[บ้านใหญ่] สถานพยาบาลประจำค่าย - บ้านใหญ่ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Mackenzie โพสต์ 2025-1-18 00:11:53

Dean โพสต์ 2025-5-15 07:25:46

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXevu8dwzI4qH6R7g91qVZI5rKmWGfjbZAn4cX0u3Hc2s5is7iXZW72zMPMMQm2lv_5_eO9J6QPVXbwRHfJC9BckG_ADHOI5EqUVM_rERY8gm8Ot4s_h-eqMo_X2Ox1W712KwzqWuA?key=qHTEEWcrELBf40x1RqRvyw328https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXf3NCFbMhVkRfEZZwclrmIl2fjs6ZSlwhmBIci9Nw-wKtXakg8pN8rM4jlCDdsCH9YKbv5tYrTRyzmEd5nUR_Ack9czv0FTpYwXrPIy6B_8qR4Iuhe4f5wG5zMRRCRY-A4VUbn_?key=qHTEEWcrELBf40x1RqRvywรับยาวิเศษ
            (TUE) 13/05/2025 เวลา 16.00 น.
            หลังจากรับคำปรึกษาและกรอกแบบฟอร์มสำหรับภารกิจเดินทางแล้ว ดีนรู้ได้ทันทีว่าสิ่งต่อไปที่เขาจะต้องทำคืออะไร.. นั่นก็คือการมารับเสบียงอาหารเทพหรือน้ำทิพย์จากศูนย์พยาบาลประจำค่ายฮาล์ฟบลัด
            “สวัสดี ผมมาขอรับยาวิเศษสำหรับการไปทำภารกิจเดินทางครับ”
         “เชิญกรอกแบบฟอร์มการเบิกจ่ายทางนี้ค่ะ”
            นางพยาบาลคนสวยยื่นแบบฟอร์มให้ดีนกรอก นี่จึงเป็นอีกครั้งของวันที่ชายหนุ่มต้องกรอกชื่ออันยาวเหยียดจนเมื่อยมือของตัวเองลงไป จากนั้นก็ไปนั่งรอให้เจ้าหน้าที่ศูนย์พยาบาลจัดการเตรียมยาให้
            บรรยากาศของห้องพยาบาลยังคงเหมือนเดิม ทุกอย่างมีสีขาวสะอาดตา ครั้งล่าสุดที่ดีนมาคือตัดแว่นสายตาซึ่งตอนนี้เขาก็ได้รับมันมาเรียบร้อยแล้วและสวมใส่อยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลา
         “สวัสดีคุณนีล มาที่ห้องพยาบาลหวังว่าจะไม่ได้เจ็บป่วยตรงไหนนะ หรือว่าแว่นที่ตัดไปมีปัญหาหรือเปล่า?”
            เสียงทักของหญิงสาวโทนเสียงเท่ดังมาจากอีกด้าน เธอคือ ‘เฟลิจิตัส คีธ’ ธิดาแห่งฮีบี้ หนึ่งในแพทย์หญิงของศูนย์พยาบาลค่ายฮาล์ฟบลัดที่ดูแลโรคเกี่ยวกับเด็ก เธอคือเพื่อนร่วมภารกิจของแมคเคนซีเมื่อหลายเดือนก่อน
            ดีนโบกมือพร้อมกับส่งเสียงทัก แอบรู้สึกผิดเป็นบ้าเลยที่เคยหึงแมคเคนซีจากเธอและรูบี้เพราะไปทำภารกิจกับแฟนหนุ่มของเขา
         “ฮาย คุณหมอ เปล่าหรอกผมสบายกายดีแต่ไม่ค่อยสบายใจเท่าไร พอดีว่าจู่ ๆ ภารกิจเดินทางก็เด้งใส่หน้าน่ะครับ” บุตรแห่งโพไซดอนยิ้มแหยตอบ
         “โอ้…” หมอคีธอุทานเพียงสั้น ๆ จากนั้นจึงเดินลิ่วมาหาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ยาวข้าง ๆ ต่อมาบทสนทนาจากความห่วงใยและอยากใส่ใจจึงเกิดขึ้น “ภารกิจเดินทางเหรอคะ คราวนี้คุณต้องเดินทางไปไหน?”
         “ต้องไปที่นิวเจอร์ซีย์ก่อนน่ะครับ จากนั้นก็ไปนู่นเลย.. เอกวาดอร์”
            “โอ้โห ไกลนะนั่น แถมยังเดินทางลำบากอีกต่างหาก” เฟลิจิตัสกุมคางพลางนึกเส้นทางว่าเอกวาดอร์อยู่ส่วนไหนของอเมริกาใต้
         “พอตัวเลยล่ะ”
            “แล้วมีเพื่อนร่วมภารกิจหรือยังคะ?” คุณหมอถาม แต่จากท่าทางของดีนแล้วเธออ่านออกได้ไม่ยากเลยว่าชวนใครไป
            “ยังไม่ได้ชวนครับ แต่มัดมือชกไปแล้ว ลงชื่อไปแล้วด้วยไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ผมหมายถึงแมคซี่น่ะ งวดนี้จะไม่ยอมคลาดจากเขาอีกเด็ดขาด”
            “ว่าแล้วเชียว” หญิงสาวหัวเราะน้อย ๆ “แล้วอีกคนล่ะ… พอจะเล่าเกี่ยวกับคำทำนายได้ไหมคะ?”
            “ได้สิ ไม่ใช่ความลับอะไรอยู่แล้ว อีกไม่เกินห้านาทีผมว่าเดี๋ยวคงมีข่าวลือเรื่องคำทำนายว่อนไปทั่วค่าย” บุตรแห่งโพไซดอนยักไหล่ จากนั้นเริ่มเล่า “ต้องไปช่วยชาร์ล็อตน้องสาวของแมคซี่ที่นิวเจอร์ซีย์น่ะครับ ตอนออกจากค่ายก็เลยต้องไปกันแค่สองคน ภารกิจนี้เกี่ยวกับเจ้าตัวร้ายที่ชื่อว่า ‘อะพอลลีออน’ จะถูกเหล่าสาวกไซคลอปส์ปลุกพลังขึ้นมาทำลายล้างโลกตามวิวรณ์… น่ากลัวเป็นบ้าเลยใช่ไหมล่ะครับ”
            “คุณชาร์ล็อต…” หมอคนสวยทำหน้านึกอยู่เล็กน้อยก่อนจะนึกออก “อ้อ หมายถึงคุณลิเลี่ยน ฉันจำเธอได้แล้ว เห็นว่าเมื่อปีที่แล้วเธอออกไปทำภารกิจมานี่คะแต่ไม่ได้ข่าวการกลับมาของกลุ่มนั้นเลย หรือว่า… อย่าบอกนะว่านี่คือภารกิจช่วยเหลือน่ะ”
            “คุณเดาได้ถูกเผง!” ดีนดีดนิ้ว ทว่าหลังจากนั้นสีหน้าและน้ำเสียงของเขาก็เจื่อนลง “จากคำทำนายบอกว่าคนหนึ่งตาย อีกคนจมลงสู่บ่อให้การลืมเลือนอะไรสักอย่าง มีแต่คนเดียวที่รอดและรอวันตายคือชาร์ล็อต ผมไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลยจริง ๆ”
            “....” คีธนิ่งเงียบไปนิดนึงก่อนจะวางมือลบบนบ่าหนาแล้วบีบเบา ๆ “คุณนีล คุณลินคอล์น แล้วก็คุณลิเลี่ยนต้องปลอดภัยค่ะ ฉันเชื่ออย่างนั้น พวกคุณถือเป็นกลุ่มคนมีฝีมือที่หาตัวจับยากนะ”
         “โธ่ ฝีมือดีหาตัวจับยากอะไรกันครับ ผมน่ะสุดจะกาก รอดมาได้เพราะดวงดีล้วน ๆ”
            ดีนไม่ได้ถ่อมตน เขาไม่เคยถ่อมตัว แต่กับเรื่องการต่อสู้น่ะ ใช้ดวงไปแล้วมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นคือเรื่องจริง
            “แต่ว่าคุณโค่นคราเคนได้ไม่ใช่เหรอคะ? มีเดมิก็อดไม่กี่คนที่ทำแบบนั้นได้หรอกนะ”
         “อะไรนะ!?” ดีนหลุดโวยออกมาทันทีเมื่อรู้ว่ามีคนนอกกลุ่มโพไซดอนรู้เรื่องนี้ด้วย เขาเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำเสียงดังเกินไปจึงลดน้ำเสียงลงมาเป็นแทบกระซิบ “คุณหมอไปรู้เรื่องนี้มาจากไหนน่ะ อย่าบอกนะว่าแมคซี่ก็รู้เรื่องนี้ด้วยแล้ว… ตายล่ะ!”
         “หืมมมม?” เฟลิจิตัสเลิกคิ้วสูง แรกเริ่มไม่เข้าใจ แต่ด้วยความฉลาดเฉลียวก็พอจะจับต้นชนปลายได้จากอาการล่กเหมือนทำความลับแตกของคนตรงหน้า “ฉันได้ยินลูกก๊อบลินของน้องชายที่บ้านเล่าให้เขาฟังน่ะค่ะ เห็นว่าได้เพื่อนใหม่ชื่อวูล์ฟเฟียหรืออะไรนี่แหล่ะ เด็กพวกนั้นชอบไปเล่นกันแถวคอกม้ากันบ่อย ๆ แต่เหมือนลูกก๊อบลินตัวนั้นถูกเลี้ยงโดยเพกาซัสก็เลยพูดภาษาคนไม่ได้… พูดได้แต่ภาษาก๊อบลินกับร้องฮรี้ ๆ”
            “โธ่เอ๊ย เจ้าไข่ผำเองสินะ”
            ถึงกับต้องยกมือขึ้นกุมขมับ เขาขอให้พี่น้องปิดเรื่องถูกคราเคนชนเรือจนต้องนอนโรงพยาบาลแอตแลนติสแรมเดือน แต่กลับลืมบอกสัตว์เลี้ยงของตัวเอง ว่าห้ามให้สัตว์เลี้ยงของเธอเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้สัตว์เลี้ยงของใครฟัง                            ก็หวังว่าคนเก็บตัวอย่างแมคเคนซีจะไม่ไปได้ยินข่าวลือเรื่องนี้จากที่ไหนเข้า
         “อย่าบอกนะว่าคุณไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณลินคอล์นน่ะ?”
         “ก็… ไม่ได้บอก ใครจะกล้าบอกล่ะครับว่าถึงชนะแต่ก็ถูกคราเคนรัดจนเกือบตาย”
         “หืมมมม?” เฟลิจิตัสขึ้นเสียงสูงอีกครั้ง เพราะความจริงจากปากเจ้าตัวไม่เหมือนสารที่เธอได้รับฟังมา คุณหมอสาวจึงหัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนว่าความลับเรื่องเฉียดตายของคุณจะยังไม่ถูกเปิดเผยนะคะ เพราะที่ฉันฟังมาคะน้าไม่ได้พูดแบบนั้น วูล์ฟเฟียน่าจะเล่าวีรกรรมยกยอความกล้าหาญของคุณมากกว่าน่ะค่ะ”
         “อ๊ะ.. งั้นเหรอ งี้เป็นผมเองสิที่หลุดปากออกมาเอง” บุตรแห่งโพไซดอนเปลี่ยนจากกุมหัวมาเป็นลูบท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ
         “ถ้าคุณไม่อยากให้คนอื่นรู้ฉันจะเก็บเป็นความลับให้ก็ได้ค่ะ” ธิดาฮีบี้ยกนิ้วขึ้นจุ๊ปาก “แต่การเป็นคนรักที่ดีต่อกันควรจะไว้ใจซึ่งกันและกัน แล้วก็เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตของตัวเองไม่ว่าทุกข์หรือสุขในทุกช่วงเวลาให้กันฟังนะคะ แน่นอนว่าคนรักอาจจะเป็นห่วงหรือไม่สบายใจ แต่ฉันคิดว่าเขามีสิทธิ์ที่จะได้รู้เรื่องราวของคุณด้วยค่ะ อีกอย่างคุณนีลคงรู้สึกไม่ดีใช่ไหมคะ หากว่าคุณลินคอล์นเต็มไปด้วยความลับที่ปิดบังเอาไว้น่ะ”
         “อุก.. เถียงไม่ออกเลยแฮะ” ดวงตาสีเปลือกไม้เสมองไปทางอื่น ก็เรื่องที่ปิดบังแฟนหนุ่มน่ะมีแค่เรื่องเฉียดตายจากคราเคนเสียที่ไหน แล้วเมื่อลองคิดตามก็คงไม่โอเคจริง ๆ นั่นแหล่ะ ถ้าหากแมคเคนซีมีเรื่องปิดบังเขาไว้... “เอาไว้.. ถ้าผมมีความมกล้ามากพอจะเล่าทุกอย่างให้เขาฟังแล้วกัน”
            “นั่นก็แล้วแต่คุณนา~” หมอคีธหรี่ตาลงพร้อมกับยิ้มออกมา
         “คุณหมอคีธคะ ผลเลือดของคนไข้ออกมาแล้วค่ะ” เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่พยาบาลผู้ช่วยเรียกตัวหมอสาวพอดี ช่วงเวลาแห่งการเม้ามอยจึงน่าจะหยุดอยู่เพียงเท่านี้
         “หมดเวลาอู้งานของฉันแล้วสิ เดี๋ยวขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ ส่วนเรื่องภารกิจก็ขอให้โชคดีมีชัยกันทุกคนนะ”                            เฟลิจิตัสค้อมศีรษะให้ก่อนจะเดินเข้าห้องตรวจไป ส่วนดีนก็ได้แต่โบกมือลาพร้อมกับยิ้มเจื่อน ๆ ส่งเธอ แต่เพียงไม่นานทางห้องยาก็ประกาศเรียกชื่อ
         “คุณดีนคะ ยาที่ขอไว้ได้แล้วค่ะ”
            “ครับ ขอบคุณมากนะ”
            ร่างสูงลุกขึ้นไปรับยารักษาแผลระดับเทพไม่รู้ว่าพยาบาลจัดตัวไหนให้มาแต่แน่นอนว่าเป็นของดีร้อยเปอร์เซ็น ด้วยการตอบแทนชายหนุ่มจึงบริจาคดรักม่าเป็นค่าบำรุงรักษาจำนวนหนึ่ง

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXeju4G6EjwwCBVh1wi2zCJUDSeJKYApL0XNds5nrv98CXFDRWaaCPa3kOgW_tBgSHXcVhwkkXddZToFyIox-VyfsasLBViMRUa32qIaKUlbajqeDf-7hM9lX3Xl9ydVCCO_OL0TsA?key=qHTEEWcrELBf40x1RqRvywขอรับน้ำทิพย์หรืออาหารเทพ (รับแทนสมาชิกคนอื่น)
บริจาคเงินค่าบำรุงรักษาศูนย์พยาบาล 20 ดรักม่า

Lucas โพสต์ 2025-6-1 09:50:30

รักษาตัวและยืนยันสถานะ
   ลูคัสไม่เคยไปค่ายที่ไหนไกลกว่าสกอตแลนด์ กลาสโกลว์ เมืองที่มีมนต์เสน่ห์สำหรับเขามาก เขาหลงไหลเมืองนี้ไม่ต่างจากสนทนากับผู้หญิงที่เขานัดทานข้าวเย็นเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ละครั้งมีความหมายสำหรับเขามาก นี่เป็นครั้งแรกและตลอดชีวิตที่ต้องพำนักสถานที่ที่แม่ให้มาอยู่เพื่อความปลอดภัย โชคดีที่เหลือล็อคเก็ตไม่หายไปกับสายน้ำ
   โทมัสไม่ชอบไม่ชอบใจกับประสบการณ์การเดินทางครั้งนี้ เช่นเดียวกับลูคัสที่กำลังหงุดหงิดกับเสื้อผ้าเปียกชื้นของตัวเอง เข้าไม่ชอบใจความไม่สบายตัวของตัวเอง อากาศร้อน ลมไม่ค่อยพัดผ่านมา ยิ่งทำให้หงุดหงิดง่าย ไม่รู้ว่าชะตากรรมของพวกลูกเรือสินค้าเป็นอย่างไร
   แซเทอร์หนุ่มหันมามองพวกเขาเป็นระยะตลอดเส้นทางที่ไปค่ายพยาบาล แทบไม่พูดอะไรออกมาเลย เขาคิดว่าแซเทอร์หนุ่มกลัวอาการไม่สบอารมณ์ของโทมัสที่พร้อมระเบิดใส่ใครก็ตามที่เข้ามาหา ค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นป่า เนินเขา และชายหาด มันเหมือนค่ายพักร้อนทั่วไป แต่ที่เขาสังเกตเห็นได้ชัดคือไม่ว่าจะเป็นแซเทอร์หรือคนที่ผ่านมา พวกเขามักหลีกเลี่ยงไม่ยอมคุย พยายามเดินให้ห่างจากตัวเขามากที่สุด
   "ไม่ต้องแปลกใจหรอก ลุค บุตรหรือธิดาของพ่อเธอไม่เป็นที่ต้อนรับของลูกๆคณะเทพโอลิมปัส" โทมัสหันมาตอบพลางยิ้มให้กับเขา อย่างน้อยก็ในความคิดของเขา "พวกเธอมักโดดเดี่ยวเสมอ ทำใจไว้บ้างเถอะ" โทมัสตบไหล่เป็นการให้กำลังใจ
   "อย่าบอกนะว่านายเป็นลูกฮาเดสอีกคน" แซเทอร์หนุ่มหันมาพูดด้วยความประหลาด "ไม่ใช่หรอกใช่ไหม?" เขายังถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
   "เขาจะเป็นลูกฮาเดสหรือไม่ มันก็ไม่ใช่ธุระของแก เจ้าแซเทอร์จอมสงสัย"
   โทมัสแยกเขี้ยวใส่พลางลูบหนวดเคราเปียกชื้นของตัวเองด้วยความหงุดหงิดปนรำคาญ
   "ก็ได้ ก็ได้ ฉันไม่สงสัยแล้วก็ได้" แซเทอร์หนุ่มทำท่ายกมือสองข้างยอมแพ้
   เมื่อการต่อปากต่อคำจบลง พวกเขาทั้งสามคนเดินมาถึงค่ายพยาบาลของค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ ลูคัสเห็นว่ามีกลุ่มวัยรุ่นสวมชุดคล้ายบุรุษพยาบาลกำลังเดินเข้า-ออกสถานพยาบาล บางคนในที่นี้อายุอ่อนกว่าลุคหลายปี แซเทอร์หนุ่มพาพวกเขามายังเตียงว่างสองเตียงใกล้กัน
"พวกนายพักผ่อนอยู่ที่นี่ก่อนให้คุณสาวแสนสวยตรวจพวกนายอย่างละเอียด ส่วนฉันจะไปตามไครอนให้มาหาพวกนาย"แซเทอร์หนุ่มพูดจบ ไม่รอช้าเดินไปสนทนากับพยาบาลแล้วก็รีบเดินออกจากสถานพยาบาล
   พวกเขานอนลงบนเตียงพักผ่อนหลังจากพบเจอเหตุการ์หนักหนาสาหัส ลุคหันไปเห็นว่าโทมัสนอนหลับทันทีที่หัวถึงหมอน แต่เขามองบนเพดานมีความรู้สึกข่มตานอนหลับไม่หลับ มันอาจจะเพราะสถานที่ไม่คุ้นเคยและเพิ่งมาถึงสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยสำหรับตัวเขาเอง
"มีมนุษย์ครึ่งเทพป่วยอีกแล้วเหรอ" เสียงของสดใสของพยาบาลดังขึ้น "แต่เจคแจ้งว่าเป็นสมาชิกใหม่เพิ่งมาถึงค่าย" เธอเดินมาตรงเตียงของลุคกับโทมัส และมีคนติดตามมาด้วยสองคน
"สวัสดีมนุษย์ครึ่งเทพหน้าใหม่ ฉันคิม อามิน บุตรีของเทพอะพอลโล ฉันเป็นหมอประจำค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้" คุณหมอมีหน้ายิ้มแย้มและชี้ให้พยาบาลคนหนึ่งไปที่เตียงของโทมัสที่อยู่ถัดไป "โทมัสไปรับเธอมาเหรอเนี่ย แล้วพวกเธอบาดเจ็บจากการเดินทางตรงไหนบ้างไหม?หรือมีอาการข้างเคียงบ้างไหม?" เธอสวมเริ่มใช้สายตาประเมินอาการเบื้องต้นของลุค
"ผมลูคัส แฮร์ริสัน "ลุคทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง "พวกเราเพิ่งเดินมาจากอังกฤษ มีอาการขวัญผวาจากการเดินทางนิดหน่อยครับ"
"แน่นอนว่าฉันต้องรู้จักแซเทอร์มาดเซอร์คนนั้น เขาชอบไปรับตัวมนุษย์ครึ่งเทพของสามมหาเทพเสมอ" หมอคิมใช้ไฟฉายขนาดเล็กพกพาตรวจดูตาทั้งสองข้าง วัดชีพจรตรงข้อมือขวา "ไม่มีส่วนไหนบาดเจ็บหรือได้รับผลกระทบอะไร ส่วนอาการขวัญผวาอาจต้องใช้เวลา กว่าจะฟื้นตัว คิดไว่าไม่นานคงกลับมาเป็นปรกติ" หมอคิมประเมินอาการป่วยเห็นว่าไม่มีสิ่งใดเดินไปตรวจโทมัสแบบเดียวกับที่ตรวจกับลุค
   ไม่นานแซเทอร์ที่ชื่อว่าเจคเดินเคียงข้างมากับคนครึ่งมาคนหนึ่งอายุน่าจะมากกว่าโทมัส เขาดูเป็นคนนิ่ง สุขุม ใจเย็น จากสายตาการประเมินของลูคัส เขาทักทายหมอผู้หญิงเสร็จ ค่อยเดินมาหาลูคัสกับโทมัส
"การเดินทางเป็นยังไงบ้าง โทมัส ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม"
คนครึ่งม้าถามโทมัสที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ พลางกันมาทางลูคัส
"ถ้าไม่นับการเจอคลื่นสูง 30 เมตรในมหาสมุทร พายุเฮอร์เคน และปลาโครงกระดูกที่มาพาค่าย ที่เหลือก็ไม่มีปัญหาอะไร"
โทมัสรายงานการเดินทางด้วยท่าทางกวนประสาท มันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขากลับมาเป็นปรกติแล้ว
"สวัสดี หนุ่มน้อย ฉันชื่อไครอน เป็นผู้อำนวยการค่ายแห่งนี้ และเป็นเซนทอร์ เผื่อเธอจะไม่รู้จัก"
ไครอนยิ้มกว้างยื่นมือมาจับมือลูคัส เขย่ามือสามครั้ง ค่อยดึงกลับไป
" ผมลูคัส แฮร์ริสันครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณไครอน"
ลุคแสดงความเป็นมิตรและมารยาทด้วยการยิ้ม เพราะไม่ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันที่ได้มาเห็นอะไรที่คนภายนอกเรียกว่าตำนานที่ไม่มีอยู่จริง มีเพียงแค่ในนิยายเท่านั้น
"ฉันขอแสดงความดีใจและต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ ปลาโครงกระดูกที่โทมัสเล่ามา นั่นคงเป็นพ่อของเธอส่งมาช่วยเหลือและพามาที่ค่ายเลยสินะ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นเหล่าเทพโอลิมปัสช่วยเหลือมนุษย์ครึ่งเทพ" ไครอนพูดด้วยความแปลกใจนิดหน่อย คาดไม่ถึงว่าการมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดจะมีเทพช่วยเหลือลูกๆของพวกเขาด้วย "เพื่อเป็นการต้อนรับการมาถึงค่ายของเธอ ฉันมีเสื้อชาวค่ายฮาล์ฟบลัดให้กับเธอ ถือเป็นการมาถึงค่ายและเป็นชาวค่ายแล้ว" ไครอนยื่นเสื้อชาวค่ายฮาล์ฟบลัดมาให้ลูคัส มันเป็นเสื้อแบบเดียวกันกับที่ลูคัสเห็นระหว่างทางมาสถานพยาบาล
   ระหว่างการสนทนากันในสถานพยาบาลและกล่าวการต้อนรับสมาชิกใหม่ของค่ายฮาล์ฟบลัด พลัดมีแสงเรืองรองปรากฎเหนือศีรษะของลูคัส มันเป็นหมวกใบหนึ่งมีกลิ่นอายความมืด เย็นยะเยือก แผ่ออกมา เรืองรองกว่าแสงไฟในสถานพยาบาล จนพยาบาลและหมอคิมต่างต้องเดินมาดู โดยรักษาระยะห่างพอสมควร
"คิดไว้แล้วว่าต้องใช่ ทันทีที่โทมัสพูดถึงปลาโครงกระดูก เธอเป็นบุตรของฮาเดส นับว่าหายากทีเดียว" ไครอนสบตากับโทมัส และหันมาดูสัญลักษณ์เหนือศีรษะของลุค "สัญลักษณ์หมวกล่องหนของฮาเดส ลุค พ่อของเธอได้รับรองเธอเป็นบุตรของเขาแล้ว ลุค บุตรแห่งฮาเดส มันเป็นการยืนโดยสมบูรณ์แล้ว"
   ไม่นานแสงสว่างเรืองรอง เจิดจ้า ของหมวกล่องหนเหนือศีรษะของลูคัสได้หายไป ทันทีที่ไครอนได้กล่าวการรับรองบุตรของฮาเดสเสร็จสิ้น ทำให้เขาอดนึกถึงคำพูดของโทมัสไม่ได้ว่า คนในค่ายฮาล์ฟบลัดไม่ค่อยต้อนรันหรืออยากเข้าใกล้ลูกๆของฮาเดส แต่ความคุ้นเคยกับการอยู่คนเดียวมานาน จึงไม่ค่อยแปลกใจกับเรื่องพวกนี้
"เมื่อกี้คุณไครอน คุณพูดถึงหมวกล่องหนของฮาเดส หมวกล่องหนคืออะไรครับ"
ลูคัสสงสัยเกี่ยวกับหมวกล่องหนมาก ไม่เคยได้ยินหรืออ่านผ่านมาก่อน มันอาจจะเพราะเขาไม่ได้สนใจมันด้วยเหรือเปล่า
"สัญลักษณ์หมวกล่องหนของฮาเดสที่ปรากฎเหนือศีรษะของเธอเมื่อซักครู่นี้ มันคือสมบัติหรือาวุธประจำกายของฮาเดส บางครั้งเรียกมันว่า หมวกแห่งความมืด มันสามารถทำให้ผู้สวมใส่หมวกใบนี้ล่องหน หายตัวได้ในความมืด และมันยังสามารถควบคุมความืดได้ ตามประวัติหมวกใบนี้ถูกสร้างขึ้นโดยไซคลอปป์ มันมอบให้กับฮาเดสในการต่อสู้ในสงคามไททัน" ไครอนอธิบายและขยายความของสัญลักษณ์หมวกล่องหนให้ลูคัสและทุกคนได้รับทราบโดยย่อ"เอาล่ะ ฉันจะพาเธอไปบ้านพักของพ่อเธอ โทมัสไปด้วยกันสิ "
   ไครอนโบกมือให้ทั้งคู่ลุกขึ้นจากเตียงคนไข้ ทุกคนในค่ายรู้แล้วว่าสมาชิกใหม่ของค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นบุตรของฮาเดส เพิ่งได้รับการรับรอง ไครอนเดินนำพวกเขาสองคนออกจากสถานพยาบาลมุ่งหน้าสู่บ้านพักของฮาเดสที่ได้จัดสร้างไว้บุตรหรือธิดาได้พำนักอาศัยที่ค่ายฮาล์ฟบลัด ค่ายฤดูร้อนแห่งนี้

Parida โพสต์ 2025-9-1 20:41:43

<div style="
font-family: 'Sarabun', sans-serif;
background-color: #FAF0E6;
border: 6px solid #4B2E2E;
border-radius: 10px;
padding: 30px;
width: 90%;
max-width: 1000px;
margin: 50px auto;
box-shadow: 0 0 20px #8B4513 inset;
position: relative;
overflow: hidden;
">


<div class="draggable" style="
 font-size: 36px;
 font-weight: bold;
 text-align: center;
 color: #3B3B3B;
 margin-bottom: 10px;
 cursor: move;
">ค่ายฮาล์ฟบลัด</div>


<div class="draggable" style="
 font-size: 16px;
 color: #3B3B3B;
 text-align: right;
 margin-bottom: 10px;
 cursor: move;
">วันที่: 1 กันยายน 2025</div>


<div class="draggable" style="
 font-size: 22px;
 font-weight: bold;
 color: #3B3B3B;
 text-align: center;
 margin-bottom: 20px;
 cursor: move;
">บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 13</div>


<div style="display: flex; gap: 20px; align-items: flex-start; max-height: 600px; overflow-y: auto; padding-right: 10px;">

 
 <div class="draggable floating-image" style="flex: 0 0 280px; cursor: move;">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/1000065558.md.jpg" alt="ภาพลึกลับ" style="width: 100%; border: 4px solid #5D3A66; border-radius: 10px; box-shadow: 0 0 15px #B497BD;">
 </div>

 
 <div style="width: 2px; background-color: #4B2E2E;"></div>

 
 <div class="draggable floating-text" style="flex: 1 1 0%; font-size: 18px; line-height: 1.8; cursor: move;">
 เนื้อหาโรลเพลย์:      หลังจาก ภริดา อารยภักดีเทวราช หรือ ริดา มอบสินสงครามให้ ไครอน เรียบร้อยแล้ว ร่างกายของเธอก็พลันอ่อนแรงและหน้ามืด อาการป่วยกำเริบขึ้นอย่างกะทันหันไครอนซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ สังเกตเห็นความผิดปกติของบุตรีแห่งเทพีเฮคาทีในทันที เขาโค้งตัวลงประคองร่างของเธอที่กำลังจะล้ม ก่อนจะรีบนำตัวเธอไป สถานพยาบาลประจำค่ายฮาล์ฟบลัด อย่างรวดเร็ว      เมื่อถึงสถานพยาบาล เหล่า เดมิก็อด หน่วยพยาบาลที่ได้รับการฝึกฝนมาแล้วรีบเข้ามาช่วยเหลือทันที พวกเขาจัดให้ริดานอนบนเตียงเวทมนตร์เพื่อปรับสมดุลพลังชีวิต จากนั้นหนึ่งในพยาบาลก็ริน เนคทาร์ ออกมาอย่างระมัดระวัง“ให้เธอดื่มช้า ๆ ระวังอย่าให้เกินปริมาณ…” พยาบาลเอ่ยเตือนเสียงเบาขณะยกแก้วเนคทาร์แตะริมฝีปากริดา      ทันทีที่ของเหลวศักดิ์สิทธิ์ไหลผ่านลำคอ ริดารู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง อาการเจ็บป่วยที่รุมเร้าค่อย ๆ ทุเลาลง ใบหน้าซีดเซียวกลับมามีเลือดฝาดอีกครั้งไครอนที่ยืนอยู่ข้างเตียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พักผ่อนให้เต็มที่นะริดา… เนคทาร์จะช่วยฟื้นฟูเจ้า แต่เจ้าก็ยังต้องการเวลาเพื่อให้ร่างกายฟื้นคืนกำลังอย่างสมบูรณ์” เดินทางเข้ามารับการรักษาพยาบาลเรียบร้อยค่า          .                         

 
 </div>

</div>


<div class="draggable floating-text" style="
 font-size: 20px;
 font-style: italic;
 text-align: center;
 margin-top: 30px;
 color: #4B2E2E;
 border-top: 2px solid #4B2E2E;
 padding-top: 10px;
 cursor: move;
">
 "ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"
</div>


<div class="draggable" style="font-size: 16px; margin-top: 15px; cursor: move;">
 สถานที่: สถานพยาบาล |  หัวข้อ: สถานการณ์ฉุกเฉินในค่ายฮาล์ฟบลัด</div>

</div>


<style>
@keyframes floatText {
0% { transform: translateY(0px); }
50% { transform: translateY(-3px); }
100% { transform: translateY(0px); }
}
.floating-text {
animation: floatText 4s ease-in-out infinite;
}

@keyframes floatImage {
0% { transform: translateY(0px); }
50% { transform: translateY(-5px); }
100% { transform: translateY(0px); }
}
.floating-image img {
animation: floatImage 5s ease-in-out infinite;
}

/* Scrollbar กล่องหลัก */
div::-webkit-scrollbar {
width: 10px;
}
div::-webkit-scrollbar-track {
background: #FAF0E6;
}
div::-webkit-scrollbar-thumb {
background-color: #4B2E2E;
border-radius: 10px;
border: 2px solid #FAF0E6;
}
</style>

Parida โพสต์ 2025-9-3 00:18:16

<div style="
font-family: 'Sarabun', sans-serif;
background-color: #FAF0E6;
border: 6px solid #4B2E2E;
border-radius: 10px;
padding: 30px;
width: 90%;
max-width: 1000px;
margin: 50px auto;
box-shadow: 0 0 20px #8B4513 inset;
position: relative;
overflow: hidden;
">


<div class="draggable" style="
 font-size: 36px;
 font-weight: bold;
 text-align: center;
 color: #3B3B3B;
 margin-bottom: 10px;
 cursor: move;
">ค่ายฮาล์ฟบลัด</div>


<div class="draggable" style="
 font-size: 16px;
 color: #3B3B3B;
 text-align: right;
 margin-bottom: 10px;
 cursor: move;
">วันที่: 2 กันยายน 2025 เวลา: </div>


<div class="draggable" style="
 font-size: 22px;
 font-weight: bold;
 color: #3B3B3B;
 text-align: center;
 margin-bottom: 20px;
 cursor: move;
">บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 21</div>


<div style="display: flex; gap: 20px; align-items: flex-start; max-height: 600px; overflow-y: auto; padding-right: 10px;">

 
 <div class="draggable floating-image" style="flex: 0 0 280px; cursor: move;">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/1000065558.md.jpg" alt="ภาพลึกลับ" style="width: 100%; border: 4px solid #5D3A66; border-radius: 10px; box-shadow: 0 0 15px #B497BD;">
 </div>

 
 <div style="width: 2px; background-color: #4B2E2E;"></div>

 
 <div class="draggable floating-text" style="flex: 1 1 0%; font-size: 18px; line-height: 1.8; cursor: move;">
 เนื้อหาโรลเพลย์:          หลังจากเดินออกมาจากห้องทำงานของผู้นำค่ายที่บรรยากาศเงียบสงบและขลังจนเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ความรู้สึกของริดายังคงติดตรึงอยู่ในห้วงความคิด เธอไม่อาจลืมโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสารพะรุงพะรัง และบุคลิกที่ลึกลับแต่เปี่ยมด้วยพลังอำนาจของคุณดีโอนีซัสได้เลยเมื่อเท้าสัมผัสกับลานกว้างด้านนอก แสงแดดอบอุ่นยามบ่ายก็ทอดเงาสนยาวเหยียดบนพื้นหญ้า พลันสายลมก็หอบกลิ่นหอมของดอกไม้จากกระท่อมไอริสมาแตะปลายจมูก ทีน่าหันมายิ้ม "ที่ต่อไปที่เราจะไปกันก็คือสถานพยาบาลของค่ายนะ ที่นี่สำคัญมากเลย เพราะไม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บจากการฝึกหรือต่อสู้กับอสุรกาย พวกเราก็ต้องมาพึ่งที่นี่แหละ"ริดาพยักหน้ารับแล้วเดินตามทีน่าไปตามทางเดินกรวด กลิ่นลาเวนเดอร์และสะระแหน่ลอยมาตามลม ทำให้ใจที่เคยกระวนกระวายรู้สึกผ่อนคลายลงชั่วขณะ ไม่นานนัก อาคารไม้สีอ่อนก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า       หน้าต่างกระจกใสสะท้อนแสงแดดเป็นประกายระยิบระยับ และเหนือประตูทางเข้าก็มีสัญลักษณ์ไม้กางเขนสีทองสลักอยู่เมื่อผลักประตูเข้าไป กลิ่นสมุนไพรก็อบอวลขึ้นอย่างชัดเจน เตียงผ้าสีขาวสะอาดเรียงรายเป็นระเบียบ ข้างเตียงแต่ละหลังมีขวดแก้วบรรจุของเหลวสีสันต่าง ๆ และน้ำสมุนไพรที่เรืองแสงเรืองรองอยู่ ริดามองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ "ที่นี่ให้ความรู้สึกอบอุ่นจังเลยทีน่า"ทีน่ายิ้มบาง ๆ "ใช่ ที่นี่ไม่ได้แค่รักษาบาดแผลทางกาย แต่หลายครั้งก็ช่วยเยียวยาบาดแผลทางใจด้วยนะ"       ทันใดนั้น หญิงสาวร่างสูงโปร่งคนหนึ่งก็ก้าวออกมาจากด้านใน ผมสีดำขลับถูกถักเป็นเปียเรียบร้อย ใบหน้าคมชัดของเธอสะท้อนความมุ่งมั่น เสื้อคลุมยาวสีขาวบริสุทธิ์ทำให้เธอดูทั้งสง่างามและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน     "เด็กใหม่ใช่ไหม?" เสียงของเธอนุ่มลึกแต่แฝงด้วยความมั่นคงอย่างน่าประหลาดใจ      ทีน่ายิ้มพร้อมแนะนำ "นี่คือคุณคิม อามิน ผู้ดูแลสถานพยาบาล เธอเป็นคนดูแลรักษาพวกเราทุกคนเวลาได้รับบาดเจ็บ"      คุณคิม อามินเหลือบมองริดาอย่างพิจารณา ก่อนจะเผยรอยยิ้มบาง ๆ "ยินดีต้อนรับนะริดา หวังว่าเราจะไม่ต้องเจอกันบ่อยนัก แต่ถ้าจำเป็นจริง ๆ ที่นี่ก็พร้อมจะต้อนรับเธอเสมอ"       ริดาก้มศีรษะรับ ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ ราวกับถูกโอบกอดด้วยความปรารถนาดี เธอเข้าใจในทันทีว่าที่นี่ไม่ใช่แค่สถานที่สำหรับรักษาบาดแผล แต่ยังเป็นเหมือนบ้านที่คอยปกป้องและเป็นที่พักพิงให้หัวใจของเหล่าลูกครึ่งเทพทุกคนด้วย รับรางวัล +15 EXP .     .           .                         

 

 
 </div>

</div>


<div class="draggable floating-text" style="
 font-size: 20px;
 font-style: italic;
 text-align: center;
 margin-top: 30px;
 color: #4B2E2E;
 border-top: 2px solid #4B2E2E;
 padding-top: 10px;
 cursor: move;
">
 "ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"
</div>


<div class="draggable" style="font-size: 16px; margin-top: 15px; cursor: move;">
 สถานที่: สถานพยาบาล |  หัวข้อ: คุณคิม อามิน: ผู้ดูแลแห่งความเมตตา</div>

</div>


<style>
@keyframes floatText {
0% { transform: translateY(0px); }
50% { transform: translateY(-3px); }
100% { transform: translateY(0px); }
}
.floating-text {
animation: floatText 4s ease-in-out infinite;
}

@keyframes floatImage {
0% { transform: translateY(0px); }
50% { transform: translateY(-5px); }
100% { transform: translateY(0px); }
}
.floating-image img {
animation: floatImage 5s ease-in-out infinite;
}

/* Scrollbar กล่องหลัก */
div::-webkit-scrollbar {
width: 10px;
}
div::-webkit-scrollbar-track {
background: #FAF0E6;
}
div::-webkit-scrollbar-thumb {
background-color: #4B2E2E;
border-radius: 10px;
border: 2px solid #FAF0E6;
}
</style>

Parida โพสต์ 2025-9-7 10:49:46

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Parida เมื่อ 2025-9-7 12:14 
<div style="
font-family: 'Sarabun', sans-serif;
background-color: #FAF0E6;
border: 6px solid #4B2E2E;
border-radius: 10px;
padding: 30px;
width: 90%;
max-width: 1000px;
margin: 50px auto;
box-shadow: 0 0 20px #8B4513 inset;
position: relative;
overflow: hidden;
">


<div class="draggable" style="
 font-size: 36px;
 font-weight: bold;
 text-align: center;
 color: #3B3B3B;
 margin-bottom: 10px;
 cursor: move;
">ค่ายฮาล์ฟบลัด</div>


<div class="draggable" style="
 font-size: 16px;
 color: #3B3B3B;
 text-align: right;
 margin-bottom: 10px;
 cursor: move;
">วันที่: 5 กันยายน 2025 เวลา: 13.00 </div>


<div class="draggable" style="
 font-size: 22px;
 font-weight: bold;
 color: #3B3B3B;
 text-align: center;
 margin-bottom: 20px;
 cursor: move;
">บันทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 65</div>


<div style="display: flex; gap: 20px; align-items: flex-start; max-height: 600px; overflow-y: auto; padding-right: 10px;">

 
 <div class="draggable floating-image" style="flex: 0 0 280px; cursor: move;">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/1000065558.md.jpg" alt="ภาพลึกลับ" style="width: 100%; border: 4px solid #5D3A66; border-radius: 10px; box-shadow: 0 0 15px #B497BD;">
 </div>

 
 <div style="width: 2px; background-color: #4B2E2E;"></div>

 
 <div class="draggable floating-text" style="flex: 1 1 0%; font-size: 18px; line-height: 1.8; cursor: move;">
 เนื้อหาโรลเพลย์:  

 
     ภริดา อารายภักดีเทวราช หรือ ริดา ต่อสู้อย่างดุเดือดกับเหล่าอสุรกายในป่าต้องห้าม แม้จะเป็นช่วงกลางวันตลอด 24 ชั่วโมงของค่ายฮาล์ฟบลัด แต่ภายในป่ากลับมืดครึ้ม ต้นไม้สูงใหญ่บดบังแสงอาทิตย์จนแทบไม่เหลือ หมอกขาวเย็นยะเยือกลอยอ้อยอิ่ง และเสียงกระซิบอันลึกลับจากเงามืดทำให้หัวใจที่เข้าไปในป่าต้องหวั่นไหว
 

 
      การต่อสู้ที่ยาวนานและอันตรายทำให้ริดาบาดเจ็บสาหัส บาดแผลฉกรรจ์ลากยาวจากหัวไหล่ไปถึงสีข้าง ลึกจนถึงหลอดเลือดแดง เลือดสดซึมเปื้อนเสื้อค่ายฮาล์ฟบลัดจนชุ่ม ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างจนหายใจติดขัด ดวงตาพร่ามัวคล้ายทุกอย่างกำลังเลือนลาง
 

 
       “...ต้อง…ออกจากที่นี่ให้ได้…” เธอพึมพำเสียงแผ่ว พยายามประคองร่างที่แทบจะล้มลงทุกย่างก้าว ก้าวฝ่าเงามืดของป่าที่เต็มไปด้วยพลังงานชั่วร้ายซึ่งดูดกลืนแสงรอบตัวไปหมดสิ้น ความอบอุ่นของดวงอาทิตย์ไม่สามารถส่องเข้ามาถึงได้ราวกับโลกนี้ถูกตัดขาดจากความเป็นจริง
 

      หลังจากเดินอย่างทุลักทุเล ริดาก็เห็นแสงสีทองอบอุ่นจากค่ายฮาล์ฟบลัดอยู่ลิบๆ แสงไฟจากโคมเวทมนตร์รอบโรงพยาบาลสว่างวาบขึ้นคล้ายเป็นสัญญาณแห่งความหวัง เธอรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายก่อนจะทรุดฮวบลงกับพื้น
 

 
     เสียงตะโกนของเหล่านักรบฮาล์ฟบลัดดังขึ้นทันที: “ริดา! เธอบาดเจ็บหนัก! รีบพาริดาไปห้องรักษาตัวเร็ว!”
 

 
      หลายคนรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างของริดาอย่างเร่งรีบ แล้วพาเธอเข้าสู่สถานพยาบาลที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของสมุนไพรและเสียงร่ายมนตร์รักษาทันที ประตูเปิดออกเผยให้เห็น พยาบาลคิม อามิน หญิงสาวผู้มีใบหน้าอ่อนโยนแต่แฝงความมุ่งมั่น
 

 
     อามินรีบเข้ามาตรวจดูบาดแผลอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเธอเคร่งเครียดทันที
 

 
      “บาดแผลลึกมาก… เกือบโดนจุดวิกฤตแล้ว! รีบหาน้ำอมฤตมาให้เธอดื่มเดี๋ยวนี้!”
 

      ของเหลวสีทองในขวดแก้วถูกนำมาวางตรงหน้าอย่างรวดเร็ว อามินเปิดจุกขวดแล้วประคองร่างของริดาให้พิงเบาๆ แม้ริดาจะไร้เรี่ยวแรงจนแทบขยับไม่ได้ แต่ริมฝีปากยังคงขยับเล็กน้อยคล้ายจะเอ่ยเรียกชื่อใครบางคน
 

 
 .   “ฟังฉันนะริดา… นี่คือเนคทาร์ มันจะช่วยฟื้นฟูชีวิตของเธอ ดื่มมันเถอะ”
 

 
      ของเหลวสีทองถูกรินลงสู่ริมฝีปากของริดาอย่างช้าๆ กลิ่นหอมละมุนดุจน้ำผึ้งและดอกไม้ป่าแผ่กระจายไปทั่วห้อง แสงสีทองสว่างวาบทันทีที่น้ำอมฤตไหลเข้าสู่ร่างกายของเธอ บาดแผลที่เคยฉีกขาดค่อยๆ สมานเข้าหากัน เลือดที่เคยทะลักเริ่มหยุดไหล
 

 
     อามินใช้ผ้าสะอาดซับเลือดและเหงื่อบนใบหน้าของริดา พร้อมเอ่ยเสียงอ่อนโยน: “ดีมาก… อีกไม่นานเธอก็จะปลอดภัยแล้ว อดทนไว้นะ”
 

 
     ไม่นานหลังจากนั้น ริดาก็เริ่มขยับนิ้วมือได้ เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างยากลำบาก ดวงตาของเธอพร่ามัวก่อนจะเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มละมุนของอามิน
 

 “...พะ…พี่อามิน…” 

 
     “ไม่ต้องห่วงแล้ว เธอปลอดภัยแล้วนะริดา พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะดูแลเธอเอง”
 

 
      เสียงอ่อนโยนของพยาบาลคิม อามินเป็นสิ่งสุดท้ายที่ริดาได้ยิน ก่อนที่เธอจะเข้าสู่ห้วงนิทราอันสงบสุข  ท. ท่ามกลางแสงสว่างอบอุ่นจากน้ำอมฤตและแสงแดดกลางวันที่ไม่มีวันมืดมิดของค่ายฮาล์ฟบลัด
 

 โรลทำการเข้ารักษาตัวที่ห้องพยาบาลเรียบร้อย
 </div>

</div>


<div class="draggable floating-text" style="
 font-size: 20px;
 font-style: italic;
 text-align: center;
 margin-top: 30px;
 color: #4B2E2E;
 border-top: 2px solid #4B2E2E;
 padding-top: 10px;
 cursor: move;
">
 "ในความมืดมิดยังมีแสงนำทางผู้กล้าแห่งเฮคาที"
</div>


<div class="draggable" style="font-size: 16px; margin-top: 15px; cursor: move;">
 สถานที่: สถานพยาบาล |  หัวข้อ: บาดแผลแห่งฮาล์ฟบลัด: การต่อสู้ของนักรบครึ่งเทพที่ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด
</div>

</div>


<style>
@keyframes floatText {
0% { transform: translateY(0px); }
50% { transform: translateY(-3px); }
100% { transform: translateY(0px); }
}
.floating-text {
animation: floatText 4s ease-in-out infinite;
}

@keyframes floatImage {
0% { transform: translateY(0px); }
50% { transform: translateY(-5px); }
100% { transform: translateY(0px); }
}
.floating-image img {
animation: floatImage 5s ease-in-out infinite;
}

/* Scrollbar กล่องหลัก */
div::-webkit-scrollbar {
width: 10px;
}
div::-webkit-scrollbar-track {
background: #FAF0E6;
}
div::-webkit-scrollbar-thumb {
background-color: #4B2E2E;
border-radius: 10px;
border: 2px solid #FAF0E6;
}
</style>

Parida โพสต์ 2025-9-10 11:30:32

<div style="position: relative; font-family: 'Kanit', sans-serif; background: linear-gradient(135deg, #0a0a0a 0%, #1a0033 50%, #2d1b69 100%); min-height: 100vh; display: flex; flex-direction: column; justify-content: flex-start; align-items: center; padding: 20px; overflow-x: hidden;">


<div style="position: fixed; top:0; left:0; width:100%; height:100%; pointer-events:none; z-index:1;">
<div style="position:absolute;width:4px;height:4px;background:radial-gradient(circle,#fff 0%,transparent 70%);border-radius:50%;top:10%;left:10%;animation:floatParticle 8s infinite linear;opacity:0.7;"></div>
<div style="position:absolute;width:4px;height:4px;background:radial-gradient(circle,#fff 0%,transparent 70%);border-radius:50%;top:20%;left:30%;animation:floatParticle 10s infinite linear;opacity:0.7;"></div>
<div style="position:absolute;width:4px;height:4px;background:radial-gradient(circle,#fff 0%,transparent 70%);border-radius:50%;top:50%;left:70%;animation:floatParticle 12s infinite linear;opacity:0.7;"></div>
<style>
 @keyframes floatParticle {
 0% { transform: translateY(100vh) rotate(0deg); opacity:0; }
 10% { opacity:0.7; }
 90% { opacity:0.7; }
 100% { transform: translateY(-100px) rotate(360deg); opacity:0; }
 }
</style>
</div>


<div style="position: relative; z-index: 10; max-width: 1400px; width: 100%; border-radius: 25px; padding: 10px; background: linear-gradient(145deg, #2a2a2a 0%, #1c1c1c 100%); border: 3px solid transparent; box-shadow: 0 0 50px rgba(106,13,173,0.7), inset 0 0 30px rgba(255,255,255,0.1); background-clip: padding-box; display:flex; flex-direction:column;">


<div style="position: relative; border-radius: 20px; padding: 30px; background: radial-gradient(at center top, rgb(61, 26, 120) 0%, rgb(46, 0, 62) 50%, rgb(26, 0, 31) 100%); border: 4px solid rgb(106, 13, 173); overflow: hidden; box-shadow: rgba(177, 156, 217, 0.4) 0px 0px 30px inset; display: flex; flex-direction: column;">

 
 <div style="color: rgb(255, 255, 255); position: absolute; top: 25px; left: 50%; transform: translateX(-50%); font-size: 36px; font-weight: 700; text-shadow: rgb(177, 156, 217) 0px 0px 25px, rgb(106, 13, 173) 0px 0px 50px, rgba(0, 0, 0, 0.8) 2px 2px 6px; letter-spacing: 2px;">ค่ายฮาล์ฟบลัด</div>
 <div style="color: rgb(209, 196, 233); position: absolute; top: 30px; right: 35px; font-size: 20px; font-weight: 500; background: rgba(255, 255, 255, 0.1); padding: 8px 15px; border-radius: 15px; backdrop-filter: blur(10px); border: 1px solid rgba(177, 156, 217, 0.3);">วันที่: 10/09/2025</div>

 
 <div style="color: rgb(224, 215, 248); text-align: center; font-size: 32px; margin-top: 80px; font-weight: 600; text-shadow: rgb(177, 156, 217) 0px 0px 20px, rgb(106, 13, 173) 0px 0px 40px; letter-spacing: 1px; position: relative;">
 บันรูปภาพทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 78<div style="position:absolute;bottom:-10px;left:50%;transform:translateX(-50%);width:250px;height:2px;background:linear-gradient(90deg,transparent,#b19cd9,transparent);box-shadow:0 0 10px #b19cd9,0 0 20px #e0d7f8;"></div>
 </div>

 
 <div style="display: flex; margin-top: 40px; gap: 30px; align-items: flex-start; flex-wrap: wrap;">

 
 <div style="color: rgb(255, 255, 255); flex: 1 1 0%; min-width: 250px; display: flex; justify-content: center; align-items: flex-start;">
 <div style="width:100%;max-width:350px;border:5px solid transparent;border-radius:20px;background:linear-gradient(145deg,#b19cd9,#6a0dad);padding:3px;transition:all 0.3s ease;box-shadow:0 0 25px rgba(177,156,217,0.7);">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/1000065673.md.jpg" alt="บุตรีเฮคาที" style="width:100%;border-radius:15px;display:block;transition:transform 0.3s ease;">
 </div>
 </div>

 
 <div style="flex: 2.5 1 0%; background: rgba(255, 255, 255, 0.08); border: 2px solid rgb(106, 13, 173); border-radius: 15px; padding: 25px; line-height: 2; font-size: 19px; font-family: Sarabun, sans-serif; box-shadow: rgba(177, 156, 217, 0.3) 0px 0px 30px inset, rgba(106, 13, 173, 0.3) 0px 0px 25px; max-height: 400px; overflow-y: auto; backdrop-filter: blur(6px); position: relative;">
 เฟลิทซ์ ไฟร์เยอร์ยังคงเร่งฝีเท้าฝ่าแสงแดดยามบ่ายที่ร้อนระอุ พาร่างไร้สติของ ริดา อารายภักดีเทวราช มาถึงสถานพยาบาลประจำค่ายฮาล์ฟบลัด เสียงจอแจรอบตัว ทั้งเสียงดาบกระทบกัน เสียงหัวเราะ และเสียงฝีเท้าม้าเซนทอร์ที่วิ่งผ่านไปมา ดูเหมือนจะเลือนหายไปในอากาศ มีเพียงความเงียบและลมหายใจแผ่วเบาของริดาที่อยู่ในอ้อมแขนเขาเท่านั้นที่เฟลิทซ์รับรู้ได้เขาผลักประตูไม้ที่สลักลายเทพโบราณเข้าไปทันที พร้อมตะโกนก้องห้องด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ช่วยด้วย! เด็กค่ายบาดเจ็บสาหัส! เร็วเข้า!” เสียงของเขาดังก้องจนคนในห้องหันมามองเป็นตาเดียว ทันใดนั้น คุณคิมอามิน หญิงสาวผู้ดูแลสถานพยาบาลก็รีบก้าวออกมา เธอสวมชุดผ้าสีขาวสะอาด ดวงตาเต็มเปี่ยมด้วยความเมตตา แต่ก็แฝงความเด็ดขาด เมื่อเห็นสภาพริดาที่ซีดเซียวเต็มไปด้วยบาดแผลและคราบเลือด เธอก็ขมวดคิ้วด้วยความกังวลแล้วสั่งเสียงหนักแน่น “เฟลิทซ์! วางเธอลงบนเตียงเร็วเข้า!”เฟลิทซ์รีบวางริดาลงบนเตียงไม้สีขาวอย่างแผ่วเบาและทะนุถนอมราวกับกลัวเธอจะแตกสลาย เขากุมมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ดวงตาคมยังจับจ้องใบหน้าซีดเผือดของริดาอย่างไม่ละสายตา คิมอามินหยิบขวดแก้วใสบรรจุ เนคทาร์ ซึ่งเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ของเทพออกมา ก่อนจะเอ่ยบอกให้เฟลิทซ์ถอยออกไปแม้จะลังเล แต่เฟลิทซ์ก็ยอมถอยออกมาเพียงแค่ข้างเตียง โดยสายตายังคงจับจ้องที่ริดาไม่วางตา คิมอามินนำขวดเนคทาร์แตะริมฝีปากของเธอ กลิ่นหอมหวานของน้ำศักดิ์สิทธิ์ฟุ้งไปทั่วห้อง ริดากลืนมันลงไปอย่างช้า ๆ และทันใดนั้นเอง แสงสีทองอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอ แผลถลอกและรอยช้ำเริ่มจางลงอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าที่ซีดเซียวค่อย ๆ มีเลือดฝาดกลับมา เฟลิทซ์เห็นดังนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความโล่งอก “ขอบคุณสวรรค์...” เขาพึมพำแผ่วเบาอย่างสบายใจหลังให้ริดาดื่มเนคทาร์เพียงเล็กน้อย คิมอามินก็วางศีรษะเธอบนหมอนนุ่มและดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้ “ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว แต่ยังต้องพักผ่อนอีกสักระยะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่หนักแน่น เฟลิทซ์พยักหน้ารับ สีหน้าแข็งกร้าวของเขาเริ่มผ่อนคลายลง “ฝากเธอด้วยนะคิมอามิน... ฉันจะไม่ปล่อยให้ไอ้ตัวที่ทำริดาเจ็บลอยนวลแน่!” น้ำเสียงของเขายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นดุดัน คิมอามินมองเขาอย่างเข้าใจ “ฉันจะดูแลริดาเอง เธอไม่ต้องห่วง ส่วนเธอ... อย่าใจร้อนเกินไปล่ะ เฟลิทซ์”เฟลิทซ์นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงอย่างเงียบ ๆ ดวงตายังคงเฝ้ามองเพื่อนสาวที่ค่อย ๆ หลับตาลงอย่างสงบ แสงแดดยามบ่ายที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทาบทอเงาของทั้งสองไว้ด้วยกัน ราวกับกำลังบอกว่าริดาได้กลับคืนสู่ความปลอดภัยแล้ว และพร้อมจะฟื้นตัวภายใต้การดูแลของเพื่อนพ้องที่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ ริดาเข้ารับการรักษาตัวที่สถานพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

 
 <style>
 ::-webkit-scrollbar { width:12px; }
 ::-webkit-scrollbar-track { background: rgba(46,0,62,0.3); border-radius:10px; }
 ::-webkit-scrollbar-thumb { background: linear-gradient(180deg,#b19cd9,#ffd700); border-radius:10px; box-shadow:0 0 10px #ffd700,0 0 20px #b19cd9; }
 ::-webkit-scrollbar-thumb:hover { background: linear-gradient(180deg,#ffd700,#e0d7f8); box-shadow:0 0 20px #ffd700,0 0 40px #b19cd9; }
 </style>
 </div>
 </div>

</div>


<div style="position: sticky; bottom: 0px; width: 100%; display: flex; justify-content: space-around; align-items: center; background: linear-gradient(145deg, rgb(106, 13, 173), rgb(177, 156, 217)); padding: 15px 20px; border-top: 3px solid rgb(255, 215, 0); border-radius: 0px 0px 25px 25px; box-shadow: rgba(177, 156, 217, 0.5) 0px -5px 20px; font-weight: 600; font-size: 18px;">
 <div>สถานที่: สถานพยาบาลประจำค่ายฮาล์ฟบลัด</div>
 <div>หัวข้อ: เมื่อเนคทาร์เยียวยาบาดแผล</div>
</div>

</div>
</div>

Parida โพสต์ 2025-9-10 15:49:41

<div style="position: relative; font-family: 'Kanit', sans-serif; background: linear-gradient(135deg, #0a0a0a 0%, #1a0033 50%, #2d1b69 100%); min-height: 100vh; display: flex; flex-direction: column; justify-content: flex-start; align-items: center; padding: 20px; overflow-x: hidden;">


<div style="position: fixed; top:0; left:0; width:100%; height:100%; pointer-events:none; z-index:1;">
<div style="position:absolute;width:4px;height:4px;background:radial-gradient(circle,#fff 0%,transparent 70%);border-radius:50%;top:10%;left:10%;animation:floatParticle 8s infinite linear;opacity:0.7;"></div>
<div style="position:absolute;width:4px;height:4px;background:radial-gradient(circle,#fff 0%,transparent 70%);border-radius:50%;top:20%;left:30%;animation:floatParticle 10s infinite linear;opacity:0.7;"></div>
<div style="position:absolute;width:4px;height:4px;background:radial-gradient(circle,#fff 0%,transparent 70%);border-radius:50%;top:50%;left:70%;animation:floatParticle 12s infinite linear;opacity:0.7;"></div>
<style>
 @keyframes floatParticle {
 0% { transform: translateY(100vh) rotate(0deg); opacity:0; }
 10% { opacity:0.7; }
 90% { opacity:0.7; }
 100% { transform: translateY(-100px) rotate(360deg); opacity:0; }
 }
</style>
</div>


<div style="position: relative; z-index: 10; max-width: 1400px; width: 100%; border-radius: 25px; padding: 10px; background: linear-gradient(145deg, #2a2a2a 0%, #1c1c1c 100%); border: 3px solid transparent; box-shadow: 0 0 50px rgba(106,13,173,0.7), inset 0 0 30px rgba(255,255,255,0.1); background-clip: padding-box; display:flex; flex-direction:column;">


<div style="position: relative; border-radius: 20px; padding: 30px; background: radial-gradient(at center top, rgb(61, 26, 120) 0%, rgb(46, 0, 62) 50%, rgb(26, 0, 31) 100%); border: 4px solid rgb(106, 13, 173); overflow: hidden; box-shadow: rgba(177, 156, 217, 0.4) 0px 0px 30px inset; display: flex; flex-direction: column;">

 
 <div style="color: rgb(255, 255, 255); position: absolute; top: 25px; left: 50%; transform: translateX(-50%); font-size: 36px; font-weight: 700; text-shadow: rgb(177, 156, 217) 0px 0px 25px, rgb(106, 13, 173) 0px 0px 50px, rgba(0, 0, 0, 0.8) 2px 2px 6px; letter-spacing: 2px;">ค่ายฮาล์ฟบลัด</div>
 <div style="color: rgb(209, 196, 233); position: absolute; top: 30px; right: 35px; font-size: 20px; font-weight: 500; background: rgba(255, 255, 255, 0.1); padding: 8px 15px; border-radius: 15px; backdrop-filter: blur(10px); border: 1px solid rgba(177, 156, 217, 0.3);">วันที่: 10/09/2025</div>

 
 <div style="color: rgb(224, 215, 248); text-align: center; font-size: 32px; margin-top: 80px; font-weight: 600; text-shadow: rgb(177, 156, 217) 0px 0px 20px, rgb(106, 13, 173) 0px 0px 40px; letter-spacing: 1px; position: relative;">
 บันรูปภาพทึกลึกลับ ของ บุตรีเฮคาที ฉบับที่ 79<div style="position:absolute;bottom:-10px;left:50%;transform:translateX(-50%);width:250px;height:2px;background:linear-gradient(90deg,transparent,#b19cd9,transparent);box-shadow:0 0 10px #b19cd9,0 0 20px #e0d7f8;"></div>
 </div>

 
 <div style="display: flex; margin-top: 40px; gap: 30px; align-items: flex-start; flex-wrap: wrap;">

 
 <div style="color: rgb(255, 255, 255); flex: 1 1 0%; min-width: 250px; display: flex; justify-content: center; align-items: flex-start;">
 <div style="width:100%;max-width:350px;border:5px solid transparent;border-radius:20px;background:linear-gradient(145deg,#b19cd9,#6a0dad);padding:3px;transition:all 0.3s ease;box-shadow:0 0 25px rgba(177,156,217,0.7);">
 <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/1000065673.md.jpg" alt="บุตรีเฮคาที" style="width:100%;border-radius:15px;display:block;transition:transform 0.3s ease;">
 </div>
 </div>

 
 <div style="flex: 2.5 1 0%; background: rgba(255, 255, 255, 0.08); border: 2px solid rgb(106, 13, 173); border-radius: 15px; padding: 25px; line-height: 2; font-size: 19px; font-family: Sarabun, sans-serif; box-shadow: rgba(177, 156, 217, 0.3) 0px 0px 30px inset, rgba(106, 13, 173, 0.3) 0px 0px 25px; max-height: 400px; overflow-y: auto; backdrop-filter: blur(6px); position: relative;">
 ภายในห้องพยาบาลที่อาบไล้ด้วยแสงแดดอ่อนยามบ่าย กลิ่นสมุนไพรและน้ำหวานดอกไม้หอมจาง ๆ ลอยอวลอยู่ทั่วบริเวณ เสียงจิ้งหรีดที่ดังแว่วมาเป็นระยะคลอไปกับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของผู้ป่วยที่กำลังพักผ่อนบนเตียงไม้ที่ปูด้วยผ้าสะอาดนุ่ม ริดาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น หลังจากได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดจากคุณคิมอามิน พยาบาลประจำค่าย เมื่อความอ่อนเพลียและบาดแผลจากการต่อสู้กับโทรลล์คลายลง ร่างกายของเธอก็กลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง เหลือเพียงความปวดระบมเล็กน้อยเท่านั้น ริดาสูดหายใจเข้าลึกอย่างโล่งอก ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งคุณคิมอามินเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน และเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ดีขึ้นมากแล้วนี่ ริดา... ต่อจากนี้แค่พักผ่อนให้พอ และอย่าหักโหมก็พอ"ริดายิ้มบาง ๆ พร้อมกล่าวขอบคุณ "ขอบคุณมากค่ะคุณคิมอามิน ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้... ฉันคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้"จากนั้น เธอค่อย ๆ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบเล็ก หยิบเหรียญดรักม่าที่ส่องประกายสว่างออกมานับจนครบห้าเหรียญ ก่อนจะยื่นส่งให้คุณคิมอามินด้วยความเคารพ "นี่คือค่ารักษาของฉันค่ะ ทั้งหมดห้าดรักม่า"คุณคิมอามินรับเหรียญเหล่านั้นด้วยสีหน้าสุขุม พลางพยักหน้ารับเบา ๆ "ขอบคุณมากจ้ะ ริดา ขอให้แข็งแรงและอย่าให้ตัวเองบาดเจ็บบ่อย ๆ แบบนี้อีกนะ"แม้ใบหน้าของเธอยังมีร่องรอยความเหนื่อยล้า แต่ริดาก็ยิ้มตอบ พลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เธอค่อย ๆ ก้าวออกจากห้องพยาบาลด้วยเสียงรองเท้าผ้าใบคู่ใจที่ดังก้องแผ่วเบาไปตามทางเดินไม้ขัดเงาเมื่อประตูค่อย ๆ ปิดลง แสงแดดอบอุ่นยามบ่ายก็โอบล้อมริดาอีกครั้ง กลิ่นต้นสนและดอกไม้ในค่ายฮาล์ฟบลัดพัดลอยมาแตะจมูก เธอสูดหายใจเข้าลึก และพึมพำกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น "ต่อไปนี้... ฉันจะไม่พ่ายแพ้ง่าย ๆ อีกแล้ว"ห้องพยาบาลที่อบอุ่นภายในห้องพยาบาลที่แสงแดดอ่อนยามบ่ายสาดส่องเข้ามา กลิ่นหอมจาง ๆ ของสมุนไพรและเนคทาร์ยังคงอบอวลอยู่ทั่วบริเวณ มีเพียงเสียงจิ้งหรีดแว่วมาเป็นระยะ และเสียงลมหายใจของผู้ป่วยที่กำลังพักฟื้นริดาค่อย ๆ เอนกายบนเตียงไม้ที่ปูด้วยผ้าสะอาดนุ่ม หลังจากได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดจากคุณคิมอามิน พยาบาลประจำค่าย อาการอ่อนเพลียและบาดแผลที่ได้รับจากการต่อสู้กับโทรลล์เมื่อครู่ก็ทุเลาลงจนเกือบหายเป็นปกติ เหลือเพียงความปวดระบมเล็กน้อยเท่านั้น เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง สูดลมหายใจลึกอย่างโล่งอกคุณคิมอามินเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน และกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ดีขึ้นมากแล้วนี่ ริดา... ต่อจากนี้ขอแค่พักผ่อนให้พอ และอย่าหักโหมก็พอ"ริดายิ้มบาง ๆ "ขอบคุณมากค่ะคุณคิมอามิน ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้... ฉันคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้"เธอค่อย ๆ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบเล็ก หยิบเหรียญดรักม่าที่ส่องประกายแผ่วเบาออกมานับจนได้ครบห้าเหรียญ ก่อนจะยื่นให้คุณคิมอามินด้วยความเคารพ "นี่คือค่ารักษาของฉันค่ะ ทั้งหมดห้าดรักม่า"คุณคิมอามินรับเหรียญเหล่านั้นด้วยสีหน้าสุขุม พร้อมกับพยักหน้ารับเล็กน้อย "ขอบคุณมากจ้ะ ริดา ขอให้แข็งแรงและอย่าให้ตัวเองบาดเจ็บบ่อย ๆ แบบนี้อีกนะ"ริดายิ้มตอบ แม้ใบหน้าของเธอยังมีร่องรอยความเหนื่อยล้า เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นเต็มความสูง ยกกระโปรงสีขาวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้าวออกจากห้องพยาบาล เสียงรองเท้าผ้าใบคู่ใจดังก้องแผ่วเบาไปตามทางเดินไม้ขัดเงาเมื่อประตูห้องพยาบาลค่อย ๆ ปิดลง แสงแดดอุ่น ๆ ยามบ่ายก็โอบล้อมริดาอีกครั้ง ลมอ่อน ๆ พัดกลิ่นต้นสนและดอกไม้ในค่ายฮาล์ฟบลัดให้ลอยเข้ามาแตะจมูก เธอสูดหายใจเข้าลึก พลางพึมพำกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น "ต่อไปนี้... ฉันจะไม่พ่ายแพ้ง่าย ๆ อีกแล้ว"จากนั้นร่างบางของริดาก็ก้าวออกไปสู่เส้นทางในค่ายที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงฝึกซ้อมของเหล่าลูกครึ่งเทพที่ดังก้องอยู่รอบบริเวณ พร้อมหัวใจที่เข้มแข็งกว่าเดิมชำระเงินค่ารักษาพยาบาลเรียบร้อยแล้ว 

 
 <style>
 ::-webkit-scrollbar { width:12px; }
 ::-webkit-scrollbar-track { background: rgba(46,0,62,0.3); border-radius:10px; }
 ::-webkit-scrollbar-thumb { background: linear-gradient(180deg,#b19cd9,#ffd700); border-radius:10px; box-shadow:0 0 10px #ffd700,0 0 20px #b19cd9; }
 ::-webkit-scrollbar-thumb:hover { background: linear-gradient(180deg,#ffd700,#e0d7f8); box-shadow:0 0 20px #ffd700,0 0 40px #b19cd9; }
 </style>
 </div>
 </div>

</div>


<div style="position: sticky; bottom: 0px; width: 100%; display: flex; justify-content: space-around; align-items: center; background: linear-gradient(145deg, rgb(106, 13, 173), rgb(177, 156, 217)); padding: 15px 20px; border-top: 3px solid rgb(255, 215, 0); border-radius: 0px 0px 25px 25px; box-shadow: rgba(177, 156, 217, 0.5) 0px -5px 20px; font-weight: 600; font-size: 18px;">
 <div>สถานที่: ลองไอส์แลนด์ Dare Universal</div>
 <div>หัวข้อ: จากเจ้าหญิงสู่ผู้พิทักษ์: เมื่อสวนสนุกกลายเป็นสมรภูมิ</div>
</div>

</div>
</div>

หน้า: 1 2 3 [4]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver