[บ้านพักหมายเลข 3] ห้องโถงหลัก - บ้านหมายเลข 3 - บ้านโพไซดอน - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Ripley โพสต์ 2024-12-28 01:04:58

Dean โพสต์ 2024-12-28 10:24:20

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-12-28 11:06

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXcPqMKJdjwcOCYgFYIJRX0r-zaCvme0oxm1T3jecJ3-094EEEcfnZ-g6yf62y1EQI3OVdd8TQ1ifS8h9PMjveWeDxTlGVJIdWACeGL9Cihupepykf-SVCLU8KCVNy3Cc_hlQXTz?key=iyCZ6nUOrDo_kzYp3jqFuOTq263https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXdN8Fpu6BafkARdQb3bJL1eK1OrF5XedG9Ie3NrSGpuB8kPG8oPQDGuavlM3ytJHDPfNiEW92KEH-BFr5VFRk2WzNiX5wHAuG-KNsFD-NwXRQ_Ha1j_3hSeyRsAapLUUpBi3hqXiA?key=iyCZ6nUOrDo_kzYp3jqFuOTqซ่อมบ้านใหม่
         23/12/2024 เวลา 09.00 น.
            จากความสูญเสียที่เกิดขึ้นในค่ายฮาล์ฟบลัด ทำเอาชายหนุ่มจากกระท่อมหมายเลขสาม ต้องมาขอพึ่งพิงใบบุญจากกระท่อมหมายเลขสิบเอ็ดที่ไร้ความเสียหายเป็นสถานที่ซุกหัวนอน ดีนไม่มีความผูกพันอะไรกับกระท่อมเฮอร์มีสมากไปกว่าเป็นสถานที่ใช้อินเทอร์เน็ตและโทรศัพท์หาแม่ ตอนที่เขามายังค่ายฮาล์ฟบลัดในวันแรกสัญลักษณ์เจ้าสมุทรก็ขึ้นเหนือหัว ทำให้ไม่เคยต้องมาอยู่อาศัยในห้องนอนที่มีเตียงสองชั้นวางเรียงรายราวกับค่ายทหาร
            ก็ว่าห้องนอนของโพไซดอนมีเตียงสองชั้นที่นอนได้ตั้งสี่คนแล้วนะ แต่ก็ยังไม่สู้ที่นี่…
            การพักผ่อนหนึ่งวันช่วยฟื้นฟูร่างกายได้ แต่เรื่องของจิตใจคงต้องว่ากันอีกยาว หากเมื่อคืนไม่ได้ยานอนหลับ เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองจะข่มตาหลับลงได้ไหม..
            ตอนนี้ชายหนุ่มไม่อยากทำอะไรนอกจากการนอนโง่ ๆ อยู่บนเตียง ทว่ายังมีภารกิจอื่นเร่งด่วนที่ต้องทำจึงจำเป็นต้องลุก
            “แมคซี่.. เราไปหาอะไรกินกันเถอะ”
            ดีนตัดสินใจลุกจากเตียงนอนชั่วคราวพร้อมกับสะกิดปลุกคนรักที่นอนซบมาทั้งคืน ชายหนุ่มไม่อายที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ ตราบใดที่ไม่ได้ทำเรื่องสิบแปดบวกกันในที่สาธารณะก็ถือว่าไม่ผิด ส่วนคนในค่ายก็ควรชินเพราะว่าเขาก็ทำตัวชวนให้เหม็นความรักมากันเกือบจะครึ่งปีแล้ว
            หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จทั้งสองต่างแยกย้ายกันไปดูบ้านตัวเอง แม้ว่าบ้านเฮคาทีจะได้รับความเสียหายน้อยจากการที่ซิลเวอร์ปลีกตัวไปกางบาเรียล้อมบ้านไว้ได้ทัน แต่ก็มีบางส่วนที่จำเป็นต้องเก็บกวาด ส่วนบ้านโพไซดอนนั้น…
            หากมองดูจากภายนอกนั้นตัวบ้านไม่ได้เสียหายมากมายเท่าไร คงเพราะตัวบ้านก่อขึ้นมาจากหินปะการังใต้ทะเลลึกจึงมีความแข็งแกร่งทนทาน (ซึ่งดีนเองก็สงสัยว่าหินที่มีรูพรุนมันทนทานได้ยังไง แต่เอาเป็นว่าแข็งแรง อาจเพราะมีพลังของพ่อช่วยเสริมล่ะมั้ง…) ส่วนที่เสียหายมากที่สุดเห็นทีจะเป็นหลังคาของอาคารปีกตะวันออกซึ่งตรงกับห้องนอนรวมหญิงจนซากไม้ซากกระเบื้องหลายชิ้นพังตกลงมา
            เป็นการประเมินจากด้านนอกด้วยตาเปล่า คิดแล้วเหนื่อยค่อยจัดการในส่วนนั้นตอนหลังสุดแล้วกัน อย่างไรเสียตอนนี้ก็ไม่มีใครนอนที่ห้องนั้นยกเว้นแต่รีชาเพียงคนเดียว (?) ให้เธอย้ายไปนอนที่บ้านเฮอร์มีส หรือนอนกับเอมีเลียที่บ้านซุสอันปราศจากรอยขีดข่วนแทนย่อมได้… นอกจากนั้นของที่เสียหายจะเป็นเฟอร์นิเจอร์ที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตอนดับเพลิง กับธงโพไซดอนหน้าบ้านที่ไหม้ไฟ
            ไม่อยากคิด.. ขนาดว่าตอนนั้นอยู่หน้าบ้านตัวเองแท้ ๆ หากว่าเขาไม่อยู่ตรงนั้นเพื่อดับไฟป่านนี้บ้านคงถูกไฟจากก๊อบลินแสนซนเผาวอดไปทั้งหลังเสียกระมัง
            พอเข้าไปในบ้านก็ต้องเจอเรื่องเหนื่อยใจอีกอย่าง ข้าวของภายในห้องนอนและห้องโถงเปียกชุ่มราวกับเพิ่งถูกน้ำท่วมบ้าน เครื่องใช้บางอย่างเสียหาย ดีนเห็นว่าตอนนี้ไทสัน พี่ชายคนโตสุดนับจากรุ่นนี้กำลังไล่ถอดปลอกหุ้มเบาะโซฟาออก เพื่อให้กลับมาทำงานทุกอย่างคล่องแคล่วพี่ชายไซคลอปส์จึงกลับร่างจริงเหลือแค่ตาเดียว
            แม้จะชะงักไปบ้าง ดีนพยายามทำใจให้ชินกับตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่าย หากเขายังเป็นบุตรแห่งโพไซดอนอยู่ (ซึ่งเปลี่ยนไม่ได้) ยังไงก็น่าจะได้เจอพี่น้องที่เป็นไซคลอปส์อีกหลายตน
            “ฮาย ไทสัน คนอื่นมากันหรือยัง?” ดีนเอ่ยทัก พี่ชายไซคลอปส์เงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างใจดี.. เป็นร้อยยิ้มที่ไม่ค่อยเข้ากับตาดวงเดียวเท่าไร

         “สวัสดีดีน มีซันซ์มาแล้วคนนึง ฉันให้เขาไปสำรวจหลังบ้านน่ะว่าเครื่องใช้ไฟฟ้าที่มินิบาร์เสียหายหรือเปล่า”
         “โอเค ไทสัน หลังบ้านรอด ที่ต้องเคลียร์น่าจะมีแค่ส่วนห้องโถงด้านหน้ากับห้องนอน” พูดถึงซันซ์ปุ๊บ ซันซ์ก็โผล่เข้ามาจากหลังบ้าน หมอนี่ต้องอายุยืนแน่ ๆ “อ้าว มาพอดีที่ปรึกษาบ้าน นี่รายการที่ฉันลิสต์มาว่ามีอะไรเสียหายบ้าง”
            “ฮาย ซันซ์” ดีนกล่าวทักทายก่อนจะรับรายการของที่เสียหายมาจากมือซันซ์ ส่วนมากของที่เสียจะเป็นพวกผ้าม่านที่ไหม้ไฟ รอดไปที “ดีนะที่เครื่องใช้หลังบ้านไม่เสียหาย”
            ซึ่งค่อนข้างน่าประหลาดใจเพราะว่ามันอยู่ติดกับสระว่ายน้ำที่เขาดูดน้ำมาใช้ดับเพลิงแท้ ๆ เลยเชียว นับว่ายังพอมีโชคในความเคราะห์ร้าย
         “แต่เครื่องเล่นเกมที่ห้องนอนพังไปแล้วน่ะสิ โชคดีชะมัดที่รีบเคลียร์เกมให้จบก่อน” ซันซ์บ่นด้วยท่าทีขำ ๆ คล้ายกับว่าหนุ่มบ้านนี้จะมองเรื่องร้ายให้กลายเป็นดีได้ตลอดเวลา
            “ทำใจนะ” ดีนเดินไปตบบ่าอีกฝ่าย บางทีอาจเอาของพวกนี้ไปให้เด็กเฮเฟตัสซ่อมแซมได้ แต่คงหลังจากที่บ้านเทพวิศวกรรมปะบ้านกันเสร็จ ตอนนี้ดีนได้คำตอบแล้วว่าไม่ต้องกลัวที่จะเผลอไปกดปุ่มอะไรที่หน้าบ้านหลังนั้น เพราะว่ามันไม่มีระบบป้องกันภัยใด ๆ ทั้งสิ้นและยิงขีปนาวุธออกมาไม่ได้ “ฉันว่าไหน ๆ แล้ว.. เราก็ควรใช้โอกาสนี้ปรับปรุงภูมิทัศน์ของบ้านกันใหม่เลยดีไหม?”
            “ปรับปรุงภูมิทัศน์เหรอ.. น่าสนใจนะ” ไทสันกล่าวพลางยิ้ม
         “ฉันไม่มีปัญหา นายอยากทำอะไรก็ทำเถอะคุณที่ปรึกษา ยังไงก็ต้องขนเอาข้าวของออกไปล้างตากแดดจนเกลี้ยงอยู่แล้ว” ซันซ์ไหวไหล่
            ระหว่างกำลังจะออกไอเดียประตูบ้านก็เปิดขึ้นอีกครั้ง เป็นเจโรมและรีชาที่เข้ามา เหมือนว่าพอสองคนนี้ได้ไปเที่ยวโอลิมปัสด้วยกันมา ความสนิทจะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
         “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ไทสัน พี่ดีน พี่ซันซ์” เด็กหญิงผู้เป็นความสดใสของบ้านเอ่ยทักทุกคน
         “สวัสดีครับ ผมคงไม่ได้มาสายไปใช่ไหม?” เจโรมยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเขิน ๆ
            “ไม่หรอก ทั้งสองคนมาพอดีเลย ตอนนี้เรากำลังหารือเรื่องจะปรับเปลี่ยนภายในบ้านกันอยู่ ไหน ๆ ยังไงก็ต้องเอาของออกมาเช็ดล้างทำความสะอาดอยู่แล้วอ่ะนะ” ดีนส่งใบรายการที่ซันซ์จดมาให้เจโรมดู อีกฝ่ายถึงกับเบ้หน้าเมื่อนึกถึงงานหนักที่รออยู่ “จะว่าไปยังไม่ได้พูดคำนี้เลย.. ยินดีต้อนรับกลับบ้าน แม้ว่ามันจะพังไปห้องนึงอ่ะนะ”
         “ขอบคุณครับ ผมตกใจแทบแย่ตอนที่กลับมาค่ายแล้วเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น” เจโรมตอบด้วยน้ำเสียงแหย ๆ ทั้งค่ายที่พังแล้วไหนจะมีคนตายอีก ซึ่งเขายังไม่อยากกล่าวถึงเพื่อตัดทอนกำลังใจของพี่น้องคนอื่น
         “แง้ ห้องนอนของหนูพังเหรอคะ” รีชาเบะหน้า เธอรีบไปเปิดประตูห้องนอนหญิงฝั่งตะวันออกเพื่อดูสภาพ
         “รีชระวังด้วยนะ” เจโรมบอก
            แล้วพอประตูห้องเปิดออกทุกคนในบ้านก็ได้เห็นความยับเยินของห้องนอนหญิงเต็ม ๆ ตา แผ่นฝ้าที่ทำจากไม้ร่วงลงมากลางห้อง กั้นกลางระหว่างเตียงนอนสองชั้นทั้งสองเตียงเอาไว้จนพวกเขาไม่เห็นสภาพของอีกเตียงที่ถูกไม้ร่วงมากัน
         ‘ดีนะที่ตอนนั้นไม่มีใครอยู่ในห้อง…’
         “แงงงง แมนนี่ของหนูตาย” เด็กหญิงวัยสิบสามขวบหอบเอาซากตุ๊กตาม้าน้ำสีพาสเทลที่มอมแมมไปด้วยสีของฝุ่นออกมา มันคือตุ๊กตาที่ดีนซื้อให้น้องเป็นของฝากจากอควาเรียมปารีส ส่วนสภาพที่บอกว่าตายก็คือ บนลำตัวของตุ๊กตาฉีกขาดจนใยสังเคราะห์ปริแตกออกมาจากฝีเย็บที่หลุดขาดออก
            “ไม่เป็นไรนะรีช เดี๋ยวพี่หาตัวใหม่มาให้ คราวนี้เอาไปสองตัวเลยดีไหม?” ได้แต่ปลอบให้น้องสาวไม่ร้องไห้ออกมา เด็กสาวพยายามฮึบไว้ เธอต้องเข้มแข็งให้สมกับที่เป็นธิดาแห่งโพไซดอน
         “โอเคนะ ถ้างั้นเรามาคุยกันต่อจากเมื่อกี้.. นอกจากปรับปรุงบ้าน จัดบ้านใหม่ แล้วฉันอยากจะสร้างส่วนต่อขยายเพิ่มตรงที่ว่างระหว่างปีกตะวันตกกับห้องเก็บของ อยากจะทำเป็นห้องสัตว์เลี้ยงน่ะ ฉันมีออมเล็ตตัวนึง ส่วนคนอื่นที่เลี้ยงสัตว์ก็มีไบร์ท เผื่ออนาคตใครจะเลี้ยงอะไรอีกก็ให้นอนที่นี่ ทุกคนคิดว่าไงบ้าง?”
            ลืมเล่าไปว่าเมื่อวานหลังจากจบศึกสู้รบ ดีนพบออมเล็ตอีกครั้งตอนที่มันวิ่งหน้าตาตื่นมาหาที่กระท่อมเฮอร์มีส เขาต้องปลอบประโลมสิงห์น้อยอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะฝากให้คุณเอมีเลียช่วยดูแลเป็นการชั่วคราว นอกจากบ้านซุสจะไม่พังแล้วหญิงสาวคนนั้นน่าจะมีความผูกพันกันกับเจ้าไข่เหลืองรองลงมาจากสมาชิกบ้านโพไซดอนและเฮคาที ดีนมักจะพามันออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งยามเช้าแล้วเจอหญิงสาวบ่อย ๆ และก่อนหน้านี้ที่เขาต้องออกไปทำภารกิจนาน ๆ (เที่ยวฉ่ำไทยแลนด์) ก็ฝากทั้งน้องสาวและสัตว์เลี้ยงให้สาวบ้านซุสช่วยดูแล
            นี่แหล่ะเพื่อนบ้านที่แสนดีตัวจริงไม่ใช่สไปเดอร์แมน…
            กลับมาที่เรื่องปรับปรุงบ้านและสร้างห้องใหม่ หนุ่ม ๆ โพไซดอนคนอื่นไม่มีข้อโต้แย้ง…
            “ว้าวว เราจะมีห้องสัตว์เลี้ยงเหรอคะ หนูค่ะ.. หนูอยากเลี้ยงพี่เพกาซัส” รีชายกมือบอกความปรารถนาของเธออย่างใสซื่อ ทำเอาทุกคนหัวเราะขำ
         “ไม่ได้สิรีช หมายถึง.. เราเลี้ยงเพกาซัสกันที่นี่ไม่ได้ ต้องเอาไปฝากไว้ที่คอกม้าแล้วให้แซเทอร์ดูแล บ้านของพวกเราใหญ่ไม่พอที่จะยัดม้าไก่เข้าไปตัวนึงหรอกนะ” ดีนยีผมหยักศกของเด็กสาวที่นุ่มมือด้วยความมันเขี้ยวเล็ก ๆ “ยกเว้นจะใช้ไฟฉายย่อส่วน…”
            “ไฟฉายย่อส่วนเหรอคะ…” เด็กหญิงพึมพำตาม ท่าทางไม่รู้ว่าไฟฉายย่อส่วนที่ดีนกล่าวหมายถึงอะไร “งั้นเดี๋ยวปีหน้าหนูไปโอลิมปัสอีกจะขอไฟฉายย่อส่วนจากคุณพ่อดีกว่า”
            ดูท่าความปรารถนาในการเลี้ยงเพกาซัสไว้ในบ้านจะร้อนแรง ถึงขนาดที่เด็กหญิงคิดไว้แต่เนิ่น ๆ พนันได้เลยว่าหากยังมีกิจกรรมคริสต์มาสจัดอยู่เธอต้องเขียนสิ่งนี้ลงไปคู่กับถุงเท้าก็ได้ ชายหนุ่มไม่คิดว่าโพไซดอน.. พ่อของพวกเขาจะมีอุปกรณ์สุดล้ำแบบนั้น แต่ไม่แน่… ด้วยความเป็นคนรักม้าเหมือนกันพ่ออาจจะไปอ้อนวอนร้องขอให้เทพเฮเฟตัสประดิษฐ์ไฟฉายย่อส่วน มาเป็นของขวัญแก่ลูกสาวที่มีความชอบเหมือนกันก็ได้
            ขอแวะพูดถึงกิจกรรมคริสต์มาสนิดนึง…
            ทุกคนคงเดาได้ว่าต้องถูกยกเลิก คงไม่มีใครอุตริเอาต้นคริสต์มาสประดับไฟวับวาวพร้อมกับเปิดเพลง All I Want for Christmas Is You ของ มารายห์ แครี่ ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไว้คู่กับศพ… งานคริสต์มาสใหญ่ของค่ายจึงเป็นอันต้องเลื่อนไปจัดใหม่ปีหน้า (เรียกง่าย ๆ ว่าปีนี้ยกเลิก) แต่เขาไม่ยอมให้คริสต์มาสปีนี้เงียบเหงาหรอก ยังไงต้องได้จัดงานเล็ก ๆ ที่บ้านตัวเอง อาจจะเป็นการกินเลี้ยงปิ้งบาร์บีคิวระหว่างบ้านโพไซดอน เฮคาที จากนั้นชวนเพื่อนที่สนิทอย่างคุณเอมีเลีย และเลนน็อคมา (ซึ่งเขาไม่มั่นใจว่าเลนน็อคจะมา…)
         “ตอนนี้เรามาคิดกันก่อนว่าจะเริ่มจากตรงไหนกันดี…”
         “ตามนายบัญชาเลย ท่านที่ปรึกษาบ้านโพไซดอน” ซันซ์เอ่ยบอก ซึ่งคนอื่น ๆ ก็พยักหน้าก่อนจะจ้องมาทางดีนเป็นตาเดียว แหม.. รู้สึกว่าตัวเองมีอำนาจขึ้นมาทันที
         “โอเค ถ้างั้นต้องวางแผน ฉันไม่ชอบทำอะไรที่มีแผนเลยแฮะ…” ดีนหัวเราะเบา ๆ ทว่าตั้งแต่มาฮาล์ฟบลัดเขาต้องทำอะไรให้เป็นแผนมากยิ่งขึ้น ไม่งั้นอาจตายในภารกิจได้ “เราควรจะแบ่งหน้าที่กันดีไหม? เริ่มที่รีชก่อน น้องน่าจะแบกของไม่ไหว พี่อยากให้รีชเป็นคนเช็ดทำความสะอาดอุปกรณ์ในบ้านที่พี่คนอื่น ๆ ขนออกมา โอเคหรือเปล่า?”
         “ได้ค่ะ หนูทำได้!” เด็กหญิงยกมือขึ้นสูงอย่างแข็งขัน
            “โอเค ถ้างั้นที่เหลือช่วยกันยกของออกมาข้างนอกบ้านกันก่อน พื้นที่รอบสระว่ายน้ำน่าจะพอ.. เอ้อ เราต้องเคลียร์ทำความสะอาดพื้นที่วางของก่อนด้วย งั้นก่อนจะขนของออกก็ต้องทำความสะอาดรอบ ๆ สระว่ายน้ำ ดีไหม?”
            พอเห็นว่าทุกคนพยักหน้าหงึกหงักก็พูดต่อ
            “ในนี้มีใครเก่งงานไม้บ้างไหม?”
            “ฉันพอจะทำได้นะ” ไทสันผู้มีตาเดียวยกมือ
            “ฉันก็ทำได้ แต่อาจเป็นได้แค่ลูกมือ” ซันซ์ยกมือขึ้นตามมาอีกคน

         “โอเค ถ้ารวมฉันด้วยก็เป็นสาม ถ้างั้นเหลือนายแล้วเจโรม นายต้องขนผ้าปูที่นอนและผ้าม่านที่ยังพอใช้งานได้ไปซักที่บ้านใหญ่ พอเอาผ้าไปซักเสร็จแล้วก็ไปช่วยรีชเช็ดทำความสะอาดของ”
         “ได้ครับ ผมทำหน้าที่นั้นเอง” จากหน้าที่แกะเบาะที่นอนของไทสันจึงต้องยกให้เป็นของเจโรมไป
         “ทีนี้ เหลือการซ่อมแซมบ้าน… พวกเราจะไปหาไม้กันมาจากไหน?”
            “ที่บ้านใหญ่น่าจะมีนะ.. แล้วก็ เอ้อ ฉันเห็นว่าแถว ๆ คอกม้าก็มีล่ะ”
            “เยี่ยมเลย ดีนะที่ไม่ต้องเข้าป่าไปตัดไม้กันใหม่” ดีนพูดติดตลกใครทำก็บ้าแล้ว “ถ้างั้นเดี๋ยวพวกเราสามคนไปแบกไม้กันมา จากนั้นก็เริ่มซ่อมแซมหลังคาที่เสียหาย ส่วนห้องสัตว์เลี้ยง… ไว้ทำในตัวบ้านเสร็จเมื่อไรก็เริ่มทำงานกันเมื่อนั้น”
            จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายไปทำงานกันตามแผน เริ่มโดยการเคลียร์ทำความสะอาดล้างบริเวณรอบ ๆ ของสระว่ายน้ำให้พอวางของได้ ด้วยความเป็นสายเลือดโพไซดอนพวกเขาจึงรีดน้ำออกจากบริเวณนี้จนแห้งอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องพึ่งพาแดดของเทพอะพอลโล่ให้เสียเวลา ทว่าก็ต้องพึ่งนิดหน่อยอยู่ดีตอนที่ขนเอาที่นอนหนักกว่าสามสิบห้าปอนด์จำนวนหกฟูกออกมาผึ่ง
            แม้จะพยายามดึงเอาน้ำที่อยู่ภายในเส้นใยผ้าออกมาแล้วแต่ใยสังเคราะห์ที่อยู่ด้านในก็ยังคงชื้นแฉะอยู่ดี จึงต้องพึ่งพาแสงอาทิตย์ทำให้หอมกลิ่นแดดไม่เหม็นอับ อาจต้องตากแดดที่นอนไว้แบบนี้วันนึงหรือสองวันเป็นอย่างมาก นี่สินะคือข้อดีของรัตติกาลสาบสูญ... ทำให้มีพลังงานแสงอาทิตย์ให้ใช้อย่างไม่จำกัด ไม่งั้นกว่าที่นอนจะแห้งสนิทคงได้กินเวลาร่วมสัปดาห์
            ทุกคนทำงานกันอย่างแข็งขันไม่มีปริปากบ่น จนเวลาล่วงเลยถึงเที่ยงวันดีนจึงอาสาไปซื้อมื้อกลางวันมาให้ทุกคน
            .             .             .
            15.xx น.
            ช่วงบ่ายแก่ ๆ (ที่ตะวันไม่อ่อนแสงตาม) ดีนขอปลีกตัวไปช่วยดูงานฝั่งบ้านเฮคาทีเสียหน่อย หลัง ๆ มานี้ (ก่อนจะคบกับแมคเคนซีอีก) ดีนแทบจะใช้บ้านมืด ๆ ของเหล่าบุตรและธิดาเฮคาทีเป็นที่ซุกหัวนอนเกือบทุกคืน
         “นี่ ๆ พวกนาย ฉันว่าฉันจะไปดูทางบ้านเฮคาทีหน่อย ที่นั่นน่าจะมีแค่แมคซี่กับซิลเวอร์แค่สองคนที่ดูแลบ้านได้”
            ดีนกล่าวโดยไม่หวังอะไรกับจูลี่ สำหรับเด็กคนนั้นเอาไว้แค่เดินขึ้นลงบันไดโดยไม่หอบก่อนค่อยว่ากันอีกที ซึ่งทุกคนไม่ได้ว่าอะไร เข้าใจดีว่าต้องไปช่วยเหลือแฟน แถมทางนั้นยังมีคนเรี่ยวแรงดีจัดการงานบ้านได้แค่สองคน ต่างจากบ้านโพไซดอนเยอะ ที่ส่วนมากเป็นหนุ่มวัยฉกรรจ์เรี่ยวแรงดีถึงสี่คน วัดกันแล้วบ้านเจ้าสมุทรน่าจะเป็นกระท่อมที่มีสมาชิกเยอะที่สุดที่อยู่ค่าย ณ ขณะนี้ รองลงมาจากบ้านเฮอร์มีสที่อุดมไปด้วยเด็กที่ยังไม่ได้ถูกรับรองสายเลือดแล้วล่ะมั้ง…
            “ได้สิ ฝากความคิดถึงแฟนนายด้วยแล้วกัน” ซันซ์พูด
            “เฮ้! นายจะมาคิดถึงแฟนฉันทำไม”
            “เอ้า ก็คิดถึงกันแบบเพื่อนไง หรือว่าไงดี.. ฐานะน้องเขย? เรียกงี้ป่ะ?”
         “จะว่าไป.. ผมหายไปนานจนไม่รู้เลยว่าพี่มีแฟนแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ” เจโรมยิ้มบอกอย่างสุภาพ เขารู้เรื่องที่อีกฝ่ายคบกับใครก็จากหนังสือพิมพ์กอสซิปของเทพเฮอร์มีสนั่นเอง ไม่แน่ว่าหนุ่มโพไซดอนสัญชาติเกาหลีอาจเป็นคนเดียวในค่ายที่ตกข่าว
            “ขอบคุณนะเจรี่ นายเองก็เถอะ” ดีนใช้ศอกสะกิดกลับน้องชาย ก่อนจะแซว “เห็นมีข่าวสวีทกับ…. กับ………”
            ไหงนึกไม่ออกหว่า… จากหนังสือพิมพ์กอสซิป มีข่าวของบุตรแห่งโพไซดอนขึ้นหราถึงสองคน คู่หนึ่งคือดีนและแมคเคนซี ส่วนอีกคู่คือเจโรมกับสาวปริศนา
            “หมายถึงหนังสือพิมพ์นั่นใช่ไหมครับ” เจโรมยิ้มแหย “ผมคิดว่าน่าจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่ ผมจะมีใครได้ล่ะ คงเห็นผมกับแฟนคลับเลยเอาไปเขียนข่าวมั่วซั่วมั้งครับ”
            เจโรมตอบออกมาตามความจริง แม้มีความรู้สึกบางอย่างที่ติดอยู่ในใจ คล้ายกับว่าเขาชอบหญิงสาวคนหนึ่ง ชื่นชอบเธอมานาน แต่กลับกลายเป็นว่านึกไม่ออกว่าเธอคนนั้นคือใคร เคยทำอะไรร่วมกันมา แม้แต่ชื่อหรือหน้าก็จำไม่ได้ คล้ายกับเป็นเพียงแค่ความฝัน… ความรู้สึกนี้ทำให้เขาแสนอึดอัด
         “เอาน่า ฉันเข้าใจนะ หนังสือพิมพ์พวกนี้มันชอบเขียนข่าวใส่ดีตีไข่จากความจริงอยู่แล้ว ไม่งั้นก็ขายไม่ได้สิ แค่หวังว่าจะไม่กระทบกับงานของนายก็แล้วกันน้องชาย” ดีนตบบ่าเจโรมเบา ๆ ที่ตกเป็นเหยื่อของปาปารัซซี่โอลิมปัสเหมือนกัน แย่ละสิ… แบบนี้ต้องเตรียมศึกษาวิธีการรับมือเมื่อเป็นคนดังแล้วไหม? “งั้นฉันขอตัวไปดูทางนั้นก่อน ยังไงก็ฝากทุกคนด้วยนะ”
         “ไปดีมาดีนะดีน เชื่อมือทางฝั่งนี้ได้เลย”ไทสันยกนิ้วโป้งพลางยิ้ม กะพริบตาส่งวิ้งค์ทั้งที่มีตาใหญ่ ๆ เพียงหนึ่งอยู่กลางหน้า
            .             .             .
         18.xx น.
            หลังจากที่ดีนไปช่วยงานบ้านเฮคาทีเสร็จเรียบร้อย เขาก็กลับมาพร้อมกับอาหารเย็นให้สมาชิกทุกคนที่เหน็ดเหนื่อยกันมาตลอดทั้งวัน ด้วยพลังความร่วมมือของสมาชิกจำนวนมาก (กว่าบ้านอื่น) ทำให้การซ่อมแซมเสร็จอย่างรวดเร็วราวกับว่ารูปปั้นของพ่อช่วยส่งพลังเสริมมาบัพให้ ตอนนี้น่าจะเหลือราว ๆ อีกแค่เพียงสามสิบเปอร์เซ็นต์ที่ต้องจัดการต่อ (ไม่นับการทำห้องสัตว์เลี้ยง)
         “หนูกับพี่เจรี่ช่วยกันทำค่ะ เป็นไงคะสวยไหม” รีชากางธงประดับหน้าบ้านผืนใหม่ออกมาอวดทันทีที่ที่ปรึกษาบ้านกลับเข้ามาพร้อมอาหารเย็น
         “เยี่ยมไปเลยรีช! พวกเธอสองคนมีพรสวรรค์นะเนี่ย งั้นพวกเรามาประดับธงใหม่กันเลยดีไหม?”
            “เอาสิ ได้เห็นของใหม่ ๆ บ้างก็น่าจะจรรโลงตาดี” ซันซ์ยิ้มตอบ ส่วนไทสันพยักหน้าหงึก ๆ ไม่พูดอะไร ไซคลอปส์ตาเดียวเพียงแค่ยิ้มอย่างยินดี
            จากนั้นพิธีประดับธงใหม่ก็เริ่มขึ้น เพลงออลด์แลงไซน์ (สามัคคีชุมนุม) ควรถูกเปิดขึ้นในจังหวะนี้แล้ว…
https://www.youtube.com/watch?v=7ItoAbZHUWA&ab_channel=%E0%B8%AA%E0%B9%8D%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%87%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%A8%E0%B8%B4%E0%B8%A5%E0%B8%9B%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%92%E0%B8%99%E0%B8%98%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%A3%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%A1%E0%B8%AA%E0%B8%A1%E0%B8%B1%E0%B8%A2
[เพลงประกอบ กด ► ฟังเพื่อเพิ่มอรรถรส]
            พอเห็นแบบนี้ก็นับว่าความพยายามของทั้งวันไม่สูญเปล่า ร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับมีเรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด สมาชิกทั้งห้าสายเลือดโพไซดอนประสานมือกันอย่างสมัครใจ ไหน ๆ แล้วเคลียร์อีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือให้มันเสร็จ ๆ ไป พรุ่งนี้จะได้ทำแค่ห้องสัตว์เลี้ยงแล้วไปช่วยบ้านอื่นที่ยังไม่ถูกซ่อมแซม
            .             .             .
            23.xx น.                            เสียงกุกกักดังมาจากห้องนอนหญิงทำเอาทุกคนในบ้านที่อยู่ในช่วงพักหันไปมองเป็นตาเดียว
            “เมื่อกี้เสียงอะไร? หลังคาที่เพิ่งซ่อมคงไม่ได้พังลงมาหรอกใช่ไหม?”
            ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็งานงอก... ทว่าชายหนุ่มก็ได้คำตอบอย่างรวดเร็วเมื่อประตูห้องนอนหญิงที่ยังไม่ได้รับการบูรณะถูกเปิดออกมาเองด้วยไม่ใช่แรงลม หญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวด้วยชุดนอนมอมแมม สภาพเธอคล้ายกับคนเพิ่งตื่นนอน
            ใคร!!?!!
            หนุ่ม ๆ ในบ้านแทบจะสะดุ้ง มีเพียงแค่รีชาที่ได้สติก่อนคนอื่น
            “อ๊ะ นั่นพี่สาวที่นอนอยู่ตลอดเวลานี่คะ”
            ดีนต้องย้อนความทรงจำไปไกลถึงหลายเดือนก่อน ใช่… ในบ้านนี้นอกจากรีชาแล้วยังมีสมาชิกหญิงอีกสองคน คนที่หนึ่งคือไบร์ทที่ตอนนี้น่าจะออกไปเคลียร์เรื่องปริญญาเอก ส่วนอีกคนเขาไม่เคยเจอแต่รู้ว่ามีตัวตนจนเกือบลืม...
            ยินดีต้อนรับ ริปลี่ย์ สวอนสัน สู่ทีมงานซ่อมบ้านใหม่…
         [เนื้อเรื่องหลังจากนี้อ้างอิงโรลเพลย์ของ Ripley ด้านบน]

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXdaiGQ1-gz9NFSMpHeKXdGH1oIp5-S9BUWv51CqV7z3rJIA9hofRTmjMTmrEVYRYDviU4yifHp_Xic8N97P2A-tCq361zf_4bSRSDZJGiGVyLvwbybB-joIYAuvzkqt1zMzntMvJw?key=iyCZ6nUOrDo_kzYp3jqFuOTqโรลเพลย์ซ่อมแซมบ้าน +1 Pointstatic/image/hrline/line3.png
มอบ [แฮมเบอร์เกอร์] (อาหารกลางวัน) และ [สปาเก็ตตี้] (อาหารเย็น)
แก่ [เจโรม ปาร์ค ซึงยอน] และ [ไทสัน] อย่างละชิ้น
static/image/hrline/line3.png
ส่งป้ายประจำบ้าน: https://i.imgur.com/c2jUoaD.gif
50 คะแนนบ้าน
ส่งป้ายหน้าบ้าน: https://i.imgur.com/HfSgOTl.png
50 คะแนนบ้าน

Ripley โพสต์ 2024-12-28 23:31:06

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ripley เมื่อ 2024-12-28 23:35 <style>
#wis01 {
border: 0px double ;
box-shadow: #FFFFFF 1px 1px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/oucKony.jpg");
}
</style>

<style>
#wis02 {
width: 700px;
border: 0px solid ;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>

<div align="center">
<div id="wis01">

<div id="wis02">
<div style="height: 500px; background-image: url('https://i.imgur.com/qCski30.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -300px; margin-right: -150px; text-align: right;">
<img height="500" src="https://i.imgur.com/Kke3enc.png" border="0" alt=""></div>
 
<div style="font-weight: bold; margin-top: -600px; text-align: center;">
<img width="600" src="https://i.imgur.com/pIE6pSO.png" border="0" alt=""></div>

<div align="center" style="font-weight: bold;">






White Swan in The Ocean




</div>
 

<div style="text-align: left; display: block; width: 90%;">


Chronological event      Let's fix our house.
 
ราวกับเป็นสถานที่ที่แห่งนี้คือที่ที่จิตวิญญาณของเธอได้รับการพักผ่อนในห้วงนิทรานี้แสงอาทิตย์สาดส่องงดงาม แสงสีขาวกระทบบึงน้ำที่มีฝูงหงส์ขาวว่ายเอื่อยชวนให้หลงไหล สายลมแผ่วที่ผ่านกายให้ปอยผมไหวปลิวเล็กน้อย เป็นภาพเดิมซ้ำ ๆ ที่เธอจะจดจ้องบรรยากาศเหล่านี้ราวกับโหยหาความสงบสุขในชีวิตมาแสนนาน
 
และสุดท้ายก็จบที่ร่างเล็กค่อย ๆ ทิ้งตัวลงในบึงเพื่อเข้าสู่ความมืด
 
24 Dec 2024
 
ริปลี่ย์ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกราวกับหยุดลมหายใจไปช่วงหนึ่งของการหลับไหลเธอไม่รู้ว่าตัวเองฝันอะไรไปนอกจากรู้สึกว่าเธอไม่อยากจะออกจากความฝันเท่าไหร่นักทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ความใด ๆ ทั้งสิ้นร่างเล็กผู้ที่เป็นส่วนหนึ่งของบ้านพักหลังนี้มาแสนนานแต่ก็แลเหมือนเด็กหน้าใหม่อยู่ไม่น้อยค่อย ๆ ยืดตัวเพื่อไปจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยร่างเล็กในวันนี้ยังคงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงคาร์โก้สีดำไม่ใช่ว่าเธอเป็นพวกขี้เก็กคุมโทนแบล็คแอนด์ไวท์แต่อย่างใดเพราะว่าเสื้อผ้าของเธอที่ดูดีที่สุดและสะดวกสบายในการทำงานมากที่สุดมันมีแค่นี้
 
เห็นทีต้องไปช้อปปิ้งเสื้อผ้าใหม่ซะแล้วสิ
 
เจ้าหล่อนไหวไหล่เมื่อมองตนเองในกระจกที่พยายามขัดเงาให้สะอาดเอี่ยมเมื่อคืนนี้ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนหญิงเพื่อเดินไปจัดการซ่อมแซมส่วนที่เหลือให้เรียบร้อยวันนี้ดูเหมือนว่าสมาชิกฝ่ายชายจะมุ่งเน้นไปในด้านของการทำห้องสัตว์เลี้ยงขึ้นมาใหม่ทำให้เธอไม่มีงานอะไรที่จะสามารถช่วยพวกเขาได้มากนักเนื่องจากส่วนมากเป็นงานไม้ที่ผู้ชายทำ ริปลี่ย์ที่นอนพักพอควรแล้วแม้ไม่ได้หลับสนิทอะไรเพราะไร้ความมืดมิดที่คุ้นเคยก็มาช่วยเก็บกวาดบริเวณอื่น ๆ ที่ยังเก็บไม่เรียบร้อยดี
 
จริงสิยังเหลือสระว่ายน้ำหรือเปล่านะ ?
 
ริปลี่ย์คิดได้เช่นนั้นเมื่อเธอจัดการกับส่วนที่เธอคิดว่าน่าจะทำได้ไปหมดแล้วก็เดินไปรวบรวมอุปกรณ์เพื่อเดินไปยังสระว่ายน้ำที่แห้งเหือดเต็มไปด้วยขี้เถ้าดำจากการเผาทำลายล่องลอยในอากาศมือเล็กเริ่มสาดน้ำพอชุ่มและเริ่มขัดทำความสะอาดสระว่ายน้ำแห่งนี้แม้ว่าเธอจะรู้ตัวนานแล้วว่าตนเองเป็นธิดาแห่งโพไซดอนแต่ว่าการที่หลับไหลอย่างยาวนี้ทำให้การตื่นรู้หลาย ๆ อย่างของเธอนั้นไม่ได้ปรากฎออกมาเช่นผู้อื่น
 
เห็นว่ามีรักษาด้วยน้ำเอย คุยกับเด็ก ๆ ในท้องทะเลเอย ควบคุมน้ำเอยนอกจากไม่จมน้ำตายเพราะหายใจใต้น้ำได้เจ้าหล่อนก็ล้วนทำไม่ได้ทั้งสิ้นนี่จึงเป็นเรื่องน่าขันสิ้นดีที่ได้เห็นธิดาแห่งโพไซดอนที่ควรจะโถมน้ำสาด ๆ ให้สะอาดกลับมายืนหลังขดหลังแข็งขัดโฟมให้สะอาดและราดน้ำตามเช่นปุถุชนคนธรรมดา
 
"...นี่—" 
น้ำเสียงประหลาดดังขึ้นข้างใบหูเล็กแต่กลับรู้สึกไกลแสนไกลหงส์ขาวตัวเล็กที่ตั้งหน้าตั้งตาขัดสระว่ายน้ำไปอย่างเอาเป็นเอาตายจำต้องเงยหน้าขึ้นมองหาต้นสายปลายเหตุของเสียงที่เรียกเธอทว่าเมื่อเธอมองไปรอบ ๆ ตัวก็พบว่าที่แห่งนี้เธออยู่คนเดียวนี่นา
 
หูฝาดมั้ง—
 
ได้ข้อสรุปดังนี้เจ้าหล่อนก็ก้มลงขัดสระว่ายน้ำต่อตอนนี้เธอขัดได้ครึ่งสระแล้วเหลืออีกไม่นานก็จะสะอาดเอี่ยมไร้ฝุ่นขี้เถ้าหรือเศษตะไคร้เขียวเก่า ๆ ใด ๆ ทั้งสิ้นเธอที่ถึงขั้นตอนของการราดน้ำเพื่อล้างฟองให้สะอาดเรียบร้อยไล่ความสกปรกไม่พึงประสงค์ออกไปยังตะแกรงท่อน้ำที่เปิดให้น้ำสามารถไหลผ่านลงไปได้เป็นอันเสร็จเรียบร้อยในส่วนของการทำความสะอาดส่วนของการเติมน้ำคงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกรุ่นพี่ในบ้านแล้วล่ะมั้งถ้าให้เธอจัดการเองคงไม่พ้นใช้วิธีของปุถุชนธรรมดาอย่างการลากสายยางต่อก็อกน้ำเปิดใส่สระว่ายน้ำและรอให้มันเติมทีละนิด ทีละนิด…
 
“...ริปลี่ย์—”
 
เสียงกระซิบเบาจางราวกับล่องลอยจากที่ไกล ๆ ทว่ากลับรู้เหมือนอยู่ข้างใบหูนี้ดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้เธอไม่ได้คิดไปเองอีกแล้วจึงลองหมุนตัวจนครบสามร้อยหกสิบองศาไปราว ๆ สามรอบเพื่อเช็คว่ามีคนเดินไปผ่านมาแถวนี้ไหม
 
“หรือคนในบ้านเรียก?”
 
หญิงสาวผู้เป็นน้องสาวรองสุดท้องของบ้านบุตรธิดามหาสมุทรลองคิดไปคิดมาก็นึกถึงความน่าจะเป็นอย่างการที่มีคนเรียกในบ้านได้ก็ปีนขึ้นจากสระและเดินเข้าบ้านไปลองถามรุ่นพี่และน้องน้อยดูว่ามีใครเรียกเธอหรือไม่ ?
 
 “มีใครเรียกไหม ?”
 
ริปลี่ย์เอ่ยถามกับผู้คนในบ้านที่กำลังช่วยกันทำงานไม้ต่าง ๆ อยู่ พี่ ๆ ทั้งหลายต่างเงยหน้าขึ้นมาส่ายหน้าให้เธอกันเป็นคำตอบที่ว่าไม่มีใครบ้านทั้งนั้นที่เรียกเธอคิ้วน้อย ๆ ขมวดเป็นปมอีกรอบก่อนจะเลือกที่จะปัดมันเป็นเสียงที่เธอคิดไปเองอีกครั้งและเดินเข้าไปช่วยเหลืองานที่เธอพอจะทำได้อย่างการช่วยเก็บกวาดฝุ่นผงเศษขี้เลื่อยของไม้เพื่ออำนวยความสะดวกให้เหล่าชายหนุ่มทั้งหลายได้สรรสร้างพื้นที่ของสัตว์เลี้ยงน่ารักต่อไป
 
ร่างเล็กกวาดไปเรื่อย ๆ แล้วก็ขอเดินไปช่วยอย่างงานทาแลกเกอร์ของงานไม้เพื่อเคลือบผิวไม้ให้เงาบ้างพอทาเรียบร้อยก็เดินไปช่วยจัดของภายในห้องมากมายให้เข้าที่เริ่มออกมาช่วยเหลือรีชาตกแต่งภูมิทัศน์ วางรูปตรงนั้นปูผ้าตรงนี้ช่วยเหลือในส่วนที่เธอทำได้ให้มากที่สุดเพื่อกู้คืนบ้านพักแสนสบายให้กลับมาสวยงามอีกครั้ง
 
“...ทางนี้—”
 
เป็นอีกครั้งที่เธอได้ยินมันคราวนี้ใจของเธอเต้นแรกด้วยความรู้สึกอยากจะบรรยายเธอรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอนจึงขอตัวกับรีชาว่าเธอขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่แม้ว่าแท้จริงแล้วจะเป็นการเดินตามหาเสียงประหลาดนั่นมากกว่าริปลี่ย์เดินตามหาพร้อมตั้งใจฟังแว่วเสียงที่เรียกหาเธอไปเรื่อย ๆ จนรู้สึกได้ว่ามันดังมาจากชายป่าที่ไม่ไกลจากที่ที่เธอได้ยินที่สระเท่าไหร่ร่างเล็กกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากด้วยความรู้สึกสองจิตสองใจว่าตนเองควรเดินเข้าป่าไปในช่วงเวลาแบบนี้หรือไม่
 
“...ริปลี่ย์”
 
เสียงเพรียกหานี้ดังขึ้นแจ่มชัดเท้าทั้งสองก้าวเดินเข้าไปในป่าเพื่อตามหามันราวกับถูกมนต์สะกดก็ไม่ปาน
 
ขอไม่ให้เป็นปีศาจหลอน ๆ แบบในหนังเฮอเรอร์ทีเถอะ


</div><div style="text-align: left; display: block; width: 90%;"> </div><div style="text-align: center; display: block; width: 90%;">------------------------------------------------------</div><div style="text-align: center; display: block; width: 90%;"> </div><div style="text-align: center; display: block; width: 90%;">โรลเพลย์ซ่อมแซมจะได้รับโบนัสจากโรลเพลย์ +15 EXP (Level Max +1 Point แทน) @God </div><div style="text-align: center; display: block; width: 90%;"> </div>
 

<div style="font-weight: bold; text-align: center; display: block; width: 100%;">
<img src="https://i.imgur.com/bH3hmBb.png" width="200" _height="200" border="0"></div>
 
 
</div>

 </div></div>

Ripley โพสต์ 2024-12-30 00:46:21

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ripley เมื่อ 2024-12-30 00:49 <style>
#wis01 {
border: 0px double ;
box-shadow: #FFFFFF 1px 1px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/oucKony.jpg");
}
</style>

<style>
#wis02 {
width: 700px;
border: 0px solid ;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>

<div align="center">
<div id="wis01">
 
<div id="wis02">
<div style="height: 500px; background-image: url('https://i.imgur.com/qCski30.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -300px; margin-right: -150px; text-align: right;">
<img height="500" src="https://i.imgur.com/Kke3enc.png" border="0" alt=""></div>
 
<div style="margin-top: -600px; text-align: center;">
<img width="600" src="https://i.imgur.com/pIE6pSO.png" border="0" alt=""></div>

<div align="center">






White Swan in The Ocean




</div>
<div style="text-align: left; display: block; width: 90%;"> 
ต้องเอาไปวางจริง ๆ หรอ ?
 
ริปลี่ย์มองกล่องปริศนาที่ล็อกอย่างดีในอ้อมแขนด้วยความสงสัยกับตนเองว่าทำไมเธอถึงต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ด้วยเธอถอนหายใจกับตนเองรอบที่สามร้อยห้าสิบห้าล้านครั้งว่าเธอควรจะเอาอย่างไรกับมันดีหากให้ถามก็คง... 
.
 
.
 
.
 
 “ถามเช่นนี้ คงไม่ใช่ว่าจะให้ฉันทำงานใช้หนี้ที่เลี้ยงข้าวหรอกนะ ?”
 
 “เรียกมันว่าคำไหว้วานไม่ดีกว่าหรือ ?”
 
สายลมจากพัดกลิ่นดอกท้อโอบล้อมรอบกาย ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหาที่ใดเปรียบเอ่ยอย่างสงบนิ่งราวกับเทพบุตรผู้ใจเย็นก่อนที่จะวางจอกชาใบน้อยลงเพื่อตั้งใจสนทนากับเธอให้มากขึ้นมือเรียวโบกเล็กน้อยใส่เธอก่อนจะปรากฎให้เห็นกล่องสีดำที่ล็อคเอาไว้อย่างดีตรงหน้าของเธอ
 
“ช่วยเอาสิ่งนี้ไปวางไว้ที่หน้าบ้านพักของเหล่าบุตรธิดาแห่งเฮเฟตัสทีหากไม่ให้ผู้ใดพบว่าเจ้ากระทำมันจะเป็นการดีมาก ๆ ”
 
“มันคืออะไร ?” ริปลี่ย์เอ่ยก่อนจะพยายามเขย่ามันดูและลองเปิดกล่องนี้มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนอกจากจะได้ยินเสียงขบขันจากคนตรงหน้าแทน “หัวเราะอะไรคะ ตอบมาสิว่ามันคืออะไร”
 
“เจ้าทราบเพียงว่ามันมิใช่สิ่งใดที่ร้ายแรงก็เป็นพอ”
 
“ฉันจะมั่นใจได้อย่างไรว่ามันไม่อันตรายแล้วฉันจะเชื่อถือคุณได้อย่างไร ทำไมฉันต้องทำด้วย”
 
 “เรื่องนี้เองเจ้าก็ทราบเพียงว่าข้าจะไม่ทำอะไรเจ้า”
 
 “แล้วหากฉันทำจะได้อะไรตอบแทน ?”
 
“ความโปรดปรานจากข้ากระมัง ?”
 
“ห้ะ ?”
 
ไม่ต้องไปหากระจกมาส่องดูก็รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำสีหน้าประหลาดสุด ๆ แน่นอนเธอรู้สึกไม่เชื่อหูว่าเธอกำลังได้ยินคำประหลาด ๆ ของชายคนหนึ่งซึ่งเธอกำลังรู้สึกว่ามันประหลาดเกินกว่าจะรู้สึกดี
 
 “คุณเป็นใคร ทำไมฉันต้องอยากได้ความโปรดปรานจากคนที่ฉันไม่รู้แม้กระทั่งชื่อด้วย”
 
“เช่นนั้นเรียกข้าว่า เซี่ยเวย หากวาสนานำพาภายหลังจากที่เจ้าช่วยเหลือคำไหว้วานสำเร็จ เราคงได้พบกันอีกครา”
 
“ความโปรดปรานอะไรพวกนั้นมันคลุมเครือนะคะหากจะให้ช่วยอะไรก็ขออะไรที่เป็นรูปธรรมหน่อย”
 
ริปลี่ย์ผู้ไม่อยากถูกหลอกใช้ แม้ว่าใจของเธอจะอยากช่วยเหลือเพราะเห็นว่าเขายืนกรานว่ามันไม่อันตรายก็ตามแต่ว่าเธอก็เลือกที่จะยื่นมือไปข้างหน้า กวักมือน้อย ๆ ราวกับว่าเธอต้องการของตอบแทนที่ดูเป็นชิ้นเป็นอันมากกว่านี้ ทางผู้ที่เรียกตนเองว่าเซี่ยเวยก็ล้วงอะไรบางอย่างในแขนเสื้อกว้างก่อนจะโยนถุงน้อย ๆ ใส่มือของเธอเจ้าหงส์ขาวตัวน้อยเห็นเช่นนี้ก็รีบเปิดดู
 
“สิบห้าดรักม่า ?”
 
“เท่านั้นก็มากพอแล้วกระมัง”
 
แล้วไม่นานภาพสวนท้อก็หายไปเหลือเพียงเธอที่ถือกล่องสีดำน่าสงสัยใบนั้นไว้กับตัว
 
.
 
.
 
.
 
และเธอก็เดินออกจากป่ามาจนถึงค่ายโซนบ้านพักในระหว่างทางที่จะต้องตัดสินใจนี้เองก็เดินผ่านบ้านของตนเองเห็นรุ่นพี่ซันซ์จึงเดินไปสอบถามความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้
 
 “สิบห้าดรักม่า ? เรื่องแค่นี้จะจ้างคนตั้งสิบห้าดรักม่าทำไม แถมยังเรียกเธอไปที่ป่าอีก น่าสงสัยไปหมดโยนทิ้งเถอะริปลี่ย์”
 
ริปลี่ย์ที่ได้รับคำตอบนั้นก็รู้สึกอุ่นใจว่าเธอไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกแปลก ๆ กับสถานการณ์แบบนี้ความรู้สึกที่ไม่อยากจะเอากล่องนี้ไปวางตามที่คนคนนั้นไหว้วานนี้เองทำให้กล่องสีดำค่อย ๆ อันตธานหายไปราวกับเธอไม่เคยถืออะไรเลย
 
 พอทีนี้ก็หายไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของน่าสงสัยจริง ๆ สินะ…
 
ริปลี่ย์ได้ข้อสรุปเหตุการณ์บ้าบอนี้เรียบร้อยก็เลือกที่จะเดินเข้าบ้านไปช่วยเหลืองานต่าง ๆ แทน</div><div style="text-align: left; display: block; width: 90%;"> </div>
 @God 

<div style="text-align: center; display: block; width: 100%;">
<img src="https://i.imgur.com/bH3hmBb.png" width="200" _height="200" border="0"></div>
 
 
</div>

 </div></div>

Laura โพสต์ 2024-12-30 18:16:28

Dean โพสต์ 2025-1-10 01:29:12

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXeSSVykh1cD8eyd8bPTzayIsaEsU0ehLgwXiY3e9ogb69RSRmxz19UZ4-yUAP8z_IGxzGIMx43C1uiIiKZeRX4mi6G_8wYStaekmVTBxUf4Q82WA4HQPd5F50ulto_vodYQhQBH?key=DqA1R80joGK8R_6GC5yb_xDE273https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXfnYgAcv_6aPgfTCaVx-nr3vLxPhPxcwitlpanJQzVRXxZJgo8hbs3hNgq5mjQ46Np1AphY1v-LmWT86cziFkYbczObtGPUoBXHbDZtsTxG7XXmlDP38ISZe1M_RII4HR77X4eq2Q?key=DqA1R80joGK8R_6GC5yb_xDEสวัสดีปีใหม่ครับพ่อ                            01/01/2025 เวลา 10.56 น.
            ไหน ๆ วันนี้ก็เป็นวันขึ้นปีใหม่ทั้งที หนุ่มสายเลือดโพไซดอนที่ใช้ห้องนอนบ้านเฮคาทีเป็นสถานที่หลับนอนก็กลับมาที่บ้านตัวเองหน่อย
            แม้ว่าวันที่ซ่อมแซมบ้านจะทำความสะอาดรูปปั้นมหาเทพแห่งท้องสมุทรจนสะอาดเอี่ยมแล้ว แต่ดีนก็อยากจะมาปัดกวาดเช็ดถูรูปปั้นพ่อจนเอี่ยมอ่องอีกครั้ง ก่อนที่เขาอาจจะไม่ได้แวะเวียนกลับมาบ้านหลังจากที่ทำห้องสัตว์เลี้ยงเสร็จแล้ว ซึ่งตอนนี้โครงสร้างของห้องสัตว์เลี้ยงเสร็จสมบูรณ์เหลือเพียงแค่ตกแต่งภายใน อุปกรณ์ที่จำเป็นอย่างกระบะทราย เบาะนอน และถ้วยอาหารสัตว์มีอยู่แล้ว ขาดก็แต่ของเล่นต่าง ๆ ที่จะทำให้ห้องนอนสัตว์เลี้ยงสดใสมีชีวิตชีวา รวมถึงโซฟาที่จะใช้นั่งพักผ่อน
            พวกของตกแต่งต่าง ๆ ดีนสั่งซื้อจากอินเทอร์เน็ตรอให้มาส่ง ชายหนุ่มยืนเท้าเอวอมยิ้มภาคภูมิใจกับความสำเร็จที่ร่วมสร้างกันกับพี่น้อง แต่แล้วสายตาที่ทอดมองก็สะดุดลงเมื่อรู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่างไป ซึ่งตอนนี้นึกออกแล้ว…
            ‘โอ้พระเจ้า! เป็นบ้านโพไซดอนทั้งทีแต่กลับไม่มีอควาเรียมซะงั้น!!’
            ซึ่งถ้าเสนอความคิดนี้ออกไปพี่น้องในบ้านต้องส่ายหัวดิ๊ก ๆ เป็นแน่ งั้นเอาเป็นแค่โหลปลาทองทรงกลมแล้วกัน เพิ่มเติมคือปลาในโหลเป็นปลาปลอม ไม่อย่างนั้นมีหวังปลาทั้งโหลได้เป็นอาหารว่างของออมเล็ตแน่ ๆ
            เสียงกุกกักดังมาจากห้องนอนชาย จากนั้นสามหนุ่มบ้านโพไซดอนก็พากันลากกระเป๋าออกมา ไทสัน เจโรม และซันซ์มีเหตุให้ต้องไปนิวโรม
            พี่ใหญ่ของบ้านต้องรีบกลับไปดูแลภรรยาที่ตั้งท้องได้อ่อน ๆ น้องชายคนรองไปเยี่ยมเอลล่ากับไทสันพร้อมกับอยู่ยาว ๆ และจะกลับหลังจากงานเลี้ยงต้อนรับสมาชิกใหม่จบลง ส่วนซันซ์ต้องกลับไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยนิวโรม ดีนเองก็อยากไปร่วมงานฉลองแต่ก็ติดนัดว่าจะออกจากค่ายไปพร้อมกับแมคเคนซี จึงได้แต่ส่งของขวัญเป็นซีดีเพลงไปให้คุณเอลล่าภรรยาของไทสัน
            “ไปดีมาดีนะพวกนาย โชคดีทุกคน”
            ดีนโบกมือบ๊ายบาย ยืนส่งพี่ชายน้องชายที่ออกเดินทางจากหน้าประตูบ้านหมายเลขสาม ตอนนี้ภายในกระท่อมที่แสนคึกคักจึงเงียบสนิท เหลือแต่เพียงดีน รีชา และเจ้าหญิงนิทราของบ้านที่ไม่รู้ตอนนี้อยู่ที่ไหน
            “บ้านเงียบชะมัด…”
            ชายหนุ่มเลิกเสื้อขึ้นเกาพุงแกรก ๆ ก่อนจะยักไหล่เบา ๆ แล้วหันกลับไปที่รูปปั้นพ่อ เริ่มลงมือทำความสะอาดเสียทีหลังจากที่มัวชื่นชมความสำเร็จของห้องสัตว์เลี้ยงอยู่นาน…
https://i.imgur.com/05OLEsE.png
            ดอกไม้บูชาที่แห้งเหี่ยวในแจกันถูกเปลี่ยนใหม่ อย่างไรเสียดอกไม้จริงย่อมดีกว่าดอกไม้พลาสติก หลังทำความสะอาดทั้งรูปปั้นและห้องโถงเสร็จชายหนุ่มก็นั่งลงแหมะ เอนหัวพิงกับฐานปูนปั้น
            “พ่ออยู่ไหม? ดูผมอยู่หรือเปล่า?”
            ชายหนุ่มไถ่ถาม แม้ไม่ได้ยินเสียงตอบแต่เขารู้สึกได้ถึงไอเย็น ๆ รอบกาย มันสดชื่นเหมือนแหวกว่ายในกระแสน้ำ ไม่ใช่ลมหนาวของเหมันต์ฤดู แปลว่าพ่อรับรู้การกระทำของเขา อาจมองดูอยู่จากที่ไหนสักแห่งแต่ปากไม่ว่างตอบ ฉะนั้นดีนจึงไม่เสียดายน้ำลายที่จะคุยตอบรูปปั้นของพ่อ
            “สวัสดีปีใหม่ครับพ่อ ความจริงแล้วผมฝากคุณน้าสวัสดีปีใหม่พ่อแหล่ะ แต่ผมมาบอกเองอีกทีดีกว่า ยังไงเราก็ไม่ได้อยู่ห่างไกลกันขนาดนั้น… ใช่ไหม?”
            ด้วยบทสนทนานี้ดีนหวนนึกถึงฉาก ‘จงจำไว้’ ในอนิเมชั่นยอดเยี่ยมตลอดกาลเรื่อง ‘เดอะ ไลอ้อนคิง’ ปีหนึ่งเก้าเก้าสี่.. ในหนังการ์ตูนราชสีห์องค์เก่าตายแล้วกลายเป็นดวงดาวตามความชื่อของเผ่าสิงโต แต่ชีวิตจริงของเขาแตกต่างกันนิดหน่อย พ่อไม่ได้ตายแต่เป็นเทพเจ้าที่ตายไม่ได้แทนเนี่ยสิ จะว่าคล้ายกันก็นิดหน่อย
            ช่างมัน.. เขาเล่าต่อ
         “พ่อรู้ไหม มีใครฟ้องพ่อแล้วหรือยัง? หนึ่งวันหลังจากที่เราเจอกันที่บ้านพักตากอากาศ ที่พ่อบอกว่า ‘แล้วเจอกันที่โอลิมปัส’ บอกตรง ๆ ว่าผมไม่รู้เลยว่าพ่อหมายถึงอะไร จนกระทั่งเช้าวันนั้นที่รีชกับเจรี่แต่งตัวสวยหล่อไปขึ้นรถบัสกันน่ะ วันนั้นพ่อเสียใจหรือเปล่าที่ไม่พบผมที่โอลิมปัส?”
            ดวงตาสีเปลือกไม้เหลือบมองขึ้นไปยังพระพักตร์ของรูปปั้นเจ้าสมุทร ทว่ารูปปั้นก็ไม่ได้ตอบอะไรเหมือนเดิม
            “หลังจากนั้นไม่นานเจ้าเทพโลกิตัวร้ายมันมาบุกค่ายพร้อมกับมอนสเตอร์อีกเป็นฝูง วันนั้นอย่างกับวันนรกแตก คนที่เหลือในค่ายพยายามต่อสู้ป้องกันค่ายเอาไว้แต่สุดท้ายบาเรียค่ายก็แตก น่าเจ็บใจชะมัด แถมงานนี้มีคนตายอีกต่างหาก น่ากลัวเป็นบ้าเลย…”
            ดีนหลุบตาลงมองไปที่ฝ่ามือของตัวเอง มันไม่ได้สั่นระริกเฉกเช่นเวลาที่เขานึกถึงเรื่องร้าย ๆ ในชีวิต บางทีน้ำที่คุณดีให้ดื่มอาจได้ผลดีกว่าที่คิด แม้จะทำให้หายขาดจากการคิดเรื่องกังวลไม่ได้ แต่อย่างน้อยมันก็ยังบรรเทาไม่ให้อาการกำเริบในระยะยาว ไม่แน่ว่าหากบำบัดอย่างต่อเนื่องอาจได้ผลที่ดีกว่านี้
            “ผมไปงานศพของเด็กคนนั้นมา เอลลิส.. เขาคือลูกของเทพแอรีส ถ้านับญาติกันก็เหมือนว่าเป็นหลานชายของผมใช่ไหมครับ? ผมกับเด็กคนนั้นไม่ได้สนิทกันเท่าไร พูดก็พูดเถอะเหมือนผมถูกหมั่นหน้าฝ่ายเดียวมากกว่า บางทีอาจจคล้ายกับที่ผมรู้สึกต่อพ่อของเขามั้ง… บอกตรง ๆ ว่าผมก็ไม่ได้ชอบเทพแอรีสเท่าไร ชอบส่งภารกิจติ๊งต๊องมาให้เด็กทำเสี่ยงตาย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เห็นใจเขานะ ถึงเทพจะมีลูกมากมาย แต่การสูญเสียลูกชายไปทั้งคนแม้แต่เทพสงครามยังร้องไห้ ผมเห็นมากับตา…”
            ดีนเม้มริมฝีปาก เขาไม่กล้าถามว่าหากพ่อเสียลูกไป อาจจะเป็นเขาหรือพี่น้องสักคนในบ้านพ่อจะเสียใจไหม ดีนรู้คำตอบแน่นอนอยู่แล้วว่า ‘ต้องเสียใจสิ’ ไม่ว่าจะเป็นซันซ์ที่ไม่ค่อยสนิทกับพ่อ หรือรีชาลูกสาวคนเล็กที่พ่อเอ็นดูสุด ๆ เลยก็ตาม แต่ว่าเทพโพไซดอนยังให้ความเมตตาพวกเขาเช่นเดียวกับบุตรธิดาคนอื่น ๆ ไม่มีแบ่งแยกลูกรักหรือลูกชัง
            อาจนิ่งเงียบนานเกินไป… ดีนจึงรู้สึกได้ถึงสายน้ำและเสียงของพ่อที่สื่อเข้ามาในจิต
            『เอลวินลูกรัก ความเห็นอกเห็นใจต่อมิตรหรือศัตรูของเจ้าคือคุณสมบัติที่เจ้าชายแห่งแอตแลนติสพึงมี หากสงสารและเห็นใจแอรีสลูกก็จงปลอบใจเขาเถิด』
         “จริงด้วยแฮะ.. ขอบคุณนะครับพ่อที่ชี้ทาง ผมคิดว่าไปช่วยปลอบใจพี่แอริสเขาหน่อยดีกว่า ยังไงพวกเราก็… ญาติกันใช่ไหม?”
            เสียงจากรูปปั้นไม่ตอบอะไรอีก ดีนสัมผัสไม่ได้ถึงคำตอบว่าใช่และไม่ใช่ คาดว่าบางทีเทพแห่งโอลิมปัสอาจไม่อยากนับญาติกันและกัน ความขัดแย้งในครอบครัวเกิดรอยร้าวนานเกินไปและคงไม่อาจสมานกันดี เป็นเรื่องที่รู้สึกเจ็บปวดจนชวนให้หายใจติดขัด
            『ครอบครัวเรา… มันก็เป็นแบบนี้』
            “โอเค.. ครอบครัวเรามันก็เป็นแบบนี้.. ก็ได้” ชายหนุ่มเอ่ยตามน้ำเสียงอ่อนใจ คงมีแต่ต้องจำยอม
            แต่ไม่รู้แหล่ะ ดีนไม่ชอบให้ความสัมพันธ์ในครอบครัวร้าวฉาน อาจเพราะว่าเขาเติบโตมาในบ้านที่รักใคร่กันเกินไปทั้งที่ไม่มีใครเป็นญาติกันจริง ๆ เขาไม่ยอมให้เทพโอลิมปัสทะเลาะกันเองด้วยเรื่องไร้สาระหรอก ในเมื่อนอกจากเรื่องในโอลิมปัสแล้วยังมีเทพจากภายนอกที่ไม่ได้ประสงค์ดีต่อพวกเราเท่าไร
            “ถึงจะรู้ว่าครอบครัวเรามันก็แบบนี้แต่จะพยายามเชื่อมรอยร้าวให้มันกลับมาสมานกันได้เอง เหมือนกับกาวที่พ่อให้มาไงครับ ติดแน่นเหมือนกับปูนฉาบ!” ดีนหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะลุกพรวดขึ้น ตอนนี้เขามีเป้าหมายแรก (ความจริงอาจเป็นเป้าหมายที่สองหรือสาม) ที่จะทำในปีนี้แล้ว “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับพ่อ แล้วว่าง ๆ จะมาคุยด้วยใหม่ อ้อจริงสิ ผมมีแผนจะไปช่วยพ่อที่นีออมด้วยล่ะ คงออกเดินทางเร็ว ๆ นี้มั้ง ยังไงก็อวยพรให้ผมปลอดภัยด้วยนะครับ”
            บุตรเจ้าสมุทรจากไปแล้ว ทิ้งไว้แต่เทพเจ้าที่อยู่หลังรูปปั้นที่น่าจะกำลังอยู่ในอาการงงงวย
            『กาว… อะไร? 』
            แต่บางทีลูกชายคนนี้ชอบพล่ามไปเรื่อย อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้...
https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXclDPJmwkPm0zPwQioUu6PF46oOz4pNIXoZ1XIDiK77JespWQzkHkT8S9ZscoVThYdD47j90NxZGNC-m-z6Sk7ZcTfzQL39baggzME4JycaHp_W15Tc5NZvMpIm5h1RH1LJczwUaw?key=DqA1R80joGK8R_6GC5yb_xDEทำความสะอาดรูปปั้นรับปีใหม่
เปลี่ยนดอกไม้ในกระถางหน้ารูปปั้นโพไซดอน

Dean โพสต์ 2025-1-19 01:03:08

<div align="center"><img width="200" _height="35" src="https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXdYE6JTHszKtlTACTCq6UN6Zszpzv9RYvbiTi6XGJEOodEgL2I-kuuQFx38S_7QHJygFg4Lg1ulgosKC3ii1_k9eMBia6qLUhxgJSrM5Ac8Q3LFweKVgzl_Bz730-JH3ohuSyV2XQ?key=R0Ubh-gwltaBupiqXlHUNukd" border="0" alt="">281<img width="200" _height="35" src="https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXdAnza3ratqLzxX6Bxk6-fwXG1NGAXPrBxfmgrTrz1i67xptMK33yQaRATASUUb0JZKVeGrinZ_0oaTMhrW8lyroJtADc4dD0NWGjJWYnMIQmaQ2AduBUn9ru5m2Q2soCy_UBm0AQ?key=R0Ubh-gwltaBupiqXlHUNukd" border="0" alt=""></div><div align="center">เป็นบุตรแห่งโพไซดอนมันไม่ง่าย</div><div align="left">               </div> <div align="left">               ใครบางคนเคยพูดไว้ ‘เป็นเดมิก็อดมันไม่ง่าย’ แต่ผมขอบอกเลยว่า ‘เป็นบุตรแห่งโพไซดอนยากกว่า’</div> <div align="left">               .</div><div align="left">               .</div><div align="left">               .</div> <div align="left">               15/01/2025 เวลา 16.20 น.</div> <div align="left">               ช่วงนี้ดีนใช้เวลาทั้งวันขลุกอยู่กับคอกม้าและห้องสัตว์เลี้ยงในบ้านโพไซดอน พอค่ำหน่อย (ยังมีศัพท์คำว่า ‘ค่ำ’ อยู่ในพจนานุกรมอยู่ไหม?) ถึงค่อยไปที่บ้านเฮคาทีเพื่อซุกหัวนอน</div> <div align="left">               ตั้งแต่ที่แมคเคนซีจับพลัดจับผลูถูกภารกิจคำพยากรณ์เด้งอัดหน้า กำหนดการเดินทางจึงถูกเลื่อนออกไปทั้งหมดจากที่พวกเขาทั้งสองต้องออกเดินทางเมื่อห้าวันที่แล้วจนมาถึงวันนี้ก็ยังเตรียมตัวกันไม่เสร็จ</div> <div align="left">               เป็นเรื่องช่วยไม่ได้… ‘การเป็นเดมิก็อดมันก็ไม่ง่ายแบบนี้’</div> <div align="left">               ดีนได้แต่ปลอบใจตัวเอง แม้ว่าเขาจะค่อนข้างกลัวการไปทำภารกิจเดินทาง แต่ในเมื่อคนรักได้รับมอบหมายการเดินทางเขาก็ยินดีจะช่วยเหลือ</div> <div align="left">               ทว่า…</div> <div align="left">               ‘แต่ฉันไม่อยากให้นายผิดใจกับพ่อ นายควรไปช่วยคนในครอบครัวของนายนะ ส่วนฉันก็จะไปช่วยคนในครอบครัวของฉันเหมือนกัน’</div> <div align="left">               คำพูดของคนรักฟังมีเหตุผล เพราะว่าหากเขาไม่ช่วยครอบครัวอาจมีคนซวยจากภัยสึนามิก็ได้ นีออมถูกสร้างโดยใช้เหล็กของโลกไปตั้งยี่สิบเปอร์เซ็น จะยอมให้ถูกทำลายไปง่าย ๆ ทั้งที่เมืองยังสร้างไม่เสร็จดีได้ยังไง น่าเสียดายที่ภารกิจของทั้งสองต้องทำงานแข่งกับเวลาไม่อย่างนั้นดีนคงดอดไปช่วยงานแมคเคนซีก่อนแล้วค่อยไปช่วยหาเสียงช่วยพ่อ (พูดแล้วก็เหมือนว่าพ่อจะลงแข่งเลือกตั้งเป็นประธานาธิบดียังไงก็ไม่รู้) แม้จะเข้าใจเหตุผลแต่ก็รู้สึกนอยด์นิดหน่อย</div> <div align="left">               แต่ส่วนที่ทำให้นอยด์มาก ๆ เกิดขึ้นหลังจากนั้น แฟนสุดหล่อของเขาดันไปชวนสาวสวยที่ไม่รู้จักถึงสองคนเป็นเพื่อนร่วมภารกิจเดินทาง ตอนแรกเขาคิดว่าอีกฝ่ายจะชวนซิลเวอร์หรืออเล็กเซย์ไปด้วยเสียอีก ตอนนั้นพอรู้ว่าคนรักชวนใครไปทำเอาดีนรู้สึกร้อนวูบที่หน้าจนกล้ามเนื้อแก้มกระตุกเบา ๆ แต่ก็จำเป็นต้องทำเป็นยิ้มรับแล้วก็พูดว่า ‘อ๋อ สองคนนั้นเหรอ’ แล้วก็ทำเหมือนไม่มีอะไร ทั้งที่ตัวเองหึงจนหน้ามืด</div> <div align="left">               แต่ว่าดีนไม่อยากทำตัวเป็นแฟนงี่เง่า ทั้งที่ตัวเองโคตรจะงี่เง่า การทำเป็นเห่อห้องสัตว์เลี้ยงที่เพิ่งสร้างเสร็จจึงเป็นทางเลือกที่ดี</div> <div align="left">               .</div><div align="left">               .</div><div align="left">               .</div> <div align="left">               “พี่จ๋าแย่แล้ว! เกิดเรื่องขึ้นกับท่านพ่อแล้วค่ะ!”</div> <div align="left">              น้องน้อยรีชาสะพายกระเป๋าวิ่งดุ๊ก ๆ เข้ามาในบ้านอย่างรีบร้อน สีหน้าของเธอค่อนข้างตระหนก</div> <div align="left">               “ใจเย็นก่อนรีช เมื่อกี้เธอว่าไงนะ? พ่อเป็นอะไร?”</div> <div align="left">               ปรับโหมดจะคนแอบงอนแฟนแทบไม่ทันเมื่อน้องสาวเกิดเรื่องใหญ่ หากเอาตัวแปร ‘โพไซดอน’ และ ‘ปัญหา’ มารวมกันหนุ่มร่างสูงก็เหงื่อตก</div> <div align="left">               ‘ทำตรีศูลหายที่ไหนอีกหรือเปล่าวะ…’</div> <div align="left">               รีชาสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนสงบสติอารมณ์แล้วเริ่มเล่า</div> <div align="left">               “คือว่างี้ค่ะ มีข่าวมาว่าปรากฏการณ์ ‘ลานีญา’ ทำให้อารมณ์เทพโพไซดอนและเทพเนปจูนตีกันและไม่ภาคใดภาคหนึ่งคุมอยู่” รีชาเม้มปากก่อนจะเอ่ยถามตาใส “ว่าแต่ลานีญาคืออะไรคะ เหมือนลาซานญาหรือเปล่า?”</div> <div align="left">               “พรืด…” กำลังเครียด ๆ อยู่ก็หลุดขำ มือใหญ่วางบนหัวยัยตัวเล็กก่อนจะยีเบา ๆ “เอาล่ะ ได้เวลาเรียนวิชาวิทยาศาสตร์พื้นฐานแล้ว.. ‘ลานีญา’ คือปรากฏการณ์ธรรมชาติที่ผิวน้ำของมหาสมุทรแปซิฟิกมีอุณหภูมิต่ำลง เลยทำให้พื้นที่บริเวณเอเซียตะวันออกเฉียงใต้มีฝนตกมากกว่าปกติ แต่บางพื้นที่ในโลกอย่างเช่นทวีปแอฟริกาจะแห้งแล้ง ซึ่งจะตรงกันข้ามกับ ‘เอลนีโญ’ ที่จะทำให้อุณหภูมิสูงกว่าปกติ..”</div> <div align="left">               รีชานิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักที่ดูไม่ออกว่าเธอเข้าใจจริงไหมหรือว่าแค่ทำเป็นรับรู้ไปงั้น ๆ</div> <div align="left">               “อารมณ์แปรปรวนเกี่ยวข้องกับเอลนีโญกับลานีญางั้นเหรอ…”</div> <div align="left">               เป็นอะไรที่น่าสนใจดี ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรว่าอะไรเป็นอะไร แต่ให้เดาว่าโพไซดอนน่าจะมีผลต่อเอลนีโญ ส่วนเนปจูนคงมีผลต่อลานีญา แต่การที่ทั้งสองภาคควบคุมร่างไม่ได้จนเกิดภัยพิบัติแบบนี้ มันอาการของคน ‘ไบโพลาร์กำเริบ’ ชัด ๆ</div> <div align="left">               ‘นี่ไง ความยากของการเป็นบุตรโพไซดอน’</div> <div align="left">               “แล้วแบบนี้ทำไงดีล่ะ พ่อจะหายเองได้ไหม หรือว่าต้องมีอะไรเรียกสติ”</div> <div align="left">               ดีนครุ่นคิด ตอนนี้มีเหตุการณ์อีเทอนัลซันไชน์ที่แย่อยู่แล้ว โลกไม่อยากถูกซ้ำเติมด้วยมหาพายุพัดเมืองชายฝั่งจนจมหายไปหรอกนะ</div> <div align="left">               “หนูก็ไม่รู้ค่ะ แต่ว่าหนูอยากช่วยท่านพ่อ พี่ดีนสนิทกับท่านพ่อเรียกน้ำวน ๆ ไปช่วยคุยกับท่านพ่อได้ไหมคะ?”</div> <div align="left">               “เดี๋ยวสิรีช ตอนนั้นพ่อดูดพี่ไปเอง ทำเองไม่ได้หรอกนะ”</div> <div align="left">               แต่เหมือนสองพี่น้องรู้ใจกัน สายเลือดโพไซดอนหันขวับไปทางรูปปั้นมหาเทพที่โถงหลักอย่างพร้อมเพรียง</div> <div align="left">               “แต่เราลองติดต่อพ่อกันดีกว่า”</div> <div align="left">               “ได้ค่ะ”</div> <div align="left">               ดีนและรีชาเดินไปจับมือรูปปั้นโพไซดอนกันคนละมือ หลับตาภาวนาจิตนึกถึงบิดาอย่างที่เคยทำตอนขอพร ในยามปกติ ไม่ว่าพ่อจะสื่อสารตอบกลับหรือไม่เขามักจะรู้สึกถึงสายน้ำห้อมล้อมอยู่เสมอ ทว่าครั้งนี้ดีนไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่าและเย็นมือ</div> <div align="left">               “ไม่รู้สึกถึงพ่อเลยแฮะ…”</div> <div align="left">               “หนูก็ไม่รู้สึกเหมือนกัน ง่า… ทำไงดีล่ะ หนูอยากขอพรท่านพ่อให้เทสย่อยวิชาคณิตศาสตร์วันพรุ่งนี้ผ่านอยู่เลย”</div> <div align="left">               “เดี๋ยวรีช พ่อไม่ได้ให้พลังพวกเราแบบนั้น!” อดจะขำกับความไร้เดียงสาของน้องสาวไม่ได้ ถ้าขอให้ช่วยวิชาว่ายน้ำสิอาจจะพอไหว (?) “พี่ว่าพวกเรามาลองกันอีกทีเถอะ”</div> <div align="left">               “อื้อ! ได้ค่ะ!”</div> <div align="left">               แม้จะบอกว่าลองกันอีกครั้ง แต่เอาเข้าจริงสองพี่น้องสายเลือดโพไซดอนลูบ ๆ คลำ ๆ รูปปั้นเจ้าสมุทรอยู่เป็นชั่วโมงถึงจะรู้สึกถึงตัวตนอันแผ่วบางของเทพโพไซดอน</div> <div align="left">               “อ๊ะ.. เหมือนเมื่อกี้จะจับจิตของพ่อได้แป๊บนึงแฮะ”</div> <div align="left">               “จริงเหรอคะ หนูไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย” รีชาส่ายหน้าก่อนจะพยายามสัมผัสถึงพ่อใหม่ ซึ่งดีนก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเมื่อตะกี้นี้เขาคิดไปเองหรือเปล่า </div> <div align="left">               “ฮึ่ม.. พี่ว่าเรามัวแต่ทำแบบนี้น่าจะไม่ได้ประโยชน์อะไร เอางี้ไหม เราหาวิธีเรียกสติพ่อในตอนที่พวกเราไม่อยู่กันดีกว่า”</div> <div align="left">               “อื้ม หนูก็ว่าอย่างนั้นค่ะ ตอนนี้หนูเริ่มหิวแล้วด้วย.. ว่าแต่เราจะทำยังไงกันดีคะ อัดเสียงเรียกชื่อพ่อแล้วเปิดวนซ้ำเหรอ?” รีชาเสนอ</div> <div align="left">               “เอ่อ… พี่ว่าไม่ดีมั้ง ถ้าพวกเราได้ยินแต่เสียงตัวเองเรียกชื่อพ่อคงหลอนน่าดู แต่การเปิดอะไรสักอย่างเพื่อเรียกพ่อเป็นความคิดที่ดี”</div> <div align="left">               แม้ข้อเสนอของรีชาออกจะแปลกประหลาด แต่นั่นกระตุ้นไอเดียให้ดีนคิดอะไรบางอย่างออก ชายหนุ่มยกโทรทัศน์ในอยู่ในห้องนั่งเล่นมาตั้งวางไว้ตรงหน้าของรูปปั้นเทพโพไซดอน จากนั้นเชื่อมต่อบลูทูธแล้วส่งคลิปม้าหนึ่งชั่วโมงตั้งค่าให้เล่นต่อเนื่องให้รูปปั้นของพ่อดู</div><div align="left"> </div><div align="left" style="text-align: center;">

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/WKi5s91a7OU?autoplay=1&loop=1&playlist=WKi5s91a7OU" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe>

</div> <div align="left">               “ถ้าพ่อมีสติสักแว้บนึงแล้วได้เห็นม้าที่พ่อชอบน่าจะอารมณ์ดีขึ้น”</div> <div align="left">               “มันจะได้ผลใช่ไหมคะ” รีชาเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะว่าเธอยังสัมผัสถึงโพไซดอนไม่ได้เลยเนี่ยสิ</div> <div align="left">               “ไม่รู้สิ.. ก็แค่ลองไว้ เดี๋ยวพี่จะไม่อยู่หลายวัน ต้องฝากรีชคอยเปลี่ยนคลิปน้องม้าให้พ่อดูทุกวันด้วยนะ ส่วนตอนนี้.. เธอหิวแล้วใช่ไหม? ไปกินมื้อเย็นกันเถอะ”</div> <div align="left">               “ได้เลย! ให้เป็นหน้าที่ของหนูเองค่ะ!”</div> <div align="left">               จากนั้นสองพี่น้องก็ตรงไปโถงอาหาร จากนั้นค่อยกลับมาให้อาหารเย็นเจ้าออมเล็ตต่อ พอถึงเวลาพลบค่ำจึงได้เวลาที่ดีนจะกลับไปหาแฟนที่บ้านเฮคาที</div> <div align="center"><img width="583" _height="67" src="https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXeAx0leInPXSXPGMWXcT6hWadEbFqNcbh2M9_WzLqiwhZi151GC8KJBWUS0ftoXzbM3HFGWfvXrHaDqJWV0grDHK7wNgr88luEg09WPtpK6tU7CdarynYlaa-Xzw7S4nXLIPRZjbw?key=R0Ubh-gwltaBupiqXlHUNukd" border="0" alt=""></div><div style="text-align: center;">กิจกรรม: ร่วมกันหาวิธีผ่อนคลายมหาสมุทร +15 EXP และ +5 ความโปรดปราน</div>

Dean โพสต์ 2025-5-5 08:42:58

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2025-5-5 13:48 <span style="font-size: medium; font-family: Sarabun; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXdRmNBS-15aaCx9tu4MqdhMqIdXG3C7Lq9Y234sqkqnIPzrjh1Lg0ISv_BJJmfxbwhSUCyqRZTtxSlgyXttA-Z43Gow2EpQQdciye4tODlag6l0i0Qo4AhIDnIZgJ__l9kDGr2OcQ?key=1nXHCSJeKp1UNncsd_HXfdlJ" width="200" height="35"><span style="color: rgb(255, 140, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">321<span style="font-size: medium; font-family: Sarabun; color: rgb(255, 140, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXfTpDgWhWe1DqWp9LFu0CsbrQJhiJa7KuGL0x0LXDHJXKvd1ENj8_J5qPQ3Y6k2IFiS8fz7LCP1pZkOA86m-Qrx4Dqkbo5fVeept4W2-nnqLnziWN3Z3W1grXWtchjvV_IEvbJ-vQ?key=1nXHCSJeKp1UNncsd_HXfdlJ" width="200" height="35"><span style="color: rgb(245, 222, 179); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เข็มกลัดของพวกเรา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               <span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(FRI) 04/04/2025  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               หยุดหนึ่งวันก่อนที่จะไปกระโจมต้องประสงค์อีกครั้ง ดังนั้นที่ปรึกษาบ้านโพไซดอนจึงมีเวลาสะสางเรื่องต่าง ๆ ในกระท่อมของตัวเอง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               นานแล้วที่ดีนไม่ได้กลับมายังกระท่อมหมายเลขสามของตัวเองเพราะมัวแต่ถูกกักบริเวณ (โดยสมัครใจ) ที่กระท่อมหมายเลขยี่สิบ ตอนแรกดีนคิดว่าไข่เหลืองจะจำหน้าเขาไม่ได้ แต่เมื่อเห็นหน้ากันเจ้าลูกสิงโตตัวใหญ่ก็กระโดดโถมเข้าใส่ ลากลิ้นสาก ๆ เลียหน้าเสียจนเจ้าของตัวจริงต้องทำหน้ายู่ การกระทำของมันไม่ต่างอะไรจากหมาที่ไม่ได้เจอเจ้าของมานาน ติดแต่ว่าลูกนีเมียนตัวนี้ตัวใหญ่เขื่องน้ำหนักเยอะพอ ๆ กับสุนัขพันธุ์ใหญ่น้ำหนักกว่าสี่สิบปอนด์ โถมร่างใส่แต่ละที หากยืนตั้งหลักไม่ดีก็มีเซล้ม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               เล่นกับลูกสิงโตจนมันผลอยหลับไปตามประสาแมวยักษ์ที่ต้องนอนวันละยี่สิบชั่วโมงเสร็จก็ได้เวลาทำงานบ้าน งานปัดกวาดเช็ดถูกต้องมา ตอนนี้บ้านโพไซดอนมีคนเหลืออยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดอยู่น้อย แล้วยิ่งวันนี้เป็นวันศุกร์ที่น้องสาวคนเล็กอย่างรีชาต้องไปโรงเรียน ที่กระท่อมหลังนี้จึงเหลือเพียงดีนและเจโรมกันแค่สองคน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               .<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               .<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               . <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               …กิจกรรมช่วงเช้า… <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “นายได้ติดต่อพ่อบ้างไหม?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               จู่ ๆ ดีนก็เอ่ยถามน้องชายที่อายุห่างกันไม่กี่ปีเรื่องเกี่ยวกับพ่อ ในขณะที่เขากำลังใช้ไม้กวาดหยากไย่ปัดป่ายไปตามเพดานห้องที่ทำจากไม้ ไล่แมงมุมตัวน้อยที่แอบมาหลบอาศัยใต้ชายคาบุตรแห่งท้องทะเล ไว้ไปสร้างบ้านชักใยที่อื่นนะชาร์ล็อตเว็บ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ก็มีบ้างนะครับ แต่ไม่ค่อยได้สัญญาณอะไรจากพ่อกลับมาเลย แถมช่วงนี้ยังเหมือนกับว่าพ่อหายไปไหนก็ไม่รู้ด้วยสิ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               เจโรมตอบกลับด้วยน้ำเสียงอู้อี้ผ่านแมสก์ปิดหน้าป้องกันฝุ่นขณะทำความสะอาด สาว ๆ แฟนคลับหมอนี่ต้องเกลียดเขาแน่ ๆ ที่ใช้งานพ่อหนุ่มไอดอลสุดหล่อให้มาทำงานบ้านอย่างหนัก ก็อย่างว่า… พวกเธอไม่มีเจโรมที่บ้านอะนะ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ส่วนสาเหตุที่สัญญาณของโพไซดอนติด ๆ ดับ ๆ ขาด ๆ หาย ๆ มาจากหลายอย่าง ทั้งอาการจิตแปรปรวนส่วนตัว ไหนจะเสียใจจากการสูญเสียชู้รักที่เป็นฮิปโปแคมปัสไปอีก และอีกส่วนก็เป็นเพราะดีนนี่แหล่ะที่ทุ่มศรัทธาให้แก่เทพเนปจูนจนมีพลังมากกว่าแล้วได้ครอบครองร่างราชาไว้ชั่วคราว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               เรื่องนี้เงียบ ๆ ไว้ไม่บอกน้องที่บ้านก็แล้วกัน… <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ถ้างั้น เราควรเปิดทีวีสารคดีม้าจ่อให้พ่อดูต่อไหม?” แกล้งซื่อทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทำเป็นถามเรื่องสารคดีม้าที่เปิดไว้ข้ามเดือนซะเลย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ผมว่าวิธีนี้อาจจะไม่ได้ผล ถ้าพ่อดูม้าแล้วหายก็น่าจะหายตั้งแต่เดือนที่แล้ว ๆ ล่ะครับ เปิดทีวีค้างไว้นาน ๆ วงจรข้างในจะเสียเอา เผลอ ๆ ลัดวงจรหนักเข้าจะทำไฟไหม้บ้านได้ด้วยครับ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “งั้นปิด ปิดดีกว่า ไม่ถึงครึ่งปีไฟก็ไหม้ค่ายมาสองรอบแล้ว ครั้งที่สามอย่าให้มาจากกระท่อมของพวกเรา” ส่วนครั้งที่สี่นั้นไม่ควร... <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “รับทราบ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ตกลงกันเรียบร้อยเจโรมก็ปิดโทรทัศน์ที่ทำงานหนักมาเป็นเวลากว่าสองเดือน ตอนนี้ให้พลทหารที่ชื่อว่าทีวีปลดประจำการไปก่อนเพื่อคูลดาวน์ร่างกาย (?) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               กว่าจะทำความสะอาดบ้านเสร็จอะไรเสร็จก็เลยมาถึงช่วงบ่าย พักรับประทานอาหารที่ซื้อมาจากมินิมาร์ทกันพร้อมกับคุยนั่นนี่ตามประสาพี่ชายน้องชายไปด้วย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “เจรี่นี่ของฝากจากนีออม” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “อ๊ะ ขอบคุณครับ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ดีนยื่นเสื้อฮาวายให้กับน้องชาย เขาเลือกเสื้อทีมโพไซดอนที่มีสีสันและรูปลักษณ์ที่คล้ายกัน คล้ายกับตัวที่เขามี ตัวที่ให้เทพเนปจูนไป และเหมือนกับที่เผาบูชาเทพีแอมฟิไทรต์ไปด้วย เจโรมรับมันมาแล้วลองสวมทับไปกับสเวตเตอร์ที่สวมใส่อยู่ทันที เห็นว่าใส่ได้ก็โอเค <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “เจรี่สอนฉันหน่อยสิ ฉันอยากส่งให้ซันซ์ ไทสัน แล้วก็ภรรยาของเขาด้วย ต้องส่งตรงไหนนะ ตอนนั้นคนขายบอกว่ามีบริการส่งของวาร์ปไปได้ด้วย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “อ๋อ ถ้าจะส่งของให้คนอื่นต้องทำแบบนี้ครับ ไปที่ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้ ใส่เบอร์ของปลายทางเข้าไป จากนั้นแสกนของที่อยู่ตรงหน้าแล้วกดส่ง แต่ว่ามันมีค่าบริการด้วยนะชิ้นละห้าสิบดอลลาร์ครับ” เจโรมขยับเข้าไปสอนดีนการใช้สมาร์ทโฟนเดดาลัสใกล้ ๆ  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “โอเคเข้าใจแล้ว ดีนะที่ใช้ดอลลาร์แทนดรักม่า” ดีนฟังการสอนจากนั้นพยักหน้าหงึกหงัก “แอบแพงเหมือนกันแฮะ ค่าส่งห้าสิบดอลลาร์ต่อชิ้น แต่ด้วยเทคโนโลยีก็เข้าใจได้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ขอให้ได้บ่นนิดหน่อยจากนั้นเขาก็ลองแสกนเสื้อฮาวายส่งให้ซันซ์ เสื้อฮาวายแบบเดียวกันส่งถึงปลายทางอย่างรวดเร็วพอ ๆ กับเงินในบัญชีที่ถูกหักไป ลองส่งข้อความไปคอนเฟิร์มน้องชายที่อยู่ต่างรัฐเสียหน่อย อีกฝ่ายได้รับของอย่างดี มันโผล่ออกมาตอนที่ซันซ์กำลังฟังเลคเชอร์วิชาประวัติศาสตร์โรมันอยู่พอดีเลย… <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               พอทำได้ครั้งหนึ่งก็เริ่มสนุก ดีนจึงส่งของไปหาไทสันด้วย แต่ส่งข้อความไปบอกเจ้าตัวก่อนจะได้ไม่ตกใจ… 

<style>
 .chat-something {
 width: 550px;
 height: 700px;
 background: linear-gradient(to bottom, #05445E, #189AB4 );
 border-radius: 30px;
 box-shadow: 0 8px 15px rgba(0, 0, 0, 0.2), 0 4px 6px rgba(0, 0, 0, 0.1);
 display: flex;
 flex-direction: column;
 overflow: hidden;
 }
 .chat-box {
 flex: 1;
 padding: 15px;
 overflow-y: auto;
 }
 .chat-header {
 text-align: center;
 font-size: 1.5rem;
 font-weight: bold;
 color: #444;
 margin-bottom: 20px;
 }
 .profile-pic {
 width: 90px;
 height: 90px;
 background-color: #fff;
 border-radius: 50%;
 margin: 0 auto 10px;
 display: flex;
 justify-content: center;
 align-items: center;
 overflow: hidden;
 }
 .profile-pic img {
 width: 100%;
 height: 100%;
 object-fit: cover;
 }
 .meessage {
 display: flex;
 align-items: center;
 margin-bottom: 15px;
 }
 .meessage img {
 width: 40px;
 height: 40px;
 border-radius: 50%;
 margin-right: 5px;
 }
 .meessage .bubble {
 padding: 10px 15px;
 border-radius: 20px;
 max-width: 70%;
 transition: transform 0.2s ease, box-shadow 0.2s ease;
 }
 .meessage .bubble:hover {
 transform: translateY(-5px);
 box-shadow: 0 4px 8px rgba(0, 0, 0, 0.2);
 }
 .sent {
 justify-content: flex-end;
 }
 .sent .bubble {
 background: #f1a25b;
 color: #000;
 border-top-right-radius: 0;
 }
 .received .bubble {
 background: #75E6DA;
 color: ##05445E;
 border-top-left-radius: 0;
 }
 .chat-input {
 display: flex;
 padding: 10px;
 background: ; #fff
 border-top: 1px solid #e0e0e0;
 }
 .chat-input input {
 flex: 1;
 padding: 10px;
 border: none;
 border-radius: 20px;
 outline: none;
 font-size: 16px;
 }
 .chat-input button {
 margin-left: 10px;
 padding: 10px 15px;
 background: #000;
 color: #fff;
 border: none;
 border-radius: 20px;
 font-size: 16px;
 cursor: pointer;
 transition: background 0.3s ease;
 }
 .chat-input button:hover {
 background: #646464;
 }
</style>

<div align="center">
<div class="chat-something">
<div class="chat-box">
 <div class="profile-pic">
 <img src="https://i.imgur.com/fI4vZsR.png" alt="profile">
 </div>
 <div class="chat-header">TYSON</div>

<div align="right" =""="">   D.E.A.N.: </div>
 <div class="meessage sent" style="color: rgb(128, 128, 128);">
 <div class="bubble" style="text-align: left;"><img src="https://i.imgur.com/23VQCGf.gif"></div>
 </div>
 <div class="meessage sent" style="color: rgb(128, 128, 128);">
 <div class="bubble" style="text-align: left;">เดี๋ยวส่งของไปให้นะพี่ชาย </div>
 </div>

<div align=" left" =""="" style="text-align: left;">           TYSON: </div>
 <div class="meessage received" style="">
 <img src="https://i.imgur.com/fI4vZsR.png" alt="TYSON">
 <div class="bubble" style="text-align: left;">ส่งอะไรเหรอ? </div>
 </div>

</div>

<div class="chat-input">
 <input type="text" placeholder="Type a message...">
 <button>Send</button></div>

</div></div>

 <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ส่งอะไรไปให้ไม่บอกหรอก ให้อีกฝ่ายเซอร์ไพรส์เอง ส่วนคนที่อยู่ทางนี้คงรู้อยู่แล้ว.. 

<style>
 .chat-something {
 width: 550px;
 height: 700px;
 background: linear-gradient(to bottom, #05445E, #189AB4 );
 border-radius: 30px;
 box-shadow: 0 8px 15px rgba(0, 0, 0, 0.2), 0 4px 6px rgba(0, 0, 0, 0.1);
 display: flex;
 flex-direction: column;
 overflow: hidden;
 }
 .chat-box {
 flex: 1;
 padding: 15px;
 overflow-y: auto;
 }
 .chat-header {
 text-align: center;
 font-size: 1.5rem;
 font-weight: bold;
 color: #444;
 margin-bottom: 20px;
 }
 .profile-pic {
 width: 90px;
 height: 90px;
 background-color: #fff;
 border-radius: 50%;
 margin: 0 auto 10px;
 display: flex;
 justify-content: center;
 align-items: center;
 overflow: hidden;
 }
 .profile-pic img {
 width: 100%;
 height: 100%;
 object-fit: cover;
 }
 .meessage {
 display: flex;
 align-items: center;
 margin-bottom: 15px;
 }
 .meessage img {
 width: 40px;
 height: 40px;
 border-radius: 50%;
 margin-right: 5px;
 }
 .meessage .bubble {
 padding: 10px 15px;
 border-radius: 20px;
 max-width: 70%;
 transition: transform 0.2s ease, box-shadow 0.2s ease;
 }
 .meessage .bubble:hover {
 transform: translateY(-5px);
 box-shadow: 0 4px 8px rgba(0, 0, 0, 0.2);
 }
 .sent {
 justify-content: flex-end;
 }
 .sent .bubble {
 background: #f1a25b;
 color: #000;
 border-top-right-radius: 0;
 }
 .received .bubble {
 background: #75E6DA;
 color: ##05445E;
 border-top-left-radius: 0;
 }
 .chat-input {
 display: flex;
 padding: 10px;
 background: ; #fff
 border-top: 1px solid #e0e0e0;
 }
 .chat-input input {
 flex: 1;
 padding: 10px;
 border: none;
 border-radius: 20px;
 outline: none;
 font-size: 16px;
 }
 .chat-input button {
 margin-left: 10px;
 padding: 10px 15px;
 background: #000;
 color: #fff;
 border: none;
 border-radius: 20px;
 font-size: 16px;
 cursor: pointer;
 transition: background 0.3s ease;
 }
 .chat-input button:hover {
 background: #646464;
 }
</style>

<div align="center">
<div class="chat-something">
<div class="chat-box">
 <div class="profile-pic">
 <img src="https://i.imgur.com/fI4vZsR.png" alt="profile">
 </div>
 <div class="chat-header">TYSON</div>

<div align="right" =""="">   D.E.A.N.: </div>
 <div class="meessage sent" style="">
 <div class="bubble" style="text-align: left;"><div style="text-align: right;">[คุณส่งพัสดุถึง TYSON จำนวน 2 ชิ้น</div><div style="text-align: right;">ค่าบริการ $100]</div></div>
 </div>

<div align=" left" =""="" style="text-align: left;">           TYSON: </div>
 <div class="meessage received" style="">
 <img src="https://i.imgur.com/fI4vZsR.png" alt="TYSON">
 <div class="bubble" style="text-align: left;">นี่มันเสื้อฮาวายคู่นี่นา ซื้อให้ฉันกับเอลล่าเหรอ ขอบคุณนะ </div></div>

<div align="right" =""="">   D.E.A.N.: </div>
 <div class="meessage sent" style="color: rgb(128, 128, 128);">
 <div class="bubble" style="text-align: left;"><div style="text-align: right;">ไม่ใช่เสื้อคู่แต่เป็นเสื้อทีมต่างหาก</div></div>
 </div>
 <div class="meessage sent" style="color: rgb(128, 128, 128);">
 <div class="bubble" style="text-align: left;"><div style="text-align: right;">ฉันซื้อมาจากนีออมฝากพวกเราทุกคนเลย</div></div>
 </div>
 <div class="meessage sent" style="color: rgb(128, 128, 128);">
 <div class="bubble" style="text-align: left;"><div style="text-align: right;">น่าเสียดายไม่มีไซส์เด็กทารก ไม่งั้นฉันซื้อให้หลานด้วย</div></div>
 </div>

<div align=" left" =""="" style="text-align: left;">           TYSON: </div>
 <div class="meessage received" style="">
 <img src="https://i.imgur.com/fI4vZsR.png" alt="TYSON">
 <div class="bubble" style="text-align: left;">น่าดีใจกว่าเดิมอีก</div></div>
 <div class="meessage received" style="">
 <img src="https://i.imgur.com/vgjDp9E.png" alt="ว่าง">
 <div class="bubble" style="text-align: left;">ขอบคุณนะที่คิดถึงพวกเรา</div></div>
 <div class="meessage received" style="">
 <img src="https://i.imgur.com/vgjDp9E.png" alt="ว่าง">
 <div class="bubble" style="text-align: left;">เอลล่าเองก็ฝากขอบคุณ เธอบอกว่าชอบมาก</div></div>

<div align="right" =""="">   D.E.A.N.: </div>
 <div class="meessage sent" style="color: rgb(128, 128, 128);">
 <div class="bubble" style="text-align: left;"><div style="text-align: right;">ดีใจที่พวกนายชอบนะ</div></div>
 </div>
 <div class="meessage sent" style="color: rgb(128, 128, 128);">
 <div class="bubble" style="text-align: left;"><div style="text-align: right;">พวกเราทุกคนรอคอยนายกลับมา</div></div>
 </div>
 <div class="meessage sent" style="color: rgb(128, 128, 128);">
 <div class="bubble" style="text-align: left;"><div style="text-align: right;">แล้วก็รออุ้มหลานด้วย</div></div>
 </div>

</div>

<div class="chat-input">
 <input type="text" placeholder="Type a message...">
 <button>Send</button></div>

</div></div> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ได้รับข้อความตอบกลับมาแบบนี้ก็ถือว่าได้ ตอนนี้พี่น้องบ้านโพไซดอนก็น่าจะได้ของฝากกันถ้วนหน้าแล้วล่ะ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               .<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               .<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               . <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              …กิจกรรมช่วงบ่าย…<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ฉันเห็นคนที่บ้านไดโอนีซุสมีเข็มกลัดประจำบ้านด้วยน่ะ ฉันเลยกะว่าจะทำ นายว่าไง?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ดีนเอ่ยถามหลังจากที่พวกเขาเพิ่งอิ่มจากของหวานยามบ่ายได้ไม่นาน (แน่นอนว่าเจโรมแตะแคลอรีไปนิดเดียว) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ก็ดีนะครับ ผมคิดว่าพี่จะไม่สนใจแล้วซะอีก” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ก็เข็มกลัดน่ะสร้างได้นานแล้ว แต่บุตรแห่งโพไซดอน (คนที่เป็นที่ปรึกษาของบ้านเสียด้วย) กลับเพิ่งรู้ว่าสามารถสร้างของแบบนี้ขึ้นมาได้ด้วยเหมือนกัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ก็เพราะว่าไม่รู้เนี่ยแหล่ะ ฉันชอบสัญลักษณ์ของทีมเวิร์คอยู่แล้ว…” ไม่อย่างนั้นคงไม่ซื้อเสื้อฮาวายที่เหมือนกันมาแจกให้พี่น้องใส่ “เอาล่ะ.. เราจะเริ่มกันจากตรงไหนดี?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “เห็นถามนึกว่ามีแผนอยู่แล้วเสียอีก” เจโรมหัวเราะน้อย ๆ “ผมคิดว่าน่าจะต้องเริ่มจากการออกแบบตัวเข็มกลัดก่อน พี่จะทำเป็นแบบไหนครับ เป็นพิน รูปทรงสวย ๆ หรือว่าเข็มกลัดกลม” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ฉันอยากได้แบบพินหรือที่เป็นรูปทรงนะมันสวยดี เคยดูคลิปที่ใช้ทรายในการเป็นแม่พิมพ์แล้วเทโลหะหลอมเหลวลงไป ไม่น่าจะยาก พวกเราเองก็น่าจะทำกันได้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ฟังดูน่าสนใจนะครับ ผมก็เคยเห็นคลิปแบบนั้นเหมือนกัน แต่ว่าเราจะไปเอาอุปกรณ์มาจากไหนกันดี?” เจโรมถาม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ตอนนั้นที่สร้างห้องสัตว์เลี้ยงเรายังเก็บพวกเครื่องมือช่างอยู่ในห้องเก็บของ ส่วนเบ้าหลอมน่าจะยืมมาจากโรงหลอมเหล็กได้ แต่ตรงห้องรับแขกนี่น่าจะไม่เหมาะ ถ้างั้นหลังจากได้แบบแล้วเราไปคราฟงานกันหลังบ้านดีไหม?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ได้ครับ ถ้างั้นผมไปหยิบกระดาษกับเครื่องเขียนมาก่อน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               เจโรมลุกขึ้น เขาอยู่กับรีชาเพียงแค่สองคนมานานพอที่จะรู้ว่าอุปกรณ์วาดเขียนของน้องสาวอยู่ตรงไหน เมื่ออุปกรณ์พร้อมสองหนุ่มเริ่มออกแบบเข็มกลัดในแบบที่ตัวเองชอบหลายอย่างเพื่อหาแบบที่ดีที่สุด แต่จนแล้วจนรอดดูเหมือนว่าทักษะการวาดภาพของทั้งสองจะมีไม่มากพอ จนกระทั่งมือดีกลับมาจากโรงเรียน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               .<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               .<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               . <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">              …กิจกรรมช่วงเย็น… <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “เอ๋ พี่ ๆ กำลังออกแบบเข็มกลัดกันอยู่เหรอคะ ให้หนูช่วยอะไรไหม?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดจิตรกรน้อยของบ้านก็กลับมาแล้ว” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ดีนโพล่งออกมาด้วยความโล่งอก เขาไม่รีรอที่จะยัดสมุดสเก็ตใส่มือของธิดาคนเล็กของบ้าน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “พวกพี่วาดอะไรกันคะ บ้านเราไม่ได้มีสัญลักษณ์เป็นงูสักหน่อย?” ธิดาน้อยกะพริบตาปริบ ๆ มองงานศิลปะด้วยสีหน้าฉงน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ก็ประมาณนี้… ฝีมือทางศิลปะที่พวกเขามีกัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               หลังจากที่รีชารับสมุดสเก็ตภาพมาวาดเขียนร่างแบบได้ไม่นาน ก็ได้ภาพร่างของเข็มกลัดประจำบ้านโพไซดอนมาหลายแบบหลายสไตล์แล้วก็หน้าตาเหมือนเข็มกลัดไม่ใช่งู <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “เท่าที่หนูคิดออกก็น่าจะประมาณนี้ พวกพี่มีแบบที่ชอบกันไหมคะ? แล้วก็บางอัน เอ่อ… หนูไม่รู้ว่าจะทำออกมาได้ไหมนะคะ เอาตามความชอบล้วน ๆ เลย” เด็กหญิงตอบด้วยความประหม่า เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกได้จับงานใหญ่เลยไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “อย่ากังวลไปเลยน่ารีช เดี๋ยวพวกพี่จัดให้เอง ไหนดูซิ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ดีนรับสมุดสเก็ตภาพมาดูเข็มกลัดที่ออกแบบโดย รีชา แคมพ์เบลล์ อย่างละเอียด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ‘พอวาดออกมาดูดีก็ดันเลือกยากอีกแฮะ…’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               แต่มีดีไซน์หนึ่งที่ชายหนุ่มคิดว่านี่แหล่ะน่าสนใจที่สุด มันเป็นรูปตรีศูลที่วางทับกรอบทรงกลมแล้วมีคลื่นน้ำอยู่ด้านใจ น้อยแต่มาก เรียบแต่โก้ ไฮแฟชั่น (?) น่าจะเป็นอันที่น้องสาวเปรย ๆ ออกมาว่าทำยาก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “พี่ชอบอันนี้นะ แต่ว่าส่วนที่เป็นสีน้ำเงินนี่ทำจากแก้วเหรอ?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “จะว่างั้นก็ได้ค่ะ” รีชาพยักหน้าหงึกหงัก ใจนึงก็ดีใจที่พี่ชายดูออก แถมยังทักแบบที่เธอชอบพอดี “หนูก็ชอบแบบนี้ที่สุดเลยนะ แต่ว่ามันทำยากใช่ไหมคะ?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ขอพี่คิดก่อน… บางทีถ้าไม่ต้องใช้แก้วแต่ว่าเป็นเรซินก็น่าจะได้นะ นายว่าไงเจรี่?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ความเห็นของเราน่าจะตรงกันนะครับ ผมเองก็ชอบแบบนี้ที่สุดเหมือนกัน แล้ววิธีการที่พี่ดีนว่าก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ด้วย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “เยี่ยมเลย! ถ้างั้นก็ได้สามเสียงแล้วที่ชอบแบบเดียวกัน ถือว่ามติเกินครึ่งได้แล้วหรือเปล่านะ ถ้าไม่นับรวมไบรท์กับริปลี่ย์ที่ไม่อยู่ (หรืออาจจะหลับ) ถ้าจะแย้งเสียงของซันซ์กับไทสันรวมกันก็ไม่ถึงครึ่งอยู่ดี เราตกลงทำแบบนี้กันเลยดีไหม ถือเป็นการเซอร์ไพรส์ทั้งคู่ตอนที่กลับมาฮาล์ฟบลัดด้วย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ถึงจะดูเผด็จการไปหน่อย แต่ที่พี่ดีนพูดมันก็ใช่ครับ แล้วอีกอย่างผมคิดว่ายังไงพวกเขาก็ต้องดีใจแหล่ะ” เจโรมออกความเห็น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “อย่าพูดว่าเผด็จการน่า ที่นี่ดินแดนเสรี มีเผด็จการซะที่ไหนกัน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               คำตอบของดีนทำเอาเจโรมหัวเราะแห้ง ถ้าบอกว่าประเทศนี้ก็พอเข้าใจได้ แต่ถ้าพูดถึงโลกแห่งทวยเทพที่ครอบทับความจริงอยู่ก็ไม่ค่อยแน่ใจเลยแฮะ… <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “พวกพี่ ๆ มีอะไรให้หนูช่วยอีกไหมคะ คือว่าหนูอยากรีบไปอ่านหนังสือ” รีชาพูดแทรกขึ้นมาหลังจากเห็นว่าพี่ชายทั้งสองไม่ได้คุยกันเรื่องเลือกแบบแล้ว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ได้สิรีช ขั้นตอนต่อไปเป็นอะไรที่ค่อนข้างอันตรายกับเด็กด้วย จะว่าไป… ช่วงนี้เด็กนักเรียนน่าจะเตรียมสอบกลางภาคกันอยู่สินะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               พวกเดมิก็อดที่ยังเรียนไม่จบส่วนใหญ่เข้าเรียนที่โรงเรียนแอลไอไอเอในลองไอแลนด์กัน ดีนพอจะรู้เรื่องสอบนี้จากการที่คุยกับสาวน้อยบ้านอะโฟร์ไดท์เมื่อวาน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “อ๋อ เปล่าค่ะ คือว่าหนูจะอ่านนิยายเรื่องนี้ให้จบ กำลังถึงตอนพีคเลยค่ะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               รีชาช็อตฟีลด้วยการหยิบหนังสือนิยายออกมาจากกระเป๋า หน้าปกเป็นภาพตัวการ์ตูนชายกับชายในอิริยาบทหวานซึ้ง ข้าง ๆ เป็นชื่อเรื่องแสนยาวเหยียดอย่าง ‘เกิดใหม่เป็นสัตว์รับใช้ของสวรรค์ก็ว่าแย่แล้ว แต่งานก็ทำไม่ได้เพราะเจ้านายหล่อจนใจจะวายทุกวัน! แถมพักหลัง ๆ เหมือนจะถูกใช้เป็นหมอนข้างด้วย แบบนี้มันใช้อำนาจในทางที่ผิดรึเปล่า!?’ที่เมื่ออ่านได้แต่อ้าปากค้าง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ‘นิยายสมัยนี้ชื่อยาวเชี่ย ๆ !’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ดีนและเจโรมอุทานในใจออกมาแทบพร้อม ๆ กันโดยมิได้นัดหมาย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ‘ว่าแต่… รีชเริ่มอ่านนิยายบอยส์เลิฟตั้งแต่เมื่อไร คงไม่ใช่ตั้งแต่ที่รู้ว่าเราคบกับแมคซี่หรอกนะ!?’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               พอคิดได้แบบนั้นพี่ชายที่แสนดีอย่างดีนก็หยิบนิยายของน้องสาวมาสแกนเนื้อหาของนิยายทันทีว่ามีเนื้อหาสิบแปดบวกหรือเปล่า แต่จากการพลิกดูปกหน้าปกหลัง ตรวจเรทอายุไม่ใช่เรทอาร์ก็วางใจได้ส่วนหนึ่ง แถมภาพประกอบด้านในก็ไม่มีอะไรต้องห้ามด้วย เขาจึงคืนนิยายชื่อยาวเล่มนั้นให้กับน้องสาวคนเล็ก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “โอเครีช น่าจะไม่มีฉากอันตราย เธออ่านได้ แต่ก็อย่าลืมอ่านหนังสือสอบด้วยล่ะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ค่า~~” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               เด็กหญิงรับนิยายคืนมาจากนั้นก็รีบวิ่งเข้าห้องนอนเพื่อไปอ่านนิยายรักหวานแหว๋วที่เธอติดงอมแงม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ทำตัวเหมือนเป็นคุณพ่อเลยนะพี่ชาย ถ้าเจอฉากอันตรายจะไม่ให้เธออ่านเหรอ?” พอได้ทีเจโรมกระแซะแซว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “รีชกำลังอยู่ในวัยกำลังโตก็ต้องดูแลให้ถูกทิศถูกทางหน่อยล่ะ ยังไงเด็กอายุยังไม่ถึงสิบแปดก็ยังไม่ควรรู้เรื่องอย่างว่านอกจากในวิชาเพศศึกษาหรอกใช่ไหมล่ะ?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               จริงจังขนาดนี้แต่ใครเล่าจะรู้ว่าคนพูดก็กระดากปาก พี่ชายที่ดูจะแสนดีคนนี้ดันแสบซ่าตั้งแต่อายุเข้าสิบห้าขวบ ถ้าน้อง ๆ รู้ว่าเขาเคยก่อวีรกรรมอะไรมาบ้างคงได้แต่พูดเป็นเสียงเดียวว่า ‘อย่างนายเนี่ยนะมีหน้ามาสอน!’ ก็เพราะว่ามีประสบการณ์มาก่อนเนี่ยแหล่ะเลยอยากให้น้องที่ยังเล็กซึมซับวัยเด็กอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ไปนาน ๆ อย่าเพิ่งรีบขุ่นเหมือนใครบางคนแถวนี้เลย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ฉันว่าได้เวลาทำงานต่อแล้วล่ะ ต้องไปยืมอุปกรณ์หลอมเหล็กมาจากโรงหลอมแล้วก็มูฟกันไปทำงานที่หลังบ้านกันเลย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปตักทรายที่ชายหาดมาสำหรับเป็นแม่พิมพ์นะครับ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ทั้งคู่ต่างแยกย้ายกันไปหาของ ในฐานะที่ดีนเป็นที่ปรึกษาของบ้านโพไซดอนดีนจึงมีหน้าที่ไปหยิบยืมเครื่องมือต่าง ๆ มากจากโรงหลอมเหล็ก อาธิ เบ้าหลอม เครื่องจุดไฟพกพา เรซิน และอื่น ๆ ที่จำเป็น สำคัญที่สุดเห็นจะเป็นถุงมือกันความร้อนที่ไครอนย้ำนักย้ำหนาให้ใส่ให้เรียบร้อยก่อนเรียนหลอมแร่ทุกครั้ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               เมื่อกลับมาถึงบริเวณหลังบ้านที่เป็นสระว่ายน้ำเขาก็เห็นว่าเจโรมกลับมาพร้อมกับทรายเนื้อละเอียดกระถางใหญ่ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               เริ่มจากการวางวัตถุลงไปในทรายเพื่อสร้างแม่พิมพ์ ตรงกรอบที่เป็นห่วงทรงกลมเจโรมใช้แหวนมากดเป็นหลุมวงกลม ส่วนตรีศูลน้อยที่ตั้งอยู่ตรงกลางก็ใช้เครื่องประดับรูปตรีศูลที่มีอยู่อย่างมากมายในบ้านมาปั๊มเป็นแม่แบบ  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “แบบนี้น่าจะโอเคไหมครับ?” เจโรมถาม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ฉันว่าโอเคนะ อัตราส่วนก็ดูใกล้เคียงกับที่รีชออกแบบด้วย ส่วนโลหะ.. ลูกเทพแบบพวกเราใช้ของธรรมดา ๆ หลอมไม่ได้หรอกเนอะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ดีนวางเงินดรักม่าและโลหะสัมฤทธิ์วิเศษลงไปในเบ้าหลอมจำนวนหนึ่ง จากนั้นจุดไฟที่เตาเพื่อหลอมละลายโลหะดังกล่าว คัดแยกสิ่งสกปรกในโลหะออกมาตามที่ไครอนเคยสอนเขาหลอมแร่ในคาบแรก ๆ จะว่าไปนี่ก็ผ่านมาเกือบปีได้แล้วหรือยังนะที่เขาเรียนหลอมแร่ครั้งสุดท้ายค้างเอาไว้ โชคดีที่ยังจำวิธีการทำได้อย่างแม่นยำ เมื่อโลหะทั้งสองละลายเข้ากันได้ดีแล้วดีนก็เทโลหะพิเศษร้อน ๆ ลงไปในหลุมทราย จากนั้นรอให้มันเซ็ตตัวและเย็นลง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               โครงเข็มกลัดโลหะชิ้นแรกออกมาอย่างสวยงาม แม้อาจจะไม่ใช่งานปราณีตมากมายเพราะเป็นมือใหม่หัดคราฟ แต่ก็ดูดีใช้ได้เลยทีเดียวหากไม่เพ่งมองหาจุดตำหนิที่มีอยู่เยอะแยะเต็มไปหมด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “ชิ้นแรกโอเคเลยแฮะ งั้นที่เหลืออีกหกอันก็ทำพร้อมกันทีเดียวเลยแล้วกัน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ขั้นตอนการดำเนินงานเป็นไปเหมือนในตอนแรก โครงเข็มกลัดบ้างอันใช้ได้แต่ก็มีบางส่วนที่บูด ๆ เบี้ยว ๆ จากการทำแม่พิมพ์ทรายได้ไม่ได้ แต่การเทเหล็กหลอมลงไปใหม่ก็ไม่ใช่ปัญหา เมื่องานผ่านคิวซีมาแล้วก็ถึงขั้นตอนของการทำเรซินที่อยู่ด้านในกรอบ ทั้งสองช่วยกันละลายเรซินจากนั้นผสมสีฟ้าลงไปจนกว่าจะรู้สึกชอบ เทกลิ๊ตเตอร์ลงไปอีกนิดเพิ่มความวิบวับแก่ตัวชิ้นงาน เมื่อเรซินหลอมเหลวได้ที่แล้วก็เทลงมันลงไปในกรอบจากนั้นรอให้แห้ง จากนั้นชุบเคลือบเรซินใสเพื่อความเงางามอีกที ก่อนจะใช้กาวร้อนติดชิ้นงานเข้ากับเข็มกลัด จนในที่สุดเข็มกลัดประจำบ้านโพไซดอนทั้งเจ็ดชิ้นก็เสร็จสิ้นอย่างสวยงาม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               ใครไม่ชมก็ขอชมตัวเองไว้ก่อน…<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <img src="https://i.imgur.com/aFoV9ZI.png" width="160" _height="160" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “เรียบร้อย ภูมิใจชะมัดเลย!” ดีนปากเหงื่อ พอเห็นชิ้นงานออกมาดีแล้วก็ปลื้มปริ่มอย่างบอกไม่ถูก “นอนหลับสนิทแน่คืนนี้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               จากนั้นชายหนุ่มก็ทอดกายลงนอนบนพื้นหินราวกับว่าเขาจะหลับได้ทันทีหลังเสร็จงานต่าง ๆ ที่เหนื่อยมาทั้งวัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               “อย่าเพิ่งนอนสิครับ เรายังต้องเคลียร์อุปกรณ์กันอีกนะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               เสียงของเจโรมเรียกทำให้รั้งสติของดีนขึ้นมาใหม่ เขาดีดตัวผึงขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วราวกับถูกกดปุ่มเปิดสวิทช์ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               จริงด้วย… ต้องเก็บกวาดสถานที่จากนั้นก็ต้องเอาอุปกรณ์ทั้งหมดไปคืนที่โรงหลอม หลังเสร็จงานจะได้หลับสนิทเต็มตื่นจริง ๆ เสียทีนึง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXf7fyw02p75Udj0qQIszpPKXHdhhiXt9A1qLgkd9P9VgZE6rkdt2N8GxrSXlH5oHHDAMajFBkvrDGGYoxwH3udJWu4wO4Rot5jOK7WJZQn3YlDv9xIqyV4ffcrj1oFn0bjDYz3q?key=1nXHCSJeKp1UNncsd_HXfdlJ" width="583" height="67">มอบ [เสื้อฮาวาย] ให้ [เจโรม ปาร์ค ซึงยอน]+10 โบนัสความสนิท จาก มาลาแห่งอัสสัมชัญ +5 โบนัสความสนิท จาก ดอกกุหลาบน้ำเงินทอง <img src="static/image/hrline/line3.png" border="0" alt=""> มอบ [เสื้อฮาวาย] ให้ [ไทสัน] มอบ [เสื้อฮาวาย] ให้ [เอลล่า]มอบ [เสื้อฮาวาย] ให้ [ซันซ์ มาเดิล เคานต์] ส่งของขวัญทางสมาร์ทโฟนเดดาลัส ค่าธรรมเนียมการส่งของทางไกล 3 ชิ้น = 150 ดอลลาร์ <img src="static/image/hrline/line3.png" border="0" alt=""> <div align="left" style="outline-style: none;"><div align="center" style="outline-style: none;">แบบฟอร์มส่งเข็มกลัด</div></div><div align="left" style="outline-style: none;"><div align="center" style="outline-style: none;">กลุ่มเทพเจ้าของคุณ: โพไซดอน</div></div><div align="left" style="outline-style: none;"><div align="center" style="outline-style: none;">รูปภาพเข็มกลัดขนาด 20x20 px: <a href="https://i.imgur.com/dALKsgY.png">LINK</a></div></div><div align="left" style="outline-style: none;"><div align="center" style="outline-style: none;">รูปภาพเข็มกลัดขนาด 84x84 px: <a href="https://i.imgur.com/WcRfzR3.png">LINK</a> แถมขนาด 160x160: <a href="https://i.imgur.com/aFoV9ZI.png">LINK</a> ใช้ เงิน 7 ดรักม่า และ แร่สัมฤทธิ์วิเศษ 7 ก้อน ในการหลอมเข็มกลัด สำหรับ Player สร้างเข็มกลัดจำนวน 3 ชิ้น (ดีน ไบร์ท และริปลี่ย์)</div><div> </div></div>

หน้า: 1 2 [3]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver