[บ้านใหญ่] สถานพยาบาลประจำค่าย - บ้านใหญ่ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Daemon โพสต์ 2024-3-8 22:06:40

Feria โพสต์ 2024-3-14 15:12:01

<div class="btpsta-1" style="outline-color:#CD7F63"><div class="btpsta-1flower"><div class="btpsta-1ic"><i class="cp cp-flower-o" style="color:#CD7F63"></i></div></div><div class="btpsta-1title"><b style="color:#CD7F63">Play it cool</b><span>Feria<i class="cp cp-chevron-right" style="color:#CD7F63"></i>Hayes<i class="cp cp-chevron-right" style="color:#CD7F63"></i> time</span></div>
<div class="btpsta-1post">
วันนี้เฟเรียเธอนั่นเดินทางมาที่บ้านใหญ่เพื่อมารักษาตัวเองจากการฝึกฝนหรือจะเรียกว่าเป็นภารกิจทดสอบความสามารถของเธอดีล่ะ ในตอนนั้นเองที่เธอเห็นคุณไครอนยืนคุยกับใครบางคนอยู่คนคนนั้นใส่เสื้อยืดค่ายแบบเดียวกับที่เธอสวมใส่อยู่ตอนนี้ ในตอนนั้นเองที่คุณไครอนหันหน้ามาทางเธอพอดี <br>
<font color="RoyalBlue"> “เฟเรียมาพอดีเลย มาทางนี้สิสาวน้อย”</font> <br>
ทันทีที่ถูกเรียกตัวไว้เธอก็เดินเข้ามาหาคุณไครอนทันที ทำให่เธอสามารถเห็นใบหน้าของคนที่คุยกับคุณไครอนอยู่ได้ เป็นหญิงสาวสวยที่มีผมสีน้ำตาลซ็อกโกแลต ดวงตาสีสันสวยงามดูเหมือนเป็นคนดังจากที่ไหนสักที <br>
<font color="RoyalBlue"> “นี่คุณไพเพอร์ แม็กลีน บุตรีแห่งอะโฟร์ไดท์เป็นรุ่นพี่ค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้“</font> <br>
<font color="DarkOrange"> “สะ สวัสดีค่ะพี่ไพเพอร์ เออ..หนูชื่อเฟเรีย เฮย์สค่ะ เออ..หนูเป็น…บุตรีแห่งฮิปนอสค่ะ”</font> <br>
<font color="DarkOrchid"> “สวัสดีจ้ะสาวน้อย พี่ชื่อไพเพอร์ แม็กลีนจ้ะ”</font> <br>
<font color="DarkOrange"> “แม็กลีน…นามสกุลเหมือนดาราที่เขาดัง ๆ เลย”</font> <br>
<font color="DarkOrchid"> “ใช่จ้ะ พี่เป็นลูกสาวของทริสตัน แม็กลีน”</font> <br>
<font color="DarkOrange"> “ทะ ทะ ทริสตันเหรอคะ ดาราฮอลลี่วูคชื่อดังคนนั้นนี่นะคะ”</font> <br>
<font color="DarkOrchid"> “ใช่ อุ้ย!ดูตื่นเต้นใหญ่เลยนะ พี่จะมาอยู่ที่นี่ช่วยดูแลคลาสมีดสั้นนะ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะสาวน้อย”</font> <br>
<font color="DarkOrange"> “ค่ะ เออ…นี่นิตยสาร Kazz ค่ะ เป็นของขวัญแรกพบค่ะ เอ่อ ขอตัวก่อนนะคะ พอดีจะไปห้องพยาบาล”</font> <br>
เธอยื่นนิตยสารบันเทิงให้กับพี่ไพเพอร์ก่อนที่จะเข้ามาในห้องพยาบาลในทันทีเพื่อที่จะมารักษาตัวเอง ด้วยความเขินอาย
<font color="SeaGreen"> “อ้าว! หน้าแดงมากเลยนะ เป็นอะไรมาเหรอ”</font> <br>
พี่หมอที่อยู่ข้างในห้องพยาบาลทักเธอเข้า <br>
<font color="DarkOrange"> “ก็…ขอโทษค่ะ พอดีไม่คิดว่าจะเจอลูกคนดังระดับฮอลลีวูคเลยเขินไปหน่อยค่ะ อ้อ! หนูมารักษาตัวจากการต่อสู้กับฮาร์ปี้เมื่อคืนค่ะ ถึงจะชนะแต่ก็เจ็บพอตัวเอง”</font> <br>
<font color="Green"> “มา ๆ เดี๋ยวจะราดน้ำทิพย์ให้นะ นั่งลงสิ”</font> <br>
เธอนั่งลงก่อนจะโดนพี่หมอราดน้ำทิพย์รักษาแผลให้ จนหายดี <br>
<font color="DarkOrange"> “ขอบคุณนะคะ หนูต้องไปแล้ว นี่ค่ารักษานะคะ”</font> <br>
<div align="center">ทักทาย + ให้นิตยสารบันเทิงกับไพเพอร์ <br>
ราดน้ำทิพย์
</div>
</div></div>
<a href="https://bettyleg.tumblr.com/" class="bta-cr">bettyleg</a>
<link rel="stylesheet" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css"><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Roboto+Condensed&display=swap" rel="stylesheet">
<style>@font-face {font-family: 'Hugiller'; src: url('https://dl.dropbox.com/s/n8sgc1u4ywaqkv5/Hugiller%20DEMO.otf?dl=0');src: url('https://dl.dropbox.com/s/n8sgc1u4ywaqkv5/Hugiller%20DEMO.otf?dl=0') format('truetype'); font-weight: normal;font-style: normal;}.btpsta-1{width:380px; border:1px solid #ddd; background:#fefefe; border:15px solid #fafafa; margin:10px auto; outline:1px solid #58ADB9; outline-offset:-15px;} .btpsta-1title{margin:0px 20px 20px; text-align:center;}.btpsta-1title b{font-family: 'Hugiller'; font-size:30px; color:#58ADB9; display:block; line-height:18px;}.bta-cr{width:380px; margin:-5px auto 20px; text-align:center; font-size:8px; text-transform:uppercase; text-decoration:none; color:#888; background:#fff; border:1px solid #ddd; height:18px; display:flex; align-items:center; justify-content:center;}.btpsta-1post{margin:10px 30px 40px; font-size:12px; text-align:justify; color:#888; line-height:18px;font-family: 'Roboto Condensed', sans-serif;}.btpsta-1title > span{font-size:10px; color:#888;font-family: 'Roboto Condensed', sans-serif;} .btpsta-1title > span > i{font-size:6px; padding:0px 5px; color:#58ADB9;}.btpsta-1flower{display:flex; align-items:center; justify-content:center; height:100px; position:relative; padding:30px 0px 10px;} .btpsta-1flower > div {position:absolute; width:70px; height:70px; border-radius:100px; display:flex; align-items:Center; justify-content:center; border:1px solid #ddd; overflow:hidden; background:#fbfbfb} .btpsta-1flower>div>i{position:relative; font-size:20px;animation: btpsta-1flower 8s infinite; color:#58ADB9;} @keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}.btpsta-1flower>div>i{-webkit-animation: btpsta-1flower 8s infinite;-moz-animation:btpsta-1flower 8s infinite; -o-animation:btpsta-1flower 8s infinite;}@-moz-keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}@-webkit-keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}@-o-keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}</style>

