้า ๆ นะ ผมไม่ได้มาร้าย” เขารีบยกสองมือขึ้นเป็นสัญญาณให้เห็นว่าไม่ได้ถืออาวุธ            ด้วยความตกใจและไม่คุ้นชิ้นโมนีก้าไม่ฟัง เธอสลัดความตกใจด้วยสัญชาตญาณ ยกมือซ้ายขึ้น แหวนดาราจรัสที่นิ้วกลางเปล่งแสงวาบก่อนที่จะมีกราดิอุสปรากฏขึ้นในมือ เสียงโลหะเสียดอากาศดังกังวานจนบรรยากาศตึงเครียด “นายเป็นใคร มาจากไหน ชื่ออะไร” น้ำเสียงแข็งกร้าวสั่นเล็กน้อยจากความระแวง            ชายหนุ่มก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวก่อนวางเป้ลงกับพื้น ยกคิ้วเหมือนจะบอกว่าไม่คิดสู้ “ผมชื่อเลสเตอร์…เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส เรียกสั้น ๆ ว่าเลสก็ได้ ผมเป็นมนุษย์ธรรมดา ไม่ใช่ปีศาจ ไม่ใช่คนที่จะทำร้ายคุณแน่นอน” ในชั่วพริบตาที่เงียบสงัดภายในกระท่อมเก่า เลสเตอร์เพิ่งแนะนำตัวเสร็จก็เอ่ยต่อทันที ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ให้โอกาสอธิบาย “ผมเป็นคนทำพิธีโบราณที่ใช้อัญเชิญและเชื่อมโยงชะตากรรมของตนเองกับใครสักคน” เขาพูดรวดเดียว น้ำเสียงเจือความจริงจัง “พิธีนี้ไม่ต้องใช้เวลานานในการเดินทาง แค่ผู้ถูกเลือกมีโชคชะตาที่เข้ากัน คุณก็จะมาถึงทันทีเหมือนที่คุณเพิ่งเจอ”            โมนีก้ากระพริบตาปริบ ๆ รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอกเพราะความแปลกกับสิ่งที่ตัวเองพึ่งพบ “นี่…ที่ไหนกันแน่” เลสเตอร์ที่โดนถามสูดลมหายใจสั้น ๆ ก่อนตอบ “ที่กบดานลับของกลุ่มพรานอาร์เทมีส ในแวนคูเวอร์ แคนาดา”            “แคนาดา!?” เสียงของเธอดังสูงจนสะท้อนผนังไม้ “บ้าไปแล้ว! วาร์ปข้ามประเทศเลยหรอ? อเมซิ่งเกินนน ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นเดมิก็อดได้แค่ 24 วันเองนะ แล้วก็ต้องมาเจออะไรบ้าบอแบบนี้เนี่ยนะ!”            ชายหนุ่มเผลอทำตาโตตามไปด้วย “เดี๋ยว…คุณเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นเดมิก็อด แค่ 24 วัน?”            “ใช่ไง!” โมนีก้าตอบทันควัน กราดิอุสยังคงอยู่ในมือแม้เสียงจะสั่นเล็กน้อย “ทำไม นายมีปัญหาอะไรกับมันหรือไง”            เลสเตอร์ยกมือเกาหลังคออย่างจนใจเพราะเขาไม่รู้ด้วยซ้ำเขาภาวนาให้โชคชะตาส่งคนที่มีความสามารถและความกล้าหาญมาให้แต่นี้ส่งเด็กอายุ 15 ที่พึ่งรู้ว่าตัวเองเป็นดิมิก็อดได้ 24 วันมาให้ โชคชะตามันเล่นตลกบ้าอะไรเนี้ย “ไม่ใช่นะ…เอ่อ…ผมก็แค่ตกใจน่ะ ปกติคนที่ถูกพิธีดึงมามักจะผ่านการฝึกมาบ้างแล้ว” ก่อนเขาชะงักครู่หนึ่งก่อนเอียงศีรษะถามอย่างระมัดระวัง “เพื่อความแน่ใจ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนหรอ หมายถึงก่อนจะถูกดึงมา คุณอยู่บ้านหมาป่าหรือค่ายจูปิเตอร์”            โมนีก้าหรี่ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ของตนเองลงเล็กน้อย “ค่ายจูปิเตอร์สิ จะให้ฉันไปอยู่บ้านหมาป่าทำไมกัน”            “โอเค…ค่ายจูปิเตอร์” เลสเตอร์พึมพำพลางยกมือกดขมับราวกับเริ่มปวดหัว “เยี่ยมไปเลย ผมนี่แทบไม่รู้เลยว่าจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นยังไงให้คุณผู้หญิงผมสีม่วงครามตรงหน้าผมเข้าใจดี” ดวงตาสีฟ้าของเขาเหลือบมองเธออีกครั้ง ความจริงจังผสมความระอาเล็ก ๆ ทำให้โมนีก้าต้องกำดาบแน่นขึ้น เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึก            ภายในกระท่อมเงียบสงัดที่มีกลิ่นควันไฟคละคลุ้ง เลสเตอร์นั่งพิงเสาไม้ มือกอดอกช้า ๆ สีหน้าเคร่งขรึมกว่าเดิม ราวกับกำลังเรียบเรียงถ้อยคำบางอย่างที่อัดแน่นในใจมานานเกินไป เขาเอียงหน้ามองโมนีก้าเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตัดสินใจเปล่งเสียงที่หนักอึ้งออกมา “ผมกับทีมอีกสี่คน…เราได้รับคำทำนาย” น้ำเสียงทุ้มต่ำสะท้อนก้องในห้องแคบ “มันบอกว่า ‘เมื่อโลกมีแต่แสงอาทิตย์ครอง ไร้กลางคืน จงไปปลุกเทพแห่งความมืดผู้หลับใหล’ ฟังดูบ้าบอใช่ไหม แต่พวกเราก็จัดทีมแล้วเดินตามมันมาโดยไม่ลังเล”            เขาหยุดหายใจสั้น ๆ ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองเธออย่างคาดคั้น “คุณ…เคยได้ยินมันบ้างหรือเปล่า” เขาถามแบบพยายามมีความหวังว่าอย่างน้อยแม้จะริบหรี่มากก็ตามว่าเธออยู่ค่ายจูปิเตอร์ควรจะได้ยินภารกิจนี้บ้างสิ? ประชุมกันแทบตายเลยนะ?            เด็กสาวผมม่วงครามยืนนิ่งอย่างงง ๆ ดวงตาสีเทาเงินกะพริบช้า ๆ ก่อนส่ายหน้าอย่างซื่อ ๆ “ไม่เคยเลยสักนิด” เธอตอบตรงไปตรงมา            คำตอบนั้นทำให้เลสเตอร์ถอนหายใจหนักหน่วงจนไหล่ตก เขายกมือขยี้ผมหยิกยุ่งอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ความรู้สึกผิดและความเหนื่อยล้าแฝงในแววตาชัดเจนขึ้น “ก็ว่าแล้ว…คุณคงเป็นพวกที่ไม่เคยสนใจพวกคำทำนาย ไม่คิดจะสนใจด้วยซ้ำ” เสียงของเขาขุ่นแต่ไม่ใช่โกรธโมนีก้า เป็นโกรธตัวเองที่ดันต้องฝากความหวังไว้กับคนที่เพิ่งเข้ามาในโลกนี้ได้ไม่กี่วัน ทว่าท่ามกลางความหงุดหงิด เขาก็ยังเล่าต่อและน้ำเสียงช้าลง ทุ้มหนักเหมือนคนระบายแผลเก่า            “ภารกิจนั้นล้มเหลว เราไปไม่ถึงเป้าหมาย ผมจำได้เพียงว่าทุกอย่างมืดไปหมด จากนั้นก็ตื่นขึ้นมาในสภาพบาดเจ็บแทบทั้งตัว ถูกลากกลับมาที่นี่โดยคนของกลุ่มพรานอาร์เทมีส พวกเขาให้ยา ให้น้ำ ช่วยพยุงร่างผมไว้…แล้วก็บอกข่าวร้ายที่สุดที่ผมเคยได้ยิน”            โมนีก้าเงยหน้าขึ้นแววตาเบิกเล็กน้อยอย่างสงสัย “ข่าวร้าย?”            “ใช่” เลสเตอร์กำหมัดแน่นบนตัก ดวงตาเขาแข็งกร้าวขึ้น “ทีมของผม…อีกสี่คนทั้งหมด ถูกจับตัวไปโดยกลุ่มที่เรียกตัวเองว่า ‘องค์กร LoNex’ ไม่มีใครเหลือให้กลับมา เสียงสัญญาณการสื่อสารขาดหายไปพร้อมกันเหมือนถูกกลืนหายไปทั้งทีม ผม…ไม่มีแม้แต่โอกาสลากพวกเขากลับมา” เสียงสุดท้ายของเลสเตอร์พร่าเครือเล็กน้อยเหมือนมีอะไรจุกอยู่ในลำคอ โมนีก้ามองเขาอย่างช้า ๆ แล้วก็สัมผัสได้ทันทีว่าความสิ้นหวังและความโกรธที่เขาเก็บงำมันกัดกินจากข้างในมากแค่ไหน เธอไม่ต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญก็อ่านออกว่าเขากำลังโทษตัวเองทุกวินาทีที่หายใจอยู่            เลสเตอร์เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าสะท้อนประกายมุ่งมั่น “แต่ผมจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ทุกวินาทีที่พวกเขายังถูกกักขัง ทุกวินาทีคือโซ่ตรวน ผมต้องไปช่วยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ผมก็รู้ดีว่าการออกไปเพียงลำพัง มันก็ไม่ต่างอะไรกับการเอาหัวไปพาดเขียงรังแต่จะตายเปล่า” เขาหยุดเล็กน้อย มือสั่นน้อย ๆ ขณะปล่อยลงจากเข่า แล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นด้วยแรงกดดันแต่ชัดถ้อยชัดคำ “ดังนั้นผมถึงเลือกใช้วิธีสุดท้าย…พิธีโบราณอัญเชิญ ผมยอมเอาชะตากรรมไปผูกกับคนแปลกหน้า ขอแค่พอจะมีแสงส่องให้เห็นทางรอดและมันก็เลือกคุณ”            เด็กสาวฟังเงียบ ๆ ทั้งที่หัวใจยังคงเต็มไปด้วยคำถาม เธอเม้มริมฝีปาก ไม่แน่ใจว่าควรพูดอะไรออกไปดี สุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหน้าเบา ๆ ใบหน้ามีแววเอ๋อ ๆ ตามสไตล์ เหมือนเธอพอจะเข้าใจแล้ว…? หรือเปล่า? แต่ก็ยังไม่เข้าใจทั้งหมดอยู่ดี ราวกับโลกกำลังพูดภาษาที่เธอไม่ถนัด ในวินาทีนั้นเลสเตอร์มองท่าทางนั้นแล้วก็หลับตาลงชั่วครู่ สูดลมหายใจลึก เหมือนกำลังบอกตัวเองให้มีความอดทนมากขึ้นกว่านี้ เขาไม่ได้เลือกได้ และนี่คือเส้นทางเดียวที่เหลืออยู่ต่อหน้าพวกเขาทั้งคู่            ลมหนาวจากช่องไม้พัดเข้ามาอีกระลอก ผิวแก้มของเด็กสาวผมสีม่วงครามสว่างวับใต้แสงเหนือริ้วบาง ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ของเธอจ้องเขานิ่งเหมือนกำลังวัดใจ ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังปะปนกลิ่นขี้บ่นนิด ๆ ที่ฟังแล้วแปลกดีในสถานการณ์แบบนี้ “ถ้าพวกนายตามหาเพื่อนเจอแล้วจบภารกิจ โลกบ้า ๆ ที่ไร้กลางคืนมาปีกว่านี่…มันจะกลับมามีช่วงกลางคืนเหมือนเดิมใช่ไหม ฉันอยากแน่ใจก่อนจะเสี่ยงตายเดินตามคนแปลกหน้าในแคนาดา”            เลสเตอร์รับคำถามอย่างไม่หลบสายตา เขาขยับตัวจากเสาไม้ ยืดหลังจนเสียงเสื้อยืดสีกลางเสียดผิวเบา ๆ แล้วตอบเนิบแต่มั่นคง “เป้าหมายแรกของเราคือช่วยพวกเขาออกมาให้ได้ แต่เส้นทางเดียวกับนั้นจะพาเราไปแตะหัวใจของปัญหา ถ้าเราดึงพวกเขากลับมาได้เราก็จะเดินต่อไปจนถึงที่บังคับให้โลกหลับลงได้อีกครั้ง ผมตั้งใจไว้แบบนั้น”            มุมปากของโมนีก้ายกขึ้นนิดหนึ่ง เป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ทั้งสดใสและดื้อรั้นพอ ๆ กัน “บอกไว้เลยนะฉันไม่ชอบทำเรื่องพัง ๆ แบบนี้หรอกนะ มันอันตรายใช่ไหม? แต่จะช่วยก็ได้นะเพราะฉันไม่ชอบโลกที่ไม่มีกลางคืน ธรรมชาติมันควรสมดุลแดดสวยก็จริง…แต่ฉันชอบกลางคืนมากกว่า ให้ความรู้สึกดีกว่า”            “เป็นข้อตกลงที่งดงามมาก” เลสเตอร์ว่าเบา ๆ ดวงตาสีฟ้าอ่อนลงเหมือนมองเห็นดาวดวงเล็ก ๆ ในตัวเธอ “และผมก็จะบอกว่า ใช่ อันตรายแน่นอน ข้อเท็จจริงของเดมิก็อดคือคุณจะต้องเจออะไรแบบนี้ซ้ำ ๆ จนกระทั่งเรียนรู้ว่าจะไม่กลัวมัน…หรือไม่ก็เรียนรู้ดีว่าควรกลัวตรงไหน”            เด็กสาวเอียงคอ กระพริบตาหนึ่งครั้งอย่างคนกำลังวางน้ำหนักความคิด “งั้นถามอีกข้อนะ นายบอกตัวเองว่าเป็นมนุษย์ธรรมดาแล้วทำไมถึงมาช่วยเดมิก็อด พวกเดมิก็อดไม่ได้มีค่าจ้างดีอะไรหรอกนะ”

เลสเตอร์หัวเราะในคอแผ่ว ๆ แล้วส่ายหน้าช้า ๆ “ก็จริง ค่าจ้างห่วยแตกมาก แถมแผนสวัสดิการก็ไม่มี เสี่ยงตายไปวัน ๆ เป็นคนทำงานกู้โลกแทบตายได้เงินเสี่ยงภัยไม่ถึง 1000 ดีนาเรียสหรือดรักม่าตลอดเลย” เขาทอดสายตาไปทางคันธนูที่พิงอยู่กับผนัง ก่อนหันกลับมาหาเธอ น้ำเสียงลดต่ำลงจนติดเครือความทรงจำ            “ผมเคยเป็นคนที่คิดว่าตัวเองเก่งกว่าที่เป็นจริง แล้วก็ทำพังไว้มากเกินไปพอโลกเริ่มเสียสมดุล ผมเลยได้เห็นชัด ๆ ว่าคนธรรมดาอย่างผมหนีไม่รอดจากความผิดพลาดของตัวเองเหมือนกัน ที่สำคัญ…มีบางคนในหมู่เดมิก็อดเคยยื่นมือให้ผมโดยที่เขาไม่ถามค่าตอบแทนอะไรเลย ผมติดหนี้บุญคุณนั่นอยู่” เขาชะงักเล็กน้อยบอกความจริงครึ่งแต่ไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นใคร ก่อนหยิบเชือกขลิบเงินเส้นสั้นจากกระเป๋าเสื้อ โยงเป็นห่วงเล็ก ๆ เหมือนเครื่องรางเรียบง่ายแล้วสอดกลับไปที่เดิม            “ผมไม่ใช่ผู้วิเศษวิโสหรอก ไม่ใช่คนที่รู้ทุกคำตอบแต่ผมอ่านสัญญาณ อ่านทิศทางอ่านคำทำนายได้ พอให้คนที่ใช้ดาบเดินถึงประตูถูกบาน นั่นแหละคือเหตุผลของผม”

เธอมองเขาเงียบ ๆ ชั่วอึดใจ สีหน้าเอ๋อ ๆ ตามธรรมชาติกลับกลายเป็นความตั้งใจจริงที่ขึงขึ้นอย่างเห็นได้ “โอเค งั้นก็ชัดเจน เราจะไปช่วยพวกเขา แล้วส่งพวกนายไปดึงสวิตช์คืนกลางคืนให้โลก”            เลสเตอร์ยกนิ้วโป้งให้อย่างไม่เล่นใหญ่เกินเหตุ จากนั้นกวาดตามองเครื่องแบบนักเรียนของเธอแล้วขยับไปหยิบเสื้อคลุมสีหม่นจากตะขอไม้ “ก่อนออกเดิน เอาอันนี้ มันช่วยให้ผมไม่โดนบอกว่าพานักเรียนหนีเรียนออกมาจากโรงเรียนได้เดี๋ยวโดนเพ่งเล็งจะซวย แล้วก็ที่นี่เป็นกบดานของพรานอาร์เทมีส เขตปลอดภัยแบบมีใบอนุญาตชั่วคราว…เพราะงั้นถ้าเห็นธนูสอยหัวผ่านอากาศ อย่าตกใจไปก่อน ผมขอผ่านไว้แล้ว”            เธอหลุดขำ “นายพูดเหมือนเคยโดนสอยมาแล้วอย่างน้อยหนึ่งครั้ง”            “สอง” เขายักไหล่ “แต่ผมยังอยู่ดีเพราะร้องเพลงง้อได้ไว”            โมนีก้าสวมเสื้อคลุมก่อนกวาดผมสีม่วงครามทับคอเสื้อ ขยับกราดิอุสเสียบปลอกก่อนที่จะเก็บเข้าแหวนดาราจรัส มืออีกข้างเช็กแหวนที่นิ้วกลางเงียบ ๆ ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงเหนือริ้วหนึ่งวาบ “แล้วต้องทำอะไรบ้าง”            เมื่อโดนถามเลสเตอร์กางแผนที่ผ้าลินินบนโต๊ะเตี้ยในห้องที่ลมหนาวเล็มปลายประตูไม้จนเสียงหวีดหวิวลอดเข้ามาเป็นจังหวะ ปักเข็มโลหะหัวกลมลงบนจุดสีแดงริบหรี่ที่ขอบทวีปเหนือสุด นิ้วชี้ของเขาลากเส้นบาง ๆ ไปตามแนวสันเขาและธารน้ำแข็งก่อนหยุดที่สัญลักษณ์รูปเรือเล็ก ๆ สีซีดจาง            “ต้องทำอะไรบ้างใช่ไหม เป้าหมายแรกของเราคือตามรอยสัญญาณสุดท้ายของเรือเหาะที่หายไป ตำแหน่งอยู่ลึกเข้าไปในเขตทุนดราทางเหนือของแคนาดา ห่างไกลจนวิทยุยังหาสัญญาณไม่ค่อยเจอ และอันตรายพอ ๆ กับการลื่นหลังคาบ้านลงมาจูบฝูงหมาป่า” น้ำเสียงเขานิ่ง ทว่าหางคิ้วขยับขึ้นเล็กน้อยให้เห็นว่าไม่ได้พูดเล่นเสียทีเดียว            โมนีก้าก้มดูแผนที่แล้วหน้าเบ้โดยไม่คิดอำพราง ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ฉายความเอือมที่ซ่อนยิ้มขำ “ทุนดรา…ดีจังเลยนะ แค่ชื่อก็หนาวแล้ว ฉันกับอากาศเย็นไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่เลยอ่ะ”            “รู้ตัวตั้งแต่ได้ยินฟันกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อกี้แล้ว” เลสเตอร์ยักไหล่ไปทางตะขอไม้ หยิบเสื้อคลุมขนสัตว์สีหม่นมาคลี่ โยนส่งให้เธออย่างแม่น “เอาไป ใส่ซ้อนอีกชั้น ในนั้นบุขนแมวป่าธรรมชาติ…ล้อเล่น ขนสังเคราะห์ แต่กันลมดี” เธอหัวเราะพรืดตอนที่อีกฝ่ายเล่นมุกพลางเก็บเสื้อนั้นไว้ใส่รอบหลัง สีม่วงครามของเส้นผมสะท้อนกับเสื้อคลุมก่อนหน้าจนดูเหมือนริ้วออโรร่าเล็ก ๆ กำลังไหลอยู่บนคอเสื้อ “ขอบใจนะ นุ่มดี”            ก่อนจะออกสู่พื้นที่ที่ลมกัดแก้ม เลสเตอร์กลับขยับปิดประตูครึ่งบาน หันมาพิงและกอดอกเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าอะไรคาใจ “ว่าแต่นี่คุยกันมาตั้งนาน…ยังไม่ได้แนะนำตัวกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะ ผมรู้ชื่อคุณจากกาแฟมื้อหน้าไม่ได้หรอกนะ”           เด็กสาวชะงักแล้วทุบหน้าผากเบา ๆ ทำตาโตอย่างคนเพิ่งรู้ว่าลืมของสำคัญ “อ้อ ลืมไปเลย นี่ฉันมัวตกใจจนมึน สวัสดีนะ ฉันชื่อโมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ยินดีที่ได้พบและยินดีที่ได้รู้จัก เป็นเดมิก็อดเชื้อสายของเทพีเซเรส…แล้วก็มีเชื้อสายของเทพเจนัสติดมาบาง ๆ” เธอยิ้มกว้างจนดวงตาหยี แบมือให้เขาจับแบบเป็นทางการหนึ่งที ก่อนจะปล่อยให้ปลายผมพลิ้วตามลมอย่างซุกซน            เลสเตอร์ชะงักไปเสี้ยววินาที เหมือนสมองกำลังเปรียบเทียบแฟ้มข้อมูลที่ไม่ค่อยยอมเรียง “เซเรสกับเจนัสเหรอ ผมนึกว่า…เอ่อ…นึกว่าคุณเป็นลูกของเทพีอธีน่าเสียอีก ดวงตาคุณ…สีเทาเงินแบบนั้น มัน…” เขาระบายยิ้มบางในคอ “มันคือเฉดเดียวกับที่บทกวีชอบเรียกว่า athena of grey eye น่ะ”            “ทุกคนก็พูดแบบนั้นเหมือนกัน” โมนีก้ายักคิ้ว หัวเราะเบา ๆ “เดินไปไหนก็โดนพูดเรื่องตาจนชินแล้วล่ะ”            เลสเตอร์เกาท้ายทอยคล้ายยังเล่นกับความคิดไม่จบ “ก็ไม่แน่นะ บางทีในตระกูลอาจมีเส้นเลือดของอธีน่าจาง ๆ ปนมาไกล ๆ ก็เป็นได้ โลกนี้ชอบผสมสูตรซับซ้อนกว่าที่คู่มือเขียน”            พอได้ยินโมนีก้าเธอส่ายหน้า หรี่ตากึ่งขำกึ่งถ่อมตัว “ฉันไม่ได้ฉลาดขนาดนั้นหรอก หน้าโง่จะตาย”            “เชื่อผมสิ คนที่พูดว่าตัวเองหน้าโง่ต่อหน้าภารกิจยาก ๆ มักฉลาดพอไม่ให้ตัวเองตายก่อนบทสาม” เลสเตอร์ยิ้มกว้างขึ้นเป็นครั้งแรกในรอบชั่วโมง แววตาสีฟ้ากลับมามีประกายขี้เล่นปนจริงจังแบบนักเดินทางที่หาเพื่อนร่วมทางได้ถูกคน “เอาล่ะ โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม บุตรีแห่งเซเรส ผู้เปิดประตูด้วยสายเลือดเจนัส ภารกิจแรกคือออกจากแวนคูเวอร์อย่างเงียบที่สุดเพื่อไปยังตอนเหนือสุดของแคนนาดาจากนั้นเราจะใช้เส้นทางเลาะแนวสน ลงสู่ธารน้ำแข็งย่อย แล้วจับสัญญาณที่ LoNex ทิ้งไว้ มันเหมือนรอยหายใจของเงา ถ้าตามได้ไม่หลง เราจะถึงจุดที่สัญญาณเรือเหาะดับ ก่อนฟ้าจะเปลี่ยนสี”            โมนีก้ากระชับเสื้อคลุมใหม่ให้แน่นเล็กน้อย “หิมะ หนาว ลมแรง องค์กรเงามืด เรือเหาะหาย…อืม ฟังดูเป็นเช้าวันปกติของเดมิก็อดมาก” เธอยิ้มหยันนิด ๆ แต่แววตากลับใสกระจ่างอย่างคนพร้อมรับบททดสอบ “ไปกันเถอะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจกลับไปซุกผ้าห่ม”            “จะไม่ให้หมาป่าทุนดราดูถูกพวกเราได้หรอก” เลสเตอร์เปิดประตู ผลักคลื่นอากาศเย็นให้พ้นทาง แล้วกวักมือเชิญคุณหนูขี้บ่นให้ก้าวก่อน แต่เธอส่ายหน้าให้เขาเดินนำสามก้าวตามสัญญา เขาจึงชะโงกดูทิศลม ปรับฮู้ดขึ้นครึ่งศีรษะ และออกตัวช้า ๆ รอยเท้าทั้งสองทับซ้อนกันบนหิมะกรอบกรังเป็นแนวเดียว            เมื่อพ้นเงาไม้ กระโจมเล็ก ๆ ของพรานอาร์เทมีสแทรกเรียงในหมอกจาง เงาธนูบนคานไม้สูงนิ่งเหมือนรูปสลัก แสงเหนือพาดเป็นริ้วบางที่ปลายฟ้า สวยงามในแบบที่ทำให้คิดถึงคำว่ากลางคืนมากกว่าที่เคย เลสเตอร์เหลียวมองข้างไหล่เห็นดวงตาเทาเงินของเธอสะท้อนฟ้านั้น เขาเลยพยักหน้าเบา ๆ เหมือนรับปากโดยไม่ใช้ถ้อยคำว่าเราจะไปเอาค่ำคืนกลับมากัน

