Enter Camp › เขตหลักกองพันที่สิบสอง › Infirmary ⋘ สถานพยาบาล ⋙

God โพสต์ 2025-9-8 10:37:26

Infirmary ⋘ สถานพยาบาล ⋙

<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.postimg.cc/ydNzLz8X/image-2025-09-08-014831147.png"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>

<div align="center" style="list-style-type: none;">
         
<style>
#boxsystems01 {
    border-radius: 0px;
    border: 5px double #665445;
    padding: 3px;
    box-shadow: #AA8364 0px 0px 3em;
    background-image: url("https://i.postimg.cc/RVxvzys9/image-2025-09-08-014855083.png");}

#boxsystems02 {
    width: 800px;
    border-radius: 0px;
    padding: 80px;
    box-shadow: #AA8364 0px 0px 10px;
    background-color: #FAF9F7;}

#boxsystems03 {
    width: 612px;
    text-align:justify;
    border-radius: 20px;
    border: 0px double #434a0f;
    padding: 13px;
    box-shadow: #6f7d08 0px 0px 0em;
    background-image: url("   ");}

    .shadow {
      text-shadow: 1px 1px 5px #D1CDC0;
    }

.hover-img {
background-color: #000;
color: #fff;
display: inline-block;
margin: 8px;
max-width: 612px;
min-width: 212px;
overflow: hidden;
position: relative;
text-align: center;
width: 100%;
}

.hover-img * {
box-sizing: border-box;
transition: all 0.45s ease;
}

.hover-img::before,
.hover-img::after {
background-color: rgba(0, 0, 0, 0.5);
border-top: 32px solid rgba(0, 0, 0, 0.5);
border-bottom: 32px solid rgba(0, 0, 0, 0.5);
position: absolute;
top: 0;
bottom: 0;
left: 0;
right: 0;
content: '';
transition: all 0.3s ease;
z-index: 1;
opacity: 0;
transform: scaleY(2);
}

.hover-img img {
vertical-align: top;
max-width: 100%;
backface-visibility: hidden;
}

.hover-img figcaption {
position: absolute;
top: 0;
bottom: 0;
left: 0;
right: 0;
align-items: center;
z-index: 1;
display: flex;
flex-direction: column;
justify-content: center;
line-height: 1.1em;
opacity: 0;
z-index: 2;
transition-delay: 0.1s;
font-size: 24px;
font-family: sans-serif;
font-weight: 400;
letter-spacing: 1px;
text-transform: uppercase;
}

.hover-img:hover::before,
.hover-img:hover::after {
transform: scale(1);
opacity: 1;
}

.hover-img:hover > img {
opacity: 0.7;
}

.hover-img:hover figcaption {
opacity: 1;
}

.c4rd {
position: relative;
width: 250px;
height: 250px;
overflow: hidden;
border-radius: 12px;
box-shadow: 0 6px 20px rgba(0,0,0,0.25);
cursor: pointer;
display: inline-block;
vertical-align: top;
margin: 5px;         
}

.c4rd img {
    width: 100%;
    height: 100%;
    object-fit: cover;
    display: block;
}

.info-box {
    position: absolute;
    top: 0;
    right: -100%; /* ซ่อนกล่องไว้ข้างขวา */
    width: 100%;
    height: 100%;
    background: rgba(0,0,0);
    color: #fff;
    padding: 20px;
    box-sizing: border-box;
    transition: right 0.4s ease;
    overflow-y: auto; /* ถ้าข้อความยาวก็เลื่อนอ่านได้ */
}

.c4rd:hover .info-box {
    right: 0; /* สไลด์ออกมา */
}

.info-box h3 {
    margin-top: 0;
    font-size: 1.2em;
}

.info-box p {
    font-size: 0.9em;
    line-height: 1.5em;
}
</style>
            
            
<div id="boxsystems01">
   <p><br></p><p><br></p><p><br></p>
            
            
            
<div id="boxsystems02">
<p><span style="font-family: Georgia;"><font style="" color="#ceb565" size="2"><br></font></span></p>
<p><font face="Georgia"><span class="shadow" style=""><font style="" color="#665445" size="8"><b>Infirmary</b></font></span></font></p>
<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font size="2" face="Sarabun" color="#665445"><br>⋘ สถานพยาบาล ⋙</font></p>
<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></p>
<img src="https://i.postimg.cc/3xs5QbFm/image-2025-09-08-015102055.png" width="400" border="0"><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p></p>
<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></p>

            <figure class="hover-img">
<img src="https://i.imgur.com/Kxu3ykQ.png" width="612" border="0">
<figcaption>
    <img src="https://i.imgur.com/UjDMAzb.png">
</figcaption>
</figure>

<div id="boxsystems03"><font face="Sarabun"><font size="3"><b><i>สถานพยาบาลของค่ายจูปิเตอร์</i></b> ไม่ได้เป็นเพียงอาคารอิฐปูนธรรมดาแต่เป็นการผสมผสานอย่างลงตัวระหว่างความสง่างามของสถาปัตยกรรมโรมันโบราณเข้ากับฟังก์ชันการใช้งานที่ทันสมัยสำหรับการรักษาพยาบาล ภายนอกอาคารสะท้อนกลิ่นอายของโรมโบราณได้อย่างชัดเจน ด้วยกำแพงหินที่แข็งแกร่งและหลังคากระเบื้องสีส้มแดงที่วางเรียงกันเป็นชั้น ๆ ราวกับตึกรามบ้านช่องในยุคจักรวรรดิ เสาหินขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านรับน้ำหนักหลังคา สร้างความรู้สึกโอ่อ่าและมั่นคงให้กับผู้มาเยือน <br><br>หน้าต่างไม้บานเล็ก ๆ ที่ปิดสนิทช่วยให้บรรยากาศภายในดูสงบและเป็นส่วนตัว ธงที่มีสัญลักษณ์แอสคูลาปิอุสบนพื้นขาวโบกสะบัดอยู่เหนืออาคาร เป็นเครื่องยืนยันถึงจุดประสงค์ของการเป็นสถานที่แห่งการเยียวยา

ทว่าเมื่อก้าวเข้ามาภายใน คุณจะสัมผัสได้ถึงความทันสมัยที่ถูกซ่อนเร้นไว้ภายใต้เปลือกนอกแบบโรมันโบราณ <br><br>แสงสว่างจากหน้าต่างบานใหญ่และโคมไฟที่ให้แสงนุ่มนวลช่วยขับเน้นบรรยากาศที่สะอาดและปลอดโปร่ง แม้จะไม่มีอุปกรณ์ไฮเทคเหมือนโรงพยาบาลในนิวโรม แต่การจัดวางเวชภัณฑ์ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นขวดยาเนคทาร์ แอมโบรเซีย ยาหอมจากยูนิคอร์นหรือเครื่องเทศเลมูเรียน ล้วนถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบและเข้าถึงง่าย บ่งบอกถึงระบบการจัดการที่เป็นมืออาชีพและมีประสิทธิภาพ เตียงพยาบาลที่เรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน ตลอดจนเครื่องมือแพทย์พื้นฐานที่จำเป็น ล้วนถูกคัดสรรมาเพื่อรองรับการรักษาอาการบาดเจ็บของเหล่านักรบกึ่งเทพ
<br><br>สถานพยาบาลแห่งนี้จึงเป็นมากกว่าแค่ <i><b>"สถานที่รักษา"</b></i> แต่เป็นสัญลักษณ์ของความหวังและจุดพักพิงที่ผสมผสานอดีตและปัจจุบันเข้าไว้ด้วยกันอย่างกลมกลืน ที่ซึ่งเวทมนตร์โบราณแห่งการรักษาของปราณจัล บุตรแห่งแอสคูลาปิอุส ผสานกับการดูแลเอาใจใส่ที่ทันสมัย เพื่อฟื้นฟูร่างกายและจิตใจของเหล่ากึ่งเทพแห่งค่ายจูปิเตอร์ให้พร้อมกลับไปเผชิญหน้ากับอันตรายอีกครั้ง</font></font>
</div>


<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><br></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"></p><br><img src="https://i.postimg.cc/gJcG1ZNh/14963c427cc5b0b17914cdbbe3b87504.gif" width="300" border="0">
   <br><br><br>
<p><font color="#fff" style="">
<font color="#fff" style="">
    </font></font></p>


<p><font color="#fff" style=""><font color="#fff" style=""><font face="Georgia"><span class="shadow" style="">
<font style="" color="#665445" size="8"><b>Healer name list</b></font></span></font></font></font></p><font color="#fff" style=""><font color="#fff" style="">
<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font size="2" face="Sarabun" color="#665445"><br>⋘ บุคลากรภายในสถานพยาบาลค่ายจูปิเตอร์ ⋙</font></p>
            <br><div class="c4rd">
<img src="https://i.imgur.com/vPFYz1F.jpeg" alt="Sample">
<div class="info-box">
    <font size="3"><font face="Sarabun">
    <p><b>ปราณจัล </b><br>
<b>วันเกิด 24 กันยายน ค.ศ.1997</b> </p><br>
<p> ปรานจัลเป็นกึ่งเทพโรมันเชื้อสายอินเดีย บุตรของเทพแอสคูลาปิอุส ซึ่งเป็นเทพแห่งการรักษา ด้วยสายเลือดนี้ เขาจึงมีความสามารถพิเศษในการใช้เวทมนตร์การรักษา และเขาก็ยังเป็นหัวหน้าผู้รักษาเพียงคนเดียวที่มีชื่ออยู่ในค่ายจูปิเตอร์ นอกเหนือจากความสามารถแล้ว ปรานจัลยังเป็นคนที่มีบุคลิกที่อ่อนโยน ใจดี และซื่อสัตย์ ซึ่งทำให้เขากลายเป็นที่พึ่งพิงของเหล่าผู้บาดเจ็บในยามสงครามและการต่อสู้ การปรากฏตัวของเขาในหนังสือ The Tyrant's Tomb แสดงให้เห็นถึงบทบาทสำคัญในการดูแลอพอลโล และการทำหน้าที่ดูแลผู้บาดเจ็บหลังจากสิ้นสุดการต่อสู้ แม้ว่าเขาจะเป็นชาวโรมัน แต่เขากลับเรียกชื่อบิดาในแบบกรีกว่า "แอสคลีเพียส" ซึ่งเป็นรายละเอียดที่น่าสนใจเกี่ยวกับตัวละครของเขา
    </p></font></font>
</div>
</div>

<div class="c4rd">
<img src="https://i.postimg.cc/RhYWdR1G/1boy-solo-825983660-18-07-44-02.png" alt="Sample">
<div class="info-box">
    <font size="3"><font face="Sarabun">
    <p><b>ลูปิน เวสท์</b><br>
<b>วันเกิด 30 ตุลาคม ค.ศ. 2000</b> </p><br>
<p>ด้วยวัย 15 ปี ลูปิน เวสท์ บุตรชายแห่งจูเวนตัสเดินทางออกจากบ้านหมาป่าด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า ทว่าเขากับพลาดท่าถูกอสุรกายแย่งชิงจดหมายยืนยันตนเข้ากองร้อยไปอย่างน่าเสียดาย ทำให้ไม่สามารถบรรจุเข้ากองร้อยได้อย่างที่ใจต้องการและแม้ว่าหนทางข้างหน้าจะดำมืด แต่ด้วยความช่วยเหลือจากแม่ทัพของค่ายในขณะนั้นก็ทำให้เขาได้เข้ามาเป็นผู้ช่วยภายในสถานพยาบาลประจำค่ายแทนการเป็นสมาชิกกองร้อยตามทั่วไป - ลูปินเป็นคนใจดี เขาสุภาพ มารยาท ช่างเกรงอกเกรงใจ แต่กลับมีด้านที่เจ้ากี้เจ้าการเมื่อพูดถึงการรักษาคนไข้
    </p></font></font>
</div>
</div>

<div class="c4rd">
<img src="https://i.postimg.cc/C55Zbt8z/vividcolor-273018575-17-37-56-02.png" alt="Sample">
<div class="info-box">
    <font size="3"><font face="Sarabun">
    <p><b>เนฟร่า โจนส์</b><br>
<b>วันเกิด 2 มีนาคม ค.ศ. 1999</b> </p><br>
<p>ไม่มีใครรู้ว่าใครคือเจ้าของสายเลือดต้นแบบที่ไม่น่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างของค่ายจูปิเตอร์คงไม่พ้นเนฟร่า จากสาวบ้านรวยตกลงมาสู่เส้นทางแสนลำบากของการเป็นครึ่งเทพ เดิมทีเธอเคยเชื่อว่าการเป็น<b>คนพิเศษ</b>จะนำมาซึ่งความสะดวกสบาย แต่เมื่อความจริงไม่เป็นเช่นนั้น เธอก็ตัดสินใจทำสิ่งที่ถูกจารึกไว้ในข้อห้ามของค่ายอย่างการ<b>กินจดหมายรับรอง</b>โดยหวังว่าจะได้ถูกดีดออกจากเมือง แต่ผลลัพธ์ดูจะไม่เป็นไปตามที่หวัง เธอถูกเขี่ยให้มาเป็นพยาบาลจำเป็นภายในสถานพยาบาลโดยไร้ทางต่อต้าน - เนฟร่าเป็นสีสันเพียงหนึ่งเดียวของสถานพยาบาลท่ามกลางคนเงียบขรึมทั้งสองคน เธอมักจะทำเสียงดัง หลายครั้งก็ซุ่มซ่าม แต่ก็มีด้านที่ชอบปกป้องและทำความเข้าใจคนรอบข้างจนถูกเรียกว่าเป็นผู้รักษาจิตใจมากกว่ากายภาพ
    </p></font></font>
</div>
</div>

<br><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font size="2" face="Sarabun" color="#665445"><br><i>( อาจพบเห็นบุตรหรือธิดาอะพอลโล่เวียนมารักษาในบางโอกาส)</i></font></p>

</font>
            
</font><p></p><font color="#fff" style="">
            
            
</font></div><font color="#fff" style=""><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"><br><br><br></font></font></font></font></div></div><font color="#fff" style="">
            
            
         
<style name="captain" type="text/css">
img:hover{
-webkit-transform:scale(1.1);
transform:scale(1.1);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}
</style>
            
            
<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar {width: 5px; height: 0px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece {background: #5C5443;}
::-webkit-scrollbar-thumb { background-color: #D4C07F; border-radius:0px; }</style>
<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar{width:5px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece:decrement{ background:#5C5443!important; }
::-webkit-scrollbar-track-piece:increment { background:#D4C07F!important; }
::-webkit-scrollbar-button{ background:#5C5443!important; height: 00px!important; }
::-webkit-scrollbar-thumb{ background: #5C4843!important; border-top:5px solid #5C4843; border-bottom:5px solid #5C4843; }
::-webkit-scrollbar-thumb:hover{ background:#5C5443!important; border-top:5px solid #5C5443;border-radius:0px; border-bottom:5px solid #5C5443;border-radius:0px; }</style>
            
            
<style name="captain" type="text/css">
a.navvi{
-webkit-transition: 1.0s;
-moz-transition: 1.0s;
margin:1px;
display:inline-block;
text-align:center;
background: #fff;
color:#7c6652;
width:75px;
padding:2px;
overflow: hidden; }
a.navvi:hover{
color: #fff;
background: #fff;
border-radius: 0px 0px 0px 0px;
-moz-border-radius: 0px 0px 0px 0px;
-webkit-border-radius: 0px 0px 0px 0px;}
#h1{padding:2px;background: #fff;width:380px; position:fixed;}
</style>
            
</font>

Moneka โพสต์ 2025-9-9 15:33:27

<span id="docs-internal-guid-eba46b28-7fff-1349-56be-9ef1e44bf227"><h1 dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5" color="#696969"></font></span></h1><h1 dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5" color="#696969">วันที่ 08 เดือน กันยายน ปี 2025</font></span></h1><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><b>ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 05.00 น. ณ สถานพยาบาล เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (พบ ซูกิ)</b></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969">            ประตูไม้สีอ่อนถูกผลักเปิดอย่างช้า ๆ กลิ่นสะอาดของน้ำยาฆ่าเชื้อผสมกับกลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ ลอยอบอวลในห้องพักผู้ป่วย ข้างในเงียบสงบ มีเพียงเสียงนกจากหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ให้ลมพัดเข้ามา ผ้าม่านสีขาวพลิ้วเบาไปตามแรงลม แสงแดดยามบ่ายลอดเข้ามาแต่งแต้มบรรยากาศให้ดูอบอุ่น ซูกินั่งเอนอยู่บนเตียงไม้สไตล์โรมัน ข้างเตียงมีขวดน้ำวางไว้ เธอกำลังหยิบขึ้นมาจิบเล็กน้อยเมื่อเสียงประตูดังขึ้นพอดี ดวงตาคมเข้มตวัดมองไปทางนั้นก่อนจะแนบสายตาอ่อนลงเมื่อเห็นโมนีก้าเดินเข้ามา</font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(105, 105, 105); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969">โมนีก้าในชุดกระโปรงเหมือนเดิมก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใส มือยังคงจับประตูไว้ครู่หนึ่งก่อนปล่อยช้า ๆ เธอยกมือปัดเส้นผมที่หล่นลงมาบังแก้มเล็กน้อยแล้วก้าวเข้าไปใกล้ เต็มไปด้วยความคิดถึงและความห่วงใย</font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;"><font color="#696969">          </font><b style=""><font color="#9932cc">    </font></b></span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><b style=""><font color="#9932cc">“เป็นยังไงบ้างอ่ะซูกิ”</font></b><font color="#696969"> โมนีก้าเอ่ยเสียงหวานอย่างพยายามทำให้บรรยากาศสดใสขึ้น </font><b style=""><font color="#9932cc">“สามวันแล้วนะ อาการดีขึ้นยัง?” </font></b><font color="#696969">ซูกิหัวเราะเบา ๆ แม้สีหน้าจะยังซีดอยู่บ้างแต่แววตากลับสดใส </font><b style=""><font color="#a0522d">“ดีขึ้นแล้วล่ะ อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกเหมือนกระดูกจะหักทุกครั้งที่ขยับเหมือนวันแรก”</font></b><font color="#696969"> เธอวางแก้วน้ำลง พลางใช้แขนที่ไม่บาดเจ็บยันตัวลุกขึ้นนั่งตรงขึ้นเล็กน้อย</font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(105, 105, 105); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#696969">โมนีก้าเลยเดินเข้ามาข้างเตียง นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ใกล้ ๆ แล้วยกมือแตะหลังมือเพื่อนสาวเบา ๆ แววตาเป็นประกายอย่างโล่งใจ </font><b style=""><font color="#9932cc">“ก็ดีแล้วสิ… ฉันนึกว่าจะต้องลากเธอออกไปเที่ยวไม่ได้อีกซะแล้ว”</font></b></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(105, 105, 105); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#696969">ซูกิส่ายหัวนิด ๆ </font><b style=""><font color="#a0522d">“ยังไงก็ยังไม่หายดีหรอก แต่เห็นหน้าเธอทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”</font></b><font color="#696969"> โมนีก้ายิ้มกว้างขึ้นจนดวงตาสีเทาเงินสะท้อนแสงแดดเป็นประกายอบอุ่น ราวกับแค่การมาเยี่ยมครั้งนี้ก็พอจะทำให้ทั้งสองลืมความหนักหน่วงของศึกที่เพิ่งผ่านไป หลังจากนั้นเธอก็ถอนหายใจยาวเหมือนปลดความกดดันในใจออกมากับลมอุ่น ๆ ที่เล็ดลอดเข้ามาจากหน้าต่าง เธอหันไปสบตาซูกิ ดวงตาสีเทาเงินสว่างวาบขึ้นมาเล็กน้อยเหมือนกำลังซ่อนบางอย่างในใจ ก่อนเอ่ยถามเสียงเบาแต่ชัดเจน</font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;"><font color="#696969">            </font><b style=""><font color="#9932cc"></font></b></span><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#9932cc"><b style="">“ซูกิ… รู้หรือยังว่าเธอได้อยู่กองร้อยไหน?”</b></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(105, 105, 105); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#696969">ซูกิที่ยังมีผ้าพันแผลพาดตรงไหล่ขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากยกยิ้มแม้สีหน้าจะยังไม่เต็มร้อย</font><b style=""><font color="#a0522d"> “รู้แล้วสิ… ฉันได้อยู่กองร้อยที่หนึ่ง”</font></b><font color="#696969"> น้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจ กองร้อยที่หนึ่งคือสุดยอดของค่าย ใคร ๆ ก็รู้ว่าที่นั่นคือที่รวมคนเก่งที่สุด โมนีก้าเงยหน้าขึ้นหัวเราะเบา ๆ สั่นศีรษะน้อย ๆ ก่อนจะตอบกลับ</font><b style=""><font color="#9932cc"> “งั้นฉันต่างออกไปหน่อยนะ… ฉันได้อยู่กองร้อยที่สอง ไม่ได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ ด้วย”</font></b><font color="#696969"> เธอพูดพลางยักไหล่เหมือนไม่คิดมาก แต่ในแววตากลับฉายความรู้สึกที่ลึกกว่านั้น ทั้งความโล่งใจและความดื้อรั้นผสมกัน</font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(105, 105, 105); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#696969">ซูกิเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ มองโมนีก้าแล้วพ่นลมหายใจออกมา</font><b style=""><font color="#a0522d"> “ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยก็ติดกัน… กองร้อยหนึ่งกับกองร้อยสองอยู่ใกล้กันมาก เวลาอยากเจอกันก็ไม่ยาก”</font></b><font color="#696969"> เธอหยุดไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิม </font><b style=""><font color="#a0522d">“แต่แปลกนะ ฉันนึกว่าเธอจะได้กองร้อยหนึ่งด้วยซ้ำดูจากสิ่งที่เธอทำระหว่างทาง ฉันไม่เห็นใครฆ่าก๊อบลินสามสิบกว่าตัวได้ชิล ๆ แบบเด็ดผักเหมือนเธอ”</font></b></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(105, 105, 105); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#696969">โมนีก้าได้ยินแบบนั้นกลับส่ายหัวทันที หน้าสวย ๆ ทำเป็นบึนิด ๆ แล้วหันหน้าหนีเหมือนเด็กดื้อ</font><b style=""><font color="#9932cc"> “ไม่หรอก ฉันไม่อยากอยู่หรอกกองร้อยที่หนึ่งน่ะ… เก่งก็จริงแต่ก็เข้มงวดเกินไป ไม่เหมาะกับฉันหรอก ฉันแค่… อยากอยู่ที่ที่ฉันหายใจได้ไม่ต้องแข่งขันทุกลมหายใจ แต่เหมือนจะคิดผิดนิดหน่อยกองร้อยที่สองดูกระหายชัยชนะแปลก ๆ จนฉันเหนื่อยใจ”</font></b></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(105, 105, 105); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#696969">คำพูดนั้นออกมาพร้อมรอยยิ้มเอ๋อ ๆ ประจำตัว แต่ในน้ำเสียงกลับมีบางสิ่งที่หนักแน่นกว่าที่ซูกิเคยได้ยินมาก่อน จนซูกิเพียงแต่จ้องเธอนิ่ง ๆ แล้วตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “</font><b style=""><font color="#a0522d">ก็แล้วแต่เธอสิ… แต่อย่าลืมว่ากองร้อยไหนก็ไม่ได้สำคัญไปกว่าตัวเธอเองนะโมนีก้า”</font></b><font color="#696969"> โมนีก้าเบิกตาโตนิด ๆ ก่อนจะยิ้มหวานให้ซูกิในที่สุด ราวกับคำพูดนั้นช่วยยืนยันความคิดของเธอว่าการเลือกเส้นทางที่เหมาะกับหัวใจตัวเอง… คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว</font></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-weight: 400; color: rgb(105, 105, 105); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5" style=""><font color="#696969">หลังจากคุยกันเสร็จโมนีก้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ เสียงขาเก้าอี้เสียดสีกับพื้นหินขัดในห้องเงียบ ๆ ของสถานพยาบาลดังขึ้นเบา ๆ เธอยกมือจัดชายเสื้อให้เข้าที่แล้วโน้มตัวลงเล็กน้อย เอ่ยกับซูกิด้วยน้ำเสียงที่ทั้งอ่อนโยนและขี้เล่น</font><b style=""><font color="#9932cc"> “เธอพักผ่อนเถอะน่า… ฉันไม่กวนแล้ว เดี๋ยวฉันไปทำภารกิจประจำวันต่อก่อน ไม่งั้นจะโดนมองแรงด้วยมั้งเป็นเด็กใหม่ด้วย”</font></b><font color="#696969"> เธอพูดพลางทำหน้าล้อเลียนแบบเด็ก ๆ พร้อมแลบลิ้นเล็กน้อยให้เพื่อนสาวทอมบอยที่ยังนั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง&nbsp;</font></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b style="font-weight:normal;" id="docs-internal-guid-51106675-7fff-e98c-6c85-a552e1867ef5"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font></b></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-weight: 400; color: rgb(105, 105, 105); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5" style=""><font color="#696969">ซูกิเลิกคิ้ว มองเธอเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็เลือกถอนหายใจแทน ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย </font><b style=""><font color="#a0522d">“ไปเถอะ… แต่กลับมาเล่าให้ฟังด้วยว่าทำอะไรบ้าง อย่าหาเรื่องใส่ตัวเองอีกล่ะ”</font></b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(105, 105, 105); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="color: rgb(105, 105, 105); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">โมนีก้าแกล้งยกมือขึ้นทำท่าเซอร์วิสเหมือนทหาร </span><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><b style=""><font color="#9932cc">“รับทราบค่ะคุณผู้ป่วย!”</font></b></span><span style="color: rgb(105, 105, 105); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> แล้วหัวเราะคิก ก่อนจะเดินไปที่ประตู เธอหยุดเล็กน้อยเหลือบตามองซูกิอีกครั้ง แววตาสีเทาเงินฉายแสงอบอุ่นจาง ๆ คล้ายจะบอกเป็นนัยว่า</span><font color="#9932cc"><span style="background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> </span><span style="background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: italic; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอ</span></font><span style="color: rgb(105, 105, 105); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: italic; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> </span><span style="color: rgb(105, 105, 105); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">จากนั้นเธอก็เปิดประตูออกไป ทิ้งไว้เพียงเสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่ค่อย ๆ ไกลออกไป ขณะที่ซูกิเอนตัวลงกับหมอนอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ริมฝีปากยังคงมีรอยยิ้มเล็ก ๆ ติดอยู่ เหมือนพอใจที่เห็นเพื่อนยังมีแรงและร่าเริงพอจะเดินหน้าต่อไป </span></font></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br></span></font></p><div style="text-align: center;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"></font></span></div><div style="text-align: center;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b>รางวัล: </b></span><span style="background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;">พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7 </span></font><span style="color: rgb(105, 105, 105); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve;"> อัสทริก เดวอน ซูกิ</span></div><div><span id="docs-internal-guid-4c5f518b-7fff-9ff1-3380-e96c49474b8f"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5</font></span></p><div><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span id="docs-internal-guid-e4e6264d-7fff-cbed-0442-515229263fc5" style=""><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#696969">กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><font style="" face="TH SarabunPSK" color="#696969" size="2">(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)</font></span></p><div style="font-family: Sarabun, sans-serif; font-size: 12pt;"><span style="font-size: 12pt; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><br></span></div></span></span></div></span></div></span><p></p>

ดูในรูปแบบกติ: Infirmary ⋘ สถานพยาบาล ⋙