Dean โพสต์ 2024-3-16 12:18:48

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2024-3-16 17:37

https://lh7-us.googleusercontent.com/zJzHAwbYuJzXQZgm3vxH1ZFam-FJn9mzGbmZdjPh_XwQzWb7tIWtYEJXYRNXxjU1JZCBh2e2jQE9FkI6H73YG0LdrlcCBt4xzLLe6-Jo2aOzlp_p1o3HclHNHzTI4M0cBxECE1_pbD-TvAoD-MDacEg032https://lh7-us.googleusercontent.com/_IydeHG-LO5KgKAIglX6BduPwsggkOAzOeqV7rcqqOYIQ-7kPeWoHjykp-1vTj2pPqdAZKLfldPHtiIJx95XHtuc2f_G6_wR3GSzWf9Jigp_uRl2QZ7DOqVmz-XjibjkgzY20kJfICu8a5QWrGjsG7Qแขนซ้ายเป็นอิสระ
      ความจริงวันนี้ดีนมีนัดตรวจดูอาการหลังประสบอุบัติเหตุเมื่อปลายเดือนก่อน แต่คงต้องปล่อยให้ใบนัดหมอในกระเป๋าสตางค์เป็นหมันไป เพราะถ้าเขาก้าวขาออกนอกประตูค่ายเมื่อไร แทนที่จะได้ถอดสายพยุงแขนแต่จะกลายเป็นวิญญาณถูกถอดออกจากร่างแทน กระนั้นดีนก็ไม่ละเลยสุขภาพ ยังไงที่ค่ายก็มีห้องพยาบาล งั้นวันนี้ก็ไปตรวจเช็คร่างกายเสียหน่อย
      ภายในสถานพยาบาลที่ตั้งอยู่ในบ้านใหญ่ดูดีทันสมัยมากกว่าที่คิด ตอนแรกเขาก็คิดว่าจะเป็นทรงห้องพยาบาลสไตล์โบสถ์แบบในหนังเรื่องแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ ซึ่งไม่แน่ว่าสถานที่อาจเคยมีสภาพนั้นมาก่อนแต่ได้รับการรีโนเวทขึ้นมาใหม่เพราะค่ายแห่งนี้อยู่มานาน แล้วก็เห็นว่าเพิ่งมีการปรับปรุงสถานที่เมื่อไม่กี่ปีที่แล้วหลังจากสมัยของ ‘เพอร์ซี่ แจ็คสัน’ เสียด้วยสิ
      ถือว่าเป็นมรดกที่ดีต่อรุ่นน้อง…
      “แขนหายดีแล้ว ต่อจากนี้ไม่ต้องใส่อุปกรณ์พยุงแขนแล้วล่ะจ้ะ”
      “ขอบคุณครับคุณหมอ”
      คุณคิม อามิน หัวหน้าพยาบาลคนสวยเป็นคนตรวจอาการให้เองกับมือ ต่อให้มีคนบาดเจ็บเจียนตายแต่ถ้าได้รับการรักษาจากคนสวยแบบนี้น่าจะเป็นยาใจให้หายวันหายคืนได้ในไม่ช้า คุณไครอนนี่ก็ช่างเลือกสต๊าฟ ไม่ว่าจะเป็นพี่สาวร้านสะดวกซื้อ พี่สาวประจำคาเฟ่ หรือแม้แต่เจ๊ฮาร์ปี้ที่ออกจะไปในทางสวยแปลกเสียหน่อย แต่ละคนก็ถือว่าเป็นคนสวยเด็ดกันไปคนละสไตล์ทั้งนั้น แล้วที่เขามองแต่สาวสวยไม่ได้เพราะเป็นคนหน้าหม้อนะ สาบานได้ …แต่ก็แอบอิ๊บนิ้วไขว้หลังเอาไว้
      หลังจากที่ดีนมาทำการตรวจเช็คสุขภาพเสร็จก็รู้สึกว่านอกห้องตรวจดูวุ่นวายผิดปกติจากตอนแรกที่สถานพยาบาลค่อนข้างเงียบสงบ เหมือนว่าจะมีเด็กที่ออกไปทำภารกิจข้างนอกถูกก็อบลินทำร้ายมาจนได้รับบาดเจ็บสาหัส
      “ดูท่าว่าจะมีงานเข้าแล้วล่ะ ฉันต้องขอตัวไปดูคนเจ็บก่อนนะ”
      แพทย์หญิงกล่าวเพียงแค่นั้นก่อนจะรีบออกจากห้องตรวจหนึ่งไปยังห้องฉุกเฉิน ถ้างั้นเขาเองก็รีบออกจากที่นี่ดีกว่าจะได้ไม่เกะกะการทำงานของเจ้าหน้าที่พยาบาล แต่ตอนที่กำลังจะเดินออกไปนั้นเองก็เห็นแซเทอร์เด็กที่เป็นคนงานไร่สตรอว์เบอร์รี่เดินขากะเผลกโดยมีเลือดไหลนองเต็มขาแพะ แบบนี้ก็แย่น่ะสิพยาบาลไม่ว่างสักคน แต่ดีนก็ไม่ได้ใจจืดใจดำถึงขนาดที่จะปล่อยให้คนที่บาดเจ็บต้องรอหมอจนเลือดไหลหมดตัว
      “เฮ้! นายเป็นอะไรมากไหม?”
      แซเทอร์เด็กคนนั้นสะดุ้งโหยงและมีท่าทีหวาดกลัวดีนสุดขีด เนื้อตัวสั่นเทายิ่งกว่าเก่าจนเขาฉงน หรืออีกฝ่ายจะกลัวคนแปลกหน้า? ชายหนุ่มจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม
      “ให้ฉันช่วยไหม ตอนนี้พยาบาลไม่ว่างเลยสักคน ฉันก็พอจะทำแผลเป็นอยู่”
      “....”
      กระนั้นแซเทอร์เด็กตนนี้ก็ยังไม่ยอมปริปากพูดกับเขาแถมยังสั่นจนได้ยินเสียงฟันกระทบกันดังกึก ๆๆ
      ช่วยไม่ได้... ดีนเลยถือวิสาสะทำแผลให้แทน ดูท่าว่าเด็กคนนี้น่าจะเดินไม่ไหวเขาเลยอุ้มอีกฝ่ายขึ้นพาดบ่า อีกมือที่ว่างก็ช่วยกดบาดแผลให้เลือดหยุดไหลแล้วก็พาไปที่ห้องทำแผล
      ‘จะว่าไป... เหมือนเคยเห็นหมอนี่ที่ไหนมาก่อนนะ?’
      รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเหลือเกินทว่ากลับจำไม่ได้ ถ้าจะบอกว่าคุ้นมาจากตอนที่เห็นเด็กคนนี้ในไร่สตรอว์เบอร์รี่ก็รู้สึกไปเองว่าไม่ใช่ เหมือนว่าเขาเคยเจอกับเด็กหน้าตาแบบนี้มานานกว่านั้น เผลอ ๆ อาจนานร่วมสิบปี แต่เรื่องเคยเจอไม่เคยเจอช่างมันไปก่อน ตอนนี้ต้องรีบปฐมพยาบาล ด้วยความที่ตัวเองเจ็บตัวบ่อยทำให้รู้ว่าต้องทำอะไรยังไงบ้าง เพียงแต่เขาไม่เคยทำแผลให้คนที่ขาเป็นแพะมาก่อนเลยเนี่ยสิ
      ดีนนึกถึงตอนที่พา ‘โรบิน’ ไปหาหมอ มันเป็นสุนัขที่เขาเคยเลี้ยงตอนเด็ก ๆ เรียกว่าเป็นพี่น้องที่โตมาด้วยกันเลยก็ว่าได้ แต่โรบินตายไปแล้วเมื่อสองปีก่อนด้วยโรคชรา น่าเสียดายที่ตอนนั้นเขามาอยู่นิวยอร์กแล้วเลยไม่ได้ไปฝังศพให้มัน แต่ก็ทำเอาซึมไปเป็นเดือน…
