แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2025-8-13 12:15 <br /><br /><center><link href="https://percyjackson.mooorp.com/member_web/Daemon.css" rel="stylesheet">
<div id="rr_love-on-the-brain" style="--width: 700px; --bg-color: #e1e0dc; --borders: #adadad; --accent: #cfab5d; --text-color: #282828;">
<a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rwrapper"><div class="rheader"><div class="rtitle">XXIX</div><div class="rsub">— Resha—<br></div></div><div class="rflex"><img src="https://i.imgur.com/18cGqma.gif"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/werwer23c522bd8abb6b19.png"><img src="https://i.imgur.com/0LMWwcT.png"></div><div class="rtxt" style="text-align: center;"><font color="#cfab5d"><b>12 · สิงหาคม · 2025 · 12.30 - 22.00 น.</b></font></div><div class="rtxt"><div class="rtxt"><p> หนูมองไปที่พี่เดม่อนที่กำลังทรุดตัวลงกับพื้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสับสน พี่รูบี้เองก็เข้ามาโอบกอดเขาไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม หนูเองก็รู้สึกเจ็บปวดไปหมดเลยค่ะ หนูไม่เคยคิดเลยว่าพี่ๆ ทั้งสองคนจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้</p><p><span class="selected"> หลังจากที่พี่รูบี้ระบายความโกรธและความผิดหวังที่มีต่อพี่เดม่อนจนหมดแล้ว เธอก็ทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้อย่างหนัก ส่วนพี่เดม่อนก็ค่อยๆ คุกเข่าลงข้างๆ เธอแล้วโอบกอดเธอไว้แน่น หนูเองก็โอบกอดพวกเขาไว้เช่นกัน เราสามคนนั่งกอดกันอยู่พักใหญ่จนทุกคนรู้สึกดีขึ้น</span></p><p><span class="selected"> <font color="#ff0000">"ฉันโอเคแล้ว" </font>พี่เดม่อนพูดเสียงแผ่วเบา<font color="#ff0000"> "เราไปกันเถอะ"</font></span></p><p><span class="selected"> หนูมองไปที่เขาอีกครั้ง สภาพของเขา... มันช่างน่ากลัวจริงๆ ค่ะ! เสื้อและเกราะของเขาหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงกางเกงยีนส์และรอยสักประหลาดที่เหมือนกับอักขระสงครามบนตัวเขา แต่ที่น่าตกใจที่สุดคือรอยสักนั้นมันกำลังเปล่งแสงสีแดงอ่อนๆ ออกมาเป็นระยะๆ</span></p><p><span class="selected"> <font color="#008080"> "พี่เดม่อนคะ...รอยสักนั้นมัน..." </font>หนูถามอย่างระมัดระวัง</span></p><p><span class="selected"> พี่เดม่อนยิ้มเจื่อนๆ<font color="#ff0000"> "ก็คำสาปของแอรีสน่ะ" </font>เขาพูด <font color="#ff0000">"แต่ไม่ต้องห่วงหรอก... ฉันทนได้"</font></span></p><p><span class="selected"> หนูมองไปที่เขาด้วยความเป็นห่วง<font color="#008080"> "แต่พี่เดม่อนต้องหนาวแน่ๆ เลยนะคะ! ก็ที่นี่มันหนาวออกขนาดนี้!"</font></span></p><p><span class="selected"> พี่เดม่อนพยักหน้า<font color="#ff0000"> "ใช่... ฉันก็รู้สึกหนาวอยู่เหมือนกัน"</font> เขาพูด <font color="#ff0000">"แต่เราจะทำอะไรได้ล่ะ? ฉันไม่สามารถใส่เสื้อได้จากคำสาปของแอรีส"</font></span></p><p><span class="selected"> พี่รูบี้ที่เงียบมานานก็พูดขึ้นมา<font color="#8b0000"> "ใช้แหวนของนายสิ" </font>เธอพูด<font color="#8b0000"> "แหวนที่เฮเฟตัสให้มา"</font></span></p><p><span class="selected"> พี่เดม่อนพยักหน้า เขาหยิบแหวนดาราจรัสออกมาจากกระเป๋า แหวนวงนั้นเจิดจรัสด้วยเพชรกะรัตน้ำงามที่ได้รับการคัดสรรและเจียระไนอย่างประณีตที่สุด เปล่งประกายระยิบระยับดุจดวงดาวที่ถูกจับมาประดับไว้บนเรือนแหวน</span></p><p><span class="selected"> <font color="#ff0000"> "จริงด้วย!" </font>พี่เดม่อนอุทาน<font color="#ff0000"> "ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย!"</font></span></p><p><span class="selected"> เขาเริ่มลองใช้แหวนโดยการเพ่งสมาธิไปที่มันพร้อมหันแหวนไปทางวัตถุเพื่อเก็บมัน</span></p><p><span class="selected"> ทันใดนั้น เสื้อและเกราะของพี่เดม่อนก็ถูกดูดเข้าไปในแหวนอย่างรวดเร็ว! มันเป็นแหวนที่น่าทึ่งมากเลยทีเดียว!</span></p><p><span class="selected"> <font color="#008080"> "พี่เดม่อน... พี่โอเคไหมคะ?" </font>หนูถามด้วยความเป็นห่วง</span></p><p><span class="selected"> <font color="#ff0000"> "ฉันโอเค" </font>พี่เดม่อนพูด<font color="#ff0000"> "ตอนนี้เราต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"</font></span></p><p><span class="selected"> พี่รูบี้พยักหน้าเห็นด้วย <font color="#8b0000">"เราไม่สามารถแวะพักได้แล้ว"</font> เธอพูด<font color="#8b0000"> "เราต้องไปถึงชายฝั่งให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้"</font></span></p><p><span class="selected"> เราสามคนรีบเดินไปที่ชายฝั่งของแอนตาร์กติกาอย่างไม่ลดละ พี่รูบี้ช่วยประคองพี่เดม่อนที่เริ่มมีอาการหนาวจนตัวสั่น ส่วนหนูก็ใช้พลังของหนูในการนำทางเราไปตามเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด</span></p><p><span class="selected"> <font color="#008080"> "ทางนี้ค่ะ! หนูรู้สึกถึงทะเลแล้ว!" </font>หนูตะโกนบอกด้วยความดีใจ</span></p><p><span class="selected"> เราเดินไปตามทางเดินน้ำแข็งที่กว้างใหญ่ไพศาล ท่ามกลางเนินน้ำแข็งและธารน้ำแข็งที่ทอดยาวเป็นทาง มันก็ยังคงเหมือนกับการเดินอยู่ในดินแดนของเหล่าคนแคระในตำนานโบราณ ที่เต็มไปด้วยอันตรายและหุบเหวที่มองไม่เห็น</span></p><p><span class="selected"> <font color="#008080">"พี่เดม่อน...พี่ไหวไหมคะ?"</font> หนูถามด้วยความเป็นห่วง</span></p><p><span class="selected"> พี่เดม่อนพยักหน้า<font color="#ff0000"> "ฉันไหว"</font> เขาพูด <font color="#ff0000">"ฉันจะรอดไปจากที่นี่ให้ได้"</font></span></p><p><span class="selected"> เ</span>ราเดินทางกันมาอีกนานเท่าไหร่หนูเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่ในที่สุดเราก็มาถึงชายฝั่งของแอนตาร์กติกา หนูหยิบผ้าเช็ดปากออกมาจากกระเป๋า แล้วร่ายมนตร์ให้มันกลายสภาพเป็นเรือมินิบานาน่าลำเดิม!แล้วเราก็รีบพากันลงเรือ มุ่งหน้าออกจากทวีปนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่พี่เดม่อนจะหนาวจนตัวแข็งไปเสียก่อน</p><p style="text-align: center;"><br></p><p style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></p><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><b>ความคิดเห็นผู้บันทึก</b></div><div style="text-align: center;"><font color="#cfab5d"><b><br></b></font><div><p><span class="selected">วันนี้เป็นวันที่โหดร้ายที่สุดในชีวิตของหนูเลยค่ะ! พี่เดม่อนโดนคำสาปของแอรีสจนต้องมาทนหนาวในดินแดนน้ำแข็ง ส่วนพี่รูบี้ก็ต้องมาแบกรับภาระที่หนักอึ้งไว้คนเดียว</span></p><p><span class="selected">หนูรู้สึกผิดที่ทำให้พี่ๆ ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แต่หนูก็ดีใจที่เราสามคน<br>ยังคงอยู่ด้วยกัน หนูเชื่อว่าเราจะผ่านเรื่องนี้ไปได้เหมือนกับที่ผ่านมานะคะ!</span></p><p><span class="selected"><br></span></p><p><img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></p></div></div><div style="text-align: center;"><br></div></div></div></div></div></div></center>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2025-8-13 19:07 <br /><br /><center><link href="https://percyjackson.mooorp.com/member_web/Daemon.css" rel="stylesheet">
<div id="rr_love-on-the-brain" style="--width: 700px; --bg-color: #e1e0dc; --borders: #adadad; --accent: #cfab5d; --text-color: #282828;">
<a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rwrapper"><div class="rheader"><div class="rtitle">XXX</div><div class="rsub">— Ruby—<br></div></div><div class="rflex"><img src="https://i.imgur.com/18cGqma.gif"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/werwer23c522bd8abb6b19.png"><img src="https://i.imgur.com/0LMWwcT.png"></div><div class="rtxt" style="text-align: center;"><font color="#cfab5d"><b>13 · สิงหาคม · 2025 · 08.00 - 22.00 น.</b></font></div><div class="rtxt"><div class="rtxt"><p> ลมหนาวสุดท้ายจากทวีปที่แข็งกระด้างยังคงกัดกินผิวหนังของเรา แต่ก็ไม่เท่ากับความโล่งใจที่แผ่ซ่านเข้ามาเมื่อเรือมินิบานาน่าของรีชาได้ออกจากชายฝั่งน้ำแข็งของแอนตาร์กติกามาได้ในที่สุด ภารกิจที่นั่นสิ้นสุดลงแล้ว และเราก็ได้รอดชีวิตมาได้อีกครั้ง</p><p><span class="selected"> ฉันใช้สมาร์ทโฟนของฉันตรวจสอบแผนที่และกระแสลมอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่รีชาก็ช่วยนำทางเราไปตามกระแสน้ำที่ถูกต้อง ซึ่งก็ทำให้เราออกจากทวีปน้ำแข็งมาได้อย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ ฉันรู้สึกโล่งใจที่พ้นจากที่นรกนั่นเสียที อย่างน้อยก็ไม่มีอสุรกายน้ำแข็งหรือยักษ์โง่ๆ ตามมาอีกแล้ว</span></p><p><span class="selected"> ส่วนเดม่อน... เขายังคงเงียบไปพักใหญ่หลังจากที่ฉันเข้าไปชกหน้าเขา ตอนนี้เขาก็นั่งอยู่บนเรือด้วยใบหน้าที่ดูเศร้าหมอง ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันอาจจะเกินไป แต่ความโกรธที่เขาแบกรับคำสาปของพ่อฉันไว้คนเดียวมันทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ แต่หลังจากที่เขาพยายามอธิบายแล้ว...ฉันก็เข้าใจเขามากขึ้นแล้ว</span></p><p><span class="selected"> <font color="#008080">"พี่รูบี้คะ เราจะไปทางไหนกันต่อคะ?" </font>รีชาถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่สดใส <font color="#008080">"หนูรู้สึกว่าเรากำลังจะเข้าสู่มหาสมุทรแปซิฟิกใต้แล้วนะคะ"</font></span></p><p><span class="selected"> ฉันพยักหน้าให้เธอ <font color="#8b0000">"ใช่" </font>ฉันตอบ <font color="#8b0000">"ถ้าดูจากแผนที่ในสมาร์ทโฟนของฉันแล้ว เรากำลังจะเข้าสู่มหาสมุทรแปซิฟิกใต้แล้วล่ะ"</font></span></p><p><span class="selected"> เราเดินทางกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสภาพอากาศเริ่มอบอุ่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แสงแดดที่สาดส่องลงมาบนผิวน้ำทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ท่ามกลางธารน้ำแข็งอีกแล้ว แต่เราอยู่กลางมหาสมุทรที่เต็มไปด้วยความสงบ</span></p><p><span class="selected"> <font color="#008080">"พี่รูบี้...พี่เดม่อน... หนูขอโทษนะคะ"</font> รีชาพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด<font color="#008080"> "หนูรู้สึกว่าพลังของหนูมันใช้การได้ไม่ดีเลยค่ะ! หนูไม่สามารถควบคุมน้ำได้ตามที่ใจต้องการนัก..."</font></span></p><p><span class="selected"> ฉันมองไปที่รีชาแล้วก็ถอนหายใจ <font color="#8b0000">"ไม่เป็นไรหรอก" </font>ฉันพูด<font color="#8b0000"> "พลังของทุกคนมันก็มีข้อจำกัดของมันเอง"</font></span></p><p><span class="selected"> เดม่อนที่เงียบมานานก็พูดขึ้นมาบ้าง<font color="#ff0000"> "ใช่" </font>เขาพูด <font color="#ff0000">"พลังของฉันเองก็เหมือนกัน... มันยังคงปั่นป่วนอยู่"</font></span></p><p><span class="selected"> <font color="#8b0000"> "แต่เราก็ต้องหาทางควบคุมมันให้ได้" </font>ฉันพูด <font color="#8b0000">"เราไม่สามารถปล่อยให้พลังของเรามันปั่นป่วนไปแบบนี้ได้หรอกนะ!"</font></span></p><p><span class="selected"> เดม่อนลุกขึ้นยืนแล้วมองแหวนห้วงมิติที่นิ้ว แหวนวงนั้นเจิดจรัสด้วยเพชรกะรัตน้ำงามที่ได้รับการคัดสรรและเจียระไนอย่างประณีตที่สุด เปล่งประกายระยิบระยับดุจดวงดาวที่ถูกจับมาประดับไว้บนเรือนแหวน</span></p><p><span class="selected"> <font color="#ff0000">"ในแหวนนี้มีของบางอย่างอยู่"</font> เขาพูด <font color="#ff0000">"เฮเฟตัสให้มา... มันน่าจะเป็นของขวัญสำหรับความกล้าหาญของเรา"</font></span></p><p><span class="selected"> เขายกมือขึ้นแล้วใช้พลังของเขาเรียกของชิ้นนั้นออกมาจากแหวน! มันคือ </span><strong>กระบอกบรรจุลมสี่ทิศ</strong><span class="selected">!</span></p><p><span class="selected"> มันเป็นวัตถุเวทมนตร์ขนาดเหมาะมือ สร้างจากโลหะสีบรอนซ์วาววับ มีสลักลวดลายปีกเล็กๆ ประดับอยู่รอบตัวกระบอก ฝาปิดด้านบนมีสัญลักษณ์ของทิศทั้งสี่</span></p><p><span class="selected"> <font color="#008080">"นี่มันอะไรน่ะ?"</font> รีชาถามด้วยความสงสัย</span></p><p><span class="selected"> <font color="#ff0000"> "มันคือกระบอกบรรจุลมสี่ทิศของเฮอร์มีส"</font> เดม่อนตอบ<font color="#ff0000"> "มันจะช่วยให้เราเดินทางได้เร็วขึ้น"</font></span></p><p><span class="selected"> <font color="#008080">"งั้นเราต้องใช้เลยค่ะ!"</font> รีชาบอก <font color="#008080">"เราจะได้ถึงค่ายเร็วขึ้น!"</font></span></p><p><span class="selected"> เดม่อนพยักหน้า เขาหันกระบอกไปทางท้ายเรือ แล้วเปิดฝาออก ลมที่อัดแน่นด้วยพลังงานสูงถูกปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรง ผลักดันให้เรือพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง ราวกับเรือติดเทอร์โบไอพ่น</span></p><p><span class="selected"> เราเดินทางกันไปอีกเป็นเวลาหลายชั่วโมง การเดินทางในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้นั้นราบรื่นกว่าที่คิดไว้เยอะเลยค่ะ ไม่มีอสุรกายตัวไหนโผล่มาให้เราได้สู้กันเลย มีเพียงเสียงคลื่นกระทบเรือและเสียงลมพัดผ่านเท่านั้นที่ดังอยู่รอบตัว เราสามคนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น เราเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เคยเจอมาในค่ายฮาล์ฟบลัด เรื่องภารกิจที่ผ่านมา หรือแม้แต่เรื่องที่อยากจะทำเมื่อภารกิจนี้จบลง มันเป็นช่วงเวลาที่แปลก... ปกติฉันไม่ชอบคุยเรื่องไร้สาระแบบนี้ แต่การได้เห็นรีชายิ้มและเดม่อนหัวเราะ มันก็ไม่ได้แย่อะไรนัก</span></p><p><span class="selected"><font color="#008080" style=""> "พี่เดม่อน พี่รูบี้คะ ถ้าเรากลับไปที่ค่ายแล้ว... เราจะไปทำอะไรกันต่อคะ?"</font> รีชาถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่สดใส</span></p><p><span class="selected"> เดม่อนยิ้มให้เธอ <font color="#ff0000">"เราจะไปฝึกฝนตัวเองให้มากขึ้น"</font> เขาพูด <font color="#ff0000">"เราจะแข็งแกร่งขึ้น... เพื่อจะปกป้องพวกเราเอง"</font></span></p><p><span class="selected"> ฉันพยักหน้าเห็นด้วย <font color="#8b0000">"ใช่"</font> ฉันตอบ <font color="#8b0000">"เราจะแข็งแกร่งขึ้น...เพื่อจะได้ไม่ต้องกลัวอสุรกายตัวไหนอีกแล้ว"</font></span></p><p><span class="selected"> เราสามคนมองหน้ากันอย่างเข้าใจ ตอนนี้ภารกิจของเราอาจจะยังไม่จบลง แต่เราก็รู้ดีว่าเรายังมีกันและกัน และเราจะไม่มีวันยอมแพ้!</span></p><p style="text-align: center;"><b><font color="#000000">ส่งกระบอกบรรจุลมสี่ทิศแล้ว</font></b></p><p style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></p><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><b>ความคิดเห็นผู้บันทึก</b></div><div style="text-align: center;"><font color="#cfab5d"><b><br></b></font><div><p>วันนี้เราเข้าสู่มหาสมุทรแปซิฟิกใต้แล้ว การเดินทางที่นี่มันราบรื่นกว่าที่แอนตาร์กติกาเยอะเลย ฉันรู้สึกโล่งใจที่เราสามคนยังอยู่ด้วยกัน เราได้คุยกันถึงปัญหาของแต่ละคน และเราก็ตกลงกันว่าจะกลับไปที่ค่ายเพื่อฝึกฝนตัวเองให้มากขึ้น ฉันรู้สึกว่าเราสามคนเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกันแล้ว ฉันจะจดจำวันนี้ไปตลอดชีวิตเลย</p><p><span class="selected"><br></span></p><p><img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></p></div></div><div style="text-align: center;"><br></div></div></div></div></div></div></center>
<center><link href="https://percyjackson.mooorp.com/member_web/Daemon.css" rel="stylesheet">
<div id="rr_love-on-the-brain" style="--width: 700px; --bg-color: #e1e0dc; --borders: #adadad; --accent: #cfab5d; --text-color: #282828;">
<a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rwrapper"><div class="rheader"><div class="rtitle">XXXI</div><div class="rsub">— Daemon—<br></div></div><div class="rflex"><img src="https://i.imgur.com/18cGqma.gif"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/werwer23c522bd8abb6b19.png"><img src="https://i.imgur.com/0LMWwcT.png"></div><div class="rtxt" style="text-align: center;"><font color="#cfab5d"><b>14 · สิงหาคม · 2025 · 06.00 - 22.00 น.</b></font></div><div class="rtxt"><div class="rtxt"><p> แสงอาทิตย์ยังคงส่องลงมาไม่ขาดสาย ราวกับโลกไม่ต้องการให้ความมืดมีที่ยืนอีกต่อไป ซึ่ง...ก็น่ากลัวนิดหน่อยนะ ถ้าใครยังจำได้ว่า <b>"พระอาทิตย์ไม่ตกดินอีกเลย"</b><i> ตั้งแต่วันที่ 1 ตุลาคม ปีที่แล้ว ข่าว CNN ยังใช้คำว่า *Eternal Sunshine* อยู่เลยไม่ใช่เหรอ? แต่ไม่ว่ามันจะเป็นปรากฏการณ์ของเทพหรือของอะไร ฉันก็เริ่มชินแล้วละ</i> <i>อย่างน้อยก็ช่วยให้เราไม่ต้องจุดตะเกียงตลอดเวลา</i></p><p> มหาสมุทรแปซิฟิกใต้สงบนิ่งมากกว่าที่คิด หลังจากใช้กระบอกบรรจุลมสี่ทิศเมื่อวานนี้ เราก็ตัดสินใจว่าจะประหยัดพลังเวทมนตร์เอาไว้ใช้ยามจำเป็นมากกว่า ดังนั้น วันนี้เลยเป็นวันที่พวกเราล่องเรือด้วยความเร็วตามธรรมชาติของ...เรือกล้วย</p><p> ใช่ เรือกล้วย</p><p> เรือมินิบานาน่าของรีชานี่แหละ สีเหลืองฉูดฉาด รูปทรงโค้งงอเหมือนขนมสายไหมโดนอบ ลอยอยู่กลางทะเลเหมือนเป็นของหลงยุคจากสวนสนุกปะการังในฝัน</p><p> รีชาเป็นคนแรกที่ตื่น เธอนั่งเงียบ ๆ อยู่ที่หัวเรือ มือประสานกันแน่นเหมือนเด็กนักเรียนกำลังอธิษฐานก่อนสอบคณิตศาสตร์</p><p> <font color="#008080"> “พ่อคะ ได้โปรด... ถ้าท่านยังอยู่ใกล้ ๆ ได้โปรดช่วยลูกด้วยนะคะ...” </font> เธอพึมพำเบา ๆ ราวกับกลัวว่าคำขอของตัวเองจะดังเกินไป</p><p> ฉันไม่ทันได้ถามว่าเธอกำลังทำอะไร ก็มีเสียงน้ำแตกกระจายดัง *ปู้ม* ข้างเรือ ฮิปโปแคมปัสสองตัวพุ่งขึ้นมาจากคลื่นทะเล หนึ่งตัวสีฟ้าเพิร์ล อีกตัวสีเงินระยิบระยับ ดวงตาของพวกมันฉลาดเฉลียวราวกับเข้าใจภาษามนุษย์</p><p> <font color="#8b0000">“ว้าว...” </font>รูบี้พึมพำจากท้ายเรือ มือยังถือกระบี่เทียนหวง แต่ปลายดาบชี้ลง เธอไม่ได้ระแวง แค่ตกใจ</p><p> รีชายิ้มกว้าง ดวงตาเธอเป็นประกาย <font color="#008080">“พ่อได้ยินหนูจริง ๆ ด้วย”</font></p><p> เธอผูกเชือกเวทมนตร์เข้ากับหัวเรือ พวกมันก็พยักหน้าแล้วพุ่งทะยานไปข้างหน้า ลากกล้วยของเราให้แล่นอย่างมั่นคงกลางทะเล</p><p> การเดินทางในวันนั้นเงียบสงบจนน่าแปลกใจ ไม่มีเสียงคำรามของอสุรกาย ไม่มีเสียงระเบิด ไม่มีเสียงร้องโหยหวนของเหล่าอสุรกาย มีเพียงแค่คลื่น กระแสลม และเสียงหาวของรีชาตอนบ่ายที่กลายเป็นเสียงกรนเบา ๆ หลังเธอหลับไปโดยใช้เสื้อคลุมของฉันแทนผ้าห่ม</p><p> ฉันนั่งข้างรูบี้ตรงกลางเรือ ดวงอาทิตย์สูงอยู่บนท้องฟ้าอย่างที่มันเป็นมาหลายเดือนแล้ว แสงแดดกระทบผิวของเธอ </p><p> <font color="#ff0000"> “ไม่คิดจะต่อยหน้าฉันอีกแล้วเหรอ?”</font> ฉันแหย่เบา ๆ</p><p> เธอหัวเราะ เสียงหัวเราะที่เบากว่าปกติ และไม่เหมือนการหัวเราะเย้ยแบบที่เคยเป็น <font color="#8b0000">“ก็แล้วแต่ว่านายจะทำตัวสมควรโดนหรือเปล่าน่ะ”</font></p><p> <font color="#ff0000">“แค่จะบอกว่า... ขอบคุณนะ” </font>ฉันพูดเสียงเบา<font color="#ff0000"> “สำหรับที่เข้าใจเรื่องคำสาปนั่น”</font></p><p> รูบี้เงียบไปสักพัก แล้วถอนหายใจเบา ๆ <font color="#8b0000">“ฉันยังไม่เข้าใจทุกอย่างหรอก แต่...อย่างน้อยก็ไม่ได้โกรธเท่าเดิมแล้วล่ะ”</font></p><p> ฉันหันไปมองใบหน้าของเธอ เห็นแววตาที่อ่อนลง และอะไรบางอย่างในอกก็เต้นผิดจังหวะ มันไม่ใช่คำสาปของแอรีสแน่นอน</p><p> ฉันเอ่ยขึ้นเบา ๆ พลางมองทะเลตรงหน้า <font color="#ff0000">“รูบี้”</font></p><p> เธอขานตอบโดยไม่หันมามอง<font color="#8b0000"> “อะไร”</font></p><p> ฉันเว้นจังหวะไปครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นใหม่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง<font color="#ff0000"> “ถ้าเรากลับไปค่ายได้... เธออยากจะทำอะไรก่อนเป็นอันดับแรกงั้นเหรอ?”</font></p><p> รูบี้หรี่ตาลง ก่อนจะตอบออกมาด้วยเสียงเรียบ ๆ แต่ชัดเจน<font color="#8b0000"> “อยากนอน... แล้วก็กินของทอด ๆ ทั้งวัน”</font></p><p> ฉันหัวเราะเบา ๆ พูดพลางยิ้ม <font color="#ff0000">“ฟังดูเหมือนเป้าหมายชีวิตเลยนะ”</font></p><p> <font color="#8b0000">“ก็แน่ล่ะ นายคิดว่าเราลุยกับเทพครึ่งโหล อสุรกายสิบตัว และต้องรอดจากแอนตาร์กติกามาเพื่ออะไรล่ะ”</font></p><p> <font color="#ff0000">“เพื่อนักเก็ตไก่?”</font></p><p> <font color="#8b0000"> “แน่นอน” </font>เธอยิ้ม ซึ่งเป็นรอยยิ้มจริง ๆ แบบไม่ปิดบังอะไรเลย</p><p> ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง มองใบหน้าของเธอที่ยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วความรู้สึกบางอย่างก็เอ่อล้นขึ้นมา</p><p> เรือกล้วยยังแล่นต่อไป ท่ามกลางทะเลที่ไร้เงาอันตราย ท่ามกลางแสงที่ไม่มีวันดับ และท่ามกลางความรู้สึกบางอย่าง... ที่เริ่มจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป</p><p> ฉันนิ่งไปครู่ ก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง แม้จะยังไม่หันไปมองเธอโดยตรง แต่ก็รู้ดีว่าเธอฟังอยู่</p><p> <font color="#ff0000">“รูบี้... ถ้าวันนั้นที่เราดักจับพ่อของเธอกับแม่ของฉันไว้ แล้วฉันไม่เข้าไปช่วย เธอจะโกรธไหม?”</font></p><p> เธอขมวดคิ้วนิด ๆ ก่อนจะตอบเสียงเรียบ <font color="#8b0000">“ไม่รู้สิ... อาจจะโกรธนะ ถ้านายไม่ยื่นมือเข้ามาเลย”</font></p><p> <font color="#ff0000"> “แล้วถ้าฉันยื่นมือเข้ามาแบบไม่คิดหน้าคิดหลังล่ะ?” </font>ฉันถามต่อ เสียงเริ่มเบาลงกว่าเดิม</p><p> เธอหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง เสียงหัวเราะของเธอนุ่มลง อ่อนโยนกว่าทุกครั้ง <font color="#8b0000">“ฉันน่ะ... โมโหอยู่แล้วล่ะ แค่คนปกติก็โดนหมัดฉันบ่อยพอแล้ว นายยิ่งสมควรได้มากกว่านั้นอีก”</font></p><p> ฉันหัวเราะตอบเบา ๆ ก่อนที่เธอจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป มันนุ่มลง อบอุ่นขึ้น และมีอะไรบางอย่างปนอยู่ในนั้นที่ฉันไม่เคยได้ยินจากเธอมาก่อน</p><p> <font color="#8b0000">“แต่ครั้งนี้... ขอบใจนะ ที่อยู่ตรงนั้น”</font></p><p> ฉันกลั้นหายใจไปชั่วครู่ ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี รู้แค่ว่าหัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย และคราวนี้ ฉันไม่โทษคำสาปของแอรีสเลย</p><p> รูบี้เงียบไปสักพัก ดวงตาของเธอจ้องมองทะเลเบื้องหน้าอย่างครุ่นคิด ก่อนที่เธอจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง สีหน้าของเธอนิ่ง แต่สายตากลับอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด</p><p> <font color="#8b0000">“รู้อย่างหนึ่งไหม เดม่อน” </font>เธอพูดเบา ๆ <font color="#8b0000">“ฉันไม่ชอบเวลานายทำอะไรคนเดียวแบบนั้น”</font></p><p> ฉันเลิกคิ้วเล็กน้อย<font color="#ff0000"> “เพราะฉันดูโง่หรือเปล่า?”</font></p><p> เธอหัวเราะในลำคอ <font color="#8b0000">“ก็โง่นิดหน่อยนั่นแหละ” </font>เธอยอมรับอย่างหน้าตาย<font color="#8b0000"> “แต่มากกว่านั้น... มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่มีความหมายอะไรเลย นายไม่ควรแบกรับทุกอย่างคนเดียว ไม่ใช่ในเมื่อยังมีฉันอยู่”</font></p><p> ฉันไม่ตอบทันที แค่สบตากับเธอ แล้วพยักหน้าช้า ๆ</p><p> <font color="#8b0000">“ถ้ามีครั้งหน้า...” </font>เธอพูดต่อเบา ๆ พร้อมยกนิ้วขึ้นชี้หน้า <font color="#8b0000">“...แบ่งมาให้ฉันบ้าง เข้าใจไหม?”</font></p><p> <font color="#ff0000"> “ครับ แม่ทัพรูบี้”</font> ฉันยิ้มกว้างรับ</p><p> เธอส่ายหน้าแต่ก็ยิ้มกลับมา ดวงตาของเธอสบตาฉันตรง ๆ ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่เธอจะหันกลับไปมองเส้นขอบฟ้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ สีแดงบนแก้มเธอดูจะไม่ได้มาจากแสงอาทิตย์เพียงอย่างเดียว</p><p> ฉันยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ข้าง ๆ เธอ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะนัก ทั้งเพราะรอยยิ้มของเธอ... และเพราะบางอย่างที่ไม่คาดคิด — ภาพของลิเลียน่าแล่นเข้ามาในหัวฉันโดยไม่มีสาเหตุ</p><p> เส้นผมสีดำของเธอ ดวงตาคู่นั้นที่เคยมองฉันด้วยความห่วงใย ความทรงจำจากอีกหน้าหนึ่งของชีวิตที่ฉันพยายามเก็บไว้เงียบ ๆ เหมือนแผลเป็นใต้เสื้อ</p><p> ฉันเม้มปากเล็กน้อย พยายามไม่ให้รูบี้สังเกตเห็น แต่ก็ต้องหันหน้ากลับไปมองทะเลแทน ลมทะเลพัดแรงขึ้นพอดีเหมือนช่วยบังความวุ่นวายในหัวใจฉัน</p><p> ด้านข้าง รูบี้เองก็ยังคงยิ้ม แต่ไม่นานเธอก็ลดสายตาลง มองมือตัวเองอย่างครุ่นคิด</p><p> <font color="#8b0000">“โบลต์...”</font> เธอกระซิบชื่อหนึ่งขึ้นมาเบา ๆ เหมือนกับเป็นคำภาวนา</p><p> ฉันหันกลับมาเล็กน้อย<font color="#ff0000"> “หือ?”</font></p><p> <font color="#8b0000">“ไม่มีอะไร”</font> เธอส่ายหน้า ดวงตาของเธอแข็งขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังมีรอยเศร้าบาง ๆ ทิ้งอยู่ <font color="#8b0000">“แค่นึกถึงใครบางคน...ที่เคยสัญญาว่าจะพากลับบ้าน”</font></p><p> ไม่มีใครพูดอะไรต่อทันที เราแค่ปล่อยให้ลมทะเลพัดผ่านเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่คลื่นลูกใหม่จะพัดกระทบหัวเรือเบา ๆ</p><p> เราสองคนต่างนั่งนิ่งข้างกัน โดยมีอดีตของตัวเองลอยปะปนอยู่ในสายลม และมีบางสิ่งบางอย่างกำลังค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไปโดยที่เรายังไม่รู้ตัว</p><p> เสียงหาวเบา ๆ ดังขึ้นจากท้ายเรือ รีชาเริ่มขยับตัวใต้ผ้าคลุม ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง ดวงตากะพริบถี่ ๆ รับกับแสงแดดจ้า</p><p> <font color="#008080">“อื้อ... พี่รูบี้... พี่เดม่อน...”</font> เธอพึมพำเสียงงัวเงีย พลางขยี้ตาเหมือนลูกแมวตื่นนอน <font color="#008080">“หนูหลับนานแค่ไหนเนี่ย...”</font></p><p> ฉันหันไปมองเธอทันที<font color="#ff0000"> “สักพักเลยล่ะ”</font><font color="#8b0000"> </font>ฉันพูดพร้อมรอยยิ้ม <font color="#ff0000">“ฝันดีไหม?”</font></p><p> <font color="#008080"> “ฝันว่าได้กินเค้กที่ไม่ละลายกลางทะเลค่ะ” </font>รีชาตอบพลางยิ้มบาง ๆ ก่อนที่สีหน้าเธอจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเหลือบมองพวกเราทั้งสองคนสลับกัน</p><p> ดวงตาเธอขยับช้า ๆ ระหว่างฉันกับรูบี้ ก่อนที่เธอจะเลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรทันที</p><p> <font color="#008080"> “เอ่อ... หนูขอไปนั่งตรงหัวเรือก็แล้วกันนะคะ ลมมัน... สดชื่นดี”</font> เธอว่า พลางรีบลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่วเกินจำเป็นแล้วเดินเลี่ยงไปทางหัวเรืออย่างรวดเร็ว</p><p> ฉันกับรูบี้สบตากันโดยไม่ตั้งใจ ต่างฝ่ายต่างดูจะเข้าใจว่ารีชารับรู้ถึงบรรยากาศบางอย่างที่เริ่มเปลี่ยนไป... และเธอก็เลือกจะปล่อยให้พวกเราจัดการมันเอง</p><p><br></p><p style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></p><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><b>ความคิดเห็นผู้บันทึก</b></div><div style="text-align: center;"><font color="#cfab5d"><b><br></b></font><div><p> วันแบบนี้ชวนให้ฉันเผลอลืมไปว่าเราอยู่กลางภารกิจ ท่ามกลางมหาสมุทรที่ไม่เคยมีคำว่าปลอดภัยจริง ๆ การนั่งเงียบ ๆ ข้างรูบี้ ลมทะเลพัดผ่านหน้า แสงอาทิตย์ที่ไม่มีวันดับ... ทั้งหมดนั้นเหมือนกับภาพในฝันที่เราไม่มีวันได้ครอบครองนานนัก</p><p> ฉันยังไม่แน่ใจว่ารู้สึกอะไรกับเธอกันแน่ แต่รูบี้ไม่ใช่คนที่ฉันจะลืมได้ง่าย ๆ เธอพูดจาขวานผ่าซาก บางครั้งก็ชกหน้าแบบไม่ให้ตั้งตัว แต่พอเธอยิ้มแบบนั้น... ตอนนี้มันก็ทำให้ฉันลืมความเจ็บไปหมด</p><p> และนั่นแหละที่ทำให้ฉันสับสน ลิเลียน่า ใบหน้าของเธอโผล่เข้ามาในหัวฉัน รอยยิ้มของเธอ... ดวงตาแบบนั้น... ความรู้สึกผิดผสมกับความว่างเปล่าในอกฉันมันบอกไม่ได้เลย ว่าฉันกำลังวิ่งหาหรือวิ่งหนีอะไรอยู่กันแน่</p><p> ส่วนรูบี้... ฉันไม่รู้ว่าใครคือโบลต์ แต่แค่ชื่อที่หลุดออกมาจากปากเธอก็เปลี่ยนบรรยากาศไปโดยสิ้นเชิง เธออาจมีอดีตที่เจ็บปวดไม่ต่างจากฉัน และบางทีเราก็แค่สองคนที่พังแล้วพยายามแปะเทปพันสายไฟให้ตัวเองยังดูโอเคต่อหน้าคนอื่น</p><p> รีชาก็ยังคงเป็นแสงสว่างของกลุ่ม เธอรู้สึกได้ถึงความกระอักกระอ่วนแต่ไม่พูดอะไร แค่เดินเลี่ยงออกมาอย่างมีมารยาท เธออาจจะยังเด็ก แต่เธอเข้าใจมากกว่าที่เราคิด</p><p> เรายังต้องไปต่อ ยังไม่ถึงจุดหมาย แต่วันนี้... แค่วันนี้ ฉันอยากให้ภาพนี้อยู่กับเรานานที่สุดเท่าที่จะทำได้ รีชาเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ของฉัน เธอกล้าหาญกว่าที่เธอรู้ตัว ส่วนรูบี้... ฉันไม่รู้ว่าเราจะเรียกความรู้สึกที่มีตอนนี้ว่าอะไรดี แต่ฉันรู้แค่ว่าฉันไม่อยากให้มันหายไป</p><p> เรากำลังมุ่งหน้าไปซานฟรานซิสโก ตามแผนที่รูบี้บอก เธอเคยได้ยินว่ามีรถไฟเวทมนตร์ของเฮเฟตัสที่สามารถขึ้นจากนั่น และวิ่งตรงเข้าสู่กรุงโรมใหม่... ค่ายจูปิเตอร์</p><p> ฉันหวังว่ามันจะเป็นความสงบก่อนพายุ — และเราจะได้เตรียมตัวให้พร้อม ก่อนโลกจะโยนความวายป่วงลูกต่อไปใส่หน้าเราอีกครั้ง</p><p><br></p><p><img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></p></div></div><div style="text-align: center;"><br></div></div></div></div></div></div></center>
<center><link href="https://percyjackson.mooorp.com/member_web/Daemon.css" rel="stylesheet">
<div id="rr_love-on-the-brain" style="--width: 700px; --bg-color: #e1e0dc; --borders: #adadad; --accent: #cfab5d; --text-color: #282828;">
<a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rwrapper"><div class="rheader"><div class="rtitle">XXXII</div><div class="rsub">— Resha—<br></div></div><div class="rflex"><img src="https://i.imgur.com/18cGqma.gif"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/werwer23c522bd8abb6b19.png"><img src="https://i.imgur.com/0LMWwcT.png"></div><div class="rtxt" style="text-align: center;"><font color="#cfab5d"><b>14 · สิงหาคม · 2025 · เช้า</b></font></div><div class="rtxt"><div class="rtxt"><p> พ่อเคยสอนว่า <em>ทะเลฟังถ้าเราพูดด้วยเบา ๆ</em>ฉันเลยกระซิบกับคลื่นก่อนจะปล่อยมือออกจากหัวเรือกล้วย —ขอโทษค่ะ <em>เรือมินิบานาน่า</em>— ให้ฮิปโปแคมปัสสองตัวลากพวกเราไปตามแรงน้ำ แดดก็ยังคงเป็นแดด ไม่ลับ ไม่ง่วง และไม่รู้จักคำว่า “ค่ำ” มาหลายเดือนแล้ว ถ้าแสงอาทิตย์เป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ฉันคงให้มันงีบบ้างเพราะเกรงใจโลก</p><p> รูบี้ยืนตรวจดาบอย่างเคร่งขรึม เดม่อนนั่งหลับตาเหมือนพยายามคุยกับความเหนื่อยในใจ ฉันแตะสร้อยคอเปลือกหอย<b> </b>มันอุ่นขึ้นเล็กน้อยเหมือนมีมือใหญ่ ๆ ของพ่อจับไว้ <em>อย่าเร่ง ใช้น้ำให้พาไป</em>ได้ค่ะพ่อ</p><p><b style="color: rgb(207, 171, 93); text-align: center;"><i>14 · สิงหาคม · 2025 · เที่ยง</i></b></p><p> รูบี้ยืนตรวจดาบอย่างเคร่งขรึม เดม่อนนั่งหลับตาเหมือนพยายามคุยกับความคลื่นเรียบผิดปกติจนฉันเริ่มคันคอคำว่า <font color="#008080" style="">“กับดัก” </font>ก่อนจะพูดออกมา <em>เสียงหัวเราะ</em> แผ่ว ๆ ลอยมาตามลม ไม่ใช่ของเดม่อน ไม่ใช่ของรูบี้ แต่มาจากข้างในหัวของฉันเอง และมันหวานจนน่ากลัว</p><p> <font color="#008080">“ปิดหูไว้” </font>ฉันบอก ทั้งคู่ทำตามโดยไม่ถาม ฉันหมุนตรีศูลน้อย วาดวงน้ำใสครอบเรือ กลายเป็นฟองอากาศแห่งชีวิตแบบครอบครัวขนาดย่อม เสียงหัวเราะหายไปเหลือแค่คลื่นเรื้อ ๆ ใต้ท้องเรือกับเสียงท้องร้องของเดม่อน (ชัดเจนมาก)</p><p> เราไถลผ่านแนวสาหร่ายสีเงินที่แกว่งไกวเหมือนทางม้าลายของปลา เมื่อฟองอากาศแตก ฉันหายใจเต็มปอด รอดจากนางเงือกเที่ยงวันอีกชนิดหนึ่งของปรากฏการณ์ <em>Eternal Sunshine</em> ไปหนึ่งด่าน ถ้ามีสมุดสะสมสแตมป์ ฉันคงได้ตราประทับรูปนางเงือกใส่แว่นกันแดดแล้ว</p><p><b><i>ค่ำ (ก็งั้น ๆ เพราะมันยังสว่าง)</i></b></p><p> ปากอ่าวซานฟรานซิสโกโผล่มาพร้อมเสียงเรือบรรทุกกับนกนางนวล เดม่อนชี้เส้นขอบฟ้า <font color="#ff0000">“คาร์ลไม่มารับเหรอ”</font> เขาว่า หมายถึงหมอกประจำเมือง ฉันยักไหล่ <font color="#008080">“คาร์ลงอน โลกไม่มีคืน เขาเลยไม่ออกจากผ้าห่ม”</font></p><p> ไม่ทันได้หัวเราะ หอกเหล็กก็แหวกน้ำพุ่งเฉียดหัวเรือ <em style="">วิ้ว—ฉับ</em>รูบี้สะบัด กระบี่เทียนหวง สีทองฟาดหักกลางอากาศ เสียงโลหะร้องเหมือนโดนบ่นเรื่องงานอีกครั้ง ฉันปาดน้ำขึ้นเป็นคมหอก ตรีศูลกระแทกผิวน้ำเกิดคลื่นสั้น ๆ ถีบเจ้าตัวการให้ผงะ เทลไคน์ ตาโต หางปลาแมวน้ำ และอุปกรณ์ช่างเต็มเอว (ค้อน ไขควง แฟชั่นช่างเหล็กใต้น้ำ)</p><p> <font color="#008080">“รับมือพวกช่างก่อน!” </font>ฉันตะโกน เดม่อนยกโล่บังหมุดเรืองแสงที่ซัดมาเหมือนฝนกรด รูบี้พุ่ง, ฉันผลักคลื่นตีกลับ, เทลไคน์กระจายตัว— พวกมันเกลียดที่ฉันทำให้น้ำเปลี่ยนทิศ <em>ขอโทษทีนะ นี่ทะเลของพ่อฉัน</em></p><p> ไม่กี่นาทีต่อมา เราเทียบท่าที่เงียบเกินเหตุ <strong>Pier 70</strong> แผ่นไม้ท่าเรือร้อนจนไอน้ำลอยขึ้นเป็นม่าน เดม่อนทำหน้าขำ <font color="#ff0000">“ไม่มีอะไรน่าสงสัยเท่ากล้วยสีเหลืองเทียบท่าในเที่ยงคืนที่ไม่มืดอีกแล้ว”</font></p><p data-pm-slice="1 1 []"> <font color="#008080"> “แปลงร่างเลย” </font>ฉันแตะหัวเรือ กล้วยสีเหลืองหุบตัว <em>ปุ้บ</em> กลายเป็นผ้าเช็ดปากลายกล้วย (น่ารัก!) ยัดเข้ามือเดม่อนให้ช่วยเก็บลงแหวนดาราจรัส เขาพยักหน้า พร้อมลุยโหมดซ่อนตัว</p><p><i><b>16 · สิงหาคม · 2025 · ตีสอง</b></i></p><p> เรากลับลงน้ำ— ขี่ฮิปโปแคมปัสลอดใต้ <strong>Bay Bridge</strong> แทน ด้านล่างสะพานเงาวาบจนต้องหยีตา (ขอบคุณ <em>Eternal Sunshine</em> มาก ๆ) สิงโตทะเลบนทุ่นทำหน้าตกใจที่เห็นกล้วยพับเก็บได้ผ่านไปพร้อมดาบทอง</p><p> ฉันหลับตาแล้วฟังน้ำ ไม่ได้ฟังเสียงคลื่น แต่ฟัง<em>ความจำของมัน</em> กระแสหนึ่งเย็นกว่าที่เหลือ ไหลย้อนจากฝั่งตะวันตกสู่ตะวันออกเหมือนเส้นด้ายที่ผูกไว้กับภูเขา ฉันชี้นิ้ว ฮิปโปแคมปัสพยักหน้า แล้วเราก็ไถลเข้าสู่ท่อระบายน้ำเก่าที่มีกลิ่นเหมือนชั้นใต้ดินของห้องพละรวมกับพิพิธภัณฑ์โลหะ</p><p> <font color="#ff0000">“บอกทีว่าพวกโรมันมีอารยธรรมเรื่องน้ำหอมด้วย”</font> เดม่อนบ่น รูบี้ยกคิ้ว <font color="#008080">“กลั้นหายใจสิคะ เจ้าชายช็อตเอสเปรสโซ่”</font></p><p> กำแพงมีหมึกซีดเป็นตัวอักษรละตินโผล่มาใต้ม่านมิสต์เป็นพัก ๆ: <strong>LEG·XII</strong> … <strong>FULMINATA</strong>ทุกครั้งที่น้ำจากตรีศูลแตะผนัง ตัวอักษรเหมือนจะชัดขึ้น แล้วพาเราเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา จนเสียงทางด่วนด้านบนกลายเป็นเสียงหุบเขา</p><p> ซอกบำรุงรักษาเปิดออกสู่โถงเล็ก ๆ มีแผงทองเหลืองสลักอินทรีโรมันเก่าจนเห็นรอยขูดขีด ฉันวางเปลือกหอยจากสร้อยลงในชามหินที่ตั้งอยู่หน้าแผง น้ำซึมขึ้นจากไหนก็ไม่รู้จนท่วมเปลือกหอยแล้วเรืองแสงซีด ๆ</p><p> เศียรมาร์เบิลที่ไม่มีแขนโผล่จากเสาแตก —<strong>เทอร์มินัส</strong>— ขยับริมฝีปากหิน<font color="#ffa500"> “ประกาศเจตนาของพวกเจ้ามา ก่อนก้าวข้ามเขตแดน”</font></p><p> รูบี้เชิดหน้าตามสไตล์ <font color="#8b0000">“ขอผ่านเพื่อไปกรุงโรมใหม่ค่ะ”</font></p><p> เดม่อนหยิบเหรียญออกมา<font color="#ff0000"> “ดรักม่า… โอเค รู้แล้ว ไม่ใช่สกุลนี้”</font> เขายิ้มแหย ๆ เก็บเหรียญกลับไป ฉันเลยก้มศีรษะ <font color="#008080">“ข้าพเจ้าคือรีชา ธิดาแห่งทะเล ขอปกป้องสันติของท่าน และจะไม่นำภัยเข้ามา”</font></p><p> เทอร์มินัสมองน้ำที่ส่องแสง <font color="#ffa500">“ยอมรับสัญญา ห้ามทำลาย ห้ามหยาบคาย ห้ามปีนรูปปั้น และกรุณาอย่าเช็ดดาบกับป้ายอินทรี”</font> รูบี้ค่อย ๆ ดึงกระบี่ที่กำลังจะเช็ดกลับเข้าฝักช้า ๆ (ไม่ได้จะเช็ดนะ แค่…จะดูมุมแสง)</p><p> แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้น— เสียงหอนหมาป่าจากลึกเข้าไปในภูเขา เสียงสะท้อนจนเท้าเราเย็นวาบ อินทรีบนแผงทองเหลืองลืมตาสีน้ำผึ้ง แผงทั้งแผ่นค่อย ๆ เลื่อนเปิด เป็นความมืดเย็นที่ฉันรอจะเจอมาเป็นเดือน</p><p> ด้านหลัง ผิวน้ำที่ปลายท่อเกิดระลอก เป็นเงาในน้ำที่ไม่ใช่ของเรา กำลังคืบเข้ามาช้า ๆ ราวกับกลัวกฎของเทอร์มินัสไม่พอที่จะห้ามมัน</p><p> ฉันจับมือทั้งสองไว้แน่นอย่างกำลังพอดี<font color="#008080"> “พร้อมไหม”</font> ฉันถาม เสียงเบาจนแทบเป็นลมหายใจ</p><p> <font color="#8b0000">“พร้อมเสมอ” </font>รูบี้ตอบ เดม่อนพยักหน้า แม้ไร้เสื้อเกราะตามคำสาป แต่สายตาเขานิ่งแบบนักรบโรมันที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน</p><p> <font color="#008080">“งั้นไปพบเช้าแรกที่มีเง่—”</font> ฉันเผลอเล่นคำ แล้วหัวเราะกับตัวเอง <font color="#008080">“เอ่อ หมายถึง <em>คืนแรก</em>ที่เราสร้างเอง”</font></p><p> เราก้าวเข้าช่องประตูหินไปด้วยกัน</p><p><br></p><p style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></p><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><b>ความคิดเห็นผู้บันทึก</b></div><div style="text-align: center;"><font color="#cfab5d"><b><br></b></font><div><p data-pm-slice="1 1 []">บางทีการเป็นธิดาแห่งทะเลก็คือการยอมรับว่าความมืดกับความสว่างเป็นของคู่กัน ถ้าโลกยึดคืนไป เราก็สร้างคืนของเราเองได้ ฉันแค่เรียกไอน้ำให้กลายเป็นเมฆ เรียกฝนให้เกิดเงา แล้วประตูก็ยอมคุยด้วยทันที เหมือนโรมันไม่ค่อยเชื่อคนที่ไม่พกเงา ก็พอเข้าใจได้นะคะ ถ้าฉันเป็นผู้คุมเมือง ฉันก็คงไม่ให้ใครที่ “ไม่มีคืน” เดินเข้าบ้านเหมือนกัน</p><p>รูบี้ยังเป็นรูบี้ ทั้งคม เหนียวแน่น และไม่ยอมให้ใครเช็ดดาบกับอินทรี (โอเค เธอแค่จะดูมุมแสง แต่เทอร์มินัสคงตื่นเต้นไปหน่อย) เดม่อนทำเป็นขำทั้งที่คำสาปบนไหล่ยังหนัก ฉันเลยยืนชิดเขาให้มากขึ้นเรื่อย ๆ แบบที่น้ำซัดทรายแล้วไม่คิดถอยคืน ไม่ใช่เพราะฉันเก่งที่สุดในทีม แต่เพราะฉันรู้สึกว่าทะเลกำลังฝากพี่สองคนนี้ไว้กับฉันสักพัก</p><p>เสียงหอนในอุโมงค์ทำให้สันหลังฉันเย็น มันไม่ใช่เฮลล์ฮาวนด์แบบที่เราเคยสู้ มีโน้ตยาวกว่า ดิบกว่า เหมือนภูเขากำลังหายใจผ่านคอหมาป่า ถ้าเป็น<font color="#008080"> “พิธีต้อนรับโรมัน”</font> ก็โหดใช้ได้ แต่ถ้าไม่ใช่… เราจะได้รู้กันพรุ่งนี้</p><p>ส่วนเงาในน้ำที่ตามมา— ฉันยังไม่แน่ใจว่ามันเป็นใคร แต่มัน “ตั้งใจ” เกินกว่าจะเป็นแค่คลื่นสะท้อน ฉันปักเส้นน้ำไว้สามเส้นข้างหลัง เป็นกับดักบาง ๆ ถ้าอะไรล้ำเข้ามา น้ำจะกระซิบชื่อให้ฉันได้ยิน (ขอให้ไม่ใช่ชื่อที่เราไม่อยากได้ยิน)</p><p>รายการเตรียมตัวเช้าพรุ่งนี้: เติมน้ำทะเลธรรมชาติใส่ขวดให้ครบ (เผื่อการรักษา), ตรวจ <em>มินิบานาน่า</em> ในแหวนเดม่อน, สอนเดม่อนใช้ฟองอากาศเล็กปิดหูเผื่อลูกหลอกของนางเงือกเที่ยงวัน, และให้รูบี้ซ้อมจังหวะปะทะนับสาม— ฉันจะเป็นจังหวะหนึ่ง คลื่นเป็นสอง รูบี้เป็นสาม จบสวย ๆ</p><p>แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ฉันอดคิดถึงพ่อมากกว่าตอนอยู่กลางทะเลเสียอีก แปลกดีนะ คงเพราะหน้าประตูเมืองใหม่มันทำให้เราอยากมีคนพา “กลับบ้าน” สักแห่ง ถ้าโรมใหม่คือบ้านที่สองของเรา ขอให้พ่ออยู่ตรงนี้อีกนิด—จนกว่าเงาที่ไม่เชิญจะเรียนรู้ว่าทะเลของเรา…<br>มีเจ้าของ</p><p><img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></p></div></div><div style="text-align: center;"><br></div></div></div></div></div></div></center>
<center><link href="https://percyjackson.mooorp.com/member_web/Daemon.css" rel="stylesheet">
<div id="rr_love-on-the-brain" style="--width: 700px; --bg-color: #e1e0dc; --borders: #adadad; --accent: #cfab5d; --text-color: #282828;">
<a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rwrapper"><div class="rheader"><div class="rtitle">XXXIII</div><div class="rsub">— RUby—<br></div></div><div class="rflex"><img src="https://i.imgur.com/18cGqma.gif"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/werwer23c522bd8abb6b19.png"><img src="https://i.imgur.com/0LMWwcT.png"></div><div class="rtxt" style="text-align: center;"><font color="#cfab5d"><b>15 · สิงหาคม · 2025 · 06.00 - </b></font><b style="color: rgb(207, 171, 93); display: inline !important;">16.00 น.</b></div><div class="rtxt"><div class="rtxt"><p> การเดินทางของเราสิ้นสุดลงแล้ว!</p><p><span class="selected"> หลังจากที่เราออกจากแอนตาร์กติกามาได้เกือบสี่วันเต็มๆ ในที่สุดเราก็มาถึงกรุงโรมใหม่ในซานฟรานซิสโกจนได้ ฉันมองไปที่แม่น้ำไทเบอร์น้อยที่ไหลทอดตัวยาวเข้าสู่ตัวเมือง แล้วก็รู้สึกประทับใจกับความยิ่งใหญ่ของอาณาจักรที่ชาวโรมันสร้างขึ้นมาอย่างประหลาดใจ มันแตกต่างจากค่ายฮาล์ฟบลัดของเราอย่างสิ้นเชิง ที่นี่ดูเป็นระเบียบและสง่างามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้</span></p><p><span class="selected"> เดม่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉันยิ้มออกมา<font color="#ff0000"> "ในที่สุดเราก็มาถึงแล้วนะ" </font>เขาพูด <font color="#ff0000">"ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาถึงที่นี่จริงๆ"</font></span></p><p><span class="selected"> รีชาก็ดูตื่นเต้นไม่แพ้กัน<font color="#008080"> "สวยมากเลยค่ะ!" </font>เธอพูด <font color="#008080">"หนูรู้สึกเหมือนหนูกำลังอยู่ในเมืองที่เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์เลย!"</font></span></p><p><span class="selected"> ฉันแค่พยักหน้าให้เธอ <font color="#8b0000">"ใช่"</font> ฉันตอบ<font color="#8b0000"> "มันสวยจริงๆ"</font></span></p><p><span class="selected"> เดม่อนเสนอว่าเราควรจะล่องเรือไปเทียบที่ริมฝั่งใกล้ตัวเมือง เพื่อจะได้ไม่ต้องเดินไกล และจะได้ไม่ต้องทำให้พวกชาวค่ายจูปิเตอร์ต้องตกใจกับการปรากฏตัวของเรามากนัก ซึ่งก็เป็นความคิดที่ดี! เราสามคนล่องเรือไปตามแม่น้ำไทเบอร์น้อยอย่างช้าๆ ซึ่งระหว่างทางเราก็ได้เห็นชาวค่ายจูปิเตอร์มากมายกำลังเดินเล่นกันอยู่ริมฝั่ง พวกเขาแต่งกายในชุดที่ดูเหมือนนักรบโรมันโบราณ และมีอาวุธอยู่ในมือกันทุกคน</span></p><p><span class="selected"> <font color="#9932cc"> "เฮ้!" </font>เสียงหนึ่งดังขึ้นจากกลุ่มชาวค่ายจูปิเตอร์<font color="#9932cc"> "พวกเธอเป็นใครน่ะ? ทำไมถึงมาอยู่ในแม่น้ำของเราได้?"</font></span></p><p><span class="selected"> เดม่อนยิ้มให้พวกเขาอย่างเป็นมิตร <font color="#ff0000">"สวัสดีครับ"</font> เขาพูด <font color="#ff0000">"พวกเรามาจากค่ายฮาล์ฟบลัดครับ"</font></span></p><p><span class="selected"> ชาวค่ายจูปิเตอร์ดูตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินคำตอบของเดม่อน แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีเป็นศัตรูแต่อย่างใด พวกเขายิ้มให้เราแล้วพยักหน้าให้เราผ่านไปได้ ซึ่งฉันก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ปกติลูกครึ่งเทพกรีกกับโรมันไม่ค่อยจะเข้ากันได้เท่าไหร่ แต่ดูเหมือนที่นี่จะแตกต่างออกไป</span></p><p><span class="selected"> <font color="#008080">"พวกเขาดูไม่น่ากลัวเลยนะคะ"</font> รีชาพูด<font color="#008080"> "หนูคิดว่าพวกเขาจะเป็นคนโหดๆ เหมือนในหนังสือซะอีก"</font></span></p><p><span class="selected"> <font color="#ff0000">"ก็เป็นเรื่องปกติ"</font> ฉันตอบ<font color="#ff0000"> "โรมันก็มีดีของพวกเขาเหมือนกัน"</font></span></p><p><span class="selected"> เราล่องเรือไปจนถึงริมฝั่งที่ดูเหมือนจะเป็นที่ที่เงียบสงบที่สุดของเมือง เราจอดเรือแล้วขึ้นฝั่งทันที <font color="#ff0000">"เราควรไปที่สถานีรถไฟเฮเฟตัสเลยดีกว่า"</font> เดม่อนบอก <font color="#ff0000">"ฉันจะส่งพวกเธอขึ้นรถไฟกลับนิวยอร์ก ส่วนฉัน... ฉันจะแวะไปเดินเล่นในเมืองสักหน่อย"</font></span></p><p><span class="selected"> ฉันมองไปที่เดม่อนด้วยความไม่แน่ใจ <font color="#8b0000">"แน่ใจนะว่านายจะไม่เป็นอะไร? นายมีคำสาปของแอรีสอยู่นะ"</font></span></p><p><span class="selected"> เดม่อนยิ้มให้ฉันอย่างมั่นใจ<font color="#ff0000"> "ฉันโอเค" </font>เขาพูด<font color="#ff0000"> "พรทนทานไฟของเฮเฟตัสช่วยฉันได้ และฉันก็อยากจะใช้เวลาอยู่ในเมืองนี้สักพัก"</font></span></p><p><span class="selected"> รีชาก็ดูไม่ค่อยอยากให้พี่เดม่อนอยู่คนเดียวเท่าไหร่ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก <font color="#008080" style="">"งั้น... พี่เดม่อนต้องระวังตัวด้วยนะคะ!"</font></span></p><p><span class="selected"> เดม่อนพยักหน้า<font color="#ff0000"> "แน่นอน" </font>เขาพูด<font color="#ff0000"> "เราไปที่สถานีรถไฟกันเถอะ"</font></span></p><p><span class="selected"> เราสามคนจึงพากันเดินทางไปที่สถานีรถไฟเฮเฟตัส สถานีแห่งนี้ดูยิ่งใหญ่และโอ่อ่ากว่าที่ฉันคิดไว้เยอะนัก มันผสมผสานสถาปัตยกรรมโรมันเข้ากับกลไกและเทคโนโลยีเวทมนตร์อันซับซ้อนของเฮเฟตัส ภายในสถานีเต็มไปด้วยช่องทางลับ กลไกป้องกัน และเส้นทางมิติที่ถูกบงการด้วยพลังของเทพเจ้า ทำให้ทุกการเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่นและปลอดภัย</span></p><p><span class="selected"> <font color="#008080">"ว้าว! ที่นี่เจ๋งมากเลยค่ะ!" </font>รีชาพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น<font color="#008080"> "หนูรู้สึกเหมือนหนูกำลังอยู่ในหนังไซไฟเลยค่ะ!"</font></span></p><p><span class="selected"> เดม่อนยิ้มให้เธอ<font color="#ff0000"> "ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันนะ" </font>เขาพูด <font color="#ff0000">"เฮเฟตัสเก่งมากจริงๆ"</font></span></p><p><span class="selected"> ฉันแค่พยักหน้าให้พวกเขา <font color="#8b0000">"เราต้องรีบไปหาตั๋ว"</font> ฉันบอก<font color="#8b0000"> "เราจะได้กลับค่ายกันเสียที"</font></span></p><p> หลังจากที่รูบี้กับรีชาซื้อตั๋วรถไฟเรียบร้อยแล้ว ก็เหลือเวลาอีกไม่มากนักก่อนรถไฟจะออก เดม่อนบอกให้รีชาไปรอที่ชานชาลา ส่วนเขาก็เดินมาหาฉันอย่างเงียบๆ</p><p><span class="selected"> <font color="#ff0000"> "รูบี้... ฉันต้องไปแล้ว"</font> เดม่อนพูดเสียงแผ่วเบา</span></p><p><span class="selected"> ฉันพยักหน้าให้เขา<font color="#8b0000"> "ระวังตัวด้วยล่ะ"</font></span></p><p><span class="selected"> <font color="#ff0000"> "เธอเองก็เหมือนกัน"</font> เดม่อนตอบ "<font color="#ff0000">ดูแลรีชาด้วยนะ... และ... ดูแลตัวเองด้วย"</font></span></p><p><span class="selected"> ฉันมองไปที่ดวงตาของเดม่อน แล้วก็รู้สึกถึงความรู้สึกที่ขัดแย้งกันในใจฉัน ฉันอยากจะบอกให้เขาอยู่... แต่อีกใจหนึ่งก็รู้ว่าเขาต้องการเวลาอยู่คนเดียวเพื่อจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้น และฉันก็รู้ดีว่าการจะรั้งเขาไว้ก็คงจะเป็นเรื่องที่เห็นแก่ตัวเกินไป</span></p><p><span class="selected"> <font color="#8b0000"> "เดม่อน..."</font> ฉันพูดเสียงแผ่วเบา<font color="#8b0000"> "ทำไมนายถึงทำแบบนั้น? ทำไมถึงยอมแบกรับคำสาปของพ่อฉันไว้คนเดียว?"</font></span></p><p><span class="selected"> เดม่อนยิ้มให้ฉันอย่างเศร้าๆ<font color="#ff0000"> "ฉันแค่... ไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวด"</font> เขาพูด <font color="#ff0000">"เธอเป็นคนสำคัญสำหรับฉันนะรูบี้... ฉันไม่อยากให้เธอต้องแบกรับอะไรเช่นนี้"</font></span></p><p><span class="selected"> คำพูดของเขาทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย มันเป็นความรู้สึกที่แปลก... ความรู้สึกที่ฉันไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนเลย ฉันอยากจะบอกเขา... ว่าเขาเองก็สำคัญสำหรับฉันเหมือนกัน... ว่าฉันไม่ชอบที่เขาทำอะไรคนเดียวแบบนั้น... ว่าฉันยินดีที่จะแบกรับทุกอย่างร่วมกับเขา</span></p><p><span class="selected"> แต่คำพูดเหล่านั้นก็ไม่สามารถหลุดออกมาจากปากของฉันได้ ฉันแค่ส่ายหน้าช้าๆ <font color="#8b0000">"ดูแลตัวเองด้วย"</font> ฉันพูด <font color="#8b0000">"แล้วเจอกันที่ค่ายนะ"</font></span></p><p><span class="selected"> เดม่อนพยักหน้า<font color="#ff0000"> "แน่นอน"</font> เขาพูด <font color="#ff0000">"แล้วเจอกัน"</font></span></p><p><span class="selected"> เขายื่นมือออกมา...ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือออกไปจับมือของเขาไว้แน่น</span></p><p><span class="selected"> <font color="#8b0000"> "ฉันจะรอ" </font>ฉันพูด<font color="#8b0000"> "นายต้องกลับมานะ"</font></span></p><p><span class="selected"> เดม่อนยิ้มให้ฉันอีกครั้ง <font color="#ff0000">"แน่นอน"</font> เขาพูด<font color="#ff0000"> "ฉันจะกลับไป"</font></span></p><p><span class="selected"> เขาหันหลังให้ฉันแล้วเดินไปทางประตูทางออกของสถานีรถไฟเฮเฟตัส ฉันมองแผ่นหลังของเขาจนกระทั่งเขาเดินหายไปในกลุ่มผู้คน ฉันรู้ว่าเราจะต้องเจอกันอีก... แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...</span></p><p style="text-align: center;"><span class="selected"><b><font size="5" color="#000000">END...</font></b></span></p><p style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></p><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><b>ความคิดเห็นผู้บันทึก</b></div><div style="text-align: center;"><font color="#cfab5d"><b><br></b></font><div><p><span class="selected">เรามาถึงกรุงโรมใหม่แล้ว การเดินทางที่นี่มันราบรื่นกว่าที่แอนตาร์กติกาเยอะเลย ฉันรู้สึกโล่งใจที่เราสามคนยังอยู่ด้วยกัน และฉันก็รู้สึกประทับใจกับความยิ่งใหญ่ของอาณาจักรโรมัน</span></p><p><span class="selected">ตอนนี้เราต้องไปที่สถานีรถไฟเฮเฟตัสแล้ว เดม่อนตัดสินใจที่จะอยู่ต่อในเมืองนี้คนเดียว ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร แต่ฉันก็เชื่อว่าเขาจะดูแลตัวเองได้</span></p><p><span class="selected">เราไม่รู้ว่าที่นี่มีอันตรายอะไรบ้าง แต่ฉันก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันแล้ว เพราะฉันมีเพื่อนร่วมทีมที่ยอดเยี่ยมอยู่เคียงข้างฉันเสมอ</span></p><p><span class="selected"><br></span></p><p><img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></p></div></div><div style="text-align: center;"><br></div></div></div></div></div></div></center>