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 
 เลสเตอร์ใช้วิธีสุดท้ายในการอัญเชิญและเชื่อมโยงชะตากรรมของตนเองกับใครบางคน และคนคนนั้นดันเป็นเด็กใหม่ที่พึ่งรู้ว่าตัวเองเป็นเดมิก็อดได้เพียง 24 วัน เลสเตอร์รู้สึกปวดหัวเพราะเขาไม่คิดว่าจะเป็นเพียงแค่นี้ เขารู้สึกเหมือนเอาเธอมาลำบากแต่ไม่มีทางเลือก แม้ว่าเขาจะภาวนาว่าให้โชคชะตาส่งคนที่มีความสามารถและมีความกล้าหาญมาให้ แต่ทว่าคนที่โดนส่งมาในสายตาเขากลับเป็น โมนีก้า เด็กสาวขี้บ่นที่เป็นเพียงเด็กใหม่ แต่เขากลับเชื่อว่าเธอจะช่วยเหลือได้ (แบบพยายามให้กำลังใจตัวเอง) เลสเตอร์เล่าเรื่องราวทั้งหมดแบบคร่าว ๆ ให้ฟังแบบจนใจเพราะเขาสิ้นหวังและรู้สึกผิด เขากำลังแบกรับความรู้สึกผิดแต่เขาต้องเข้มแข็ง เพราะโมนีก้าเธอพึ่งเป็นเพียงเดมิก็อดมือใหม่ในสายตาของเขา[ทั้งสองคนกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองริชมอนด์, บริติชโคลัมเบีย]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 
 โมนีก้าที่ยังไม่ได้นอนเพราะคำทำนายที่คุณเอลล่าพูด ตอนที่เธอโดนวาร์ปมาค่อนข้างแปลกใจและตกใจมาก เธอไม่ไว้ใจคนที่อยู่ตรงหน้า เจ้าพ่อหนุ่มหน้ากระคนนั้นเลย แต่หลังจากที่พยายามใจเย็นและฟัง เหมือนจะเคยเห็นเอกสารที่พูดเกี่ยวข้องกับภารกิจหรือเปล่านะ? คุณลูซิอุสเหมือนเคยพูดเอาไว้ เอาล่ะ ถ้าเราต้องช่วยคนที่จะพากลางคืนกลับมาก็ต้องสู้สุดตัวกันหน่อยไหม? นี้หรอก้าวแรกของการเป็นเดมิก็อด เห่อ อย่าบอกนะว่างานนี้งานฟรี แย่จัง
 
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-9-21 15:13:37

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-23 16:08 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 2 : งอแงเก่งจริง ๆ</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 18 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงเช้า เวลา 11.00 น. เป็นต้นไป เดินทางออกจาก แวนคูเวอร์ มุ่งหน้าสู่ ริชมอนด์ รัฐบริติชโคลัมเบีย แคนาดา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
 ลมเช้าของแวนคูเวอร์เย็นจัดกว่าที่โมนีก้าคิดไว้ อุณหภูมิยี่สิบองศากัดแก้มให้ชาแม้จะสวมเสื้อโค้ททับชุดนักเรียนไว้เต็มที่ เส้นผมสีม่วงครามสะบัดตามแรงลมขณะเธอก้าวตามเลสเตอร์ออกจากกระท่อมที่เป็นกบดานลับของกลุ่มพรานอาร์เทมีส พื้นดินชื้นเย็นและเต็มไปด้วยเสียงใบไม้แห้งกรอบใต้เท้า เลสเตอร์ก้าวเดินนำไปตามทางเดินในป่าที่มีหมอกบาง ๆ คลอเคลีย เขาเหลียวมามองเธอเพียงครู่ “เราจะเดินไปเมืองริชมอนด์ บริติชโคลัมเบีย ตรงนั้นมีสนามบินเล็ก ๆ ผมมีคนรู้จักที่จะพาเราเดินทางขึ้นไปทางเหนือได้” “อ้อ…” โมนีก้าพยักหน้าช้า ๆ แต่คิ้วเริ่มขมวดเมื่อมองรอบ ๆ ทางเดินที่ทอดยาวไม่มีแม้แต่เงารถหรือถนนเลยสักนิดทำให้โมนีก้าสงสัย “แล้ว…นายจะไม่ไปที่ถนนก่อนเหรอ จะได้โบกรถหรือขึ้นแท็กซี่ไปไง มันง่ายกว่าเดินตั้งเยอะ” เลสเตอร์หยุดก้าวแล้วหันมามองเธออย่างงง ๆ “ปกติ…ไม่เดินกันเหรอ” “ไม่เคยนะ!” เธอตอบทันควัน ตาสีเทาเงินกวาดมองทางเดินยาวด้วยสีหน้าที่บอกชัดว่าเหนื่อยตั้งแต่ยังไม่เริ่ม “แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องมาทำอะไรบ้าบอแบบนี้ ทำไมไม่นั่งรถไปล่ะ สบายกว่าเป็นกอง” ทันทีที่ได้ยินเลสเตอร์ยกมือกุมขมับ ถอนหายใจยาวเหมือนกำลังนับหนึ่งถึงสิบ “เด็กใหม่จริง ๆ ด้วย…ฟังนะ ปกติเดมิก็อดเวลาเดินทางจะไม่ค่อยใช้รถโดยสารหรอก อาจจะขึ้นบ้างเป็นช่วง ๆ แต่ไม่บ่อย รถคือกับดักชั้นดี ถ้าอสุรกายโผล่มาระหว่างทาง บนรถเราจะขยับตัวลำบาก โอกาสเกิดอุบัติเหตุก็สูงกว่า แถมเจอพวกมันบนทางด่วนคงไม่สนุกเท่าไหร่” โมนีก้ากอดอกบ่นเสียงดังพอให้เขาได้ยิน “เอ้า แล้วนี่จะเกิดเป็นเดมิก็อดไปทำไมถ้าอ่อนแอขนาดนี้ เดิน ๆ วิ่ง ๆ ยังเสี่ยงตายเลยอ่ะ” เลสเตอร์เหลือบตามองเธอ แววตาผสมทั้งขำและเหนื่อย “ก็เพราะเป็นเดมิก็อดไง ถึงยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ ครึ่งหนึ่งคือพลัง อีกครึ่งคือความเปราะบาง เราต้องเอาสองอย่างนี้ไปผสมให้รอด” “แต่ฉันก็ยังว่ามันน่าโง่อยู่ดีง่ะ” เธอทำปากยื่นหน้างออย่างชัดเจน “ตั้งแต่ได้ยินคำพยากรณ์นอนก็ยังไม่ได้นอนเลย ใต้ตาฉันคงคล้ำจนดูเป็นแรคคูนแล้วมั้งตอนนี้อ่ะ” เลสเตอร์เหลือบตามองที่ใต้ตาโมนีก้าจริง ๆ คราวนี้ เห็นรอยคล้ำบางใต้ตาเธอจาง ๆ ก็ถอนหายใจอีกครั้ง เขาเอื้อมมือไปกระชับสายเสื้อโค้ทของเธอให้ปิดแน่นขึ้น “ผมรู้ว่ามันลำบาก แต่เราจะพักระหว่างทาง เดี๋ยวถึงริชมอนด์แล้วคุณได้กินอะไรอุ่น ๆ สัญญา” โมนีก้าสูดลมหายใจยาว ทำท่าจะเถียงต่อแต่สุดท้ายก็ปล่อยเสียงพึมพำเบา ๆ “ก็ได้…แต่ฉันจะบ่นไปตลอดทาง นายเตรียมหูไว้เลย” “ผมเตรียมใจไว้แล้ว” เลสเตอร์ตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปาก แล้วก้าวนำต่อไปตามเส้นทางดินชื้นที่ทอดยาวสู่เมืองริชมอนด์ โดยไม่เหลือแม้เงาของถนนใหญ่ให้เด็กสาวได้หวังจะขึ้นรถแม้แต่น้อย  อากาศเช้าของแวนคูเวอร์ยังคงเย็นสบาย แต่สำหรับโมนีก้าที่ไม่ได้พักผ่อนมาทั้งคืน ความเย็นกลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ร่างกายอ่อนแรงเร็วกว่าปกติ หลังจากเดินออกจากป่ามาเกือบชั่วโมงเต็ม เสียงใบไม้กรอบและกรวดเล็ก ๆ ใต้รองเท้าก็กลายเป็นจังหวะที่หน่วงหนักขึ้นเรื่อย ๆ โมนีก้าเอื้อมมือดึงคอเสื้อโค้ทให้กระชับขึ้น ผมสีม่วงครามปลิวลงมาปิดแก้มที่เริ่มซีดเล็กน้อย เธอหอบลึกแล้วเอ่ยถามเสียงเหนื่อย “เลสเตอร์…มันอีกไกลแค่ไหนกันแน่ จากแวนคูเวอร์ไปริชมอนด์นี่” เลสเตอร์ที่เดินนำอยู่ข้างหน้าชะลอฝีเท้าหันมาตอบหลังจากกวาดตามองทิศทาง “ประมาณ 12 ถึง 15 กิโลเมตร ตอนนี้เราเดินมาได้ครึ่งทางแล้ว” “ครึ่งทาง!?” โมนีก้าถลึงตาแล้วแทบจะทรุดทันทีเพราะว่าเธอเดินมาตั้งนานยังถึงแค่ครึ่งทางอีกหรอ พอขยับมือดูนาฬิกาข้อมือที่สวมใส่พบว่าตอนนี้เวลาบ่ายหนึ่งแล้ว “ฉันเหนื่อย…ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ง่าาา เหนื่อย” เธอปล่อยตัวลงนั่งข้างทางทันที มือเท้ากับพื้นหญ้าอย่างหมดแรง “ฉันไม่ไหวจริง ๆ นะ เลสเตอร์” เลสเตอร์เขารีบก้าวกลับมาหาโมนีก้าทันทีก่อนย่อตัวลงข้างเธอ เสียงถอนหายใจสั้น ๆ ของเขาผสมกับลมหายใจหอบของเด็กสาว “เราต้องรีบหน่อยนะ เพื่อน ๆ ของผมกำลังรอความช่วยเหลืออยู่” เขาเอื้อมมือมาพยายามดึงแขนเธอขึ้น “ถ้าเราหยุดนานเกินไปผมกลัวว่าเส้นทางจะมีปัญหา หรือไม่ก็—” โมนีก้าสะบัดหัวแรง ๆ จนเส้นผมสีม่วงครามของเธอปลิวไปมา “ไม่เอา!! นายรีบนักก็ทำให้ฉันไม่ต้องเดินสิ ฉันเมื่อย!” น้ำเสียงกึ่งประชดกึ่งอ้อน แววตาสีเทาเงินวาวอย่างเอาเรื่องแต่ก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เลสเตอร์ชะงักไปนิดตอนเห็นท่าทีจริงจังของเธอแล้วก็ถอนหายใจยาว “เฮ้อ…เด็กใหม่จริง ๆ” เขามองรอบ ๆ เส้นทางที่ยังทอดยาวไกล ก่อนตัดสินใจลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วโน้มตัวลงเล็กน้อยหันหลังให้กับโมนีก้า “ขึ้นมาเถอะ ผมแบกเอง” โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ “หา?…อะไรนะ” “ขึ้นหลังผม” เลสเตอร์พูดเสียงนิ่งแต่ดวงตาเต็มไปด้วยความตั้งใจ “ถ้าเดินต่อไม่ไหว ผมก็ต้องหาวิธีพาไปให้ถึงอยู่ดี รถไม่ใช่ทางเลือก มันอันตรายเกินไป ทั้งอสุรกาย ทั้งอุบัติเหตุ บนรถเราสู้ไม่ได้เหมือนเดินเท้าหรอกนะ” เด็กสาวลังเลเพียงชั่ววินาทีก่อนจะย่นจมูกแล้วพึมพำ “นายบ้าหรือเปล่า ฉันหนักนะ” “ตัวก็แค่นี้ไม่ทำให้ผมตายหรอก” เลสเตอร์เอียงคอแล้วตบไหล่ตัวเองเบา ๆ เป็นเชิงเร่ง “ผมเคยยิงธนูแบกของหนักกว่านี้อีก” โมนีก้าหัวเราะแผ่ว ๆ ทั้งที่ยังหอบ “ก็ได้ ๆ ถ้านายจะดื้อขนาดนั้น” เธอค่อย ๆ ลุกขึ้น พาดแขนขึ้นบนไหล่เขาแล้วปีนขึ้นหลังอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เลสเตอร์ขยับมือประคองขาของเธอให้มั่นลุกขึ้นทันที ก่อนจะเริ่มก้าวเดินต่อไปบนทางที่ยังทอดไกล “จับให้แน่นนะ อย่าหลับคาไหล่ผมล่ะ” “ถ้าเผลอหลับก็ปลุกฉันด้วยแล้วกัน” เธอพูดพลางวางคางลงบนไหล่เขาอย่างหมดแรง “นายมัน…เป็นคนบ้าพลังจริง ๆ นะเนี้ย”<span style="font-family: "TH SarabunPSK"; font-size: x-large; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ก็เพราะเป็นคนเป็นเดมิก็อดนี่แหละถึงต้องทำแบบนี้” เลสเตอร์ตอบเรียบ ๆ แต่มีรอยยิ้มบางในน้ำเสียง “ครึ่งเทพครึ่งคน หมายความว่ายังมีความเป็นมนุษย์ ต้องเหนื่อย ต้องล้า แต่ก็ต้องกัดฟันทำสิ่งที่จำเป็นให้ได้” เสียงรองเท้าของเลสเตอร์บดกับกรวดหินก้องไปตามทางดินเปียก โมนีก้าปล่อยตัวซบลงกับแผ่นหลังอุ่นของเขา แม้จะยังบ่นในใจว่า <span style="font-family: "TH SarabunPSK"; font-size: x-large; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; font-style: italic; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นี่ฉันมาทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย<span style="color: rgb(255, 255, 255); font-family: "TH SarabunPSK"; font-size: x-large; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แต่ความอบอุ่นจากร่างเขาก็ช่วยให้ร่างกายที่อ่อนล้าค่อย ๆ คลายความตึงจนเปลือกตาหนักลงทีละน้อย ขณะที่ทั้งสองเคลื่อนหน้าไปสู่ริชมอนด์ท่ามกลางสายลมเช้าของแวนคูเวอร์ที่เย็นตัดผิวแต่ไม่อาจทำให้ก้าวเท้าของเลสเตอร์ช้าลงได้ ระหว่างการเดินทางสายลมเช้าของแวนคูเวอร์ยังคงเย็นแต่ไม่ถึงกับหนาวจัด พื้นทางเดินชื้นเย็นส่งกลิ่นดินสดใหม่ในยามเช้า เสียงรองเท้าของเลสเตอร์บดกรวดเป็นจังหวะมั่นคงขณะที่เขาเดินนำ โมนีก้าซึ่งซบอยู่บนแผ่นหลังของเขาเริ่มขยับตัวเล็กน้อย เส้นผมสีม่วงครามที่โผล่พ้นฮู้ดไหวตามแรงลม เลสเตอร์เหลือบสายตาลงมาที่แขนของเด็กสาวที่กอดบ่าตนแน่น น้ำหนักเบาแต่สัมผัสได้ถึงความอ่อนล้า “ยังไหวไหม” เขาถามแผ่ว ๆ พลางปรับท่าทางให้เธอเกาะถนัดขึ้น โมนีก้าไม่ได้ตอบ มีเพียงเสียงหายใจเบา ๆ ที่เริ่มสม่ำเสมอขึ้นทุกวินาที เปลือกตาของเธอค่อย ๆ ปิดลง ริมฝีปากคลายจากความเกร็ง ดวงตาสีเทาเงินที่เคยพราวระยับเหมือนแสงเหนือเริ่มถูกความง่วงถ่วงให้หนักจนไม่อาจต้านได้ เลสเตอร์รับรู้การเปลี่ยนแปลงนั้นทันที ความร้อนเล็กน้อยจากลมหายใจที่พาดผ่านต้นคอเป็นสัญญาณชัดเจนว่าเธอกำลังหลับลึก “พักซะ เด็กใหม่” เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พลางปรับจังหวะก้าวให้ราบเรียบที่สุดเพื่อไม่ให้แรงสั่นสะเทือนปลุกเธอ เสียงลมหายใจของโมนีก้าเริ่มคงที่ ชัดเจนและสม่ำเสมอราวกับจังหวะของคลื่นทะเลในคืนสงบ เลสเตอร์ก้มหน้าลงเล็กน้อยมุมปากคลี่ยิ้มบาง ๆ ทั้งห่วงทั้งเอ็นดู เขารู้ว่าเธอเหนื่อยจากทั้งการเดินและความจริงใหม่ที่โถมเข้ามาในชีวิตในเวลาไม่ถึงเดือน “หลับให้เต็มที่เถอะ โมนีก้า” เขากระซิบแผ่วในลำคอ ราวกับให้คำสัญญาที่จะพาเธอผ่านเส้นทางที่ยังเหลืออีกครึ่งหนึ่งของการเดินทางไปยังริชมอนด์ต่อไปเพียงลำพัง เสียงกรวดบดใต้รองเท้ากลายเป็นจังหวะกล่อมให้การนอนของเธอลึกลงเรื่อย ๆ ขณะที่ท้องฟ้ายังคงมีดวงอาทิตย์ส่องแสงเผยสีเงินอ่อนเหนือแนวป่าสน เป็นเวลาเกือบชั่วโมงเสียงเมืองค่อย ๆ ดังขึ้นแทนที่เสียงกรวดใต้เท้า รถยนต์วิ่งผ่านบนถนนสายเล็กของริชมอนด์ บริติชโคลัมเบีย ส่งเสียงเครื่องยนต์ประสานกับเสียงลมทะเล โมนีก้าที่ซบอยู่บนแผ่นหลังของเลสเตอร์เริ่มขยับตัวเล็กน้อย ขนตากระพือช้า ๆ ราวกับจะข่มความง่วง ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตา เธอเห็นแสงสีเงินของเมืองลอดผ่านหมวกโค้ท พลันก็รู้สึกถึงแรงอุ่นที่รองรับร่างอยู่ ใบหน้าของเธอร้อนวาบขึ้นทันที เมื่อสายตาก้มลงเห็นว่าตัวเองยังเกาะอยู่บนหลังชายหนุ่มผมฟูคนเดิม แถมมุมเสื้อโค้ทของเขายังมีคราบน้ำลายของเธอเป็นรอยชัด “โอ้ไม่…” โมนีก้าขยี้ตาแล้วรีบเช็ดมุมปากของตัวเองอย่างลนลาน พยายามตีเนียนทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลสเตอร์หัวเราะในคอเบา ๆ น้ำเสียงทุ้มเจือรอยล้อเลียน “ตื่นแล้วเหรอ ดาวดวงใหม่…หลับสบายดีไหม น้ำลายของคุณช่วยทำให้เสื้อผมเย็นสบายทีเดียว” “อะ…อื้อ!” เธอเผลอร้องเสียงหลง หน้าแดงจัดจนแทบจะกลืนเส้นผมสีม่วงครามลงคอ “นาย…!” โมนีก้ายกมือขึ้นตีไหล่เขาเบา ๆ หนึ่งครั้งทั้งที่ยังเกาะหลังเขาอยู่ “อย่ามาแซวสิ!” เลสเตอร์ยักไหล่เล็กน้อยราวกับไม่รู้สึกอะไร “ก็แค่รายงานความจริงเท่านั้นเอง” แววตาสีฟ้าเป็นประกายขี้เล่นที่ซ่อนความเหนื่อยล้าลึก ๆ แต่ยังคงท่าทีของเทพผู้เคยชินกับการโอ้อวด เขาก้าวต่ออีกไม่กี่ก้าวแล้วเอ่ยถามโมนีก้าเสียงราบเรียบ “จะถึงที่แล้ว เดินเองได้หรือยัง” “รีบปล่อยเลย!” โมนีก้าตอบทันทีด้วยน้ำเสียงที่แฝงทั้งความเขินและความดื้อ “เข้ามาในเมืองตั้งนานแล้ว ไม่ต้องอุ้มฉันต่อก็ได้!” เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ ในลำคอตอนได้ยินโมนีก้าบ่นแบบนั้น “ผมเห็นคุณหลับสบายก็เลยไม่อยากกวนต่างหาก” เขาชะลอฝีเท้า ย่อตัวลงอย่างระมัดระวังให้เธอค่อย ๆ ก้าวลงมายืนบนพื้นปูนของทางเดิน โมนีก้าลงมายืนได้ก็รีบจัดชายเสื้อโค้ทปกปิดชุดนักเรียน สีหน้าแดงระเรื่อราวกับยังไม่อาจควบคุมความเขินได้ “นาย…ไม่เหนื่อยเหรอ ฉันหนักไหม” ทว่าเลสเตอร์เพียงยักไหล่ไม่พูดอะไรต่อ เพียงมองไปข้างหน้าที่ถนนสายเล็กนำไปสู่สนามบินขนาดเล็กของเมืองริชมอนด์ แล้วเริ่มก้าวนำโดยไม่หันกลับ โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ งงกับท่าทีเฉยเมยปนหยิ่งของเขา “นี่…ตอบมาสิ ฉันถามจริง ๆ นะ” แต่เลสเตอร์เด็กหนุ่มผู้ซ่อนตัวตนของเทพอพอลโลไว้หลังใบหน้ามนุษย์เพียงเชิดคางเล็กน้อย น้ำเสียงไม่เอ่ยแต่แผ่นหลังกว้างที่ยืดตรงบอกชัดถึงความมั่นใจที่เป็นธรรมชาติของเทพผู้เคยโอ้อวดทั้งจักรวาล รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นจาง ๆ ขณะก้าวต่อไป “ตามมาเถอะน่าโมนีก้า สนามบินอยู่ไม่ไกลแล้ว” โมนีก้าจำต้องก้าวตามอย่างงง ๆ ทั้งเขินทั้งหงุดหงิด ใต้ตายังคล้ำเล็กน้อยจากการอดนอน แต่ในใจกลับเริ่มรู้สึกปลอดภัยแปลก ๆ เมื่อเดินตามร่างสูงผู้มีทั้งความอบอุ่นและประกายอวดดีของเทพอพอลโลที่ซ่อนอยู่ในทุกท่วงท่าของเลสเตอร์ <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 
 การเดินทางกินเวลาประมาณ 3 ชั่วโมงเกือบ 4 ชั่วโมง เลสเตอร์พบว่าโมนีก้าไม่เป็นคนที่อดทนกันเสียเลย แต่ทว่านั้นเพราะเธอไม่ได้นอนเพราะคำทำนายที่ดังก้องในหัวตลอดคืน เลสเตอร์ไม่มีทางเลือก เขาเป็นห่วงทีมที่หายไปทั้ง 4 เพราะโดนจับตัว แต่ก็รู้สึกผิดถึงความหนักอึ้งในการที่ต้องรับผิดชอบต่อการนำพาโมนีก้าเข้ามาเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ครั้งนี้ เลยเลือกที่จะพาโมนีก้าที่บ่นหนักเพราะไม่ได้นอนมาขึ้นขี่หลังแล้วเดินไป เขารู้สึกเหมือนได้กลายเป็นมนุษย์จริง ๆ เห็นทั้งความอ่อนแอของตัวเองและคนรอบข้าง แต่ยังคงมีความหวังอยู่เสมอ[เดินทางถึงเมืองริชมอนด์, บริติชโคลัมเบีย][มุ่งหน้าสู่สนามบินขนาดเล็กของเมืองริชมอนด์]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 
 โมนีก้ารู้สึกว่าเธอเหนื่อยมาก ความอ่อนเพลียจากการไม่ได้หลับนอนในช่วงกลางคืน (แม้ว่ามันจะเป็นเวลากลางวันตลอด 24 ชั่วโมงก็ตาม) แต่ก็ทำให้โมนีก้าเหนื่อยอ่อน เธองอแงอย่างไม่มีทางเลือกตามนิสัยที่ยังเด็ก และเมื่อเลสเตอร์เลือกที่จะให้ขึ้นหลังเธอก็ไม่ปฎิเสธ โมนีก้าขึ้นหลังเขาแล้วหลับไป กว่าจะตื่นขึ้นมาก็เผลอน้ำลายหกใส่หลังเขาเสียแล้ว และตอนนี้ก็ถึงเมืองริชมอนด์ โมนีก้าเริ่มรู้สึกว่าเขาเป็นคนแปลก ๆ เหมือนจะมีความมั่นใจในตัวเองแต่ในสายตาเธอเขาคงรู้สึกเป็นห่วงและผิดกับเพื่อนร่วมทีมของตนเองอย่างมาก โมนีก้าเข้าใจ เธอกำลังคิดว่าจะพยายามไม่เป็นภาระเขามากกว่านี้ แต่อย่างน้อยเธอก็รู้สึกดีที่เขายังพอคุยกับเธอบ้าง
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-9-23 14:57:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-23 16:12 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 3 :วันนี้มันวันวินาศสันตะโรอะไรวะเนี้ย</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 18 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงบ่าย เวลา 14.00 น. เป็นต้นไป ณ ท่าอากาศยานนานาชาติแวนคูเวอร์ </div><div class="arc-note thai">เมืองริชมอนด์ บนเกาะซีไอแลนด์ รัฐบริติชโคลัสเบีย แคนาดา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
 อาคารผู้โดยสารหลักของสนามบินสว่างวาบด้วยแถบไฟสีขาวน้ำนมบนเพดานสูง เส้นเหล็กไขว้กันเป็นโครงเหมือนซี่ธนูยักษ์ เสียงล้อกระเป๋ากระทบพื้นกระเบื้องดังลากยาวเป็นจังหวะ โมนีก้าชะลอฝีเท้า หรี่ตาให้กับแสงที่สะท้อนจากป้ายดิจิทัลเหนือแถวเช็กอิน ผู้คนขวักไขว่ทั้งในชุดท่องเที่ยวและชุดทำงาน ไม่ได้น่ากลัวอะไรแต่ความรู้สึกบางอย่างใต้ผิวกลับคันยิบ ๆ เหมือนมีใครแอบมองอยู่เสมอ  เลสเตอร์เดินเคียงข้างโมนีก้าไปอย่างเป็นธรรมชาติ มือซ้ายล้วงกระเป๋า มือขวาถือกระเป๋านุ่ม ๆ ใบเล็กที่โมนีก้ามีมาเป็นพร๊อบเหมือนนักเดินทางทั่วไป ทว่าการก้าวเท้าของเขานิ่งอย่างประหลาด ไม่มีจังหวะสะดุดสักก้าว ดวงตาสีฟ้ากวาดตรวจจุดสะท้อนเงาตามกระจกและหลังคาเหมือนวัดสายลมก่อนยิงลูกศร เขาเอียงหน้าเล็กน้อยแล้วโน้มตัวพูดใกล้หูพอให้ได้ยินในความพลุกพล่าน “อย่ามองซ้ายสามวินาทีนะ ตรงร้านกาแฟมีใครบางคนสนใจเราเกินพอดี” “โอเค จะไม่มอง” โมนีก้าก้มลง แตะริมแหวนที่นิ้วกลางข้างซ้ายเบา ๆ เหมือนเช็กว่าอาวุธยังพร้อมอยู่หรือเปล่า ดวงตาเทาเงินกวาดไปที่ป้ายแผนผังจงใจทำทีเหมือนนักท่องเที่ยวหาทาง เธอชี้หน้าจอสัมผัส “แล้วเราจะไปหาเครื่องบินของเพื่อนนายจากไหนกันแน่” “เที่ยวบินภูมิภาค ส่วนใหญ่ไม่ขึ้นจากอาคารนี้” เลสเตอร์ลากนิ้วบนผังแล้วแตะจุดวงกลมสีอำพัน “อาคารผู้โดยสารใต้ South Terminal เครื่องเล็กจอดฝั่งนั้น พวกขนส่งคาร์โก้กับเช่าเหมาลำใช้กัน เราจะไปที่ชานชาลารถรับส่งแล้วออกทางประตูตะวันตกเฉียงใต้” เมื่อเขาบอกแบบนั้นโมนีก้าก็เธอก็พยักหน้ารับง่าย ๆ แล้วกระซิบแบบคนง่วงสะสม “แล้วเราไปพักได้หรือยังอ่ะ…แค่นอนสักสิบนาทีบนเก้าอี้ก็ยังดี” เลสเตอร์เหลือบมองใต้ตาคล้ำของเธอ แววตาเขาอ่อนลงนิดเดียวก่อนจะกลับมาวาวแบบอวดดีตามบุคลิก “อดทนอีกหน่อย เด็กใหม่ เราจะมีเวลาพักบนเครื่องบินยาวพอที่คุณจะฝันถึงอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คำพยากรณ์ แต่ตอนนี้ขอให้ระวังตัวไว้ก่อน สนามบินคือที่รวมกลิ่นทุกแบบ ถ้าอสุรกายได้กลิ่นพวกเรา มันจะเลือกมุดโผล่จากที่ที่เราคิดว่าปลอดภัยที่สุดเสมอ” “อืม…โอเค ๆ เข้าใจแล้วก็ได้” เธอตอบพลางกลืนน้ำลาย รู้สึกได้ว่าความคันยิบ ๆ ใต้ผิวนั้นจริงจังขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล เธอเดินชิดไหล่เขามากกว่าปกติเล็กน้อยเพราะอีกคนบอกให้ระวังตัว และโมนีก้าเองก็ไม่อยากจะเจอเรื่องอีก ทั้งสองแสร้งเป็นนักเดินทางทั่วไป เดินไปตามลูกศรทางออก ลัดผ่านกลุ่มผู้โดยสารที่ยืนต่อแถวเช็กอิน เลสเตอร์ใช้จังหวะที่ผู้คนแออัดบังตัว ดึงฮู้ดเสื้อขึ้นครึ่งหัวให้กล้องรับภาพได้ยากขึ้น ขณะเดียวกันการก้าวเท้าและการหายใจของเขากลับนิ่งจนน่าประหลาด นิ่งแบบนักดนตรีที่นับจังหวะในใจไม่เคยหลุดสักบีต หน้าจอผังสนามบินบอกทิศไปยังรถรับส่งอาคารใต้ เขาจิ้มหน้าจอเหมือนนักท่องเที่ยวงงทางอีกครั้ง แล้วเหลือบมองเงากระจกที่เสาซึ่งสะท้อนภาพด้านหลัง ชายสวมแจ็กเก็ตสีเทาเข้มคนหนึ่งหันหน้าหนีเร็วเกินไปเมื่อสายตาของเลสเตอร์เลื่อนผ่าน “ยังตามอยู่หนึ่ง” เขาพึมพำเบาพอให้ลมหายใจกลืนคำ โมนีก้าพยักหน้าช้า ๆ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อถึงโถงกว้างก่อนทางออกสู่ชานชาลารถรับส่ง ลมเย็นจากประตูอัตโนมัติพัดปะทะหน้าอย่างสุภาพ เลสเตอร์ชะงักเสี้ยววินาทีแต่มากพอให้เปลี่ยนแผนเนียน ๆ “เปลี่ยนทาง เลี้ยวซ้ายเข้าทางบันไดหนีไฟ ชั้นล่างมีทางเดินเชื่อมฝั่งขนส่ง เราจะข้ามไปขึ้นชัทเทิลอีกจุดหนึ่ง ให้คนด้านหลังหลงรอยไปกับกลุ่มผู้โดยสารหลัก” “รับทราบจ้า” โมนีก้าทำตาโตเล็กน้อยแต่ไม่มีคำถาม เธอยกชายโค้ท นับก้าวตามเขาในบันไดคอนกรีตสีเทา เสียงฝีเท้าทั้งคู่สั้นและเบาเหมือนกลองมือในห้องซ้อมดนตรี เมื่อลงมาถึงชั้นล่างเป็นโถงทางเดินยาวที่เงียบกว่ามาก กล้องโดมจับภาพเล็กน้อยแต่ไม่มีคนพลุกพล่าน เลสเตอร์ชี้ป้ายเล็กสีเขียว “South Terminal Shuttle ตรงไปอีก 50 เมตร” แล้วก็เหลือบตามองเธอ “ยังไหวไหม?” “ไม่เลย…ถ้าอีกห้านาทีไม่ให้ฉันกินอะไร ฉันจะงอแงระดับเทพีเก็บเกี่ยวบุกฤดูหนาว” เธอทำปากยื่นแต่ตาเป็นประกายขำเพราะความเครียดเล็กน้อยที่เกิดขึ้น “ขู่ผิดคนแล้ว แต่ก็ได้ผลอยู่” เขาตอบขำ ๆ ก่อนจะหยุดหน้าตู้ขายของอัตโนมัติ ควักเหรียญหย่อน กดช็อกโกแลตรสนมหนึ่งแท่งกับน้ำดื่มขวดเล็ก ยัดใส่มือของโมนีก้า “กินนี่ก่อน เดี๋ยวบนเครื่องจะไม่มีอะไรให้กิน” “ขอบใจ” โมนีก้าแกะช็อกโกแลต กัดคำเล็ก ๆ แล้วหลับตาเหมือนโลกนุ่มขึ้นทันที “โอ้โห…นี่แหละความสุขของการที่ควรมีกลางคืน เพราะมันกินหวานแล้วไม่ละลายเป็นแสงอาทิตย์” “คำพูดใช้ได้” เลสเตอร์แกล้งยืดอกอย่างภูมิใจราวกับเป็นคนสอนเธอเองให้พูดอะไรแบบนี้ เขาเดินนำต่อจนถึงป้ายชัทเทิลเล็ก ๆ ที่มีผู้โดยสารสองสามคนยืนรออยู่ ลมจากช่องลมพัดเอื่อย ๆ พาเอากลิ่นน้ำมันเครื่องจาง ๆ มาด้วย ก่อนเขาเหลือบสำรวจรอบสุดท้าย ตอนนี้ไม่มีคนสวมแจ็กเก็ตสีเทาตามมาถึงจุดนี้ แรงตึงในไหล่เขาคลายลงหนึ่งส่วน “ปลอดภัย เราไปต่อได้” ไม่นานรถชัทเทิลขนาดเล็กก็เทียบจอด ทั้งสองขึ้นไปนั่งแถวกลาง เลสเตอร์นั่งชิดทางเดินปล่อยให้โมนีก้านั่งริมหน้าต่างให้ได้พิงบานกระจกเย็น ๆ เธอดึงฮู้ดขึ้นปรับที่นั่งแล้วหันมากระซิบ “ถึงอาคารใต้แล้วค่อยพักได้ใช่ไหม” “ใช่ แต่พักแบบลืมตานะ” เขาชี้ไปที่ป้าย South Terminal ที่ติดอยู่หลังเบาะคนขับ “พอถึงแล้วเราจะตรงเข้าล็อบบี้ง่าย ๆ ฉันมีคนรู้จักรออยู่ที่เคาน์เตอร์เช่าเหมาลำ ถ้าเขายิ้มเมื่อเห็นผม แปลว่าเรายังมีเพื่อนบนโลกนี้อีกหนึ่งคน” ไม่นานรถชัทเทิลก็เคลื่อนออกจากอาคารหลัก ภาพรันเวย์กับปีกเครื่องบินเรียงรายกว้างไกลสะท้อนแดดสายจาง ๆ เข้ามา โมนีก้าพิงหน้าต่างหลุบตาลง ริมฝีปากยังอมรสช็อกโกแลตจาง ๆ ในขณะที่เสียงของเลสเตอร์ข้างหูแผ่วลงเป็นจังหวะที่ทำให้ใจสงบ “จำไว้นะ ถ้ามีอะไรผิดปกติกดนิ้วแตะแหวนหนึ่งครั้ง ผมหันมาเสมอ” โมนีก้าเธอยิ้มมุมปากตอนได้ยิน “อืม…อย่าลืมสัญญาเรื่องนอนบนเครื่องด้วยล่ะ” “ผมจำทุกสัญญา โดยเฉพาะกับคนที่ทำเสื้อผมเปียก” เขาตอบหน้าตาเฉยแต่หางเสียงหัวเราะชัดเจน แม้ว่าโมนีก้าจะหันมามองค้อนเขาเล็กน้อยก็ตาม ไม่นานรถก็เลี้ยวเข้าสู่เขตอาคารผู้โดยสารใต้ เสากระจกเตี้ย ๆ รองรับหลังคาเรียบง่ายกว่าอาคารหลัก ผู้โดยสารน้อยกว่ามาก เงียบและคล่องตัวกว่าหลายเท่า เลสเตอร์ลุกก่อนเมื่อรถจอดสนิท ส่งสัญญาณมือสั้น ๆ ให้เธอตาม จากนั้นทั้งคู่ก้าวลงไปสู่ล็อบบี้เล็กที่มีกลิ่นน้ำมันเครื่องเจือกาแฟอุ่นรอคอย ภายในอาคารผู้โดยสารใต้ เสียงเครื่องปรับอากาศดังหึ่งคลอไปกับเสียงประกาศเที่ยวบิน แต่บรรยากาศกลับแน่นตึงจนผิดสังเกต เจ้าหน้าที่สนามบินในชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มหลายสิบคนยืนเรียงเป็นแนวตามทางเดิน ร่างสูงบางคนยืนขวางประตูเข้าออกอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เลสเตอร์ชะงักทันทีที่ก้าวเข้าสู่เขตเชื่อมต่อ สัญชาตญาณนักล่าในตัวเทพดวงอาทิตย์บอกชัดว่าผิดปกติ ดวงตาสีฟ้าของเขาหรี่ลง กวาดมองป้ายบัตรประจำตัวที่ติดเสื้อแต่ไม่เห็นเงาโลโก้สนามบินแม้แต่คนเดียว “โมนีก้าหยุด” เขาพึมพำเสียงต่ำพอให้โมนีก้าได้ยิน ข้อมือขวาขยับดึงคันธนูสั้นจากสายสะพายหลังในจังหวะเดียวกับที่สายตาเหลือบจับเงาเหนือศีรษะ “พวกนั้น…ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ ระวังตัวและอยู่ด้านหลังผมไว้” โมนีก้าหันไปมองทันทีที่ได้ยิน เส้นผมสีม่วงครามสะบัดตามแรงหมุน เธอเห็นชายในเครื่องแบบสามคนเดินตีวงล้อมเข้ามาเป็นจังหวะก้าวเป๊ะเกินกว่าจะเป็นพนักงานสนามบิน “ทหาร?” เธอถามเบา ๆ มือขยับเข้าใกล้แหวนที่นิ้วกลาง เลสเตอร์ยิ้มมุมปากที่ไม่เข้ากับสถานการณ์ในตอนนี้ “ไม่เชิง…น่าจะพวกเอนฟอร์เซอร์ของ LoNex ที่ผมหนีมา มันคงได้เบาะแสแล้วว่าผมอยู่ที่นี่” ดวงตาเทาเงินของโมนีก้าหรี่ลง เธอยกมือแตะวงแหวนจนประกายแสงจุดเล็กส่องวาบ กราดิอุสสั้นปรากฏขึ้นในมือทันที “ถ้าพวกนี้เป็นคนธรรมดา ฉันช่วยได้…แค่ทำให้สลบพอใช่ไหม” เลสเตอร์เหลือบตามุมปากยกขึ้นแม้จะตึงเครียดเพราะเขาบอกให้เธอหลบหลังแต่โมนีก้ากลับเป็นคนบอกเองว่าจัดการได้อย่างงั้นหรอ? “ใช่ แค่สลบก็พอ เราไม่ต้องฆ่าชีวิตใคร” โมนีก้าขยับไหล่ให้เสื้อโค้ทคลายลงเล็กน้อย เธอกระซิบพลางก้าวเข้ามาชิดหลังเขา “ตอนเดินทางมาที่ค่ายจูปิเตอร์ฉันก็โดนทหารรับจ้างเล่นงานตั้ง 12 คน ไหนจะก๊อบลิน 32 ตัวตั้งสองกลุ่ม แถมมิโนทอร์อีกหนึ่ง ทั้งหมดในวันเดียวเพราะงั้นนายไม่ต้องเป็นห่วงโอเคปะ” เลสเตอร์เหลือบตามาทางไหล่ตอนที่โมนีก้าเล่าให้เขาฟัง พลางคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ทั้งที่ดึงสายธนูเตรียมยิง “เนื้อหอมไม่เบาเลยนะคุณสาวน้อย พวกสัตว์ประหลาดชอบของดีสินะ” “ฮึ!” โมนีก้าหลุดหัวเราะสั้น ๆ ทั้งที่ยกดาบสั้นขึ้นตั้งการ์ดเล็กน้อย “พูดมาก ระวังจะได้เห็นของดีจริง ๆ ตรงหน้า” เลสเตอร์ยักคิ้วให้เป็นคำท้าทายส่งตรงถึงโมนีก้า “ผมรอชมอยู่แล้ว” เขากระชับคันธนูในมือ ลมหายใจนิ่งสนิท แผ่นหลังแกร่งกำบังเด็กสาวไว้ขณะเหล่าเอนฟอร์เซอร์เริ่มเคลื่อนเข้ามาในรัศมีการยิง  เสี้ยววินาทีถัดไป เสียงสายธนูดึงตึงก็กลบเสียงประกาศเที่ยวบินจนหมดสิ้น!!!  เสียงปืนเก็บเสียงดัง ฟึ่บ! แทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงล้อกระเป๋ากระทบพื้น พนักงานสนามบินตัวปลอมหลายคนล้วงอาวุธรูปร่างประหลาดออกมาจากเสื้อคลุม บางกระบอกมีลำแสงสีแดงวิ่งตามขอบรางเหมือนปืนเลเซอร์ โมนีก้าชะงักกึก ตาเบิกโพลงตอนเธอเห็นอะไรแบบนั้น นี้มันอะไรกันวะเนี้ย?! “นี่มัน…หนังไซไฟรึไงวะเนี่ย!” เธอบ่นลอดไรฟันพลางยกกราดิอุสขึ้นตั้งการ์ด “จะให้ฉันไปสู้ไอ้ของเล่นไฮเทคพวกนี้ยังไง!” เลสเตอร์เหลือบตามองเธอเพียงเสี้ยววินาที ดวงตาสีฟ้าวาววับด้วยความคมกริบแบบเทพนักยิง “ก็ทำเหมือนที่คุณเคยทำ แค่ต้องทำเร็วกว่าเดิม!” เขายกคันธนูขึ้น ดึงสายจนตึงสุด เสียงสายดีดดัง ปัง ลูกธนูพุ่งฉับตัดอากาศไปกระแทกปากกระบอกปืนของศัตรูสองคนแรกจนกระเด็นหลุดตามแรงระเบิดแม่เหล็ก เสียงประกาศเที่ยวบินถูกกลบด้วยเสียงธนูฉีกลม เลสเตอร์หมุนมืออีกครั้ง ยิงซ้ำอย่างแม่นราวกับกำหนดเส้นทางลูกธนูได้เอง อาวุธเลเซอร์ของอีกสามคนแตกเป็นเศษไฟก่อนจะได้ยิง โมนีก้าอ้าปากค้างไปชั่ววูบ เก่งเกินไปแล้วคุณพี่! “ยืนตะลึงอยู่ทำไม ไปสิ!” เสียงเลสเตอร์ดังลอดควันไฟ เขายิงลูกต่อไปโดยไม่ต้องเล็ง “ประชิดเข้าไป!” “เออ! ก็ได้!” โมนีก้ากัดฟันพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างคล่องแคล่ว เธออาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายเสียขบวนจากการถูกเลสเตอร์ยิงกดไว้ พุ่งไปด้านหลังชายในเครื่องแบบแล้วใช้สันมีดสั้นกระแทกเข้ากลางต้นคอ เสียง กึก! ดังสะท้อน ร่างนั้นทรุดลงกับพื้นหมดสติทันที อีกสองคนหันมาพร้อมปืนพก เธอสไลด์ต่ำหลบกระสุนที่เฉียดผ่านผมสีม่วงคราม เงยหน้าขึ้นอีกครั้งก่อนหมุนตัวเอาสันดาบฟาดซ้ำไปที่ข้อมือจนปืนหลุด “ขอโทษนะ แค่สลบพอ!” เลสเตอร์เคลื่อนไหวไม่หยุด ลูกธนูสีเงินพุ่งออกจากคันธนูเป็นสายเหมือนฝนดาวตก ตัดสายปืน เก็บพลังงานเลเซอร์ก่อนมันจะระเบิด ทุกครั้งที่เขาปล่อยสายธนูเสียง ฟึ่บ! ดังสั้น ๆ แต่แม่นยำจนดูเหมือนภาพสโลว์โมชั่น โมนีก้าหอบแรงแต่ยังยืนได้ เธอสบตากับเลสเตอร์กลางหมอกควัน “พวกมันยังมาไม่หยุดเลย!” เลสเตอร์ยิ้มมุมปากแบบเทพผู้เคยอวดดี “งั้นก็ซ้อมยิงเป้าไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะหมด!” เขาดึงสายธนูอีกครั้ง ลำแสงสีเงินพุ่งฉับ ทำลายปืนเลเซอร์อีกกระบอกที่เพิ่งชูขึ้นเหนือศีรษะของศัตรู “นายมันบ้าไปแล้ว!” โมนีก้าร้องลั่นเพราะเขาทำเหมือนเป็นเรื่องเล่น ๆ หรือไงกันเนี้ย แต่ก็ใช้จังหวะนั้นพุ่งเข้าประชิดคนข้างหลังอีกคน กระแทกสันมีดสั้นใส่ต้นคอให้ร่างนั้นทรุดลงตามแรงกระแทก เสียงฝีเท้าของเอนฟอร์เซอร์ยังดังเข้ามาเป็นระลอก แต่มุมปากของเลสเตอร์กลับยกขึ้นเล็กน้อย แววตาสีฟ้าฉายประกายดื้อรั้น เข้ามาเลยถ้าคิดว่าจะหยุดลูกธนูของเทพพระอาทิตย์ได้ เสียงปะทะยังดังสะท้อนก้องไปทั่วโถงเชื่อมของอาคารใต้ พื้นกระเบื้องเต็มไปด้วยร่างของคนชุดเครื่องแบบปลอมที่นอนกองสลบเป็นหย่อม ๆ โมนีก้าหอบถี่แต่ยังไม่ปล่อยกราดิอุสจากมือ เธอสไลด์ตัวต่ำหลบเงาแขนของชายอีกคนก่อนจะใช้สันมีดกระแทกเข้าที่ต้นคอ กึก! ร่างนั้นทรุดลงไปกองกับพื้นโดยไม่ทันร้องสักคำ ส่วนเลสเตอร์ก็เคลื่อนตัวเร็วราวกับคำนวณทิศลมได้ เขายิงธนูอีกดอกทำลายปืนเลเซอร์ในมือศัตรูที่กำลังยกขึ้น แล้วพุ่งตามเข้าไปใช้สันคันธนูฟาดเข้าที่กรามอีกคนจนร่วงไปกับพื้น เสียง ปึก! ดังแน่นเต็มไปด้วยน้ำหนัก โมนีก้าหันมองร่างที่ล้มไปแล้วหลายสิบคน เหงื่อซึมตามไรผมแม้อากาศจะเย็นจัด “องค์กรบ้าอะไรกันเนี่ย!” เธอเผลอตะโกนพลางถอยไปประจันหน้ากับคนใหม่ที่เพิ่งกรูกันเข้ามา “นี่มันจะเอากันทั้งกองร้อยรึไง!” เลสเตอร์ปล่อยลูกธนูอีกดอกจนประกายเงินแลบวาบ ยักคิ้วให้เธอแม้จะยังอยู่กลางสมรภูมิ “เห็นทีผมจะเนื้อหอมกว่าคุณแล้วล่ะโมนีก้า…ดูสิ มากกว่า 12 คนแน่ ๆ” โมนีก้าหันค้อนเขาทันทีที่เลสเตอร์พูดแบบนั้นใส่เธอ ดวงตาเทาเงินวาววับ “นี่ใช่เวลามากวนรึไง!” เธอตวัดสันมีดอีกครั้งฟาดเข้าที่ต้นคอชายที่พุ่งเข้ามาด้านซ้ายจนร่างนั้นทรุดฮวบ “ฉันนับไม่ทันแล้วนะ จะ 20 หรือ 30 ก็มาเถอะ!” เลสเตอร์หัวเราะในลำคอทั้งที่ยังง้างธนู “นั่นแหละสิ ผมเลิกนับตั้งแต่ 16 คนแล้ว” เขากระโดดหลบปืนพกที่ยิงสวนมา แล้วใช้สันคันธนูฟาดเข้ากับหน้ากากอีกคนเสียงดัง ผัวะ! ให้ร่างนั้นสลบคาที่ ทั้งสองคนยังคงเคลื่อนไหวประสานกันอย่างเป็นจังหวะเกินกว่าคนที่พึ่งรู้จักกัน ธนูเงินพุ่งตัดอาวุธจากระยะไกล ขณะที่ดาบสั้นและแรงกระแทกของโมนีก้าจัดการประชิดตัว ไม่มีทีท่าว่าฝูงกลุ่มเอนฟอร์เซอร์จะลดจำนวนลงแม้แต่น้อย แต่ประกายในแววตาของทั้งคู่กลับเต็มไปด้วยความดื้อรั้น หลังจากนั้นพวกเขาก็จัดการกลุ่มสุดท้ายเสร็จจนได้ เสียงก้องของพื้นโลหะยังสะท้อนอยู่ในโถง แม้พวกเอนฟอร์เซอร์จะนอนกองสลบกันหมดแล้ว แต่บรรยากาศกลับหนาวเย็นขึ้นอย่างประหลาด โมนีก้าหอบหายใจแรง ๆ ก่อนพ่นลมออกมาเป็นสายยาว เธอหันไปมองเลสเตอร์ที่ยังยืนตัวตรงและคันธนูยังอยู่ในมือ แต่แทบไม่มีร่องรอยเหน็ดเหนื่อยบนใบหน้าเลย “นาย…ยังหายใจปกติได้ไง ฉันจะตายอยู่แล้ว” เธอพูดพลางกุมอกตัวเอง เลสเตอร์ยกคิ้ว ยักไหล่อย่างคนไม่คิดจะปิดบัง “ฝึกมา…จำไม่ได้หรือไง” จากนั้นเสียงเข้มก็แทรกความขี้เล่น “แต่เราต้องรีบออกไปก่อนที่พวกตำรวจจะมา ไม่งั้นงานเข้าแน่” “เห็นด้วยล้านเปอร์เซ็นต์” โมนีก้ายกดาบกลับเข้าปลอกแต่ยังไม่ทันก้าวออกไป จู่ ๆ ก็เกิดอะไรบางอย่างขึ้น เสียง ครืดดดด เหมือนเหล็กเสียดสีกันก็ดังขึ้นจากทางเชื่อมด้านในที่กำลังตรงดิ่งมาทางที่โมนีก้าและเลสเตอร์อยู่ เธอหันขวับไปตามเสียงแล้วก็แข็งค้าง ดวงตาเทาเงินเบิกกว้าง “เดี๋ยว…นั่นอะไร!” สิ่งที่โผล่ออกมานั้นคือเงามหึมาปรากฏขึ้นจากม่านควัน โลหะดำขลับแซมไฟสีแดงวาบเป็นจุดสว่างบนเกราะรูปหัวกระโหลก เขาแหลมโค้งคล้ายปีศาจ สองแขนหนามีปืนยักษ์ติดอยู่กับบ่าที่เปล่งแสงเหมือนมีลาวาไหลอยู่ภายใน “นี่ฉันอยู่จักรวาลเดมิก็อดหรือว่าจักรวาลทรานส์ฟอร์เมอร์กันแน่!?” โมนีก้าหันไปสบตาเลสเตอร์ สีหน้าทั้งตกใจทั้งประชด “บอกทีว่านี่ไม่ใช่ของจริง!” เลสเตอร์ไม่เสียเวลาอธิบายยืดยาวให้โมนีก้าฟัง เสียงของเขาแฝงแรงตึงเครียด “เดธแมชชีน…อสุรกายจักรกลสังหาร ผลงานล้มเหลวของเฮเฟสตัส ถูกสร้างมาแต่ตอนนี้มันมีชีวิตอยู่เพื่อกำจัดเดมิก็อด มันไร้ความปราณี ไม่มีจิตสำนึก ทำได้แค่ตามโปรแกรมเดียว ล่าเรา” “แม่งเอ้ย…” โมนีก้าสบถเสียงต่ำ ดวงตาเทาเงินยังจ้องร่างโลหะที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับเสียงโลหะครูดพื้น “พวกเทพนี่มันบ้าบอจริง ๆ ชอบสร้างแต่เรื่องวุ่นวายชิบหาย!” ทว่าไม่นานเกินรอเสียง ครืดดด ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นร่างที่สองโผล่ตามออกมา โมนีก้าที่เห็นแทบอยากกรี๊ดสลบ “สองตัว!? นี่มันบ้าไปแล้ว!” เลสเตอร์ขยับเข้ามาบังหน้าเธอ คันธนูยกขึ้นเล็ง “ฟังนะโมนีก้า เล็งไปที่เซนเซอร์ของมันดวงไฟสีแดงที่หัวนั่น! จากนั้นเราจะยิงซ้ำไปที่เซลล์พลังงานกับระบบระบายความร้อน ถ้าพังพร้อมกันมันจะล่ม” โมนีก้าขมวดคิ้วทันที “เซน…เซลล์อะไรนะ!? นายพูดภาษาเทคโนโลยีอยู่ใช่ไหม!” เธอส่ายหัวแรง ๆ “ฉันไม่เข้าใจสักคำเลยนะ!” เลสเตอร์กัดฟันกรอดกับความไม่เข้าใจของโมนีก้า เธอก็ไม่ได้สมองหมาปัญญาควายทำไมเข้าใจอะไรยากจัง แต่เขาก็ยังคงสายตานิ่งบนเป้าหมาย “ก็เล็งตามผมไปเลย! ไฟแดงตรงหัว ยิง!” “พูดอย่างนี้ค่อยเข้าใจหน่อย!” โมนีก้ากำกราดิอุสแน่น แม้หัวใจจะเต้นโครมคราม แต่รอยยิ้มดื้อ ๆ ก็ผุดขึ้นที่มุมปาก “เอาล่ะ ไอ้หุ่นเหล็กบ้านี่ มาดูกันว่าฉันจะฟันให้หัวไฟแดงนายดับได้กี่ครั้ง!” เลสเตอร์แค่นยิ้มบาง “ตามหลังผมให้ดี แล้วอย่าลืม เราไม่ได้อยู่จักรวาลทรานส์ฟอร์เมอร์ แต่พวกมันฆ่าจริงแน่บอกเลย” ทั้งสองประสานสายตาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนเสียงสายธนูดีดตึงดังขึ้น ก้องกังวานแข่งกับเสียงเครื่องจักรที่กำลังเคลื่อนเข้ามาอย่างช้า ๆ แต่ราวกับฝันร้ายที่มีชีวิต เสียงโลหะครูดดังสนั่นไปทั่วอาคารใต้ ขณะที่สองร่างจักรกลยักษ์เคลื่อนเข้ามา ไฟสีแดงบนหัวของมันวาวขึ้นราวกับดวงตาปีศาจ เลสเตอร์ยกคันธนูขึ้นทันที ดวงตาสีฟ้าของเขาหรี่ลงอย่างมั่นคง ก่อนจะปล่อยลูกธนูออกไป ฟึ่บ! ปัง! ลูกศรปักตรงระบบเซนเซอร์พอดี แสงสีแดงกระพริบถี่ ก่อนดับวูบลง เครื่องจักรขยับชะงักเหมือนเสียการทรงตัว “ดีมาก!” เลสเตอร์ร้องบอก ขณะที่เขาดึงศรอีกดอกและยิงซ้ำไม่รั้งมือ “เล็งที่มีไฟกระพริบทำลายมันเข้าไปตรงนั้น!” โมนีก้าไม่รอช้าพอเห็นหุ่นยักษ์เสียจังหวะ เธอก็กำกราดิอุสแน่น ก่อนกระโดดพุ่งเข้าใส่ทันที ใบมีดสั้นกรีดผ่านรอยต่อโลหะตรงกลางอก เผยให้เห็นประกายสีน้ำเงินเข้มที่สั่นระริก “นี่สินะ เซลล์พลังงาน!” เธอตะโกนลั่นแล้วใช้แรงทั้งหมดแทงกราดิอุสเข้าไปเต็มแรง เสียง กึก! ดังสะท้อน ก่อนที่หุ่นจักรกลจะสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ประกายไฟพุ่งกระจายออกมาเหมือนพลุระเบิด เลสเตอร์เห็นช่องโหว่นั้นพอดี เขาก้าวขึ้นหน้า ดึงสายธนูจนสุดแล้วปล่อยออก เสียงดีดดัง ตึง! ลูกศรพุ่งทะลวงเข้าที่ช่องระบายความร้อนด้านข้าง แรงปะทะทำให้ระบบเกินกำลัง ไอน้ำร้อนจัดพุ่งขึ้นจากข้อต่อทุกจุด เสียงกรีดร้องของโลหะดังก้องไปทั่วเหมือนอสูรกายกำลังสิ้นลม “โมนีก้า! ถอยออกมา!” เลสเตอร์ตะโกนทันที เด็กสาวเบิกตากว้าง เห็นแรงดันจากไอน้ำกำลังจะระเบิด เธอกัดฟัน กระโดดกลิ้งถอยหลังออกมาอย่างฉิวเฉียด ไอน้ำร้อนจัดพุ่งออกมาพร้อมเสียงดัง ฉีดดดด! จนปะทะเข้าที่แขนและแก้มเธอเล็กน้อย “อ๊ะ!” เธอร้องสั้น ๆ ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นหอบแรง ใบหน้าขาวซีดมีรอยแดงจากไอน้ำ เส้นผมสีม่วงครามเปียกชื้นและติดแก้ม เธอกัดฟันแน่น พยายามประคองตัวเองไม่ล้มไปทั้งร่าง เลสเตอร์รีบขยับเข้ามาใกล้เธอ คันธนูยังอยู่ในมือแต่ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล “บาดเจ็บตรงไหน!” เขาก้าวเข้าประคองเธอขึ้นจากพื้น ตาเหลือบไปเห็นรอยแดงบนแก้มของเธอแล้วกัดฟันกรอด โมนีก้าหอบหายใจสั่น ๆ แต่ยังฝืนยกยิ้ม “ไม่ตายก็ถือว่าดีแล้ว…ให้ตายสิ ไอน้ำโง่ ๆ ทำฉันเกือบกลายเป็นกุ้งนึ่งแล้ว” เลสเตอร์ถอนหายใจแรงตอนที่เห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรมาก แต่สายตายังไม่ละจากเธอแม้แต่วินาที  “คุณบ้าไปแล้วที่พุ่งเข้าไปแบบนั้น แต่ก็…ทำได้ดี” น้ำเสียงเจือทั้งดุและเอ็นดูในคราวเดียว เธอหัวเราะแผ่ว ๆ แม้ยังทรุดอยู่กับพื้น “ก็อย่ามาให้ฉันจัดการพวกมันอีกล่ะ” เลสเตอร์ยิ้มมุมปากอย่างอดไม่ได้ แล้วหันกลับไปมองร่างจักรกลที่นอนแน่นิ่งมีไอน้ำยังพ่นออกมาเป็นสายไม่หยุด หลังจากนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือทั้งสองก็จัดการหุ่นเดธแมชชีนไปอีกตัวได้สำเร็จจนมันสลายกลายเป็นละอองเล็กประกายทองจากร่างเดธแมชชีนตัวล่าสุดยังคงลอยพร่างพรายในอากาศเหมือนผงดาวที่ส่องแสงต้องสายฟ้า เลสเตอร์หมุนตัวมองไปรอบโถงทางเชื่อม เสียงก้องจากการต่อสู้ก่อนหน้าดังสะท้อนกลับมาเป็นระลอก โมนีก้าหอบหายใจหนักแต่ยังคงกอดกราดิอุสแน่น “ไปกันเถอะ ก่อนที่พวกตำรวจจะ—” ทว่ายังไม่ทันจะพูดจบเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ตัดคำพูดของเธอทันที เจ้าหน้าที่สนามบินหกนายกรูกันเข้ามาจากประตูอีกฝั่ง ปืนไฟฉายเล็งตรงมาพร้อมเสียงสั่งให้หยุด เสี้ยววินาทีต่อมา แสงไฟสีแดงวาบขึ้นจากใต้ผิวหนังของพวกนั้น ชุดเครื่องแบบแตกกระจายเป็นเศษผ้าฉีกเหมือนถูกไฟดูด “อะ…อะไรวะน่ะ!?” โมนีก้าตาเบิกโพลงตอนที่เห็นอะไรแบบนั้น ต่อหน้าต่อตาเธอที่ร่างมนุษย์ของเจ้าหน้าที่ทั้งหกบิดเบี้ยว แผ่นโลหะสีดำทะมึนผุดขึ้นแทนผิวหนัง แขนขากางออกเป็นข้อต่อกลไก ดวงตาเปลี่ยนเป็นเลเซอร์สีแดงเพลิงทีละดวง จนยืนตรงหน้าในรูปลักษณ์ของเดธแมชชีนเต็มตัว “พวกมัน…ปลอมเป็นมนุษย์ได้ด้วยเหรอ!?” โมนีก้าร้องถามเสียงสั่น เธอก้าวถอยอัตโนมัติแม้มือจะยังยกดาบตั้งการ์ด เลสเตอร์หันหน้ามามองเพียงครู่ ดวงตาสีฟ้าหรี่ลงขณะง้างคันธนู “ใช่ พวกมันมักแฝงตัวในชุดเจ้าหน้าที่ตำรวจหรือทหารเพื่อเข้าถึงเป้าหมายโดยไม่ต้องเปิดฉากโจมตีก่อน เป็นนิสัยสกปรกของพวกมันนั้นแหละ” “พวกเทพเนี้ยสร้างของบ้าอะไรไว้กันแน่เนี่ย!” โมนีก้าสบถออกมาอย่างเหลืออดพลางขยับเท้าเข้าหาเลสเตอร์อย่างไม่รู้ตัว “โลกนี้มันบ้าไปแล้ว!” เลสเตอร์ยิ้มมุมปากให้กับโมนีก้าแม้จะตั้งธนูพร้อมยิง “ยินดีต้อนรับสู่ชีวิตเดมิก็อด โมนีก้า ระวังตัวไว้พวกนี้ไม่ใช่รอบซ้อม” เสียงกลไกของเดธแมชชีนทั้งหกคำรามก้องไปทั่วโถง ไฟแดงบนหัวสว่างวาบเป็นสัญญาณเริ่มล่า เลสเตอร์ย่อตัวลง เตรียมปล่อยลูกศรแรก ขณะที่โมนีก้ากระชับดาบกัดฟันแน่น เอาเถอะจะหุ่นเหล็กหรือคนก็เข้ามา! โมนีก้าและเลสเตอร์ใช้เวลาจัดการกับพวกเดธแมชชีนอย่างทันที โมนีก้าพบว่าเดธแมชชีนไม่ค่อยสนใจเลสเตอร์เท่าไรนักจนสงสัยแต่ทว่าเสียงระเบิดจากลูกธนูพลังงานสุดท้ายของเลสเตอร์ก้องสะท้อนทั่วโถงใต้ดินทำให้ยังไม่ได้ถาม กลิ่นโลหะร้อนฉ่ากับควันไฟคละคลุ้งในอากาศ โมนีก้าฟาดกราดิอุสครั้งสุดท้ายใส่เดธแมชชีนตัวที่ห้า ก่อนที่ร่างเหล็กยักษ์จะล้มครืนลงกลายเป็นประกายทองกระจายรอบตัวเธอ แต่ยังไม่ทันได้ถอนหายใจ เสียงครืดหนัก ๆ ก็ดังขึ้นตรงหน้า เดธแมชชีนตัวสุดท้ายยืนตรงเธอราวกับหมายหัวเพียงคนเดียว ดวงตาเลเซอร์สีแดงเพลิงจ้องมองเธออย่างไม่กะพริบ “ทำไมมันไม่สนใจนายเลยวะ!” โมนีก้าตะโกนถามทั้งที่ยกดาบขึ้นตั้งการ์ด เหงื่อไหลลงข้างแก้ม “เลสเตอร์! มันเล็งฉันคนเดียว!” เลสเตอร์ที่กำลังง้างธนูเหลือบมองอย่างใจร้อน แววตาสีฟ้าเข้มขึ้นด้วยประกายโกรธ “อย่าหยุด! หลบไปทางซ้าย!” แต่คำเตือนนั้นแทบจะช้าไปเสี้ยววินาที เล็บเหล็กของเดธแมชชีนฟาดผ่านอากาศเสียงหวือ กระแทกเข้าที่แขนซ้ายของโมนีก้าพอดี  “อึก!” เด็กสาวร้องสั้น ๆ ความเจ็บแล่นวาบขึ้นมาตามเส้นประสาท แขนซ้ายชาไปชั่วขณะ เลือดซึมผ่านแขนเสื้อโค้ทเป็นรอยแดงเข้ม เธอกัดฟันแน่นฝืนแรงเจ็บยกดาบขึ้นอีกครั้ง เลสเตอร์สบถในลำคอ ไม่นะ… เขาดึงสายธนูจนสุด ปล่อยลูกศรพลังงานเจาะเข้าระบบหัวเซนเซอร์ของมันอย่างแม่นยำ เสียงระเบิดแผดดัง ปัง! โลหะหนาทั้งตัวสั่นสะท้าน ก่อนมันจะทรุดฮวบลงกับพื้น กลายเป็นละอองทองลอยฟุ้งรอบตัว โมนีก้าหอบหายใจหนักจนหน้าอกกระเพื่อม ร่างกายสั่นระริกจากทั้งความเจ็บและอะดรีนาลีนที่กำลังหลั่งออกมา “จบ…แล้วใช่ไหม” เลสเตอร์ไม่ตอบในทันที เขาสะบัดคันธนูเก็บแล้วพุ่งเข้ามาประคองเธอจากด้านหลัง “เราต้องไปเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเข้มแน่นจนแทบเป็นคำสั่ง “เสียงปะทะเมื่อกี้ดึงทุกสายตาแล้ว ถ้าอยู่ต่อเรากลายเป็นเป้านิ่งแน่” “เดี๋ยว…ฉันยั—” โมนีก้าพยายามจะค้าน แต่แรงบีบที่ข้อมือจากมืออุ่น ๆ ของเขาตัดทุกคำพูด เขาลากเธอไปข้างหน้าอย่างเด็ดขาด “อย่าพูด แค่ก้าวตามผม” เลสเตอร์เอ่ยสั้น ๆ แต่ดวงตาสีฟ้าที่เหลือบมองแขนซ้ายของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “เป็นแผลขนาดนี้ เราต้องหาที่ทำแผลก่อนที่พวกมันจะเรียกกำลังเสริม” โมนีก้ากัดฟันพยายามรักษาจังหวะเดินแม้จะรู้สึกได้ถึงเลือดอุ่น ๆ ที่ไหลซึม “นาย…ไม่ต้องลากแรงก็ได้ ฉันยังเดินได้อยู่”  “ผมไม่เสี่ยง” เลสเตอร์ตอบทันควัน เสียงทุ้มก้องท่ามกลางโถงที่กำลังสั่นสะเทือน “คุณเจ็บกว่าที่คิด อย่าฝืน” เสียงไซเรนจากด้านบนเริ่มดังแว่ว เลสเตอร์เร่งฝีเท้า พาร่างของเด็กสาวผมม่วงครามที่กำลังซีดเผือดออกไปจากสนามรบที่เต็มไปด้วยละอองทอง โดยไม่เหลียวกลับไปมองซากเดธแมชชีนแม้แต่น้อย เลสเตอร์พาโมนีก้ามาหยุดในมุมทางเดินที่มืดและอับสายตา เสียงไซเรนจากด้านบนเริ่มไกลออกไปแต่ยังคงก้องสะท้อนอยู่ราวกับคำเตือน เขารีบวางคันธนูลงข้างตัวแล้วทรุดนั่งลงตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังหอบหายใจแรง แขนซ้ายของเธอมีรอยถลอกยาวเป็นทาง เลือดซึมผ่านเสื้อโค้ทออกมาเป็นจุดแดง “อยู่นิ่ง ๆ” เสียงของเลสเตอร์ทั้งอ่อนโยนและเด็ดขาด เขาวางฝ่ามือลงเหนือบาดแผลอย่างมั่นคง ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสผิวหนัง แสงสีทองก็เริ่มส่องวาบออกมาจากฝ่ามือของเขา อบอุ่นราวแสงเช้าในฤดูใบไม้ผลิ รัศมีทองค่อย ๆ แผ่คลุมทั่วบริเวณแผล ความเจ็บปวดที่แล่นแปลบเมื่อครู่ค่อย ๆ จางลงเหมือนถูกลบเลือน โมเนีก้าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงพลังนั้น มันไม่ใช่แค่ความร้อนแต่เป็นกระแสชีวิตที่ไหลรินอย่างอ่อนโยนเข้าไปในร่างกาย เธอเห็นบาดแผลที่เพิ่งฉีกขาดเริ่มสมานตัวเข้าหากันอย่างรวดเร็วราวกับเวลาเดินกลับด้าน “นี่มัน…อะไรกัน” เธอกระพริบตา ดวงตาสีเทาเงินเบิกกว้าง “ไหนนายบอกว่าเป็นคนธรรมดาไง นายเป็นเดมิก็อดใช่มั้ยเนี้ย? หรือว่า…สายเลือดของอพอลโล่?” เลสเตอร์เหลือบตามองก่อนส่งเงายิ้มลึกลับผุดขึ้นบนใบหน้า เขายักไหล่เบา ๆ “ก็แค่…มีพรสวรรค์บางอย่าง” เขาไม่ตอบตรง ๆ แต่แววตาสีฟ้าที่ส่องประกายภายใต้แสงทองเหมือนกำลังพูดแทนคำสารภาพ โมนีก้าเม้มปากมองเขา แต่แรงอุ่นจากบาดแผลที่หายไปทำให้เปลือกตาเริ่มหนัก “ฉันเหนื่อยมากเลย…ทั้งเจ็บทั้งง่วง” “ผมรู้” เลสเตอร์เอ่ยเบา ๆ พลางเก็บพลังแสงกลับเข้าฝ่ามือ “ไม่น่าจะมีใครตามเราได้ทันแล้ว แต่เราต้องไปหานักบินที่ผมรู้จักให้เร็วที่สุด พักบนเครื่องบินเอา” โมนีก้าพยักหน้าช้า ๆ แต่ทันใดนั้นแววตาก็เป็นประกายขึ้นมาอย่างคนเพิ่งคิดอะไรออก “เดี๋ยวก่อน…ฉันพึ่งนึกอะไรได้” “อะไรอีกล่ะ” เลสเตอร์ขมวดคิ้ว แต่ยังจับมือเธอประคองไม่ให้ล้ม แต่ทว่าโมนีก้าไม่ตอบคำ เธอหรี่ตาลงก่อนร่างกายเริ่มเปล่งแสงจาง ๆ ก่อนที่รูปร่างจะหดเล็กลงอย่างรวดเร็วเหมือนภาพกำลังถูกย่อขนาด เสี้ยววินาทีต่อมา เด็กสาวร่างสูงก็กลายเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ขนาดฝ่ามือกลิ้งลงบนพื้นแล้วกระโดดเบา ๆ ขึ้นไปบนฝ่ามือของเลสเตอร์  “เฮ้!?” เขาอุทานตาโต มองตุ๊กตาผมม่วงครามที่ยืนกอดอกอยู่กลางมือ “ทำแบบนี้ได้ตั้งแต่แรกทำไมไม่บอก ผมจะได้ไม่ต้องแบกคุณให้เมื่อยหลัง!” โมนีก้ายกคิ้วแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ก็…ลืมไปน่ะสิ เพิ่งคิดได้ตอนเห็นนายใช้พลังเมื่อกี้เอง” เลสเตอร์กลอกตาอย่างเอือมระคนขำใส่โมนีก้า ลืมได้กระทั่งความสามารถตัวเอง “คุณนี้มัน…” เขาหันมองรอบทางเดินที่ยังคงเงียบสงัด “งั้นพักให้เต็มที่ก็แล้วกัน แต่เตรียมตัวไว้พอถึงเครื่อง ผมจะถามให้เคลียร์ว่าทำไมคุณถึงลืมพรสวรรค์บ้า ๆ แบบนี้ได้” โมนีก้าหัวเราะคิกเบา ๆ พลางกอดอกบนฝ่ามือเขา “ดีล แต่ตอนนี้นายรีบพาฉันออกไปจากที่นี่ก่อน ก่อนที่ฉันจะเผลอหลับในกระเป๋านาย” เลสเตอร์ส่ายหน้าแต่ยิ้มมุมปาก เก็บเธอใส่กระเป๋าเป้ด้านหน้าอย่างทะนุถนอม ก่อนจะก้าวออกจากมุมอับสายตาไปสู่ทางเดินมืดด้านนอก เตรียมพาดาวดวงใหม่ของเขามุ่งหน้าสู่สนามบินเล็กที่รอคอย เมื่อมาถึงที่สนามบินส่วนลึกเสียงเครื่องยนต์เบา ๆ ของเครื่องบิน Cessna 172 ดังก้องอยู่ในโรงเก็บเครื่องขนาดเล็ก แสงไฟบนพื้นรันเวย์ส่องลอดเข้ามาเป็นลำสีฟ้าขาว เลสเตอร์ก้าวขึ้นบันไดเหล็กอย่างไม่รีรอ คันธนูถูกสะพายไว้บนไหล่ขวา ส่วนกระเป๋าหนังใบเล็กแนบลำตัว เขาผลักประตูห้องโดยสารเข้าไปทันที ราวกับเป็นผู้โดยสารที่คุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี โมนีก้าในร่างจิ๋วเกาะอยู่ตรงสายสะพายกระเป๋าของเขา เงยหน้ามองภายในเครื่องบินเล็กที่อบอุ่นด้วยแสงไฟสีเหลืองส้ม เธอกวาดสายตามองรอบห้องโดยสารด้วยความตื่นตาตื่นใจ เบาะหนังสีครีมเงาวับ แผงควบคุมด้านหน้ามีไฟกระพริบเรียงเป็นแถวเหมือนดวงดาว นักบินหนุ่มร่างสูงผิวเข้มในชุดแจ็กเก็ตหนังหันมาพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร “เฮ้ เลสเตอร์! มาทันเวลาพอดีเลยแต่ช้าไปหน่อยนะ เครื่องพร้อมบินแล้ว…แต่ไหนว่ามีผู้โดยสารอีกคนล่ะ?” เลสเตอร์ยิ้มมุมปากหันไปมองกระเป๋าเสื้อด้านหน้า ก่อนจะคีบโมนีก้าออกมาจากสายสะพายอย่างระมัดระวัง “อยู่ในนี้ไง” เขาวางเธอบนฝ่ามือแล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงที่ผสมทั้งหยอกล้อและสั่งการ “กลับร่างเดิมได้แล้วโมนีก้า ถึงเวลาออกเดินทาง” โมนีก้าหลุบตาเล็กน้อยก่อนที่ร่างเล็กจะเริ่มเปล่งประกายจาง ๆ แล้วค่อย ๆ ขยายขึ้น เส้นผมสีม่วงครามสลวยสะบัดตามแรงลมเล็ก ๆ ในห้องโดยสาร จนกระทั่งร่างเธอกลับสู่ขนาดปกติอย่างสมบูรณ์ “โอเค…ไม่ต้องทำตาโตกันนะ” เธอพูดพลางยืดเสื้อโค้ทให้เข้าที่ ดวงตาเทาเงินยังมีประกายซน “แค่…ทริคเล็ก ๆ ของฉันเอง” นักบินหัวเราะในลำคอ “นี่สิที่เลสเตอร์บอกว่าจะมีคนพิเศษมาด้วย” เขาพยักหน้าต้อนรับแล้วหันกลับไปเช็กมาตรวัดบนแผงควบคุม “รัดเข็มขัดด้วยครับ เราจะขึ้นเลย” เลสเตอร์จัดเก็บกระเป๋าอย่างคล่องแคล่วก่อนจะส่งชุดอุปกรณ์นิรภัยให้โมนีก้า “สวมซะ เดี๋ยวเครื่องขึ้นแล้ว เร็ว” โมนีก้ารับมาสวมอย่างว่าง่าย แม้จะยังรู้สึกมึนจากความเหนื่อยล้าแต่เสียงเครื่องยนต์ที่เริ่มคำรามกลับทำให้หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น เธอเหลือบมองเลสเตอร์ที่นั่งข้าง ๆ แล้วกระซิบเบา ๆ “นี่นายบอกนักบินล่วงหน้าแล้วใช่ไหมว่าฉันจะ…โผล่มาแบบนี้” เลสเตอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาสีฟ้าสะท้อนแสงไฟจากแผงควบคุม “แน่นอน ผมไม่พาใครขึ้นเครื่องโดยไม่บอกเจ้าของหรอก” โมนีก้าหลุดหัวเราะเบา ๆ “ดีนะ ไม่งั้นคงได้ตกใจตายกันหมด” เสียงใบพัดเริ่มหมุนเร็วขึ้น แรงสั่นสะเทือนของเครื่องส่งผ่านเข้ามาที่เบาะจนรู้สึกได้ นักบินหันมาพูดผ่านไมค์ “ทุกคนพร้อมนะ? เตรียมทะยานเหนือเมฆกันเลย” เลสเตอร์หันมามองเธออีกครั้ง แววตานั้นผสมทั้งความห่วงใยและความท้าทาย “จับให้แน่นโมนีก้า…นี่แค่การเริ่มต้นของเส้นทางจริงเท่านั้น” โมนีก้ากลืนน้ำลายหนึ่งทีตอนที่เลสเตอร์บอกก่อนที่เธอจำกำสายเข็มขัดนิรภัยแน่นเครื่องบิน Cessna 172 ค่อย ๆ เคลื่อนออกจากโรงเก็บ เสียงใบพัดดังสนั่น ก่อนจะพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้ายามค่ำ ทิ้งแสงไฟของเมืองริชมอนด์ไว้เบื้องหลัง พร้อมพาเดมิก็อดหนุ่มผู้เก็บงำความลับ และสาวผมม่วงครามผู้เป็นดาวดวงใหม่สู่ภารกิจที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เธอเคยคิด<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imageda7523c9f8e8b3c9.md.png" width="500" _height="289" border="0"> <img src="https://img2.pic.in.th/pic/imagec065a445ea3211a6.md.png" width="500" _height="333" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 
 เมื่อมาถึงสนามบินเลสเตอร์รู้ได้ทันทีว่ามีคนตามมา พวกมันจริง ๆ ด้วยเจ้าพวกองค์กรนั้น เลสเตอร์และโมนีก้าทำการต่อสู้กับเอนฟอร์เซอร์ (Enforcer) ของ LoNex ตอนแรกเขากะว่าจะปกป้องโมนีก้าและลุยเดี่ยวเพราะโมนีก้าเป็นเด็กใหม่ แต่ตอนนี้เขาขอถอนคำพูด โมนีก้าดูเหมือนจะมีความสามารถมากกว่าที่คิดแม้ว่าเธอจะขี้บ่น และไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไรเวลาเขาสั่งบางอย่าง แต่เลสเตอร์ค่อนข้างประทับใจกับการที่โมนีก้าทำได้ดีในการต่อสู้ครั้งนี้ ไม่เหมือนพวกเดมิก็อดใหม่ ๆ ที่กลัวการทำร้ายผู้คน โมนีก้าทำได้แถมดีเสียด้วย แต่ทว่าเธอดันลืมพรสวรรค์จากสายเลือดเซเรสของเธอเรื่องการยืดหดร่างกายได้ บ้าเอ้ย! แล้วเขาจะอุ้มเธอมาตลอดสองชั่วโมงทำไมเนี้ย? เขาเป็นว่าช่างมันเถถอะ ตอนนี้พวกเราขึ้นเครื่องบินกันแล้วมุ่งหน้าออกจากริชมอนด์ [เดินทางถถึงสนามบินนานาชาติแวนคูเวอร์ เมืองริชมอนด์, บริติชโคลัมเบีย][ปะทะ เอนฟอร์เซอร์ (Enforcer) ของ LoNex จำนวน 4 กลุ่ม + คู่หูดูโอ้เดธแมทชีน 2 ตัว][ปะทะ เจ้าหน้าที่ เดธแมทชีน 6 ตัว][ขึ้นเครื่องบินสำเร็จ มุ่งหน้าสู่ นูนาวุต] [สถานที่เติมน้ำมันเครื่องบินครั้งถัดไป สนามบินในเมืองแอดมันตัน รัฐแอลเบอร์ตา]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 
 โมนีก้ารู้สึกว่าโลกนี้แม่งไม่ใช่โลกแห่งเดมิก็อดแต่มันคือการรำรวมทุกอย่าง ถ้ามีโรงเรียนฮอกวอตส์ขอไปได้ไหมเนี้ย? วันนี้เป็นวันที่โคตรสันตะโรสำหรับโมนีก้า ตั้งแต่เจอพวกเอนฟอร์เซอร์ (Enforcer) ขององค์กร LoNex อะไรก็ไม่รู้ จนถึงเดธแมทชีน แม่งเอ้ย นี้ฉันอยู่ในหนังจักรวารไหนวะเนี้ย ทรานฟอร์มเมอร์หรอ์ แถมมาเป็นฝูงไอ้บ้าเอ้ย พวกให้ให้ของฉันมาเยอะเลย เอาเป็นว่าถ้าขายได้จะขายแล้วกันนะ แล้วก็...ฉันรู้สึกว่าเลสเตอร์แม่งโคตรเก่งเลย คนบ้าอะไรจะยิงธนูได้เหมือนฮอว์คอายหรือเลโอลัสขนาดนั้นวะ เก่งเกินคุณพี่ เอาเป็นว่ามันน่าจะปลอดภัยแล้วล่ะเมื่อเราขึ้นเครื่องบินได้ แต่ขอโทษทีนะเลสเตอร์ที่ฉันลืมพลังของแม่น่ะ ขอโทษแม่ด้วยนะคะ แต่โมนีก้าไม่ค่อยได้ใช้ ได้โปรดให้อภัยลูกที
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">มีค่า LUK 100 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2ได้รับ เซลล์พลังงาน จำนวน 4 ชิ้น 4 x 2 = 8 ชิ้นได้รับ โลหะผสมพิเศษ จำนวน 80 ชิ้น 80 x 2 = 160 ชิ้น ได้รับ ชิปประมวลผล AI จำนวน 1 ชิ้น = 1 x 2 = 2 ชิ้นสรุป ได้รับ เซลล์พลังงาน 4 ชิ้น, โลหะผสมพิเศษ 80 ชิ้น, ชิปประมวลผล AI 1 ชิ้น+2 ตื่นรู้ จากการจำกัด เดธแมชชีน ครั้งแรก<div style="text-align: center;"><span style="font-size:12pt;font-family:Sarabun,sans-serif;color:#000000;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> </div><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-9-23 17:09:42

Moneka โพสต์ 2025-9-23 23:35:12

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-24 03:36 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 5 : ลุงแกแว๊นบนฟ้าหรอ?</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 18 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงดึก เวลา 21.00 น. เป็นต้นไป เส้นทางระหว่าง ท่าอากาศยานนานาชาติแวนคูเวอร์ จนถึง ท่าอากาศยานนานาชาติแคลการี รัฐแอลเบอร์ตา แคนาดา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
 เสียงเครื่องยนต์ของ Cessna 172 ยังคงดังก้องเป็นจังหวะกล่อมท้องฟ้ายามค่ำที่ยังสว่างไสวเหมือนกับช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ไม่เคยตก เลสเตอร์เหลือบตามองไปทางเบาะหลัง เห็นโมนีก้านอนซบหลับสนิทริมฝีปากเผยอเล็กน้อย ดวงหน้าไร้เดียงสาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อมั่นใจว่าเธอไม่รู้สึกตัวแน่ เขาถึงค่อยเอนหลังคลายท่าทางจริงจัง กลับไปเป็นชายหนุ่มผู้มีแววตาขี้เล่นที่คุ้นเคย “บินได้นุ่มเหมือนเดิมเลยนะ” เลสเตอร์เอ่ยเสียงทุ้มติดหวานคลี่ยิ้มกวน ๆ ส่งไปทางนักบิน “คิดถึงมือของนายบนคันบังคับจัง” นักบินหัวเราะพรืดตอนที่เลสเตอร์บอกแบบนั้นพลางหันมามองเขาผ่านหางตา “อย่ามาพูดแบบนั้นสิ เลสเตอร์…หรือควรจะเรียกคุณว่าอพอลโล่ดีล่ะ” เลสเตอร์ยักคิ้ว ดวงตาสีฟ้าเปล่งประกายล้อเลียน “ชื่อไหนก็ได้ ขอแค่เป็นเสียงนายเรียกผมก็ไม่ติดนะ?” นักบินส่ายหน้ายิ้มทั้งที่มือยังจับคันบังคับ “พระเจ้า…รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นพวกโรคจิตอยู่เลยตอนนี้ นายอยู่ในร่างเด็กหนุ่มนะโว้ย” เลสเตอร์หัวเราะคิกในลำคอ เอียงคอเข้ามาใกล้นิดหน่อย น้ำเสียงเต็มไปด้วยการหยอกล้อ “ร่างภายนอกมันก็แค่เปลือกนี่นา ข้างในผมก็ยังเป็นเทพพระอาทิตย์คนเดิมที่นายเคย—” เขาจงใจเว้นช่วง พร้อมรอยยิ้มที่เจือความหมายลึกซึ้ง “—รู้จักดี” นักบินกลั้นหัวเราะไม่อยู่จนต้องส่ายหัวแรง ๆ “บ้าชะมัด…อย่าทำเหมือนเรายังอยู่ในห้องนอนสิ ที่นี่มันห้องนักบินนะโว้ย” เลสเตอร์ยักไหล่แสร้งทำเป็นใสซื่อ แต่ดวงตากลับแฝงความเจ้าเล่ห์ที่ปิดไม่มิด “ก็ห้องนักบินมันก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบนี่นา” ทั้งสองหัวเราะเบา ๆ ต่อกัน เสียงนั้นกลมกลืนไปกับจังหวะเครื่องยนต์และเสียงลมที่พัดกรูรอบลำตัวเครื่องบิน โดยมีเพียงโมนีก้าเท่านั้นที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง ไม่ทันรู้เลยว่าระหว่างที่เธอกำลังฝันหวาน เลสเตอร์กับนักบินหนุ่มกลับกำลังหยอกล้อกันอย่างสนิทสนมเกินกว่าคำว่าเพื่อนธรรมดา เบาะหลังยังคงเป็นที่ของโมนีก้าเพียงผู้เดียว ร่างของเธอนอนเหยียดยาวด้วยท่าทางสบายที่สุดเท่าที่เข็มขัดนิรภัยจะอนุญาต เส้นผมสีม่วงครามแผ่กระจายอย่างไร้ระเบียบบนเบาะหนัง ดวงหน้าที่เคยเปล่งประกายความซนบัดนี้สงบนิ่ง ริมฝีปากยังเผยอเล็กน้อยในลมหายใจที่สม่ำเสมอจนน้ำลายไหล ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้และการเดินทางทำให้เธอหลับสนิทจนไร้การเคลื่อนไหว เลสเตอร์เหลือบมองร่างที่หลับอยู่ด้านหลังอีกครั้ง ยามเห็นเธอหลับสนิทโดยไม่ต้องระแวง เขาอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มบาง ๆ ความรู้สึกแปลกประหลาดผสมกันทั้งความเอ็นดูและความห่วงใย แต่เมื่อแน่ใจว่าโมนีก้าหลับลึกพอ เขาก็เอนตัวเล็กน้อยเข้าหานักบินหนุ่มที่นั่งเคียงข้าง นักบินเหลือบตาลงมองแผงมาตรวัดที่สว่างด้วยไฟสีเขียว ก่อนจะยกมุมปากยิ้มขำ “สายตานั่น…ฉันจำได้ดีเลยนะ ตอนนายยังเป็นอพอลโล่เต็มตัว” เลสเตอร์หัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มต่ำแต่แฝงความขี้เล่น “ก็ใครใช้ให้นายเป็นคนคุมคันบังคับนี้ล่ะ ฉันจะปล่อยให้ไฟเก่าไม่ลุกซ้ำได้ยังไง” เขาพูดเสียงแผ่วเหมือนลมพัดแต่เจือด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคยเกินกว่าคำว่าเพื่อน นักบินเหลือบตามองอย่างคุ้นเคยแววตาวาวด้วยความสนุก “ระวังหน่อยสิ ตอนนี้นายอยู่ในร่างเด็กวัยรุ่นนะ ถ้าใครได้ยินฉันคุยแบบนี้คงดูเหมือนฉันกำลังล่อลวงเด็ก” เลสเตอร์ยักไหล่พลางส่งยิ้มที่มีทั้งความท้าทายและเย้าแหย่ “ก็เป็นปัญหาของนายไม่ใช่เหรอ ที่ชอบเทพพระอาทิตย์ไม่ว่าฉันจะอยู่ในร่างไหน” นักบินหัวเราะเบา ๆ แล้วส่ายหน้า “บ้าชะมัด นายไม่เคยเปลี่ยนเลยจริง ๆ ต่อให้ลดขั้นมาอยู่ในร่างมนุษย์ก็เถอะ” เลสเตอร์เอนหลังเล็กน้อย มือยังประคองคันบังคับอีกฝั่งเล่น ๆ “เปลี่ยนบางอย่าง แต่ไม่ใช่เรื่องนี้ไง” เขาหันไปมองนอกหน้าต่าง พลางลดเสียงลงให้เหลือเพียงกระซิบ “โลกนี้อาจจะลดพลังของฉันได้ แต่ไม่ได้ลดความรู้สึกที่ฉันเลือกได้สักหน่อย” นักบินเลิกคิ้ว ยิ้มมุมปากรับคำท้าทายนั้น “ระวังนะ ถ้าฉันเผลอใจอีกครั้ง ฉันนี่แหละจะเป็นคนซวย ต้องคอยบอกตัวเองว่าฉันกำลังคุยกับเด็ก” เลสเตอร์หัวเราะในลำคออย่างพอใจ “แล้วใครบอกให้นายหยุดได้ล่ะ” น้ำเสียงของเขานุ่มลึกเกินกว่าจะเป็นเพียงการหยอกล้อธรรมดา เสียงหัวเราะของนักบินผสานเข้ากับเสียงเครื่องยนต์ที่สั่นสะเทือนห้องโดยสารอย่างพอดี บทสนทนาที่เต็มไปด้วยร่องรอยอดีตอันซับซ้อนดำเนินไปเงียบ ๆ ในห้องนักบิน ขณะที่ด้านหลังโมนีก้ายังคงนอนหลับสนิท ไม่รู้เลยว่าท่ามกลางท้องฟ้ายามนี้ การสนทนาที่เต็มไปด้วยอดีต ความลับ และไฟเก่ายังคงลุกโชนขึ้นโดยไม่มีพยานรู้เห็น (เพราะแม่งหลับสนิท)  ในขณะที่โมนีก้ายังนอนเอนอยู่บนเบาะหลัง ผมสีม่วงครามกระจายบนหมอนพิง ใบหน้าสงบไร้การเคลื่อนไหว ริมฝีปากขยับทำเสียงแจ๊บ ๆ ที่บ่งบอกชัดว่าเธอกำลังหลับสนิทโดยไม่รู้เรื่องใด ๆ จนถึงตอนนี้ก็ยังหลับ แต่เธอเหมือนได้ยินอะไรแปลก ๆ จนดวงตาสีเทาเงินพยายามเหมือนจะคลอตื่น เสียงเครื่องยนต์ลูกสูบยังคงคำราม ขณะที่เครื่องบินเล็กบินไปเรื่อย ๆ เลสเตอร์ยังโน้มตัวคุยกับนักบิน เสียงทุ้มอบอุ่นเจือความขี้เล่นแบบที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังหวานเกินกว่าที่ควรกับเพื่อน(?) ขณะนั้นเองโมนีก้าที่นอนเหยียดยาวอยู่เบาะหลังก็เริ่มขยับ เด็กสาวครางหาวเสียงเบา ๆ มือยกมาขยี้ตา ผมสีม่วงครามฟูยุ่งกระจายไปทั่วเหมือนรังนก เธอค่อย ๆ ลุกนั่ง ดวงตาเทาเงินยังครึ่งปิดครึ่งลืม แต่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อหูจับบทสนทนาได้เพียงแว่ว ๆ ...เด็ก...หัวใจ...อพอลโล่...? “หืม…พวกนายคุยอะไรกันเสียงหวานเชียว…” เธอบ่นพึมพำแบบงง ๆ เสียงงัวเงียตามสไตล์คนเพิ่งตื่น แต่ยังไม่ทันจะถามต่ออะไร ดวงตาเธอก็เหลือบไปที่หน้าต่างเครื่องบินด้านข้าง โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ แล้วเบิกตากว้างแทบหลุดจากเบ้า “เชี่ย…นั่นมัน—!!” กลางอากาศตรงนอกหน้าต่าง มีร่างชายวัยกลางคนถึงแก่สวมแจ็กเก็ตหนังดำแว่นกันแดดสีน้ำตาล กำลังนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์ช๊อปเปอร์โคตรเท่เงาวับ หัวของโมนีก้าเหมือนประมวลผลทันที ไฟหน้าทรงกลม? แฮนด์บาร์สูง? ถังน้ำมันทรง teardrop โห ลุง Harley-Davidson Chopper หรือ Bobber ที่โดนแต่งมาโคตรเท่อ่ะ ร่างนั้นแง๊นรถขึ้นมาอย่างง่ายดายเหมือนกำลังเล่นผาดโผนบนพื้นถนน แต่ที่จริงกลับอยู่เหนือเมฆสูงนับพันฟุต! เสียงท่อไอเสีย บึ้มมม! ดังลั่นทะลุความเงียบ เขาเลี้ยวตัวไปใกล้หน้าต่างด้านที่โมนีก้านั่งอยู่พอดี แล้วหันหน้ามาสบตากับเธอ ดวงตาสีเข้มวาวโรจน์ใต้แว่นกันลมสะท้อนแสงตะวัน จากนั้นยกมือขึ้นโบกทักทายแบบเท่ ๆ ราวกับรู้จักกันมาแต่ชาติปางก่อน <img src="https://i.imgur.com/7JuWHJg.jpeg" width="300" _height="300" border="0"> โมนีก้าตัวแข็งทื่อ มือเกาะเบาะแน่น “มะ...ม...มันบ้าไปแล้วใช่มั้ย ฉันตาฝาดใช่มั้ย เลสเตอร์!!” เลสเตอร์ที่ยังหันไปคุยกับนักบินชะงัก เขาขมวดคิ้วก่อนหันกลับมา “อะไรอีก โมนีก้—” “ก็ไอ้ตาลุงคนนั้นไง! ที่กำลังบิดมอเตอร์ไซค์อยู่ข้างนอกเนี่ย!!” เธอตะโกนลั่นชี้ไปที่หน้าต่าง ผมฟู ๆ กระเด้งตามแรงสะบัด เลสเตอร์เหลือบตาออกไป แต่ทันใดนั้นมอเตอร์ไซค์คันนั้นก็บิดเร่งเครื่อง วื้ดดดดดดด!! พุ่งฉิวหายลับไปข้างหน้า ทิ้งเพียงกลิ่นไหม้ของน้ำมันและควันบางเบาลอยวนในอากาศเหมือนล้อเล่น “...” เลสเตอร์กระพริบตาสองที ก่อนถอนหายใจยาว “พระเจ้า…ใครบ้าเอามอเตอร์ไซค์ขึ้นมาบนฟ้า” เขาสบตานักบินที่ทำท่าเหมือนอยากหัวเราะแต่ก็เก็บไว้ โมนีก้ายังคงอ้าปากหวอ ดวงตาเทาเงินเบิกกว้าง “นี่ฉันอยู่จักรวาลเดมิก็อด…หรือจักรวาล Fast & Furious เวอร์ชันบนเมฆกันแน่วะ!” เลสเตอร์ยกมือกุมหน้าผาก ส่ายหัวช้า ๆ แต่รอยยิ้มขำกวนก็ผุดขึ้นที่มุมปากแล้วคุณนักบินก็พูดขึ้นหยอกเล็กน้อย “อย่างน้อยคุณก็ไม่ฝันไปแน่ ๆ …เพราะผมเองก็เห็น” โมนีก้าแทบอยากทึ้งหัวตัวเอง “ให้ตายสิ! นั่งเครื่องบินยังไม่พอ ยังต้องแชร์เลนกับพวกนักบิดวิญญาณสิงค์นักบิดอีกหรอ!?” เสียงหัวเราะของนักบินดังขึ้นในที่สุด เขาส่ายหัวพลางบ่น “โธ่เว้ย…บอกแล้วใช่มั้ยว่าการบินในโลกนี้มันไม่ธรรมดา” ไม่นานหลังจากนั้นประมาณสองนาทีได้เท่านั้น เสียงเครื่องยนต์ลูกสูบที่เคยสม่ำเสมอเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงครางต่ำหนักขึ้น เครื่องบิน Cessna 172 สั่นสะเทือนเล็กน้อยราวกับมีมือยักษ์เขย่า เลสเตอร์ที่นั่งเบาะนักบินฝั่งซ้ายเหลือบมองมาตรวัดแล้วสีหน้าก็เข้มขึ้นทันที เขาเหลียวหลังไปเห็นโมนีก้าที่เพิ่งตื่นนั่งงง ๆ ผมฟูยุ่งจากการนอนยาว “โมนีก้า กลับไปนั่งกับที่แล้วรัดเข็มขัดให้แน่นเดี๋ยวนี้” เสียงของเขาคมกริบไม่มีช่องให้ต่อล้อต่อเถียง เด็กสาวกะพริบตาปริบ ๆ “หา? ทำไ—” “สองนาที” เลสเตอร์พูดสั้นห้วน “ลมกำลังเปลี่ยนทิศ เตรียมตัว” โมนีก้าใจหายวาบ รีบถอยกลับไปเบาะหลังแล้วดึงเข็มขัดคาดนิรภัยพาดตัวตามคำสั่ง ในขณะเดียวกันเสียงลมภายนอกเริ่มแผดแรงขึ้น เครื่องบินโคลงเคลงจนต้องเกาะเบาะแน่น นักบินหนุ่มขมวดคิ้วแน่น กดปุ่มสื่อสารติดต่อหอบังคับการบินทันที เสียงของเขาเปลี่ยนเป็นภาษาเฉพาะนักบินที่รวดเร็วและชัดถ้อย  “Calgary International, this is Cessna November-Two-Four-Seven requesting immediate emergency landing clearance. Current position southwest inbound, encountering severe turbulence, possible structural stress. Requesting priority landing, over.” เสียงตอบรับดังขึ้นจากวิทยุเป็นรหัสรับคำ แต่ภายในห้องโดยสารแรงลมกลับพัดแรงขึ้นอีก เครื่องบินสั่นสะท้านราวกับถูกใครผลักจากด้านข้าง เลสเตอร์กัดฟันพลางประคองคันบังคับ “วันซวยอะไรเนี่ย…เจอเทพแห่งสายลมเหนือกับฤดูหนาวเข้าให้แล้ว” โมนีก้าที่เกาะเข็มขัดแน่นเงยหน้ามองเขา ดวงตาเทาเงินเบิกกว้าง “หา? เทพอะไรนะ!?” เสียงของเธอแทบจะกลืนไปกับเสียงเครื่องยนต์และลมที่โหมกระหน่ำ เลสเตอร์เหลือบตากลับมามองเพียงเสี้ยววินาที “อย่าถามตอนนี้! เก็บไว้ถามบนพื้น!” เขากัดฟันออกแรงต้านแรงลมที่พัดกระแทกด้านข้างเครื่อง โมนีก้ากัดริมฝีปากแน่น พยักหน้ารับแม้จะยังงงงัน เธอเพียงกอดอกเกาะเข็มขัดแน่น ฟังเสียงเครื่องยนต์สู้แรงลมที่หวีดหวิวรอบลำตัวเครื่อง เส้นผมสีม่วงครามปลิวไหวตามแรงสั่นสะเทือน หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา นักบินหนุ่มประกาศซ้ำพร้อมปรับคันเร่งเพื่อลดระดับ “เตรียมลงฉุกเฉินที่แคลการี ระยะ 10 ไมล์” เสียงเขาตึงเครียดแต่มั่นคง เลสเตอร์หันมาสบตาโมนีก้าอีกครั้ง เสียงทุ้มแข็งกร้าวแต่มีประกายปกป้อง “จับไว้ให้ดีโมนีก้า อีกไม่กี่นาทีเราจะถึงพื้น” โมนีก้าเพียงพยักหน้าสั้น ๆ แม้จะยังอยากถามคำว่าเทพแห่งสายลมเหนือ ก็ยังคงหมุนวนอยู่ในหัว แต่เธอก็รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะขุดคุ้ยคำตอบ มีเพียงเสียงหัวใจของตนเองที่ดังสอดประสานกับเสียงเครื่องยนต์และแรงลมที่ยังคงพัดกระหน่ำไม่หยุด เสียงเครื่องยนต์ค่อย ๆ แผ่วลงจนกลายเป็นความเงียบขณะที่ล้อเครื่องบินแตะพื้นรันเวย์ ท่าอากาศยานนานาชาติแคลการีสว่างไสวด้วยแสงไฟรันเวย์สีฟ้าสลับขาวระยิบระยับ เลสเตอร์ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจยาวอย่างคนที่เพิ่งผ่านแรงลมบ้าคลั่งมาได้ ส่วนโมนีก้านั่งนิ่งเกาะเข็มขัดแน่น ดวงตาเทาเงินยังเบิกกว้าง ก่อนจะค่อย ๆ คลายออกเมื่อเครื่องหยุดสนิท นักบินหนุ่มปลดชุดหูฟังแล้วหันกลับมาทางผู้โดยสาร รอยยิ้มบางผุดขึ้นหลังผ่านความตึงเครียด  “เอาล่ะ…รอดกันครบทั้งลำ พวกเราคงต้องเปลี่ยนแผนจากไปเอดมันตันมาเป็นพักที่นี่แทนแล้ว เติมเชื้อเพลิงที่นี่เลยไม่ต้องไปที่แอดมันตันแล้ว รอให้สภาพอากาศคงที่ก่อนค่อยออกต่อ ยังไงจากที่นี่ไปแอดมันตันก็แค่ 167 ไมล์ ไม่ไกลมาก” เลสเตอร์พยักหน้ารับสั้น ๆ “ก็ดีเหมือนกัน จะได้พักหายใจกันบ้าง” โมนีก้าปลดเข็มขัดแล้วขยับนาฬิกาข้อมือมาดูนาฬิกา ดวงตาเบิกโพลง “หา? ตอนนี้เพิ่งสามทุ่มกว่า ๆ เองเหรอ ฟ้ามันสว่างยังกับบ่ายสามแน่ะ” เธอพึมพำงง ๆ ก่อนหันไปถามเลสเตอร์ต่อทันทีเรื่องเมื่อกี้ “แล้ว…เมื่อกี้ที่นายพูดถึง ใครกันแน่?” เลสเตอร์เอนพิงเบาะ หันมามองเธอด้วยแววตานิ่งแต่ยังมีรอยขบขัน “เทพแห่งสายลมเหนือกับฤดูหนาว บอเรอัส…หรือไม่ก็อควิลอน ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน หน้าตามันคล้ายกันเกิน” โมนีก้ากะพริบตาแล้วพยักหน้าช้า ๆ “อ้อ…เลยเล่นแผลง ๆ ขับมอเตอร์ไซค์กลางอากาศได้สินะ” เธอยกคิ้วขึ้นอย่างเหลือเชื่อก่อนจะถามต่อเสียงแผ่วแต่เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ “แล้วพวกเทพนี่…ชอบแง๊นรถโชว์กลางฟ้าเป็นงานอดิเรกกันเหรอ?” เลสเตอร์หัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มอบอุ่นแต่ยังติดความกวน “ถ้าจะมีใครทำเรื่องบ้า ๆ ได้ตลอดเวลา ก็คือเหล่าเทพนั่นแหละ โดยเฉพาะพวกที่ชอบอวดเก่งว่าตัวเองคุมลมได้” “โว้ย…” โมนีก้ากุมขมับ พลางส่ายหัว “โลกเดมิก็อดนี่มันบ้ามากจริง ๆ วันนี้ฉันเจอมอเตอร์ไซค์ฮาเล่บินได้ แถมเป็นฝีมือเทพสายลม…ขอพักสมองสัก 10 นาทีเถอะ” เลสเตอร์ยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเสียงบ่นของโมนีก้า “พักเถอะ เดี๋ยวผมกับนักบินจัดการเรื่องเติมเชื้อเพลิงให้ คุณแค่หายใจลึก ๆ แล้วทำใจให้ชินไว้ เพราะนี่…ยังไม่ใช่ที่สุดของความบ้าของโลกนี้” โมนีก้าถอนหายใจแรงแต่ก็อดหัวเราะแผ่ว ๆ ไม่ได้ “โอเค…งั้นขอให้คืนนี้ไม่มีใครแง๊นรถกลางฟ้ามาอวดอีกก็พอแล้ว” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเลสเตอร์และนักบินดังขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่ทั้งสามจะเริ่มผ่อนคลายท่ามกลางแสงไฟอบอุ่นของสนามบินที่กลายเป็นที่พักพิงชั่วคราวจากความโกลาหลของท้องฟ้า บริเวณโถงพักผู้โดยสารเล็ก ๆ ของสนามบินแคลการีอบอุ่นอย่างน่าแปลกใจ กลิ่นน้ำร้อนจากกาต้มไฟฟ้าลอยคลุ้งปะปนกับกลิ่นกระดาษโฟมของถ้วยบะหมี่ เสียงฟ้าด้านนอกนิ่ง แต่ภาพนอกหน้าต่างยังสว่างโพลนเหมือนบ่าย ทั้งที่นาฬิกาบอกเลข 22:40 อย่างดื้อ ๆ โมนีก้านั่งยอง ๆ บนเก้าอี้พลาสติก ก้มเป่าไอร้อนจากถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำกุ้งน้ำข้น สีส้มแดงควันฉุย เธอซดหนึ่งคำแล้วทำตาโต “อื้อหือ…แซ่บเป็นบ้า! นี่แหละเมนูยามค่ำคืนในโลกที่แม่งไม่ยอมมืดสักที” เลสเตอร์นั่งฝั่งตรงข้าม ถ้วยของเขายังไม่ได้แกะเอาแต่มองเด็กสาวผมม่วงครามที่ตาวาวด้วยความสุขง่าย ๆ จากของเผ็ดร้อน “ระวังลิ้นพองด้วยโมนีก้า" “ชิล ๆ” โมนีก้ายักคิ้ว ยกตะเกียบคีบเส้นพรูฟาดเข้าปาก “เผ็ดกว่านี้ก็ไหว…ถ้าไม่ใช่เผ็ดแบบมอเตอร์ไซค์บินนะ” นักบินหนุ่มหัวเราะพรืดก้มตักเส้นตัวเองบ้าง “พูดแล้วก็ยังงงอยู่ดี มอเตอร์ไซค์กลางฟ้า…” “อย่ารื้อภาพหลอนสิ ฉันจะนอนต่อบนเครื่อง” โมนีก้าชี้ตะเกียบขู่ แต่ยิ้มกว้างอยู่ดี เมื่อกินเสร็จก็พากันถ้วยว่างวางเรียงบนถังขยะอย่างมีวินัย ทั้งสามขยับกลับสู่ลานจอดเล็ก ๆ ลมเย็นเฉียบแตะผิวหน้าอย่างสุภาพ เครื่องบิน Cessna 172 Skyhawk ของพวกเขายืนรอเหมือนม้าตัวเล็กที่ฟื้นแรงเต็มถัง ในห้องนักบิน แสงไฟสีเขียวบนแผงควบคุมติดขึ้นทีละดวง นักบินหนุ่มสวมเฮดเซ็ต กดความถี่เรียกหอบังคับการอย่างช่ำชอง น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นโหมดมืออาชีพทันที  “Calgary Tower, Cessna November-Two-Four-Seven ready to depart, request latest weather and routing to Edmonton. Copy turbulence advisory.” เสียงตอบรับจากหอคอนเฟิร์ม METAR/TAF ลำดับชั้นเมฆ ลม และระดับการไต่ที่ปลอดภัย เลสเตอร์นั่งข้าง ๆ ตรวจเช็กซ้ำ เชื้อเพลิง, ไฟนำทาง, ปั๊มเชื้อเพลิงเสริม, ทริม นิ้วเขาไล่สวิตช์อย่างแน่นอนแบบคนเคยควบคุมแสงมากกว่าหนึ่งชนิดในชีวิต “เช็กครบ” เขาพยักหน้าให้สหาย(?)เก่า “รับเคลียร์ให้ขึ้น” นักบินหันมาขยิบตาเป็นสัญญาณพร้อมลุย “ไปกันเถอะ” เลสเตอร์ว่าเสียงเรียบ แต่หางเสียงพยักเพยิดเหมือนท้าทายฟ้า ส่วนโมนีก้าก็คาดเข็มขัดบนเบาะหลัง กวาดผมฟู ๆ ลงใต้ฮู้ดอย่างเคย พอใบพัดเร่งรอบ เธอก็ยกนิ้วโป้งขึ้น “ถ้าฉันเผลอกรน ใครก็ได้ช่วยปลุกด้วยนะจะได้ไม่คิดว่าเสียงเครื่องเสีย” “ถ้ากรนจังหวะดี ๆ เราจะอัดลงเมโทรนอม” เลสเตอร์แกล้งรับ ส่งยิ้มกวนที่ชอบโผล่มาเวลาฟ้ากำลังดี เมื่อทำการรันอัปเรียบร้อย เครื่องบินก็ค่อย ๆ เลื่อนไปเข้าคิวรันเวย์ แสงสีน้ำเงินขอบทางวิบวับเรียงเหมือนกลุ่มดาวรุ่นเล็กดันคันเร่งเสียงเครื่องยนต์เปลี่ยนโทนจากหายใจเป็นคำราม ใบพัดกรีดอากาศ เสี้ยววินาทีที่ล้อหน้าลอย โมนีก้ากลั้นหายใจแล้ว…ฮึบบบ! ลำตัวเครื่องตัดผ่านอากาศนิ่งกว่าก่อนหน้าอย่างชัดเจน เมฆเบาบางขยับฉีกเหมือนสำลี ผู้ควบคุมพูดกับหอบังคับการต่อเนื่อง รายงานระดับและคอร์ส นักบินปรับหัวค้างที่อัตราไต่พอเหมาะ เลสเตอร์มองกราวน์สปีด คอย์ซ-เช็กวินด์ เช็กไอซิ่งและทุกอย่าง “ปกติ” “ฟ้าหนนี้เชื่องอยู่นะ” นักบินว่าก่อนที่จะหัวเราะเล็ก ๆ “ก็อย่าไปเรียกใครมาแข่งแง๊นอีกก็แล้วกันค่ะ” โมนีก้าพึมพำจากข้างหลัง แต่ได้ยินชัดพร้อมรอยยิ้ม “เธอก็นอนได้แล้ว” เลสเตอร์หันไปบอกโมนีก้าก่อนเหลือบดวงตาสีฟ้าอ่อนลงอย่างห่วง “ปลอดภัยพอสำหรับความฝันสั้น ๆ” “ตกลงจ้า” โมนีก้าดึงฮู้ดคลุม ครางรับเบา ๆ “ถ้าฝันถึงผู้ชายหล่อ ๆ อย่าพึ่งปลุกนะ…กำลังอร่อย” โมนีก้ายิ้มขำ ๆ “ถ้าฝันถึงฮาร์ปี้ จะแถมช้อนให้” นักบินหัวเราะ โมนีก้าเมื่อโดนแซวก็มองค้อนไปทางคุณนักบิน เครื่องบินตั้งคอร์สไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ แสงสว่างช่วงค่ำที่ไม่ยอมค่ำ ทาบปีกให้เงาเรียวยาวบนเมฆ โมนีก้าค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจยาวกลับสู่จังหวะสม่ำเสมอ โดยให้เสียงเครื่องยนต์เป็นเพลงกล่อมเด็กชั้นดี เลสเตอร์มองมาตรวัดอีกครั้งแล้วเหลียวไปดูเด็กสาวที่เริ่มหลับปุ๋ย มุมปากยกนิด ๆ เขาแตะขาซีทเบา ๆ เหมือนตั้งจังหวะภายใน “เอาคืนกลางคืนให้โลก…” เขาพึมพำกับกระจกที่สะท้อนดวงตาตัวเอง ก่อนจะหันกลับไปสู่เส้นทางที่วาดไว้บนฟ้าอย่างนิ่งแน่วเมื่อการบินเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งมุ่งหน้าสู่สนามบินในเมืองฟอร์ตสิ้มสัน นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 
 ระหว่างที่กำลังจีบ เอ้ย คุยกับนักบินอยู่ มันทำให้เขานึกถึงความหลังนิดหน่อย เอาเป็นว่าอย่าไปพูดเลย แต่ระหว่างนั้นก็พบกับกระแสลมแรงหลังจากที่พวกเราพบกับเทพฤดูหนาว ให้ตายสิ วุ่นวายนัก แต่เพราะมันใกล้สนามบินที่เราคิดจะจอดพอดีเลยเปลี่ยนการลงเครื่องแล้วเติมเชื้อเพลิงให้พร้อมทั้งพักผ่อน โมนีก้าจะได้ไม่งอแง เมื่อพร้อมเราถึงขึ้นบินได้อีกครั้ง โชคดีรอบนี้เราไม่ต้องวุ่นวายสำหรับการขึ้นบิน ตอนนี้อยู่บนน่านฟ้า เรากำลังมุ่งหน้าไปสนามบินต่อไป [ลงจอดฉุกเฉินเพราะลมฟ้าแปรปรวนจากพลังของเทพฤดูหนาวที่ ท่าอากาศยานนานาชาติแคลการี รัฐแอลเบอร์ตา][เปลี่ยนแผนการบินเป็นพักเติมเชื้อเพลิงและพักผ่อนเล็กน้อยที่ท่าอากาศยานแห่งนี้][ทันทีที่ท้องฟ้ากลับเป็นปกติก็ขึ้นบินต่อทันที][มุ่งหน้าเดินทางสู่ สนามบินในเมืองฟอร์ตสิ้มสัน นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์][ระยะทางการบิน 6 ชั่วโมง 28 นาที]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 
 บางครั้งโมนีก้าก็คิดว่าเธอเป็นอะไรนักหนาถึงได้มาเจอคนแง๊นรถบนท้องฟ้ากันนะ อ้อ ไม่ใช่คนนี้หว่า แต่เป็นเทพ เอาเถอะ เธอไม่ได้รู้จักเทพทุกองค์หรอก มีเยอะเกินไป ความจริงแล้วรถนั้นแต่งสวยมากเลยนะนั้น สำหรับคนที่ชอบรถนิดหน่อย(?) แบบโมนีก้าแล้วมันค่อนข้างทำให้เธอประทับใจเล็ก ๆ หวังว่าจะพบเจออะไรตอนนี้นะ ระหว่างการเดินทางเธอรู้สึกเหมือนว่าคุณนักบินกับเลสเตอร์สนิทกันแปลก ๆ ปะเนี้ย? อืม...ไม่หรอกเลสเตอร์อายุน่าจะไม่ห่างจากเรามากนี้หว่า? แหม่ คิดอะไรชั่ว ๆ นะเรานะ เห็นอะไรแบบนี้เป็นไม่ได้เลย
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-9-24 04:36:30

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-24 04:49 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 6 : คิดอะไรอยู่หรือเปล่า</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 18 - 19 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงดึก เวลา 21.00 น. เป็นต้นไป ช่วงดึก เวลา 22.40 น. เป็นต้นไป เส้นทางระหว่าง ท่าอากาศยานนานาชาติแคลการี รัฐแอลเบอร์ตา จนถึง สนามบินในเมืองฟอร์ตสิ้มสัน นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ แคนาดา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
 ระหว่างการบินเสียงเครื่องยนต์ของ เครื่องบินรุ่น Cessna 172 คำรามสม่ำเสมอขณะทะยานเหนือชั้นเมฆอีกครั้ง แสงอาทิตย์ที่ไม่มีวันลับทำให้ฟ้าดูคงที่จนเหมือนโลกหยุดเวลา เลสเตอร์เหลือบสายตาออกไปเพียงครู่ก็สามารถบอกเวลาได้อย่างแม่นยำราวกับนาฬิกามนุษย์ “ตอนนี้…40 นาที สองทุ่มสิบ…ไม่สิ 22.40 น. พวกเราเพิ่งออกจากแคลการีได้ไม่นาน” เขาพึมพำเบา ๆ พลางมองดิสก์พระอาทิตย์ที่แทบไม่ขยับจากขอบฟ้า ที่เบาะหลัง โมนีก้าหลับพริ้มริมฝีปากขยับน้อย ๆ ตามลมหายใจสม่ำเสมอ เหมือนทุกแรงลมและความตึงเครียดก่อนหน้านี้กลายเป็นเสียงกล่อม เธอคงไม่รู้เลยว่าเลสเตอร์เหลือบตามองอยู่เป็นพัก ๆ ด้วยความรู้สึกปนเปซับซ้อน ทั้งโล่งใจที่เธอปลอดภัย ทั้งตระหนักว่าการเดินทางยังอีกยาวไกล นักบินหนุ่มที่กำลังตรวจมาตรวัดเอ่ยขึ้นอย่างเบาเสียง “รอบนี้…สิ้นหวังมากเลยสินะ ถึงขั้นต้องเรียกเดมิก็อดมือใหม่มาช่วยเนี้ย” เลสเตอร์ยกคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่ละสายตาจากท้องฟ้า “นิดหน่อย” เขาตอบเรียบ ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “ตอนแรกผมคิดว่าตัวเองพังแล้วจริง ๆ ทั้งสิ้นหวัง ทั้งโกรธตัวเองที่ป้องกันใครไม่ได้…แต่พอนึกถึงพวกที่ยังถูกจับไป ความรู้สึกพวกนั้นมันถูกแทนที่ด้วยอย่างอื่น” นักบินเหลือบตามองเพื่อถามเลสเตอร์ “ความมุ่งมั่น?” “ใช่” เลสเตอร์พยักหน้าช้า ๆ “ผมต้องหาทางช่วยพวกเขาให้ได้ ต่อให้เส้นทางมันบ้าแค่ไหนก็ตาม” เขาหยุดหายใจหนึ่งจังหวะแล้วเหลือบตาไปยังเด็กสาวที่หลับสนิทด้านหลัง ริมฝีปากคลี่ยิ้มอ่อนโยนเล็ก ๆ “แต่ผมไม่กล้าแสดงด้านนั้นให้เด็กคนนั้นเห็นหรอก เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเป็นเดมิก็อดได้ 24 วันเอง เด็กขนาดนี้ต้องการกำลังใจ ไม่ใช่ภาพคนหมดหวัง” นักบินหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ฟังดูเหมือนคนที่เคยเป็นเทพนิสัยเสียจะเริ่มเรียนรู้จะเป็นพี่ชายที่ดี” เลสเตอร์หัวเราะตามคำที่นักบินข้างกายบอกแต่แฝงแววเศร้าลึก ๆ ในเสียง “ผมภาวนาต่อโชคชะตา ขอให้ส่งใครสักคนที่มีทั้งความกล้าและความสามารถมาเป็นคู่หู…แล้วดูสิ” เขาพยักเพยิดไปทางเบาะหลังที่มีร่างของโมนีก้านอนอย่างไร้เดียงสา “นี่คือคนที่ถูกส่งมา” นักบินหรี่ตาพร้อมยิ้มบาง “เธอดวงซวยที่ได้เจอนายจริง ๆ” เลสเตอร์ยักไหล่เล็กน้อย ตอนที่โดนแซวแบบนั้นแต่สายตาที่ทอดมองเด็กสาวผมม่วงครามนั้นเต็มไปด้วยประกายอบอุ่นและความเชื่อมั่น “บางทีโชคชะตาก็ยังไม่หมดเมตตากับผมเสียทีเดียวละมั้ง” เสียงเครื่องยนต์ยังคงพาเครื่องบินตัดผ่านฟ้าสีเงิน ขณะที่โมนีก้ายังคงหลับสบายโดยไม่รู้เลยว่าการหลับลึกของเธอกำลังเป็นแรงผลักดันให้ชายหนุ่มข้างหน้าเฝ้ารักษาความมุ่งมั่นที่จะสู้ต่อไป เสียงเครื่องยนต์ลูกสูบยังคงครางต่ำเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ลมภายนอกพัดผ่านปีกจนเกิดเสียงหวีดเบา ๆ ที่ชวนให้เผลอหลับ แต่ในห้องโดยสารเล็ก ๆ โมนีก้ากลับค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย หลังจากนอนขาด ๆ หาย ๆ ไปเพียงสามชั่วโมงกว่าเท่านั้น เลสเตอร์ที่กำลังตรวจมาตรวัดเหลือบตากลับมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงขยับ “ตื่นแล้วเหรอ” เขาเอียงคอเล็กน้อย เห็นดวงตาเทาเงินยังปรือ ๆ “ยังไม่ถึงนะ เหลืออีกตั้งสามชั่วโมงกว่าจะลงเติมน้ำมันรอบต่อไป” โมนีก้าหาววอด เสียงดังจนแทบกลบเสียงเครื่องบิน “อือ…รู้แล้ว แต่มันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ หลับ ๆ ตื่น ๆ ทั้งที่ง่วงจะตาย ยิ่งอยู่บนเครื่องบินอีก” เธอพึมพำเสียงงัวเงีย พลางยกมือกดเบาะให้เอนขึ้นแล้วนั่งตัวตรง เธอยกเข่าขึ้นกอดไว้แล้วหันสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์ที่ไม่ยอมตกยังคงปกคลุมท้องฟ้า แต่กลับมีเฉดสีเทาปนน้ำเงินบางเบาราวกับยามค่ำที่ไม่อาจมาถึงได้จริง เธอจ้องภาพนั้นนิ่ง ๆ ไม่มีเสียงบ่นหรือรอยยิ้มอย่างที่เลสเตอร์คุ้นเคย ความเงียบกะทันหันทำให้เลสเตอร์เลิกคิ้ว เขามองผ่านกระจกมองหลัง เห็นเด็กสาวที่ปกติเต็มไปด้วยชีวิตชีวากลับนั่งนิ่ง ริมฝีปากปิดสนิท ดวงตาเทาเงินทอดออกไปไกลเกินขอบฟ้า “เฮ้…” เขาเรียกเสียงเบา พยายามไม่ให้ฟังเป็นคำสั่ง “คิดอะไรอยู่หรือเปล่า” โมนีก้าไม่หันกลับทันทีตอนที่โดนถาม เพียงกระพริบตาแล้วถอนหายใจเบา ๆ “ก็…แปลกดีนะ ฟ้ามันสว่างแต่เป็นเวลากลางคืน รู้สึกเหมือนโลกมันเสียอะไรไปบางอย่าง ทั้งที่ฉันควรจะตื่นเต้นแต่กลับเหมือน…หายใจไม่ทั่วท้อง” เลสเตอร์ฟังเงียบ ๆ สายตาสีฟ้าของเขาอ่อนลง เขารู้ว่าเด็กสาวตรงหน้ายิ้มเก่งและขี้บ่นเพียงเพื่อปิดบังความกังวล “มันไม่ผิดหรอกที่จะรู้สึกแบบนั้น” เขาตอบช้า ๆ “ต่อให้เป็นเดมิก็อดก็ยังเป็นคนครึ่งหนึ่งอย่างที่ผมบอก เราถึงต้องมีฟ้า มีกลางคืน มีตอนเช้า เพื่อเตือนว่าเรายังเป็นมนุษย์” โมนีก้ากะพริบตาช้า ๆ แล้วเบนสายตามามองเขาในที่สุด “พูดได้ดีนะ” เลสเตอร์ยักไหล่เล็กน้อย “ก็พอรู้บ้างนิดหน่อย” รอยยิ้มบางบนใบหน้าส่งประกายอบอุ่นแม้จะถูกล้อมด้วยแสงแดนเหนือที่ไม่มีวันมืด “แต่ตอนนี้ สิ่งสำคัญคือเรายังอยู่ตรงนี้หายใจอยู่และเรายังไปต่อด้วยกัน” เด็กสาวไม่ได้ตอบ เธอกลับเงียบไปอย่างผิดสังเกตต่อ สายตาสีเทาเงินทอดผ่านกระจกหน้าต่างไปยังท้องฟ้าที่สว่างจ้าแม้เวลาจะล่วงเลยเข้าสู่ยามค่ำ แสงอาทิตย์ที่ไม่เคยลับขอบฟ้ากลับทำให้ทุกสิ่งดูเย็นเยียบและว่างเปล่าอย่างประหลาด เลสเตอร์ขมวดคิ้ว มองภาพเด็กสาวผมม่วงครามที่กลับนั่งนิ่ง ดวงหน้าเหมือนกำลังพยายามเก็บความรู้สึกบางอย่างไว้ข้างใน “โมนีก้า…” เขาเอ่ยเรียกเสียงเบา “เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาลองถามอีกรอบหนึ่ง โมนีก้าถอนหายใจเพียงแต่ค่อย ๆ ยกมือซ้ายขึ้น นิ้วกลางข้างนั้นสวมแหวนดาราจรัสที่เปล่งประกายอ่อน ๆ โมนีก้าหมุนวงแหวนช้า ๆ ไปมาอย่างตั้งใจ แสงจากดวงอาทิตย์เหนือเมฆสะท้อนบนผิวแหวนระยิบระยับ ดวงตาเทาเงินจ้องวงแหวนราวกับกำลังพูดคุยกับใครสักคนในความคิด ในใจของเธอ ภาพแม่และพ่อที่ยืนยิ้มอ่อนโยนผุดขึ้นอย่างชัดเจน แม่…พ่อ…หนูจะไม่กลัว หนูจะเข้มแข็งให้ได้ เธอบอกกับตัวเองในความเงียบ แม้หัวใจจะเต้นแรงและความเหนื่อยล้ายังถาโถม แต่การหมุนแหวนวงนี้ก็เหมือนกำลังย้ำเตือนว่ามีคนรักคอยมองดูอยู่เสมอ เลสเตอร์มองภาพนั้นนิ่ง ๆ ความอ่อนโยนผุดขึ้นในสายตา แต่เขาเลือกไม่พูดแทรกปล่อยให้โมนีก้าใช้ช่วงเวลานี้ฮิวหัวใจของตัวเอง เธอยังเป็นเพียงเด็กสาวไฮสคูล เป็นเดมิก็อดหน้าใหม่ที่เพิ่งก้าวเข้ามาในโลกของเทพและอสูร ปีศาจ แต่การนั่งนิ่ง ๆ หมุนแหวนเพื่อย้ำกำลังใจกลับทำให้เธอดูเข้มแข็งกว่าผู้ใหญ่หลายคน เมื่อเธอถอนหายใจเบา ๆ และละสายตาจากหน้าต่าง เลสเตอร์ก็เอ่ยขึ้นอย่างระมัดระวัง “แม่เธอให้แหวนวงนั้นใช่ไหม” โมนีก้าเงยหน้ามองเขา ยิ้มจาง ๆ ที่มีทั้งความคิดถึงและความดื้อรั้น “อืม…คงให้ฉันเพราะอยากให้รู้ว่าแม่อยู่กับฉันตลอดมั้ง” เลสเตอร์พยักหน้า ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้นน้อย ๆ “งั้นก็อย่าลืมว่าตอนนี้ยังมีคนอยู่ตรงนี้ด้วย…คอยดูแลเธออยู่” โมนีก้าหลุบตาเล็กน้อย แต่รอยยิ้มกลับชัดขึ้นกว่าเดิม เธอหมุนแหวนอีกครั้งเบา ๆ เหมือนจะตอบรับคำพูดนั้นโดยไม่ต้องใช้เสียง ทั้งห้องโดยสารเล็ก ๆ จึงเหลือเพียงเสียงเครื่องยนต์กับแสงสว่างที่ไม่มีวันลับ แต่บรรยากาศกลับอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาดที่นักบินหนุ่มไม่ได้เข้ามาแทรกมิตรภาพที่กำลังก่อตัวขึ้น การเดินทางที่เหลือในช่วงสามชั่วโมงเครื่องบินเต็มไปด้วยความเงียบและเสียงของใบพัดเครื่องยนต์ เพราะตอนนี้ผู้ชายที่มีความเป็นผู้ใหญ่ทั้งสองคนกำลังปล่อยให้เด็กสาวผมสีม่วงครามได้มีเวลาทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด เพราะพวกเขาคิดว่าเธอคงจะใช้การอยู่คนเดียวเพื่อฮิลใจของตนเอง บางครั้งเลสเตอร์ก็ไม่ค่อนเข้าใจเท่าไร แต่เมื่อเขาพิจารณาว่าเธอมีเชื้อสายของเทพเจนัสในตัวเขาเลยเลือกที่จะไม่หาเหตุผลกับมัน และเมื่อเวลาผ่านไป เสียงเครื่องยนต์ขค่อย ๆ แปรเปลี่ยนจากจังหวะบินคงที่เป็นเสียงทุ้มต่ำของการลดระดับ นักบินหนุ่มละมือจากมาตรวัดเล็กน้อย ก่อนหันไปบอกสองผู้โดยสาร “เตรียมแลนด์ดิ้งนะครับ อีกไม่กี่นาทีจะถึงจุดพักต่อไปเป็นสนามบินเมืองฟอร์ตซิมสัน นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ ตอนนี้เวลา ตีห้าเป๊ะ ของวันใหม่ขอให้รัดเข็มขัดให้เรียบร้อย” โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ ตอนที่ได้ยินแบบนั้นจากที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่เบาะหลัง เธอเอี้ยวตัวมองหน้าต่างที่ยังคงสว่างโพลนราวกับเช้าเต็มวัน “ตีห้า…แต่ฟ้ายังสว่างแบบนี้…โลกนี้มันตั้งใจจะไม่ให้คนหลับเลยหรือไง” เสียงบ่นแผ่วแต่ชัดเจน เธอดึงสายคาดนิรภัยให้กระชับกับลำตัวแล้วพิงศีรษะกับพนักอย่างเหนื่อยล้า เลสเตอร์ที่นั่งเบาะข้างนักบินเหลือบตามามอง ดวงตาสีฟ้าวาวเล็กน้อยในแสงแดนเหนือ “นั่นสิ แม้แต่ผมก็ยังไม่ชิน ขนาดเดินทางมาหลายรอบแล้วนะเนี้ย” เขาหันไปเช็กแผงควบคุมอีกครั้ง ก่อนหันกลับมาสบตาโมนีก้าผ่านกระจก “แต่ก็ถือว่าโชคดีนะโมนีก้า ฟ้าสว่างทำให้มองเห็นชัด เวลาลงจอดจะปลอดภัยกว่าตอนมืดสนิท” โมนีก้าหยักไหล่เล็กน้อย แต่สายตายังจับอยู่กับผืนฟ้าที่เหมือนกลางวัน “ก็จริง…แต่ฉันยังอยากเห็นดาวมากกว่าแสงอาทิตย์ที่ไม่รู้จักเหนื่อยแบบนี้” เธอพึมพำราวกับพูดกับตัวเอง นักบินประกาศผ่านวิทยุสื่อสารด้วยน้ำเสียงมั่นคง “Fort Simpson Tower, this is Cessna November-Two-Four-Seven, inbound for landing, requesting clearance. Current time zero five hundred hours, weather holding steady.” เสียงตอบรับจากหอบังคับการดังกลับมาเป็นรหัสยืนยัน เขาพยักหน้ากับเลสเตอร์ “ได้รับอนุญาต ลงรันเวย์ 37 ได้เลย” เลสเตอร์จับคันบังคับร่วมด้วยในจังหวะร่อน ดวงตาเป็นประกายจริงจัง “จับให้ดีนะ เราจะลงนุ่ม ๆ”  โมนีก้าหันมามองเขาแอบยิ้มบางแม้ใบหน้าจะยังซ่อนความล้า “เด็กวัยรุ่นที่ขับเครื่องบินได้ นายนึกว่าตัวเองเป็นโคนันหรือไง พ่อสอนให้ที่ฮาวายหรอ” โมนีก้าเอ่ยประชดขำ ๆ แต่เลสเตอร์กลับไม่ได้ตอบเพราะว่าเขากำลังคิดว่าเรื่องนี้คงไม่ต้องตอบ  เครื่องบินลดระดับอย่างนุ่มนวล เสียงลมรอบลำเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงหวีดต่ำ รันเวย์ของฟอร์ตซิมสันค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นใต้ปีก จนกระทั่งล้อแตะพื้นอย่างราบรื่นโดยแทบไม่กระแทก โมนีก้าหลับตาลงตามแรงสั่นเบา ๆ ของล้อที่กลิ้งไปตามรันเวย์ แล้วผ่อนลมหายใจยาวราวกับปลดปล่อยความตึงเครียดทั้งหมด “แลนด์ดิ้งสมบูรณ์” นักบินเอ่ยเสียงโล่งใจ “ยินดีต้อนรับสู่ฟอร์ตซิมสัน จุดพักสำคัญก่อนขึ้นเหนือจริง ๆ” เลสเตอร์คลายเข็มขัดหันกลับมามองโมนีก้าที่กำลังมองวิวรันเวย์ด้วยแววตากึ่งตื่นเต้นกึ่งเหนื่อย “อีกก้าวเดียวเราก็เข้าใกล้ทีมของผมขึ้นแล้ว” โมนีก้าสบตาเขา ยกนิ้วโป้งให้พลางยิ้มจาง ๆ “จ้า ๆ งั้นขอเวลาไปอาบน้ำหาอะไรกิน ก่อนที่พระอาทิตย์จะนึกสนุกไม่ยอมตกอีกเป็นรอบที่พัน” เลสเตอร์หัวเราะเบา ๆ กับคำบ่นที่กลับมามีชีวิตชีวา ก่อนจะหันกลับไปช่วยนักบินเตรียมขั้นตอนต่อไป ท่ามกลางฟ้าที่สว่างราวกับกลางวันในเวลา 05.10 น.<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 
 การเดินทางรอบนี้ทำให้เขาเห็นอะไรมากขึ้น ความร่าเริงของโมนีก้าที่เหมือนกับเป็นสิ่งที่มีตลอดเวลาความจริงไม่เลย เลสเตอร์ได้เห็นโมนีก้าในมุมมองใหม่ ๆ และการคุยกับนักบิดนข้างตัวก็ทำให้เขายอมรับอะไรได้หลาย ๆ อย่าง เขายังไม่สนิทกับโมนีก้าพอที่จะพูด และในสายตาของเขาเธอยังใหม่กับเรื่องนี้เกินไป ไม่ใช่เพราะเขามีความรู้สึกพิเศษหรืออะไรเพราะเขายังไม่มี แต่บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าควรเป็นพี่ชายที่ดีบ้างเหมือนกัน [ลงจอด สนามบินในเมืองฟอร์ตสิ้มสัน นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์][พักผ่อนช่วงเช้าหลังจากเดินทางมายาวนาน][เข้าสู่วันใหม่ เช้าวันที่ 19]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 
 โมนีก้าหลับแล้วพึ่งตื่น เธอมีความรู้สึกแบบนี้ตลอดเวลาที่ตื่นแล้วว่าง ความรู้สึกผิดธรรมชาติที่เกิดขึ้นจนต้องมานั่งให้กำลังใจตัวเองและคิดถึงพ่อกับแม่เพื่อดึงสติตัวเองทุกครั้งที่รู้สึกแบบนี้ นั้นคือเหตุผลที่เธอชอบทำงานทั้งวันทั้งคืนเพื่อที่ตัวเองจะไม่ได้ว่างเวลาอยู่ที่ค่ายจูปิเตอร์ ใช่แล้วล่ะ โมนีก้าต้องหาอะไรทำเพื่อให้ตัวเองไม่ฟุ้งซ่าน เธอไม่ชอบตัวเองตอนเศร้าหรือรู้สึกว่าไม่ร่าเริง ไม่ใช่ว่ามันไม่ใช่ตัวเธอนะ แต่เธอแค่ไม่อยากให้คนที่อยู่โดยรอบเครียดเพราะเธอแคร์คนรอบข้างที่ดีกับเธอ เธอรู้สึกว่าเลสเตอร์ใส่ใจเธอเพราะเธอกำลังตกกระไดพลอยโจนไปกับเขาจากพิธีประหลาดที่ผูกกับด้วยโชคชะตา ทำให้เขาต้องดูแลเธอ แต่เอาเข้าจริง ในความคิดของโมนีก้า ถ้าเธอไม่ตอบตกลง เขาก็คงทำอะไรไม่ได้ แต่สำหรับโมนีก้าการไม่ตอบตกลงที่จะมาช่วย ในใจของเธอคงรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ ๆ
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

Moneka โพสต์ 2025-9-24 07:29:41

Moneka โพสต์ 2025-9-25 02:58:31

Moneka โพสต์ 2025-9-25 10:04:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-25 14:52 

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel:wght@600;700&family=Mali:wght@500;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== Scope ทั้งหมดไว้ใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
 /* พาเลตแดง-ดำ */
 --bg1:#2b050a; /* Burgundy top */
 --bg2:#5b0f18; /* Burgundy bottom */
 --ink:#fff5f2; /* ข้อความ */
 --silver:#ffffff; /* เส้นกรอบสีขาว */
 --shadow:0 14px 36px rgba(0,0,0,.45);

 /* ขนาดองค์ประกอบ */
 --corner:22px;
 --gap1:16px;
 --gap2:36px;
 --bw1:2px;
 --bw2:1.6px;
 --notch-w:220px;
 --notch-h:110px;
 --seal:170px;
 --title-color:#ffffff;

 max-width:1080px;
 margin:28px auto 60px;
 padding:18px;
 color:var(--ink);
 font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif;
}

.arc-board{
 background: linear-gradient(180deg, var(--bg1) 0%, var(--bg2) 100%);
 border-radius:24px;
 padding:16px;
 position:relative;
 box-shadow: var(--shadow);
}

.arc-card{
 position:relative;
 overflow:hidden;
 border-radius:16px;
 min-height:360px;
 /* พื้นข้างในเป็นไวน์แดงเข้มพร้อมลายเงาเบา ๆ */
 background:
 radial-gradient(1000px 600px at 70% 0%, rgba(255,255,255,.06) 0%, rgba(255,255,255,0) 60%),
 linear-gradient(180deg,#4a0c14 0%, #210408 70%);
 box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(0,0,0,.25);
}

/* เส้นกรอบสองชั้น + มุมโค้งเว้า */
.arc-card::before{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:14px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.95;
}
.arc-card::after{
 content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
 border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:12px;
 clip-path:polygon(
 var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner)
 );
 opacity:.9;
}

/* รอยเว้าด้านบน */
.arc-notch{
 position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
 width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
 background:linear-gradient(180deg, rgba(255,255,255,.12), rgba(255,255,255,.02));
 border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
 border-bottom-left-radius:140px; border-bottom-right-radius:140px;
 z-index:3;
 box-shadow: inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}

/* ตราประทับกลมกลาง */
.arc-seal{
 position:absolute; left:50%;
 top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
 transform:translateX(-50%);
 width:var(--seal); height:var(--seal);
 border-radius:50%;
 background:
 radial-gradient(circle at 36% 30%, #ffb8c4 0%, #ff8aa1 45%, #a3142a 100%);
 box-shadow:
 0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 6px rgba(255,255,255,.65),
 0 0 0 14px rgba(255,255,255,.22);
 display:flex; align-items:center; justify-content:center;
 z-index:4;
}
.arc-seal img{ width:84%; height:auto; filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none; }

.arc-content{
 position:relative; z-index:2;
 padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 18px)
 calc(var(--gap2) + 24px);
 line-height:1.9; font-size:17px;
}

/* หัวเรื่องหลัก (อังกฤษ) */
.arc-title{
 font-family:"Cinzel", serif;
 font-weight:700;
 font-size:clamp(28px, 4.6vw, 48px);
 text-align:center;
 letter-spacing:.06em;
 margin:-6px 0 10px;
 color:var(--title-color);
 text-shadow:0 6px 26px rgba(0,0,0,.35);
}

/* หัวเรื่องรอง/รายละเอียด (ไทย – Mali) */
.arc-sub{ text-align:center; margin:8px 0 2px; }
.thai{ font-family:"Mali", system-ui, -apple-system, sans-serif; }

.arc-divider{
 width:420px; max-width:80%;
 height:2px; background:#ffffff;
 margin:16px auto 10px; border-radius:2px; opacity:.9;
}

.arc-note{
 text-align:center; opacity:.95; margin-top:8px;
}

/* มือถือ */
@media (max-width:560px){
 .arc-wrap{ --notch-w:190px; --notch-h:96px; --seal:150px; }
 .arc-content{ padding-top:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 14px); }
}
</style>

<div class="arc-wrap">
<div class="arc-board">
 <div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="seal">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <h1 class="arc-title">BEAMED INTO DUTY: SAVING MR. FRECKLES</h1>

 
 <div class="arc-sub thai">(โดนลากมาทำงาน: ช่วยคุณหน้ากระก่อนโลกพัง)</div>

 <div class="arc-divider"></div>

 
 <div class="arc-sub thai">ตอนที่ 9 : เกือบตายซะแล้ว</div>
 <div class="arc-sub thai">วันที่ 19 เดือน กันยนยา ปี 2025</div>
 <div class="arc-note thai">ช่วงบ่าย เวลา 14.50 น. เป็นต้นไป ณ เขตทุนดราทางเหนือ นูนาวุต แคนาดา</div><div class="arc-note thai"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 
 สายลมหนาวจัดของทุนดราพัดกระแทกทันทีที่ประตูเครื่องบินเล็กเปิดออก ความเย็นแล่นผ่านเข้ามาในห้องโดยสารจนโมนีก้าต้องรีบรูดซิปเสื้อโค้ตตัวหนาให้สุด เธอสวมทับทั้งโค้ตและเสื้อขนสัตว์ที่เลสเตอร์เคยยื่นให้ก่อนหน้านี้ แต่ถึงอย่างนั้นความเย็นยังคงกัดผิวราวกับเข็มเล็ก ๆ ทิ่มแทง เด็กสาวสั่นสะท้านจนฟันกระทบกันเบา ๆ “โห…นี่มันครั้งแรกในชีวิตเลยนะที่ฉันมาเขตทุนดรา หนาวชิบหาย! บ้าไปแล้ว!” เลสเตอร์ยืนบังลมให้เธอเล็กน้อยจอยที่เดินลงมาพลางก้มถามเสียงทุ้ม “ไหวไหม” โมนีก้าหันคอไปมองทั้งที่หน้าก้มอยู่ในผ้าพันคอ “ไม่ไหวสิ ถามได้! แค่หายใจก็รู้สึกเหมือนปอดจะแข็งแล้ว!” เธอบ่นไปพลางตบเสื้อขนสัตว์เบา ๆ “นายสองคนไม่หนาวกันหรอแม่งเอ้ย ใครมันจะบ้าดวงซวยเรือเหาะมาตกตรงนี้วะ คนปกติไม่น่าจะรอด เอ้ยยย!! แต่ลืมไปว่าเดมิก็อดทั้งดุ้น!” นักบินหนุ่มปิดประตูเครื่องเสร็จแล้วหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มให้กับทั้งสองคนที่ต้องเริ่มตามแผน “ผมจะรออยู่ตรงนี้ เตรียมพรางตัวให้เรียบร้อย ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะส่งสัญญาณเตือน พวกนายสองคนระวังตัวด้วยนะ” เลสเตอร์พยักหน้ารับ สีหน้าเรียบแต่แฝงความห่วงใยให้กับนักบินเพื่อน(?)สนิท “ฝากด้วย ระวังตัวเองด้วย ถ้าเห็นอะไรผิดปกติรีบติดต่อทันที” น้ำเสียงนั้นจริงจังจนแม้แต่ลมหนาวก็เหมือนจะหยุดฟัง โมนีก้าที่กำลังซุกหน้าหนีลมเงยหน้าขึ้นมองสลับไปมาระหว่างชายหนุ่มทั้งสอง ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วโพล่งออกมา “เอ๊ะ ๆ นี่จะร่ำลากันเป็นแฟนกันอีกนานไหมคะ คุณสองคน?” คำพูดนั้นทำเอาเลสเตอร์ถึงกับกระพริบตาถี่ ส่วนคุณนักบินหัวเราะในลำคอเบา ๆ แต่พยายามตีหน้านิ่ง “ก็…เรื่องความปลอดภัยต้องกำชับกันนิดหน่อย” “ใช่” เลสเตอร์รีบเสริมพลางไอเบา ๆ เพื่อกลบเกลื่อน “ไม่เกี่ยวกับอะไรส่วนตัวเลยนะ” โมนีก้าเบ้ปากใส่ ยักไหล่แล้วดึงฮู้ดคลุมหัว “พูดเหมือนละครหลังข่าวเลย เชอะ ฉันก็แค่ถามเล่น ๆ เอง” เมื่อโมนีก้าพูดจบเธอก็ไม่ได้สนใจแล้ว จนนักบินกับเลสเตอร์สบตากันเพียงชั่ววินาที สีหน้าที่ตีเนียนเก็บทุกความลับไว้แนบสนิท ความจริงที่โมนีก้าไม่มีทางรู้ ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ใช่เดมิก็อดธรรมดา แต่คืออพอลโล่ เทพแห่งแสงอาทิตย์ผู้เคยมีอดีตบางอย่างกับนักบินคนนี้เอง ลมหนาวยังคงพัดแรงไม่หยุด แต่บรรยากาศในวงเล็ก ๆ กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มปนล้อเลียน เสียงฝีเท้าของทั้งสามดังแผ่วบนพื้นน้ำแข็งขณะที่พวกเขาเริ่มเคลื่อนตัวไปยังเส้นทางขาวโพลนของนูนาวุต ดินแดนเหนือสุดที่อาจจะมีคนรอการช่วยเหลือ (หรือเปล่า)  ระหว่างการเดินทางลมหนาวจากทุนดราของนูนาวุตพัดปะทะหน้าอย่างไม่ปรานี ทุกย่างก้าวที่เหยียบลงบนพื้นน้ำแข็งทำให้รองเท้าบูตส่งเสียงกรอบแกรบ โมนีก้าดึงฮู้ดเสื้อโค้ตขนสัตว์ให้รัดแน่นกว่าเดิม แต่ก็ยังไม่อาจต้านความเย็นที่แทรกผ่านทุกช่องว่างได้ เธอสั่นตั้งแต่ไหล่จนถึงปลายเท้า ใบหน้าที่ปกติสดใสซีดลงจนเห็นได้ชัด เลสเตอร์เดินนำอยู่ไม่กี่ก้าว มือหนึ่งถืออุปกรณ์คล้ายเข็มทิศที่เปล่งแสงอ่อน ๆ ใช้ตรวจจับทิศทางร่องรอยสุดท้ายของเรือเหาะที่หายไป เขาเหลือบหันกลับมามองเด็กสาวด้านหลังแล้วอดหัวเราะไม่ได้ “โมนีก้าเดินให้ชิดเข้ามาหน่อยสิ เธอสั่นยิ่งกว่าลูกนกเสียอีก” โมนีก้าหันค้อนทั้งที่ริมฝีปากสั่น “ก็หนาวจะตายห่าอยู่แล้วนี่! ใส่เสื้อซ้อนกันสามชั้นก็ยังไม่อุ่น นี่มันโคตรเกินไปแล้วนะ ฉันเกิดมาเพื่ออากาศแบบแคลิฟอร์เนีย ไม่ใช่ช่องฟรีซขนาดล้านเอแคอร์แบบนี้!” เลสเตอร์กลั้นหัวเราะ พยายามพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อกึ่งจริงจัง “งั้นระวังตัวด้วยล่ะ แถวนี้ไม่ได้มีแค่ลมกับน้ำแข็งนะ มีพวกอสูรตระเวนด้วย” ตอนที่ได้ยินเด็กสาวถึงกับหยุดเดินทันที ตาโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “หา?! หนาวจะตายอยู่แล้ว ยังจะมีสัตว์อสูรอีกเหรอ!” เธอสบถเสียงสั่น ๆ “บ้าบอที่สุด! คนปกติหนีไปนอนห่มผ้านวมกันหมดแล้ว มีแต่พวกเราที่ดันเดินเล่นกลางตู้แช่แข็งพร้อมอสูร!” เลสเตอร์หัวเราะพรืด เสียงดังลั่นไปกับลมหนาว “ก็ใช่น่ะสิ พวกเราไม่ใช่คนปกตินี่” เขาหันกลับมา ยื่นมือมาช่วยดึงโมนีก้าที่กำลังพยายามก้าวผ่านก้อนน้ำแข็ง “เดมิก็อดต้องเจออะไรแบบนี้แหละ คิดซะว่าเป็นค่ายฝึกพิเศษ” โมนีก้าทำปากยื่นอย่างไม่พอใจใส่เลสเตอร์ แต่ก็จับมือเขาไว้แน่นเพราะพื้นลื่นโชคดีไม่ติดกันเพราะมือถุงมือ “ค่ายฝึกพิเศษบ้านนายสิ! ถ้าหนีรอดจากหนาวนี้ได้ ฉันจะกลับไปกอดเตาอบที่ค่ายจูปิเตอร์ให้ขาดอากาศตายเลย!” เลสเตอร์หัวเราะอีกครั้งกับท่าทางของโมนีก้า ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายท่ามกลางหิมะ “งั้นตั้งใจเอาไว้เลยนะ ว่าเราต้องรอดกลับไปกอดเตาอบนั่นให้ได้” เสียงหัวเราะของเขาผสมกับเสียงลมหนาวก้องกังวานไปทั่วผืนทุนดรา ท่ามกลางความหนาวเหน็บและความอันตรายที่รออยู่เบื้องหน้า ทั้งสองยังคงก้าวเดินไปด้วยกัน หนึ่งเทพผู้ซ่อนตัวในร่างมนุษย์และหนึ่งสาวไฮสคูลที่เกลียดหนาวเข้าไส้แต่ยังดึงดันฝ่าความหนาวไปกับเขา ระหว่างเดินทางมุ่งหน้าสู่จุดที่มีเรือเหาะลมหนาวที่พัดอยู่เดิมเหมือนจะหยุดหายไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมากระหน่ำแรงกว่าเดิมจนหิมะปลิวฟุ้งปิดสายตา โมนีก้ากัดฟันแน่นจนได้ยินเสียงกรอบในโพรงหู ความหนาวแล่นปราดขึ้นมาตามต้นคอจนถึงกระดูกสันหลัง เธอหอบหายใจเป็นไอขาวเมื่อเห็นเบื้องหน้าที่พายุหิมะก่อตัวเป็นเกลียวคลื่นสูงเหมือนม่านฟ้าที่กั้นระหว่างเธอกับโลกภายนอก จากเกลียวหิมะนั้นเงาร่างสีฟ้าเงินเริ่มก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างมนุษย์สูงใหญ่ แสงน้ำแข็งส่องประกายจากผิวกายที่ดูราวกับแกะสลักจากผลึกคริสตัล พวกมันแต่ละตนมีดวงตาสีฟ้าขาววาววับไร้แววอารมณ์ มือยกขึ้นหมุนพลังหิมะเป็นวงเวทย์ควงรอบตัว เสียงลมครางต่ำก้องไปทั่วทุ่งน้ำแข็ง เลสเตอร์ชะงักก้าวดวงตาสีน้ำทะเลเข้มฉายแววเคร่งขรึมทันที “งานหยาบแล้ว…บุตรแห่งคิโอเน่” เขาพูดเสียงต่ำแต่ชัดเจน “พวกมันเกิดจากเจตจำนงของเทพีคิโอเน่ ลมหนาวเป็นเลือด หิมะคือกระดูก ไม่มีหัวใจไม่มีความปรานี” โมนีก้าถอยหลังหนึ่งก้าว สองแขนสั่นจนโค้ตขนสัตว์สะบัด “นี่มัน…อสูรจริง ๆ ใช่ไหม ไม่ใช่หนังแฟนตาซีที่ฉันดูผิดใช่ไหมอย่างกับพวกไวท์วอล์คเกอร์ใน Game of Thrones” “อสูรจริง ๆ” เลสเตอร์ยกธนูขึ้นอย่างรวดเร็ว ลูกธนูทองปรากฏราวกับแสงอาทิตย์แตกประกาย “พวกนี้จะเล่นกับเหยื่อให้แข็งตายต่อหน้า ถ้าโดนจับได้สักคน พลังความเย็นของมันจะทำให้เลือดหยุดไหลในไม่กี่วินาที” เด็กสาวเบิกตากว้าง สูดลมหายใจจนปอดปวดร้าว “หนาวจะตายอยู่แล้ว ยังต้องมาสู้กับไอ้พวกคนหิมะโรคจิตนี่อีกเหรอ! นี่มันบ้าบอที่สุดแล้ว!” เลสเตอร์เหลือบมองโมนีก้าก่อนริมฝีปากจะยกยิ้มบางแม้สายตายังคงตึงเครียด “บ่นเก่งได้ก็บ่นไป แต่ถ้าอยากรอด ยกกราดิอุสขึ้นแล้วตามจังหวะผมไว้ อย่าให้ใครเข้าใกล้ตัวคุณได้” โมนีก้าสูดลมหายใจอีกครั้ง แม้มือสั่นจนแทบจับด้ามดาบไม่อยู่ แต่เธอก็เรียกดาบสั้นฟูจิอะไรสักอย่างกับกราดิอุสออกมาจากแหวนดาราจรัส โลหะเงินสะท้อนแสงหิมะเป็นประกาย เธอพึมพำกับตัวเอง “ก็ได้…ก็เอาให้เต็มที่” บุตรแห่งคิโอเน่ส่งเสียงคำรามต่ำเสียงเหมือนน้ำแข็งแตกร้าวก้องสะท้อนในอก พายุหิมะหมุนวนแรงขึ้นอีกเป็นสัญญาณเริ่มการล่า เลสเตอร์เล็งธนูไปยังร่างที่อยู่ใกล้ที่สุด แสงทองจากคันธนูส่องสว่างท่ามกลางความมืดเย็นของทุนดรา ประกาศว่าการต่อสู้อันเย็นยะเยือกกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ลมหนาวพัดหมุนแรงรอบกองอสูรน้ำแข็งจนพื้นน้ำแข็งสั่นสะท้าน โมนีก้าฟันกราดิอุสใส่บุตรแห่งคิโอเน่ที่พุ่งเข้ามา ดาบเงินสะท้อนประกายหิมะเป็นทางยาว แต่ทุกครั้งที่ปลายดาบเฉียดโดนผิวร่างของมันกลับทิ้งไว้เพียงรอยน้ำแข็งบาง ๆ ไม่อาจสร้างบาดแผลได้อย่างที่หวัง เสียงหอบหายใจของเธอออกมาเป็นไอขาวขุ่น “จะบ้าหรือ! พวกมันแข็งเป็นหินแบบนี้ ใครจะสู้ไหว!” เลสเตอร์ที่ยืนเล็งธนูอยู่ด้านข้างตะโกนบอกขณะปล่อยลูกธนูทองพุ่งเข้าใส่ร่างอสูรอีกตนจนระเบิดเป็นละอองน้ำแข็ง “โมนีก้า พวกนี้แพ้ไฟกับความร้อน โดยเฉพาะไฟจากเทพหรือเวทมนตร์พลังสูง!” โมนีก้าหันขวับ ดวงตาเบิกกว้าง “พูดเล่นหรือเปล่า ใครจะไปเสกไฟได้เล่า! ฉันไม่ได้มีปืนไฟติดมือซะหน่อย!” เธอสบถพลางพุ่งตัวหลบกรงเล็บน้ำแข็งที่ฟาดลงตรงที่ยืนเมื่อครู่ เสียงแตกเปรี๊ยะของน้ำแข็งดังลั่นในหู เลสเตอร์เคลื่อนตัวอย่างแม่นยำ ธนูในมือเขายิงออกทีละนัดอย่างรวดเร็ว แต่ละลูกแตกระเบิดเป็นประกายความร้อนจนบุตรแห่งคิโอเน่ส่งเสียงกรีดร้องคล้ายหิมะกำลังแตกสลาย “ก็เลยเหลือผมนี่ไงที่ต้องจัดการส่วนใหญ่!” เขาตะโกนลั่นเหนือเสียงลม โมนีก้ากัดฟันแน่น พลิ้วกายหลบอีกหนึ่งร่างที่พยายามคว้าตัวเธอ ความเย็นจากกรงเล็บเฉียดผิวจนเส้นผมเกาะเป็นเกล็ดน้ำแข็ง “เออ! ก็รีบยิงเข้าไปสิ! ฉันจะโดนจับแข็งตายอยู่แล้ว!” เลสเตอร์ยิ้มมุมปากแม้เหงื่อเย็นเกาะหน้าผาก “ใจเย็น เธอหลบได้ดีแล้ว แค่ถ่วงเวลาให้ผมพอ” เขาปล่อยลูกธนูอีกชุด ลำแสงทองพุ่งฉีกพายุหิมะออกเป็นทาง ก่อให้เกิดเสียงระเบิดเบารอบตัว โมนีก้าพุ่งเข้าประชิดอีกตนใช้สันดาบกระแทกเต็มแรงแม้จะไม่สามารถทำลายได้ แต่ก็พอทำให้มันชะงักขณะเลสเตอร์ส่งลูกธนูตัดผ่านกลางลำตัว ร่างอสูรแตกสลายเป็นละอองทองกระจายทั่วท้องฟ้าเหนือทุนดรา เธอหอบหนักจนเข่าทรุดเล็กน้อย “เล่นเอาจะขาดใจตาย…พวกนี้มันกี่ตัวกันแน่!” เลสเตอร์ก้าวเข้ามาพร้อมดึงเธอให้ยืนขึ้น “หมดไปหลายแล้วเหลือไม่กี่ตน จับจังหวะผมไว้ เราจะเก็บให้หมด” เสียงธนูดีดสายดังขึ้นอีกครั้ง ความร้อนจากแสงทองแล่นผ่านอากาศเย็นยะเยือก พาเอาเสียงคำรามของบุตรแห่งคิโอเน่ค่อย ๆ จางหายไปในพายุหิมะที่เริ่มอ่อนแรงลงทีละน้อย ขณะที่โมนีก้ายังคงยืนสั่นแต่กัดฟันยกดาบขึ้น พร้อมจะสู้เคียงข้างเขาแม้หนาวจนแทบขยับไม่ไหว ในการต่อสู้ฉากสุดท้ายพายุหิมะหมุนแรงจนแทบมองอะไรไม่เห็น เสียงคำรามของบุตรแห่งคิโอเน่ก้องสะท้อนทั่วทุ่งน้ำแข็ง โมนีก้าพยายามพุ่งเข้าหาอีกสองร่างที่เหลือพร้อมกราดิอุสในมือ แต่ก่อนจะทันได้ฟัน พลังน้ำแข็งสีฟ้าขาวก็ซัดเข้าใส่ร่างเธอราวกับคลื่นทะเลที่เย็นจัด ความเย็นแล่นผ่านเสื้อโค้ตหนาจนถึงกระดูก “อึก…!” โมนีก้าร้องออกมาเสียงสั่น ปลายเท้าชะงักก้าว ร่างทั้งร่างถูกแรงลมบีบอัดจนทรุดลงกับพื้นน้ำแข็ง หัวเข่ากระแทกเสียงดัง เธอรู้สึกเหมือนเลือดกำลังแข็งตัวในเส้นเลือด “โมนีก้า!” เลสเตอร์ตะโกนลั่น ดวงตาสีฟ้าสว่างวาบ เขายกคันธนูขึ้นอย่างรวดเร็ว ปล่อยลูกธนูทองพุ่งผ่านม่านพายุเข้าใส่ร่างอสูรตัวหนึ่งจนแตกกระจายเป็นละอองทอง แต่แรงปะทะกลับกระตุ้นให้ตัวที่เหลืออีกตัวโถมเข้าใส่เด็กสาวทันที โมนีก้ากัดฟันแน่น แม้ลมหายใจจะติดขัด เธอฝืนร่างที่ชาไปทั้งตัว มือที่กำดาบเริ่มไร้แรง “ไม่…โคตรบ้าเอ้ย” เสียงพึมพำแทบกลายเป็นไอหิมะ เธอรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย ลุกขึ้นจากพื้นน้ำแข็งแม้ขาจะสั่นระริก เลสเตอร์เห็นท่าทางนั้นก็รีบยิงอีกลูกเพื่อเบี่ยงการโจมตี “โมนีก้า! ถอยมา!” “ไม่!” โมนีก้าตะโกนตอบทั้งที่เสียงแทบแตก “อีกครั้งเดียว!” เธอพุ่งตัวออกไปในระยะประชิด กราดิอุสสะท้อนแสงพายุเป็นประกายคมกริบ แม้แรงจะเหลือเพียงน้อยนิด เธอก็แทงดาบตรงไปที่กลางอกของอสูรบุตรแห่งคิโอเน่ พลังจากตัวมันนั้นกระเพื่อมผ่านคมดาบเกิดประกายแสงเงินวาบ ร่างอสูรส่งเสียงแตกหักคล้ายกระจกน้ำแข็งก่อนจะสลายเป็นละอองสีทองกระจายเต็มท้องฟ้า เมื่อเห็นดังนั้นโมนีก้าทรุดตัวลงอีกครั้ง มือยังคงกำดาบไว้แน่น ลมหายใจขาดเป็นห้วง ๆ “ฮะ…สำเร็จ…ใช่ไหม” เลสเตอร์รีบวิ่งเข้ามาคุกเข่าข้างเธอประคองไหล่ที่สั่นระริกของเด็กสาว “ใช่ เธอทำได้แล้ว” เขามองเธอด้วยสายตาภูมิใจแต่แฝงความเป็นห่วง “เก่งมาก แต่ต่อไปอย่าฝืนขนาดนี้อีก” เด็กสาวยิ้มอ่อน ๆ ทั้งที่ริมฝีปากซีด “ฉัน…ไม่ได้มาเพื่อดูคนอื่นทำงานคนเดียวหรอกนะ ไม่อยากเป็นภาระเลย” เสียงสั่นพร่าปนลมหายใจหนาวเย็น แต่แววตากลับส่องประกายแข็งกร้าวเหมือนเดิม เลสเตอร์ส่ายหน้าพร้อมยิ้มบาง ๆ “เธอนี่ดื้อจริง ๆ” เขายกมือแตะบ่าของเธอเบา ๆ “พักก่อนเถอะ ที่เหลือฉันจัดการเอง” ละอองทองจากร่างอสูรที่เพิ่งแตกสลายยังลอยวนอยู่รอบตัว ทั้งสองยืนท่ามกลางทุ่งน้ำแข็งที่เงียบสงบลงในที่สุด เหลือเพียงเสียงลมหายใจหนักหน่วงและประกายแสงอบอุ่นจากสายตาของเลสเตอร์ที่ยังจับจ้องเด็กสาวซึ่งสู้จนถึงลมหายใจสุดท้ายของศึกครั้งนี้ แต่เพราะโมนีก้าบาดเจ็บหนัก เลสเตอร์เลยพาเธอมาใต้ต้นสนเพื่อรักษาก่อน ใต้ร่มเงาต้นสนสูงใหญ่ ลมหนาวพัดแรงแต่กลับถูกกลบด้วยแสงสีทองอบอุ่นที่ค่อย ๆ แผ่กระจายจากฝ่ามือของเลสเตอร์ เขาประคองแขนซ้ายของโมนีก้าอย่างระมัดระวัง ปลายนิ้วสัมผัสบริเวณบาดแผลที่ถูกพลังน้ำแข็งซัดจนผิวแตกเป็นรอยลึก แสงทองเจิดจ้าไหลซึมผ่านผิวหนังเข้าสู่กล้ามเนื้อ เนื้อเยื่อที่ฉีกขาดเริ่มเชื่อมประสานกันอย่างน่าอัศจรรย์ กระดูกที่เคลื่อนคล้อยกลับเข้าที่อย่างไร้ความเจ็บปวด เลือดที่ไหลซึมค่อย ๆ หยุดลง โมนีก้าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อความอบอุ่นจากพลังการรักษาแทรกซึมลึกเข้าไปทั่วร่าง ความปวดร้าวที่เคยรุนแรงค่อย ๆ มลายหาย กลายเป็นความสบายอย่างอธิบายไม่ถูก เธอหอบเบา ๆ แล้วเงยหน้ามองแสงทองที่ส่องกระทบละอองหิมะจนเหมือนฝนดาวตก “นี่…พลังรักษาของสายเลือดอะพอลโล่ใช่ไหมเนี้ยตกลง?” น้ำเสียงยังคงสั่น แต่แฝงด้วยความประหลาดใจ เลสเตอร์เพียงยักไหล่เล็กน้อย “จะคิดว่าเป็นแบบนั้นก็ได้ แต่จำไว้นะโมนีก้า รอบหน้าอย่าดื้ออีก ถ้าเห็นว่ามันเกินกำลัง เธอต้องถอย อย่าฝืน” เสียงของเขานุ่มแต่หนักแน่น ดวงตาสีฟ้าส่องประกายจริงจังไม่เหมือนเวลาแกล้งหยอก เด็กสาวก้มหน้าลง มือกำชายเสื้อโค้ตขนสัตว์แน่นตอนโดนเขาเอ่ยแบบจริงจังแบบนั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกดุ “ฉันก็ไม่อยากเป็นภาระหรอกนะ…แต่ตอนสู้ ฉันรู้สึกว่า…เหมือนตัวเองไร้พลังเวลาอยู่ต่อหน้านาย มันหงุดหงิด” เสียงเธอเบาจนเกือบกลืนไปกับเสียงลม “กลัวว่าจะคิดว่าฉันเป็นตัวถ่วง”  เลสเตอร์ชะงักไปครู่หนึ่ง มองใบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้ผมสีม่วงครามที่ปลิวตามลม ความดื้อรั้นที่เขาเห็นมาตลอดเหมือนละลายหายไป เหลือเพียงเด็กสาวไฮสคูลที่พยายามแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า “เธอไม่ใช่ภาระสักนิด โมนีก้า” เขาพูดช้า ๆ “เธอกล้าพอที่จะลุกขึ้นสู้ ทั้งที่ไม่ได้เกิดมาเพื่อการต่อสู้ นั่นต่างหากคือสิ่งที่ทำให้เธอมีความพยายามแล้ว” โมนีก้าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีเงินสะท้อนแสงทองระยับ ริมฝีปากเม้มแน่นแต่สั่นเล็ก ๆ “ฉัน…ไม่ชอบการต่อสู้ แต่เหมือนชีวิตมันบังคับให้ฉันต้องสู้ยังไงก็ไม่รู้...”  เลสเตอร์คลี่ยิ้มบาง ๆ ตอนที่โมนีก้าบอกแบบนั้น ก่อนยกมืออีกข้างแตะศีรษะเธอเบา ๆ “นั่นยิ่งทำให้สิ่งที่เธอทำมันยิ่งใหญ่กไง เธอสู้เพราะต้องสู้ ไม่ใช่เพราะอยากฆ่า จำไว้นะ…ความกล้าของเธอไม่ได้วัดจากพลัง แต่วัดจากหัวใจที่เลือกจะยืนหยัดเข้าใจไหม” แสงสีทองค่อย ๆ จางลงเมื่อแผลปิดสนิทจากมือของเลสเตอร์ ลมหิมะที่พัดแรงกลับรู้สึกอุ่นขึ้นอย่างน่าแปลกใจ โมนีก้านิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ เหมือนจะซึมซับคำพูดนั้นไว้ในใจ ขณะที่เลสเตอร์ยังคงนั่งเคียงข้าง แผ่รัศมีอบอุ่นเงียบ ๆ ให้เด็กสาวที่เพิ่งผ่านการต่อสู้อันโหดร้ายได้พักใจสักหน่อย เมื่อพักเรียบร้อยในระหว่างที่หิมะยังคงโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง เลสเตอร์พยักหน้าให้สัญญาณว่าได้เวลาออกเดินต่อ เขาเก็บคันธนูเข้ากระเป๋าหนังบนไหล่แล้วหยิบเครื่องมือติดตามสัญญาณขึ้นมาดู หน้าจอเล็กบนอุปกรณ์เรืองแสงสีฟ้าเป็นจุดกระพริบเตือนว่าพวกเขาใกล้ถึงตำแหน่งสุดท้ายของเรือเหาะเข้าไปทุกที โมนีก้าสะบัดเสื้อโค้ตขนสัตว์ให้แน่นกว่าเดิมก่อนจะก้าวออกจากร่มเงาต้นสนตามหลังเขาไป ความหนาวที่กัดผิวทำให้เธอสูดลมหายใจลึกแล้วพ่นออกมาเป็นไอสีขาว “นี่นายแน่ใจนะว่าเรือเหาะมันอยู่จริง ๆ …ไม่ใช่ให้ฉันเดินเล่นในตู้แช่แข็งยักษ์ใช่ไหม” น้ำเสียงติดจะบ่น แต่ฟังดูสั่นเพราะความเย็นมากกว่าความหงุดหงิด เลสเตอร์เหลือบตามองแล้วหัวเราะเบา ๆ “ฉันสัญญาโมนีก้า ถ้าอุปกรณ์นี่ไม่พัง เรากำลังไปถูกทางแน่นอน อีกไม่กี่ร้อยเมตรเอง” เขาหยุดชั่วครู่ก่อนจะหันมามองเด็กสาวที่กำลังดึงฮู้ดคลุมศีรษะ “ไหวไหม เธอเริ่มซีดแล้วนะ” โมนีก้าเบ้ปากใส่ทั้งที่ริมฝีปากเริ่มซีดจริง ๆ “ไม่ไหวก็ต้องไหวสิ ฉันไม่ได้เดินมาครึ่งค่อนทวีปเพื่อมาล้มตรงนี้หรอก” เธอกอดอกแน่นเหมือนพยายามกักเก็บความร้อน “แต่หนาวขนาดนี้ฉันขอสาปแช่งพวกบุตรคิโอเน่เผื่อไว้ก่อนเลยได้ไหม” เลสเตอร์หัวเราะออกมาเสียงสั้น ๆ พลางก้าวไปใกล้แล้วเอามือแตะต้นแขนเธอเบา ๆ “พูดไปเถอะ เธอจะสาปกี่ตัวก็ได้ตราบใดที่ยังเดินต่อได้” น้ำเสียงฟังดูเหมือนหยอก แต่แฝงความเป็นห่วงชัดเจน โมนีก้าแอบมองเขาเล็กน้อยแล้วก้มหน้าลง “รู้มั้ย บางทีฉันก็สงสัยว่าตัวเองจะทนได้อีกนานแค่ไหน ถ้าไม่มีนายคอยลากคอยจูงคงจอดตั้งแต่สนามบินแรกแล้ว” เลสเตอร์ยักไหล่ ยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำ “ก็ถือว่าโชคดีที่ฉันยังลากเธอไปต่อได้ไง แต่จำไว้นะ เธอเดินเองมาตลอด ฉันแค่คอยกันลมกับยิงอะไรที่มันจะกินเราเท่านั้น” ไม่นานเสียงสัญญาณจากเครื่องติดตามดังติ๊ดขึ้นมาแรงกว่าครั้งก่อน เลสเตอร์หยุดก้าวทันที ดวงตาเป็นประกายเมื่อมองจุดกระพริบบนหน้าจอ “นี่แหละ ใกล้ถึงแล้ว…สัญญาณสุดท้ายของเรือเหาะอยู่ไม่เกินสองร้อยเมตรข้างหน้า” โมนีก้าสูดลมหายใจลึกจนแก้มเป็นไอ “ดี เพราะถ้ามันไกลกว่านี้ฉันอาจกลายเป็นไอติมคนไปก่อน” เธอพูดพลางขยับเท้าก้าวตามเขา แม้จะยังหนาวจนขาแข็งแต่แววตากลับสว่างขึ้นด้วยแรงใจใหม่ เลสเตอร์เหลือบมองเธออีกครั้งแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “อีกหน่อยเดียวโมนีก้า อีกนิดเดียวเราก็จะได้เจอเพื่อนฉัน” เด็กสาวยิ้มบาง ๆ ทั้งที่จมูกแดงก่ำ “ถ้าเจอจริง ๆ ฉันจะบ่นให้พวกเขาฟังเลยว่าทำให้ฉันต้องเดินฝ่าหิมะจนเกือบแข็งตาย” เสียงหัวเราะของเลสเตอร์ผสมกับเสียงลมหนาวเป็นจังหวะเดียวกัน ทั้งสองก้าวเคียงกันไปท่ามกลางทะเลน้ำแข็งกว้างใหญ่ โดยมีสัญญาณของเรือเหาะที่รออยู่เบื้องหน้าเป็นแสงนำทางเพียงสิ่งเดียว<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image1b1b0a52b0a49c11.md.png" width="500" _height="320" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">

<meta charset="utf-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width,initial-scale=1">
<title>Summary Cards – Burgundy</title>

<style>
/* ===== Scope กันชนกับธีมอื่น ===== */
.summary-wrap{
--burgundy:#5a0f18;
--burgundy-deep:#2c0509;
--ink:#f6f1ee;
--stroke:rgba(255,255,255,.85);
--shadow:0 10px 26px rgba(0,0,0,.35);
max-width:900px; margin:24px auto; padding:4px 12px;
font-family: system-ui, -apple-system, "Segoe UI", "Noto Sans Thai", sans-serif;
}

/* กล่องหนึ่งใบ */
.summary-card{
background:
radial-gradient(900px 520px at 70% -10%, rgba(255,255,255,.08), transparent 60%),
linear-gradient(135deg, var(--burgundy) 0%, var(--burgundy-deep) 100%);
color:var(--ink);
border:2px solid var(--stroke);
border-radius:18px;
padding:16px;
display:grid;
grid-template-columns: 90px 1fr;/* รูปเล็ก + เนื้อหาใหญ่ */
gap:14px;
box-shadow:var(--shadow);
margin:14px 0;
position:relative;
transition:transform .12s ease;
}

/* สั่นเบา ๆ เมื่อชี้ที่กล่อง */
.summary-card:hover{ animation: shake .32s linear both; }
@keyframes shake{
0%{ transform:translateX(0) } 20%{ transform:translateX(-2px) }
40%{ transform:translateX(2px) } 60%{ transform:translateX(-1px) }
80%{ transform:translateX(1px) } 100%{ transform:translateX(0) }
}

/* วงกลมรูปเล็ก */
.summary-card .avatar{
width:78px; height:78px; border-radius:50%;
overflow:hidden; border:4px solid #fff; box-shadow:0 4px 12px rgba(0,0,0,.35);
align-self:start; /* ชิดบน */
}
.summary-card .avatar img{
width:100%; height:100%; object-fit:cover;
transition: transform .35s ease;
}
/* ซูมรูปเล็กน้อยตอน hover */
.summary-card .avatar:hover img{ transform: scale(1.08); }

/* กล่องเนื้อหายืดหดได้ */
.summary-card .content{
background: rgba(0,0,0,.22);
border:1.5px solid rgba(255,255,255,.6);
border-radius:14px;
padding:14px 16px;
min-height:78px; /* ใหญ่กว่ารูปเสมอ */
display:flex; flex-direction:column; justify-content:center;
}

/* ชื่อเรื่อง/ย่อหน้า */
.summary-card .title{
font-weight:700; letter-spacing:.3px; margin:0 0 6px;
font-size:20px;
}
.summary-card .desc{
margin:0; line-height:1.6; font-size:14.5px; opacity:.95;
}

/* จอเล็ก */
@media (max-width:520px){
.summary-card{ grid-template-columns: 70px 1fr; }
.summary-card .avatar{ width:64px;height:64px; }
.summary-card .content{ min-height:64px; }
.summary-card .title{ font-size:18px }
}
</style>

<div class="summary-wrap">


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image9397db9af6f52485.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Lester Papadopoulos</h3>
 เมื่อลงมาจากเครื่องบิน เลสเตอร์และโมนีก้าก็มุ่งหน้าไปยังจุดที่เป็นสัญญาณสุดท้ายของเรือเหาะทันที โมนีก้าไม่ชอบอากาศหนาว และเมื่อดวงซวยเจอกับพวกบุตรคิโอเน่ที่มาถึง 10 ตัวทำให้เธอพลาดท่าไปเยอะเหมือนกัน แต่เลสเตอร์ก็ช่วยไว้ได้เพราะพวกบุตรแห่งคิโอเน่นั้นแพ้ไฟและความร้อนและใครมันจะร้อนไปกว่าเทพแห่งดวงอาทิตย์กัน เมื่อจบการต่อสู้เลสเตอร์รักษาโมนีก้า แล้วพักเล็กน้อยก่อนเดินทางต่อ อีกไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงที่จุดสุดท้ายของเรือเหาะแล้วล่ะ [ลงจอดที่จุดภูมิอากาศแบบทุนดราของนูนาวุต][ต่อสู้กับบุตรแห่งคิโอเน่จากนั้นเดินทางต่อมุ่งหน้าสู่จุดสุดท้ายที่เรือเหาะมีสัญญาณ][เลสเตอร์ทำการรักษาโมนีก้า โควต้ารักษาบาดแผลบาดเจ็บสาหัส 1 ครั้งต่อสัปดาห์]
</div>
</section>


<section class="summary-card">
<div class="avatar">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagecb18f6c69cad9419.png" alt="avatar">
</div>
<div class="content">
 <h3 class="title">Moneka M. Blossom</h3>
 (โมนีก้าหนาวมากได้ยินแต่เสียงสั่นของฟันกระทบกัน) กึก ๆ กึก ๆ กรี๊ก ๆ ๆ
</div>
</section>

</div>

<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีค่า LUK 120 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ได้รับ เกล็ดแข็งคิโอเน่ จำนวน 13 ชิ้น 13 x 2 = 26 ชิ้น<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ได้รับ ผลึกน้ำแข็ง จำนวน 9 ชิ้น 9 x 2 = 18 ชิ้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ได้รับ แก่นวิญญาณแห่งเหมันต์ จำนวน 1 ชิ้น = 1 x 2 = 2 ชิ้นสรุป ได้รับ เกล็ดแข็งคิโอเน่ 13 ชิ้น, ผลึกน้ำแข็ง 9 ชิ้น, แก่นวิญญาณแห่งเหมันต์ 1 ชิ้น<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+2 ตื่นรู้ จากการจำกัด บุตรแห่งคิโอเน่ ครั้งแรก <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;">พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"> 
 </div>
 </div>
</div>
</div>

หน้า: [1] 2 3 4 5

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[บันทึกการเดินทาง] Beamed into Duty: Saving Mr. Freckles