      จิตใจก็พาคิดนอกเรื่องไปเรื่อย กลับมาโฟกัสกับการทำแผลต่อ… ถ้าต้องรักษาเหมือนสัตว์งั้นก็เริ่มจากการโกนขนขาเพื่อความสะอาด เพื่อสุขอนามัยที่ดีสิ่งแรกที่ผู้ปฐมพยาบาลต้องทำก็คือล้างมือ เพราะถ้ามือคนทำแผลไม่สะอาดจะทำให้บาดแผลของอีกฝ่ายติดเชื้อได้ จากนั้นค่อยหามีดโกนในห้องพยาบาลมาโกนขนขาให้แซเทอร์น้อยทันที ตอนนี้เหมือนเขาได้ยินเสียงอีกฝ่ายสะอื้นไห้
      “ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวขนก็งอกใหม่ ถ้าไม่โกนขนออกก็จะทำแผลไม่ได้นะ”
      เมื่อขนที่ขาแพะถูกโกนออกชายหนุ่มจนเหี้ยนก็เห็นบาดแผลที่ถูกบาดเป็นทางยาว หัวคิ้วขมวดมุ่นพลางนิ่วหน้า เห็นเลือดแล้วรู้สึกใจเต้นเหมือนจะวูบ แต่จำเป็นต้องตั้งสติเอาไว้ไม่ให้เป็นภาระห้องพยาบาลไปอีกคน
      “ไปโดนอะไรมาเนี่ย”
      ถึงเอ่ยถามไปแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบเหมือนว่าตนคุยอยู่กับอากาศ แต่ดีนก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะให้คนที่กลัวจนพูดไม่ออกมาตอบคำถาม เขาใช้น้ำเกลือล้างแผลมาขจัดคราบสกปรกพร้อมล้างแผลให้สะอาด ตอนแรกที่ทำแผลเขาก็กลัวว่าใช้น้ำเกลือล้างแผลแล้วจะเจ็บ แต่ไม่เลยมันทั้งสะอาดและสารไอโซโทนิกยังเป็นมิตรต่อเซลล์เนื้อเยื่อ ดีกว่าน้ำสะอาดที่เอาเข้าจริงแล้วก็มีสารเคมีที่ไม่ดีต่อสุขภาพเท่าไรอย่างเช่นคลอลีนและสารอื่น ๆ ถ้าฉุกเฉินจริง ๆ ก็ใช้ได้ แต่ก็นั้นแหล่ะ.. อยู่ห้องพยาบาลทั้งทีมีสิ่งที่ดีกว่าก็ต้องใช้อันนั้นสิ
      ล้างแผลเสร็จก็ซับให้แห้งแล้วทายาฆ่าเชื้อรอบบาดแผลไม่ใส่เข้าไปในแผลโดยตรง นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่คนมักเข้าใจผิด อันที่จริงใช้น้ำเกลือล้างแผลบาดแผลก็สะอาดแล้ว แต่ยังจำเป็นต้องทายาฆ่าเชื้อรอบบาดแผลเพื่อป้องกันเชื้อโรคจากภายนอกเข้าไป ถึงกระนั้นก็ไม่ควรใส่ยาฆ่าเชื้อที่บาดแผลโดยตรงเป็นเพราะตัวยาจะทำลายเนื้อเยื่อและทำให้เกิดรอยแผลเป็นได้ พอทายาเสร็จแล้วก็พันผ้าก๊อซให้เท่านี้ก็เสร็จเรียบร้อย
      “เสร็จแล้ว ที่เหลือนายก็ไปขอยาจากพยาบาลนะ แรก ๆ มันจะเจ็บหน่อย ถ้าแผลบวมก็ประคบเย็นเอา แต่ข้อควรระวังเลยคือห้ามโดนน้ำ”
      หมอจำเป็นกำชับผู้ป่วยราวกับมืออาชีพ พอพูดจบประโยคประตูห้องทำแผลก็ถูกเปิดออกแล้วคุณหมอตัวจริงก็เดินเข้ามา
      “ขอโทษที พอดีเมื่อกี้มีเคสด่วน แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว พวกเธอทำแผลกันเสร็จแล้วเหรอ?” แพทย์หญิงเดินเข้ามาตรวจแผลให้แซเทอร์น้อย แต่ก็เห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้วแถมยังทำแผลได้เป็นอย่างดีอีกต่างหาก ติดแค่ว่าดีนโกนขนขาแพะออกเยอะเกินจำเป็นไปหน่อยจนอีกฝ่ายกลายเป็นแซเทอร์ที่มีขนขาแค่ข้างเดียว “ถือว่าทำแผลได้ดีเลย สนใจมาเป็นสต๊าฟไหมจ๊ะ ฉันมีค่าตอบแทนให้นะ”
      “อ้อ ใช่ ผมเห็นประกาศ” จะว่าไปก็เกือบลืมว่าตั้งใจจะสมัครเป็นสต๊าฟห้องพยาบาลแต่ดันไปง่วนช่วยงานโรงอาหารกับไร่สตรอว์เบอร์รี่จนลืมงานนี้ “ได้ครับ ดูเหมือนว่าพยาบาลจะไม่พอนะ”
      “เด็ก ๆ ที่นี่เจ็บตัวกันบ่อยแหล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ฝากดูแลคนไข้คนอื่น ๆ ต่อด้วยนะจ๊ะ ถ้ามีอะไรก็เรียก ส่วนบ๊อบบี้เดี๋ยวหมอจัดยาให้นะ”
      ‘บ๊อบบี้? เหมือนจะคุ้น ๆ ชื่อนี้แฮะ..’
      ความจริง ‘บ๊อบบี้’ ก็เป็นชื่อที่ค่อนข้างโหล แต่มันทำให้เขานึกถึงเพื่อนสมัยประถมคนนึงที่ค่อนข้างขี้อายและจืดจาง แต่จู่ ๆ วันหนึ่งบ๊อบบี้ก็ลาออกไปอย่างกระทันหันหลังปาร์ตี้ปีใหม่ที่บ้านรุ่นพี่… จู่ ๆ ความทรงจำวัยเด็กก็ย้อนกลับมาได้อย่างน่าฉงน แต่บ๊อบบี้คนนี้น่าจะเป็นคนละคนกับเพื่อนในวัยเด็กของเขา เพราะถ้าเป็นคนเดียวกันจริงป่านนี้เพื่อนเก่าคงโตเป็นหนุ่มพอ ๆ กันแล้วสิ
      ดีนออกจากห้องทำแผลแล้วมาแสตนบายเป็นพยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์ หลังจากนี้ก็ค่อนข้างว่าง ไม่มีงานอะไรให้ทำมากมาย ผู้ป่วยมีแค่เด็กสาวบ้านอะโฟรไดท์ที่มาขอยาแก้ปวดประจำเดือนคนนึง กับเด็กหนุ่มบ้านเฮดีสที่มาขอเจลเย็นแก้ฟกช้ำ ออกจะเป็นงานน่าเบื่อไปสักหน่อยแต่ก็ดีแล้วที่ไม่มีลูกค้าเยอะเพราะแปลว่าไม่มีใครเจ็บตัวและค่ายยังสงบสุขดี..
      เขาทำงานจนออกกะแล้วรับเงินค่าจ้างมา จากนั้นก็ไปเตรียมตัวสำหรับประชันคาราโอเกะในงานปาร์ตี้สุดเหวี่ยงที่กำลังจะถูกจัดในเย็นวันนี้
https://lh7-us.googleusercontent.com/QNiIaMpMuJGuQYNdIxIx4bNSBXqUKhgwt9Ir2GLtxSf1QlRxiMLEtK979Wgj0n1IYI3phk6FsNB_nKHFytXeIKNX5WLEjkFBm5n2-DBefqgoAhL4n30HgOhl6TH6Yr0nfdmqDAhSWU9KeashxU1fu3Qรับงาน: ช่วยดูแลคนเจ็บป่วยในห้องพยาบาลประจำค่าย (เลือกรับดอลลาร์)

Daemon โพสต์ 2024-3-17 01:55:54

Daemon โพสต์ 2024-3-17 22:18:28

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2024-3-18 00:07 <br /><br /><style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Cinzel+Decorative:wght@400;700;900&display=swap')
</style>

<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Noto+Sans+Thai:wght@100..900&display=swap')
</style>

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#Daemon01 {
border-radius: 30px;
border: 0px double #8e104f;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C0 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/VA4lYjH.png");}
</style>

<style>
#Daemon02 {
width: 800px;
border-radius: 20px;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C0 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/SxnV3bS.png");}
</style>

<style>
#Daemon03 {
width: 600px;
border-radius: 20px;
border: 0px double #C0C0C0 ;
padding: 3px;
box-shadow: #C0C0C00px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/SxnV3bS.png");}
</style>

<style>
#Daemon04 {
width: 400px;
border-radius: 20px;
border: 5px double #f5db75;
padding: 3px;
box-shadow: #f5db75 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/gtsf8cb.png");}
</style>

<div id="Daemon01">

<br>
<div id="Daemon03">
<br><font color="#ff0000" face="Cinzel Decorative" size="6"><b>Germination work</b></font><br>
<br>
</div>
<br>
<div id="Daemon02"><p><br></p><p><br></p><div style="text-align: left;"><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4">เดม่อนลากสังขารตัวเองจนมาถึงห้องพยาบาล ในขณะเขากำลังจะก้าวขาตัวเองเข้าไปในห้องพยาบาล </font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ffff00">"หยุด!" </font><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4">ก่อนได้ยินเสียงดุ้งหูบางอย่างด้านหลัง ขาที่กำลังยกจะเหยียบพื้นหยุดนิ่ง ใบหน้าค่อย ๆ เบือนหันไปมองและขาเปลี่ยนจากจะก้าวไปข้างหน้า เป็นกลับหันหลัง</font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ffff00">"ไปไหนมาจ๊ะบุตรอะโฟร์ไดท์ ทำไมเสื้อผ้าขาดรุ่ยแบบนั้น แถมรอยนี่มันคุ้น ๆ นะ" </font><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4">ลิเลียน่านั่นเอง เธอยืนกอดอก จ้องผมตาถมึง</font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ffff00">"แล้วนั่นมันรอยแผลใช่ไหม เลือดยังชิบ ๆ อยู่เลย ถึงแม้จะทำความสะอาดตัวไปแล้วเถอะ!"</font><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"> ลิเลียน่าพูดก่อนเดินเข้ามาใกล้ผม นิ้วเธอจิ้มเข้าที่แผลกลางหน้าอกตรงรอยกรงเล็บหมาป่า ผมกัดฟันทนพยายามไม่ร้อง</font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ff0000">"เอ่อ...."</font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ffff00">"อดทนดีนี่ ชั้นบอกแล้วใช่ไหมถ้าจะไปเสี่ยงอันตรายแบบนั้นให้เรียกชั้นไปด้วย นายมีขีดจำกัดนะ บุตรอะโฟร์ไดท์ นายคิดว่านายเป็นบุตรแห่งแอรีสหรือลูกสามมหาเทพงั้นเหรอ!!"</font><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"> ลิเลียน่าพูดร่ายยาวใส่ผม ผมไม่สามารถโต้ตอบเธอได้เลย ทุกอย่างที่เธอพูดมันก็เป็นความจริงทั้งหมด ผมประมาทเองที่คิดว่าฝึกหนักมามากพอแล้วจะพอจัดการอสุรกายด้วยตัวคนเดียวได้ พอเจอตัวที่แข็งแกร่งกว่าทำให้พลาดท่าได้ง่าย</font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ff0000">"ผมขอโทษ... ผมก็แค่..."</font><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"> เดม่อนพูดตอบหญิงสาวตรงหน้า ก่อนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองส่งสายตาอ่อนโยนหาอีกฝ่าย ลิเลียน่าเหมือนรู้ทันเธอหยิบแว่นตากันแดดมาใส่ </font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ffff00"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ffff00">"ไม่ต้องมาไม้หวานกับชั้นเลย" </font><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4">เธอพูดก่อนจะฉุดข้อมือผมเข้าห้องพยาบาล</font><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ffff00"> "ไปรักษาตัว" </font></p><p style="text-indent: 4em;"><br></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4">เดม่อนยอมโดนลากเข้าห้องพยาบาลไป เขาไม่มีอะไรจะแก้ตัวกับความพ่ายแพ้ครั้งนี้ และหลักฐานคาใจซะทั้งหมด เธอพาผมไปนั่งที่เตียงบอกให้ผมนั่งรอ ก่อนเธอจะเดินไปคุยกับคุณคิมเพื่อขอน้ำทิพย์มารักษา เธอเดินถือขวดน้ำทิพย์กับผ้ามา ก่อนค่อย ๆ เทมันลงผ้าและนำมาเช็คตามแผลให้ผมอย่างเบา ๆ แต่ผมก็รู้สึกแสบอยู่ดี แผลค่อย ๆ สมานตัวทีละนิด </font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ff0000">"ขอบคุณนะลิเลียน่า"</font><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"> เดม่อนพูดขึ้นมองอีกฝ่ายทำแผลให้เขา </font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ffff00">"ไม่เป็นไร คราวหน้าก็อย่าทำแบบนี้อีกนะ นายอาจจะไม่ได้โชคดีแบบนี้ตลอดนะ นายอาจจะตายได้</font><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4">" ลิเลียน่าพูดขึ้นก่อนจะตรวจดูด้านหลังว่ามีตรงไหนยังไม่ราดน้ำทิพย์บ้าง </font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ff0000">"อืม ผมเข้าใจถ่องแท้แล้ว หลังจากนี้ผมสัญญาถ้าต้องไปทำเรื่องอันตรายผมจะแจ้งเธอก่อน"</font><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"> เดม่อนพูดขึ้นยกนิ้วก้อยขึ้นหาอีกฝ่าย</font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ffff00">"ได้ นายสัญญากับแม่น้ำสติกซ์ ชั้นถึงจะเชื่อ"</font><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"> เธอเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยผม ก่อนผมจะสูดหายใจลึก ๆ</font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font face="Noto Sans Thai" size="4" color="#ff0000">"ได้ เพื่อเธอผมขอให้คำปฏิญาณต่อแม่น้ำสติกซ์ ตั้งแต่วันนี้ถ้าผมจะทำเรื่องอันตรายใด ๆ ผมจะต้องมาแจ้งต่อลิเลียน่า ไทเลอร์ทุกครั้ง ไม่วู่วามและไม่คิดไปทำเรื่องราวเหล่านั้นตามลำพังอีก!"</font><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"> สิ้นเสียงคำสาบานของผม ฟ้าร้องกัมปนาท คนทั่วห้องพยาบาลต่างได้ยินกันทั้งหมดมองออกไปนอกอาคาร แต่มีคุณคิมเหมือนเห็นเหตุการณ์เธอยิ้มให้สองเด็กหนุ่มสาว เธอรู้สึกดีใจที่ในที่สุดบุตรอะโฟร์ไดท์จะลดความบ้าบิ่นลงได้บ้าง ดูเหมือนเทพแอรีสจะมาได้จังหวะ หากเขาเจอตัวอันตรายกว่านี้อาจจะไม่รอดกลับมาแบบนี้ </font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4"><br></font></p><p style="text-indent: 4em;"><font color="#ffffff" face="Noto Sans Thai" size="4">เราพูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนลิเลียน่ากับผมจะพากันเดินไปปาร์ตี้คุณดี.... โดยผมไม่ลืมบริจาคค่าบำรุงห้องพยาบาลให้คุณคิมทุกครั้งก่อนเดินออกมา เพื่อเธอจะได้พัฒนาที่แห่งนี้ช่วยเหลือชาวค่ายได้อีกมากมาย</font></p><p style="font-family: "Noto Sans Thai"; font-size: large; text-indent: 4em;"><span style="color: rgb(255, 255, 255); text-indent: 4em;"><br></span></p></div><div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/V4JsX5l.png" border="0"></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><span style="color: rgb(255, 255, 255); font-family: "Noto Sans Thai"; font-size: large; text-align: left; text-indent: 48px;">- ชำระบำรุงห้องพยาบาล 5 ดรักม่า -</span><br></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/V4JsX5l.png" border="0"><font face="Sarabun" size="4" color="#ffffff"><br></font></div><div style="text-align: center;"><div style=""><br></div></div>
<br>
</div><br></div>
<br>

</div>

Feria โพสต์ 2024-3-22 19:40:34

<div class="btpsta-1" style="outline-color:#CD7F63"><div class="btpsta-1flower"><div class="btpsta-1ic"><i class="cp cp-flower-o" style="color:#CD7F63"></i></div></div><div class="btpsta-1title"><b style="color:#CD7F63">Play it cool</b><span>Feria<i class="cp cp-chevron-right" style="color:#CD7F63"></i>Hayes<i class="cp cp-chevron-right" style="color:#CD7F63"></i> time</span></div>
<div class="btpsta-1post">
ภายหลังการขุดแร่เสร็จสิ้นเฟเรียก็มีสภาพบาดเจ็บสาหัสอยู่สมควร<br><br>
<font color="RoyalBlue"> “ม่าม๊า อย่าตายนะ”</font><br><br>
<font color="DarkOrange"> “แม่ไม่ตายหรอกนะกาเอล แค่บาดเจ็บจากการต่อสู้หน่อยเดียวเอง”</font><br><br>
เธอลูบหัวปลอบกาเอลที่เกาะเธอด้วยความเป็นห่วงตามภาษาเด็ก ในขณะที่เธอก็พาตัวเองมายังห้องพยาบาลของบ้านใหญ่เพื่อที่จะมารักษาตัวที่นี้<br><br>
<font color="DarkOrange"> “ขออนุญาตนะคะ”</font><br><br>
<font color="Purple"> “เข้ามาได้ค่ะ แล้วนี่โดนอะไรมาคะ ดูจากรอยแล้ว…”</font><br><br>
<font color="DarkOrange"> “โดนโทรลล์ทุบมาค่ะ แต่ก็คุ้มกับที่ได้แร่มาเยอะแยะนะคะ”</font><br><br>
<font color="Purple"> “ดูจากรอยแล้วไม่คุ้มหรอกนะคะ มาราดน้ำทิพย์ซะดี ๆ นะคะ แล้วนั่นอะไรเหรอคะ”</font><br><br>
พี่หมอส่ายหัวกับบาดแผลที่ปรากฎอยู่บนร่างกายของเฟเรีย ซึ่งก็รู้ได้เลยว่าเธอต้องทนขนาดไหนกว่าจะขุดแร่เสร็จกว่าจะลากสังขารมาถึงที่นี่ได้ถ้าไม่มีกาเอลช่วยประครองนะ คุณหมอราดน้ำทิพย์บนร่างกายเธอทำเอาเฟเรียรู้สึกแสบแผลขึ้นมานิด ๆ จน<br><br>
<font color="RoyalBlue"> “อย่าทำร้ายแม่ผมนะ”</font><br><br>
กาเอลที่คิดว่าแม่ของตนถูกทำร้ายก็เลยใช้มือน้อย ๆ ของตนทุบขาพี่หมอด้วยความกลัว จนเฟเรียต้องยื่นมือลูบหัวกาเอลเบา ๆ <br><br>
<font color="DarkOrange"> “แม่แค่แสบแผลเท่านั้นเอง พี่หมอเขาแค่รักษาแม่น่ะ ไม่ต้องกลัวนะลูกแม่ - ขอโทษด้วยนะคะ นี่กาเอล ลูกของหนูเองค่ะเป็นเบบี้ก็อบลินน่ะ”</font><br><br>
<font color="Purple"> “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดูแล้วน้องรักแม่มากนะคะ ดีจังเลย รักษาเสร็จแล้วนะคะ พักสักหน่อยเดี๋ยวก็หายแล้วนะ”</font><br><br>
<font color="DarkOrange"> “ค่ะ”</font><br><br>
เธอยิ้มแย้มก่อนจะล้มตัวลงนอนพักให้แผลรักษาให้หายดีจะได้ไปส่งภารกิจต่อได้<br><br>
<div align="center"><font color="Red">รักษาบาดแผล</font></div>
</div></div>
<a href="https://bettyleg.tumblr.com/" class="bta-cr">bettyleg</a>
<link rel="stylesheet" href="//icons.cappuccicons.com/cpf.css"><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Roboto+Condensed&display=swap" rel="stylesheet">
<style>@font-face {font-family: 'Hugiller'; src: url('https://dl.dropbox.com/s/n8sgc1u4ywaqkv5/Hugiller%20DEMO.otf?dl=0');src: url('https://dl.dropbox.com/s/n8sgc1u4ywaqkv5/Hugiller%20DEMO.otf?dl=0') format('truetype'); font-weight: normal;font-style: normal;}.btpsta-1{width:380px; border:1px solid #ddd; background:#fefefe; border:15px solid #fafafa; margin:10px auto; outline:1px solid #58ADB9; outline-offset:-15px;} .btpsta-1title{margin:0px 20px 20px; text-align:center;}.btpsta-1title b{font-family: 'Hugiller'; font-size:30px; color:#58ADB9; display:block; line-height:18px;}.bta-cr{width:380px; margin:-5px auto 20px; text-align:center; font-size:8px; text-transform:uppercase; text-decoration:none; color:#888; background:#fff; border:1px solid #ddd; height:18px; display:flex; align-items:center; justify-content:center;}.btpsta-1post{margin:10px 30px 40px; font-size:12px; text-align:justify; color:#888; line-height:18px;font-family: 'Roboto Condensed', sans-serif;}.btpsta-1title > span{font-size:10px; color:#888;font-family: 'Roboto Condensed', sans-serif;} .btpsta-1title > span > i{font-size:6px; padding:0px 5px; color:#58ADB9;}.btpsta-1flower{display:flex; align-items:center; justify-content:center; height:100px; position:relative; padding:30px 0px 10px;} .btpsta-1flower > div {position:absolute; width:70px; height:70px; border-radius:100px; display:flex; align-items:Center; justify-content:center; border:1px solid #ddd; overflow:hidden; background:#fbfbfb} .btpsta-1flower>div>i{position:relative; font-size:20px;animation: btpsta-1flower 8s infinite; color:#58ADB9;} @keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}.btpsta-1flower>div>i{-webkit-animation: btpsta-1flower 8s infinite;-moz-animation:btpsta-1flower 8s infinite; -o-animation:btpsta-1flower 8s infinite;}@-moz-keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}@-webkit-keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}@-o-keyframes btpsta-1flower{0%{font-size:18px;}50%{transform:rotate(-250deg);font-size:28px;}100%{font-size:18px;}}</style>

<div><br></div><div><br></div>

Dean โพสต์ 2024-3-25 23:51:39

https://lh7-us.googleusercontent.com/GGoWK33568LBd3sBSGRRp5OcTrDun-K0QA1-I5CFHiH7XdE5-j0FeEqSor-TCpYKK3HnVj7uenS66z1ESLL1Cw5JAWWNUiHkpUIUU2MpetKHBZ4tGa3aTfJOywkHUvIUJqh9F0Q1U21jV-erBzx9RE4051https://lh7-us.googleusercontent.com/SnDtCX9H1quAT8fyumq0cjjOltg7vkZqkORTtsFxvx7R8oVIKBpzRuLlOSKGBcUQfycC4afXJijDW3_47Gg3zS5oes-LtF9977BWHmdS2ZG7RylhBzX77a6R-X97Kc4FtAtQT7PNtddMSTd3F11-YIQความสับสน
         โลกมันจะกลมไปหรือเปล่า?!
         จากความเจ็บค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความชา และยิ่งไร้ความรู้สึกเมื่อตกอยู่ในห้วงของความช็อค แต่ต้องลองกระดิกมือเทสดูก่อนว่าแค่ช็อคนะไม่ใช่แขนขาด.. โอเคนิ้วมือกระดิกได้แปลว่าแขนยังไม่ขาด…                   ดีนไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีคนรู้จักเข้ามาในค่ายแห่งนี้เพิ่ม ดาริน่าก็คนนึง คราวนี้ยังเป็นแมคเคนซีอีก จุดเริ่มต้นของเขากับอีกฝ่ายอยู่ในฐานะของลูกค้ากับบาร์เทนเดอร์ ซึ่งมันควรจะเป็นเช่นนั้น แต่โลกก็ชอบเหวี่ยงให้พวกเขาสองคนบังเอิญมาเจอกันในสถานการณ์ที่ทั้งดีและร้าย จนความสัมพันธ์ค่อย ๆ เปลี่ยนมาเป็นเพื่อน (แต่จะ ‘วิท’ อะไรหรือเปล่าไม่ขอตอบ) แถมการได้มาเจอกันในค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ยิ่งกว่าพระเจ้าเล่นตลก นิวยอร์กมันเล็กขนาดนั้นเลยเหรอ? เขาว่าก็ไม่นะ
         ดีนและแมคเคนซีถูกหามใส่เปลสนามมารักษากันคนละเตียง ชายหนุ่มคอยมองไปยังเตียงข้าง ๆ ตลอด แต่แล้วม่านสีขาวก็เลื่อนพรืดมาปิดจนมองไม่เห็นอะไรที่เตียงข้าง ๆ อีก โอเค๊ กลับมาโฟกัสที่ตัวเองก็ได้
         “ขยับแขนได้หรือเปล่าคะ?”
         “อา.. ได้ครับ นิดหน่อย”
         “โชคดีไป ถ้าแขนขาดจะใช้น้ำทิพย์รักษาไม่ได้”
         หัวหน้าพยาบาลคิมตอบดีนด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ออกจะติดหัวเราะเสียด้วยซ้ำ ตรงกันข้ามกับชายหนุ่มผู้บาดเจ็บที่ต้องมองเธอตาถลนผ่านเลนส์แว่นตาที่ขุ่นมัว
         “ถ้าคุณพูดแบบนั้นก็แปลว่าโชคดีจริง ๆ แหล่ะ”
         ดีนแค่นยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะนอนเฉย ๆ สงบปากสงบคำให้พยาบาลทำการรักษา ตอนนี้เลือดของเขาหยุดไหลแล้ว ต้องขอบคุณเกล็ดเลือดที่แข็งแรงของตัวเองจริง ๆ แม้ยังมีซึม ๆ ออกมาอยู่บ้างตามปกติของมัน ดีนพยายามจะไม่มองแผลของตัวเองเขาคิดว่าสภาพคงไม่น่าดูมาก ๆ เหมือนหนังออสก้าที่เลโอนาร์โดต่อยกับหมี ถ้ามองล่ะก็ต้องสลบไปเดี๋ยวนี้เลยแน่ ๆ มีอยู่สองทางที่จะหลุดพ้นก็คือ หลับตาซะ กับ หันไปมองทางทิศอื่น ซึ่งไม่พ้นเตียงของแมคเคนซีอีกนั่นแหล่ะ
         “เป็นห่วงเขาเหรอคะ?” พยาบาลคิมสงเสียงคิกคักเล็ก ๆ ออกมา “หมอตรวจดูคร่าว ๆ เขาได้รับการกระทบกระเทือนแต่ไม่มีกระดูกส่วนไหนแตกหัก รวมกับมีอาการพักผ่อนไม่เพียงพอ ไว้รอตรวจละเอียดอีกครั้งถึงจะสรุปผล แต่ฉันคิดว่าไม่ผิดไปจากนี้ ซึ่งถือว่าน้อยกว่าคุณเยอะค่ะ”
         “ได้ยินว่าเขาคอไม่หักผมก็ดีใจแล้ว” ดีนเล่นมุกชวนให้ขำแม้นาทีนี้เขาจะขำไม่ออกเลยก็ตาม
         ความรู้สึกเย็นวาบเกิดขึ้นที่หัวไหล่เมื่อนางพยาบาลใช้น้ำทิพย์ทารดแผลลงไป ดูเหมือนว่าบาดแผลฉรรจ์เช่นนี้จะต้องใช้ยาวิเศษทั้งขวดและเสียเวลามากหน่อย กล้ามเนื้อถึงจะได้สมานเข้าด้วยกันจนสนิท หลังรักษาแผลจุดใหญ่เสร็จเธอตรวจละเอียดจนเขาเริ่มอาย แต่ก็ต้องปั้นหน้าเก๊กว่า ‘ไม่มีอะไรนี่’ แล้วยอมให้นางพยาบาลใช้สำลีชุบน้ำทิพย์ทาบาดแผลจุดอื่น ๆ อย่างเช่นรอยบาดที่ต้นขาและแผลถลอกฟกช้ำอีกเล็กน้อย แม้เสื้อจะขาดแหว่งไปไม่หน่อย แต่ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติดีแล้ว
         “การรักษาเสร็จแล้วค่ะ ส่วนเพื่อนใหม่.. ถ้าอยากเยี่ยมก็ไปเยี่ยมได้นะคะ ให้เวลาแป๊บนึง”
         “โอเค ขอบคุณครับ”
         ดีนลุกขึ้นมาจากเตียงสีขาวที่มีคราบเลือดของเขาเปรอะเปื้อนอยู่ ดูแล้วยากต่อการทำความสะอาด แต่นั่นก็ไม่ใช่หน้าที่ที่ดีนจะต้องสนใจ ชายหนุ่มแหวกม่านออกไปยืนที่เตียงข้าง ๆ แม้อีกฝ่ายจะหลับไหลและใบหน้ามีริ้วรอยฟกช้ำแต่ก็ยังดูดีเสมอแม้ยามนอนหลับ เฮ้อ.. น่าอิจฉาเป็นบ้า
         “แมคซี่ ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วจากนี้จะเป็นยังไงต่อ…”
         บางสิ่งจุกอยู่ในลำคอทำให้ยากจะเอื้อนเอ่ย พอดีกับที่ม่านกั้นเตียงถูกเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นหนุ่มแซเทอร์ที่พาแมคเคนซี่มาที่นี่
         “สวัสดี ผมแดนนี่ ขอบคุณพี่ชายนะฮะที่ช่วยพวกเราไว้”
         “อืม.. มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว ใช่ไหมล่ะ?” ดีนไหวไหล่ “ฉันดีน นีล แล้วที่เรียกฉันว่าพี่ชายเนี่ย นายแน่ใจนะว่าอายุน้อยกว่าฉัน?”
         แซเทอร์หนุ่มทำตาปริบ ๆ ก่อนที่จะแลบลิ้นที่มุมปากพร้อมกับขยิบตา แม้ดีนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีอายุที่แท้จริงเท่าไร แต่โฉมหน้าของแซเทอร์อายุวัยรุ่นตอนปลายแบบนี้คงไม่ต่ำกว่าหกสิบเสียล่ะมั้ง
         “ถึงอย่างนั้นแต่ผมขอเรียกว่าพี่ชายต่อไปนะฮะ” แดนนี่ยิ้มกว้างจนตาหยี แล้วใครจะปฏิเสธรอยยิ้มนั้นได้ลงล่ะ “ว่าแต่พี่ชายดีนเป็นบุตรของเทพองค์ไหนเหรอฮะ ถ้าจำไม่ผิด เมื่อกี้เหมือนผมจะได้ยินจิตมารของอัลกูลบอกว่าพี่เป็นบุตรของสามมหาเทพ กลิ่นและออร่าก็เหมือนจะใช่ด้วยนะฮะ” แดนนี่ทำเป็นสูดกลิ่นฟุ้ดฟิ้ด
         “ก็จริงอย่างที่มันพูดแหล่ะ ฉันเป็นบุตรของเทพโพไซดอน แต่นายไม่ถือศักดิ์อะไรกับฉันหรอกนะ” พูดไปก็ทำท่าโบกปัดไม่ให้อีกฝ่ายใส่ใจ เวลาบอกชื่อพ่อตัวเองออกไปมักจะมีคนทำหน้าอู้หูอู้หาแบบที่แดนนี่กำลังทำอยู่ ณ ขณะนี้เนี่ย
         การสนทนาจำต้องยุติลงเพียงเท่านี้ เมื่อมีพยาบาลเข้ามาและเข็นเตียงของแมคเคนซีออกไปเพื่อทำการทีซีแสกนอย่างละเอียด
         “ฉันเองก็ต้องไปแล้วเหมือนกัน ยังไงฉันก็ฝากนายดูแลเขาให้ดีด้วยนะแดนนี่”
         ดีนยกมือขึ้นยีหัวเด็กหนุ่มจนยุ่งเหยิงก่อนที่จะปลีกตัวออกมา แต่ก่อนออกจากสถานพยาบาลเขาไม่ลืมที่จะไปติดต่อเคาน์เตอร์พยาบาลเสียก่อน
         “พอดีว่าผมไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มาเลย ขอติดไว้ก่อนได้ไหม?”
         “ติดไว้ก่อนก็ได้ค่ะ แต่ถ้าไม่มาจ่ายระวังเจอทวงหนี้โหดนะคะ” เคาน์เตอร์พยาบาลกล่าวด้วยน้ำเสียงติดตลกเป็นกันเอง แต่สิ่งที่เธอพูดมาทำเอาชายหนุ่มยิ้มค้าง
         “โอ้ น่ากลัวจัง ผมไม่ให้คุณทวงแน่นอน ถ้างั้นผมลงชื่อตรงนี้นะ..” เพราะว่าเคยทำงานเฝ้าเคาน์เตอร์มาก่อนในวันที่หมอไม่ว่างก็เลยรู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง เขาเขียนชื่อตัวเองฉบับสั้นลงในฟอร์ม รวมถึงอีกชื่อหนึ่งที่ยาวกว่าลงไปด้วย “คนที่มาใหม่ เขาชื่อ แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น ผมไม่รู้ว่าเขาอยู่บ้านไหน แต่เอ่อ.. ขออย่าให้เป็นโพไซดอนเลยก็แล้วกันนะ ค่ารักษาของสองคนสิบดรักม่าใช่ไหม? เขาคงยังไม่มีเงินนี้ เดี๋ยวผมจ่ายแทนแต่ต้องขอกลับไปเอาที่บ้านก่อน”
         “อ้อ……. ได้สิคะ” พยาบาลต้อนรับได้แต่ทำหน้างงแต่ก็ไม่ได้ไถ่ถามอะไรต่อ
         จากนั้นดีนก็หอบยุทโธปกรณ์ของตนออกจากสถานพยาบาลที่บ้านใหญ่ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาจนหอมฟรุ้ง เสื้อตัวที่ใส่เมื่อเช้าทั้งเลอะเลือดทั้งขาดแหว่งเสียจนเกินเยียวยา หนทางเดียวที่จัดการก็คือเผาทิ้งข้างบ้าน จากนั้นเขาก็กลับมาที่ห้องพยาบาลอีกครั้งเพื่อจ่ายเงินค่าบำรุงรักษาทั้งหมดสิบดรักม่า
https://lh7-us.googleusercontent.com/Mj0rlzC6UArMowjXQC8s0tKd8nMoI0A31b5q4SjcmprIIpnj8iR-3BOLS1SxWLwySd8KztwL3hcmc_4h1u5MCZstxlY5YhczPuys0ssLyLYEJl_IcQ_NU8w3ZwZ1F2CP9KXKccrcRwHELT_uZacgFCsใช้บริการน้ำทิพย์ห้องพยาบาลจ่าย 5 ดรักม่าของตัวเองและอีก 5 ดรักม่าให้เพื่อน [@Mackenzie ]

Johnathan โพสต์ 2024-3-26 13:36:24

Mackenzie โพสต์ 2024-3-28 21:49:56

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Mackenzie เมื่อ 2024-3-28 21:51

03. RecuperateBhttps://i.imgur.com/ZP7G7iY.png

…นี่เขาตายแล้วหรือยัง…
ความรู้สึกเหนื่อยล้าเกาะกินไปทั่วร่างกาย ภาพอสูรกายทั้งสองตัวที่มีชื่อว่าอัลกูลกำลังเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เขากำลังจะตกเป็นอาหารของมันอย่างที่แดนนี่บอก
“เฮือก…!”เหมือนกับสำลักอากาศจนลมหายใจสะดุด แมคเคนซีลืมตาโพลงขึ้น หอบหายใจแรงเพื่อเอาอากาศเข้าปอด สิ่งแรกที่ปรากฏสู่สายตาคือเพดานสีขาวซึ่งเปิดไฟสว่างโร่จนเขาถึงกับต้องหยีตาลงจากอาการตาแพ้แสง…นี่เขายังไม่ตายงั้นเหรอ
“พี่ชาย ! พี่ฟื้นแล้ว ขอบคุณพระเจ้า พี่เป็นยังไงบ้างครับ”เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น ตามมาด้วยใบหน้าแดนนี่ที่ยื่นมาบังแทนที่แสงไฟและเพดานไว้ สีหน้าดูดีใจเหลือเกินที่เห็นเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“รู้สึก…เพลีย ๆ แล้วก็ปวดตามตัว แล้วนายล่ะแดนนี่ บาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”แมคเคนซีรู้สึกว่าเสียงตัวเองนั้นแห้งผากเสียเหลือเกิน คอก็เหมือนจะแห้งเป็นผง ครั้นพอขยับตัวก็ปวดเมื่อยไปทั่วร่างจนต้องครางเสียงต่ำอย่างหงุดหงิดที่เคลื่อนไหวไม่ได้ดั่งใจ
“ไม่ครับ ผมไม่เป็นอะไรมาก มีแค่แผลถลอกนิดหน่อย ต้องขอบคุณหมวกกันน็อคพี่ชายมากเลยนะครับที่ช่วยไม่ให้หัวผมไปกระแทกต้นไม้เข้า”แดนนี่บอกด้วยรอยยิ้ม แต่พอแมคเคนซีได้ยินคำว่าหมวกกันน็อค ภาพของ ‘แมคกี้’ มอเตอร์ไซต์คู่ใจที่ถูกเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นเหยียบจนพังคาตาก็ฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง
“อ่า…นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันสิต้องขอบคุณนายมากกว่าที่ช่วยฉันไว้ไม่ให้เป็นอาหารของเจ้าพวกนั้น”ชายหนุ่มยิ้มขื่น เขาเก็บเงินซื้อแมคกี้หลังมาอยู่นิวยอร์กได้ปีนึง ถึงจะให้พ่อช่วยออกเงินให้ครึ่งนึงก็เถอะ แต่แมคกี้ก็ไม่เคยงอแง เครื่องยนต์ไม่เคยมีปัญหา เขาเองก็ไม่เคยขับขี่ไปชนใครด้วย แมคเคนซีดูแลแมคกี้อย่างดีประหนึ่งลูกรัก เอาไปเข้าศูนย์ตรวจเช็คสภาพตามนัดไม่เคยขาด คอยเอาไปเข้าร้านอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนใหม่เอี่ยมอ่อง แล้วเจ้าอัลกูลนั่นมันเป็นใคร เหยียบแมคกี้ของเขาจนมีสภาพไม่ต่างอะไรกับเศษเหล็ก คิดแล้วก็เศร้าใจเหลือเกิน
“ที่จริงผมแค่ไปเรียกหน่วยพยาบาลให้ครับ ส่วนคนที่ช่วยพี่ชายเป็นคนในค่าย ชื่อดีน นีล”
“ฮะ ? เมื่อกี้ว่าไงนะ คนที่มาช่วยชื่ออะไร”พักความเสียใจไว้ก่อนเมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นหู แมคเคนซีเลิกคิ้วมองแดนนี่ที่ทำหน้าสงสัย
“ดีน นีลครับ พี่เขาเป็นบุตรของเทพโพไซดอน หนึ่งในสามมหาเทพเลยนะ ตอนเขาสู้กับพวกอัลกูลที่ไล่ตามพวกเรามานี่เท่สุด ๆ”แดนนี่รีบตอบอย่างกระตือรือร้น ดูท่าจะปลาบปลื้มคนที่ชื่อดีน นีลไม่น้อย ส่วนแมคเคนซีก็เงียบไป เขากำลังใช้สมองคิดอย่างหนักว่าดีน นีลกับดีนคนที่เขารู้จักนั้นจะเป็นคนเดียวกันหรือไม่ แต่เขาไม่มีเบาะแสอะไรเพิ่มเติมเลย ตอนพบกันครั้งแรกที่มิดไนท์โวลุ่มคลับ อีกฝ่ายก็แนะนำตัวแค่ว่าชื่อ ดีน เฉย ๆ
“พี่ชายรู้จักพี่ดีนเหรอครับ”แดนนี่ถามขึ้นอีกครั้ง แมคเคนซีจึงหลุดออกจากความคิดส่วนตัวก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย
“ไม่แน่ใจ…ไม่สิ คงไม่รู้จักหรอก”สุดท้ายก็สรุปได้ว่าอาจจะเป็นคนละคนกันก็ได้ ดีนไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง ซ้ำความคิดของดีนยังออกไปในทางเป็นหลักการและวิทยาศาสตร์มาก ๆ ด้วย อีกฝ่ายคงไม่เชื่อเรื่องพวกนี้เหมือนกับเขาที่ตอนนี้ยังทำใจรับได้ยาก แต่จะว่าไปช่วงหลังมานี้เขาก็ติดต่อดีนไม่ค่อยได้ เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่นะ
“อ้าว รู้สึกตัวแล้วเหรอจ๊ะพ่อหนุ่ม ชื่ออะไรกันนะ แมคเคนซีใช่ไหมเอ่ย”อยู่ ๆ ก็มีหญิงสาวหน้าตาสะสวยเปิดม่านเข้ามา ดูจากใบหน้าได้รูป ปากนิด จมูกหน่อยแล้วเธอคงจะเป็นคนเอเชีย
“อา…ครับ ผมแมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น ที่นี่คือ…”แมคเคนซีแนะนำตัว แอบสงสัยว่าเธอรู้จักชื่อตนได้ยังไง แต่ก็คิดว่าคงจะดูจากใบขับขี่ที่อยู่ในกระเป๋าตังค์ล่ะมั้ง ดวงตาสีฮาเซลกลอกมองไปรอบสถานที่อีกครั้ง ไหน ๆ อีกฝ่ายก็น่าจะเป็นคนที่นี่ ถามให้แน่ใจเลยดีกว่า
“สวัสดีจ้ะ ฉันคิม อามิน เป็นคนดูแลที่นี่ ที่นี่คือสถานพยาบาลประจำค่ายฮาร์ฟบลัด เธอปลอดภัยแล้วนะ แล้วก็แดนนี่ เธอปล่อยให้แมคเคนซีหิวน้ำได้ยังไง เอาน้ำให้เขากินหน่อยสิ”หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล รอยยิ้มของเธอทำให้แมคเคนซีรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาได้บ้าง แต่เวลาที่เธอหันไปเอ็ดแดนนี่จนชายหนุ่มต้องรีบกุลีกุจอเทน้ำดื่มใส่แก้วให้เขาดื่มนั้นกลับเหมือนคุณหมอตามโรงพยาบาลที่ดูเข้มงวดเสียเหลือเกิน เมื่อได้ดื่มน้ำจนชุ่มคอแล้ว แมคเคนซีจึงถามเรื่องที่สงสัยอยู่
“ค่ายฮาร์ฟบลัด ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็น…เดมิก็อด ?”เอ่ยถามคำศัพท์ที่ไม่ชินปาก แต่คิม อามินก็ยังยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ และยินดีที่จะตอบคำถามเขา
“ฉันเป็นบุตรเทพอพอลโล คนที่นี่เป็นเดมิก็อดกันหมดล่ะจ้ะ ยกเว้นคุณไครอน คุณดี แล้วก็พวกแซเทอร์ แล้วเธอเป็นบุตรเทพหรือเทพีองค์ไหนจ๊ะ”
“ผม…ยังไม่รู้ครับ”พอพูดถึงเรื่องนี้แล้วแมคเคนซีก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เทพกับเทพีมีตั้งหลายองค์ เขาจะรู้ได้ยังไงว่าตนเองเป็นลูกใคร แม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยเห็น เหมือนจะจับสีหน้าของชายหนุ่มได้ คิม มินอาจึงร้อง “อ๊ะ !” ออกมาเบา ๆ
“จริงด้วย เธอถูกส่งมาที่นี่เลยนี่เนอะ คงยังไม่ได้ไปรายงานตัวกับคุณไครอนล่ะสิ อืม…ถ้าพูดให้เข้าใจง่าย ๆ คุณไครอนก็คือผู้ดูแลค่ายนี้จ้ะ ถ้าเธอออกจากห้องพยาบาลแล้วก็ไปรายงานตัวกับคุณไครอนนะ แล้วเธอก็จะได้รู้ว่าเธอเป็นบุตรเทพหรือเทพีองค์ไหน ฉันตรวจอาการเธอแล้วมีแค่รอยฟกช้ำตามร่างกายนิดหน่อย ส่วนที่เธอสลบไปเพราะพักผ่อนน้อย ฉันก็เลยให้น้ำเกลือไปแล้ว วันนี้นอนพักที่นี่อีกสักคืน พรุ่งนี้ก็ออกจากห้องพยาบาลได้แล้วล่ะจ้ะ”คิม อามินอธิบายเสียละเอียดจนแมคเคนซีไม่มีอะไรจะถามเพิ่มเติมอีก เขารู้ตัวดีว่าก่อนหน้านี้ตนเองพักผ่อนไม่เพียงพอมาหลายวัน ทั้งทำงานพาร์ทไทม์ที่คลับ เตรียมตัวสอบตามรายวิชา แล้วล่าสุดยังเจอสัตว์ประหลาดหลังเลิกงานมาเหนื่อย ๆ จนต้องบึ่งรถหนีหัวซุกหัวซุนมาที่นี่อีก และร่างกายของเขามันก็ถึงขีดจำกัดตอนที่เขาโดดลงจากมอเตอร์ไซต์แล้วกลิ้งไปชนนั่นชนนี่ตามทางนั่นเอง ชายหนุ่มเพียงแค่พยักหน้าเข้าใจแล้วเอ่ย “ขอบคุณครับ” ไปเท่านั้น แต่แล้วก็กลับมีอีกเรื่องที่สงสัยขึ้นมา
“คุณคิมครับ แล้วคนที่มาช่วยผมเขาเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนไหม”
“อ้อ…บุตรของเทพโพไซดอนคนนั้น ไม่เป็นไรแล้วจ้ะ ได้แผลมานิดหน่อยแต่ฉันรักษาให้แล้ว ตอนนี้คงไปเดินปร๋ออยู่ที่ไหนสักที่ในค่ายแล้วล่ะ”พูดจบคิม อามินก็หัวเราะน้อย ๆ แต่ถึงจะบาดเจ็บมากหรือน้อยแค่ไหน แมคเคนซีก็คิดไว้แล้วว่าจะต้องไปขอบคุณดีน นีลคนนั้นให้ได้
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปดูคนไข้คนอื่นต่อก่อนนะจ๊ะ ถ้ารู้สึกไม่สบายตัวก็เรียกพยาบาลที่นี่ได้เลย แล้วก็ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาร์ฟบลัดนะ แดนนี่ อยู่เป็นเพื่อนแมคเคนซีไปก่อนล่ะ”คิม อามินส่งยิ้มให้อีกครั้งแล้วผละออกไป ตอนนี้เหลือเพียงเขากับแดนนี่อีกครั้ง
“ขอบคุณครับคุณคิม”แมคเคนซีบอกไล่หลังคิม อามินไปก่อนจะถอนหายใจออกมาบาง ๆ แล้วมองหน้าแดนนี่ ไม่รู้ว่าเพราะเขายังมึนอยู่จากการที่พักผ่อนน้อยหรือเปล่าถึงได้เห็นว่าคนตรงหน้ามีสิ่งที่มีลักษณะเหมือนเขาแพะงอกขึ้นมาจากศีรษะด้วย แต่ถึงจะขยี้ตาแล้วมองใหม่มันก็ยังอยู่ นี่เขาไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม “แดนนี่…ที่หัวนาย มีเขาแพะ ?”
“อ้อ นี่คือร่างจริงของพวกผมที่เป็นแซเทอร์ครับ พวกเราเป็นมนุษย์ครึ่งแพะ แต่ตอนทำภารกิจรับเดมิก็อดมาที่ค่าย พวกเราจะใช้มนต์บังตาไว้ พี่ชายถึงเห็นผมเป็นเหมือนคนปกติทั่วไปไงล่ะ”เหมือนว่าแดนนี่จะไม่ได้โกหกและเตรียมพร้อมที่จะตอบคำถามเขาไว้แล้ว คงมีแต่เขาที่ต้องเริ่มปรับตัวให้เข้ากับสิ่งต่าง ๆ ในสถานที่แห่งนี้สินะ
“โอเค ถ้าอย่างนั้นฉันขอนอนพักสักหน่อย นายอยากทำอะไรก็ทำ หรือว่าจะกลับบ้านก็ได้นะ คงไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วใช่ไหม”หากนับเวลาตั้งแต่ที่เขาเจอแดนนี่ในฐานะเพื่อนที่เช่าห้องพักอยู่ข้าง ๆ ก็เป็นเวลาเกือบ 3 ปีแล้วตั้งแต่ที่เขาย้ายมาเรียนต่อที่นิวยอร์ก นั่นก็หมายความว่าแดนนี่ไม่ได้กลับบ้านนานพอ ๆ กับเขาที่จากกลอสเตอร์ บ้านเกิดที่อังกฤษมา
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมจะอยู่เฝ้าพี่ชาย แล้วพรุ่งนี้จะพาไปส่งบ้านใหญ่ที่คุณไครอนอยู่ก่อน เสร็จแล้วผมค่อยกลับบ้านก็ได้”แดนนี่ยังคงตั้งใจทำหน้าที่อย่างแข็งขันจนแมคเคนซียิ้มออกมาเล็กน้อย ถึงแม้เขาจะชอบอยู่คนเดียว แต่การมายังสถานที่ที่ไม่รู้จักใครเลยก็ทำให้เขารู้สึกเคว้งคว้างได้เหมือนกัน ชายหนุ่มนึกถึงตอนที่ตนเองย้ายมานิวยอร์กใหม่ ๆ เขาต้องใช้เวลาปรับตัวอยู่สักพักใหญ่ทีเดียวกว่าจะใช้ชีวิตได้อย่างราบรื่น และที่นี่เองก็คงเป็นอย่างนั้นเช่นกัน ดังนั้น การที่มีคนรู้จักอยู่ด้วยเลยไม่ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวจนเกินไป
แมคเคนซีพยักหน้ารับรู้และเป็นเชิงอนุญาตในคราวเดียวกันก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงเพื่อหลบแสงไฟ เขาหลับตาลงแล้วหลับไปอีกครั้งในเวลาไม่นานนัก โดยมีแดนนี่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง

https://i.imgur.com/ZP7G7iY.png

Dean โพสต์ 2024-4-1 17:43:10

https://lh7-us.googleusercontent.com/3DhFrvfn26Nw57odG-ZEdi86V0rXlfOIkpSKkB06mPlZ2YW9hvD1OPsuGy6V3DruDMrlaK-mRlX8Je8FA7wpenRbeyqnzY6TAlZyWbyriHDkHzyaZjhzL-r7auZiCmiRamIxvGFWKtXpE4y-lpejWWI067https://lh7-us.googleusercontent.com/ELyf_brujvsj4jwJMKHbcdtlhTdQNd6c3F64ur0ahMrxdEXB6LPdNyCQ1DgiulkGsG7ZwECvgbIh5Wq9dwn9Uwh0BkTnMgGxnqF51pjtbi78eSvvEG3yzdck5pFa-uGdjDpYyFF00qC5rWOigtMWnrcฝันร้าย
         ‘เสียแรงที่ข้าอุตส่าห์เอ็นดู ความจริงเจ้าควรจะเป็นพวกของข้าสิ’
         น้ำเสียงทรงพลังน่าเกรงขามที่กำลังพยายามอดกลั้นโทสะของเทพีแห่งความมืดยังคงดังก้องอยู่ในโสด ภาพใบหน้าของนางที่มองมาด้วยนัยน์ตาคมดุสะกดให้เขาแทบจะขยับไม่ได้ หรือแม้กระทั่งสูดหายใจก็ยังเจ็บภายในทรวงอก
         ‘น่ากลัวเกินไป’
         ดีนสรุปสั้น ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะไปสะดุดขาของบุคคลผู้ไม่ควรยุ่งเกี่ยว แม้ไม่เข้าใจความหมายที่นางกล่าว เสียแรงที่อุตส่าห์เอ็นดูคืออะไร? แล้วคนอย่างเขาควรจะเป็นพวกของนางเนี่ยนะ? มีแต่คำว่า ‘ไม่รู้’ ภายในหัวเต็มไปหมด ชายหนุ่มอยากจะเอ่ยถามทว่าถ้อยคำที่พยายามเอ่ยปากกลับมีแต่ลม
         เทพีเยื้องกรายเข้ามาใกล้ พื้นที่ส่องสะท้อนร่างในชุดคลุมสีดำแตกร้าวลามมาจนถึงจุดที่เขายืนอยู่ นางกระทืบซ้ำอีกครั้งแล้วกระจกใต้ฝ่าเท้าก็แตกออก เศษกระจกเป็นระยิบระยับเมื่อสะท้อนกับแสงจันทร์ มันบาดผิวของชายหนุ่มที่ร่วงหล่นลงไปหยังหุบเหวไร้ก้นบึ้ง มันลึกมากพอที่จะทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง สิ่งที่ไหลออกจากบาดแผลเป็นสายหาใช่หยาดโลหิตสีแดงฉาน ทว่าเป็นละอองฝุ่นสีทองคำ…
         ‘พอได้แล้วพอสักที!’
         ทันทีที่ดีนตะโกนร่ำภายในใจร่างกายของเขาก็กระตุกเฮือกจากโซ่อนธการที่ผูกมัดเขาเอาไว้ มันมัดแน่นจนเขาหายใจแทบไม่ออก ภายในหูได้ยินแต่เสียงอื้ออึง ก่อนที่โสตจะจับเอาเสียงแรกได้
         ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
         เสียงปืนกระหน่ำยิงรัวเป็นชุดจนคนฟังในระยะประชิดต้องหดคอหนี และเมื่อเขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นแม่มดดำนับร้อยถือแอสซอลท์ไรเฟิลเล็งปากกระบอกปืนมาทางเขา
         ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
         .          .
         “เฮือก!!”
         ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา ภาพที่เขาเห็นคือเพดานห้องสีขาวมัว ๆ และใบหน้าของใครสักคนที่ชะโงกมองลงมา ดีนพยายามกะพริบตาเพื่อปรับโฟกัสแต่ก็เห็นภาพเหล่านั้นไม่ชัดเจนเสียที แต่พอจะรู้ได้ว่าที่นี่คือห้องพยาบาล
         ‘อ้อใช่ เพิ่งตื่นเลยไม่มีคอนแทกเลนส์ แต่ก่อนจะวูบไปฉันใส่คอนแทกเลนส์อยู่ไม่ใช่เหรอ? ใครถอดออกให้?’
         “ยะโฮ ไปรษณีย์ไอริสสวัสดีจ้า มีของมาส่งช่วยเซ็นรับด้วยน้า~” น้ำเสียงของหญิงสาวที่ร่าเริงแจ่มใสดังขึ้น แม้ว่าดีนจะมองไม่เห็นแต่ก็รู้ได้ทันทีว่าหล่อนคือ ทีน่า แซนโดวาล
         “ทีน่าเหรอ? คือว่าตอนนี้ฉันไม่ได้ใส่แว่นเลยมองอะไรไม่ชัดเลย ต้องเซ็นรับตรงไหน” ดีนหยีตาพยายามเพ่งมองจนตากลายเป็นเลขสามแบบคุณนาย โนบิ โนบิโกะ แต่ก็อ่านตัวหนังสือในเอกสารที่เธอยื่นมาให้แทบไม่ออก จนผู้ส่งของต้องชี้นิ้วกำกับ
         “อ้อจริงด้วย นายสายตาสั้นนี่นะ อย่างตอนที่เจอกันครั้งแรกก็ใส่แว่นด้วย”
         “อ่า.. ใช่ สั้นมาก ๆ ว่าแต่ใครส่งอะไรมาให้เหรอ?”
         “ของขวัญจากบัดเดอร์น่ะ แต่อย่าถามนะว่าใครคือบัดเดอร์นาย เรื่องนี้ฉันจำเป็นต้องรักษาความลับไว้ยิ่งชีพ”
         ท่าทางนั้นของเธอทำเอาดีนหลุดขำ
         “เข้าใจแล้ว ฉันไม่ถามชื่อคนส่งหรอกน่า แม่แมสเซนเจอร์มือหนึ่ง” ชมแบบนี้คงไม่ผิด เพราะมีทีน่าเนี่ยแหล่ะที่คอยมาส่งของให้ ส่วนเฮอร์มีสเอ็กซ์เพรสต้องไปรับสินค้าเองที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ พอเซ็นรับพัสดุเสร็จเรียบร้อยดีนก็รับเอาของขวัญมา แม้จะอ่านข้อความที่แนบมาไม่ออก แต่ภาพเลือนลางที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่ารับอะไรมา “หูฟังบลูทูธ? โอ้โห ลงทุนซื้อของแพงมาให้เลยแฮะ”
         “นายนี่โชคดีชะมัด ท่าทางว่าบัดเดอร์ของนายจะใจปล้ำน่าดู”
         “จะว่าไป เธอเล่นบัดดี้บัดเดอร์กับเขาด้วยหรือเปล่า?”
         “เรื่องแบบนี้ฉันไม่บอกหรอกย่ะ” แม้จะเห็นใบหน้าของทีน่าเป็นภาพพร่ามัว แต่ตอนนี้ดีนขอเดาว่าเธอกำลังแลบลิ้นให้เขาอยู่
         “ขี้งกจังแฮะ แค่บอกว่าเล่นหรือไม่เล่นเอง” แม้คำพูดจะเหมือนตัดพ้อแต่ดีนไม่ได้ถือสา แถมออกจะขำเสียด้วย “จะว่าไป เธอว่างไหม อยากจะให้ช่วยส่งพัสดุชิ้นใหญ่แบบด่วนหน่อยน่ะ”
         “ฉันน่ะว่าง แต่จะส่งพัสดุก็ต้องไปลงทะเบียนให้เรียบร้อยที่ศูนย์ฝากของนะ” พอได้ยินคนที่จริงจังกับงานพูดถึงขั้นตอนเขาก็กลั้วขำ
         “เปล่า หมายถึงให้ช่วยส่งฉันกลับไปบ้านโพไซดอนหน่อย เท่าที่พอมองเห็นเหมือนว่าสัมภาระของฉันตอนนี้น่าจะมีแค่หูฟังที่เพิ่งรับมา เพราะงั้นตอนนี้ฉันเลยไม่มีแว่นใส่น่ะ”
         ครั้งสุดท้ายตอนที่เขายังมีสติอยู่มีเจโรมอยู่ด้วย บางทีน้องชายอาจจะจัดแจงทุกอย่างให้เสร็จสรรพ กระทั่งเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือถอดคอนแทกเลนส์ แต่น้องชายที่แสนดีกลับลืมทิ้งกล่องแว่นตาเอาไว้ให้ ตอนนี้มันสำคัญยิ่งกว่ากระเป๋าสตางค์อีก
         “โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องอะไร ถ้าให้ช่วยเหลือวีรบุรุษของค่าย เรื่องแค่นี้ก็ยินดีจ้ะ” ทีน่าขยิบตาให้ทีนึง แต่ดีนมองไม่เห็นสีหน้าของเธอหรอก
         ทีน่ารับอาสาไปส่งดีนที่กระท่อมหมายเลขสาม ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นคนตาบอดอย่างไรบอกไม่ถูก แม้จะมองเห็นภาพก็เถอะ แต่มันไม่ชัดเจนเลยถ้าเดินมาคนเดียวจะต้องสะดุดรากไม้หัวฟาดพื้นตายแน่ ๆ
         อาการบาดเจ็บของเขาถูกรักษาจนหายสนิท ติดอยู่เพียงไม่กี่อย่างนั่นก็คือยังรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เพราะแผลอักเสบ และซึมจากฝันร้ายที่หมายถึงความฝันจริง ๆ และภาพโหดร้ายที่ติดตาเขาลบอย่างไรก็ไม่ออก ดีนพยายามคิดถึงเรื่องอื่นให้หัวไม่ว่าง แต่ก็มิวายคิดถึงภาพซากศพที่ถูกแม่มดดำควบคุมไม่ได้สักที ไม่รู้ว่าที่นี่มีจิตแพทย์ไหม ถ้ามีเวลาอาจจะลองปรึกษาหัวหน้าคิมดู
         แล้วก็มาถึงกระท่อมหมายเลขสามได้โดยสวัสดิภาพ
         “ขอบคุณเธอมากนะทีน่า ถ้าไม่มีเธออยู่ฉันอาจเดินมาไม่ถึงที่นี่ก็ได้” ชายหนุ่มแค่นยิ้มที่มุมปาก พยายามทำตัวร่าเริงเข้าไว้แม้ในใจจะหดหู่ไม่หาย
         “ไม่เป็นไรน่าจิ๊บจ๊อย นายก็พูดซะเวอร์ โกหกวันเอพริลฟูลเหรอ” หญิงสาวขำคิก
         “เอ้อ.. เอพริลฟูล” ดีนเกือบลืมไปเลย “งั้นเอาไว้ฉันจะซื้อขนมไปฝากเธอคราวหลัง”
         “นี่! โกหกกันทันทีแบบนี้เลยเหรอ!” ทีน่าแหววใส่ เสียดายที่มองไม่เห็น ต้องเป็นใบหน้าที่ตลกมากแน่ เพราะว่าเขาคิดแบบนั้นจริง ๆ ไม่ได้กะอำ แต่ไหน ๆ แล้วอำสักหน่อยก็ได้
         “ก็ไม่รู้สินะ” ดีนยักไหล่ “เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันขอตัวไปทำธุระก่อน ป่านนี้หนวดหน้าจะขึ้นเต็มหน้าแล้วมั้ง”
         ใช่.. ตั้งแต่ไปเฮติเขายังไม่ได้โกนหนวดเลย แล้วนี่ก็ผ่านมาหลายวันอยู่ เขาโบกมือลาทีน่า และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวคล้อยหลังไปแล้วจึงเข้ากระท่อมไป..
https://lh7-us.googleusercontent.com/gGpfJFb1-G7L_ZI8N1wrBVYitDFeM7ktQDxvH-lfbl7yDx8m-vVSYtJ4FKEdkRVaZtmx2FRp_D2hn0OmD1yMUCZlQ4q4Zn8hKQlOl3TK-cwXl1jvVwm_qA7XRAJBdDndnVW_9yV2JP164Z78alul5r0รับของจากบัดเดอร์

หน้า: 1 [2] 3 4

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver