LOVE AND WAR SHOW(?) - หอบันทึกภารกิจ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Daemon โพสต์ 2025-8-6 08:59:11

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2025-8-7 20:19 <center><link href="https://percyjackson.mooorp.com/member_web/Daemon.css" rel="stylesheet">

<div id="rr_love-on-the-brain" style="--width: 700px; --bg-color: #e1e0dc; --borders: #adadad; --accent: #cfab5d; --text-color: #282828;">

<a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rwrapper"><div class="rheader"><div class="rtitle">XIX</div><div class="rsub">— Ruby— </div></div><div class="rflex"><img src="https://i.imgur.com/18cGqma.gif"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/werwer23c522bd8abb6b19.png"><img src="https://i.imgur.com/0LMWwcT.png"></div><div class="rtxt" style="text-align: center;">6 · สิงหาคม · 2025 · 06.00 - 18.00 น.</div><div class="rtxt"><div class="rtxt">      เรานั่งคุยกันต่อจนกระทั่งรุ่งเช้า แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่องลงมาบนท้องทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาล ฉันรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของฉันกับเดม่อนมันเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว มันไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมทีมที่ต้องมาทำภารกิจด้วยกัน แต่เป็นเพื่อนที่เข้าใจกันอย่างลึกซึ้ง เราต่างเคยเผชิญหน้ากับความสูญเสียในวัยเยาว์ ความเจ็บปวดที่ฝังลึกในใจ และความรับผิดชอบที่หนักอึ้งในฐานะลูกครึ่งเทพ การได้แบ่งปันเรื่องราวเหล่านั้น ทำให้กำแพงที่ฉันสร้างขึ้นมาตลอดชีวิตพังทลายลงเล็กน้อย ฉันรู้สึกได้ถึงสายสัมพันธ์ที่มองไม่เห็น...สายสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งกว่าแค่คำว่าเพื่อนร่วมทีม มันคือความเข้าใจที่แท้จริง ความเคารพในความเข้มแข็งของกันและกัน และการยอมรับในบาดแผลที่ซ่อนอยู่ภายใน      "นายคิดว่า...เราจะผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้จริงๆ เหรอ?" ฉันถามเดม่อน เสียงของฉันแผ่วเบากว่าที่เคยเป็น      เดม่อนมองมาที่ฉัน ดวงตาของเขาฉายแววมุ่งมั่น "เราต้องผ่านไปให้ได้" เขาตอบ "เรามีกันสามคน...และเราจะไม่มีวันยอมแพ้"      "ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น" ฉันพึมพำ "เพราะบางที... ฉันก็รู้สึกเหมือนแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า"      เดม่อนยิ้มเล็กน้อย "เธอไม่ได้แบกมันคนเดียวหรอกนะรูบี้" เขาพูด "เราจะแบกมันไปด้วยกัน"      คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกมั่นใจขึ้นมาบ้าง...  มากกว่าที่ฉันจะยอมรับได้      ไม่นานนัก รีชาก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า เธอคงยังมีความสุขกับงานวันเกิดเมื่อคืนอยู่ ฉันกับเดม่อนช่วยกันเก็บข้าวของทั้งหมด แล้วพากันเดินกลับไปที่ฟาร์มวัวร้างที่รีชารออยู่ เราเรียกเรือมินิบานาน่าออกมาจากผ้าเช็ดปาก แล้วพากันลงเรือ มุ่งหน้าสู่แอนตาร์กติกา      การเดินทางในมหาสมุทรแอตแลนติกใต้นั้นราบรื่นเกินไปจนน่าเบื่อหน่าย แสงส้มอ่อนของ Eternal Sunshine ยังคงส่องสว่างอยู่ตลอดเวลา ทำให้แยกไม่ออกว่าตอนนี้เป็นกลางวันหรือกลางคืนกันแน่ มีเพียงเสียงคลื่นกระทบเรือและเสียงลมพัดผ่านเท่านั้นที่ดังอยู่รอบตัว      เราล่องเรือไปเรื่อยๆ เป็นเวลาหลายชั่วโมง รีชานั่งอยู่หัวเรืออย่างสบายใจ บางครั้งเธอก็ฮัมเพลงเบาๆ หรือไม่ก็เอาสมุดวาดรูปออกมาวาดภาพวิวทิวทัศน์รอบตัว ส่วนเดม่อนก็นั่งอยู่ข้างๆ ฉัน บางครั้งเขาก็หลับตาลงพักผ่อน หรือไม่ก็มองไปที่ขอบฟ้าอย่างเหม่อลอย ฉันเองก็แค่เอนหลังพิงพนักเรือ ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับกระแสลม      "พี่เดม่อนคะ พี่รูบี้คะ อีกนานไหมคะกว่าจะถึงแอนตาร์กติกา?" รีชาถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเบื่อหน่ายเล็กน้อย      เดม่อนลืมตาขึ้น "อีกประมาณสองวันครึ่งได้มั้ง" เขาตอบพลางมองไปที่ขอบฟ้า "ถ้าเรือมินิบานาน่าไม่เสียกลางทางไปซะก่อนนะ"      "ไม่เสียหรอกค่ะ!" รีชาเถียงทันที "เรือของหนูแข็งแรงที่สุดในโลกเลยนะคะ!"      ฉันแค่ถอนหายใจ "ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น" ฉันพูด "เพราะถ้าเสียกลางทาง พวกเราคงต้องว่ายน้ำไปเอง"      รีชาทำหน้ายู่ "โหดร้ายจังเลยค่ะพี่รูบี้!"      เดม่อนหัวเราะเบาๆ "ก็รูบี้ เธอก็เป็นแบบนี้แหละ" เขาพูด "แต่เธอก็พูดถูกนะ...เราต้องเตรียมพร้อมสำหรับทุกสถานการณ์"      "พี่เดม่อน พี่รูบี้คะ เคยคิดไหมคะว่าถ้าภารกิจนี้จบลงแล้ว... เราจะกลับไปใช้ชีวิตปกติได้หรือเปล่า?" รีชาถามขึ้นมาอีกครั้ง เสียงของเธอแผ่วเบาลงเล็กน้อย      เดม่อนมองไปที่รีชา "ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน" เขาตอบ "ชีวิตของเรามันเปลี่ยนไปแล้ว...หลังจากที่เราได้เจอเรื่องราวต่างๆ มากมาย"      "แต่หนูอยากกลับไปเรียนหนังสือเหมือนเดิมค่ะ" รีชาพูด "หนูอยากไปวาดรูปที่สวนสาธารณะ...แล้วก็ไปกินพุดดิ้งที่โรงอาหาร"      ฉันมองไปที่รีชา ใบหน้าของเธอดูเศร้าลงเล็กน้อย "บางที... เราอาจจะไม่ได้กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมได้อีกแล้ว" ฉันพูด "แต่เราก็ยังสามารถสร้างชีวิตใหม่...ในแบบของเราเองได้นะ"      เดม่อนพยักหน้าเห็นด้วย "ใช่...เราจะสร้างชีวิตใหม่...ที่เต็มไปด้วยการผจญภัย...และมิตรภาพ"      รีชามองไปที่ท้องฟ้า ดวงตาของเธอฉายแววครุ่นคิด "หนูหวังว่าอย่างนั้นนะคะ"      เราสามคนนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ เรื่องราวต่างๆ ที่เคยเจอมาในค่ายฮาล์ฟบลัด เรื่องภารกิจที่ผ่านมา หรือแม้แต่เรื่องที่อยากจะทำเมื่อภารกิจนี้จบลง มันเป็นช่วงเวลาที่แปลก... ปกติฉันไม่ชอบคุยเรื่องไร้สาระแบบนี้ แต่การได้เห็นรีชายิ้มและเดม่อนหัวเราะ มันก็ไม่ได้แย่อะไรนัก      แต่แล้ว...ความสงบก็ถูกทำลายลงในพริบตา!      จู่ๆ ผืนน้ำเบื้องหน้าก็เริ่มก่อตัวเป็นคลื่นขนาดใหญ่ มันไม่ได้เกิดจากพายุ แต่เหมือนมีบางสิ่งกำลังเคลื่อนที่อยู่ใต้ผิวน้ำด้วยความเร็วสูง!      "ระวัง!" ฉันตะโกนบอก เสียงของฉันดังขึ้นทันที      เดม่อนกับรีชาหันมามองด้วยความตกใจ ทันใดนั้น ร่างของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ก็พุ่งขึ้นมาจากน้ำ!มันคือ เคลพี!      อสุรกายรูปร่างคล้ายม้า แต่มีผิวหนังสีเขียวเข้มราวกับสาหร่ายทะเล ดวงตาของมันเรืองแสงสีแดงก่ำ และมีแผงคอที่ดูเหมือนกระแสน้ำที่กำลังไหลวนอยู่ตลอดเวลา มันวิ่งอยู่บนผิวน้ำด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ พุ่งตรงมาทางเรือของเราอย่างไม่ลังเล      "เคลพี!" รีชาอุทานเสียงหลง ใบหน้าของเธอซีดเผือดทันที      "มันมาได้ยังไงกัน!" เดม่อนคำรามพลางดีดแหวนขึ้นไปในอากาศ ดาบเธซีอุสเรืองแสงสีฟ้าปรากฏในมือของเขา พร้อมกับโล่อัสพิสที่ถูกดึงมาประจำการที่แขน      ฉันไม่รอช้า ชักกระบี่เทียนหวงออกมาจากฝัก แสงทองอร่ามวูบวาบในความมืด "มันคงตามกลิ่นเดมิกอตของเรามา!" ฉันตะโกนบอก "เตรียมตัวให้พร้อม!"      เคลพีคำรามลั่น มันพุ่งเข้าใส่เรือของเราอย่างรวดเร็ว หวังจะกระโจนขึ้นมาบนเรือเพื่อโจมตีพวกเรา      "รีชา! ใช้พลังของเธอ!" เดม่อนตะโกนสั่ง      รีชาไม่รอช้า เธอเรียกตรีศูลแห่งทาลาสซาขึ้นมาในมือ มันเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆ แล้วใช้พลังควบคุมน้ำสร้างกำแพงน้ำขึ้นมาขวางทางเคลพี      'โครม!'      เสียงน้ำปะทะร่างเคลพีดังสนั่น กำแพงน้ำสลายไป แต่ก็ทำให้เคลพีชะงักไปเล็กน้อย      "ตอนนี้แหละ!" ฉันตะโกนบอก พุ่งเข้าใส่เคลพีทันที กระบี่เทียนหวงของฉันวาดเป็นเส้นสายแสงสีทองเข้าใส่ข้อพับขาของมัน หวังจะสร้างความเสียหาย แต่เกราะของมันแข็งแกร่งเกินไป      เคลพีกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันหันมามองฉันด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น แล้วพุ่งเข้าใส่ฉันอย่างรวดเร็ว      "รูบี้! ระวัง!" เดม่อนตะโกน      ฉันหลบการโจมตีของเคลพีได้อย่างหวุดหวิด แต่ก็รู้สึกได้ถึงแรงลมที่พัดผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว เคลพีตัวนี้ว่องไวและแข็งแกร่งกว่าอสุรกายที่เราเคยเจอมาทั้งหมด!      "เดม่อน! ใช้พลังของนาย!" ฉันตะโกนบอก "เราต้องเบี่ยงเบนความสนใจของมัน!"      เดม่อนพยักหน้า เขารวบรวมสมาธิ แล้วใช้พลังแปลงร่าง! ร่างของเขาเริ่มบิดเบี้ยวและขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว กลายเป็น ปลาวาฬเพชฌฆาตที่ดูสง่างามราวกับถูกปั้นแต่งมาอย่างสมบูรณ์แบบ แม้จะดุดันแต่กลับแฝงไว้ซึ่งเสน่ห์อันน่าหลงใหลอย่างประหลาด!      ปลาวาฬเพชฌฆาตที่เดม่อนแปลงร่างมานั้นมีผิวหนังสีดำเงางาม มีดวงตาที่ดำสนิทที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และมีครีบขนาดใหญ่ที่สามารถแหวกว่ายในน้ำได้อย่างรวดเร็ว มันพุ่งตรงเข้าใส่เคลพีอย่างไม่ลังเล      'โครม!'      เสียงปลาวาฬเพชฌฆาตปะทะร่างเคลพีดังสนั่น ผืนน้ำกระเพื่อมอย่างรุนแรง เคลพีกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันถูกปลาวาฬเพชฌฆาตของเดม่อนพุ่งชนอย่างจังจนเซไปเล็กน้อย      "ตอนนี้แหละ! รีชา!" ฉันตะโกนบอก "โจมตีที่จุดอ่อนของมัน!"      รีชาไม่รอช้า เธอใช้พลังควบคุมน้ำสร้างกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ขึ้นมาพุ่งเข้าใส่ลำตัวของเคลพี ทำให้มันถูกดูดลงไปในกระแสน้ำวนอย่างรวดเร็ว      "รูบี้! จัดการมัน!" เดม่อนที่ยังคงอยู่ในร่างปลาวาฬเพชฌฆาตตะโกนบอก      ฉันพุ่งเข้าใส่เคลพีทันที กระบี่เทียนหวงของฉันวาดเป็นเส้นสายแสงสีทอง ฟันเข้าที่แผงคอของมันอย่างรวดเร็ว!      'ฉึก!'      เสียงนั้นดังขึ้นเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้เคลพีกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แผงคอของมันขาดออก เลือดสีดำไหลออกมาจากบาดแผลนั้นอย่างไม่หยุดยั้ง      เคลพีกรีดร้องเสียงแหลมสูงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายของมันจะระเบิดออกกลายเป็นผงละอองสีทองปลิวหายไปในอากาศ เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นเหม็นไหม้จางๆ ที่ค่อยๆ จางหายไป      หลังจากที่เคลพีสลายไป เดม่อนก็กลับคืนร่างเดิม เขาดูล้าเล็กน้อยแต่ก็ยังยืนหยัดได้ รีชาเองก็หอบหายใจอย่างหนัก ส่วนฉัน...ฉันรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว แต่ก็รู้สึกภูมิใจที่เราสามารถเอาชนะมันมาได้      ฉันมองไปที่เดม่อน เขากำลังมองมาที่ฉันเช่นกัน แววตาของเขาไม่ได้มีแค่ความเหนื่อยล้า แต่มีความเข้าใจที่ลึกซึ้งกว่าเดิม เราต่างรู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้ไม่ได้มีแค่การเอาชนะอสุรกาย แต่เป็นการยืนยันถึงสายสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งขึ้นระหว่างเราสองคน มันเป็นความรู้สึกที่แปลก... แต่ก็อบอุ่นอย่างประหลาด      "นายคิดว่า...หลังจากภารกิจนี้จบลง... เราจะยังคงเป็นแบบนี้อยู่ไหม?" ฉันถามเดม่อน เสียงของฉันแผ่วเบาลงเล็กน้อย      เดม่อนมองมาที่ฉัน ดวงตาของเขาฉายแววมุ่งมั่น "ฉันหวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ" เขาตอบ "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น... เราก็ยังคงเป็นเพื่อนกันเสมอ"      ฉันพยักหน้าเล็กน้อย คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกมั่นใจขึ้นมาบ้าง... มากกว่าที่ฉันจะยอมรับได้      เราเดินทางกันต่อในมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ไพศาล ตอนนี้ไม่มีอะไรมาขัดขวางการเดินทางของเราอีกแล้ว เรามุ่งหน้าสู่แอนตาร์กติกาอย่างไม่ย่อท้อ       พิชิตเคลพี ครั้งแรก +2 ตื่นรู้ [<a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=60">Link</a>] - <img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">ความคิดเห็นผู้บันทึก</div><div style="text-align: center;"> <div>วันนี้เป็นอีกวันที่เต็มไปด้วยเรื่องน่าประหลาดใจ การเดินทางในมหาสมุทรแอตแลนติกใต้นี่มันไม่เคยสงบเลยจริงๆ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้สู้กับเคลพีกลางมหาสมุทรแบบนี้เดม่อนเก่งมากจริงๆ เขาใช้พลังแปลงร่างได้อย่างน่าทึ่ง และรีชาก็ใช้พลังน้ำได้ดีเยี่ยม การทำงานร่วมกันของเราสามคนมันลงตัวและมีประสิทธิภาพมากตอนนี้เราใกล้จะถึงแอนตาร์กติกาแล้ว ฉันไม่รู้ว่าที่นั่นมีอะไรบ้าง แต่ฉันก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันแล้ว เพราะฉันมีเพื่อนร่วมทีมที่ยอดเยี่ยมอยู่เคียงข้างฉันเสมอ<img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></div></div><div style="text-align: center;"> </div></div></div></div></div></div></center>

Daemon โพสต์ 2025-8-7 20:19:09

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2025-8-7 21:01 <center><link href="https://percyjackson.mooorp.com/member_web/Daemon.css" rel="stylesheet">

<div id="rr_love-on-the-brain" style="--width: 700px; --bg-color: #e1e0dc; --borders: #adadad; --accent: #cfab5d; --text-color: #282828;">

<a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rwrapper"><div class="rheader"><div class="rtitle">XX</div><div class="rsub">— Daemon— </div></div><div class="rflex"><img src="https://i.imgur.com/18cGqma.gif"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/werwer23c522bd8abb6b19.png"><img src="https://i.imgur.com/0LMWwcT.png"></div><div class="rtxt" style="text-align: center;">7 · สิงหาคม · 2025 · 03.00 น.</div><div class="rtxt"><div class="rtxt">      ผมผล็อยหลับไปหลังจากที่เราช่วยกันกำจัดมิโนทอร์ได้แล้ว และก็ฝันถึงเรื่องแปลกๆ อีกแล้ว...      ผมพบว่าตัวเองยืนอยู่กลางลานกว้างที่ไหนสักแห่ง มีหมอกสีเทาจางๆ ลอยอยู่รอบตัว ผมมองไปรอบๆ ก็เห็นกลุ่มคนแปลกๆ พวกเขาสวมชุดคล้ายกับพวกลัทธิที่จับตัวผมไปในดีทรอยต์ แต่ที่น่าตกใจที่สุดคือตัวผมเอง ผมไม่ได้สวมเสื้อ มีเพียงกางเกงยีนส์ธรรมดาๆ และที่ไหล่ของผม...มีหมวกของราชสีห์นีเมียนสวมอยู่ มันไม่ใช่รอยสัก แต่เป็นเครื่องสวมใส่ที่เหมือนกับของจริง!      ผมมองไปที่ตัวเองก็เห็นมัดกล้ามที่แข็งแรงและมีอักขระแปลกๆ สีแดงปรากฏอยู่ตามผิวหนัง มันดูเหมือนอะไรที่เกี่ยวกับสงคราม...เหมือนกับพลังของแอรีส! ผมไม่ชอบรอยสัก และผมไม่เคยคิดจะสักอะไรแบบนี้แน่นอน!      "เจ้าคือบุตรแห่งความรัก...แต่เจ้ากลับมีพลังของสงคราม" เสียงแหบแห้งหนึ่งดังขึ้นจากกลุ่มคนชุดดำ "เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันหมายความว่าอะไร?"      ผมพยายามจะตอบ แต่คำพูดกลับติดอยู่ในลำคอ      "มันหมายความว่า... เจ้าคือผู้ที่ถูกเลือก!" อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น "เจ้าคือผู้ที่จะนำชัยชนะมาสู่พวกเรา!"      พวกเขายิ้มอย่างน่าขนลุก แล้วพากันคุกเข่าลงต่อหน้าผม ผมไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น นี่มันความฝันบ้าอะไรกันแน่! แล้วอักขระพวกนี้...มันมาอยู่บนตัวผมได้ยังไง?      ทันใดนั้น ผมก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่หน้าอก มันเหมือนกับมีใครบางคนกำลังเอาดาบมาแทงผม! ผมกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป...<img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0">08.00 น. - 12.00 น.      ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสับสนและหวาดกลัวที่สุดในชีวิต ผมมองไปรอบๆ ก็เห็นรีชากับรูบี้กำลังหลับอยู่ ผมไม่อยากจะปลุกพวกเธอ เลยตัดสินใจเดินลงไปที่ชายหาดคนเดียวเพื่อสงบสติอารมณ์      ลมทะเลพัดปะทะใบหน้าอย่างต่อเนื่อง ผมมองไปที่ท้องทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาล พยายามรวบรวมความคิด ผมไม่แน่ใจว่าความฝันนั้นหมายความว่าอะไร แต่ผมก็รู้ว่ามันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมาก และมันอาจจะเกี่ยวข้องกับภารกิจที่แอนตาร์กติกาของเราก็ได้!      ผมตัดสินใจว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้ใครฟังก่อน ผมไม่อยากให้รูบี้กับรีชาต้องเป็นห่วง เพราะพวกเรากำลังจะต้องเผชิญหน้ากับอันตรายที่โหดร้ายกว่านี้มากนัก<img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0">12.00 น. - 18.00 น.      พอถึงตอนเที่ยง ผมก็กลับไปปลุกรูบี้กับรีชาให้ตื่น เรากินอาหารเช้าที่เหลือจากเมื่อคืนจนหมด แล้วพากันเก็บข้าวของทั้งหมดเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางต่อ      "พี่เดม่อนคะ" รีชาถาม "เราจะไปกันเลยไหมคะ?"      ผมพยักหน้าให้เธอ "ใช่...เราต้องไปกันแล้ว"      เราเรียกเรือมินิบานาน่าออกมาจากผ้าเช็ดปาก แล้วพากันลงเรือเพื่อออกจากเกาะเล็ก ๆ ที่พวกเราแวะพักกลางทาง ก่อนจะมุ่งหน้าสู่แอนตาร์กติกาอย่างไม่ย่อท้อ ผมมองไปที่ขอบฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆสีขาวที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ผมไม่รู้ว่าอะไรกำลังรอเราอยู่ที่นั่น แต่ผมก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันแล้ว... <img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">ความคิดเห็นผู้บันทึก</div><div style="text-align: center;"> <div>ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสับสนและหวาดกลัวที่สุดในชีวิต ผมไม่เคยฝันถึงเรื่องแบบนี้มาก่อนเลย มันเหมือนกับว่าผมได้กลายเป็นใครอีกคนหนึ่ง... คนที่มีพลังของแอรีส หรือคำสาปกันแน่ตามที่ผมคิด ลองคิดดูสิ จะมีอะไรที่ทำให้ผมต้องถอดเสื้อแบบนั้นได้ ผมไม่รู้ว่าถ้าตัวเองต้องเจอสถานการณ์แบบนั้นจะรู้สึกยังไง!ผมไม่ชอบรอยสัก และผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะไปสักอะไรแบบนั้นแน่นอน แล้วทำไมในความฝันผมถึงมีอักขระพวกนั้นอยู่บนตัว? หรือว่านี่คือคำพยากรณ์?ผมไม่แน่ใจว่ามันหมายความว่าอะไร แต่ผมก็รู้ว่ามันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมาก และมันอาจจะเกี่ยวข้องกับภารกิจที่แอนตาร์กติกาของเราก็ได้! ผมต้องไปหาคำตอบให้ได้! <img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></div></div><div style="text-align: center;"> </div></div></div></div></div></div></center>

Daemon โพสต์ 2025-8-10 14:20:41

Daemon โพสต์ 2025-8-10 17:30:56

Daemon โพสต์ 2025-8-11 14:32:37

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2025-8-11 14:37 <center><link href="https://percyjackson.mooorp.com/member_web/Daemon.css" rel="stylesheet">

<div id="rr_love-on-the-brain" style="--width: 700px; --bg-color: #e1e0dc; --borders: #adadad; --accent: #cfab5d; --text-color: #282828;">

<a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rwrapper"><div class="rheader"><div class="rtitle">XXIII</div><div class="rsub">— Ruby— </div></div><div class="rflex"><img src="https://i.imgur.com/18cGqma.gif"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/werwer23c522bd8abb6b19.png"><img src="https://i.imgur.com/0LMWwcT.png"></div><div class="rtxt" style="text-align: center;">10 · สิงหาคม · 2025 · 13.00 - 16.00 น.</div><div class="rtxt"><div class="rtxt">      ลมที่พัดผ่านมาบนแผ่นน้ำแข็งนั้นเย็นยะเยือกเสียดกระดูกยิ่งกว่าดาบใดๆ ที่เคยสัมผัส แต่ความหนาวเย็นที่แทรกซึมไปถึงจิตวิญญาณนั้น กลับไม่ใช่ความหนาวจากทวีปนี้ แต่เป็นความรู้สึกช็อกที่แล่นเข้ามาเมื่อเห็นร่างของเดม่อนทรุดลงในอ้อมแขน เขี้ยวของครอสส์ที่แทงทะลุสีข้างของเขา ยังคงติดตาฉันอยู่      "เดม่อน!" เสียงของฉันแหบแห้งจนแทบไม่เป็นคำพูด เลือดสีแดงสดที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผลของเขาเป็นภาพที่ไม่อาจลืมเลือนได้      "พี่รูบี้! พี่เดม่อน!" รีชารีบวิ่งเข้ามาหาด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด เธอกำลังใช้ตรีศูลแห่งทาลาสซาขุดน้ำแข็งเพื่อทำแผลแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก      ครอสส์ได้สลายไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นเหม็นไหม้และผงละอองสีทองที่ปลิวไปตามกระแสลม แต่ชัยชนะที่แลกมานั้นมันช่างแพงเหลือเกิน แผลที่สีข้างของเดม่อนนั้นสาหัสจนน่ากลัว และตอนนี้เขาก็หมดสติไปแล้ว      "รีชา" ฉันพูดเสียงแข็ง พยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่เหลืออยู่ "เราต้องรีบไปจากที่นี่"      "แต่ว่า... เราจะไปไหนกันดีคะ?" รีชาถาม      "ไม่รู้" ฉันตอบอย่างไม่ลังเล "แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เราควรอยู่ ครอสส์ตัวนี้อาจจะเป็นแค่หน่วยลาดตระเวนของพวกมัน"      ฉันก้มลงมองเดม่อน เขาหนักกว่าที่ฉันคิดไว้มาก แต่ในฐานะธิดาแห่งแอรีสที่ฝึกยิมนาสติกและวูซูมาตั้งแต่เด็ก ฉันย่อมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ฉันใช้กำลังทั้งหมดประคองร่างของเขาขึ้นมาพาดบ่าอย่างทุลักทุเล มันเป็นภาระที่หนักอึ้งทั้งทางกายและใจ แต่ฉันก็ต้องแบกรับมันไว้      การเดินทางของเราเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง.. .แต่คราวนี้มันเป็นภารกิจที่แตกต่างออกไป ฉันไม่ได้วิ่งเพื่อล่า ไม่ได้วิ่งเพื่อสู้ แต่ฉันกำลังวิ่งเพื่อปกป้องชีวิต! ฉันแบกเดม่อนไว้บนบ่า วิ่งไปตามแผ่นน้ำแข็งที่กว้างใหญ่ไพศาล ท่ามกลางเนินน้ำแข็งและธารน้ำแข็งที่ทอดยาวเป็นทาง มันเหมือนกับดินแดนของเหล่าคนแคระในตำนานโบราณ ที่เต็มไปด้วยอันตรายและหุบเหวที่มองไม่เห็น      "พี่รูบี้...ไหวไหมคะ?" รีชาวิ่งอยู่ข้างๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง      "ฉันไหว" ฉันตอบสั้นๆ      คำพูดของรีชาทำให้ฉันได้คิด... ทำไมเดม่อนถึงทำอย่างนั้น? ทำไมเขาถึงพุ่งเอาตัวเองไปบังฉัน... ในเมื่อเขาก็รู้ว่าฉันเป็นลูกของเทพสงครามที่ฝึกฝนมาอย่างหนัก? ทำไมเขาถึงปกป้องคนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง?      ฉันหงุดหงิดกับความคิดนั้น เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกอ่อนแอ ฉันไม่เคยต้องการการปกป้องจากใครเลยแม้แต่น้อย แต่เขาก็ทำ... มันเป็นการกระทำที่บริสุทธิ์และไร้เงื่อนไขที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา หัวใจที่แข็งแกร่งราวกับหินผาของฉันกำลังสั่นคลอน และฉันก็ไม่ชอบความรู้สึกนี้เอาเสียเลย      เราวิ่งกันมาเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง ในที่สุดฉันก็เห็นสิ่งที่เราตามหา...มันคือถ้ำน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะถูกแกะสลักขึ้นมาโดยธรรมชาติ ประตูถ้ำเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านน้ำแข็งที่ดูเหมือนจะบังตาเอาไว้      "ที่นั่น!" ฉันตะโกน "เราเข้าไปข้างในกันเถอะ"      เราเข้าไปในถ้ำน้ำแข็งอย่างระมัดระวัง ภายในถ้ำนั้นเงียบสงบและอบอุ่นกว่าข้างนอกมากอย่างน่าประหลาดใจ ผนังถ้ำทำจากน้ำแข็งสีฟ้าอ่อนๆ ที่เปล่งแสงสลัวๆ ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ      "พี่รูบี้!" รีชาพูดเสียงดัง "ที่นี่ดูปลอดภัยนะคะ!"      ฉันพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆ วางร่างของเดม่อนลงบนพื้นน้ำแข็งอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาไม่ได้สติ แต่ลมหายใจของเขายังคงสม่ำเสมอ      "เราต้องรักษาเขา" ฉันพูด "มีน้ำทิพย์ไหม?"      รีชาส่ายหน้า "หนูเหลือแค่น้ำทิพย์ของหนูค่ะ" เธอพูด "แต่พี่เดม่อนมีแอมโบรเชียอยู่ในเป้..."      ฉันไม่รอช้า รีบเปิดเป้ของเดม่อนอย่างรวดเร็ว แล้วก็เจอแอมโบรเชียที่เขาเก็บไว้      ฉันมองไปที่แอมโบรเชียอย่างไม่แน่ใจ แอมโบรเชียมีรสชาติที่แปรเปลี่ยนไปตามสิ่งที่คนรับประทานชื่นชอบที่สุดก็จริง แต่ถ้ากินมากเกินไปก็จะทำให้ลูกครึ่งเทพอย่างพวกเราเสียสติและถูกเผาไหม้ได้ง่ายๆ แถมตอนนี้เดม่อนก็หมดสติไปแล้วด้วย ฉันไม่แน่ใจว่าจะป้อนเขาได้ยังไงในเมื่อเขาไม่สามารถรับรู้รสชาติหรืออาการของตัวเองได้      "เราต้องใช้แอมโบรเชีย" ฉันตัดสินใจ "มันจะช่วยเขาได้เร็วที่สุด"      ฉันใช้ความรู้ปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่ได้เรียนมาจากในค่าย ค่อยๆ ทำความสะอาดบาดแผลของเขาด้วยน้ำแข็งที่ละลายแล้ว ก่อนจะหยิบแอมโบรเชียออกมาจากเป้ของเขา ฉันป้อนให้เขาทีละน้อย... แต่เขาก็ยังคงหมดสติและไม่สามารถกลืนได้      "พี่รูบี้...เขาจะโอเคไหมคะ?" รีชาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล      ฉันมองไปที่ใบหน้าของเดม่อนที่ซีดเผือด เขี้ยวของครอสส์ทิ้งรอยบาดแผลที่น่ากลัวไว้ที่สีข้างของเขา แม้จะได้รับการรักษาด้วยแอมโบรเชียแล้ว แต่มันก็ยังดูน่ากลัวอยู่ดี ฉันรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนที่ไหลเข้ามาในจิตใจของฉัน... ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย      "ทำไมถึงทำอย่างนั้นนะ...ตาทึ่ม" ฉันพึมพำกับตัวเอง "นายไม่สมควรจะเจ็บปวดเพราะฉันเลยแม้แต่น้อย..."      ฉันมองไปที่รีชา เธอกำลังนั่งวาดรูปบนสมุดของเธออย่างตั้งใจ... วาดรูปของเดม่อน... วาดรูปของปลาวาฬเพชฌฆาต... และก็วาดรูปของฉันที่กำลังต่อสู้กับครอสส์... ภาพของพวกเราสามคนอยู่ในสมุดของเธอ      ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะร้องไห้ แต่ฉันก็ต้องกลั้นมันไว้ ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่การกระทำของเดม่อนนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกอ่อนแออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน      ฉันมองไปที่บาดแผลของเขาอีกครั้ง แล้วค่อยๆ ใช้เสื้อคลุมของฉันคลุมตัวเขาไว้ เพื่อให้เขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ และฉันจะอยู่เฝ้าเขาเอง...      แต่แล้ว...ทันใดนั้นเอง...      เสียงคำรามของบางสิ่งบางอย่างก็ดังขึ้นจากด้านนอกถ้ำ! มันไม่ใช่เสียงของครอสส์ แต่มันเป็นเสียงที่ใหญ่โตและน่าสะพรึงกลัวกว่านั้นหลายเท่า!      "พี่รูบี้...นั่นมันเสียงอะไรคะ?" รีชาถามเสียงสั่น      ฉันส่ายหน้า "ฉันไม่รู้...แต่เราคงจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานแล้ว" ส่งแอมโบรเชียแล้ว <img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">ความคิดเห็นผู้บันทึก</div><div style="text-align: center;"> <div>วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกสับสนที่สุดในชีวิต การที่เดม่อนพุ่งเอาตัวเองไปรับเขี้ยวของ ครอสส์แทนฉัน มันทำให้ฉันได้รู้ว่ามิตรภาพของเรามันลึกซึ้งกว่าที่ฉันคิดไว้มากฉันรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องมาเจ็บตัวเพราะฉัน แต่ฉันก็รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดที่เขายอมทำอย่างนั้น มันเป็นความรู้สึกที่ฉันไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนเลยตอนนี้ฉันต้องแข็งแกร่งขึ้น... ฉันต้องปกป้องเขาเหมือนที่เขาปกป้องฉัน ฉันต้องทำให้เขาปลอดภัยจนกว่าเขาจะฟื้นคืนสติกลับมา<img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></div></div><div style="text-align: center;"> </div></div></div></div></div></div></center>

Daemon โพสต์ 2025-8-11 21:32:29

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Daemon เมื่อ 2025-8-11 21:46 <center><link href="https://percyjackson.mooorp.com/member_web/Daemon.css" rel="stylesheet">

<div id="rr_love-on-the-brain" style="--width: 700px; --bg-color: #e1e0dc; --borders: #adadad; --accent: #cfab5d; --text-color: #282828;">

<a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rwrapper"><div class="rheader"><div class="rtitle">XXIV</div><div class="rsub">— Resha— </div></div><div class="rflex"><img src="https://i.imgur.com/18cGqma.gif"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/werwer23c522bd8abb6b19.png"><img src="https://i.imgur.com/0LMWwcT.png"></div><div class="rtxt" style="text-align: center;">10 · สิงหาคม · 2025 · 16.00 - 22.00 น.</div><div class="rtxt"><div class="rtxt">      แสงสลัวที่ส่องเข้ามาในถ้ำน้ำแข็งนั้นอบอุ่นกว่าที่คิด แต่บรรยากาศก็ถูกทำลายลงในพริบตาเมื่อเสียงคำรามที่น่าสะพรึงกลัวดังขึ้นจากด้านนอก มันไม่ใช่เสียงของครอสส์ แต่มันใหญ่โตและน่ากลัวกว่านั้นหลายเท่า!      "พี่รูบี้... นั่นมันคือเสียงอะไรเหรอคะ?" หนูถามเสียงสั่น ใบหน้าของพี่รูบี้ซีดเผือด เธอกอดร่างของพี่เดม่อนไว้แน่น แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดระแวง      "ฉันไม่รู้...แต่เราคงจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานแล้ว" พี่รูบี้ตอบ      หนูมองไปที่พี่เดม่อนอีกครั้ง เขาซีดเซียวและบาดเจ็บหนัก ถ้าต้องสู้ตอนนี้... พวกเราคงไม่มีทางรอด! หนูต้องทำอะไรสักอย่าง...      "พี่รูบี้! หนีไปก่อนเลยค่ะ!" หนูตะโกนบอกเสียงดัง "หนูจะถ่วงเวลามันไว้ให้!"      พี่รูบี้มองหน้าหนูด้วยความตกใจ "ไม่นะรีชา! มันอันตรายเกินไป!"      "หนูไม่เป็นไรค่ะ!" หนูเถียงกลับไป "หนูมีพลังน้ำ หนูสามารถใช้มันถ่วงเวลาไว้ได้! พี่รูบี้รีบพาพี่เดม่อนไปให้ไกลที่สุดนะคะ!"      พี่รูบี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หนูเห็นแววตาของเธอล่องลอย แต่สุดท้ายเธอก็พยักหน้าให้หนู "ระวังตัวด้วยนะรีชา!" เธอพูดพลางแบกร่างของพี่เดม่อนขึ้นบ่าแล้วรีบวิ่งออกไปจากถ้ำอย่างรวดเร็ว      หนูหันกลับมาเผชิญหน้ากับต้นเสียงคำรามนั้น หนูเรียกตรีศูลแห่งทาลาสซาขึ้นมาในมือ มันเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆ ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ หนูมองไปที่ผืนน้ำแข็งเบื้องหน้าแล้วใช้พลังของหนูสร้างกำแพงน้ำขนาดใหญ่ขึ้นมาขวางทางมันไว้ แต่มันก็พังทลายลงอย่างรวดเร็ว      เสียงคำรามนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเมื่อหนูได้เห็น... สิ่งที่กำลังวิ่งมา... หนูแทบจะกรีดร้องออกมา! มันคืออสุรกายน้ำแข็งขนาดมหึมาที่มีรูปร่างคล้ายกอริลลาแต่มีเกราะน้ำแข็งปกคลุมทั่วทั้งตัว! มันคือ ไครโอนอส!      หนูรู้ว่าเราไม่มีทางสู้มันได้ หนูทำได้แค่เพียงถ่วงเวลาให้พี่รูบี้กับพี่เดม่อนหนีไปให้ไกลที่สุดเท่านั้น หนูใช้พลังของหนูควบคุมน้ำสร้างลูกศรน้ำขึ้นมาแล้วยิงเข้าใส่ดวงตาของมันอย่างต่อเนื่อง แต่มันก็ไม่ได้ผลมากนัก เพราะเกราะน้ำแข็งของมันแข็งแกร่งเกินไป      "รีบไปเถอะ!" หนูตะโกนบอกตัวเอง "เราต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!"      หนูวิ่งตามรอยเท้าของพี่รูบี้ไปอย่างรวดเร็ว การวิ่งบนแผ่นน้ำแข็งนั้นช่างยากลำบากจริงๆ แต่หนูก็ต้องวิ่ง... หนูจะต้องรอด! หนูไม่รู้ว่าทางที่เรากำลังวิ่งไปนั้นเป็นทางไปน้ำตกสีเลือดหรือไม่ แต่หนูรู้ว่าเราต้องหนี... หนูต้องไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้      เราวิ่งกันมาเป็นเวลาเกือบหกชั่วโมงแล้ว แต่เสียงของไครโอนอสก็ยังคงดังตามหลังเรามาติดๆ มันเหมือนกับภาพในนิยายเรื่องเมซรันเนอร์ที่หนูเคยอ่านเลยค่ะ หนูไม่รู้ว่าทางที่เรากำลังวิ่งไปนั้นเป็นทางออกหรือไม่ แต่หนูก็ต้องวิ่งต่อไป...หนูต้องไม่ยอมแพ้!      ในที่สุด... เราก็มาถึงจุดที่น้ำแข็งเริ่มละลายและมีน้ำไหลผ่าน หนูใช้ตรีศูลสร้างกระแสน้ำให้กลายเป็นทางเดินชั่วคราวให้พี่รูบี้พาพี่เดม่อนข้ามไป แต่ทางเดินน้ำนั้นก็พังทลายลงอย่างรวดเร็วเมื่อไครโอนอสวิ่งเข้ามา      "รีชา! เร็วเข้า!" พี่รูบี้ตะโกนบอก "เราต้องไปให้พ้นจากมัน!"      หนูใช้กำลังทั้งหมดวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว เราวิ่งกันมาจนถึงจุดที่ภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า พี่รูบี้ตัดสินใจที่จะปีนขึ้นไปบนภูเขาน้ำแข็งนั้น "ถ้าเราอยู่บนที่สูง มันจะตามเรามาไม่ได้!" เธอพูด      เราช่วยกันปีนขึ้นไปบนภูเขาน้ำแข็งอย่างยากลำบาก หนูใช้ตรีศูลของหนูขุดน้ำแข็งให้เราปีนขึ้นไปได้ง่ายขึ้น พี่รูบี้ก็ใช้กระบี่เทียนหวงของเธอขุดน้ำแข็งเช่นกัน ส่วนพี่เดม่อน... เขาก็ยังคงไม่ได้สติ      ในที่สุด...เราก็มาถึงจุดสูงสุดของภูเขาน้ำแข็งนั้น เราหันกลับไปมองก็เห็นไครโอนอสตัวนั้นกำลังยืนอยู่บนพื้นด้านล่าง มันไม่สามารถปีนขึ้นมาหาเราได้ และมันก็คำรามอย่างเกรี้ยวกราดที่มันไม่สามารถตามเราขึ้นมาได้      "เรา...รอดแล้ว" พี่รูบี้พูดเสียงหอบ "มันคงตามเราขึ้นมาไม่ได้แล้ว"      หนูทรุดตัวลงบนพื้นน้ำแข็งอย่างหมดแรง เราสามคนรอดมาได้...แต่เราก็ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกันแล้ว และเราจะเดินทางต่อไปยังไงดี...<img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"> 10 · สิงหาคม · 2025 · 22.00 น. - 11 · สิงหาคม · 2025 · 05.00 น.      ลมหนาวพัดโชยมาปะทะใบหน้าขณะที่เรานั่งพักอยู่บนยอดภูเขาน้ำแข็งที่สูงเสียดฟ้า หลังจากที่ไครโอนอสตัวนั้นกรีดร้องอย่างโกรธแค้นและจากไปได้ไม่นาน หนูรู้สึกถึงความปลอดภัยขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังคงหวาดระแวงอยู่ลึกๆ เพราะดินแดนแห่งนี้มันเต็มไปด้วยอันตรายที่ไม่คาดคิดอยู่ตลอดเวลา พี่รูบี้ดูเหมือนจะคิดเช่นเดียวกัน เธอหันกลับไปมองด้านล่างเป็นระยะๆ ส่วนพี่เดม่อน... เขาก็ยังคงไม่ได้สติ      เรานั่งรออยู่บนนั้นนานถึงสามชั่วโมง จนแน่ใจแล้วว่าไครโอนอสตัวนั้นจะไม่กลับมาอีก พี่รูบี้จึงตัดสินใจพาเราปีนลงจากภูเขาน้ำแข็งในอีกด้านหนึ่ง ที่ดูเหมือนจะปลอดภัยกว่า เพราะอีกด้านหนึ่งมันเป็นทางที่ไครโอนอสเฝ้าอยู่ ถึงแม้ว่าจะลงไปได้อย่างปลอดภัยแต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะกลับมาเมื่อไร      "รีชา" พี่รูบี้เรียกหนูเบาๆ "เราจะไปทางไหนกันต่อ?"      หนูมองไปที่แผนที่ในสมาร์ทโฟนของพี่รูบี้ ซึ่งก็ยังบอกว่าน้ำตกสีเลือดอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้จากจุดที่เราอยู่ หนูหลับตาลงแล้วจุ่มมือลงไปในลำธารน้ำแข็งที่เย็นเฉียบ พลังของพ่อโพไซดอนที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายทำให้หนูรู้สึกถึงทิศทางและกระแสน้ำที่ถูกต้อง หนูสัมผัสได้ถึงพลังงานของน้ำในดินแดนน้ำแข็งนี้ที่บ่งบอกถึงทิศทางของน้ำตกสีเลือดที่ยังคงเป็นเป้าหมายของพวกเรา      "ทางนั้นค่ะ!" หนูชี้ไปทางตะวันตกเฉียงใต้ "หนูรู้สึกว่าเราต้องไปทางนั้น"      พี่เดม่อนยังคงไม่ได้สติ พี่รูบี้จึงใช้เสื้อคลุมของเธอคลุมตัวเขาไว้เพื่อให้เขาอบอุ่น ส่วนหนู... หนูช่วยพี่รูบี้แบกเขาขึ้นบ่าแล้วรีบเดินทางกันต่อ เราเดินไปตามแผ่นน้ำแข็งที่กว้างใหญ่ไพศาล ท่ามกลางเนินน้ำแข็งและธารน้ำแข็งที่ทอดยาวเป็นทาง มันเหมือนกับดินแดนของเหล่าคนแคระในตำนานโบราณ ที่เต็มไปด้วยอันตรายและหุบเหวที่มองไม่เห็น      เราเดินทางกันอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งคืน แม้จะไม่มีความมืดมิด แต่ความหนาวเย็นก็ทำให้หนูรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว แต่ก็ยังไม่เท่าพี่รูบี้ที่ต้องแบกร่างของพี่เดม่อนมาตลอดเวลา พี่เดม่อนก็เริ่มมีสติแล้ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถเดินได้เอง      "พี่รูบี้... หนูคิดว่าเราควรจะพักกันก่อนนะคะ" หนูบอก "พี่ดูเหนื่อยมากเลย"      พี่รูบี้ส่ายหน้า "ไม่เป็นไรหรอก" เธอพูด "เราจะพักกันเมื่อเราไปถึงน้ำตกสีเลือดแล้ว"      "แต่ว่า...มันอาจจะมีอสุรกายโผล่มาก็ได้นะคะ" หนูบอกอย่างกังวล      "ก็ให้มันโผล่มาสิ" พี่รูบี้คำราม "ฉันจะจัดการมันให้หมด!"      เราเดินทางกันต่อจนกระทั่งแสงของ Eternal Sunshine เริ่มสว่างจ้าขึ้นอีกครั้ง ในที่สุดเราก็เห็นสิ่งที่เราตามหา... มันคือภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะถูกแกะสลักขึ้นมาโดยธรรมชาติ และมีน้ำตกสีแดงขนาดใหญ่ที่ไหลลงมาจากยอดเขา!      "นั่นมัน... น้ำตกสีเลือด!" หนูตะโกนบอกอย่างดีใจ      พี่รูบี้กับพี่เดม่อนมองไปที่น้ำตกสีเลือดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังและความตื่นเต้น เราเดินทางกันมาจนถึงที่นี่แล้ว!      "เรา... เรามาถึงแล้ว" พี่เดม่อนพูดเสียงหอบ "มันสวยงามกว่าที่เฮเฟตัสบอกไว้เยอะเลยนะ"      หนูยิ้มให้กับพี่ๆ ทั้งสองคน "ใช่ค่ะ...เรามาถึงแล้ว" หนูพูด "ตอนนี้เราต้องไปที่น้ำตกสีเลือดกันแล้วนะคะ!"      เราสามคนรีบเดินไปที่น้ำตกสีเลือดอย่างรวดเร็ว หวังว่าที่นั่นจะไม่มีอสุรกายตัวไหนโผล่มาอีกแล้ว... <img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">ความคิดเห็นผู้บันทึก</div><div style="text-align: center;"> <div>ในที่สุดเราก็มาถึงน้ำตกสีเลือดในแอนตาร์กติกาแล้วค่ะ! การเดินทางมันช่างยาวนานและน่าหวาดกลัวจริงๆ หนูไม่เคยคิดเลยว่าจะได้รอดมาจนถึงที่นี่ได้อีกทั้งพี่เดม่อนเองก็ดูดีขึ้นแล้วด้วย แต่เขาก็ยังไม่สามารถเดินได้เอง หนูรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องมาเจ็บตัวเพราะหนู แต่หนูก็ดีใจที่เข้มแข็งพอที่จะทนต่อความเจ็บปวดได้ตอนนี้เรากำลังจะไปที่น้ำตกสีเลือดกัน หนูหวังว่าที่นั่นจะไม่มีอสุรกายตัวไหนโผล่มาอีกแล้ว!<img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></div></div><div style="text-align: center;"> </div></div></div></div></div></div></center>

Daemon โพสต์ 2025-8-12 14:54:40

<center><link href="https://percyjackson.mooorp.com/member_web/Daemon.css" rel="stylesheet">

<div id="rr_love-on-the-brain" style="--width: 700px; --bg-color: #e1e0dc; --borders: #adadad; --accent: #cfab5d; --text-color: #282828;">

<a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rwrapper"><div class="rheader"><div class="rtitle">XXV</div><div class="rsub">— Daemon— </div></div><div class="rflex"><img src="https://i.imgur.com/18cGqma.gif"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/werwer23c522bd8abb6b19.png"><img src="https://i.imgur.com/0LMWwcT.png"></div><div class="rtxt" style="text-align: center;">11 · สิงหาคม · 2025 · 05.00 - 06.00 น.</div><div class="rtxt"><div class="rtxt">      ลมหนาวปะทะใบหน้าของฉันจนรู้สึกชาไปหมด แต่ความเจ็บปวดที่แทรกซึมไปทั่วร่างนั้นมันหนักหน่วงยิ่งกว่าหลายเท่า ผมพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก ผมรู้สึกเหมือนร่างกายของผมกลายเป็นก้อนน้ำแข็งไปแล้ว ผมสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นที่แทรกซึมไปทั่วทุกอณู แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงไออุ่นประหลาดที่ช่วยให้ผมรอดพ้นจากความตาย      เสียงของรีชาที่เรียกชื่อผมเบาๆ มันเป็นเสียงที่อ่อนโยนและคุ้นเคยเหลือเกิน และเสียงนั้นก็ช่วยให้ผมได้สติขึ้นมาอีกครั้ง      ภาพที่เห็นนั้นช่างพร่ามัว... ผมเห็นแสงสว่างจางๆ และเสียงน้ำ... เสียงน้ำที่ไหลเชี่ยวดังอยู่ในหูของผม ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเราอยู่ที่ไหน... ที่นี่คงจะเป็น น้ำตกสีเลือด!      "พี่เดม่อน... พี่เดม่อน... ได้ยินหนูไหมคะ?" รีชากรีดร้องด้วยความดีใจ      ผมพยายามจะตอบ แต่ก็ไม่มีเสียงออกมาจากลำคอของผมเลย ผมทำได้แค่เพียงกระพริบตาเบาๆ เพื่อบอกให้เธอรู้ว่าผมได้ยินเธอแล้ว ผมรู้สึกถึงมือของใครบางคนมาวางบนหน้าผากของผม... มือที่เย็นเฉียบ... แต่ก็อบอุ่นอย่างประหลาด ผมรู้ได้ทันทีว่านั่นคือมือของรูบี้ แววตาของเธอไม่ได้มีแค่ความเหนื่อยล้า แต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย...  และผมก็รู้สึกดีใจที่เธอปลอดภัย...      "เป็นยังไงบ้าง? ไหวไหม?" เสียงของเธอห้าวและเย็นชา แต่ผมก็รับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่ซ่อนอยู่ในนั้น      ผมพยายามจะยิ้มให้เธอ "ฉันโอเค..." ผมพึมพำ "แค่...เหนื่อยเล็กน้อย"      รูบี้ส่ายหน้า "นายไม่ได้แค่เหนื่อย... นายบาดเจ็บสาหัส" เธอพูด "แต่ไม่ต้องห่วง... เราทำแผลให้นายแล้ว"      ผมรู้สึกเหมือนร่างกายของผมเริ่มกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่ความเจ็บปวดก็ยังคงอยู่ ผมมองไปที่น้ำตกสีเลือดที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งตอนนี้เป็นเพียงน้ำตกธรรมดาๆ ยังไม่มีสีเลือดตามที่ผมคิดไว้เลย      "เราต้องหาที่พัก" ผมบอก "ที่นี่ดูไม่ปลอดภัยเลย"      ผมใช้พลังของผมในการหาสัญญาณของเฮเฟตัส ผมหลับตาลงแล้วเพ่งสมาธิไปที่แผนที่ที่เฮเฟตัสให้มา ผมรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แผ่ออกมาจากภูเขาน้ำแข็งเบื้องหน้าผม ผมรู้ทันทีว่าถ้ำที่เฮเฟตัสพูดถึงอยู่ตรงนั้น!      "ทางนั้น" ผมบอก "ฉันเจอทางเข้าถ้ำแล้ว"      เราเดินกันมาจนถึงถ้ำขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะถูกแกะสลักขึ้นมาโดยธรรมชาติ ประตูถ้ำเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านน้ำแข็งที่ดูเหมือนจะบังตาเอาไว้ ภายในถ้ำนั้นอบอุ่นกว่าข้างนอกมากอย่างน่าประหลาดใจ ผนังถ้ำทำจากน้ำแข็งสีฟ้าอ่อนๆ ที่เปล่งแสงสลัวๆ ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ      "พี่เดม่อน! ที่นี่ปลอดภัยนะคะ!" รีชาพูดเสียงดัง      ผมพยักหน้า ก่อนจะมองไปที่แผงควบคุมเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่หลังก้อนหิน ผมกดปุ่มนั้นทันที และเมื่อกลไกทำงาน...ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป!      น้ำตกธรรมดาๆ ที่อยู่ตรงหน้าเราเริ่มเปลี่ยนสภาพเป็นสีแดงเข้มเหมือนเลือด ธารน้ำแข็งที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาเริ่มกลายเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจีที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ มีลำธารใสไหลเย็น และมีสัตว์ป่าวิ่งเล่นไปมาราวกับสวนสวรรค์!      "ว้าว!" รีชาอุทาน "มันงดงามมากเลย!"      ผมมองไปที่รูบี้ ใบหน้าของเธอก็ดูตกใจไม่แพ้กัน แต่ผมรู้ดีว่านี่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา... ภาพลวงตาที่สร้างขึ้นมาเพื่อล่อลวงให้แม่ของผมและแอรีสติดกับ!      ผมหันไปที่ผนังถ้ำแล้วเปิดช่องลับที่ซ่อนอยู่ ผมหยิบตาข่ายทองคำที่เฮเฟตัสทิ้งไว้พร้อมกับโน้ตแผ่นเล็กๆ ที่เขียนไว้ว่า 'รอจังหวะตอนพวกเขาเผลอมีอะไรกัน เวลานั้นพวกเขาจะไม่ทันระวังตัว และใช้ตาข่ายนี้รีบเร่งคลุมพวกเขาในจังหวะที่โป้ทั้งคู่นั้นให้ไว ก่อนแอรีสจะไหวตัวทัน'      ผมยิ้มแห้งๆ 'ให้ตายสิ! นี่มันภารกิจบ้าอะไรกันเนี่ย!'      "พี่เดม่อนคะ! นั่นอะไรเหรอคะ?" รีชาถามด้วยความสงสัย      "ไม่มีอะไรหรอก" ผมตอบ "แค่ของที่เฮเฟตัสให้มาน่ะ"      ผมมองไปที่พลุแห่งความรักที่แม่ของผมให้มา "ฉันว่า... ถึงเวลาที่เราต้องใช้มันแล้วนะ" ผมพูด      ผมจุดพลุแห่งความรักขึ้นบนฟ้า! พลุสีเงินวาววับระเบิดออกเป็นรูปหัวใจขนาดใหญ่บนท้องฟ้าที่ยังคงเป็นสีส้มอ่อนๆ แสงของมันสว่างไสวจนทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นมองเห็นได้!      "ตอนนี้เราต้องไปซ่อนตัว" ผมบอก "จนกว่าพวกเขาจะมา"      ผมกับรูบี้และรีชาช่วยกันหาที่ซ่อนที่เหมาะสมที่สุดในสวนสวรรค์แห่งนี้ เราไม่รู้ว่าพวกเขาจะมาเมื่อไหร่ แต่ผมก็พร้อมที่จะทำตามแผนของเฮเฟตัสแล้ว!<img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0">11 · สิงหาคม · 2025 · 06.00 - 22.00 น.      หกชั่วโมงผ่านไป... แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมนั่งอยู่ในพุ่มไม้หนาข้างลำธารที่ใสสะอาด มองไปที่ท้องฟ้าที่ยังคงเป็นสีส้มอ่อนๆ จากปรากฏการณ์ Eternal Sunshine ผมรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่กัดกินไปทั่วร่างกาย แต่ก็ยังคงต้องอดทน      "ทำไมพวกเขายังไม่มาสักทีนะ?" รีชากระซิบถาม "หรือพลุของเราจะใช้ไม่ได้?"      "ไม่น่าจะใช่หรอก" ผมตอบ "บางที การเดินทางของเทพเจ้ามันก็ใช้เวลาเหมือนกัน"      รูบี้ไม่ได้พูดอะไร เธอแค่ใช้สมาร์ทโฟนของเธอดูแผนที่และข้อมูลอื่นๆ อย่างตั้งอกตั้งใจ ผมมองไปที่เธอแล้วก็รู้สึกดีใจเล็กน้อยที่เธอยังคงตั้งใจทำภารกิจนี้อยู่      แต่แล้ว...ความสงบก็ถูกทำลายลงในพริบตา!      "เฮ้! ดูนั่นสิ!" รีชาอุทาน "มีคนมาแล้วค่ะ!"      ผมมองไปตามที่รีชาชี้ เห็นกลุ่มคนแปลกๆ กำลังเดินเข้ามาในสวนสวรรค์ของเรา พวกเขามีทั้งหมดสิบคน! พวกเขาสวมชุดคลุมสีขาวเหมือนหิมะ ผิวของพวกเขามีลักษณะคล้ายน้ำแข็งและมีดวงตาที่เปล่งแสงสีฟ้าอ่อนๆ      "บุตรแห่งคิโอเน่!" รูบี้คำรามเสียงต่ำ "ให้ตายสิ! พวกมันมาได้ยังไงกัน!"      "ไม่สนแล้วว่ามันจะมาได้ยังไง!" ผมบอก "ถ้าเราปล่อยให้พวกมันพลุกพล่านอยู่ที่นี่... แม่ของฉันก็อาจจะไม่ชอบ... และแผนของเฮเฟตัสก็จะล้มเหลว!"      เราสามคนมองหน้ากันอย่างเข้าใจ ภารกิจของเราเปลี่ยนไปแล้ว จากการวางกับดักให้เทพเจ้า...เป็นการป้องกันสถานที่แห่งนี้จากแขกที่ไม่ได้รับเชิญ!      "รีชา! ใช้พลังของเธอ!" ผมตะโกนสั่ง      รีชาไม่รอช้า เธอเรียกตรีศูลแห่งทาลาสซาขึ้นมาในมือ มันเรืองแสงสีฟ้าอ่อนๆ แล้วใช้พลังควบคุมน้ำสร้างกำแพงน้ำขนาดใหญ่ขึ้นมาขวางทางบุตรแห่งคิโอเน่ แต่มันก็ไม่ได้ผลนัก เพราะพวกมันก็เป็นบุตรของเทพีน้ำแข็งเหมือนกัน กำแพงน้ำที่รีชาสร้างขึ้นมาจึงไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้เลย      "ฮ่าๆๆ! คิดว่าน้ำแบบนี้จะหยุดพวกเราได้งั้นรึ!" หนึ่งในบุตรแห่งคิโอเน่คำราม "พวกเจ้ามันก็แค่พวกเด็กน้อย!"      "รูบี้!" ผมตะโกนบอก "เราต้องโจมตีที่จุดอ่อนของพวกมัน!"      รูบี้พยักหน้า เธอรู้ดีว่าจุดอ่อนของบุตรแห่งคิโอเน่คือไฟและความร้อน! เธอพุ่งเข้าใส่บุตรแห่งคิโอเน่ตัวนั้นทันที กระบี่เทียนหวงของเธอวาดเป็นเส้นสายแสงสีทอง ฟันเข้าใส่ลำตัวของมันอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ได้ผลมากนัก เพราะเกราะน้ำแข็งของมันแข็งแกร่งเกินไป      "บ้าเอ้ย!" รูบี้คำรามอย่างหงุดหงิด      "ใจเย็นก่อน!" ผมบอก "พวกมันไม่ได้เป็นอมตะ! เราต้องใช้พลังของเราโจมตีมัน!"      ผมรวบรวมสมาธิ แล้วใช้พลังใหม่ของผม! ผมใช้พลัง การควบคุมความรัก ของผม! ผมไม่ได้ใช้มันเพื่อละลายน้ำแข็ง... แต่ใช้มันเพื่อควบคุมจิตใจของพวกมัน!      "พวกเจ้า... ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่หรอกนะ" ผมพึมพำ "พวกเจ้าอยากจะไป... กลับไปหาแม่ของพวกเจ้า..."      บุตรแห่งคิโอเน่ตัวนั้นดูเหมือนจะชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาของมันเปลี่ยนเป็นความสับสน... แต่มันก็ยังไม่ยอมแพ้!      "พลังของเจ้ามันก็แค่ของเล่น!" มันคำราม แล้วพ่นพายุหิมะออกมาจากปากของมัน!      "รีชา! ใช้พลังของเธอช่วยฉัน!" ผมตะโกนบอก      รีชาไม่รอช้า เธอใช้ตรีศูลแห่งทาลาสซาของเธอชี้ไปที่พายุหิมะ พลังของตรีศูลทำให้พายุหิมะนั้นเบี่ยงเบนไปจากพวกเรา!      "ตอนนี้แหละ! รูบี้!" ผมตะโกนบอก      รูบี้ไม่รอช้า เธอพุ่งเข้าใส่บุตรแห่งคิโอเน่ตัวนั้นทันที กระบี่เทียนหวงของเธอเปล่งแสงทองเจิดจ้า ฟันเข้าใส่ลำตัวของมันอีกครั้ง คราวนี้คมดาบของเธอได้สร้างรอยร้าวขนาดใหญ่บนเกราะน้ำแข็งของมัน!      'เคร้ง!'      เสียงเกราะน้ำแข็งแตกร้าวทำให้บุตรแห่งคิโอเน่ตัวนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันเซไปมาอย่างสับสน      "ทำอีกครั้ง!" ผมตะโกนบอก "เราต้องทำลายเกราะของมัน!"      รูบี้พยักหน้า เธอใช้พลังทั้งหมดที่มี ฟันเข้าใส่รอยร้าวนั้นซ้ำๆ อีกครั้งแล้วครั้งเล่า จนเกราะน้ำแข็งของมันพังทลายลงอย่างสมบูรณ์!      "ตอนนี้แหละ! รีชา!" ผมตะโกนบอก "โจมตีมันด้วยพลังน้ำ!"      รีชาไม่รอช้า เธอใช้พลังควบคุมน้ำสร้างกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ขึ้นมาพุ่งเข้าใส่ลำตัวของบุตรแห่งคิโอเน่ ทำให้มันถูกดูดลงไปในกระแสน้ำวนอย่างรวดเร็ว      "รูบี้! จัดการมัน!" ผมที่ยังคงใช้พลังควบคุมจิตใจพวกบุตรแห่งคิโอเน่อยู่ตะโกนบอก      รูบี้พุ่งเข้าใส่บุตรแห่งคิโอเน่ทันที กระบี่เทียนหวงของเธอวาดเป็นเส้นสายแสงสีทอง ฟันเข้าที่แผงคอของมันอย่างรวดเร็ว!      'ฉึก!'      เสียงนั้นดังขึ้นเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้บุตรแห่งคิโอเน่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แผงคอของมันขาดออก เลือดสีดำไหลออกมาจากบาดแผลนั้นอย่างไม่หยุดยั้ง      บุตรแห่งคิโอเน่กรีดร้องเสียงแหลมสูงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายของมันจะระเบิดออกกลายเป็นผงละอองสีทองปลิวหายไปในอากาศ เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นเหม็นไหม้จางๆ ที่ค่อยๆ จางหายไป      แต่เรายังไม่ปลอดภัย! ยังมีบุตรแห่งคิโอเน่เหลืออีกเก้าตัว! และพวกมันก็ดูเหมือนจะโกรธจัดที่เห็นเพื่อนของพวกมันถูกทำลาย      "เราต้องช่วยกัน!" ผมตะโกนบอก      เราสามคนร่วมมือกันอย่างเต็มที่ ผมใช้พลังของผมในการเบี่ยงเบนความสนใจของพวกมัน รูบี้ใช้ความเร็วของเธอในการหลบหลีกและโจมตี ส่วนรีชาก็ใช้พลังน้ำของเธอในการป้องกันและโจมตี      การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด เราสู้กับบุตรแห่งคิโอเน่มาเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว ผมรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว รูบี้เองก็ดูเหมือนจะหมดแรงแล้ว ส่วนรีชา...เธอก็ยังคงพยายามใช้พลังของเธอช่วยพวกเราอยู่ตลอดเวลา แต่พลังของเธอดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ตามที่ใจต้องการนัก      "ให้ตายสิ! พลังของฉันมันเป็นอะไรกันเนี่ย!" รีชาตะโกนอย่างหงุดหงิด      ทันใดนั้น รูบี้ก็พลาดพลั้ง เธอเหยียบก้อนน้ำแข็งที่อยู่บนพื้นแล้วล้มลงอย่างแรง! บุตรแห่งคิโอเน่เห็นโอกาส มันพุ่งเข้าใส่รูบี้ทันทีพร้อมกับเขี้ยวที่แหลมคมของมัน!      "รูบี้!" ผมตะโกนเสียงหลง "ไม่นะ!"      ผมไม่รอช้า ผมพุ่งเอาตัวเองไปบังรูบี้ทันที เขี้ยวของบุตรแห่งคิโอเน่แทงทะลุสีข้างของผมอย่างรวดเร็ว!      "อั่ก!" ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมรู้สึกเหมือนกระดูกซี่โครงของผมหักไปหลายซี่ เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผลนั้นอย่างไม่หยุดยั้ง      "เดม่อน!" รูบี้ตะโกนเสียงดัง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจและความโกรธแค้น "แกบังอาจทำร้ายเขา!"      ในจังหวะที่บุตรแห่งคิโอเน่กำลังจะโจมตีซ้ำนั้นเอง ผมก็รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายของผม ผมมองไปที่มัน แล้วใช้พลังใหม่ของผม! ผมใช้พลังการควบคุมความรักของผม! ผมไม่ได้ใช้มันเพื่อละลายน้ำแข็ง...  แต่ใช้มันเพื่อควบคุมจิตใจของบุตรแห่งคิโอเน่!      "แก...แกจะต้องเจ็บปวด...เหมือนที่ฉันเจ็บ!" ผมคำราม เสียงของผมแฝงไปด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวด บุตรแห่งคิโอเน่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันเซไปมาอย่างสับสน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของมันเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดและความหวาดกลัว      "ตอนนี้แหละ! รูบี้!" ผมตะโกนบอก      รูบี้ไม่รอช้า เธอพุ่งเข้าใส่บุตรแห่งคิโอเน่ทันที กระบี่เทียนหวงของเธอวาดเป็นเส้นสายแสงสีทอง ฟันเข้าที่แผงคอของมันอย่างรวดเร็ว!      'ฉึก!'      เสียงนั้นดังขึ้นเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้บุตรแห่งคิโอเน่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แผงคอของมันขาดออก เลือดสีดำไหลออกมาจากบาดแผลนั้นอย่างไม่หยุดยั้ง      บุตรแห่งคิโอเน่กรีดร้องเสียงแหลมสูงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างกายของมันจะระเบิดออกกลายเป็นผงละอองสีทองปลิวหายไปในอากาศ เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นเหม็นไหม้จางๆ ที่ค่อยๆ จางหายไป      เราสามคนยืนหอบหายใจอยู่กลางสวนสวรรค์ ที่เฮเฟตัสสร้างขึ้นมาหลังจากจัดการกับบุตรแห่งคิโอเน่ได้ทั้งหมด ผมมองไปที่รูบี้กับรีชา ใบหน้าของพวกเขามีรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจ      "เราทำได้!" ผมพูดอย่างดีใจ       รีชาดูเหมือนจะหมดแรงแล้ว ส่วนรูบี้ก็ดูเหนื่อยล้าไม่แพ้กัน ผมเองก็รู้สึกเหมือนร่างกายของผมจะพังทลายลงไปแล้ว ผมจึงตัดสินใจที่จะพาพวกเราออกจากสถานที่นี้ เพื่อไปหาที่พักที่ปลอดภัยกว่านี้      "เราต้องไปจากที่นี่" ผมบอก "ที่นี่มันอันตรายเกินไป"      รูบี้พยักหน้าเห็นด้วย "ฉันคิดว่าอย่างนั้น" เธอพูด "เราจะไปที่ไหนกันดี?"      ผมมองไปรอบๆ สวนสวรรค์ที่เฮเฟตัสสร้างขึ้นมาแล้วรู้สึกไม่สบายใจ ผมไม่ชอบภาพลวงตาแบบนี้เลย มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในภาพมายาตลอดเวลา      "เราจะออกจากถ้ำนี้" ผมบอก "แล้วไปหาที่พักที่เหมาะสมกว่านี้... ที่ที่ปลอดภัยสำหรับลูกครึ่งเทพอย่างเรา"      เราสามคนรีบออกจากถ้ำนั้นทันที เมื่อเราออกมาจากถ้ำ ทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม...ดินแดนที่เต็มไปด้วยหิมะและน้ำแข็งที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ลมหนาวพัดปะทะใบหน้าของฉันจนรู้สึกชาไปหมด แต่ผมก็รู้สึกปลอดภัยกว่าอยู่ในถ้ำนั้นหลายเท่าเราเดินทางกันไปอีกเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงเพื่อหาที่พักที่เหมาะสม ในที่สุดเราก็มาถึงจุดที่ดูเหมือนจะเป็นหน้าผาน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ทอดยาวลงสู่ทะเล และมีช่องว่างเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นที่พักพิงที่เหมาะสมสำหรับเรา      "ที่นี่แหละ" รูบี้บอก "ที่นี่ดูปลอดภัยดี"      ผมกับรีชาพยักหน้าเห็นด้วย เราเข้าไปในช่องว่างนั้นอย่างระมัดระวัง ภายในนั้นอบอุ่น และเงียบสงบกว่าข้างนอกมากอย่างน่าประหลาดใจ ผนังทำจากน้ำแข็งสีฟ้าอ่อนๆ ที่เปล่งแสงสลัวๆ ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ      "พี่เดม่อน! ที่นี่สวยมากเลยค่ะ!" รีชาพูดเสียงดัง      ผมยิ้มให้เธอ "ใช่...มันสวยจริงๆ"      ผมกับรีชาช่วยกันหาหิมะมาทำเป็นที่นอน แล้วรูบี้ก็จัดการปฐมพยาบาลให้ผม เธอใช้ความรู้เบื้องต้นที่ได้เรียนจากในค่ายทำความสะอาดแผลของผมอย่างประณีต      "นายโชคดีนะ" รูบี้พูด "แผลไม่ลึกมาก... แต่ก็ยังเจ็บอยู่"      ผมพยักหน้า "ใช่...ฉันรู้สึกเหมือนโดนหมาป่ากัดมาเลย" ผมพูดพลางหัวเราะเบาๆ      รูบี้ไม่ตอบอะไร เธอแค่พันผ้าพันแผลให้ผมอย่างรวดเร็วและแน่นหนา      หลังจากที่ผมได้รับปฐมพยาบาลแล้ว เราก็ตกลงกันว่าจะผลัดกันเฝ้าระวังภัยตลอดทั้งคืนเป็นช่วงๆ โดยรูบี้จะเป็นคนเฝ้ากะแรก ผมจะเป็นคนเฝ้ากะที่สอง และรีชาจะเป็นคนเฝ้ากะที่สาม      "ฉันไม่แน่ใจว่าเราจะรอดไปได้นานแค่ไหน" รีชาพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย "แต่ฉันก็อยากจะลองดู"      ผมกับรูบี้มองหน้ากันอย่างเข้าใจ คำพูดของรีชาทำให้ผมรู้สึกว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว เรามีกันสามคน และเราจะไม่มีวันยอมแพ้!      "เราจะผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้" ผมบอก "เราสามคนจะทำภารกิจเฮเฟตัสด้วยกันจนลุล่วง... แล้วเราจะกลับค่ายด้วยกันนะ" พิชิต บุตรแห่งคิโอเน่ ครั้งแรก +2 ตื่นรู้ (<a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=84">Link</a>)      <img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">ความคิดเห็นผู้บันทึก</div><div style="text-align: center;"> <div>เราเอาชนะบุตรแห่งคิโอเน่มาได้แล้วครับ! การต่อสู้ครั้งนี้มันทำให้ผมได้รู้ว่าพลังของผมยังคงใช้ได้ผลกับอสุรกายน้ำแข็งเหมือนกัน แต่สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดคือแผลของผม...มันไม่ได้สาหัสเหมือนที่คิดไว้เลยผมรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ทำให้รูบี้กับรีชาต้องมาเป็นห่วงผม แต่การที่ผมได้เห็นความเป็นห่วงของพวกเขา มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้วในที่สุดเราก็มาถึงน้ำตกสีเลือดแล้ว และตอนนี้ผมก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างที่เราได้จัดเตรียมสถานที่เรียบร้อยแล้ว ผมหวังว่าแม่กับแอรีสจะหลงกลกับภาพลวงตาที่เราสร้างขึ้น และผมก็หวังว่าทุกอย่างจะราบรื่นตามแผนของเฮเฟตัส... เพราะผมอยากกลับค่ายไปหาลิเลียน่าจะแย่แล้ว และหาทางทำทุกวิธีให้เธอกลับมาจำผมได้<img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></div></div><div style="text-align: center;"> </div></div></div></div></div></div></center>

Daemon โพสต์ 2025-8-12 18:46:18

Daemon โพสต์ 2025-8-12 21:02:59

Daemon โพสต์ 2025-8-12 23:23:24

<center><link href="https://percyjackson.mooorp.com/member_web/Daemon.css" rel="stylesheet">

<div id="rr_love-on-the-brain" style="--width: 700px; --bg-color: #e1e0dc; --borders: #adadad; --accent: #cfab5d; --text-color: #282828;">

<a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a><div class="rcontainer"><div class="rwrapper"><div class="rheader"><div class="rtitle">XXVIII</div><div class="rsub">— Daemon— </div></div><div class="rflex"><img src="https://i.imgur.com/18cGqma.gif"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/werwer23c522bd8abb6b19.png"><img src="https://i.imgur.com/0LMWwcT.png"></div><div class="rtxt" style="text-align: center;">12 · สิงหาคม · 2025 · 12.00 น.</div><div class="rtxt"><div class="rtxt">      แสงสว่างจ้าจากกล้องโดรนของเฮเฟตัสส่องกระทบใบหน้าของฉัน มันเป็นความสว่างที่แสบตาแต่ก็ไม่อาจเทียบกับความโกรธแค้นที่ฉันสัมผัสได้จากเทพแห่งสงคราม!      แอรีสมองมาที่พวกเราทั้งสามคน...ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความพิโรธ ดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับเพลิงนรก! โซ่ตรวนเพลิงที่พันธนาการเขาไว้ไม่สามารถหยุดพลังแห่งความโกรธแค้นของเขาได้เลย      "เจ้าพวกเด็กน้อย...บังอาจมาลบหลู่ข้า!" แอรีสคำรามเสียงดัง "เจ้าจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เจ้าทำ!"      เขารวบรวมพลังอันน้อยนิดที่พอทนจากความเจ็บปวด แล้วเริ่มร่ายคำสาป!      "หยุดเถอะ!" ฉันตะโกนสุดเสียง พลางก้าวไปยืนข้างหน้ารูบี้กับรีชา "หากท่านจะโกรธก็ให้มาลงที่ผม! ผมขอรับผิดชอบเอง! อย่าทำร้ายรูบี้กับรีชา!"      แอรีสมองมาที่ฉัน ดวงตาของเขาฉายแววความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นความพึงพอใจ "เจ้าเด็กปากดี... เจ้าช่างกล้าหาญมาก" เขาพูด "แต่การกระทำของเจ้า มันจะต้องมีคนรับผิดชอบ!"      เขายกมือขึ้นแล้วใช้พลังคำสาปแห่งแอรีสใส่ฉัน!      เสื้อและเกราะของฉันหลุดออกมาจากตัวร่วงลงพื้น ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างราวกับถูกไฟแผดเผา! รอยสักแปลกๆ สีแดงปรากฏขึ้นตามผิวหนังของผม...รอยสักที่ผมเคยเห็นในความฝัน! รอยสักที่คล้ายกับอักขระของสงคราม!      "อั่ก!" ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมพยายามยืนหยัด แต่ก็ทำไม่ได้! แรงกดดันจากคำสาปของแอรีสมันหนักหน่วงเกินกว่าที่ผมจะรับไหว!      ผมทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้น รูบี้รีบเข้ามาประคองตัวผมไว้ทันที ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย...      ในขณะเดียวกัน ผมก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของผม... เสียงของผู้หญิง...เสียงของอะธีน่า!      "เดม่อน...ได้ยินฉันไหม?" เสียงของเธอดังขึ้น "ฉันจะบอกเจ้าถึงสิ่งที่จะต้องทำ... เจ้าจะต้องทำให้เฮเฟตัสรู้สึกเห็นใจอะโฟรไดต์!"      ผมพยายามที่จะลุกขึ้นอีกครั้งโดยมีรูบี้ช่วยพยุง "เฮเฟตัส!" ผมตะโกนบอก "ได้โปรด... อย่าทำร้ายพวกเขาเลย!"      เฮเฟตัสหัวเราะอย่างสะใจ "เจ้าจะขอร้องอะไรข้า! เจ้าเด็กน้อย!"      "ได้โปรด...ปล่อยพวกเขาไปเถอะ" ผมพูด "การกระทำของท่านมันทำให้ทุกคนเจ็บปวด... แม้แต่แม่ของผมเอง!"      เฮเฟตัสหยุดหัวเราะ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความแค้นเคือง "เจ้าคิดว่าคำพูดของเจ้าจะทำให้ข้าใจอ่อนงั้นหรือ! ข้าโดนหักหลัง! และข้าก็ยังโดนเยาะเย้ย! ข้าต้องทนทุกข์มาเป็นเวลานานเชียวนะ!"      "ผมรู้!" ผมตะโกนกลับไป "ผมรู้ว่าท่านเจ็บปวด! ผมรู้ว่าท่านถูกหักหลัง! แต่การที่ท่านทำแบบนี้... มันก็ไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดของท่านหายไปเลย! มันกลับสร้างความเจ็บปวดให้กับคนอื่น! แม้แต่คนที่ท่านรัก!"      ผมพยายามใช้พลังของผม! ผมใช้พลังการควบคุมความรักของผม! แต่ผมไม่ได้ใช้มันเพื่อทำให้เขารักอะโฟรไดต์มากขึ้น... แต่ผมใช้มันเพื่อทำให้เขาเข้าใจความเจ็บปวดที่แม่ของผมกำลังเผชิญหน้าอยู่!      ผมมองไปที่เฮเฟตัส แล้วใช้พลังของผมถ่ายทอดความรู้สึกของอะโฟรไดต์ที่อยู่ในตาข่ายทองคำของเขา... ความรู้สึกที่เจ็บปวด... ความรู้สึกที่เห็นชายผู้เป็นที่รักกำลังถูกทรมาน... ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง      เฮเฟตัสชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาของเขาฉายแววความสับสนและเจ็บปวด "ไม่จริงน่า..." เขาพึมพำ "นี่มันอะไรกัน?"      "นี่คือสิ่งที่ท่านกำลังทำ!" ผมบอก "ท่านทำให้แม่ของผมต้องเจ็บปวด... เหมือนกับที่ท่านเจ็บปวด!"      เฮเฟตัสดูลังเล เขามองไปที่อะโฟรไดต์ที่กำลังหลับตาไม่อยากมองชายผู้เป็นที่รักถูกทรมานแล้วก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แผ่ออกมาจากเธอ...      แต่แล้ว...อะโฟรไดต์ก็ลืมตาขึ้น!      เธอหันมามองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า และความผิดหวังในตัวเฮเฟตัส แต่ในขณะเดียวกัน... ดวงตาของเธอก็ฉายแววความภาคภูมิใจในตัวผม "เดม่อน...ลูกของแม่" เธอกระซิบ "ลูกเหมือนพ่อของลูกมาก... คนที่แม่เคยรัก... และภูมิใจในตัวเขา"      คำพูดของเธอทำให้หัวใจของผมเต้นแรง เธอไม่ได้พูดถึงเฮเฟตัส... แต่พูดถึงพ่อแท้ๆ ของผม!      อะโฟรไดต์มองไปที่เฮเฟตัสอีกครั้ง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย "เฮเฟตัส...ได้โปรด" เธอพูด "ปล่อยเขาไปเถอะ... อย่าทำร้ายเขาอีกเลย"      เฮเฟตัสสับสน เขาหันไปมองอะโฟรไดต์ แล้วมองกลับมาที่ผม "เจ้า... เจ้ากำลังทำอะไรกันแน่?"      "ผมไม่ได้ทำอะไรเลย" ผมบอก "ผมแค่ต้องการให้ท่านเห็นว่าการกระทำของท่านมันไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดของท่านหายไปเลย... แต่มันกลับสร้างความเจ็บปวดให้กับคนที่ท่านรักแทน!"      เฮเฟตัสดูลังเลมากขึ้น เขามองไปที่อะโฟรไดต์อีกครั้ง แล้วก็สลายโซ่ตรวนเพลิงที่พันธนาการแอรีสไว้ แอรีสล้มลงอย่างอ่อนแรงบนพื้นน้ำแข็ง แต่ก็ยังคงมีชีวิตอยู่      "ตอนนี้...เจ้าก็ได้รับบทเรียนของเจ้าแล้ว" เฮเฟตัสพูดเสียงแผ่วเบา "ข้าจะไปแล้ว..."      ก่อนที่เฮเฟตัสจะสลายร่างไป เขาก็เดินมาหาพวกเราทั้งสามคน      "เจ้าพวกเด็กน้อย... ข้าคงจะต้องขอบใจพวกเจ้า" เฮเฟตัสพูด "พวกเจ้าช่วยข้าได้มากจริงๆ... และข้าก็ต้องขออภัยที่ทำให้พวกเจ้าต้องมาเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้"      เขายกมือขึ้นแล้วหยิบก้อนน้ำแข็งที่อยู่ข้างๆ มา เขาใช้พลังเทพของเขาหลอมรวมกับพลังของเขา แล้วเรียกทั่งตีเหล็กขนาดใหญ่ขึ้นมา "นี่คือของขวัญของข้า" เขาพูด "ของขวัญสำหรับความกล้าหาญของพวกเจ้า"      เสียงทั่งตีเหล็กดัง 'แคร้ง!' ดังขึ้น เฮเฟตัสกำลังตีโล่! โล่ที่เขาตีขึ้นมานั้นเป็นโล่ที่ทำจากน้ำแข็งที่ถูกหลอมรวมกับเหล็กทิพย์ มันเป็นโล่ที่มีรูปร่างกลมขนาดพอเหมาะ มีลวดลายของเปลวเพลิงสีแดงเข้มที่กำลังลุกโชนอยู่ตรงกลาง      "โล่แห่งโทสะ" เฮเฟตัสพูด "มันจะปกป้องพวกเจ้าจากอันตราย... และมันจะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อพวกเจ้าโกรธ"      เขามอบโล่ให้พวกเราทั้งสามคน! โล่ของฉันกลายเป็นกำไลข้อมือสีเงินเกลี้ยงเกลาที่มีคำว่า "I Love Hephaestus" สลักอยู่ ส่วนของรูบี้กับรีชา... ก็คงจะเหมือนกัน      เขามองมาที่ผมอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเข้าใจ "เจ้าแบกรับคำสาปของแอรีสไว้...ข้าจะชดเชยให้เจ้า" เขาพูด "เจ้าจะได้รับพรที่จะสามารถทนทานไฟได้"      เขายกมือขึ้นแล้วแตะไปที่หน้าอกของผม ผมก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ไหลเข้ามาในตัวผมอย่างรวดเร็ว... พลังที่แข็งแกร่งและอบอุ่นอย่างประหลาด!      "และนี่...เป็นของขวัญส่วนตัวของข้า" เฮเฟตัสพูดพลางมอบแหวนวงหนึ่งให้ผม "มันคือแหวนดาราจรัส... มันจะช่วยให้เจ้าเก็บของได้"      ผมมองไปที่แหวน แหวนวงนั้นเจิดจรัสด้วยเพชรกะรัตน้ำงามที่ได้รับการคัดสรรและเจียระไนอย่างประณีตที่สุด เปล่งประกายระยิบระยับดุจดวงดาวที่ถูกจับมาประดับไว้บนเรือนแหวน      "ข้า... ขอบคุณท่านมาก" ผมพูดเสียงสั่น      เฮเฟตัสยิ้มให้ผม "ไม่ต้องหรอก...ไปเถอะ...ไปหาแม่ของเจ้า"      เขาสลายร่างไปในอากาศ แต่ก็ทิ้งกล้องโดรนและตาข่ายทองคำที่พันธนาการอะโฟรไดต์ไว้!      "เฮเฟตัส!" อะโฟรไดต์ร้องเรียก      "อย่าไปเลย" ผมบอก "เขา... เขาคงเจ็บปวดมาก"      อะโฟรไดต์มองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขอบคุณ "ขอบคุณนะ... ลูกชายของแม่" เธอพูด "แม่คงจะต้องเป็นหนี้ชีวิตลูกไปตลอดกาล"      เธอสลายตาข่ายทองคำออกแล้วพุ่งเข้าไปหาแอรีสทันที เธอโอบกอดเขาไว้แน่น แล้วใช้พลังของเธอรักษาบาดแผลของเขา      "เรา...เราทำสำเร็จแล้ว" รีชาพูดเสียงแผ่วเบา "ภารกิจของเราสำเร็จแล้ว!"      ผมค่อยๆ โค้งตัวลงขออภัยทั้งสอง แล้วกล่าวถวายความกล้าและเกียรติยศนี้ต่อแอรีสเพื่อเป็นการไถ่โทษแม้ไม่อาจจะเพียงพอ       "ข้า...ข้าขอถวายความกล้าและเกียรติยศนี้ต่อท่านแอรีส" ผมพึมพำ "ขอให้ท่านได้โปรดรับมันไว้... เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ข้าได้ล่วงเกินท่าน"      อะโฟรไดต์มองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า "เดม่อน..." เธอกระซิบ "ลูกไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้"      "แต่ผมต้องทำ" ผมพูด "ผมเป็นคนรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด... และผมจะยอมรับโทษทัณฑ์ที่ท่านจะมอบให้"      แอรีสไม่ได้แยแสอะไรผมเลย เขาแค่ลุกขึ้นยืนอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้น "เจ้าเด็กปากดี... ข้าจะจดจำคำสาปที่ข้ามอบให้เจ้าไว้... และข้าจะไม่มีวันให้อภัยเจ้า!"      เขาไม่พูดอะไรอีกแล้ว เขาก็เดินขึ้นไปหาอะโฟรไดต์ "เราไปกันเถอะ...แม่ยอดยาหยีของข้า" เขาพูดพลางจับมือเธอ ก่อนจะเรียกมอเตอร์ไซค์คันโปรดออกมา และขึ้นควบรถบิดคันเร่งขึ้นสู่ท้องฟ้าไป โดยปล่อยให้อะโฟร์ไดต์อยู่ปลอบลูกชายตัวแสบของนาง       อะโฟรไดต์หันมาหาผมอีกครั้ง เธอยิ้มให้ผมอย่างเศร้าๆ "ลูกชายของแม่" เธอพูด "การหลอกลวงแม่... แม่จะบอกว่าแม่ไม่โกรธเลยนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้"      "แต่ลูกตัดสินใจได้ดีนะเดม่อน" เธอพูดพลางวางมือลงบนไหล่ของผม "ลูกทำให้แม่ได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญ... ว่าแม่ละเลยและหมางเมินเฮเฟตัสมาเนิ่นนาน... ความรักของเขาที่มีต่อแม่เป็นของจริง... เขารักแม่จากใจจริง"      เธอใช้พลังของเธอรักษาบาดแผลที่ขาของผมอย่างรวดเร็ว "แม่ต้องขอบคุณลูกนะ" เธอกระซิบ "หลังจากนี้แม่คงต้องหาโอกาสชดเชยให้เฮเฟตัสกับสิ่งที่แม่ทำมาหลายหมื่นปีนี้"      เธอจูบหน้าผากของผมเบาๆ "แล้วเราจะได้เจอกันอีกนะ... ลูกชายของแม่"      แล้วร่างของเธอก็ค่อยๆ เลือนหายไปในแสงสว่าง เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของดอกกุหลาบที่ยังอบอวลอยู่ในอากาศ ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สับสนกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ผมโดนคำสาป... แต่ก็ได้รับพร... และได้เจอแม่...      "พี่เดม่อน...พี่โอเคไหมคะ?" รีชาถามเสียงสั่น      ผมยิ้มให้เธอก่อนจะตอบ "ฉันโอเค..."      แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เดินไปหาเธอ ร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว!      'ผัวะ!'      เสียงหมัดกระทบเข้าที่หน้าของผมอย่างจัง! ผมเซถลาไปด้านหลัง เลือดไหลซึมออกจากปากของผมเล็กน้อย ผมมองไปที่รูบี้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ดวงตาของเธอแดงก่ำราวกับเพลิงนรก!      "ทำไม...ทำไมนายต้องทำแบบนั้นด้วย!" รูบี้คำราม "ทำไมนายต้องแบกรับคำสาปของพ่อฉันไว้เพียงลำพัง!"      ผมรู้สึกเจ็บปวดที่หน้า... แต่ความเจ็บปวดที่ใจมันหนักหน่วงยิ่งกว่าหลายเท่า! ผมไม่เคยคิดเลยว่ารูบี้จะโกรธผมขนาดนี้      "ฉัน...ฉันขอโทษ" ผมพึมพำ      "ขอโทษงั้นเหรอ!" รูบี้ตะโกน "นายคิดว่าแค่คำขอโทษจะทำให้อะไรดีขึ้นงั้นเหรอ! นายคิดว่านายเป็นใคร! ทำไมนายต้องตัดสินใจอะไรทุกอย่างด้วยตัวเอง! ทำไมนายถึงไม่ยอมให้ฉันช่วย!"      เธอพูดออกมาจนหมดเปลือก น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม เธอพยายามกัดฟันกลั้นมันไว้ แต่ก็ทำไม่ได้ "ฉัน... ฉันยินดีที่จะแบกรับคำสาปของพ่อฉันร่วมกับนาย... ทำไมนายถึงไม่ยอมให้โอกาสนี้กับฉัน!"      เธอทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก รีชารีบวิ่งเข้ามาโอบกอดเธอไว้แน่น ใบหน้าของรีชาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย      ผมมองไปที่รูบี้... ความโกรธแค้นที่เคยมีต่อแอรีสตอนนี้กลับกลายเป็นความรู้สึกผิดที่หนักอึ้ง! ผมไม่เคยคิดเลยว่าการกระทำของผมจะทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนี้!      ผมค่อยๆ คุกเข่าลงข้างๆ รูบี้ แล้วใช้มือของผมแตะไหล่ของเธอเบาๆ "รูบี้...ฉันขอโทษ" ผมพูดเสียงแผ่วเบา "ฉันไม่เคยคิดเลยว่าการกระทำของฉันจะทำให้เธอเสียใจขนาดนี้... ฉันแค่... ไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บปวดเพราะฉันอีกแล้ว..."      "แต่นายก็ทำให้ฉันเจ็บปวด!" รูบี้ตะโกน "นายทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นคนอ่อนแอ! นายทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นอากาศ! นายไม่ไว้ใจฉันเลย!"      "ไม่ใช่แบบนั้นนะรูบี้!" ผมเถียง "ฉันไว้ใจเธอ! ฉันเชื่อในตัวเธอ! ฉันเชื่อว่าเธอแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะทุกอย่างได้... แต่คำสาปของแอรีส... มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องรับผิดชอบคนเดียว! มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องแบกรับไว้เพียงลำพัง!"      "แล้วทำไมล่ะ!" รูบี้ถาม "ทำไมนายต้องแบกมันไว้เพียงลำพังด้วย! เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ! เราเป็นทีมเดียวกันไม่ใช่เหรอ! ทำไมนายถึงไม่ยอมให้โอกาสนี้กับฉันบ้าง!"      เธอพูดไปร้องไห้ไปอย่างหนัก ผมรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่เธอรู้สึกอยู่ตอนนี้... ความเจ็บปวดที่มาจากความรู้สึกผิดและโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย      ผมไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว ผมทำได้แค่เพียงใช้แขนของผมโอบกอดเธอไว้แน่น "ฉันขอโทษนะรูบี้..." ผมพูด "ฉันขอโทษจริงๆ"      รีชาเองก็โอบกอดพวกเราไว้แน่น น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม "เรา...เราโอเคกันแล้วนะคะ..." เธอพูดเสียงสั่น "พี่ๆ ทั้งสองคน..."      ผมมองไปที่รีชาแล้วก็ยิ้มให้เธอ "ใช่... เราโอเคกันแล้ว" รางวัลจบภารกิจ Lv Max 25 Point, +400 ดรักม่า  และ -200 เกียรติยศ -100 ศรัทธา 200 ความกล้า- โล่แห่งโทสะ (คุณภาพทอง lv 80) - ได้รับบัพจากเฮเฟตัส: ทนทานไฟ - คำสาปแห่งแอรีส (ต้องสวมใส่ตลอดห้ามถอดออก - ขณะติดคำสาปจะไม่สามารถสวมใส่เกราะและเสื้อได้ สวมได้แต่กางเกงและหมวกเท่านั้น) - เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เลือก แหวนห้วงมิติ  ความโปรดปรานภารกิจ: +2 หัวใจ กับเทพเฮเฟตัส -3 หัวใจกับเทพแอรีส -4 หัวใจกับเทพีอะโฟร์ไดต์ (หากเป็นลูก -2 หัวใจ) HEROES (เฮเฟตัส) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25 - หากทำภารกิจเดินทางทวยเทพสำเร็จ ได้โบนัสความโปรดปรานหัวใจ 1 ดวง / +5 Point HEROES (แอรีส) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25 - บูชาเกียรติยศ 3000 = 60 ความโปรดปราน - บูชาความกล้าหาญ 4000 = 20 ความโปรดปราน / +20 หินอัปเกรด รวม 105 แต้มHEROES (อะโฟร์ไดต์) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25 - บูชาศรัทธากับแม่ 2000 = 100 ความโปรดปราน - กุหลาบสีทอง 1 ดอก = 50 ความโปรดปราน รวม 175 แต้ม<img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">ความคิดเห็นผู้บันทึก</div><div style="text-align: center;"> <div>ตอนนี้ผมก็โดนสาปแล้ว! แอรีสสาปแช่งผมด้วยคำสาปแห่งสงคราม! ซึ่งมันเป็นรอยสักแปลกๆ ที่ผมไม่เคยคิดจะมีอยู่บนตัว และผมก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกายจะถูกเผาไหม้ไปหมด!ผมรู้ดีว่านี่คือสิ่งที่ผมต้องชดใช้ แต่ผมก็ดีใจที่ผมสามารถปกป้องรูบี้กับรีชาได้  ผมจะไม่ยอมให้พวกเขาต้องมาเจ็บตัวเพราะผมอีกแล้ว!ตอนนี้ผมกำลังทำตามคำแนะนำของอะธีน่าเพื่อช่วยแม่ของผม.. .ผมไม่รู้ว่ามันจะได้ผลไหม แต่ผมก็ต้องลองดู! ผมหวังว่าเฮเฟตัสจะยอมใจอ่อน... เพราะผมไม่อยากเห็นพ่อของรูบี้ต้องเจ็บปวดแบบนี้! และหลังจากนี้เราก็เริ่มวางแผนเดินทางกลับ หวังว่าระหว่างทางจะไม่เจออสุรกายหนัก ๆ นะ <img src="https://i.imgur.com/sCXqBwn.png" width="458" _height="67" border="0"></div></div><div style="text-align: center;"> </div></div></div></div></div></div></center>

หน้า: 1 2 [3] 4

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver