[บันทึกการเดินทาง] From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates

Moneka โพสต์ 2025-9-5 17:50:46

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-7 19:48 

<style>
/* 1) ล้างพื้นหลังที่เคยตั้งใน body ของโพสต์ก่อนหน้า (ถ้ามี) */
body{ background: transparent !important; }

/* 2) ตั้ง "วอลเปเปอร์ทั้งหน้า" แบบไม่แตะ layout */
html::before{
content:"";
position: fixed; /* ล็อกกับหน้าจอ */
inset: 0; /* เต็มจอ */
z-index: -1; /* อยู่หลังทุกอย่าง */
pointer-events: none;

background-image: url("https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8edecc5fe76f8597422952494a78513591cd1d88c3aa-qLWv9A_fw658webp.md.png");
background-repeat: no-repeat;
background-position: center center;
background-size: cover;
/* ถ้าอยากให้จางลง/อ่านง่ายขึ้น ปรับ opacity ได้ */
opacity: 1;
}

/* (ไม่ไปยุ่ง margin/padding ของ body เพื่อไม่ให้เลย์เอาต์พัง) */
</style>

<style>
/* พื้นหลัง “เฉพาะโพสต์นี้” — ไม่ยุ่งกับกล่อง/โพสต์อื่น */
.post-bg{
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/bdb84911be7d94145dd45186a7c6091cea15e5cc14278-00ahE1_fw658webp.md.png")
 center / cover no-repeat;
/* ถ้าอยากให้ภาพนิ่งตามจอ ลองเปิดบรรทัดล่างนี้ */
/* background-attachment: fixed; */
}

/* กล่องเนื้อหา #box01 — โทนดำม่วงเงิน + เงานุ่ม ๆ */
#box01{
position: relative;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background: linear-gradient(180deg, rgba(30,32,44,.88), rgba(30,32,44,.80));
box-shadow:
0 0 24px rgba(96,81,155,.35),
0 0 60px rgba(19,20,28,.55),
inset 0 0 30px rgba(255,255,255,.04);
overflow: hidden;
}

/* แสงไล่ม่วง/เงินบาง ๆ ด้านบนกล่องให้เข้าพาเลต */
#box01::before{
content:"";
position:absolute; inset:0; pointer-events:none;
background:
radial-gradient(60% 60% at 8% 0%,rgba(96,81,155,.20), transparent 60%),
radial-gradient(55% 55% at 100% 0%, rgba(191,192,209,.18), transparent 60%);
}
</style>


<div class="post-bg">
<div id="box01">


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Kanit:wght@400;600;800&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== วอลเปเปอร์ทั้งหน้า (ไม่แตะ layout อื่น) ===== */
body{ background: transparent !important; }
html::before{
content:"";
position:fixed; inset:0; z-index:-1; pointer-events:none;
background-image:url("https://img2.pic.in.th/pic/bdb84911be7d94145dd45186a7c6091cea15e5cc14278-00ahE1_fw658webp.md.png");
background-repeat:no-repeat; background-position:center center; background-size:cover;
opacity:1;
}

/* ===== การ์ดคอนเทนต์ (สองภาพ + วงกลมชื่อ) ===== */
.duo{
--ink:#1e202c; /* ดำหมึก */
--purple:#60519b;/* ม่วง */
--graphite:#31323e;/* เทาเข้ม */
--silver:#bfc0d1;/* เงิน */

--h-top:320px; /* ความสูงรูปบน (ปรับได้) */
--h-bot:320px; /* ความสูงรูปล่าง (ปรับได้) */
--badge:128px; /* ขนาดวงกลม (ปรับได้) */

max-width:980px; margin:30px auto; border-radius:16px; overflow:hidden;
background:linear-gradient(180deg,#1b1c24 0%, #14151c 100%);
box-shadow:0 10px 30px rgba(0,0,0,.5);
font-family:'Kanit',system-ui,-apple-system,sans-serif; color:#e8e9ef;
}
.duo *{ box-sizing:border-box; }

.duo__head{ padding:22px 18px 8px; text-align:center; }
.duo__title{ margin:0; font-size:30px; font-weight:800; letter-spacing:.02em; }
.duo__sub{ margin:6px 0 12px; font-weight:600; color:var(--silver); opacity:.95; }

.duo__stage{ position:relative; }
.duo__photo{ position:relative; overflow:hidden; }
.duo__photo--top{ height:var(--h-top); border-bottom:1px solid rgba(255,255,255,.06); }
.duo__photo--bot{ height:var(--h-bot);border-top:1px solid rgba(0,0,0,.4); }
.duo__photo img{ width:100%; height:100%; object-fit:cover; display:block; }

/* โทนม่วงกลืนภาพ */
.duo__photo::after{
content:""; position:absolute; inset:0; pointer-events:none;
background:linear-gradient(20deg, rgba(96,81,155,.45), rgba(96,81,155,.12) 65%, rgba(255,255,255,0) 100%);
mix-blend-mode:multiply;
}

/* วงกลมชื่อ: เล็กลง + เรียงข้างกัน + เลื่อนลงไม่บังหน้า */
.duo__badges{
position:absolute; left:50%; top:calc(var(--h-top) + 16px);
transform:translate(-50%, -50%);
display:flex; gap:14px; justify-content:center; align-items:center; flex-wrap:nowrap;
z-index:3; padding:0 16px;
}
.duo__badge{
width:var(--badge); height:var(--badge); border-radius:50%;
display:flex; flex-direction:column; align-items:center; justify-content:center;
text-align:center; line-height:1.3; padding:12px;
box-shadow:0 18px 36px rgba(0,0,0,.35), inset 0 1px 0 rgba(255,255,255,.08);
}
.duo__badge--light{ background:var(--silver); color:var(--ink); }
.duo__badge--dark { background:var(--purple); color:#f0eef8; }
.duo__name{ font-weight:800; font-size:18px; letter-spacing:.02em; }
.duo__note{ font-weight:700; font-size:12px; opacity:.9; margin-top:6px; }

/* ฟุต */
.duo__foot{ text-align:center; color:var(--silver); font-weight:700; letter-spacing:.08em; padding:14px 0 22px; }

/* ===== Responsive ===== */
@media (max-width:780px){
.duo{ --h-top:280px; --h-bot:280px; --badge:120px; }
.duo__title{ font-size:26px; }
}
@media (max-width:520px){
.duo{ --h-top:240px; --h-bot:240px; --badge:112px; }
.duo__name{ font-size:16px; }
.duo__note{ font-size:11px; }
/* ถ้าจอแคบมากยังบังหน้าอยู่ ลองเลื่อนลงอีกนิด */
.duo__badges{ top:calc(var(--h-top) + 20px); gap:12px; }
}
</style>

<div class="duo">
<div class="duo__head">
<h3 class="duo__title"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/Gemini_Generated_Image_wvt8c8wvt8c8wvt8-removebg-preview-1.png" width="540" _height="347" border="0"></h3><h3 class="duo__title"> </h3>
</div>

<div class="duo__stage">

<div class="duo__photo duo__photo--top">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_f9v7ycf9v7ycf9v7-1.md.png" alt="Top Character" style="object-position:50% 42%;">
</div>


<div class="duo__badges">
 <div class="duo__badge duo__badge--light">
 <div class="duo__name">SUKI</div>
 <div class="duo__note">✦</div>
 </div>
 <div class="duo__badge duo__badge--dark">
 <div class="duo__name">MONEKA</div>
 <div class="duo__note">✦</div>
 </div>
</div>


<div class="duo__photo duo__photo--bot">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_uff0lvuff0lvuff0-2-1.md.png" alt="Bottom Character" style="object-position:50% 38%;">
</div>
</div>

<div class="duo__foot">

<iframe width="200" height="50" src="https://www.youtube.com/embed/sv83C4hRuJg?autoplay=1&loop=1&playlist=sv83C4hRuJg" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe>

</div>
</div>
</div></div>

<style type="text/css">
img{
-webkit-transition: 1.0s;
-moz-transition: 1.0s;}
img:hover{
-webkit-animation-name: shake;
-webkit-animation-duration: 2s;
-webkit-animation-iteration-count: infinite;
-webkit-animation-timing-function: ease-in-out;
filter: none;;}
@-moz-keyframes shake /* Firefox*/
{
{ -ms-transform:: translate(-1px, -2px) rotate(-1deg); }
20% { -moz-transform: translate(-3px, 0px) rotate(1deg); }
30% { -moz-transform:translate(0px, 2px) rotate(0deg); }
40% { -moz-transform:translate(1px, -1px) rotate(1deg); }
50% { -moz-transform:translate(-1px, 2px) rotate(-1deg); }
60% { -moz-transform:translate(-3px, 1px) rotate(0deg); }
70% { -moz-transform:translate(2px, 1px) rotate(-1deg); }
80% { -moz-transform:translate(-1px, -1px) rotate(1deg); }
90% { -moz-transform: translate(2px, 2px) rotate(0deg); }
100% { -moz-transform:translate(1px, -2px) rotate(-1deg); }
}
@-ms-keyframes shake /* IE9*/
{
10% { -ms-transform:: translate(-1px, -2px) rotate(-1deg); }
20% { -ms-transform: translate(-3px, 0px) rotate(1deg); }
30% { -ms-transform: translate(0px, 2px) rotate(0deg); }
40% { -ms-transform: translate(1px, -1px) rotate(1deg); }
50% { -ms-transform: translate(-1px, 2px) rotate(-1deg); }
60% { -ms-transform: translate(-3px, 1px) rotate(0deg); }
70% { -ms-transform: translate(2px, 1px) rotate(-1deg); }
80% { -ms-transform: translate(-1px, -1px) rotate(1deg); }
90% { -ms-transform: translate(2px, 2px) rotate(0deg); }
100% { -ms-transform: translate(1px, -2px) rotate(-1deg); }
}
@-webkit-keyframes shake /* Safari and Chrome */
{
0% { -webkit-transform: translate(2px, 1px) rotate(0deg); }
10% { -webkit-transform: translate(-1px, -2px) rotate(-1deg); }
20% { -webkit-transform: translate(-3px, 0px) rotate(1deg); }
30% { -webkit-transform: translate(0px, 2px) rotate(0deg); }
40% { -webkit-transform: translate(1px, -1px) rotate(1deg); }
50% { -webkit-transform: translate(-1px, 2px) rotate(-1deg); }
60% { -webkit-transform: translate(-3px, 1px) rotate(0deg); }
70% { -webkit-transform: translate(2px, 1px) rotate(-1deg); }
80% { -webkit-transform: translate(-1px, -1px) rotate(1deg); }
90% { -webkit-transform: translate(2px, 2px) rotate(0deg); }
100% { -webkit-transform: translate(1px, -2px) rotate(-1deg); }
}</style>

Moneka โพสต์ 2025-9-6 02:55:02

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-6 03:12 

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Thasadith:wght@700&family=Kanit:wght@400;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== ใช้เฉพาะใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
/* พาเลต */
--ink:#1D202C;
--vio:#6B5BA6;
--slate:#59557A;
--graph:#8C939D;
--silver:#C6C8D3;

/* ขนาด */
--corner:16px;
--gap1:14px;
--gap2:34px;
--bw1:1.6px;
--bw2:1.2px;
--notch-w:200px;
--notch-h:100px;
--seal:160px; /* ขนาดตราประทับ */
--title-color:#FFFFFF;/* สีหัวเรื่อง (เปลี่ยนได้ที่นี่) */

max-width:860px; margin:0 auto; padding:18px;
color:#ECEEF6; font-family:'Kanit',system-ui,-apple-system,sans-serif;
}
.arc-board{
background:linear-gradient(180deg,#242734,#171a24);
border-radius:20px; padding:16px; position:relative;
box-shadow:0 10px 28px rgba(0,0,0,.55);
}
.arc-card{
position:relative; overflow:hidden; border-radius:12px; min-height:240px;
background:linear-gradient(180deg, rgba(107,91,166,.92) 0%,
 rgba(89,85,122,.88) 24%,
 var(--ink) 65%);
box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(107,91,166,.22);
}
/* เส้นคู่ */
.arc-card::before{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:10px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.95;
}
.arc-card::after{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:8px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.88;
}
/* รอยเว้า */
.arc-notch{
position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
background:linear-gradient(180deg, rgba(107,91,166,.95), rgba(29,32,44,.95));
border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
border-bottom-left-radius:120px; border-bottom-right-radius:120px;
z-index:3; box-shadow:inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}
/* ตราประทับ (ซีล) */
.arc-seal{
position:absolute; left:50%;
top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
transform:translateX(-50%);
width:var(--seal); height:var(--seal);
border-radius:50%;
background:radial-gradient(circle at 35% 30%, #9b90e8 0%, #6B5BA6 60%, #5a4ea4 100%);
box-shadow:0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 5px rgba(198,200,211,.55),
 0 0 0 12px rgba(107,91,166,.28);
display:flex; align-items:center; justify-content:center;
z-index:4;
}
.arc-seal img{
width:88%; height:auto; object-fit:contain;
filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none;
}
.arc-seal img.big{ transform:scale(1.18); transform-origin:center; }

/* เนื้อหา */
.arc-content{
position:relative; z-index:2;
padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 16px)
 calc(var(--gap2) + 16px)
 calc(var(--gap2) + 20px)
 calc(var(--gap2) + 16px);
line-height:1.9; font-size:16px;
}

/* ===== หัวเรื่อง: เปลี่ยนสีได้ตามปกติด้วย color / --title-color ===== */
.arc-title{
font-family:'Thasadith','Kanit',sans-serif; font-weight:700;
font-size:26px; text-align:center; margin:-6px 0 10px;
color:var(--title-color); /* ← ใช้สีปกติ */
background:none; -webkit-background-clip:initial;
-webkit-text-fill-color:currentColor; /* ให้ color ทำงาน */
-webkit-text-stroke:0; /* เอาเส้นขอบออก (ใส่ .6px ถ้าอยากคมขึ้น) */
text-shadow:0 6px 18px rgba(107,91,166,.35);
}
.arc-date{ text-align:center; color:#E6E9F5; opacity:.92; margin-bottom:14px; }

/* มือถือ */
@media (max-width:520px){
.arc-wrap{ --gap1:10px; --gap2:24px; --notch-w:180px; --notch-h:90px; --seal:140px; }
.arc-title{ font-size:24px; }
}
</style>

<div class="arc-wrap" style="--title-color:#FFFFFF; --seal:170px;">
<div class="arc-board">
<div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img class="big" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="sigil">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <div class="arc-title" style="color:#C6C8D3;">
 บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates
 </div>
 <div class="arc-date">วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025 ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 - 06.00 น. เริ่มต้นเดินทาง ณ บ้านหมาป่า หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา </div><div class="arc-date"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 <span style="font-size:12pt;font-family:Sarabun,sans-serif;color:#000000;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/Gemini_Generated_Image_emspamemspamemsp-removebg-preview-1.png" width="413" _height="243" border="0"> สายลมยามเช้ามืดพัดเบา ๆ ผ่านยอดไม้สูงแห่งหุบเขาโซโนมา กลิ่นดินชื้นและไอหมอกปะทะปลายจมูกของโมนีก้าแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาที่ไม่เคยมีกลางคืนมายาวนานแล้วแต่เธอก็จิตนาการถึงกลิ่นดิ้นชื้นที่แสนอุดมสมบูรณ์ได้ดี เธอกับซูกิยืนเคียงกันอยู่หน้าประตูบ้านหมาป่า กระเป๋าเป้สะพายหลังอยู่บนบ่า เสียงเหล็กของกราดิอุสที่กระทบฝักเบา ๆ ทุกครั้งที่ซูกิก้าวเดินทำให้บรรยากาศเคร่งขรึมยิ่งขึ้น เบื้องหน้าของทั้งคู่เป็นหมาป่าสีขาวสง่างาม ร่างสูงใหญ่ราวเงาสถิตของเทพีผู้พิทักษ์  ทันทีที่ทั้งสองหยุดตรงหน้า ลูปาแปรสภาพเป็นร่างสตรีงาม ผมสีเงินยาวระยับไหลลงมาถึงเอว ร่างนั้นเต็มไปด้วยรัศมีอันเย็นสงบ แต่แฝงไปด้วยพลังที่ยิ่งใหญ่เกินมนุษย์ ดวงตาสีอำพันจับจ้องทั้งโมนีก้าและซูกิราวกับอ่านทะลุถึงแก่นจิตใจ “พวกเจ้ามาไกลแล้ว” เสียงของนางอบอุ่นแต่แฝงความหนักแน่นดั่งระฆังศักดิ์สิทธิ์ “ข้าภูมิใจในตัวเจ้าทั้งสอง” โมนีก้ากัดริมฝีปากเบา ๆ หัวใจเต้นแรง เธอไม่เคยชอบกับการที่ต้องฝึกฝนตัวเองสักเท่าไรสักเท่าไร ความฝันของเธอไม่ใช่การใส่เกราะยืนอยู่แนวหน้า แต่เป็นการได้ใช้ชีวิตอิสระร้องเพลง เต้น เรียน หัวเราะ และมองฟ้าในยามค่ำคืนที่เธอแสนคิดถึง แต่เธอก็รู้ดีว่าโลกใบนี้ไม่ปล่อยให้ใครอยู่ในความฝันตลอดไป หากอยากรอดหากอยากปกป้องคนที่รักและตนเองเธอก็ต้องแข็งแกร่ง ดวงตาสีเงินเทาใสของโมนีก้าสบเข้ากับสายตาของลูปา เธอสูดลมหายใจเข้าลึกยืนหลังตรงโดยไม่บ่นแม้แต่คำเดียว แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความลังเลก็ตาม ซูกิยกมือแตะที่ด้ามกราดิอุสข้างตัวเล็กน้อย แววตาเย็นนิ่งของเธอสะท้อนถึงความพร้อม เธอไม่พูดพร่ำอะไร เพียงก้าวมายืนข้างโมนีก้าเหมือนเป็นกำแพงที่มั่นคง ลูปามองทั้งสองด้วยรอยยิ้มที่แฝงด้วยความภาคภูมิ “การเดินทางจากนี้ไม่ใช่เพียงการทดสอบกำลังแต่เป็นการทดสอบหัวใจ หากเจ้าผ่านไปได้ ค่ายจูปิเตอร์จะเปิดประตูต้อนรับ และเจ้าจะได้เป็นหนึ่งในกองทหารที่สิบสองฟุลมินาตา” เสียงของลูปาก้องกังวานเหมือนเสียงป่าเองกำลังสวดมนต์ ดวงตาของโมนีก้าสั่นไหววูบหนึ่งแต่เธอก็ยิ้มสดใสขึ้นมาเหมือนเดิม พยายามกลบความกลัวในใจ “เข้าใจแล้วค่ะ…หนูกับซูกิจะไปให้ถึง” ซูกิเพียงพยักหน้าเล็กน้อย แววตาหนักแน่นไม่สั่นไหว ต่างจากโมนีก้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์หลายชั้น แต่สุดท้ายทั้งสองก็ยืนเคียงกันอย่างพร้อมจะออกเดินทาง ลูปาในร่างสตรีงามยกมือขึ้นเหนือศีรษะ แสงอำพันระยิบระยับคลี่ออกเหมือนม่านแห่งรุ่งอรุณ ก่อนจะค่อย ๆ ก่อตัวเป็นแผ่นแผนที่โบราณเก่าแก่ที่ทำจากหนังสัตว์ บนแผนที่นั้นเต็มไปด้วยลายเส้นสลักเป็นอักษรละตินโบราณและสัญลักษณ์ที่แปลกตา เส้นทางทอดยาวคดเคี้ยวผ่านป่า ภูเขา และแม่น้ำไปยังสัญลักษณ์ของตราค่ายที่สลักไว้ ค่ายจูปิเตอร์นั่นเอง พร้อมกันนั้นในมืออีกข้างของนางก็เผยให้เห็นเข็มทิศเล็ก ๆ ทำจากทองสัมฤทธิ์หน้าปัดฉลุลายดวงดาว เข็มสีเงินส่องประกายไหวเล็กน้อยราวกับจะหันตามลมหายใจของโชคชะตาเอง  “สิ่งนี้คือแผนที่โบราณและนี่คือเข็มทิศแห่งโชคชะตา” ลูปากล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง “มันจะไม่ชี้ไปทางทิศเหนือ แต่มันจะชี้ไปยังเส้นทางที่หัวใจของเจ้าจำเป็นต้องเดินต่อไป” โมนีก้ารับของทั้งสองมาด้วยดวงตาเทาสีเงินที่เบิกกว้างตอนที่มองเห็นแผนที่ แอบเบะปากเล็ก ๆ ตอนเห็นระยะทาง “60?…70 ไมล์?…จริงดิ? โลกนี้ไม่มี ปักหมุด GPS แล้วเหรอคะ?” แต่ทันใดนั้นเธอก็หยุดหันไปหัวเราะแห้ง ๆ “อ้อ ลืมไป เปิดโทรศัพท์ก็โดนพวกมอนสเตอร์ตามล่าแน่ ๆ …” เธอพยายามยกของที่ได้มาไปให้ซูกิทันที “เอาเถอะฝากเธอถือดีกว่าซูกิ ฉันเชื่อมือเธอนะ” น้ำเสียงเหมือนเด็กขี้กังวลที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก แต่ซูกิขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงนิ่ง ๆ ตามนิสัย “แล้วแหวนที่แม่เธอให้มาวันแรกที่มาถึงบ้านหมาป่าล่ะ? แหวนดาราจรัสนั่นมีมิติพิเศษอยู่ข้างใน เธอเก็บทุกอย่างไว้ในนั้นสิปลอดภัยกว่ามากนะ อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว” โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ เหมือนเพิ่งนึกออก มือซ้ายยกขึ้นมองแหวนสีเงินบนนิ้วกลางของตัวเองที่ประดับด้วยอัญมณีสีน้ำเงินอมม่วงแวววาว “เชี่ย…จริงด้วย! ลืมไปเลยอะ นี่แม่อุตส่าห์ส่งจดหมายมากับแหวนให้ตั้งแต่วันแรก… ฉันนี่มัน…โง่จริง ๆ” ซูกิเพียงส่ายหน้าเล็กน้อย แต่ในแววตาแฝงรอยยิ้มที่ยากจะมองเห็น ขณะที่โมนีก้ารีบเก็บแผนที่โบราณและเข็มทิศลงในมิติของแหวน เสียงแหวนสั่นสะท้อนเบา ๆ เหมือนกลืนวัตถุเหล่านั้นหายวับเข้าไปในแสงดารา “โอเค…ปลอดภัยแล้ว!” โมนีก้ายกมือขึ้นทำท่าชูสองนิ้วแบบสดใสเหมือนเดิม แม้ใจลึก ๆ จะยังตื่นเต้นไม่หายกับระยะทางอันยาวไกลที่รออยู่ตรงหน้า “ก็ดี อย่างน้อยคราวนี้เธอไม่ลืมอีกแล้ว” ซูกิเอ่ยสั้น ๆ  โมนีก้าเลยแลบลิ้นใส่เพื่อนบัดดี้สาวทอมบอย “ก็อย่าพึ่งมั่นใจไปสิ ฉันนี่แหละ ตัวลืมขั้นเทพ แต่ครั้งนี้จะทำให้ดีที่สุดแน่นอน!” ก่อนที่เธอจะหันกลับไปยังร่างสตรีงามของลูปา รอยยิ้มอ่อนหวานปรากฏบนใบหน้า เธอยกมือไหว้แบบงุ่มง่ามนิด ๆ ตามสไตล์ของคนที่มีพี่เลี้ยงเป็นคนไทยตั้งแต่ 2 ขวบจนถึง 10 กว่าปี “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ ยินดีที่ได้พบกันนะคะหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจและความอบอุ่นจากใจ  ลูปาไม่ตอบทันที นางเพียงก้าวเข้ามาใกล้ ใช้ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไปตามเส้นผมสีม่วงครามอ่อนที่สะท้อนแสงแดดเหนือศีรษะของโมนีก้า ก่อนจะโน้มตัวลงมาสบตาโดยตรง ดวงตาสีอำพันของนางประกายระยิบราวกับกักเก็บแสงดาวเอาไว้ “ดวงตาของเจ้า…สีเทาเงินบริสุทธิ์ งดงามนัก เหมือนกับดวงตาของเทพีมิเนอร์วา เทพีแห่งปัญญาและการศึก หากเป็นในของเทพีกรีกคนจะเรียกว่า Athena of Grey eye” โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ ปากเล็กอ้าอย่างงงงวย “หา? หนูเป็นลูกของเทพีเซเรสนะคะ ไม่ใช่เทพีมิเนอร์วา…คนละสายเลยค่ะ” เธอเอียงหัวน้อย ๆ เหมือนแมวสงสัย แต่กลับทำให้ภาพนั้นน่ารักจนแม้แต่ซูกิยังต้องเหลือบตามองเล็กน้อย “ข้าเพียงเปรียบเปรย ดวงตาของเจ้ามีประกายที่ลึกซึ้งเกินกว่าที่เจ้ารู้ตัว นั่นคือสิ่งที่ทำให้เจ้าแตกต่าง” ลูปาหัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงทุ้มนุ่มราวกับสายลมพัดผ่าน จากนั้นนางก็ยกมือขึ้นประสานตรงอก หลับตาลงครู่หนึ่งก่อนเอ่ยพรโบราณเป็นภาษาละติน เสียงนั้นกังวานก้องในใจโมนีก้าและซูกิ คล้ายเสียงของผืนป่าทั้งป่าและสายลมที่พัดผ่านภูเขามารวมกันเป็นถ้อยคำอวยพรอันศักดิ์สิทธิ์ “เดินไปเถิด เด็กน้อยแห่งเซเรส และเจ้า เด็กน้อยผู้ถือสติอันมั่นคง ฟ้าจะเปิดทางให้พวกเจ้า แม้เส้นทางจะยากเย็นแต่ความกล้าหาญและมิตรภาพจะเป็นดวงไฟนำทาง” โมนีก้ากัดริมฝีปากน้อย ๆ เหมือนกำลังกลั้นไม่ให้ร้องไห้ เธอก้มศีรษะอย่างแรงแล้วบอกสั้น ๆ “หนูจะไม่ลืมค่ะ” ทันใดนั้นซูกิที่ยืนเงียบมาตลอดเพียงยกมือจับบ่าโมนีก้าแน่น ๆ เป็นการให้กำลังใจเงียบ ๆ ก่อนทั้งสองจะหันหลังกลับ เดินก้าวแรกออกจากบ้านหมาป่าไปพร้อมกัน กระเป๋าสะพายแนบตัว กราดิอุสและแผนที่เก็บในแหวนดาราจรัส แสงแดด 24 ชั่วโมงสาดส่องลงมาทาบเงายาวไปบนเส้นทางหินกรวดที่ทอดออกจากบ้าน และเบื้องหลังคือพื้นที่สงบเงียบของบ้านหมาป่าและสายตาของลูปาที่ยังคงมองส่งแผ่นหลังทั้งสองอย่างเอ็นดู จนกว่าจะถึงวันที่ได้พบกันอีกครั้ง…สักวันหนึ่ง <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">รางวัล : กระเป๋าคาดเอวจากลูปา 1 ชิ้นโบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; font-size: 5px; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><div align="center" style="outline-style: none; font-family: "TH SarabunPSK"; font-size: x-large;">โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปรานของเทพ +25</div>
 </div>
</div>
</div>
</div>

<style>
/* ========== OVERRIDE ขยายกรอบ ========== */

/* กว้างขึ้น (เดสก์ท็อป) */
.arc-wrap{
max-width: 1080px; /* เดิม 860px ลอง 960/1080/1180 ก็ได้ */
/* ถ้าซีล/รอยเว้าอยากขยายให้บาลานซ์กับกรอบที่กว้างขึ้น */
--notch-w: 220px;
--notch-h: 110px;
--seal: 180px; /* ขนาดตราประทับ (วงกลม) */
}

/* สูงตั้งต้นของการ์ด (ถ้าอยากให้ดูสูงขึ้นแม้เนื้อหาน้อย) */
.arc-card{
min-height: 360px; /* เดิม 240px */
}

/* ====== ตัวเลือก (ใช้แทนบรรทัด max-width ด้านบน ถ้าอยากกว้างตามหน้าจอ) ====== */
/* .arc-wrap{ max-width: min(100%, 1200px); }*/
</style>

Moneka โพสต์ 2025-9-6 05:29:31

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-6 05:32 

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Thasadith:wght@700&family=Kanit:wght@400;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== ใช้เฉพาะใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
/* พาเลต */
--ink:#1D202C;
--vio:#6B5BA6;
--slate:#59557A;
--graph:#8C939D;
--silver:#C6C8D3;

/* ขนาด */
--corner:16px;
--gap1:14px;
--gap2:34px;
--bw1:1.6px;
--bw2:1.2px;
--notch-w:200px;
--notch-h:100px;
--seal:160px; /* ขนาดตราประทับ */
--title-color:#FFFFFF;/* สีหัวเรื่อง (เปลี่ยนได้ที่นี่) */

max-width:860px; margin:0 auto; padding:18px;
color:#ECEEF6; font-family:'Kanit',system-ui,-apple-system,sans-serif;
}
.arc-board{
background:linear-gradient(180deg,#242734,#171a24);
border-radius:20px; padding:16px; position:relative;
box-shadow:0 10px 28px rgba(0,0,0,.55);
}
.arc-card{
position:relative; overflow:hidden; border-radius:12px; min-height:240px;
background:linear-gradient(180deg, rgba(107,91,166,.92) 0%,
 rgba(89,85,122,.88) 24%,
 var(--ink) 65%);
box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(107,91,166,.22);
}
/* เส้นคู่ */
.arc-card::before{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:10px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.95;
}
.arc-card::after{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:8px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.88;
}
/* รอยเว้า */
.arc-notch{
position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
background:linear-gradient(180deg, rgba(107,91,166,.95), rgba(29,32,44,.95));
border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
border-bottom-left-radius:120px; border-bottom-right-radius:120px;
z-index:3; box-shadow:inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}
/* ตราประทับ (ซีล) */
.arc-seal{
position:absolute; left:50%;
top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
transform:translateX(-50%);
width:var(--seal); height:var(--seal);
border-radius:50%;
background:radial-gradient(circle at 35% 30%, #9b90e8 0%, #6B5BA6 60%, #5a4ea4 100%);
box-shadow:0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 5px rgba(198,200,211,.55),
 0 0 0 12px rgba(107,91,166,.28);
display:flex; align-items:center; justify-content:center;
z-index:4;
}
.arc-seal img{
width:88%; height:auto; object-fit:contain;
filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none;
}
.arc-seal img.big{ transform:scale(1.18); transform-origin:center; }

/* เนื้อหา */
.arc-content{
position:relative; z-index:2;
padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 16px)
 calc(var(--gap2) + 16px)
 calc(var(--gap2) + 20px)
 calc(var(--gap2) + 16px);
line-height:1.9; font-size:16px;
}

/* ===== หัวเรื่อง: เปลี่ยนสีได้ตามปกติด้วย color / --title-color ===== */
.arc-title{
font-family:'Thasadith','Kanit',sans-serif; font-weight:700;
font-size:26px; text-align:center; margin:-6px 0 10px;
color:var(--title-color); /* ← ใช้สีปกติ */
background:none; -webkit-background-clip:initial;
-webkit-text-fill-color:currentColor; /* ให้ color ทำงาน */
-webkit-text-stroke:0; /* เอาเส้นขอบออก (ใส่ .6px ถ้าอยากคมขึ้น) */
text-shadow:0 6px 18px rgba(107,91,166,.35);
}
.arc-date{ text-align:center; color:#E6E9F5; opacity:.92; margin-bottom:14px; }

/* มือถือ */
@media (max-width:520px){
.arc-wrap{ --gap1:10px; --gap2:24px; --notch-w:180px; --notch-h:90px; --seal:140px; }
.arc-title{ font-size:24px; }
}
</style>

<div class="arc-wrap" style="--title-color:#FFFFFF; --seal:170px;">
<div class="arc-board">
<div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img class="big" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="sigil">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <div class="arc-title" style="color:#C6C8D3;">
 บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates
 </div>
 <div class="arc-date">วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025 ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 09.00 น. ออกเดินทางจาก หุบเขาโซโนมา ไปที่ Sonoma County Library รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา </div><div class="arc-date"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div>

 ดวงตาสีเทาเงินของโมนีก้าเป็นประกายระยิบวาวยามต้องแสงแดดที่ลอดผ่านกิ่งไม้ลงมา เธอก้าวเดินไปพลางยกมือกอดกระเป๋าสะพายแน่นเหมือนกำลังตัดสินใจจะสารภาพอะไรบางอย่าง ก่อนในที่สุดก็หันหน้ามาทางซูกิที่เดินเคียงอยู่ด้านข้าง “ซูกิ…เราไปที่ห้องสมุดโซโนมาก่อนได้ไหม? Sonoma County Library น่ะ” ซูกิที่ได้ยินจึงเลิกคิ้วเธอสะพายกราดิอุสไว้บนไหล่ข้างหนึ่ง เสียงเรียบติดห้าวเอ่ยถาม “ห้องสมุด? ทำไม อยู่ ๆ ถึงอยากไปที่นั่น” น้ำเสียงไม่ใช่การปฏิเสธ แต่เต็มไปด้วยความสงสัยอย่างจริงจัง โมนีก้ากัดริมฝีปากน้อย ๆ สายตาเลื่อนลอยเหมือนกลัวว่าคำพูดตัวเองจะถูกปฏิเสธ “ก็…ฉันอยากส่งอีเมลหาพ่อน่ะ อยากบอกเขาว่าไม่ต้องห่วง ถึงแม้โทรศัพท์ฉัน…ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าโดนลูปาโยนทิ้งไปตั้งแต่วันแรกก่อนมาถึงบ้านหมาป่าเสียอีก” เธอหัวเราะแห้ง ๆ แฝงความเจ็บใจปนน้อยใจ “ก็เพราะโทรศัพท์มันจะล่อพวกอสูรกับมอนสเตอร์มานี้เนอะ ฉันเข้าใจได้ แต่ฉันว่าพ่อฉันต้องเป็นห่วงมากแน่ ๆ” สายลมพัดผมสีม่วงครามของเธอปลิวคลอเคลียแก้มซีดใส ดวงตาแสดงความกังวลอย่างปิดไม่มิด เธอขยับเข้าใกล้ซูกิแล้วเอียงคออ้อนแบบเด็ก ๆ  “นะนะ…ไปด้วยกันเถอะ นิดเดียวเอง แค่ส่งเมลไม่เกินห้านาทีฉันสัญญา” ซูกิถอนหายใจเบา ๆ แต่แววตาคมใต้เรือนผมสีบลอนด์กลับอ่อนลง เธอหยุดก้าว หันไปมองโมนีก้าเต็ม ๆ ดวงตาสีเข้มสะท้อนทั้งความลังเลและความยอมรับ “เธอนี่…เอาแต่ใจจริง ๆ นะ” โมนีก้ายิ้มกว้างทันทีที่เห็นท่าทางนั้น รีบสอดแขนคล้องแขนซูกิแล้วแกว่งไปมาเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ “แปลว่าไปได้ใช่ไหม เย้!!” เสียงหัวเราะสดใสของเธอดังก้องไปตามทางเดินกลางป่าที่เริ่มเชื่อมเข้าสู่ถนนลูกรัง ซูกิส่ายหัวน้อย ๆ แต่ปากกลับกระตุกยิ้มจาง “ก็ได้…แต่ถ้าเกิดเรื่อง ฉันจะลากเธอออกมาก่อนทันที เข้าใจไหม” โมนีก้าพยักหน้าหงึกหงักจนผมปลิวสะบัด “เข้าใจค่า! ว่าแต่…เธอว่าที่ห้องสมุดมีคาเฟ่เล็ก ๆ ไหมนะ ฉันเริ่มอยากกินเค้กละ” เสียงบ่นกึ่งเล่นกึ่งจริงของเธอทำให้บรรยากาศการเดินทางเช้าตรู่เต็มไปด้วยความขบขันและอบอุ่น ทั้งสองเดินเคียงกันต่อไป โดยมีจุดหมายแรกคือ Sonoma County Library ที่กำลังรออยู่ไม่ไกลนัก เมื่อเดินทางถึง Sonoma County Library ประตูไม้บานใหญ่เปิดออกสู่โถงที่เงียบสงบ กลิ่นกระดาษเก่าเจือปนกับกลิ่นกาแฟอ่อน ๆ ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ โมนีก้าหอบกระเป๋าสะพายสีชมพูใบเล็กติดตัวมากับซูกิ สายตาสีเทาเงินบริสุทธิ์กวาดมองไปรอบ ๆ พลางยิ้มบาง ๆ อย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าภายในแทบไม่มีคนอยู่ นอกจากเจ้าหน้าที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ที่นั่งจัดเอกสารอยู่ “ดีเลย คนน้อย…” เธอกระซิบกับซูกิ ก่อนจะเดินไปตรงเคาน์เตอร์อย่างมั่นใจทั้งที่ในอกยังเต้นแรง ซูกิเหลือบมองตามเธอ สีหน้าครึ่งอึ้งครึ่งระแวดระวัง โมนีก้าหยุดตรงหน้าเจ้าหน้าที่หญิงวัยกลางคน แล้วยกมือไหว้เล็ก ๆ แบบติดสไตล์คนไทย เธอเอียงคอเล็กน้อยทำสีหน้าอ่อนโยน น้ำเสียงอ้อนวอน “คุณคะ…พอดีโทรศัพท์ของหนูเสีย แล้วหนูเองไม่ใช่คนพื้นที่ เลยลงทะเบียนใช้อีเมลของที่นี่ไม่ได้ หนูมีเรื่องสำคัญมาก อยากฝากคุณช่วยส่งอีเมลให้หน่อยได้ไหมคะ” เจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้นอย่างงุนงงเล็กน้อย “เอ่อ…ได้ค่ะ แต่ส่งไปที่ไหนล่ะหนู?” หลังจากนั้นโมนีก้าจึงหยิบกระดาษที่จดชื่อร้านขายยาพร้อมที่อยู่ในเมืองเอแวนส์วิลล์ รัฐอินเดียนา ยื่นไปให้ “ส่งไปที่นี่ค่ะ ร้านขายยาชื่อนี้ บอกเขาว่า ‘ลูกสาวคุณ M. โทรศัพท์พังติดต่อไม่ได้ หากได้รับโทรศัพท์จะติดต่อกลับ’ แค่นี้ก็พอค่ะ” เธอจงใจทำเสียงให้สั่นนิด ๆ คล้ายคนกำลังตกทุกข์ เจ้าหน้าที่เลยพยักหน้ารับด้วยท่าทีเห็นใจทันที ซูกิที่ยืนกอดอกพิงเสาข้าง ๆ ถึงกับชะงัก เธอมองโมนีก้าแล้วแทบอยากหัวเราะออกมาแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะสิ่งที่เห็นคือเพื่อนร่าเริงจอมดื้อของเธอกำลังใช้หัวสมองอย่างจริงจังเนียนเสียจนเหมือนเด็กสาวที่หลงทางและต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ โมนีก้าหันมาทางซูกิ ดวงตาสีเงินเป็นประกายแวววาวแล้วยักคิ้วให้เล็ก ๆ ราวกับจะบอกว่า เห็นไหมล่ะ ฉันก็ฉลาดเป็นเหมือนกันนะ ซูกิส่ายหัวเบา ๆ พึมพำในลำคอ “เรื่องใหญ่ไม่เคยจริงจัง เรื่องเล็ก ๆ ดันทำเป็นเนียนได้เป็นงานเป็นการ…” แต่สายตากลับมีแววเอ็นดูปนขำจาง ๆ เจ้าหน้าที่รีบพิมพ์ข้อความตามที่โมนีก้าบอกแล้วกดส่งออกไป “เรียบร้อยแล้วค่ะ หวังว่าทางบ้านจะเข้าใจนะคะ” โมนีก้ายกมือไหว้อีกครั้ง ยิ้มกว้างจนแก้มป่อง “ขอบคุณมากเลยค่ะ! ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือนะคะหนูซาบซึ้งจริง ๆ” เมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากห้องสมุด แสงแดดแรงของโลกที่ไม่มีกลางคืนส่องต้องร่างทั้งสองอย่างอบอุ่น โมนีก้ายืดตัวอย่างภาคภูมิใจ “เรียบร้อย! พ่อฉันต้องโล่งใจแล้วแน่ ๆ” ซูกิมองเธอด้วยหางตา พลางแสยะยิ้มบาง “โล่งใจแน่ แต่ฉันน่ะสิ ปวดหัวกว่าเดิม…” โมนีก้าแกล้งหัวเราะร่าแล้วเกี่ยวแขนเพื่อนสาวไว้ “เอาน่า อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้บื้อไปซะทุกเรื่องหรอกใช่ไหมล่ะ” ซูกิหลุดหัวเราะในที่สุด แต่ทว่าโมนีก้าที่กำลังจะเดินออกจากห้องสมุดกลับชะงักกึก เหมือนสมองแล่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอหมุนตัวหันกลับไปทางเจ้าหน้าที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ทันที เสียงหวานสดใสดังขึ้น  "อ๊ะ! ขอโทษนะคะ ขอถามอีกอย่างค่ะ พวกเรากำลังจะเดินทางเข้าเมือง ไปที่ Larkspur Ferry Terminal น่ะค่ะ อยากรู้ว่ามีบริการแท็กซี่ใกล้ ๆ แถวนี้ไหมคะ? หนูหามานานแล้วไม่เจอเลยค่ะ" เจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ยิ้มอ่อน ๆ อย่างเอ็นดู "ถ้าเดินออกไปตรงหัวมุมถนนด้านทิศใต้ จะมีป้ายแท็กซี่จอดประจำค่ะ บางคันก็เข้ามาส่งนักเรียนที่นี่บ่อย พอจอดพักก็รับผู้โดยสารต่อ ลองไปตรงนั้นดูนะคะ" โมนีก้าแทบจะตบมือดีใจ ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์เป็นประกาย "โอ้ ขอบคุณมากเลยค่ะ! ดีจริง ๆ คิดว่าต้องเดินหาให้ทั่วเมืองแล้วเสียอีก" เธอก้มหัวน้อย ๆ แบบมีมารยาทแต่เต็มไปด้วยความสดใสตามสไตล์ ข้าง ๆ ซูกิยืนกอดอกถอนหายใจเบา ๆ พึมพำออกมาเสียงเรียบ "อีกนิดก็คงถามทางไปสนามบินแน่ ๆ" แต่ในใจกลับโล่งขึ้นมากเพราะไม่ต้องเสียเวลาเดินหลงไปทั่วเมือง โมนีก้าได้ยินเข้าหูพอดีก็แกล้งทำปากยื่นหันมาแยกเขี้ยวใส่เพื่อน "หึ๊ย อย่ามาดักคอสิ! อย่างน้อยฉันก็ยังคิดออกนะยะ" ซูกิเลิกคิ้วแล้วหัวเราะในลำคอ "ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่พูดตามจริง…" บรรยากาศระหว่างทั้งสองเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ โมนีก้ากุมแขนซูกิแล้วดึงให้เดินตามตนออกจากห้องสมุด เส้นทางต่อไปคือการหาป้ายแท็กซี่ที่เจ้าหน้าที่บอกไว้ เพื่อมุ่งหน้าสู่ Larkspur Ferry Terminal เมื่อออกมาจากห้องสมุดเสียงก้าวเท้าของโมนีก้าที่กำลังเดินเคียงคู่ซูกิไปยังป้ายแท็กซี่ชะงักลงกลางทางอย่างกะทันหัน ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์เบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นแววเคร่งเครียด เธอขมวดคิ้วและยกมือขึ้นจับแขนของซูกิแน่น ร่างกายแข็งเกร็งราวกับสัญชาตญาณกำลังเตือนถึงภัยที่ซ่อนอยู่ "เดี๋ยวก่อนซูกิ…" เสียงเธอเบาหวิวแต่เต็มไปด้วยแรงสั่นสะท้านจากความรู้สึกอันชัดเจน โมนีก้าหันมองรอบตัว เห็นเพียงถนนร้างและลมที่พัดใบไม้ให้ปลิวว่อน ไม่มีแม้แต่เงาของมนุษย์สักคน แต่ความรู้สึกถูกจับจ้องนั้นกลับรุนแรงขึ้นทุกขณะ ราวกับสายตาหลายสิบคู่กำลังซ่อนตัวอยู่หลังม่านอากาศ เธอรีบกระชากแขนซูกิให้วิ่งออกนอกเส้นทางตรงไปยังลานกว้างที่ปราศจากผู้คน ลานที่เงียบสงัดมีเพียงแสงแดดอาบทาทุกซอกมุม ทำให้ยากต่อการซ่อนตัว แต่กลับเพิ่มความตึงเครียดเข้าไปแทน เพราะที่โล่งยิ่งเผยให้รู้ว่าหากศัตรูโผล่มาจะไม่มีที่ให้หลบ ซูกิที่วิ่งเคียงข้างไม่เสียเวลาเอ่ยถามอะไร เพียงปรายตามองรอบด้านด้วยสัญชาตญาณนักรบ ก่อนเสียงทุ้มต่ำแต่มั่นคงเล็ดลอดออกจากริมฝีปาก  "จำนวนมาก… ฉันนับไม่ได้เลย แต่รับรู้ได้… กำลังล้อมเราอยู่"  เมื่อพูดจบซูกิเธอก็ขยับมืออย่างแม่นยำ กราดิอุสของซูกิถูกชักออกมาเป็นดาบไม้เรียวขัดเงาในมือเธอกลายเป็นเส้นสายที่สะท้อนแสงราวกับเปลวเพลิงที่พร้อมจะเผาผลาญศัตรู ดวงตาของซูกิแคบลงเย็นเฉียบแต่ร่างกายตั้งมั่นไม่หวั่นไหว โมนีก้ากลืนน้ำลายแล้วพยักหน้าช้า ๆ มือเธอก็กำกราดิอุสของตัวเองแน่นเหมือนกัน ใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก แต่สายตาเป็นประกายอย่างแน่วแน่ "อืม…ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน" เธอกระซิบตอบ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความพร้อมที่จะเผชิญหน้า อากาศรอบตัวเริ่มอึดอัดอย่างประหลาด ความเงียบถูกแทนที่ด้วยเสียงกรีดเบา ๆ ของกรงเล็บ เสียงฝีเท้าเล็กใหญ่ที่ก้องสะท้อนจากทุกทิศ ทั้งสองสาวยืนหลังพิงกันกลางลาน ราวกับนักรบผู้รอคอยศึกใหญ่ที่กำลังเปิดม่าน !!!!!? และทันทีที่สายลมคราวนี้พัดผ่านพร้อมกับใบไม้ที่ผลิวเสียงแสยะฟันและหัวเราะแหบห้าวดังลั่นรอบลานโล่ง ก่อนที่ร่างพิกลพิการตาโปนขาโก่งของก๊อบลินจะโผล่มาเป็นแถว ๆ ทะลักออกจากพุ่มไม้กับท่อระบายน้ำเก่า เสียงกรงเล็บข่วนพื้นดังแกรก ๆ ทำเอาอากาศหนาวเย็นลงอย่างน่าประหลาด โมนีก้าเบิกตากว้าง แต่เพราะเสียงกระซิบแห่งพงไพรแว่วเข้ามาในหัว เธอสูดลมหายใจลึกแล้วหันไปบอกเพื่อนสาว "มี 32 ตัว!! หัวหน้า 1 รองหัวหน้า 1 ที่เหลือลูกกระจอกอีกสามสิบ!" ทันทีที่พูดจบ พวกมันก็กู่ร้องโหยหวนวิ่งเข้ามาเป็นฝูง ราวกับคลื่นทะเลสาดซัดเข้าหาผืนทราย ดินใต้เท้าสั่นสะเทือน โมนีก้าดึงกราดิอุสขึ้นสูงกัดฟันพลางสบถ  "เวรเอ๊ยยยย! พวกมันจะมากันเยอะขนาดนี้ทำห่าอะไร๊!!!" เสียงของเธอดังก้องปนโกรธเกรี้ยว แววตาสีเทาเงินเปล่งประกายราวกับจะฝืนโชคชะตาทั้งหมดด้วยกำลังใจของตัวเอง ซูกิที่ยืนข้างหลังไม่พูดพร่ำทำแค่สะบัดกราดิอุสออกไปตรง ๆ จังหวะแรกก๊อบลินตัวที่วิ่งนำถูกเฉือนล้มทันที เลือดสีทองกระจายกลางอากาศ ร่างของเธอเต็มไปด้วยสมาธิ เย็นเยียบ มั่นคงราวกับนักรบที่ถูกฝึกมาชั่วชีวิต ต่างกับโมนีก้าที่ด่าไม่หยุดตั้งแต่เริ่มเพราะในใจหมายคิดว่ามันจะแค่การทดสอบอะไร ขอที่ไม่ใช่การต่อสู้บ้างไม่มีหรอ!!!  "บัดซบ! แกอย่ามาโดดข้างหลังนะโว้ย! ซูกิ!! ข้างซ้าย ๆๆ!!" เสียงดาบฟาดฟันปะทะกับกระดูกหนา ๆ ของก๊อบลินดังฉับ ฉับ ฉับ กรีดอากาศผสมกับเสียงโวยวายของโมนีก้าที่ไม่ยอมเงียบแม้แต่วินาที "ส้นตีน! พวกแกเตี้ยแล้วยังจะกล้ากัดฉันอีกเรอะ! ไปตายซะ เจ้าพวกขี้เรื้อนนนนน!!!" เธอฟันฉับลงกลางหัวก๊อบลินอีกตัวเลือดทองสาดเลอะพื้นหิน ฝูงก๊อบลินแผ่กว้างออกเป็นวงล้อม แต่แทนที่สองสาวจะถอยพวกเธอกลับยืนแนบหลังสู้หลัง กราดิอุสสองเล่มส่องประกายกลางแสงแดด 24 ชั่วโมง  "ซูกิ!" โมนีก้าตะโกน ทั้งยังหัวเราะหอบ "วันนี้พวกมันได้เจอฉันเวลาหงุดหงิดแล้ว!!!" หลังคำพูดบ่นเสียงปะทะก้องไปทั่วลาน ราวกับสนามรบเล็ก ๆ ถูกกางขึ้นตรงนั้น ดวงตาของโมนีก้าแม้เต็มไปด้วยความหงุดหงิด แต่ลึก ๆ ก็ลุกโชนด้วยความมุ่งมั่นไม่แพ้เพื่อนคู่หูของเธอเลย เสียงกราดิอุสฟาดฟันดังสนั่นไปทั่วลานโล่ง ทุกการฟาดลงคือประกายทองที่สาดกระจาย เมื่อก๊อบลินถูกแทง ท้องฟ้าเหนือหัวที่สว่างโร่ยิ่งทำให้เลือดทองระยิบระยับราวกับเศษดาวที่แตกกระจาย พวกมันกรีดร้องทีละตัว ก่อนสลายหายไปเหมือนฝันร้ายที่ถูกฉีกทิ้ง โมนีก้าแม้หอบจนอกกระเพื่อม แต่แววตาสีเทาเงินยังไม่ยอมแพ้ เธอฟันก๊อบลินไปพลางสบถไปพลาง "แม่ง!! มาเดินหากู๊ดแท็กซี่! ไม่ใช่มารบโว้ยยย!!! พวแกไปตายซะ!!" ดาบในมือเธอฟาดลงอีกครั้ง เสียงเนื้อแตกดังแฉะ ร่างอัปลักษณ์ทรุดฮวบลงก่อนจะกลายเป็นละอองทองลอยหาย ซูกิยืนมั่นคงเหมือนเงาเย็น ดาบในมือเธอคมกริบไร้ความลังเล ทุกท่วงท่าที่สะบัดออกไปทำให้ก๊อบลินร่วงอย่างแม่นยำไม่เปลืองแรงสักนิด ราวกับคำนวณทุกจังหวะไว้หมดแล้ว เธอเหลือบตามองโมนีก้าที่บ้าดีเดือดอยู่ข้าง ๆ แล้วเอ่ยสั้น ๆ  "โวยวายให้น้อยกว่านี้สิ จะได้ไม่เหนื่อยเกิน" "ไม่เหนื่อยหรอก!!" โมนีก้าตะโกนกลับทั้งที่เหงื่อท่วมหน้าผาก ก่อนจะฟันอีกดาบใส่ตัวหนึ่งที่พุ่งมา "โอ๊ยยย! ตายไปอีกตัวแล้ว! เหลือกี่ตัวแล้ววะ!!" เธอกวาดตามอง "ยี่สิบ…สิบห้า…สิบสอง!!" จำนวนก๊อบลินค่อย ๆ ลดลง ฝูงที่เคยเป็นคลื่นมหึมาก็เริ่มแตกกระจาย ซูกิใช้ดาบแทงสวนเข้าหน้าอกอีกตัวแบบเฉียบคม เลือดทองสาดใส่ปลายคางของเธอ แต่เจ้าตัวไม่ขยับหนีแม้แต่นิด ร่างนั้นสลายไปทันทีเหลือเพียงไออุ่นในอากาศ โมนีก้าที่หอบหายใจแรงเริ่มกัดฟัน ยกดาบขึ้นแม้แขนสั่น "ฉันยังไม่ตายโว้ย!! จะมากี่ตัวก็จะส่งกลับหาไปญาติในนรกให้หมด!!!" เสียงประกาศกร้าวสะท้อนทั่วลาน เหมือนคำสาบานว่าเธอไม่มีวันยอมล้มลงตรงนี้เด็ดขาด  หลังจากนั้นไม่นานฝูงก๊อบลินก็สลายหายไปหมดเพราะโดนทั้งโมนีก้าและซูกิจัดการ โมนีก้าที่หอบก็เหลือบมองไปรอบ ๆ เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้นหญ้า หอบแรงจนไหล่กระเพื่อม ผมสีม่วงครามที่รวบลวก ๆ หลุดรุ่ยลงมาเกะกะหน้า เธอใช้มือปัดเช็ดเหงื่อออกพลางบ่น “โอ้ยยย…ฉันจะเป็นลมแล้วนะ…มันอะไรนักหนาเนี้ย จะไปห้องสมุด จะหารถแท็กซี่ ไม่ได้จะมาสู้กับก๊อบลิน 30 กว่าตัวอย่างกับสงครามมมม…” ซูกิยืนเท้าเอวอยู่ไม่ไกล หอบเหมือนกันแต่ยังคุมสีหน้าได้ เธอเหลือบตามองโมนีก้าที่แทบจะนอนแผ่กับพื้นแล้วถอนหายใจ “งั้นพักก่อน เดี๋ยวถ้าไปต่อแบบนี้จะล้มกันหมด” เสียงทุ้มเย็น ๆ แต่แฝงความเป็นห่วงทำให้โมนีก้าเงยหน้ามองแล้วพยักหน้ารัว “พัก ๆๆๆ ใครไม่พักฉันพัก!” ไม่นานนัก ซูกิก็พยุงโมนีก้าให้เลื่อนไปนั่งใต้ร่มไม้ใหญ่ ทิ้งให้เธอหอบอยู่คนเดียวก่อนจะเดินหายไปเงียบ ๆ โมนีก้าทำหน้างง “หายไปไหนอีกวะเนี้ย…อย่าทิ้งฉันนะซูกิ๊~~” เสียงลากยาวแบบงอน ๆ ก่อนจะเอนหลังพิงต้นไม้หลับตาลงสักพักให้หัวใจเต้นสงบลง แล้วเสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้น ซูกิเดินกลับมาพร้อมกับอะไรบางอย่างในมือเป็นกระป๋องโค้กสีแดงเย็นเจี๊ยบ มีหยดน้ำเกาะราวกับเพิ่งออกจากตู้เย็น เธอยื่นมาเงียบ ๆ ให้โมนีก้าเหมือนเรื่องเล็กน้อย “เอ้า…ดื่มซะ จะได้มีแรง” โมนีก้าตาโตเป็นประกายทันที “โอโหหหหห ซูกิ๊!!! นี่มันของศักดิ์สิทธิ์ในตำนานนนน!!” เธอรีบคว้าไป กอดกระป๋องไว้เหมือนเจอของรักแล้วกระดกซวบแรก มือเล็กจับกระป๋องมาแนบแก้มให้ความเย็นซึมเข้าผิวก่อนจะเปิดฝา ซ๊าาาาา เสียงดังเบา ๆ ดังขึ้นพร้อมกับฟองซ่า ไม่นานรสซ่าหวานเย็นวิ่งลงคอทำเอาเธอตาเคลิ้ม “อ๊าาาาาา…สวรรค์มีจริงงงงง”  โมนีก้ายกขึ้นดื่มรวดเดียวจนคอเปียก ลมหายใจหอบเมื่อครู่กลายเป็นเสียงครางเบา ๆ อย่างฟิน “อ๊าาาา โคตรสดชื่นนนน! อย่างกับกับได้พลังชีวิตคืนมาเลยง่ะ!” ซูกิยืนกอดอกมองแล้วส่ายหน้าเบา ๆ แต่ริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มบาง ๆ “เหนื่อยแทบตาย ดาบก็แทบหัก แต่โค้กกระป๋องเดียวทำให้ยิ้มได้… เธอนี่มันประหลาดจริง ๆ” ซูกิกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่อยู่ ส่ายหน้าเบา ๆ “โอเวอร์ทุกเรื่องจริง ๆ เลยนะเธอ…” แต่ดวงตาก็อ่อนลง เหมือนจะยินดีที่ได้เห็นเพื่อนมีความสุขหลังผ่านศึกหนัก โมนีก้าเช็ดปากหันมายิ้มแฉ่งทั้งที่เหงื่อยังท่วม “ขอบคุณนะซูกิ ถ้าไม่มีเธอ ฉันตายไปแล้วแน่ ๆ…ทั้งสู้ ทั้งโค้ก…นี่แหละเพื่อนแท้!” แล้วก็หัวเราะเสียงดังพลางยกกระป๋องขึ้นชนกับอากาศเหมือนกำลังฉลองชัย เมื่อเห็นแบบนั้นซูกิหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เธอ เอาหลังพิงต้นไม้ใหญ่ เสียงใบไม้ไหวตามแรงลมพัดคลอไปกับเสียงหอบหายใจที่ค่อย ๆ เบาลงของทั้งคู่ โมนีก้าดื่มไปพลางก็แอบเอียงตัวไปซบหัวไหล่ซูกิเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวเหมือนร่างกายที่เหนื่อยอ่อนแค่หาที่พักพิง “ซูกิ…ถ้าไม่มีเธอ ฉันคงจะได้ตายก่อนที่จะได้ดื่มโค้กเย็น ๆ แบบนี้แน่” โมนีก้าพูดย้ำอีกครั้งเสียงเธอเบาจนเหมือนกำลังพึมพำกับสายลม แต่ความจริงพูดให้คนข้าง ๆ ได้ยินชัดเจน ซูกิเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้ผมสีม่วงครามของโมนีก้าเบา ๆ “พักซะ เดี๋ยวค่อยไปต่อ…ฉันจะอยู่ตรงนี้เอง ไม่ต้องห่วง” หลังจากทั้งสองนั่งพักกันประมาณ 10 - 20 นาที ก็ลุกขึ้น แต่ทว่าซูกิต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นโมนีก้าเอาแต่บ่นไม่หยุด ทั้งน้ำเสียงออดอ้อนทั้งใบหน้าที่ทำแก้มป่องเหมือนเด็กน้อยที่ไม่อยากไปโรงเรียน “โมนีก้า ลุกได้แล้ว เราต้องไปหาแท็กซี่นะ” น้ำเสียงเข้มแต่แฝงความอ่อนโยนดังขึ้น แต่แทนที่โมนีก้าจะลุก เธอกลับทิ้งตัวพิงต้นไม้ กอดกระป๋องโค้กเปล่าไว้แน่นแล้วส่ายหน้า “ไม่อ่ะ เหนื่อยยยยย จะพักตรงนี้ไม่ไปไหนทั้งนั้น!” ดวงตาสีเทาเงินมองขึ้นมาอย่างดื้อ ๆ ราวกับกำลังท้าทายให้ซูกิทำอะไรสักอย่าง ซูกิเม้มปากแน่น ก่อนจะพึมพำเบา ๆ “เธอนี่มันจริง ๆ เลยนะ…” จากนั้นไม่รอให้โมนีก้าตั้งตัว สาวทอมบอยก็โน้มตัวลงจับแขนเล็ก ๆ ของเพื่อนร่างบางแล้วอุ้มขึ้นมาอย่างง่ายดาย ราวกับกำลังหิ้วแมวดื้อที่กำลังโวยวาย โมนีก้ายังไม่ทันจะตั้งหลักดีนักร่างบางก็ถูกแขนแข็งแรงของซูกิสอดเข้ามาใต้รักแร้แล้วช้อนขึ้นเหมือนหิ้วแมวตัวโตที่ไม่อยากไปไหน เสียงร้องโวยวายลั่นดังขึ้นทันที  “เห้ยยยย! ซูกิ ปล่อยฉันลงนะเว้ยยย! ฉันเดินเองก็ได้! อ๊าา อย่าจับตรงนั้นนนน เดี๋ยวผมยุ่งหมดดด!” ดวงตาสีเทาเงินของเธอเบิกกว้าง มือเล็กทั้งสองฟาดอากาศพัลวันเหมือนจะดิ้นให้หลุด แต่แรงของซูกิที่ผ่านการฝึกมาเข้มข้นทุกวันกลับแน่นและมั่นคงยิ่งกว่าเหล็กกล้า เดินดุ่ม ๆ ไปข้างหน้าพร้อมโมนีก้าที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในอ้อมแขน “หยุดดิ้นได้แล้วโมนีก้า เงียบหน่อยเถอะ เดี๋ยวคนแถวนี้คิดว่าฉันลักพาตัวใครอยู่” ซูกิถอนหายใจเฮือกใหญ่แต่ยังคงน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ถ้าเธอยังเอาแต่งอแง ไม่ถึงป้ายแท็กซี่สักทีหรอก” ซูกิพูดพลางขยับอุ้มแบบสบาย ๆ เหมือนไม่ได้ลำบากอะไรเลย น้ำเสียงราบเรียบแต่แววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดูปนปวดหัว “ฉันไม่งอแงซะหน่อย! แค่พักยังไม่ครบโควต้านี่นา! ซูกิใจร้ายที่สุด!” โมนีก้าทำปากยื่น ตาเอ่อด้วยความขุ่นเคืองแบบเด็กโดนแกล้ง แต่พอหันมองด้านข้างแล้วเห็นว่าซูกิกำลังอุ้มเธออย่างมั่นคงเหมือนกับไม่มีอะไรหนักเลย ความเขินก็ค่อย ๆ แทรกเข้ามาในอก คนถูกอุ้มจ้องแก้มซูกิใกล้ ๆ แล้วบ่นเสียงอู้อี้ “ถ้าไม่ใช่เพื่อนนะ ฉันจับทำผัวไปแล้วจริง ๆ ให้ตายสิ…” ซูกิชะงักนิดเดียวตอนได้ยินหูแดงวาบแต่ทำเป็นไม่สนใจ แค่กระชับแขนให้มั่นแล้วก้าวยาว ๆ ต่อไปเหมือนไม่ได้ยินอะไร ทว่ามุมปากกลับกระตุกขึ้นน้อย ๆ แบบไม่อาจห้ามได้ ซูกิเพียงแค่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ท่ามกลางแสงแดดที่ยังสว่างจ้าเหมือนกลางวันตลอดเวลา เหมือนทุกย่างก้าวมีทั้งเสียงโวยวาย ขี้บ่น และเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ที่ค่อย ๆ ทำให้บรรยากาศระหว่างทั้งสองอบอุ่นอย่างประหลาด ทิวทัศน์รอบข้างค่อย ๆ เปิดออกจากป่ามาเป็นถนนลูกรังที่นำไปสู่จุดรอแท็กซี่  แสงแดดตลอด 24 ชั่วโมงส่องลงบนเงาทั้งสองที่ทอดยาวไปตามทาง เงาของสาวทอมบอยผู้แข็งแรง และเงาของเด็กสาวผมม่วงที่ยังดิ้นงอแงเหมือนแมว แต่หัวใจกลับเต้นแรงเพราะรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image3c617eff7e02fcaf.md.png" width="500" _height="343" border="0"> <a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=146">[ปักตะไคร้]</a> <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0">อื่น ๆ : มีค่า LUK 50 หน่วย ดรอปดาบก๊อบลินเพิ่ม 1 ชิ้นจัดการก๊อบลินไปทั้งหมด 31 ตัว = 31 ชิ้น (นับแบบนี้ไหมคะ? ไม่มั่นใจ หรือได้แค่ 1 เท่านั้น) รางวัล : ดาบก๊อบลิน
 </div>
</div>
</div>
</div>

<style>
/* ========== OVERRIDE ขยายกรอบ ========== */

/* กว้างขึ้น (เดสก์ท็อป) */
.arc-wrap{
max-width: 1080px; /* เดิม 860px ลอง 960/1080/1180 ก็ได้ */
/* ถ้าซีล/รอยเว้าอยากขยายให้บาลานซ์กับกรอบที่กว้างขึ้น */
--notch-w: 220px;
--notch-h: 110px;
--seal: 180px; /* ขนาดตราประทับ (วงกลม) */
}

/* สูงตั้งต้นของการ์ด (ถ้าอยากให้ดูสูงขึ้นแม้เนื้อหาน้อย) */
.arc-card{
min-height: 360px; /* เดิม 240px */
}

/* ====== ตัวเลือก (ใช้แทนบรรทัด max-width ด้านบน ถ้าอยากกว้างตามหน้าจอ) ====== */
/* .arc-wrap{ max-width: min(100%, 1200px); }*/
</style>

Moneka โพสต์ 2025-9-6 18:18:22

Moneka โพสต์ 2025-9-6 18:18:50

Moneka โพสต์ 2025-9-6 20:33:00

Moneka โพสต์ 2025-9-6 22:33:12

Moneka โพสต์ 2025-9-7 14:25:33

Moneka โพสต์ 2025-9-7 16:39:24

Moneka โพสต์ 2025-9-7 19:47:45

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Moneka เมื่อ 2025-9-7 19:49 

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Thasadith:wght@700&family=Kanit:wght@400;600&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
/* ===== ใช้เฉพาะใน .arc-wrap ===== */
.arc-wrap{
/* พาเลต */
--ink:#1D202C;
--vio:#6B5BA6;
--slate:#59557A;
--graph:#8C939D;
--silver:#C6C8D3;

/* ขนาด */
--corner:16px;
--gap1:14px;
--gap2:34px;
--bw1:1.6px;
--bw2:1.2px;
--notch-w:200px;
--notch-h:100px;
--seal:160px; /* ขนาดตราประทับ */
--title-color:#FFFFFF;/* สีหัวเรื่อง (เปลี่ยนได้ที่นี่) */

max-width:860px; margin:0 auto; padding:18px;
color:#ECEEF6; font-family:'Kanit',system-ui,-apple-system,sans-serif;
}
.arc-board{
background:linear-gradient(180deg,#242734,#171a24);
border-radius:20px; padding:16px; position:relative;
box-shadow:0 10px 28px rgba(0,0,0,.55);
}
.arc-card{
position:relative; overflow:hidden; border-radius:12px; min-height:240px;
background:linear-gradient(180deg, rgba(107,91,166,.92) 0%,
 rgba(89,85,122,.88) 24%,
 var(--ink) 65%);
box-shadow: inset 0 80px 160px rgba(107,91,166,.22);
}
/* เส้นคู่ */
.arc-card::before{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap1);
border:var(--bw1) solid var(--silver); border-radius:10px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.95;
}
.arc-card::after{
content:""; position:absolute; inset:var(--gap2);
border:var(--bw2) solid var(--silver); border-radius:8px;
clip-path:polygon(var(--corner) 0, calc(100% - var(--corner)) 0, 100% var(--corner),
 100% calc(100% - var(--corner)), calc(100% - var(--corner)) 100%,
 var(--corner) 100%, 0 calc(100% - var(--corner)), 0 var(--corner));
opacity:.88;
}
/* รอยเว้า */
.arc-notch{
position:absolute; left:50%; top:0; transform:translateX(-50%);
width:var(--notch-w); height:var(--notch-h);
background:linear-gradient(180deg, rgba(107,91,166,.95), rgba(29,32,44,.95));
border:var(--bw1) solid var(--silver); border-top:none;
border-bottom-left-radius:120px; border-bottom-right-radius:120px;
z-index:3; box-shadow:inset 0 8px 18px rgba(0,0,0,.35);
}
/* ตราประทับ (ซีล) */
.arc-seal{
position:absolute; left:50%;
top:calc(var(--notch-h)/2 - var(--seal)/2);
transform:translateX(-50%);
width:var(--seal); height:var(--seal);
border-radius:50%;
background:radial-gradient(circle at 35% 30%, #9b90e8 0%, #6B5BA6 60%, #5a4ea4 100%);
box-shadow:0 10px 28px rgba(0,0,0,.45),
 0 0 0 5px rgba(198,200,211,.55),
 0 0 0 12px rgba(107,91,166,.28);
display:flex; align-items:center; justify-content:center;
z-index:4;
}
.arc-seal img{
width:88%; height:auto; object-fit:contain;
filter:drop-shadow(0 2px 4px rgba(0,0,0,.45)); pointer-events:none;
}
.arc-seal img.big{ transform:scale(1.18); transform-origin:center; }

/* เนื้อหา */
.arc-content{
position:relative; z-index:2;
padding:calc(var(--gap2) + var(--notch-h) + 16px)
 calc(var(--gap2) + 16px)
 calc(var(--gap2) + 20px)
 calc(var(--gap2) + 16px);
line-height:1.9; font-size:16px;
}

/* ===== หัวเรื่อง: เปลี่ยนสีได้ตามปกติด้วย color / --title-color ===== */
.arc-title{
font-family:'Thasadith','Kanit',sans-serif; font-weight:700;
font-size:26px; text-align:center; margin:-6px 0 10px;
color:var(--title-color); /* ← ใช้สีปกติ */
background:none; -webkit-background-clip:initial;
-webkit-text-fill-color:currentColor; /* ให้ color ทำงาน */
-webkit-text-stroke:0; /* เอาเส้นขอบออก (ใส่ .6px ถ้าอยากคมขึ้น) */
text-shadow:0 6px 18px rgba(107,91,166,.35);
}
.arc-date{ text-align:center; color:#E6E9F5; opacity:.92; margin-bottom:14px; }

/* มือถือ */
@media (max-width:520px){
.arc-wrap{ --gap1:10px; --gap2:24px; --notch-w:180px; --notch-h:90px; --seal:140px; }
.arc-title{ font-size:24px; }
}
</style>

<div class="arc-wrap" style="--title-color:#FFFFFF; --seal:170px;">
<div class="arc-board">
<div class="arc-card">
 <div class="arc-notch"></div>

 
 <div class="arc-seal">
 <img class="big" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/Gemini_Generated_Image_d8i95dd8i95dd8i9-removebg-preview-1.png" alt="sigil">
 </div>

 <div class="arc-content">
 
 <div class="arc-title" style="color:#C6C8D3;">
 บันทึกการเดินทาง From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates
 </div>
 <div class="arc-date">วันที่ 05 เดือน กันยนยา ปี 2025 ช่วงดึก เวลา 21.00 - 23.00 น. เดินทางถึง Lomas Cantadas Rd เดินตามป้าย East Bay Skyline National Recreation Trail จนถึง อุโมงค์คัลลีคอตต์ รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

</div><div class="arc-date"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0"></div><div class="arc-date" style="text-align: left;"> แท็กซี่คันเก่าค่อย ๆ ชะลอแล้วหยุดที่จุดชมวิวบนถนนสายแคบที่โอบล้อมด้วยเนินเขาเขียวชอุ่ม กลิ่นหญ้าสดใหม่หลังลมพัดแรงโชยมากระทบหน้า โมนีก้าลงจากรถทันทีที่ซูกิยื่นแบงค์ให้คนขับเรียบร้อย เธอสูดลมหายใจลึกรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่แตกต่างจากในเมืองโดยสิ้นเชิง "ที่นี่มัน…โล่งดีจัง" โมนีก้าว่าพลางกวาดสายตาไปตามเส้นทางป่าเล็ก ๆ ที่ทอดยาวลงไปเหมือนเชิญชวนให้ก้าวต่อ เสียงนกร้องระงมจากแนวไม้ข้างทางสายลมพัดใบไม้ไหวเป็นจังหวะ เธออดไม่ได้ที่อยากจะยกมือถือขึ้นมาแต่ก็ต้องนึกได้ว่าเปิดไม่ได้เดี๋ยวมอนสเตอร์โผล่ อีกอย่างตอนนี้ไม่มีมือถือติดตัวด้วย… "ให้ตายสิ อยากถ่ายเก็บไว้มากเลย" โมนีก้าบ่นแบบงอแงเล็กน้อย ซูกิเหลือบมองหน้าเพื่อนสาวที่กำลังทำแก้มป่อง ก่อนพูดเรียบ ๆ แต่แฝงความอบอุ่น "ไม่ต้องถ่ายหรอก จำเอาไว้ในหัวก็ได้บางทีแบบนั้นมันชัดกว่าภาพถ่ายอีก" "พูดเหมือนคนแก่เลยนะเธอเนี่ย" โมนีก้าเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนแล้วหัวเราะนิด ๆ ระหว่างเดิน ซูกิไม่ตอบเพียงสะพายกระเป๋าให้กระชับขึ้นแล้วชี้ไปยังเส้นทาง "เดินไปเรื่อย ๆ เถอะ เส้นทางนี้จะค่อย ๆ โอบรอบไป พอถึงจุดสูงหน่อยเธอจะมองเห็น Oakland Hills อยู่ตรงนั้นเป็นเหมือนภาพวาดเลยล่ะ" หญิงสาวดวงตาเทาเงินเบิกกว้างเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น “จริงเหรอ! งั้นไปกันเลยสิ อยากเห็นแล้ว” เธอเริ่มออกก้าวนำไปสองสามก้าว ร่างอ้อนช้อยแต่เต็มไปด้วยพลังงานเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังจะได้เที่ยวเล่น ซูกิส่ายหัวเบา ๆ แต่ก็เดินตามไปเคียงข้าง ระหว่างทางต้นไม้ใหญ่ตั้งตระหง่าน ขอบทางเต็มไปด้วยดอกหญ้าเล็ก ๆ ที่บานตามฤดูกาล เสียงลมเสียดใบไม้ดังเหมือนเสียงกระซิบ ทั้งสองเดินไปด้วยกันอย่างไม่เร่งรีบ ปล่อยให้วิวตรงหน้าและท้องฟ้าสว่างไสวตลอดกาลเป็นฉากหลัง เสียงฝีเท้าของทั้งคู่ดังเบา ๆ บนทางเดินที่โรยด้วยใบไม้แห้งสีแดงส้มที่ปลิวลงมาจากยอดไม้ โมนีก้าแกว่งแขนไปมาอย่างลั้ลล้า ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มสดใสราวกับเด็กหญิงกำลังวิ่งเล่นในสวน "จะว่าไป…นี่มันก็ช่วงฤดูเก็บเกี่ยวแล้วสินะ พวกพืชผลคงเริ่มออกรวงเต็มที่" เธอพูดออกมาอย่างเพลินใจ ก่อนจะหมุนตัวเบา ๆ ผมสีม่วงครามสะบัดตามแรงหมุน แล้วเสียงใส ๆ ของเธอก็เริ่มขับขานเป็นท่วงทำนอง เพลงที่ออกจากริมฝีปากคล้ายบทกวีแห่งฤดูใบไม้ร่วง “♪เป็นเวลาจะเปลี่ยนสีสันบนใบไม้～ เป็นเวลาตกแต่งแสงฉายแดงฉาน～ เป็นเวลาผลิตลูกไม้ที่สุกหวาน～ เป็นเวลาเป่าผ่านลมเย็นจากใจ～ ความ～หนาว～ย่าง～กราย～ปก～คลุม～ทุก～ทาง～♪” เสียงของเธอก้องสะท้อนเบา ๆ ไปตามแนวเนินเขา ใบไม้เหนือศีรษะไหวเอนเสมือนตอบรับ นกตัวเล็ก ๆ ที่เกาะกิ่งไม้ก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วคลอไปกับเพลงของเธอ ทำให้บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสดใสเกินบรรยาย ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบของเส้นทาง Lomas Cantadas Rd ท่วงทำนองที่เธอขับขานไม่ได้หวือหวาเหมือนนักร้องมืออาชีพ แต่แฝงด้วยความสดใสเป็นธรรมชาติ ราวกับเธอกำลังสื่อสารกับฤดูใบไม้ร่วงที่คืบคลานเข้ามา ทุกถ้อยคำที่เธอร้องสอดประสานเข้ากับสายลมอุ่น ๆ ที่พัดผ่านใบไม้จนเกิดเสียงพลิ้วไหว ซูกิที่เดินเคียงข้างถึงกับหันมามอง แวบแรกเธอเหมือนจะตำหนิ แต่สุดท้ายกลับหลุดหัวเราะในลำคอ "เธอนี่มัน…จริง ๆ เลยนะโมนีก้า คนอื่นเดินป่าก็ระวังอันตราย แต่เธอกลับร้องเพลงซะงั้น" น้ำเสียงกวนประสาท แต่สายตากลับแฝงความเอ็นดูก่อนหลุดหัวเราะเบา ๆ "นี่เธอ…ร้องเพลงเดินกลางป่าเฉยเลยนะ ลั้ลล้าเกินไปหรือเปล่าเนี่ย" โมนีก้าหันมายักคิ้ว ตาเทาเงินระยิบระยับเหมือนกระจกเงาที่สะท้อนแสงแดด "ก็ฤดูใบไม้ร่วงมันโรแมนติกนี่นา จะให้ฉันเดินเงียบ ๆ ได้ยังไง" เธอชูแขนออกไปกวาดอากาศ แล้วหมุนตัวเบา ๆ ผมสีม่วงครามสะบัดไล้ไปตามจังหวะเพลงเหมือนสายไหมพลิ้ว เธอยังร้องต่อด้วยน้ำเสียงสดใสเหมือนเด็กหญิงที่กำลังเล่นกับธรรมชาติ "เป็นเวลาจะเปลี่ยนสีสันบนใบไม้～…" ระหว่างนั้น เสียงกระซิบแผ่วเบาในหูของโมนีก้าเสียงแห่งพงไพรที่เธอเพิ่งได้พลังมา ดูเหมือนจะประสานเข้ากับบทเพลง เสียงไม้ไหวเหมือนตอบรับ เสียงนกเล็ก ๆ ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเหมือนร้องคลอตาม ทำให้บรรยากาศอบอวลไปด้วยความกลมกลืน ซูกิส่ายหัวเหมือนยอมแพ้ "เอาเถอะ ร้องไปเถอะ อย่างน้อยก็ดีกว่าบ่นว่าเหนื่อย" เธอเอ่ยพร้อมยกยิ้มมุมปาก เดินตามเพื่อนที่ตอนนี้กำลังแผ่รัศมีความสุขออกมาจนทำให้ทางเดินดูสดใสขึ้นเป็นพิเศษ โมนีก้าหัวเราะสดใสแล้ววิ่งนำหน้าไปสองสามก้าว เธอแหงนหน้ามองยอดไม้สีแดงส้มที่เริ่มเปลี่ยนสี "นี่แหละ ฤดูเก็บเกี่ยวที่แม่ชอบเล่าให้ฟังบ่อย ๆ สมัยฉันเด็ก ๆ … ถึงจะไม่มีเวลากลางคืน แต่ก็ยังมีฤดูกาลที่หมุนเวียนเปลี่ยนไปนะ" เมื่อพูดจบก็ฮัมเพลงจนเสียงของเธอประสานไปกับสายลมที่พัดแผ่วเหมือนธรรมชาติเองกำลังตั้งใจฟังอยู่ เวลาผ่านไปสักพักเสียงรองเท้ากระทบทางเดินดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ โมนีก้าและซูกิเดินไปตามป้ายไม้ที่เขียนว่า East Bay Skyline National Recreation Trail เส้นทางทอดผ่านไปท่ามกลางต้นไม้สูงใหญ่และทุ่งหญ้าที่ลู่เอนไปตามแรงลม เมื่อผ่านโค้งหนึ่งออกมา ปรากฏเป็นเนินเขา Oakland Hills อันงดงามตัดกับท้องฟ้าที่สว่างไสว และเบื้องล่างคือแถวบ้านสวยงามที่เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ โมนีก้าเหมือนเด็กเจอของเล่นใหม่ เธอวิ่งไปข้างหน้าแทบจะลืมความเหน็ดเหนื่อย เส้นผมสีม่วงครามสะบัดไปตามแรงก้าวเท้า ก่อนจะหยุดยืนตรงขอบทางแล้วโน้มตัวมองลงไปยังบ้านเรือนสีอ่อนที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางต้นไม้ "ว้าว…ซูกิ ดูสิ บ้านเต็มไปหมดเลย!" เธอร้องตาโตเป็นประกาย  แต่แล้วทันใดนั้นก็ทำหน้าบูดบึ้งเหมือนคนเพิ่งคิดอะไรได้ "เอาเข้าจริงนะ บ้านพวกนี้ต้องแพงแน่เลยอ่ะ เธอดูสิ วิวดีจะตาย อยู่ตรงเขาแบบนี้ ต้นไม้ร่มรื่น…อย่างน้อยก็หลายล้านดอลลาร์แน่นอน"  ซูกิที่เดินตามมาช้า ๆ แค่ส่ายหน้า หัวเราะหึในลำคอ "เธอนี่นะ…เดินป่ามาตั้งไกลเพื่อจะมาบ่นเรื่องราคาอสังหาฯ ?" เธอพูดพลางหยิบขวดน้ำออกมาดื่ม โมนีก้ากอดอกเชิดคอ "ก็ฉันอดคิดไม่ได้นี่นา บ้านเล็ก ๆ ยังไงก็คงแพงกว่าที่ฉันเคยอยู่มาทั้งชีวิตฉันแน่ ๆ" น้ำเสียงออกจะประชด แต่ในดวงตากลับยังเปล่งประกายตื่นเต้นกับทิวทัศน์เบื้องล่าง ซูกิยกมือแตะไหล่เพื่อนเบา ๆ "เลิกคิดเรื่องเงินเถอะโมนีก้า ตอนนี้เรายังต้องหาทางไปค่ายจูปิเตอร์ให้ได้ก่อน ไม่ใช่มานั่งนับเงินพวกเศรษฐี Oakland" โมนีก้าเบ้ปาก หันมามองซูกิแล้วยักคิ้ว "ก็จริง…แต่จะว่าไปนะ ถ้าเราเป็นเศรษฐีบ้างก็คงดีใช่ไหม? ฉันจะสร้างบ้านหลังใหญ่แล้วเอาไว้เลี้ยงสัตว์ขนฟูตัวอ้วนที่แสนน่ารักให้หมดเลย" คำพูดนั้นทำให้ซูกิหัวเราะพรืดออกมา "เธอนี่ฝันได้ทุกที่จริง ๆ เลยนะ" แล้วทั้งคู่ก็ยืนชมวิวต่ออีกครู่ ปล่อยให้ลมเย็นพัดผ่าน เสียงใบไม้เสียดสีกันดังซู่ซ่าเหมือนกำลังหัวเราะเบา ๆ ไปพร้อมกับพวกเธอ เมื่อเดินออกจากช่วงเนินเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นและกระชั้นดังสะท้อนออกมาจากแนวต้นไม้หนาทึบข้างทาง จนพื้นดินสั่นสะเทือนเล็กน้อย โมนีก้าหยุดก้าวทันที ใบหน้าที่เมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยความตื่นตาตื่นใจจากวิวเนินเขากลับแปรเปลี่ยนเป็นความเคร่งขรึม ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์เหลือบมองไปทางซูกิพลางขมวดคิ้ว  “ได้ยินไหม เสียงฝีเท้า…” ซูกิที่จับด้ามกราดิอุสแน่นอยู่แล้วก็พยักหน้าช้า ๆ ดวงตาคมเข้มกวาดมองรอบด้าน “อืม ได้ยิน…และมันไม่ใช่แค่ไม่กี่ตัวแน่ ๆ จังหวะฝีเท้าเร็ว แถมไม่เป็นระเบียบด้วย” เธอกัดฟันต่ำพลันหันกลับมาสบตาเพื่อนสาวที่ยืนเตรียมพร้อมเคียงข้าง “ฉันเดาได้แล้ว…ก๊อบลิน” โมนีก้าเบิกตาเล็กน้อยก่อนจะหันมายักคิ้วกวน ๆ “เดี๋ยวเถอะ…ไม่ใช่ว่าช่วงเช้ารอบก่อนก็เพิ่งเจอไปใช่มั้ย? หรือว่านี้เป็นงานประจำของเราล่ะ ก๊อบลินสเลเยอร์เลยดีไหมซูกิ?” ซูกิไม่ได้ตอบแค่ขยับดาบขึ้นตั้งการ์ด คำตอบแทนด้วยสายตาที่ชัดเจนจนไม่ต้องพูดอะไรเพิ่ม แต่โมนีก้ายังไม่วายพึมพำต่อ “โอเค ๆ ก๊อบลิน…แต่อย่างน้อยขอให้มันไม่ใช่ 30 ตัวขึ้นนะ…” ทว่าก่อนที่เธอจะได้พูดจบ เสียงแหลมแสบหูดังขึ้นพร้อมกันจากในพุ่มไม้ และทันใดนั้นเงาร่างเล็กสีเขียวคลาน วิ่ง และกระโจนออกมาเป็นฝูง ดวงตาเรืองแสงแดงก่ำสะท้อนแดด ดาบสนิมและหอกแหลมคมสะบัดวาววับ “แว๊กกกกกกกกก!!!” เสียงโหยหวนของมันสอดประสานกันราวกับเสียงฝูงปีศาจ โมนีก้าแทบจะอยากกลอกตาจนมองข้างหลังตัวเอง “เอ้า…ชิบหายแล้วซูกิ ไม่ใช่ 30 แต่ 32 ตัวไม่เป๊ะ ๆ เลยวุ้ย” เธอหัวเราะแห้ง ๆ พลางขยิบนิ้วเลื่อนแหวนดาราจรัสหยิบกราดิอุสออกมาจากฝักด้วยความเร็ว เส้นผมสีม่วงครามปลิวสะบัดพร้อมลมที่ก่อตัวขึ้นจากแรงก้าวของฝูงอสุรกาย ซูกิปรายตามองเพื่อนสาวพร้อมยกดาบขึ้นขนานลำตัว เสียงทุ้มสั้นกระแทกออกมา “แหม่…นับดีเอาซะละเอียดด้วย…งั้นก็พร้อมหรือยังล่ะโมนีก้า?” หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก พลันดวงตาสีเงินเทาวาววับสะท้อนแสงราวกับโลหะที่เพิ่งถูกขัดใหม่ “พร้อมสิ…เอาให้มันรู้ไปเลยว่าก๊อบลินกับมนุษย์ ใครจะได้กลับบ้าน” เสียงฝีเท้าของก๊อบลินใกล้เข้ามาเต็มที ฟุ้งฝุ่นดินลอยขึ้นคลุ้งในอากาศ ขณะที่สองสาวเพื่อนซี้กำดาบแน่นเตรียมพุ่งเข้าหาฝูงปีศาจอย่างไม่มีทางเลือก หลังจากนั้นเสียงกรีดร้องของก๊อบลินระงมไปทั่วบริเวณเมื่อพวกมันโถมเข้ามาเป็นระลอกแรก ซูกิพุ่งตัวออกไปอย่างมั่นคง กราดิอุสในมือฟาดฉับเข้าที่ลำตัวของตัวที่วิ่งนำมา ดวงตาคมกริบของเธอหันไปมองโมนีก้าด้วยความสงสัยทันทีที่เห็นเพื่อนสาวทำหน้าเรียบนิ่งผิดปกติ “เฮ้ ทำไมตอนนี้ไม่บ่นแฮะ? ปกติปากเธอแทบจะดังยิ่งกว่าดาบนี่อีกนะ” โมนีก้ายกกราดิอุสขึ้นหมุนสวนแรงโจมตีของก๊อบลินอีกสองตัว ก่อนจะฟันฉับเดียวจนพวกมันสลายกลายเป็นละอองทอง เธอหอบนิด ๆ แต่ยังหัวเราะในลำคอ เส้นผมสีม่วงครามสะบัดไปตามแรงเหวี่ยงของคมดาบ  “บ่นก็เปลืองแรงน่ะสิจ๊ะ ปลงแล้วว่ะ จะมากี่สิบกี่ร้อยตัวก็เข้ามาเหอะ ตอนนี้ฆ่าก๊อบลินก็เหมือน…หั่นผักสด ๆ จากตลาดยังไงยังงั้น ฆ่าเหมือนผักเหมือนปลาแล้วตอนนี้น่ะ” ซูกิขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ริมฝีปากกลับเผลอยกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางเอาเรื่องของโมนีก้า เธอแทงดาบทะลุอกก๊อบลินอีกตัวจนมันสลายไปในทันที “ก็จริง…ถ้าเลือกได้ระหว่างมอนสเตอร์พวกนี้กับคนจริง ๆ เธอกับฉันก็เลือกฆ่ามอนสเตอร์เหมือนกัน อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องรู้สึกผิดมาก” โมนีก้าไม่ตอบทันที แต่กลับก้าวข้ามซากละอองของก๊อบลินที่เพิ่งโดนเธอฟันร่วง มุมปากยกยิ้มราวกับนักล่าที่กำลังได้ของเล่นใหม่ เธอหมุนดาบไปรอบ ๆ แล้วตะโกนบอกเพื่อนสาวเสียงดัง  “ซูกิ! ดูนี่สิ ฟันฉับเดียว!” พูดจบก็ก้าวพุ่งเข้าหาก๊อบลินที่กระโดดจากกิ่งไม้เหนือหัวมา ฟันขึ้นจากล่างขึ้นบนจนร่างมันแหลกคากลางอากาศ ก่อนจะสลายหายไปเหมือนควัน เสียงหอบผสมเสียงหัวเราะของโมนีก้าดังก้องเหนือสนามรบเล็ก ๆ นี้ เธอหันไปสบตาซูกิที่กำลังจัดการตัวสุดท้ายในระลอกนั้น “เห็นไหมล่ะ? รอบนี้ฉันไม่ต้องบ่น แค่ฆ่าอย่างเดียวก็พอแล้ว!”  และแล้วฝุ่นดินคละคลุ้งกับละอองทองที่ปลิวว่อนรอบตัว สองสาวยืนหอบหายใจกลางวงล้อมก๊อบลินที่เหลือกำลังฮือเข้ามา แต่สายตาของทั้งคู่กลับไม่ได้หวาดหวั่นแม้แต่น้อย มีเพียงประกายความมาดมั่นราวกับนักรบผู้เริ่มชินกับกลิ่นอายของสงคราม ฉับ!! โมนีก้าฟันก๊อบลินตัวสุดท้ายจนมันสลายหายไปเป็นละอองทอง เธอหอบแรง ๆ สองสามที ก่อนจะยกมือขึ้นปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก เส้นผมสีม่วงครามปลิวไปตามลมที่พัดผ่านเบา ๆ รอบตัวเต็มไปด้วยหมวกเหล็กก๊อบลินที่ตกเกลื่อนกลาดทั้งสามสิบสองใบเหมือนกองขยะ เธอมองแล้วก็ถอนหายใจยาว “เห้อ…นี่คือของที่ได้จากการฆ่าก๊อบลินทั้งหมดใช่มั้ยเนี่ย…หมวกนี่นะ? เราต้องเอาไปขายใช่ปะ หรือแบบ…บริจาคได้มั้ย? กองเป็นเข่งแบบนี้มันตลกอะ” ซูกิที่ยังยืนถือกราดิอุสหอบไม่ต่างกัน หันมามองกองหมวกที่เกลื่อนพื้นแล้วหัวเราะจาง ๆ “ก็น่าจะได้นะ แต่ฉันว่าน่าจะมีค่าอยู่บ้างแหละ เดี๋ยวพอถึงค่ายลองถามพวกผู้ใหญ่ในค่ายดูแล้วกันว่าเขารับไหม หรือจะให้บริจาคไปเลยก็คงไม่มีใครว่าอะไร” โมนีก้าถอนหายใจอีกทีแต่ก็ยักไหล่ ก่อนจะยกมือขึ้นขยับนิ้วเรียกพลังจากแหวนดาราจรัส วงแหวนส่องแสงวาบเบา ๆ แล้วหมวกก๊อบลินทั้งหมดก็ลอยขึ้นจากพื้น หายเข้าไปในมิติพิเศษของแหวนเหมือนถูกดูดเข้าไปทีละใบจนหมดเกลี้ยง พื้นกลับมาสะอาดราวกับไม่เคยมีสงครามขนาดย่อม ๆ เกิดขึ้นเลย เธอมองแล้วก็หัวเราะนิด ๆ “สะอาดเอี่ยมเลยอะ อย่างกับเราไม่ต้องมาสู้ตายสู้รอดกันเมื่อกี้เลย” ซูกิยกดาบพาดบ่าแล้วมองเพื่อนสาวที่ยังหายใจแรงอยู่ ก่อนจะยกมือแตะไหล่เบา ๆ “เอาน่า อย่างน้อยเราก็รอดมาได้แบบไม่มีแผลใหญ่ ถือว่าเป็นกำไรแล้ว” โมนีก้าหันมายิ้มให้ ดวงตายังคงเป็นสีเทาเงินที่สะท้อนแสงแดดระยิบระยับ เธอพยักหน้าช้า ๆ “อืม…จริงด้วย ไปกันต่อเถอะก่อนจะมีฝูงใหม่มาอีก ฉันไม่อยากจะสะสมหมวกเพิ่มแล้วอะ” ซูกิหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินเคียงข้างเธอออกจากสนามรบเล็ก ๆ ท่ามกลางละอองทองที่ยังลอยค้างกลางอากาศเหมือนประกายฝุ่นในแสงแดด ซูกิก้าวเดินช้า ๆ ตามเส้นทางดินที่ทอดไปตามแนวป่า ข้างทางมีใบไม้ร่วงกราวเป็นพรมบาง ๆ เธอหันไปมองโมนีก้าที่เดินกระโดดขาเดียวบ้าง เหวี่ยงแขนเล่นบ้างเหมือนคนอารมณ์ดี แล้วก็ถามขึ้นมาเสียงนิ่ง ๆ แต่แฝงด้วยความอยากรู้ “ปกติเธอเจอมอนสเตอร์บ่อยมั้ยเนี่ย ดูเหมือนเธอชินกับมันเร็วเกินไปนะ” โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ ตอนได้ยินพลางโยนก้อนกรวดลงไปตามทางให้มันกลิ้งกระทบก้อนหินอีกก้อน  “ไม่บ่อยหรอก จริง ๆ นะ…ครั้งแรกที่เจอน่ะจำได้แม่นเลย มิโนทอร์ ตัวเบิ้ม ๆ นั่นแหละ มันไล่ตามฉันอยู่พักใหญ่ ทำให้รู้เลยว่าโลกที่อยู่มันแฟนตาซีชิบหาย ไม่ใช่โลกธรรมดา ๆ อย่างที่เคยคิดแล้ว” เธอพูดพลางส่ายหัวน้อย ๆ เหมือนนึกย้อนถึงตอนนั้น เธอยกมือไพล่หลังแล้วเดินต่อหันมายิ้มให้ซูกิ “แล้วก็หลังจากนั้นถึงได้มาที่บ้านหมาป่าหุบเขาโซโนมา พอมาอยู่ที่นั่นก็…เรียกว่าครบเซ็ตเลยล่ะ เจอก๊อบลินกวนประสาท เจอฮาร์ปี้โวยวาย แล้วก็มีไซคลอปส์ที่วิ่งไล่พวกเรากับลูปัสตอนฝึกพิเศษในป่าเร้ดวู้ดนั่นอีก จำได้ใช่มั้ย? วิ่งกันเกือบขาติดดินเลยนะ” ซูกิพยักหน้าพร้อมหัวเราะหึ ๆ ออกมาเบา ๆ “จำได้สิ ข้าว่าฉันเกือบเสียปอดไปวันนั้นแล้วด้วยซ้ำ บาดเจ็บก็บาดเจ็บยังจะต้องวิ่งอีก” เธอส่ายหัวกับภาพความวุ่นวาย แต่สายตากลับอ่อนลงเมื่อมองโมนีก้า “แต่เอาจริง ๆ นะ เธอรับมือได้ดีกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย” โมนีก้าแกล้งเชิดคอขึ้นแล้วทำเสียงทะเล้น “แน่นอนสิ ก็ฉันมันคนเก่งไงล่ะ ไม่งั้นจะรอดมาจนถึงตอนนี้เหรอ? แต่เพราะมีเธอนั้นแหละ ไม่งั้นฉันก็คงจะไม่เข้มแข็งขนาดนี้หรอก” ซูกิกลอกตาแต่ยกยิ้มน้อย ๆ เดินต่อไปเคียงข้าง เหมือนสองสาวที่กำลังชินกับการเดินท่ามกลางโลกที่เต็มไปด้วยอสูร แต่ยังคงหาความสนุกและเสียงหัวเราะได้ทุกย่างก้าว ระหว่างนั้นการเดินทางก็มาเรื่อย ๆ จนกระทั่งใกล้ถึงอุโมงค์แล้ว แต่ทว่าโมนีก้าและซูกิกลับหยุดพร้อมกันอย่างทันทีเพราะมีเสียงสะเทือนหนักหน่วงราวกับแผ่นดินไหวเบา ๆ แทรกเข้ามาในจังหวะก้าวเดินของทั้งสอง สายลมพัดพาเอากลิ่นคาวสนิมเหล็กปนกลิ่นสัตว์ป่าเก่าแก่ลอยมากับอากาศจนโมนีก้าชะงัก ซูกิเองก็หยุดทันทีแทบจะในวินาทีเดียวกัน ดวงตาของทั้งคู่สบกันโดยไม่ต้องพูดอะไรทั้งสองต่างรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดา เพียงชั่วครู่เงาดำมหึมาก็ทาบลงบนเส้นทางเบื้องหน้า มิโนทอร์ปรากฏตัว ร่างกายกำยำล่ำสันกล้ามเนื้อพองโตเหมือนถูกสลักขึ้นมาจากหิน ศีรษะเป็นวัวดุร้าย ดวงตาสีแดงฉานราวกับเปลวเพลิงแห่งนรก จมูกกว้างพ่นลมหายใจฟืดฟาดออกมาราวกับกระทิงคลั่ง ทุกย่างก้าวทำให้พื้นสั่นสะเทือนจนฝุ่นปลิวขึ้นมา โมนีก้าเบิกตากว้างทันที ความทรงจำเก่าแวบขึ้นมาภาพครั้งแรกที่เธอถูกมันไล่ล่าที่สวนสาธารณะเมืองเอแวนส์วิลล์ รัฐอินเดียน่า ความหวาดกลัวเจือปนความไม่เชื่อในตอนนั้นยังติดตรึงอยู่ในใจ เธอกัดริมฝีปากแน่นก่อนเอ่ยเสียงสั่นเล็กน้อย  “นี่มัน…ตัวนั้น…หรือเปล่านะ?...จะจริง ๆ เหรอ?” ซูกิยกดาบกราดิอุสขึ้นในท่าพร้อมทันทีแต่สายตาก็เหลือบไปยังโมนีก้าเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของมิโนทอร์กวาดตามองเธอไม่วางตา มันก้าวเข้ามาช้า ๆ ท่าทางเหมือนสัตว์นักล่าที่เจอเหยื่อถูกใจ ความโกรธเกรี้ยวผสมความกระหายสะท้อนออกมาในแววตาแดงฉานนั้น เสียงหอบหายใจของมันดังประหนึ่งคำรามก้องในอก มันยกขวานสองคมขึ้นสูงจนแสงแดดกระทบใบมีดวาววับ แล้วตะโกนคำรามออกมาจนเสียงสะท้อนก้องไปทั่วทั้งเส้นทาง เหมือนจะประกาศว่าเหยื่อในคราวนี้คือโมนีก้าเท่านั้น โมนีก้าก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลยที่ถูกมันไล่ครั้งแรก แต่ในขณะเดียวกันก็มีประกายไฟแห่งความมุ่งมั่นแวบขึ้นในดวงตาสีเทาเงิน เธอกำหมัดแน่นแล้วหันไปสบตาซูกิ สายตาสื่อเพียงคำเดียว "ฉันจะสู้…"  ซูกิพยักหน้ารับเงียบ ๆ ก้าวมายืนเคียงข้างเธอ กราดิอุสและดาบสองเล่มสะท้อนแสงแดดระยิบระยับ ในวินาทีนั้น เสียงคำรามของมิโนทอร์ดังก้องสะท้านฟ้า กลบทุกเสียงรอบข้าง เหมือนการประลองครั้งนี้ถูกกำหนดให้เกิดขึ้นอีกครั้งแต่ต่างกันตรงที่คราวนี้โมนีก้าไม่ได้ยืนลำพัง ฉันจะคุ้มกันให้” ซูกิเอ่ยก่อนที่เธอจะก้าวออกไปข้างหน้า โมนีก้าพยักหน้ารับ สายตาจริงจัง มือขยับหมุนแหวนดาราจรัสที่สวมอยู่บนนิ้วทันทีแสงสีเงินแวบวับแล่นผ่านปลายนิ้ว ก่อนที่กราดิอุสจะปรากฏขึ้นในมือ น้ำหนักอาวุธที่คุ้นเคยทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้น ดวงตาสีเทาเงินเพ่งตรงไปยังมิโนทอร์ตรงหน้า ร่างยักษ์ครึ่งคนครึ่งวัวคำรามลั่น เสียงดังก้องสะท้อนก้องไปทั่วอุโมงค์ ลมหายใจร้อนผ่าวพ่นออกมาเป็นควันหนา มันยกขวานขึ้นสูง สายตาแดงก่ำเหมือนสัตว์ป่าที่หิวกระหายเลือด แล้วทันใดนั้นมันก็ก้าวพุ่งเข้ามาเร็วราวกับภูเขาที่เคลื่อนที่ได้ ซูกิเป็นคนแรกที่พุ่งไปขวาง เธอขยับดาบขึ้นรับการโจมตี แต่แรงของมิโนทอร์นั้นมหาศาลเกินไปสันขวานที่เหวี่ยงลงมาฟาดเข้ากับร่างของซูกิเต็มแรง เสียงกระแทกดังสนั่น ปังงง! ร่างเธอถูกเหวี่ยงปลิวกระแทกต้นไม้ใหญ่ด้านข้างอย่างรุนแรง ต้นไม้สั่นสะเทือน ใบไม้ร่วงพร่างพรู เธอร่วงลงกับพื้นอย่างจัง เสียงหอบหายใจขาดห้วง เลือดซึมจากขมับและซึมออกมาตรงมุมปาก แขนขาอ่อนแรงแทบจะขยับไม่ได้ โมนีก้าช็อกจนยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาเบิกกว้าง “ซูกิ!!” เสียงตะโกนหลุดออกมาอย่างเจ็บปวด ความโกรธและความหวาดกลัวประดังเข้ามาในหัวใจ ร่างกายเธอสั่นสะท้านด้วยแรงอารมณ์ กราดิอุสในมือถูกกำจนแน่นจนเส้นเลือดบนแขนปูดขึ้นชัดเจน ลมหายใจของเธอถี่รัว เสียงกระซิบแห่งพงไพรดังขึ้นรอบตัว คล้ายกับธรรมชาติกำลังโอบล้อมและกระตุ้นให้ลุกขึ้นสู้ ใบไม้ไหวเอนตามแรงลมที่ไม่รู้มาจากไหน ราวกับป่าเองก็กำลังยืนอยู่ข้างเธอ ลมพัดแรงขึ้นจนเส้นผมสีม่วงครามพลิ้วสะบัด ใบไม้ไหวตามแรงลมราวกับร่วมเป็นสักขีพยาน พลังสายเลือดแห่งเซเรสพลุ่งพล่านทั่วร่างจนแทบควบคุมไม่อยู่ โมนีก้าก้าวเท้าออกไปข้างหน้า ดวงตาไม่วอกแวกไปทางอื่นอีกแล้ว เธอจ้องตรงไปยังมิโนทอร์ที่ยืนคำรามอยู่ข้างหน้า เสียงของเธอสั่นน้อย ๆ แต่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว “ถ้าแกอยากได้เลือด…มาลองดูสิ” มือเรียวหมุนกราดิอุสขึ้นในท่าพร้อม ฟันกรามขบแน่น หัวใจเต้นถี่รัวไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เพราะเลือดนักสู้ในตัวเริ่มเดือดพล่าน เสี้ยววินาทีนี้เองน้ำเสียงของเธอแม้จะสั่นเล็กน้อย แต่ชัดเจนและแน่วแน่  “แกทำร้ายเพื่อนฉัน…งั้นเตรียมใจไว้เถอะ” เสียงหอบหายใจของซูกิยังหนักหน่วง เธอพยายามยันกายขึ้นจากลำต้นไม้ที่กระแทกเมื่อครู่ ดวงตาคมหรี่ลงมองเพื่อนสาวตรงหน้า แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้เลือดในกายเย็นวาบ โมนีก้าที่เธอรู้จัก…เด็กสาวผู้สดใส ขี้บ่น ขี้เล่น บางครั้งก็ขี้งอแง แต่ตอนนี้ ร่างตรงหน้ากลับไม่ใช่แบบนั้นอีกต่อไป ดาบกราดิอุสในมือเธอวาววับในแสงแดดที่ไม่มีวันลับคา ฟาดฟันออกไปอย่างแม่นยำและเฉียบคม ทุกการเคลื่อนไหวแฝงความเย็นเยือก แข็งกระด้าง ราวกับเป็นนักรบที่ผ่านสงครามนับพันปีไม่ใช่โมนีก้าที่หัวเราะง่าย ๆ เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ดวงตาสีเทาเงินที่มักเปล่งประกายตอนเจอของกินหรือเวลาได้แกล้งใคร ตอนนี้กลับว่างเปล่า ไร้ซึ่งอารมณ์ ราวกับถูกน้ำแข็งเกาะกินทั้งดวงใจ เธอพุ่งเข้าหามิโนทอร์ที่สูงใหญ่กว่าหลายเท่า โดยไร้ความลังเล ปลายกราดิอุสกรีดลึกเข้าไปในกล้ามเนื้อสัตว์ร้ายอย่างแม่นยำ ทุกจังหวะคือความโหดเหี้ยมที่ไม่เหลือพื้นที่ให้ศัตรูแม้แต่วินาทีเดียว เสียงคำรามของมิโนทอร์สะท้านสะเทือนป่ารอบด้าน แต่ไม่นานนักก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางต่ำ ๆ ก่อนจะถูกเงียบงันลงด้วยการแทงสุดท้ายที่เฉียบขาด ดาบสีเงินทะลวงเข้ากลางอก สะบัดแรงหนึ่งที เลือดสีทองพุ่งกระเซ็นเปื้อนแขนเสื้อและผิวของโมนีก้า เธอไม่สะทกสะท้าน ไม่แม้แต่จะหลบ เลือดสีทองไหลย้อยลงตามแนวใบมีด ก่อนที่โมนีก้าจะสะบัดกราดิอุสแรง ๆ ให้หยดเลือดกระเซ็นหลุดร่วงไปกับพื้น เสียงโลหะสะท้อนออกมาเย็นเยียบ ร่างยักษ์ของมิโนทอร์โงนเงนอยู่เพียงอึดใจ ก่อนจะทรุดฮวบลงตรงหน้าเธอ ดินสะเทือนเล็กน้อยเมื่อร่างมันกระแทกพื้น ฝุ่นผงฟุ้งขึ้นปกคลุม เสียงทุกอย่างเงียบงันลงทันตา โมนีก้ายืนอยู่ตรงนั้นอย่างเย็นชา ดวงตาไร้ประกาย มองร่างสิ้นใจของศัตรูเหมือนสิ่งไร้ค่าเหมือนการสังหารนั้นเป็นเพียงเรื่องปกติที่ไม่ต้องคิด ไม่ต้องรู้สึกอะไร  ซูกิที่นั่งพิงต้นไม้ร่างกายยังเจ็บหนัก แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก นี่มัน…ไม่ใช่โมนีก้าแน่นอน เธอคิดในใจความสงสัยความกลัวและความห่วงใยปะปนกันยุ่งเหยิง ภาพนั้นที่เธอเห็นในวินาทีนั้นคือเพื่อนสาวคนเดิม ยืนเหนือร่างมิโนทอร์ที่ล้มตาย สง่างามแต่เย็นชา ดุจดั่งนักรบที่โลกไม่เคยรู้จักมาก่อน… เสียงลมหายใจของป่ารอบด้านกลับคืนมาอีกครั้งหลังจากร่างมิโนทอร์ยักษ์นั้นสลายหายไปเป็นละอองทองที่ลอยคลุ้งกลางอากาศ แสงแดดที่ไม่เคยดับสะท้อนประกายละอองเหล่านั้นให้ดูราวกับเกล็ดดาวตกจากฟ้า โมนีก้าสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนคนเพิ่งตื่นจากฝันร้าย เธอกะพริบตาปริบ ๆ แล้วหันมองมือที่ยังจับกราดิอุสอยู่ สัมผัสโลหะเย็นเฉียบทำให้สติของเธอค่อย ๆ กลับคืนมา ดวงตาสีเทาเงินของเธอไม่ได้เย็นชาหรือว่างเปล่าอีกต่อไป แต่กลับมีประกายชีวิตแบบเดิมแบบที่ซูกิรู้จัก โมนีก้าหันขวับไปทันทีเมื่อเห็นเพื่อนสาวทอมบอยของเธอยังคงนั่งพิงต้นไม้ หน้าเปื้อนฝุ่น หายใจแรง และมีเลือดซึมตามแขนจากแรงกระแทกเมื่อครู่ “ซูกิ! ไหวไหม?” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาคราวนี้เต็มไปด้วยความห่วงใย ไม่ใช่โทนลมหายใจที่แข็งกระด้างอย่างเมื่อครู่ โมนีก้าทิ้งกราดิอุสให้สลายกลับเข้าไปในแหวน ก่อนรีบก้าวไปคุกเข่าข้าง ๆ ซูกิ มือทั้งสองสั่นน้อย ๆ ขณะพยายามพยุงเธอขึ้น “เดี๋ยวฉันช่วยนะ ลุกไหวหรือเปล่า?” ซูกิเงยหน้ามองเพื่อนสาว ดวงตาคมยังแฝงความระแวดระวังแต่พอเห็นประกายห่วงใยที่แท้จริงในดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์คู่นั้น เธอก็ผ่อนลมหายใจยาวราวกับยอมรับว่านี่คือโมนีก้าคนเดิมที่เธอรู้จัก โมนีก้าไม่พูดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเลย เหมือนมันเป็นแค่เงามืดที่ถูกลบออกจากใจไปแล้ว เธอเพียงโอบแขนซูกิขึ้นมาคล้องคอ พลางยิ้มบาง ๆ แม้จะเหนื่อยแทบขาดใจ “เราไปกันเถอะ จะถึงแล้ว…อย่าหยุดตรงนี้นานเลยนะ” เสียงหัวใจของทั้งคู่ดังประสานกันในความเงียบของป่า เหมือนคำถามมากมายถูกกดทับเอาไว้ในอก โดยไม่มีใครยอมพูดออกมาในตอนนี้ ทั้งสองต่างรู้ว่าเวลาและการเดินทางต่อไปจะค่อย ๆ เปิดเผยความจริงทั้งหมดเอง เสียงก้องสะท้อนในอุโมงค์คัลลีคอตต์ทำให้ทุกก้าวเดินของโมนีก้ากับซูกิยิ่งชัดเจนขึ้นทุกที ซูกิอาศัยแรงเพื่อนสาวพยุงเดิน แม้บาดแผลจากแรงกระแทกเมื่อครู่จะยังแสบช้ำ แต่แววตาของเธอกลับไม่ได้จ้องมองทางข้างหน้า หากแต่เหลือบไปที่โมนีก้าครั้งแล้วครั้งเล่า ความสงสัยกัดกินใจ แต่เธอเลือกจะกลืนคำถามลงไปในลำคอ…คำถามต้องมาแต่ไม่ใช่เวลานี้ ปลายอุโมงค์สว่างวาบขึ้นเมื่อทั้งคู่เดินใกล้ออกไป เสียงเกราะกระทบกันเบา ๆ ดังขึ้นพร้อมเงาสองร่างปรากฏเด่นชัดออกมา ทหารในชุดเกราะโรมันยืนเฝ้าเวรยามตรงทางเข้าสู่ค่ายจูปิเตอร์ ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนสีทันทีที่เห็นสภาพสองสาวที่คนหนึ่งร่างกายสะบักสะบอม มีเลือดซึมไหลลงตามแขน ส่วนอีกคนกลับแทบไร้รอยขีดข่วนมีดวงตาสีเทาเงินยังส่องประกายมั่นคง “เดมิก็อด…” หนึ่งในนั้นพึมพำเสียงแผ่วเมื่อเห็นสัญลักษณ์ที่โมนีก้ายกแขนขวาขึ้น รอยสักเรืองรองเล็กน้อยด้วยพลังเทพีเซเรสประสานกับเสี้ยวสัญลักษณ์ของเทพเจนัส มันคือหลักฐานแน่ชัดที่ไม่อาจปลอมแปลงได้ สตรีผมแดงดวงตาเข้มที่ยืนเฝ้ายามอยู่แทบไม่รอให้คิดซ้ำ เธอรีบวิ่งเข้ามาพยุงซูกิออกไปจากแขนโมนีก้า น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? สภาพแบบนี้…” โมนีก้าเม้มปากแน่นเล็กน้อย ก่อนตอบเสียงหนักแน่นแต่ยังคงนุ่มนวล “มิโนทอร์ค่ะ” คู่หูของสตรีผมแดงเป็นชายหนุ่มในเกราะโรมันตะลึงไปชั่วขณะ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดขึ้นทันที “มิโนทอร์? งั้นเราต้อง…” เขาหันไปเตรียมเรียกกำลังเสริมทันควัน แต่โมนีก้ารีบก้าวข้างหนึ่งไปขัด “ไม่ต้องค่ะ” “มันตายแล้ว” ความเงียบชั่วขณะปกคลุมรอบ ๆ อุโมงค์ มีเพียงเสียงลมหายใจแรง ๆ ของซูกิที่ยังเจ็บจากบาดแผล ทหารทั้งสองหันมองหน้ากัน สีหน้าผสมระหว่างความประหลาดใจและความเคารพ ก่อนจะหันมามองโมนีก้าอีกครั้งด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป  ไม่นานเสียงฝีเท้ากระหึ่มไปตามพื้นอุโมงค์เมื่อหญิงสาวผมแดงโบกมือเรียกเพื่อนผู้ชายของเธอ “ดานิโล มาช่วยหน่อยสิ!” น้ำเสียงเธอเด็ดขาดแต่แฝงความแกล้งยั่วนิด ๆ แบบที่คนคุ้นนิสัยจะรู้ว่ามีทั้งความจริงจังและความเจ้าเล่ห์ปนอยู่ในที ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในเกราะโรมัน ดวงตาคมกริบแต่เงียบงัน ไม่พูดแม้แต่คำเดียว ก้าวเข้ามาหยัดตัวอย่างมั่นคงก่อนก้มลงช้อนแขนซูกิขึ้นอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเขานิ่งสนิทไม่เผยอารมณ์ แต่แรงอุ้มมั่นคงราวกับหินผา โมนีก้าก้าวตามไปอย่างใกล้ชิด เธอไม่วางตาจากซูกิเลยสักวินาที ขณะที่ซูกิแม้เจ็บหนักแต่ก็ยังพยายามฝืนยกมือส่งสัญญาณเล็ก ๆ ว่าไม่เป็นไร โมนีก้ารู้ทันทีว่าซูกิแค่ไม่อยากให้ตัวเองกังวล หญิงสาวผมแดงหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ ริมฝีปากโค้งขึ้นเหมือนแมวขโมยที่รู้ความลับของทุกคน “ฉันชื่อเลธิเซีย อะลอนโซ่ จะนำพวกเธอผ่านอุโมงค์ไปยังค่ายเองนะ” แววตาสีแดงไวน์ของเธอวับวาวในแสงไฟตะเกียงราง ๆ คล้ายจะอ่านความคิดคนตรงหน้าได้ทั้งหมด เธอกวาดสายตาขึ้นลงที่โมนีก้าเหมือนจะสำรวจแต่ไม่พูดอะไรเกินจำเป็น “ส่วนเจ้าคนเงียบ ๆ นั่น” เธอพยักพเยิดไปทางชายที่อุ้มซูกิ “ชื่อดานิโล โคเกลียเนเซ่ เขาไม่ค่อยพูดหรอก แต่ไว้เดี๋ยวพอถึงค่ายก็คงได้รู้จักกันมากกว่านี้เอง” บรรยากาศในอุโมงค์เงียบสงัด เสียงน้ำหยดตามผนังดังก้องคลอไปกับก้าวเท้าของทั้งสี่คน เลธิเซียเดินนำหน้าอย่างสง่างาม ดานิโลอุ้มซูกิไว้แน่นส่วนโมนีก้าเดินเคียงข้าง แม้ทุกอย่างดูปลอดภัย แต่ในใจเธอเต็มไปด้วยคำถามก้าวแต่ละก้าวในอุโมงค์นี้เหมือนพาพวกเขาเข้าใกล้ชะตากรรมมากขึ้นทีละน้อย… <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="color: rgb(236, 238, 246); font-family: Kanit, system-ui, -apple-system, sans-serif; font-size: 16px; white-space-collapse: preserve; background-color: transparent;"> <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imaged4ab67238d96d68b.md.png" width="500" _height="323" border="0"> <a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=158">[ปักตะไคร้]</a> <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagea1f017931a061915.md.png" width="500" _height="348" border="0"> <a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=159">[ปักตะไคร้]</a><div style=""> </div></div><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d697757ec3adf31103369129f57f11f78a521a5e61eae-qE3OHs_fw658webp-1-1.png" width="500" _height="70" border="0" style="background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"> รางวัล: +100 พลังใจ, 35 ดีนาเรียส, อาหารเทพ 1 แท่ง, +50 EXP, +3 Pointผ่านการทดสอบเส้นทางวีรบุรุษ - โบนัสความโปรดปราน + 35 ลูปา รางวัลพิเศษ : +2 ตื่นรู้, +5 Pointผ่านการทดสอบเส้นทางวีรบุรุษ - โบนัสความโปรดปราน +20 ลูปาผ่านการทดสอบเส้นทางวีรบุรุษ - โบนัสความโปรดปราน +20 มาร์สผ่านการทดสอบเส้นทางวีรบุรุษ - โบนัสความโปรดปราน +20 เบลโลน่า รางวัลเพิ่มเติม : มีค่า LUK 50 หน่วย ดรอปดาบก๊อบลินเพิ่ม 1 ชิ้นจัดการก๊อบลินไปทั้งหมด 32 ตัว = 32 ชิ้นได้รับดาบก๊อบลิน 32 ชิ้น +2 ตื่นรู้จากการกำจัด มิโนทอร์ ครั้งแรก พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7 เลธิเซีย อะลอนโซ่โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15 พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7 ดานิโล โคเกลียเนเซ่โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15 พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7 อัสทริก เดวอน ซูกิโบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15<div style="text-align: center;">(ทำไมพึ่งมีซูกิ 555 ฮืออ ไม่ได้ใส่มาตั้งเยอะ)</div>
 </div>
</div>
</div>
</div>

<style>
/* ========== OVERRIDE ขยายกรอบ ========== */

/* กว้างขึ้น (เดสก์ท็อป) */
.arc-wrap{
max-width: 1080px; /* เดิม 860px ลอง 960/1080/1180 ก็ได้ */
/* ถ้าซีล/รอยเว้าอยากขยายให้บาลานซ์กับกรอบที่กว้างขึ้น */
--notch-w: 220px;
--notch-h: 110px;
--seal: 180px; /* ขนาดตราประทับ (วงกลม) */
}

/* สูงตั้งต้นของการ์ด (ถ้าอยากให้ดูสูงขึ้นแม้เนื้อหาน้อย) */
.arc-card{
min-height: 360px; /* เดิม 240px */
}

/* ====== ตัวเลือก (ใช้แทนบรรทัด max-width ด้านบน ถ้าอยากกว้างตามหน้าจอ) ====== */
/* .arc-wrap{ max-width: min(100%, 1200px); }*/
</style>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[บันทึกการเดินทาง] From Lupa’s Kick to Jupiter’s Gates