[บ้านใหญ่] สถานพยาบาลประจำค่าย - บ้านใหญ่ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Mackenzie โพสต์ 2025-1-18 00:11:53

Dean โพสต์ 2025-5-15 07:25:46

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXevu8dwzI4qH6R7g91qVZI5rKmWGfjbZAn4cX0u3Hc2s5is7iXZW72zMPMMQm2lv_5_eO9J6QPVXbwRHfJC9BckG_ADHOI5EqUVM_rERY8gm8Ot4s_h-eqMo_X2Ox1W712KwzqWuA?key=qHTEEWcrELBf40x1RqRvyw328https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXf3NCFbMhVkRfEZZwclrmIl2fjs6ZSlwhmBIci9Nw-wKtXakg8pN8rM4jlCDdsCH9YKbv5tYrTRyzmEd5nUR_Ack9czv0FTpYwXrPIy6B_8qR4Iuhe4f5wG5zMRRCRY-A4VUbn_?key=qHTEEWcrELBf40x1RqRvywรับยาวิเศษ
            (TUE) 13/05/2025 เวลา 16.00 น.
            หลังจากรับคำปรึกษาและกรอกแบบฟอร์มสำหรับภารกิจเดินทางแล้ว ดีนรู้ได้ทันทีว่าสิ่งต่อไปที่เขาจะต้องทำคืออะไร.. นั่นก็คือการมารับเสบียงอาหารเทพหรือน้ำทิพย์จากศูนย์พยาบาลประจำค่ายฮาล์ฟบลัด
            “สวัสดี ผมมาขอรับยาวิเศษสำหรับการไปทำภารกิจเดินทางครับ”
         “เชิญกรอกแบบฟอร์มการเบิกจ่ายทางนี้ค่ะ”
            นางพยาบาลคนสวยยื่นแบบฟอร์มให้ดีนกรอก นี่จึงเป็นอีกครั้งของวันที่ชายหนุ่มต้องกรอกชื่ออันยาวเหยียดจนเมื่อยมือของตัวเองลงไป จากนั้นก็ไปนั่งรอให้เจ้าหน้าที่ศูนย์พยาบาลจัดการเตรียมยาให้
            บรรยากาศของห้องพยาบาลยังคงเหมือนเดิม ทุกอย่างมีสีขาวสะอาดตา ครั้งล่าสุดที่ดีนมาคือตัดแว่นสายตาซึ่งตอนนี้เขาก็ได้รับมันมาเรียบร้อยแล้วและสวมใส่อยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลา
         “สวัสดีคุณนีล มาที่ห้องพยาบาลหวังว่าจะไม่ได้เจ็บป่วยตรงไหนนะ หรือว่าแว่นที่ตัดไปมีปัญหาหรือเปล่า?”
            เสียงทักของหญิงสาวโทนเสียงเท่ดังมาจากอีกด้าน เธอคือ ‘เฟลิจิตัส คีธ’ ธิดาแห่งฮีบี้ หนึ่งในแพทย์หญิงของศูนย์พยาบาลค่ายฮาล์ฟบลัดที่ดูแลโรคเกี่ยวกับเด็ก เธอคือเพื่อนร่วมภารกิจของแมคเคนซีเมื่อหลายเดือนก่อน
            ดีนโบกมือพร้อมกับส่งเสียงทัก แอบรู้สึกผิดเป็นบ้าเลยที่เคยหึงแมคเคนซีจากเธอและรูบี้เพราะไปทำภารกิจกับแฟนหนุ่มของเขา
         “ฮาย คุณหมอ เปล่าหรอกผมสบายกายดีแต่ไม่ค่อยสบายใจเท่าไร พอดีว่าจู่ ๆ ภารกิจเดินทางก็เด้งใส่หน้าน่ะครับ” บุตรแห่งโพไซดอนยิ้มแหยตอบ
         “โอ้…” หมอคีธอุทานเพียงสั้น ๆ จากนั้นจึงเดินลิ่วมาหาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ยาวข้าง ๆ ต่อมาบทสนทนาจากความห่วงใยและอยากใส่ใจจึงเกิดขึ้น “ภารกิจเดินทางเหรอคะ คราวนี้คุณต้องเดินทางไปไหน?”
         “ต้องไปที่นิวเจอร์ซีย์ก่อนน่ะครับ จากนั้นก็ไปนู่นเลย.. เอกวาดอร์”
            “โอ้โห ไกลนะนั่น แถมยังเดินทางลำบากอีกต่างหาก” เฟลิจิตัสกุมคางพลางนึกเส้นทางว่าเอกวาดอร์อยู่ส่วนไหนของอเมริกาใต้
         “พอตัวเลยล่ะ”
            “แล้วมีเพื่อนร่วมภารกิจหรือยังคะ?” คุณหมอถาม แต่จากท่าทางของดีนแล้วเธออ่านออกได้ไม่ยากเลยว่าชวนใครไป
            “ยังไม่ได้ชวนครับ แต่มัดมือชกไปแล้ว ลงชื่อไปแล้วด้วยไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ผมหมายถึงแมคซี่น่ะ งวดนี้จะไม่ยอมคลาดจากเขาอีกเด็ดขาด”
            “ว่าแล้วเชียว” หญิงสาวหัวเราะน้อย ๆ “แล้วอีกคนล่ะ… พอจะเล่าเกี่ยวกับคำทำนายได้ไหมคะ?”
            “ได้สิ ไม่ใช่ความลับอะไรอยู่แล้ว อีกไม่เกินห้านาทีผมว่าเดี๋ยวคงมีข่าวลือเรื่องคำทำนายว่อนไปทั่วค่าย” บุตรแห่งโพไซดอนยักไหล่ จากนั้นเริ่มเล่า “ต้องไปช่วยชาร์ล็อตน้องสาวของแมคซี่ที่นิวเจอร์ซีย์น่ะครับ ตอนออกจากค่ายก็เลยต้องไปกันแค่สองคน ภารกิจนี้เกี่ยวกับเจ้าตัวร้ายที่ชื่อว่า ‘อะพอลลีออน’ จะถูกเหล่าสาวกไซคลอปส์ปลุกพลังขึ้นมาทำลายล้างโลกตามวิวรณ์… น่ากลัวเป็นบ้าเลยใช่ไหมล่ะครับ”
            “คุณชาร์ล็อต…” หมอคนสวยทำหน้านึกอยู่เล็กน้อยก่อนจะนึกออก “อ้อ หมายถึงคุณลิเลี่ยน ฉันจำเธอได้แล้ว เห็นว่าเมื่อปีที่แล้วเธอออกไปทำภารกิจมานี่คะแต่ไม่ได้ข่าวการกลับมาของกลุ่มนั้นเลย หรือว่า… อย่าบอกนะว่านี่คือภารกิจช่วยเหลือน่ะ”
            “คุณเดาได้ถูกเผง!” ดีนดีดนิ้ว ทว่าหลังจากนั้นสีหน้าและน้ำเสียงของเขาก็เจื่อนลง “จากคำทำนายบอกว่าคนหนึ่งตาย อีกคนจมลงสู่บ่อให้การลืมเลือนอะไรสักอย่าง มีแต่คนเดียวที่รอดและรอวันตายคือชาร์ล็อต ผมไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเลยจริง ๆ”
            “....” คีธนิ่งเงียบไปนิดนึงก่อนจะวางมือลบบนบ่าหนาแล้วบีบเบา ๆ “คุณนีล คุณลินคอล์น แล้วก็คุณลิเลี่ยนต้องปลอดภัยค่ะ ฉันเชื่ออย่างนั้น พวกคุณถือเป็นกลุ่มคนมีฝีมือที่หาตัวจับยากนะ”
         “โธ่ ฝีมือดีหาตัวจับยากอะไรกันครับ ผมน่ะสุดจะกาก รอดมาได้เพราะดวงดีล้วน ๆ”
            ดีนไม่ได้ถ่อมตน เขาไม่เคยถ่อมตัว แต่กับเรื่องการต่อสู้น่ะ ใช้ดวงไปแล้วมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นคือเรื่องจริง
            “แต่ว่าคุณโค่นคราเคนได้ไม่ใช่เหรอคะ? มีเดมิก็อดไม่กี่คนที่ทำแบบนั้นได้หรอกนะ”
         “อะไรนะ!?” ดีนหลุดโวยออกมาทันทีเมื่อรู้ว่ามีคนนอกกลุ่มโพไซดอนรู้เรื่องนี้ด้วย เขาเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำเสียงดังเกินไปจึงลดน้ำเสียงลงมาเป็นแทบกระซิบ “คุณหมอไปรู้เรื่องนี้มาจากไหนน่ะ อย่าบอกนะว่าแมคซี่ก็รู้เรื่องนี้ด้วยแล้ว… ตายล่ะ!”
         “หืมมมม?” เฟลิจิตัสเลิกคิ้วสูง แรกเริ่มไม่เข้าใจ แต่ด้วยความฉลาดเฉลียวก็พอจะจับต้นชนปลายได้จากอาการล่กเหมือนทำความลับแตกของคนตรงหน้า “ฉันได้ยินลูกก๊อบลินของน้องชายที่บ้านเล่าให้เขาฟังน่ะค่ะ เห็นว่าได้เพื่อนใหม่ชื่อวูล์ฟเฟียหรืออะไรนี่แหล่ะ เด็กพวกนั้นชอบไปเล่นกันแถวคอกม้ากันบ่อย ๆ แต่เหมือนลูกก๊อบลินตัวนั้นถูกเลี้ยงโดยเพกาซัสก็เลยพูดภาษาคนไม่ได้… พูดได้แต่ภาษาก๊อบลินกับร้องฮรี้ ๆ”
            “โธ่เอ๊ย เจ้าไข่ผำเองสินะ”
            ถึงกับต้องยกมือขึ้นกุมขมับ เขาขอให้พี่น้องปิดเรื่องถูกคราเคนชนเรือจนต้องนอนโรงพยาบาลแอตแลนติสแรมเดือน แต่กลับลืมบอกสัตว์เลี้ยงของตัวเอง ว่าห้ามให้สัตว์เลี้ยงของเธอเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้สัตว์เลี้ยงของใครฟัง                            ก็หวังว่าคนเก็บตัวอย่างแมคเคนซีจะไม่ไปได้ยินข่าวลือเรื่องนี้จากที่ไหนเข้า
         “อย่าบอกนะว่าคุณไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณลินคอล์นน่ะ?”
         “ก็… ไม่ได้บอก ใครจะกล้าบอกล่ะครับว่าถึงชนะแต่ก็ถูกคราเคนรัดจนเกือบตาย”
         “หืมมมม?” เฟลิจิตัสขึ้นเสียงสูงอีกครั้ง เพราะความจริงจากปากเจ้าตัวไม่เหมือนสารที่เธอได้รับฟังมา คุณหมอสาวจึงหัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนว่าความลับเรื่องเฉียดตายของคุณจะยังไม่ถูกเปิดเผยนะคะ เพราะที่ฉันฟังมาคะน้าไม่ได้พูดแบบนั้น วูล์ฟเฟียน่าจะเล่าวีรกรรมยกยอความกล้าหาญของคุณมากกว่าน่ะค่ะ”
         “อ๊ะ.. งั้นเหรอ งี้เป็นผมเองสิที่หลุดปากออกมาเอง” บุตรแห่งโพไซดอนเปลี่ยนจากกุมหัวมาเป็นลูบท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ
         “ถ้าคุณไม่อยากให้คนอื่นรู้ฉันจะเก็บเป็นความลับให้ก็ได้ค่ะ” ธิดาฮีบี้ยกนิ้วขึ้นจุ๊ปาก “แต่การเป็นคนรักที่ดีต่อกันควรจะไว้ใจซึ่งกันและกัน แล้วก็เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตของตัวเองไม่ว่าทุกข์หรือสุขในทุกช่วงเวลาให้กันฟังนะคะ แน่นอนว่าคนรักอาจจะเป็นห่วงหรือไม่สบายใจ แต่ฉันคิดว่าเขามีสิทธิ์ที่จะได้รู้เรื่องราวของคุณด้วยค่ะ อีกอย่างคุณนีลคงรู้สึกไม่ดีใช่ไหมคะ หากว่าคุณลินคอล์นเต็มไปด้วยความลับที่ปิดบังเอาไว้น่ะ”
         “อุก.. เถียงไม่ออกเลยแฮะ” ดวงตาสีเปลือกไม้เสมองไปทางอื่น ก็เรื่องที่ปิดบังแฟนหนุ่มน่ะมีแค่เรื่องเฉียดตายจากคราเคนเสียที่ไหน แล้วเมื่อลองคิดตามก็คงไม่โอเคจริง ๆ นั่นแหล่ะ ถ้าหากแมคเคนซีมีเรื่องปิดบังเขาไว้... “เอาไว้.. ถ้าผมมีความมกล้ามากพอจะเล่าทุกอย่างให้เขาฟังแล้วกัน”
            “นั่นก็แล้วแต่คุณนา~” หมอคีธหรี่ตาลงพร้อมกับยิ้มออกมา
         “คุณหมอคีธคะ ผลเลือดของคนไข้ออกมาแล้วค่ะ” เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่พยาบาลผู้ช่วยเรียกตัวหมอสาวพอดี ช่วงเวลาแห่งการเม้ามอยจึงน่าจะหยุดอยู่เพียงเท่านี้
         “หมดเวลาอู้งานของฉันแล้วสิ เดี๋ยวขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ ส่วนเรื่องภารกิจก็ขอให้โชคดีมีชัยกันทุกคนนะ”                            เฟลิจิตัสค้อมศีรษะให้ก่อนจะเดินเข้าห้องตรวจไป ส่วนดีนก็ได้แต่โบกมือลาพร้อมกับยิ้มเจื่อน ๆ ส่งเธอ แต่เพียงไม่นานทางห้องยาก็ประกาศเรียกชื่อ
         “คุณดีนคะ ยาที่ขอไว้ได้แล้วค่ะ”
            “ครับ ขอบคุณมากนะ”
            ร่างสูงลุกขึ้นไปรับยารักษาแผลระดับเทพไม่รู้ว่าพยาบาลจัดตัวไหนให้มาแต่แน่นอนว่าเป็นของดีร้อยเปอร์เซ็น ด้วยการตอบแทนชายหนุ่มจึงบริจาคดรักม่าเป็นค่าบำรุงรักษาจำนวนหนึ่ง

https://lh7-rt.googleusercontent.com/docsz/AD_4nXeju4G6EjwwCBVh1wi2zCJUDSeJKYApL0XNds5nrv98CXFDRWaaCPa3kOgW_tBgSHXcVhwkkXddZToFyIox-VyfsasLBViMRUa32qIaKUlbajqeDf-7hM9lX3Xl9ydVCCO_OL0TsA?key=qHTEEWcrELBf40x1RqRvywขอรับน้ำทิพย์หรืออาหารเทพ (รับแทนสมาชิกคนอื่น)
บริจาคเงินค่าบำรุงรักษาศูนย์พยาบาล 20 ดรักม่า

Lucas โพสต์ 2025-6-1 09:50:30

รักษาตัวและยืนยันสถานะ
   ลูคัสไม่เคยไปค่ายที่ไหนไกลกว่าสกอตแลนด์ กลาสโกลว์ เมืองที่มีมนต์เสน่ห์สำหรับเขามาก เขาหลงไหลเมืองนี้ไม่ต่างจากสนทนากับผู้หญิงที่เขานัดทานข้าวเย็นเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ละครั้งมีความหมายสำหรับเขามาก นี่เป็นครั้งแรกและตลอดชีวิตที่ต้องพำนักสถานที่ที่แม่ให้มาอยู่เพื่อความปลอดภัย โชคดีที่เหลือล็อคเก็ตไม่หายไปกับสายน้ำ
   โทมัสไม่ชอบไม่ชอบใจกับประสบการณ์การเดินทางครั้งนี้ เช่นเดียวกับลูคัสที่กำลังหงุดหงิดกับเสื้อผ้าเปียกชื้นของตัวเอง เข้าไม่ชอบใจความไม่สบายตัวของตัวเอง อากาศร้อน ลมไม่ค่อยพัดผ่านมา ยิ่งทำให้หงุดหงิดง่าย ไม่รู้ว่าชะตากรรมของพวกลูกเรือสินค้าเป็นอย่างไร
   แซเทอร์หนุ่มหันมามองพวกเขาเป็นระยะตลอดเส้นทางที่ไปค่ายพยาบาล แทบไม่พูดอะไรออกมาเลย เขาคิดว่าแซเทอร์หนุ่มกลัวอาการไม่สบอารมณ์ของโทมัสที่พร้อมระเบิดใส่ใครก็ตามที่เข้ามาหา ค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นป่า เนินเขา และชายหาด มันเหมือนค่ายพักร้อนทั่วไป แต่ที่เขาสังเกตเห็นได้ชัดคือไม่ว่าจะเป็นแซเทอร์หรือคนที่ผ่านมา พวกเขามักหลีกเลี่ยงไม่ยอมคุย พยายามเดินให้ห่างจากตัวเขามากที่สุด
   "ไม่ต้องแปลกใจหรอก ลุค บุตรหรือธิดาของพ่อเธอไม่เป็นที่ต้อนรับของลูกๆคณะเทพโอลิมปัส" โทมัสหันมาตอบพลางยิ้มให้กับเขา อย่างน้อยก็ในความคิดของเขา "พวกเธอมักโดดเดี่ยวเสมอ ทำใจไว้บ้างเถอะ" โทมัสตบไหล่เป็นการให้กำลังใจ
   "อย่าบอกนะว่านายเป็นลูกฮาเดสอีกคน" แซเทอร์หนุ่มหันมาพูดด้วยความประหลาด "ไม่ใช่หรอกใช่ไหม?" เขายังถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
   "เขาจะเป็นลูกฮาเดสหรือไม่ มันก็ไม่ใช่ธุระของแก เจ้าแซเทอร์จอมสงสัย"
   โทมัสแยกเขี้ยวใส่พลางลูบหนวดเคราเปียกชื้นของตัวเองด้วยความหงุดหงิดปนรำคาญ
   "ก็ได้ ก็ได้ ฉันไม่สงสัยแล้วก็ได้" แซเทอร์หนุ่มทำท่ายกมือสองข้างยอมแพ้
   เมื่อการต่อปากต่อคำจบลง พวกเขาทั้งสามคนเดินมาถึงค่ายพยาบาลของค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ ลูคัสเห็นว่ามีกลุ่มวัยรุ่นสวมชุดคล้ายบุรุษพยาบาลกำลังเดินเข้า-ออกสถานพยาบาล บางคนในที่นี้อายุอ่อนกว่าลุคหลายปี แซเทอร์หนุ่มพาพวกเขามายังเตียงว่างสองเตียงใกล้กัน
"พวกนายพักผ่อนอยู่ที่นี่ก่อนให้คุณสาวแสนสวยตรวจพวกนายอย่างละเอียด ส่วนฉันจะไปตามไครอนให้มาหาพวกนาย"แซเทอร์หนุ่มพูดจบ ไม่รอช้าเดินไปสนทนากับพยาบาลแล้วก็รีบเดินออกจากสถานพยาบาล
   พวกเขานอนลงบนเตียงพักผ่อนหลังจากพบเจอเหตุการ์หนักหนาสาหัส ลุคหันไปเห็นว่าโทมัสนอนหลับทันทีที่หัวถึงหมอน แต่เขามองบนเพดานมีความรู้สึกข่มตานอนหลับไม่หลับ มันอาจจะเพราะสถานที่ไม่คุ้นเคยและเพิ่งมาถึงสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยสำหรับตัวเขาเอง
"มีมนุษย์ครึ่งเทพป่วยอีกแล้วเหรอ" เสียงของสดใสของพยาบาลดังขึ้น "แต่เจคแจ้งว่าเป็นสมาชิกใหม่เพิ่งมาถึงค่าย" เธอเดินมาตรงเตียงของลุคกับโทมัส และมีคนติดตามมาด้วยสองคน
"สวัสดีมนุษย์ครึ่งเทพหน้าใหม่ ฉันคิม อามิน บุตรีของเทพอะพอลโล ฉันเป็นหมอประจำค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้" คุณหมอมีหน้ายิ้มแย้มและชี้ให้พยาบาลคนหนึ่งไปที่เตียงของโทมัสที่อยู่ถัดไป "โทมัสไปรับเธอมาเหรอเนี่ย แล้วพวกเธอบาดเจ็บจากการเดินทางตรงไหนบ้างไหม?หรือมีอาการข้างเคียงบ้างไหม?" เธอสวมเริ่มใช้สายตาประเมินอาการเบื้องต้นของลุค
"ผมลูคัส แฮร์ริสัน "ลุคทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง "พวกเราเพิ่งเดินมาจากอังกฤษ มีอาการขวัญผวาจากการเดินทางนิดหน่อยครับ"
"แน่นอนว่าฉันต้องรู้จักแซเทอร์มาดเซอร์คนนั้น เขาชอบไปรับตัวมนุษย์ครึ่งเทพของสามมหาเทพเสมอ" หมอคิมใช้ไฟฉายขนาดเล็กพกพาตรวจดูตาทั้งสองข้าง วัดชีพจรตรงข้อมือขวา "ไม่มีส่วนไหนบาดเจ็บหรือได้รับผลกระทบอะไร ส่วนอาการขวัญผวาอาจต้องใช้เวลา กว่าจะฟื้นตัว คิดไว่าไม่นานคงกลับมาเป็นปรกติ" หมอคิมประเมินอาการป่วยเห็นว่าไม่มีสิ่งใดเดินไปตรวจโทมัสแบบเดียวกับที่ตรวจกับลุค
   ไม่นานแซเทอร์ที่ชื่อว่าเจคเดินเคียงข้างมากับคนครึ่งมาคนหนึ่งอายุน่าจะมากกว่าโทมัส เขาดูเป็นคนนิ่ง สุขุม ใจเย็น จากสายตาการประเมินของลูคัส เขาทักทายหมอผู้หญิงเสร็จ ค่อยเดินมาหาลูคัสกับโทมัส
"การเดินทางเป็นยังไงบ้าง โทมัส ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม"
คนครึ่งม้าถามโทมัสที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ พลางกันมาทางลูคัส
"ถ้าไม่นับการเจอคลื่นสูง 30 เมตรในมหาสมุทร พายุเฮอร์เคน และปลาโครงกระดูกที่มาพาค่าย ที่เหลือก็ไม่มีปัญหาอะไร"
โทมัสรายงานการเดินทางด้วยท่าทางกวนประสาท มันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขากลับมาเป็นปรกติแล้ว
"สวัสดี หนุ่มน้อย ฉันชื่อไครอน เป็นผู้อำนวยการค่ายแห่งนี้ และเป็นเซนทอร์ เผื่อเธอจะไม่รู้จัก"
ไครอนยิ้มกว้างยื่นมือมาจับมือลูคัส เขย่ามือสามครั้ง ค่อยดึงกลับไป
" ผมลูคัส แฮร์ริสันครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณไครอน"
ลุคแสดงความเป็นมิตรและมารยาทด้วยการยิ้ม เพราะไม่ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันที่ได้มาเห็นอะไรที่คนภายนอกเรียกว่าตำนานที่ไม่มีอยู่จริง มีเพียงแค่ในนิยายเท่านั้น
"ฉันขอแสดงความดีใจและต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ ปลาโครงกระดูกที่โทมัสเล่ามา นั่นคงเป็นพ่อของเธอส่งมาช่วยเหลือและพามาที่ค่ายเลยสินะ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นเหล่าเทพโอลิมปัสช่วยเหลือมนุษย์ครึ่งเทพ" ไครอนพูดด้วยความแปลกใจนิดหน่อย คาดไม่ถึงว่าการมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดจะมีเทพช่วยเหลือลูกๆของพวกเขาด้วย "เพื่อเป็นการต้อนรับการมาถึงค่ายของเธอ ฉันมีเสื้อชาวค่ายฮาล์ฟบลัดให้กับเธอ ถือเป็นการมาถึงค่ายและเป็นชาวค่ายแล้ว" ไครอนยื่นเสื้อชาวค่ายฮาล์ฟบลัดมาให้ลูคัส มันเป็นเสื้อแบบเดียวกันกับที่ลูคัสเห็นระหว่างทางมาสถานพยาบาล
   ระหว่างการสนทนากันในสถานพยาบาลและกล่าวการต้อนรับสมาชิกใหม่ของค่ายฮาล์ฟบลัด พลัดมีแสงเรืองรองปรากฎเหนือศีรษะของลูคัส มันเป็นหมวกใบหนึ่งมีกลิ่นอายความมืด เย็นยะเยือก แผ่ออกมา เรืองรองกว่าแสงไฟในสถานพยาบาล จนพยาบาลและหมอคิมต่างต้องเดินมาดู โดยรักษาระยะห่างพอสมควร
"คิดไว้แล้วว่าต้องใช่ ทันทีที่โทมัสพูดถึงปลาโครงกระดูก เธอเป็นบุตรของฮาเดส นับว่าหายากทีเดียว" ไครอนสบตากับโทมัส และหันมาดูสัญลักษณ์เหนือศีรษะของลุค "สัญลักษณ์หมวกล่องหนของฮาเดส ลุค พ่อของเธอได้รับรองเธอเป็นบุตรของเขาแล้ว ลุค บุตรแห่งฮาเดส มันเป็นการยืนโดยสมบูรณ์แล้ว"
   ไม่นานแสงสว่างเรืองรอง เจิดจ้า ของหมวกล่องหนเหนือศีรษะของลูคัสได้หายไป ทันทีที่ไครอนได้กล่าวการรับรองบุตรของฮาเดสเสร็จสิ้น ทำให้เขาอดนึกถึงคำพูดของโทมัสไม่ได้ว่า คนในค่ายฮาล์ฟบลัดไม่ค่อยต้อนรันหรืออยากเข้าใกล้ลูกๆของฮาเดส แต่ความคุ้นเคยกับการอยู่คนเดียวมานาน จึงไม่ค่อยแปลกใจกับเรื่องพวกนี้
"เมื่อกี้คุณไครอน คุณพูดถึงหมวกล่องหนของฮาเดส หมวกล่องหนคืออะไรครับ"
ลูคัสสงสัยเกี่ยวกับหมวกล่องหนมาก ไม่เคยได้ยินหรืออ่านผ่านมาก่อน มันอาจจะเพราะเขาไม่ได้สนใจมันด้วยเหรือเปล่า
"สัญลักษณ์หมวกล่องหนของฮาเดสที่ปรากฎเหนือศีรษะของเธอเมื่อซักครู่นี้ มันคือสมบัติหรือาวุธประจำกายของฮาเดส บางครั้งเรียกมันว่า หมวกแห่งความมืด มันสามารถทำให้ผู้สวมใส่หมวกใบนี้ล่องหน หายตัวได้ในความมืด และมันยังสามารถควบคุมความืดได้ ตามประวัติหมวกใบนี้ถูกสร้างขึ้นโดยไซคลอปป์ มันมอบให้กับฮาเดสในการต่อสู้ในสงคามไททัน" ไครอนอธิบายและขยายความของสัญลักษณ์หมวกล่องหนให้ลูคัสและทุกคนได้รับทราบโดยย่อ"เอาล่ะ ฉันจะพาเธอไปบ้านพักของพ่อเธอ โทมัสไปด้วยกันสิ "
   ไครอนโบกมือให้ทั้งคู่ลุกขึ้นจากเตียงคนไข้ ทุกคนในค่ายรู้แล้วว่าสมาชิกใหม่ของค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นบุตรของฮาเดส เพิ่งได้รับการรับรอง ไครอนเดินนำพวกเขาสองคนออกจากสถานพยาบาลมุ่งหน้าสู่บ้านพักของฮาเดสที่ได้จัดสร้างไว้บุตรหรือธิดาได้พำนักอาศัยที่ค่ายฮาล์ฟบลัด ค่ายฤดูร้อนแห่งนี้

หน้า: 1 2 3 [4]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver