[บันทึกการเดินทาง] - ช่วยเหลือรุ่นพี่อะธีน่าผู้ไม่เปิดเผยตัว - หอบันทึกภารกิจ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Cooper โพสต์ 2025-7-22 16:21:25

[บันทึกการเดินทาง] - ช่วยเหลือรุ่นพี่อะธีน่าผู้ไม่เปิดเผยตัว

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Cooper เมื่อ 2025-8-6 02:31 
 
 <div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystem01 {border-radius: 0px;
border: 5px solid #ead793;
padding: 3px;
box-shadow: #82cca1 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.supaimg.com/875947bc-fcff-47cd-b8e1-76cabd09ff04.jpg");
background-attachment:fixed; }
</style>

 <style>
#boxsystem02 { width: 600px; border-radius: 20px; padding: 3px; box-shadow: #A5DD9B 0px 0px 1em; background-image: linear-gradient(#000, #000,#EEEEEE);} </style>
 <style> #boxsystem03 { width: 520px; border-radius: 20px; border: 6px double #AE445A; padding: 3px; box-shadow: #A5DD9B 0px 0px 3em; background-image: url("https://i.imgur.com/UtFwcWD.png");} </style>
 <div id="boxsystem01">
 
 
 <mit style="">
 </mit>"Summer Mission – พารุ่นใหญ่ไปนอนรับลมทะเล"
 

 
 <div id="boxsystem02">
 
<img src="https://i.supaimg.com/4953094f-d2cd-485b-8ef3-8355f82d6ca5.webp" border="0" alt="" style="max-width:150px">
 “เดมิก็อดมันไม่มีวันสงบ ๆ ชิว ๆ เลยใช่ไหมเนี่ย?”อยู่ดี ๆ ก็มีเทพมากระซิบบอกว่า “ไปช่วยรุ่นพี่ที่ริชมอนด์ที” ฟังดูง่าย ๆ ใช่ไหม? แต่เดี๋ยว… ทำไมมันถึงบานปลายกลายเป็นภารกิจพาคน ๆ หนึ่งไปส่งถึงท่าเรือแม็กซิโก?! และยังมีข้อแม้สุดโหดว่า “ห้ามให้พวกสายลับรัฐบาลรู้เด็ดขาด” โอเค หนีอสูรกายก็ว่าเหนื่อยแล้ว นี่ยังต้องหนีสายลับอีก งานนี้ไม่รู้ว่าเราจะรอดจากเงื้อมมืออสูรกาย หรือจากน้ำมือรัฐบาลกันแน่ ถ้าการเดินทางครั้งนี้คือเส้นทางไปสู่วีรกรรม… ก็ขอให้มันจบแบบไม่ต้องนอนโรงพยาบาล (หรือคุก) ก็พอแล้วเถอะ!<div> </div><p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"="">คณะผู้ร่วมเดินทาง<p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> (1) คูเปอร์ โจนส์(2) เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล(3) เคย์ล่า เฮย์เดน<p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""><img style="height: 150px;" src="https://i.imgur.com/QViAMu4.png" border="0" alt="Description"><p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> "เอาล่ะ…ภารกิจนี้ไม่มีอะไรซับซ้อนเลยก็แค่พาคน ๆ หนึ่งไปให้ถึงแม็กซิโกโดยไม่ให้ใครรู้ตัว ไม่เจอมอนสเตอร์ ไม่โดนสายลับจับ ไม่ระเบิดอะไรกลางทาง…ง่ายจะตาย! ไม่เป็นไร…แผนฉุกเฉินของเราคืออะไรนะ? อ๋อ ใช่! แผนฉุกเฉินของทีมเราคือ… วิ่งหน้าตั้งเวลาเจอพวกสายลับไง!" By คูเปอร์… เด็กโข่งแห่งบ้านอะธีน่า<div> </div> <img style="height: 150px;" src="https://i.imgur.com/vrEyDdR.png" border="0" alt="Description"> “การเดินทางครั้งนี้ทำให้ฉันรู้ว่าชีวิตของเดมิก็อดไม่ต่างจากการเล่นเกมโชว์—คุณไม่มีวันรู้ว่าประตูไหนจะเปิดออกมาแล้วมีอสูรกายวิ่งใส่คุณ… หรือจะมีคูเปอร์ยืนอยู่พร้อมไอเดียสุดเพี้ยนอีกแล้วไม่สิ…บางทียังไม่รู้ว่าอะไรน่ากลัวกว่ากันด้วยซ้ำ” By เมเรซ… ผู้ชายที่ผมสวยที่สุดในค่ายฮาล์ฟบลัด            <img <img="" src="https://i.supaimg.com/cd440d42-518d-4acc-a271-fb1e5040c6c8.jpg" border="0" alt="" style="max-width: 350px;"> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> </div></div> 
 </div>

<style> .jedi0 { border-radius: 20px; background: url("https://percyjackson.mooorp.com/data/attachment/forum/202412/17/173124fmtcl1yz7ovdkagb.webp") no-repeat; box-shadow: 1px 1px 2px #11a263, 0 0 25px #11a263, 0 0 5px #11a263; -moz-border-radius:25px; -webkit-border-radius:25px; border-radius:25px; height: 539px; width: 800px; image-size:cover; background-repeat: no-repeat; background-size:cover; background-position: center center; .tengah { position: absolute; } </style>

<div style="text-align: center;"><iframe width="200" height="50" src="https://www.youtube.com/embed/If5OQOwAbLQ?autoplay=1&loop=1&playlist=If5OQOwAbLQ" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe></div>

Cooper โพสต์ 2025-7-23 10:02:36

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Cooper เมื่อ 2025-7-23 10:18 

<meta charset="UTF-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<title>Activity Form</title>
<style>
 body {
 font-family: Arial, sans-serif;
 }
 .form-container {
 max-width: 650px;
 margin: 0 auto;
 padding: 20px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 10px;
 }
 label {
 font-weight: bold;
 margin-top: 10px;
 display: block;
 }
 input, select, textarea {
 width: 100%;
 padding: 8px;
 margin-top: 5px;
 margin-bottom: 15px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 5px;
 }
 button {
 background-color: #007BFF;
 color: #fff;
 border: none;
 padding: 10px 15px;
 border-radius: 5px;
 cursor: pointer;
 }
 button:hover {
 background-color: #0056b3;
 }
</style>

<div class="form-container">
 <h1 id="title" style="margin-top: 8px; margin-bottom: 8px; text-align: center;"><div style="margin: 0px; padding: 0px; overflow-wrap: break-word; text-align: center;"> 22/07/2025 11.00 น. – 12.00 น.<o:p></o:p><o:p> </o:p>ปฏิบัติการค้นหารุ่นพี่ผู้ซ่อนเร้น<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>กาแฟลาเต้ที่เขาสั่งเมื่อเช้าก็ยังไม่หมดดี แต่คูเปอร์เริ่มสงสัยว่าตัวเองดื่มมันไปกี่อึกแล้วถึงยังอยู่ตรงโต๊ะเดิมได้ยาวนานขนาดนี้ เขานั่งอยู่มุมริมหน้าต่างของร้านชื่อ Coffee & Commonwealth ในเมืองริชมอนด์ที่มีชื่อแสนเก๋ราวกับหลุดมาจากหนังสายลับยุค 70 ร้านนี้มีความคลาสสิกอยู่ในตัว ทั้งกลิ่นกาแฟที่อบอวล เครื่องเล่นแผ่นเสียงเก่าที่ยังใช้งานได้ และบาริสต้าที่สวมผ้ากันเปื้อนลายธงอังกฤษพร้อมหมวกเบเร่ต์ชวนให้นึกว่าอีกฝ่ายอาจจะกำลังส่งรหัสลับอยู่ก็เป็นได้<o:p></o:p><o:p> </o:p>เขานั่งอยู่ตรงข้ามกับชายหนุ่มอีกคนที่ไม่ว่าจะหันไปมุมไหนก็ยังดูเหมือนหลุดมาจากปกแมกกาซีนแฟชั่นของฝรั่งเศส เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาลกับเส้นผมสีชมพูพาสเทลที่ดูเหมือนไม่เคยกระพือแม้ลมจะพัดแรงแค่ไหน และดวงตาคู่นั้นก็น่าจะสะกดใจอสูรกายได้ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้คำรามเสียด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวกลับเอาแต่ดูดชาเขียวเย็นของตัวเองพลางเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อย ๆ โดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา<o:p></o:p><o:p> </o:p>“เราถูกส่งมาช่วยรุ่นพี่ที่อาจจะกำลังถูกตามล่าโดยทั้งสายลับอเมริกาและปีศาจในตำนาน แล้วเทพเจ้าก็ส่งเรามานั่งจิบลาเต้แทนที่จะวาร์ปไปกอดคอเธอหน้าประตูบ้านเลย” เจ้าของดวงตาสีเทาเปรยขึ้นเสียงเบา แต่ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดแม้แต่น้อย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ขันประหลาด ๆ แบบที่ไม่รู้จะเรียกว่าชื่นชมในความโกลาหลหรือยอมแพ้ดี<o:p></o:p><o:p> </o:p>“อาจเป็นกลยุทธ์” เมเรซตอบเรียบ ๆ พลางหยิบหลอดใหม่มาเสียบลงในแก้วชาด้วยท่วงท่าเหมือนดีไซเนอร์กำลังสเก็ตช์ร่างชุดคอลเลกชันฤดูใบไม้ผลิ<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์หัวเราะในลำคอ เอามือดีดฝุ่นเล็ก ๆ ออกจากแขนเสื้อเชิ้ต ก่อนจะหยิบสมุดบันทึกปกหนังขึ้นมาวางบนโต๊ะ เปิดหน้าแรกที่เขาขีดเขียนรายละเอียดสั้น ๆ ไว้ด้วยหมึกสีดำ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ชื่อเป้าหมาย เคย์ล่า เฮย์เดน อดีตบรรณารักษ์รัฐสภาคนที่ 14 ปัจจุบันหลบหนีการจับกุมขององค์กรไม่ทราบชื่อ หลบซ่อนอยู่ในเมืองริชมอนด์ ซึ่งมีการเคลื่อนไหวผิดปกติจากทั้งสายลับและอสุรกาย<o:p></o:p><o:p> </o:p>คำสั่งคือ เข้าหาตัวเป้าหมายโดยไม่เป็นจุดสนใจ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ข้อห้าม: ไม่ให้เกิดเหตุรุนแรงจนกว่าจะหลีกเลี่ยงไม่ได้<o:p></o:p><o:p> </o:p>ข้อควรระวัง: ต้องระวังอย่าประมาท อย่าเปิดเผยข้อมูลให้ใคร<o:p></o:p><o:p> </o:p>เขายิ้มบางอย่างเอื่อยเฉื่อยขณะพลิกหน้าถัดไป มันเป็นแผนที่ของเมืองริชมอนด์พร้อมรอยปากกาสีแดงที่ขีดวงไว้ตรงบริเวณชานเมืองตะวันออก<o:p></o:p><o:p> </o:p>“ฉันว่าเราเริ่มที่นี่ก่อนคืนนี้” ชายหนุ่มเจ้าของสมุดบันทึกเงยหน้าขึ้นมา เหลือบตามองเมเรซที่ยังคงเล่นโทรศัพท์เหมือนเบื่อโลก<o:p></o:p><o:p> </o:p>“แถวนี้เต็มไปด้วยพวกปลอมตัวดีเกินมนุษย์ธรรมดา” เมเรซตอบโดยไม่ละสายตา “มีผู้ชายอายุห้าสิบใส่เสื้อฮู้ด เล่นเกมมือถือในร้านเบเกอรี่นั่นมา 2 ชั่วโมงแล้วโดยไม่ขยับตัวเลยสักนิด น่าสงสัยกว่าคุกกี้รสทูน่า”<o:p></o:p><o:p> </o:p>“หืม คุกกี้รสทูน่านี่ฟังดูอันตรายกว่าพวกอสุรกายอีกนะ” เจ้าของประโยคนั้นพูดพลางวางแก้วลาเต้ลงเบา ๆ แล้วหันไปมองหน้าต่างที่สะท้อนเงาของผู้คนภายนอก<o:p></o:p><o:p> </o:p>ฝั่งถนนตรงข้ามมีชายในชุดสูทสีกรมเดินผ่านหน้าร้าน เขาแสร้งอ่านหนังสือพิมพ์แต่กลับถือมันกลับหัว มือซ้ายถือกาแฟที่ไม่มีไอน้ำร้อนลอยออกมาแม้จะเป็นแก้วร้อนเสียด้วยซ้ำ<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์ขยับแว่นตากันแดดลงมาคลุมดวงตาสีเทา แล้วหันไปพึมพำกับคนฝั่งตรงข้ามว่า “นายเห็นไหม ชายชุดสูทที่สามจากซ้าย พวกนั้นดูเป็นสายลับจริง ๆ มากกว่านักท่องเที่ยวหรือเจ้าหน้าที่ตรวจส้วม”<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมเรซเหลือบตาไปก่อนจะพูดว่า “เสื้อสูทตัดเย็บจากผ้าแคนวาสลายซาตินฝรั่งเศส รุ่นหายาก ราคาหลายพันเหรียญ ดื่มกาแฟแบบไม่แตะปากแก้ว...อืม สายลับจริงหรือเศรษฐีคลั่งแฟชั่นก็ยังไม่แน่ใจ”<o:p></o:p><o:p> </o:p>“ก็ถือว่าอันตรายทั้งคู่นั่นแหละ” ผู้พูดวางสมุดลงแล้วหันกลับมาโฟกัสที่การวางแผนต่อ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ระหว่างนั้นประตูร้านเปิดออกอย่างเบา เสียงกระดิ่งกระทบกันดังกริ่งเบา ๆ หญิงสาววัยกลางคนในชุดกางเกงสแล็กสีเทากับเสื้อยืดสีเข้มเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าถือเล็ก ๆ ที่ไม่เข้ากับเสื้อผ้าเลยแม้แต่นิด มันดูธรรมดาจนผิดปกติ และสิ่งที่ผิดธรรมชาติกว่านั้นคือท่าทางเดินที่เบาราวกับไม่ได้เหยียบพื้นจริง ๆ<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมเรซเหลือบตาให้ เขาไม่พูดอะไรแต่วางแก้วชาเขียวลงช้า ๆ นิ้วเรียวยาวแตะปลายโชคเกอร์ราวกับส่งสัญญาณ ซึ่งคนตรงข้ามก็เข้าใจทันทีโดยไม่ต้องพูดออกมา<o:p></o:p><o:p> </o:p>"เธออาจเป็นหนึ่งในพวกนั้น"<o:p> </o:p>เขาเหลือบไปมองหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง ทันใดนั้น เมเรซก็ย่นคิ้ว ไม่ใช่เพราะรำคาญ แต่เพราะเขารับรู้ถึงเจตนาบางอย่างที่แผ่ออกมาจากผู้หญิงคนนั้น<o:p></o:p><o:p> </o:p>“เธอรู้ตัวแล้ว ว่าเรามองอยู่” เขาพูดเรียบ ๆ น้ำเสียงราวกระซิบแต่เพียงพอให้คนร่วมโต๊ะได้ยิน ดวงตาข้างขวาที่เป็นสีเทาเข้มขึ้นเรื่อย ๆ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีหม่นเทาเก็บสมุดลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว หยิบแว่นตาอีกอันออกมาสวมแทน แล้วพูดขึ้นมาเหมือนชวนคุยกันเล่น ๆ ว่า “งั้นไปจ่ายเงินแล้วเปลี่ยนร้านกันดีกว่า ฉันว่าร้านต่อไปน่าจะมีเค้กดีกว่า”<o:p></o:p><o:p> </o:p>พวกเขาทั้งสองลุกขึ้นจากโต๊ะโดยที่ไม่มีใครหันหลังให้ทางประตูเลยแม้แต่วินาทีเดียว ก่อนจะเดินออกไปราวกับเป็นเพียงชายหนุ่มสองคนที่ออกมาเดินเล่นใต้แสงแดดที่ไม่มีวันลับขอบฟ้า<o:p></o:p><o:p> </o:p>ความจริงคือพวกเขาเพิ่งเลี่ยงการปะทะกับคนที่อาจจะเป็นสายลับที่แฝงตัวมาอย่างแนบเนียน โดยไม่จำเป็นต้องชักหอกหรือทำอะไรให้มันเว่อร์วัง<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>แม้ว่าการจิบลาเต้ไปพร้อม ๆ กับวิเคราะห์การจารกรรมระดับประเทศอาจจะดูไม่ใช่งานในฝันของใครสักคน แต่สำหรับเขาแล้ว มันก็คล้ายกับการดูภาพยนตร์สนุก ๆ ที่คุณไม่มีวันรู้ว่าฉากถัดไปจะเจออะไร<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>พวกเขาเดินออกจากร้านคาเฟ่โดยไม่รีบร้อน ท่ามกลางเมืองที่เหมือนกำลังซ่อนห้วงลมหายใจของบางสิ่งบางอย่างไว้ใต้ท้องถนน แสงแดดยังทอประกายสะท้อนกระจกตึกแถวที่เรียงตัวกันเป็นแนว แต่ในสายตาคูเปอร์ ทุกเงามืดระหว่างซอกตึกนั้นอาจเป็นจุดที่ใครสักคนกำลังเฝ้าสังเกตอยู่ก็ได้ เขาขยับคอเสื้อเชิ้ตเล็กน้อย เหมือนกับว่ามันช่วยจัดสมาธิให้มั่นคงขึ้น<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>“ตามที่เราวางแผนกันไว้” คูเปอร์เปิดบทสนทนาในขณะที่ยังไม่หยุดเดิน น้ำเสียงของเขาเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน ไม่หลุดรอดไปยังไมโครโฟนล่องหนที่พวกสายลับรักอาจจะติดไว้ใต้กระถางต้นไม้ มือหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมหยิบมือถือเดดาลัส ที่กำลังเปิดภาพของหญิงชราผมสีดำ ภาพถ่ายของเคย์ล่า เฮย์เดน<o:p></o:p><o:p> </o:p>“เราจะแยกกันไปสืบหาเบาะแสบริเวณรอบ ๆ นี้ นายตรวจตามแนวถนนฝั่งตลาด ฉันจะขึ้นด้านบน แล้วใช้วิธีของฉันจัดการ... ถ้าเทพีอะธีน่าพาเรามาที่นี่จริง ก็แปลว่าเคย์ล่าต้องอยู่ไม่ไกลเกินระยะปาหิน…แบบคนขว้างเก่ง”<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>เมเรซเหลือบตามองภาพนั้นก่อนจะเปล่งเสียงในระดับที่คนทั่วไปคงคิดว่าเขากำลังตำหนิแบรนด์เสื้อผ้าสักตัว "หวังว่าแม่นั่นจะไม่ตัดผมเปลี่ยนลุคไปเป็นสไตล์พังก์นะ ไม่งั้นฉันจะไม่ให้อภัยเลยจริงๆ"<o:p></o:p><o:p> </o:p>"แค่เธอยังไม่ปลอมตัวเป็นกระถางต้นไม้หลบอยู่ในสวนหน้าบ้านก็บุญแล้ว" ชายหนุ่มหัวเราะน้อย ๆ ในลำคอ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอันเต็มไปด้วยเมฆโปร่งที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ทว่าในแววตาสีเทาคู่นั้นกลับฉายแววของแผนการที่ซ่อนอยู่<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมเรซยักไหล่เบา ๆ มือเรียวยกแว่นกันแดดขึ้นเหน็บบนผมโดยไม่กลัวจะเสียทรง ก่อนจะตอบด้วยเสียงเรียบแต่มีน้ำหนัก “อย่าให้ฉันต้องมารับซากนายนะ”<o:p></o:p><o:p> </o:p>“ถ้านายเห็นฝูงนกฮูกบินวนเหมือนงานแฟชั่นโชว์กลางฟ้า นั่นแปลว่าฉันยังไม่ตายแน่” คนพูดยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยอย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินลัดเลาะเข้าซอยข้างตึกแถวที่มีผนังปูนแตกร้าวกับป้ายโฆษณาที่หลุดห้อยแอ่นอยู่ปลายมุม<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครตามหลัง คูเปอร์จึงหยุดอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ริมลานร้าง เขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนกิ่งไม้ที่ขดตัวซับซ้อนเหมือนใยสมองมนุษย์ จากนั้นก็ผิวปากเบา ๆ และทันทีที่เสียงนั้นจบลง ฝูงนกฮูกก็ปรากฏตัวขึ้นจากเงาไม้ ร่อนลงมาเงียบเชียบราวกับภาพฝันกลางวัน<o:p></o:p><o:p> </o:p>เจ้าสัตว์ปีกเงียบสงบเหล่านี้มีหลากหลายขนาด บ้างเล็กเท่าแก้วกาแฟ บ้างใหญ่เกือบเท่าแมวบ้าน แต่ทุกตัวล้วนมีดวงตาคมกริบที่สะท้อนแสงจ้า พวกมันล้อมวงบนกิ่งไม้ ขอบรั้ว และหลังคารถบรรทุกร้างอย่างพร้อมเพรียงราวกับรอคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา<o:p></o:p><o:p> </o:p>“หวัดดีพวก” คูเปอร์ส่งเสียงทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง “วันนี้ฉันมีภารกิจให้ช่วยหน่อย...เคย์ล่า เฮย์เดน จำชื่อไว้นะ ดูรูปให้ดี”<o:p></o:p><o:p> </o:p>เขาหยิบมือถือขึ้นมาเปิดภาพหญิงชราในชุดสูทเรียบร้อย ใบหน้าเรียบเฉียบคม ดวงตาซ่อนแววเจ้าเล่ห์เหมือนคนที่อ่านหนังสือมาเกินหมื่นเล่ม และกำลังจะปิดเล่มที่หมื่นหนึ่ง<o:p></o:p><o:p> </o:p>“เธออยู่แถวนี้แน่ พวกนายแยกกันบิน สำรวจทุกจุดในรัศมีสามกิโล ถ้าเจอ...บินวนเป็นรูปแปดให้ฉันรู้ โอเคนะ” ชายหนุ่มยกคิ้วอย่างคาดหวัง<o:p></o:p><o:p> </o:p>เหล่านกฮูกเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ตัวหนึ่งจะพยักหน้าช้า ๆ ซึ่งดูน่าประหลาดเพราะมันแฝงแววเข้าใจในแบบที่นกทั่วไปไม่ควรจะมี นกฮูกตัวหนึ่งส่งเสียง ‘ฮู้’ ขึ้นมาอย่างน่าเอ็นดู อีกตัวสะบัดปีกจนขนนุ่มปลิวร่วงลงมาแผ่วเบา แล้วพวกมันก็แยกย้ายกันออกไปอย่างคล่องแคล่ว บางตัวโฉบลงไปใกล้ตลาด บางตัวบินเหนือถนน บางตัวก็หายเข้าไปในร่มเงาของอาคารสูง จากนั้นฝูงนกก็ทะยานขึ้นฟ้าอย่างเงียบกริบ ละลายหายเข้าไปในแสงแดดที่ไม่มีวันลับขอบฟ้า<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>เมื่อเหล่าสหายมีขนบินออกไปแล้ว คูเปอร์ก็ก้าวเข้าไปหลังตึกที่มีเงาพอจะหลบมุมแสงได้ เขาหลับตา สูดลมหายใจลึก แล้วปล่อยให้พลังไหลผ่านร่างกาย<o:p></o:p><o:p> </o:p>ร่างของเขาเริ่มเปลี่ยน ดวงตาสีเทากลายเป็นทรงกลมเล็ก ขอบทองละเอียด ผิวหนังกลายเป็นขนปุกปุยสีน้ำตาลเข้มที่ไล่เฉดอย่างสมบูรณ์แบบ ปีกกว้างแผ่จากแผ่นหลัง ร่างทั้งร่างค่อย ๆ หดเล็กลงจนนกฮูกตัวใหญ่ตัวหนึ่งร่อนลงแทนที่ชายหนุ่ม<o:p></o:p><o:p> </o:p>เจ้านกฮูกหมุนคอครึ่งรอบแล้วเริ่มบินขึ้นฟ้า ปีกมันกระพือเบา ๆ ในจังหวะมั่นคง แววตาคมไล่มองตามแนวตึก ถนนเล็ก ซอกอาคาร และระเบียงที่รกเรื้อด้วยของเก่า ทุกจุดคือข้อมูล ทุกลมหายใจคือสมรภูมิ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ในขณะเดียวกัน เมเรซเดินเลี้ยวเข้าตรอกใกล้ ๆ ตลาดของเก่า เขาไม่ได้แปลงร่างเป็นสัตว์บินเหมือนอีกคน แต่ร่างกายเขากลับเปลี่ยนสภาพเป็นวัตถุกลืนไปกับกำแพงอิฐด้านหนึ่ง เหมือนร่างนั้นค่อย ๆ ถูกดูดกลืนกับภาพวาดแบบกราฟฟิตีธรรมดา ๆ ที่ไม่มีใครสังเกตเห็น<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมื่อสายตาของทุกคนผ่านเลยเขาไปอย่างไม่ไยดี เมเรซจึงเริ่มเคลื่อนไหวผ่านผนังอย่างช้า ๆ เปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นแมวสีเทาที่กระโดดออกมาจากหลังถังขยะแล้วเดินด้วยท่วงท่าราวกับเป็นเจ้าเมืองตัวจิ๋ว<o:p></o:p><o:p> </o:p>เขาหยุดชะงักใต้รถคันหนึ่งที่จอดทิ้งไว้ พลางชะเง้อมองชายสองคนในชุดลำลองที่กำลังพูดคุยกันเบา ๆ ทั้งคู่สวมหมวกแก๊ป มีหูฟังแบบสายโทรศัพท์ติดที่คอเสื้อ และที่ชัดเจนที่สุดคือ...พวกเขาไม่มีเงา<o:p></o:p><o:p> </o:p>บุตรแห่งความรักพึมพำกับตัวเองในใจว่านั่นอาจจะไม่ใช่สายลับธรรมดา และอาจจะไม่ใช่มนุษย์เลยด้วยซ้ำ แมวสีเทากระโจนขึ้นไปบนถังขยะแล้ววิ่งขึ้นหลังคาแถวตึกด้านหลัง จากนั้นแปลงร่างเป็นกระถางต้นไม้หนึ่งใบ...ชนิดที่ใครเห็นก็จะรู้สึกแค่ว่ามันดูแปลกดี แต่ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะหยุดมองนานนัก<o:p></o:p><o:p> </o:p>มีคนหนึ่งหันมามองพอดี ดวงตาสีน้ำเงินเข้มแทบจะไร้แวว เขาหยุดนิ่งครู่หนึ่ง เหมือนกำลังใช้บางอย่างตรวจสอบความผิดปกติ แต่ไม่พบอะไร ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็หันกลับไปพูดกับคู่หูแล้วเดินจากไปพร้อมเสียงฝีเท้าที่กดเบาแต่มีน้ำหนักบนพื้นปูน<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมเรซยังคงนิ่งอยู่ในสภาพกระถางต้นไม้บนขอบหน้าต่าง คิดว่าบางทีเขาอาจจะได้ตำแหน่งพรางตัวแห่งปีไปครอง<o:p></o:p><o:p> </o:p>ในขณะที่อีกฟากหนึ่งบนฟ้าสูง คูเปอร์ในร่างนกฮูกบินโฉบผ่านแถวห้องสมุดเก่าที่มีหลังคาสังกะสีขึ้นสนิม สายตาคมกริบของเขาสแกนผ่านช่องหน้าต่างทุกบาน แต่เขายังไม่พบร่องรอยที่พอจะรู้ได้ว่า เคย์ล่านั่นอยู่ที่ใด<o:p></o:p><o:p> </o:p>.<o:p></o:p><o:p> </o:p>.<o:p></o:p><o:p> </o:p>.<o:p></o:p><o:p> </o:p>ร่างนกฮูกสีน้ำตาลหายไปในชั่ววินาที กลับกลายเป็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยืนอยู่กลางตรอกเงียบสงัด คูเปอร์ใช้ฝ่ามือพยุงตัวเองพิงกำแพงปูน รู้สึกถึงแรงดันภายในกล้ามเนื้อที่เกร็งแน่นราวกับวิ่งมาราธอนมาสามสนามติดกัน การแปลงร่างอาจเป็นความสามารถที่เขาภูมิใจที่สุด แต่มันก็แลกกับการสูญเสียพลังงานมหาศาล และทุกครั้งที่คืนร่างก็เหมือนลมหายใจจะขาดไปครึ่งหนึ่ง<o:p></o:p><o:p> </o:p>ชายหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อย ปล่อยให้สายลมกลางเมืองพัดผ่านเส้นผมสีน้ำตาลที่ยังมีเหงื่อชื้นเล็ก ๆ พลางสูดหายใจลึกเพื่อเรียกสมาธิกลับคืน แต่ความเงียบของตรอกนั้นกลับสั่นสะเทือนเพราะเสียงแหวกอากาศที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่ให้ตั้งตัว<o:p></o:p><o:p> </o:p>สัญชาตญาณอันแหลมคมสั่งให้เขาก้าวถอยพร้อมหมุนตัวหลบในเสี้ยววินาที ลูกธนูสีดำที่มีปลายแหลมยาวเฉียดหน้าของคูเปอร์ไปจนได้ยินเสียงลมเสียดข้างแก้ม ก่อนจะปักลงบนผนังด้านหลังจนเกิดเสียงกระแทกแหลม<o:p></o:p><o:p> </o:p>“จริงสิ...นี่ไม่ใช่เมืองที่ปลอดภัยขนาดนั้น” เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ดวงตาสีเทาเหลือบมองไปยังทิศที่ลูกศรถูกปล่อยออกมา<o:p></o:p><o:p> </o:p>ร่างของสิ่งมีชีวิตครึ่งคนครึ่งม้าปรากฏชัดขึ้น มันเป็นเซนทอร์ขนสีน้ำตาลเข้ม หัวไหล่หนาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นเก่า ร่างกายแข็งแรงจนเห็นเส้นกล้ามเนื้อเรียงเป็นมัด มือหนึ่งจับคันธนูไม้ดำที่ดูเหมือนสร้างขึ้นจากไม้โบราณอาบมนตร์ร้าย ดวงตาของมันแฝงความกราดเกรี้ยวชวนให้รับรู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่ฝ่ายที่มาเจรจาสงบแน่นอน<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์กัดฟันนิด ๆ เรียกหอกสัมฤทธิ์ออกจากแหวนดาราจรัส ปลายนิ้วแตะวงแหวนแล้วมันก็ปรากฏมีหอกยาวสีทองแดงเรืองแสงอ่อน ๆ ยามต้องแสง ออกมา<o:p> </o:p>“อยากคุยดี ๆ ก็เลือกวิธีผิดแล้วล่ะเพื่อน” เสียงของเขาราบเรียบแต่แฝงรอยขันขัน<o:p></o:p><o:p> </o:p>เซนทอร์ตอบกลับด้วยการเล็งคันธนูตรงมาที่เขาอีกครั้ง<o:p></o:p><o:p> </o:p>ชายหนุ่มวิ่งหลบไปด้านข้างพร้อมกับปักหอกลงพื้นเพื่อใช้แรงเหวี่ยงตัวออกจากแนววิถีลูกศร ธนูดอกต่อไปพุ่งเฉียดปลายรองเท้าหนังของเขาไปเพียงปลายนิ้วมือ เสียงมันกระแทกพื้นคอนกรีตดังเปรี้ยงจนเศษปูนกระเด็น<o:p></o:p><o:p> </o:p>“เล่นธนูนี่มันโกงไปหน่อยไหม” เขาตะโกนขึ้นมา ก่อนจะหมุนหอกในมืออย่างคล่องแคล่ว<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมื่อเขาสบจังหวะจึงเหวี่ยงหอกใส่โครงเหล็กเสาไฟด้านข้าง เสียงกระแทกดังสนั่น เศษสนิมหล่นใส่พื้นถนนจนเป็นเสียงลั่นที่ดึงความสนใจของเซนทอร์ชั่ววินาที<o:p></o:p><o:p> </o:p>นั่นคือเวลาที่เขาพุ่งเข้าใกล้ คูเปอร์กระโดดขึ้นจากพื้นโดยใช้ปลายหอกเป็นแรงยัน เขาเหยียบกำแพงตึกข้าง ๆ เพื่อเร่งความเร็ว ก่อนจะฟาดปลายหอกเฉียดไหล่ของคู่ต่อสู้จนมันต้องถอยม้ากลับอย่างฉับพลัน แต่เซนทอร์นั้นก็ไม่ธรรมดา มันหันตัวอย่างรวดเร็ว ยิงลูกธนูสวนขึ้นมาจนคูเปอร์ต้องทิ้งตัวลงพื้นแล้วหมุนตัวหลบอีกครั้ง<o:p></o:p><o:p> </o:p>เสียงธนูแหวกอากาศเป็นระลอก เขาไม่มีเวลาจะเล่นสวยนัก มือกระชับหอกก่อนพุ่งตรงเข้าหา มันเป็นการพนันระหว่างความเร็วของเขากับความแม่นยำของคู่ต่อสู้<o:p></o:p><o:p> </o:p>“ถ้าแพ้นี่คงจะดูโง่สิ้นดี” ชายหนุ่มพึมพำแล้วพุ่งตัวต่ำอย่างรวดเร็ว<o:p></o:p><o:p> </o:p>เซนทอร์ปล่อยลูกศรทันที แต่คูเปอร์หมุนหอกขึ้นขวางในแนวเฉียงจนโลหะสัมฤทธิ์กระแทกกับปลายธนู เสียงโลหะเสียดสีก้องเหมือนเสียงระฆัง เขาใช้จังหวะนั้นดันตัวขึ้นด้านข้างและฟาดปลายหอกไปยังแขนของเซนทอร์จนมันสะดุ้ง คันธนูแทบหลุดมือ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ร่างม้าของมันเตะพื้นจนฝุ่นฟุ้ง มันคำรามด้วยเสียงต่ำ คูเปอร์ใช้จังหวะที่มันเสียหลักหมุนหอกฟันอากาศใส่ขาท่อนหน้า แม้จะไม่ได้ทำร้ายมากแต่ก็พอให้มันถอยห่างออก<o:p></o:p><o:p> </o:p>“อยากลองคุยดี ๆ ไหม ยังทันอยู่นะ” เสียงของเขาก้องไปในตรอก แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือสายตาโกรธเกรี้ยวและลูกธนูอีกดอก<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์กัดฟันวิ่งบิดตัวเลี่ยง และใช้หอกแทงกระแทกพื้นสร้างแรงเหวี่ยงให้ร่างพุ่งไปประชิด ระยะนี้ไม่เหลือโอกาสให้เซนทอร์ยิงได้ถนัด เขาหมุนหอกฟาดอย่างต่อเนื่องราวกับการเต้นรำ เสียงปลายโลหะปะทะคันธนูไม้เกิดประกายถี่<o:p> </o:p>การต่อสู้กินเวลานานกว่าที่คิด ทั้งสองแลกจังหวะรุกและรับกันหลายรอบ <o:p> </o:p>เซนทอร์คำรามก้อง เสียงกระแทกกับผนังตึกใกล้ ๆ ทำให้ชาวเมืองแถวนั้นชะงักไปชั่วครู่ แต่ด้วยหมอกมายาที่ปกคลุมการรับรู้ ผู้คนอาจเห็นเขากำลังใช้ท่อแป๊บไล่ฟาดนักเลงร่างใหญ่แทน ซึ่งถ้าให้เลือก คูเปอร์ก็ไม่อยากเป็นไฮไลท์ในคลิปไวรัลบนอินเตอร์เน็ตแน่ ๆ<o:p></o:p><o:p> </o:p>เซนทอร์ยกธนูขึ้นเล็งอีกครั้ง ดวงตาคมวาวด้วยความมั่นใจ ทว่าคราวนี้ชายหนุ่มกลับตัดสินใจสวนในจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายปล่อยสายธนู เขาก้มหลบต่ำให้ลูกศรเฉียดเหนือศีรษะ ปลายหอกของเขากระแทกเข้ากับขาหน้าของเซนทอร์อย่างแรง<o:p></o:p><o:p> </o:p>มันร้องลั่นด้วยความเจ็บ ดวงตาที่เคยแฝงความมั่นใจเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว มันตวัดขาหน้าหมายจะกระแทกเขาให้ล้ม แต่คูเปอร์พลิกตัวหลบอย่างว่องไว มือหมุนหอกกลับแล้วพุ่งแทงตรงจุดอ่อนใต้ซี่โครง<o:p></o:p><o:p> </o:p>เสียงเหล็กเสียดกับเนื้อดังลึก เซนทอร์คำรามก้องสะบัดตัวแรงจนเขาเกือบปลิวไปกระแทกกำแพง แต่ชายหนุ่มยังเกาะด้ามหอกแน่น เขาหมุนตัวอาศัยแรงสะบัดนั้นเป็นแรงเหวี่ยง ตวัดหอกไปที่คอของมันด้วยจังหวะเฉียบขาด<o:p></o:p><o:p> </o:p>ร่างใหญ่สะดุ้งเฮือก ก่อนที่ทุกสิ่งจะเงียบลง เซนทอร์ทรุดตัวลงช้า ๆ ดวงตาดับแสง มันสลายกลายเป็นฝุ่นละอองสีทองระยิบระยับ ล่องลอยกระจายไปกับสายลม<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์ยืนนิ่ง สูดลมหายใจลึก หยดเหงื่อผสมฝุ่นละอองเกาะอยู่บนหน้าผาก  ก่อนยกมือเช็ดคราบเลือดที่ปากแผลเล็กบนแก้ม<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์ควงหอกแล้วเรียกมันกลับเข้าสู่แหวนดาราจรัส พลางก้มหน้ามองร่องรอยการต่อสู้ที่กระจายอยู่รอบตัว รู้ดีว่าการต่อสู้นี้อาจจะไปกระตุ้นสายลับหรืออสุรกายตัวอื่นให้จับตาเพิ่มขึ้น<o:p></o:p><o:p> </o:p>เขาสะบัดผมเบา ๆ เหมือนจะปลดความเครียดออกจากบ่า ก่อนจะเดินออกจากตรอกในจังหวะที่นกฮูกตัวหนึ่งบินโฉบลงมาเกาะที่ราวเหล็กและส่งเสียงร้องทัก<o:p></o:p><o:p> </o:p>“ได้เรื่องบ้างไหมเพื่อน” เขายิ้มบาง ๆ ให้มัน “ถ้ามีอะไรก็ไปบอกเมเรซด้วย เดี๋ยวฉันจะตามไป”<o:p></o:p><o:p> </o:p>ชายหนุ่มหันหลังให้ซากลูกธนูบนพื้น เดินออกไปด้วยท่าทีที่มั่นคงกว่าเดิมพร้อมความตั้งใจจะเริ่มค้นหาเคย์ล่า เฮย์เดนต่อโดยไม่รอช้า<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> <img src="static/image/hrline/43.gif" border="0" alt=""> </o:p><o:p> </o:p>สรุปสถานการณ์<o:p></o:p> -คูเปอร์และเมเรซ แยกย้ายกันออกค้นหา เคย์ล่า เฮย์เดน  <o:p></o:p> -คูเปอร์ต่อสู้กับเซนทอร์ หลักฐานการพิชิต <a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=732" style="">เซนทอร์นักรบ</a> สินสงคราม กีบเซนทอร์ (เลขไบต์สุดท้าย เลขคู่) + 2 ตื่นรู้จากการพิชิตครั้งแรก </div>
</h1></div>

Cooper โพสต์ 2025-8-6 02:28:57

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Cooper เมื่อ 2025-8-6 02:35 

<meta charset="UTF-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<title>Activity Form</title>
<style>
 body {
 font-family: Arial, sans-serif;
 }
 .form-container {
 max-width: 650px;
 margin: 0 auto;
 padding: 20px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 10px;
 }
 label {
 font-weight: bold;
 margin-top: 10px;
 display: block;
 }
 input, select, textarea {
 width: 100%;
 padding: 8px;
 margin-top: 5px;
 margin-bottom: 15px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 5px;
 }
 button {
 background-color: #007BFF;
 color: #fff;
 border: none;
 padding: 10px 15px;
 border-radius: 5px;
 cursor: pointer;
 }
 button:hover {
 background-color: #0056b3;
 }
</style>

<div class="form-container">
 <h1 id="title" style="margin-top: 8px; margin-bottom: 8px; text-align: center;"><div style="margin: 0px; padding: 0px; overflow-wrap: break-word; text-align: center;"> <o:p> </o:p>22/07/2025 12.00 น. – 12.30 น.<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p> หน้าที่ 2 คูเปอร์ก้าวออกจากตรอกเงียบ ๆ
ลมหายใจที่ยังไม่ทันจะคืนความเรียบก็ถูกแทนด้วยเสียงกระพือปีกดังฟึ่บ ๆ ใกล้ศีรษะ
ดวงตาสีเทาเหลือบขึ้นไปมอง
เห็นนกฮูกตัวหนึ่งบินโฉบลงมาพร้อมเสียงร้องที่เขาคุ้นหูเกินกว่าจะเข้าใจผิด
มันคือหนึ่งในพวกคู่หูปีกขนที่เขาเพิ่งส่งไปลาดตระเวนเมื่อครู่
แต่ที่ทำให้เขาหยุดก้าวเท้ากลางถนน คือเศษกระดาษสีหม่นที่ผูกอยู่ตรงข้อเท้าของมัน<o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“เอ๊ะ...นี่นายไปแวะร้านกาแฟแล้วเจอบัตรกำนัลกลับมาเหรอ
หรือมันเป็นข่าวดีจริง ๆ” เสียงของเขาแฝงรอยยิ้มล้อเล่น
แต่มือกลับเอื้อมไปรับเศษกระดาษนั้นด้วยความระวัง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>นกฮูกกระพือปีกพลางส่งเสียงฮูกเบา ๆ
ราวกับจะบอกว่า "ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ" ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ
พลางพูดกับมันว่า “โอเค ไม่ใช่บัตรกำนัลสินะ
งั้นขอดูหน่อยว่าของดีอะไรที่นายหอบมา”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาคลี่กระดาษออก มันไม่ใช่ข้อความตรง ๆ
แต่เป็นบรรทัดสั้น ๆ ที่เขียนด้วยลายมือเรียบและคม บ่งบอกถึงความตั้งใจ
เหมือนบทกลอนที่ซ่อนรหัสไว้ในจังหวะคำ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“แสงเก่าเลือนหายใต้เพดานแก้ว<o:p></o:p>เสียงสมุดร้องไห้ไร้คนเหลียว<o:p></o:p>ประตูบานที่เจ็ดคือเส้นทาง<o:p></o:p>รอคนครองปัญญาเคียงเงาไฟ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ด้านล่างมีตัวย่อ K.H. เขียนด้วยหมึกจาง ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
พลิกกระดาษไปมาหลายครั้งเหมือนหวังว่าจะมีข้อความลับซ่อนอยู่ด้านหลัง
ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ “นี่มัน...งานถนัดของรุ่นพี่บ้านเดียวกันจริง ๆ ใช่ไหม
คำใบ้แบบนี้คิดว่าฉันจะตีความได้ในสิบวิหรือไง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขากวาดสายตาอ่านท่อนกลอนซ้ำอีกครั้ง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>แสงเก่าเลือนหาย...เพดานแก้ว...เสียงสมุดร้องไห้...
บางอย่างเริ่มเชื่อมโยงในหัว “ห้องสมุดเก่าแน่นอน” เขาพึมพำพลางจิ้มปลายกระดาษเบา
ๆ
“แต่เพดานแก้ว...เมืองนี้มีตึกที่มันดูสวยเกินไปจะพังไปพร้อมห้องสมุดร้างจริงไหมนะ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาหยิบมือถือขึ้นมาเสิร์ชข้อมูลภาพเมืองรอบ
ๆ และตึกที่เคยเป็นสถานที่สำคัญของริชมอนด์ “ประตูบานที่เจ็ดคือเส้นทาง...”
เขาพึมพำเหมือนคิดกับตัวเอง “ห้องสมุดชั้นในสุดอาจจะมีประตูมากกว่าหนึ่ง
คงต้องนับบานจริง ๆ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>นกฮูกที่เกาะอยู่บนราวเหล็กเอียงคอราวกับพยายามบอกอะไร
<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“อะไร
นายรู้รึเปล่าว่าประตูบานที่เจ็ดอยู่ไหน” เขาหัวเราะขำ ๆ
แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าพวกนกฮูกพวกนี้ฉลาดอย่างน่ากลัว
บางครั้งมันก็ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ผู้ติดตามแผนของนกพวกนี้มากกว่า<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเก็บกระดาษใส่ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต
ก่อนพูดกับนกฮูก “ไปบอกเพื่อน ๆ ว่าพวกเรามีจุดน่าสงสัยแล้ว
เดี๋ยวฉันจะตามไปเช็คเอง แต่ก่อนอื่นต้องไปรวมตัวกับเจ้าหนุ่มแฟชั่นนิสต้าก่อน
ไม่งั้นเขาคงคิดว่าฉันหายไปซื้อรองเท้าใหม่”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ชายหนุ่มพุ่งตัวออกจากตรอก ก้าวยาว ๆ
ด้วยฝีเท้าที่มั่นคง เขามุ่งหน้าไปทางจุดนัดพบกับเมเรซ
โดยระหว่างเดินก็ยังไม่หยุดคิดถึงปริศนาในกระดาษ
ความรู้สึกว่ารุ่นพี่เคย์ล่าอาจตั้งใจกำหนดเส้นทางให้พวกเขาหาทางเข้าถึงเธอแบบไม่ใช่ทางตรงเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย
ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมื่อเข้าใกล้จุดนัดพบ
คูเปอร์เปรยกับตัวเอง “ถ้าเมเรซเจอปริศนาแบบนี้
เขาอาจจะตีความว่ามันเป็นรหัสลับของงานแฟชั่นโชว์ฤดูหนาว...เดี๋ยวลองถามดูหน่อยดีกว่า”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าเบา ๆ
ด้านหลังทำให้เขาหันไปมอง
และพบกับร่างสูงผอมเพรียวของเมเรซที่ก้าวออกมาจากมุมอาคาร
ใบหน้าสวยเฉียบและแววตาสองสีจับจ้องมาที่เขาเหมือนจะถามโดยไม่ต้องพูดว่า
“เจออะไร?”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ยกเศษกระดาษขึ้นเล็กน้อย
ยิ้มพลางว่า “ได้เบาะแสแล้วล่ะ ฉันได้กระดาษนี่ใด้มาจากนกฮูกอีกที แต่นายช่วยดูทีสิ
นี่มันกลอนหรือการบ้านของใครสักคนที่หลุดมา”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาส่งกระดาษให้อีกฝ่าย
ก่อนรอฟังความคิดเห็นจากปากของเมเรซ
ซึ่งปกติแล้วจะมาพร้อมน้ำเสียงที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังสอบแฟชั่นดีไซน์รอบไฟนอลอยู่ทุกครั้ง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซหยิบกระดาษจากมือคูเปอร์อย่างระมัดระวัง
เหมือนกลัวว่ามันจะเป็นเศษผ้าโบราณจากพิพิธภัณฑ์ที่ถ้าพับผิดมุมจะมีเทพเจ้าโผล่มาสาป
เขากวาดตาอ่านกลอนนั้นช้า ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นสบสายตาของชายหนุ่มผมน้ำตาล<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“แล้วนายคิดว่ามันหมายถึงที่ไหน”
น้ำเสียงเรียบ แต่ในแววตากลับเหมือนกำลังทดสอบความเฉียบคม<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ยักไหล่นิด ๆ
คล้ายจะยอมรับว่าตัวเองก็ยังไม่มั่นใจเต็มร้อย “ฉันเดาว่าเป็นห้องสมุดเก่า...คำว่า
เสียงสมุดร้องไห้ไร้คนเหลียว น่าจะหมายถึงหนังสือที่ถูกทิ้งจนฝุ่นจับ แต่คำว่า
เพดานแก้ว นี่สิ ฉันไม่แน่ใจเลยว่าหมายถึงที่ไหนกันแน่ ห้องสมุดในเมืองนี้มีหลายแห่ง
แต่แบบที่มีเพดานแก้วมันดูไม่ค่อยเข้ากับคำว่าร้างสักเท่าไร”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซกระตุกมุมปากเล็ก ๆ ก่อนเอ่ยขึ้น
“นายบอกว่าได้กระดาษนี้มาจากพวกนกฮูกที่นายส่งไปใช่ไหม
งั้นทำไมไม่ลองถามเจ้าตัวนั้นดูล่ะว่ามันได้มาได้ยังไง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ชะงักไปชั่วอึดใจ
ก่อนจะตบหน้าผากตัวเองเบา ๆ “จริงด้วยแฮะ ฉันนี่มันโง่เป็นพัก ๆ เลยนะ
ลืมไปว่าเจ้านกพวกนี้คุยภาษาเราได้”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ทันทีที่ผิวปากเรียก
นกฮูกตัวเดิมก็บินร่อนลงมาเกาะบนราวเหล็กใกล้ ๆ และจ้องตาเขาราวกับจะบอกว่า
นึกได้แล้วเหรอเพื่อน?<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“โอเค ขอโทษทีที่มองข้ามนาย”
คูเปอร์เอ่ยขำ ๆ ก่อนถามต่อ “เศษกระดาษนี่ นายได้มาจากที่ไหน”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เจ้านกฮูกกระพือปีกเบา ๆ ส่งเสียงทุ้ม ๆ
ที่ไม่เข้ากับตัวมัน “มีผู้หญิงคนหนึ่งในชุดคลุมดำ เธอเรียกข้าลงไปที่ถนนแถวนั้น
แล้วมอบกระดาษให้ฉัน เธอบอกแค่ให้ส่งให้ถึงเจ้า
ข้าไม่รู้หรอกว่าคนที่ชื่อเคย์ล่าอยู่ที่ไหน เพราะเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์กับเมเรซสบตากันเล็กน้อย
ชายหนุ่มผมน้ำตาลพึมพำ
“ผู้หญิงในชุดคลุมดำ...ฟังดูเป็นสัญญาณว่ารุ่นพี่เราอาจจะยังเคลื่อนไหวอยู่นอกที่ซ่อน”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“หรือไม่ก็เป็นใครสักคนที่อยากล่อเราไปติดกับดัก”
เมเรซพูดเรียบ ๆ แต่สายตาเป็นประกายวาววับ เหมือนกำลังอ่านกลยุทธ์เกมหมากรุก<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ไม่ว่าจะอันไหน
ฉันก็ไม่มีทางเลือกมากนัก” คูเปอร์บอก พลางคลี่กระดาษขึ้นอีกครั้งแล้วอ่านช้า ๆ
“ประตูบานที่เจ็ดคือเส้นทาง... หมายความว่าสถานที่นี้ต้องมีหลายประตูแน่
อาจเป็นห้องสมุดขนาดใหญ่ หรือไม่ก็สถานที่ที่มีสถาปัตยกรรมคลาสสิก
แต่เพดานแก้วนี่...มันเหมือนคำใบ้ชัด ๆ
ว่าควรหาสถานที่ที่มีโดมกระจกหรืออะไรทำนองนั้น”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนเปรยเบา ๆ
“แต่เธออาจจะไม่ได้อยู่ในสถานที่ใหญ่ขนาดนั้น
ถ้าเคย์ล่าสามารถปลอมตัวออกมาซื้อเสบียงได้ เธอคงไม่เสี่ยงกลับเข้าไปในตึกใหญ่ ๆ
ที่ถูกจับตามอง ฉันว่าพื้นที่ที่ต้องดูคงเป็นร้านเก่า ๆ
หรือโกดังร้างที่ถูกปรับให้เป็นห้องเก็บหนังสือส่วนตัวมากกว่า”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“นั่นหมายความว่านายจะตัดห้องสมุดสาธารณะใหญ่
ๆ ทิ้งสินะ” เมเรซถามพลางหมุนกระดาษระหว่างนิ้วเรียวยาว<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ใช่ มันเสี่ยงเกินไป” คูเปอร์ตอบทันควัน
“ถ้าเป็นฉันจะไม่เลือกที่ที่คนพอจำได้แน่นอน ยิ่งเธออยู่ในสถานะคนที่ถูกไล่ล่า
เธอต้องซ่อนตัวในที่ซึ่งธรรมดาจนคนไม่เหลียวมอง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาหยุดคิดชั่วอึดใจ
มือข้างหนึ่งแตะคางขณะที่สายตาเหลือบมองไปทางตึกแถวเก่า ๆ ที่เรียงกันเป็นแนวยาว
“บางที...อาจเป็นร้านหนังสือมือสองที่ใครลืมไปแล้ว หรือห้องใต้ดินของตึกเก่า
ฉันว่าเราควรเริ่มไล่สำรวจแถวโซนนี้ก่อน”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งประชดเล็ก ๆ
“ชักเริ่มมีสมองเป็นของตัวเองแล้วนี่” <o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์หัวเราะแผ่ว “ฉันก็มีนะ
แค่ไม่ได้โชว์ให้ใครเห็นบ่อย ๆ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเดินไปที่ราวเหล็กแล้วก้มหัวลงพูดกับนกฮูก
“ขอบคุณสำหรับข้อมูลมาก เพื่อน ถ้าบินต่อได้ก็ช่วยวนดูแถวตึกชั้นเดียวหรือร้านเก่า
ๆ ที่มีป้ายหนังสือด้วย ฉันจะตามเบาะแสทางนี้เอง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์หันไปทางเมเรซ
“งั้นเราไปลองสำรวจโซนโกดังเก่ากับตลาดด้านหลังละแวกนี้ก่อน นายว่าไง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ก็ไม่แย่หรอก” เมเรซยักไหล่
“ขอแค่ไม่ต้องเดินฝ่าแฟชั่นตลาดนัดฉันก็โอเค”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“งั้นไปกันเถอะ” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเอ่ย
ก่อนทั้งคู่จะเริ่มเคลื่อนไปตามซอยแคบ ๆ
โดยมีคำใบ้ในกระดาษเป็นเข็มทิศในภารกิจอันเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนนี้<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์เดินเคียงข้างเมเรซในจังหวะก้าวสบาย
ๆ แต่สายตากลับกวาดมองไปทุกทิศทางอย่างระวัง เขาหันไปถามคนข้างตัวเสียงต่ำว่า
“ตอนนายออกสำรวจข้างล่าง เจออะไรบ้าง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเหลือบมองเขาเพียงแวบหนึ่งก่อนตอบเสียงเรียบ
“เมืองนี้เต็มไปด้วยคนที่ดูผิดปกติ ฉันเจอกลุ่มคนแต่งตัวธรรมดา
แต่เดินด้วยจังหวะที่เป็นระเบียบราวกับหน่วยฝึกยุทธวิธี
แถมบางคนยังมองตามสายตาฉันราวกับจะวัดใจกัน
แต่ฉันยังไม่แน่ใจว่าเป็นสายลับหรืออสูรกาย”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์พยักหน้าเบา ๆ ไม่ได้พูดแทรก
จนกระทั่งเมเรซกล่าวต่อ “ที่แย่กว่าคือทางที่เรากำลังจะไป
ก็มีคนลักษณะนี้อยู่ด้วยเหมือนกัน นายควรระวังตัวให้มาก อย่าทำตัวโดดเด่น
หรือคิดจะเล่นมุขอะไรที่เรียกร้องความสนใจเข้าใจไหม”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“เล่นมุขเนี่ยนะ ฉันดูเป็นคนแบบนั้นเหรอ”
คูเปอร์ส่งยิ้มเอื่อย  พลางยักไหล่ “โอเค ๆ นายเป็นคนจริงจังแบบนี้ก็ดี
จะได้คุมสมดุลกันหน่อย”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซไม่ได้ตอบ
เพียงแค่ก้าวเดินต่อโดยไม่หันมามอง
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลจึงยอมเก็บคำพูดไว้แล้วปล่อยให้ความคิดในหัวเดินตามบทกลอนที่เขายังไม่เข้าใจ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“แสงเก่าเลือนหายใต้เพดานแก้ว
เสียงสมุดร้องไห้...” คูเปอร์พึมพำกับตัวเองเบา ๆ
เหมือนต้องการสะกดคำเหล่านั้นให้ติดอยู่ในหัว
เขาพยายามนึกถึงสถานที่ในริชมอนด์ที่อาจมีเพดานแก้วหรือโครงสร้างแบบนั้นอยู่
แต่ก็ติดปัญหาว่าห้องสมุดส่วนใหญ่ในเมืองนี้เป็นอาคารอิฐหรือคอนกรีต
ไม่ใช่สถาปัตยกรรมแก้วใส<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ทั้งคู่เดินผ่านฟุตบาทที่เต็มไปด้วยร้านขายของเก่าและผู้คนสัญจรไปมา
ริมทางมีนักดนตรีเปิดหมวกเล่นกีตาร์อยู่
เพลงที่เล่นเป็นทำนองแจ๊สเก่าที่ให้บรรยากาศขมุกขมัว คูเปอร์หยุดก้าวเพียงชั่วครู่
เหมือนจะดึงสมาธิกลับมา ก่อนจะเดินต่อ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังงมเข็มในมหาสมุทรจริง
ๆ การหาคนคนเดียวในเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
ไหนจะพวกสายลับที่ตามหาเคย์ล่าอยู่ด้วย ใครจะเจอเธอก่อนกัน...เขาไม่อาจเดาได้<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“นายคิดว่าเธออยู่ที่ไหน”
เมเรซถามขึ้นกะทันหัน น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความสนใจ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ขยับคอเสื้อเหมือนกำลังคิดหาคำตอบ
“ฉันยังไม่แน่ใจ คำใบ้ในกลอนน่าจะเกี่ยวกับสถานที่ที่เงียบและถูกลืม
แต่เพดานแก้วนี่สิ ฉันพยายามเชื่อมโยงแล้วก็ยังไม่เห็นภาพ
อาจเป็นโกดังที่ถูกปรับปรุง หรือร้านหนังสือเก่า...”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาชะงักเล็กน้อย
เหมือนอะไรบางอย่างแล่นวาบขึ้นมาในหัว “...ร้านหนังสือเก่า
ที่อยู่ข้างสถานีรถไฟฉันเห็นว่าร้านตรงนั้นทำหลังคาด้วยกระจกน่าจะเพื่อให้แสงลอดเข้าไปในนั้นได้
หรือมันอาจจะใช่ที่นั่น”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ร้านหนังสือริมสถานีรถไฟ?”
เมเรซเลิกคิ้ว ดวงตาสีชมพูและสีเทาเหลือบมองเขาอย่างประเมิน “ฟังดูเป็นไปได้
แต่แถวนั้นฉันเห็นพวกน่าสงสัยอยู่สองสามคน”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ดี
เราจะได้ทดสอบว่าสัญชาตญาณเราถูกหรือเปล่า” คูเปอร์เอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงรอยมั่นใจ
แม้ในใจเขาจะรู้ดีว่ามันอาจเสี่ยง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ขณะเดินต่อ
คูเปอร์ยังไม่หยุดคิดคำกลอนนั้น “เสียงสมุดร้องไห้ไร้คนเหลียว”
มันเหมือนสื่อถึงหนังสือที่ถูกทิ้งไว้ในที่ที่ไม่มีคนไปอ่าน
หรือห้องสมุดส่วนตัวที่ร้างผู้คน “ประตูบานที่เจ็ด”
ทำให้เขาเริ่มนับจำนวนร้านเก่าที่มีหลายทางเข้าออก เพราะสถานที่แบบนี้ไม่ใช่ทุกแห่งที่จะมีประตูมากกว่าหนึ่ง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเหลือบตามองเมเรซซึ่งกำลังเดินอย่างไม่รีบร้อน
ร่างสูงผอมเพรียวแต่แฝงความสง่าของคนที่พร้อมจะแปลงร่างหนีหรือหลบซ่อนได้ทุกเมื่อ
“นายว่าถ้ารุ่นพี่ปลอมตัวออกมาจริง เธออาจซ่อนตัวอยู่ที่พวกเราไม่คาดคิดเลยไหม
แบบคาเฟ่เก่าหรือห้องเช่าในอาคารธรรมดา”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“อาจเป็นไปได้
ถ้าเธอฉลาดพอจะหนีพวกนั้นมาได้ตั้งหลายสัปดาห์
การหาที่ซ่อนที่ธรรมดาที่สุดน่าจะปลอดภัยกว่า” เมเรซตอบนิ่ง ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ครุ่นคิดตามคำพูดนั้น
เขารู้ดีว่าการซ่อนตัวในความธรรมดาเป็นยุทธวิธีที่ใช้ได้ผลเสมอ
เพราะคนมักจะมองข้ามสิ่งที่ดูไม่เด่น แต่ปัญหาคือ...ที่ธรรมดามีเยอะเกินไป<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>พวกเขาเดินต่อท่ามกลางเสียงรถและผู้คน
ราวกับทุกสิ่งรอบตัวกำลังซ่อนบางอย่างไว้ใต้ความวุ่นวาย
เขาตัดสินใจว่าเมื่อไปถึงแถวสถานีรถไฟ จะลองเดินสำรวจร้านหนังสือเก่านั้น
และบางทีอาจต้องให้นกฮูกบินวนอีกครั้งเพื่อจับตาสถานที่ที่ซ่อนอยู่ในมุมสายตาของมนุษย์ทั่วไป<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“เรายังไม่ควรรีบร้อนมากเกินไป”
คูเปอร์พึมพำเบา ๆ ขณะก้าวลงทางเท้าตรงหัวมุมถนน “ฉันว่าแค่ระวังไม่ให้ใครตามหลัง
ก็ถือว่าเรานำอยู่หนึ่งก้าวแล้ว”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซปรายตามองเขานิด ๆ ก่อนตอบ
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เสียงผิวปาก
ดังขึ้นจากริมฝีปากของบุตรแห่งอะธีน่า
เขาส่งสัญญาณเรียกนกฮูกคู่หูของตนมาอีกครั้งเพื่อให้มันบินสำรวจเส้นทางข้างหน้า
โดยในใจคูเปอร์ยังคงทบทวนกลอนนั้นซ้ำ ๆ
เหมือนพยายามต่อจิ๊กซอว์ที่เหลือเพียงไม่กี่ชิ้นแต่ยังไม่ลงตัว<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>.<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>.<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>.<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>22/07/2025 13.00 น. <o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เสียงฝีเท้าของคนสองคนดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอเมื่อทั้งคู่เดินเข้าสู่บริเวณสถานีรถไฟเก่าของเมืองริชมอนด์
สถานีนี้ไม่ได้ใหญ่โตโอ่อ่าเหมือนสถานีในเมืองหลวง
แต่มีเสน่ห์ในแบบอาคารอิฐสีแดงเข้มกับป้ายเก่าที่สลักชื่อสถานีด้วยอักษรซีดจาง
ราวกับเวลาหยุดนิ่งไว้ตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีก่อน<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ก้าวไปข้างหน้าพร้อมเหลือบสายตามองรอบ
ๆ ฝูงชนที่เดินผ่านหน้าสถานี มีนักท่องเที่ยวอยู่บ้าง
แต่สายตาของเขาก็สะดุดกับชายคนหนึ่งที่ยืนพิงเสาเหมือนไม่ได้รอรถไฟจริง ๆ
สายตาของคนคนนั้นจับตามาที่พวกเขาแวบเดียวก่อนหันกลับไป
คูเปอร์ไม่แสดงท่าทีสงสัยให้เห็น แต่กลับเอ่ยกับเมเรซเสียงเบา
“ถ้ามีคนมองแบบนั้นอีกสักสองครั้ง ฉันจะคิดว่าเราเป็นดาราดังแล้วนะ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซปรายตาสีชมพูและสีเทาเหลือบมอง
แล้วตอบเรียบ ๆ “ไม่หรอก นายไม่ได้ดูดังขนาดนั้นหรอก”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ยักไหล่เหมือนชินกับคำเหน็บแนม
แล้วเดินตามป้ายไม้ที่บอกทางไปยังร้านหนังสือเก่าที่ตั้งอยู่ริมถนนเล็ก ๆ
หลังสถานี<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ร้านหนังสือดูเล็กและธรรมดาจนน่าประหลาดใจ
ประตูไม้สีเข้มมีป้ายกระจกเก่า ๆ แขวนอยู่ว่า “เปิด”
และภายในสามารถมองทะลุเห็นชั้นหนังสือไม้สูงที่เรียงรายกันจนแทบไม่เหลือทางเดิน
ฝุ่นบาง ๆ
ลอยคลุ้งในอากาศที่ถูกเจาะด้วยลำแสงที่ลอดจากเพดานกระจกซึ่งเป็นเหมือนโดมโค้ง คูเปอร์เผลอหยุดมองเพดานนั้นอย่างสนใจ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“เพดานแก้ว…”
เขาพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา
ความคิดบางอย่างเริ่มประติดประต่อเข้ากับกลอนที่เขาอ่านเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่แล้ว<o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อทั้งคู่ผลักประตูเข้าไป
กลิ่นหนังสือเก่ากับกลิ่นหมึกจาง ๆ คลุ้งไปทั่ว
อุณหภูมิด้านในเย็นลงเล็กน้อยเหมือนโลกอีกใบที่ตัดขาดจากเสียงวุ่นวายด้านนอก<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>หลังเคาน์เตอร์ไม้เล็ก ๆ
มีชายวัยกลางคนสวมแว่นกรอบหนา ใบหน้าดูใจดี
เขายกสายตามองทั้งคู่แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้ม
“หาหนังสืออะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์เดินยิ้ม
เข้าไปเหมือนเป็นแค่นักเดินทางที่แวะมาเดินดูหนังสือ
มือไล้ไปตามสันหนังสือเล่มเก่าบนชั้น “ก็แค่เดินดูครับ เห็นร้านนี้จากนอกสถานี
ดูเก่าแต่มีเสน่ห์ดี”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซก้าวตามมาเงียบ ๆ
แต่สายตาคมของเขากลับจับจ้องชายเจ้าของร้านเหมือนจะอ่านความคิดอีกฝ่ายจากท่าทางเล็กน้อยที่หลุดออกมา<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ร้านนี้ไม่ค่อยมีคนแวะมาหรอกครับ”
เจ้าของร้านตอบพร้อมยิ้มบาง แต่คูเปอร์กลับจับได้ถึงแววตาที่ไม่สอดคล้องกับรอยยิ้ม
“ถ้าอยากหาหนังสือพิเศษ ลองมุมขวาสุดเลยครับ ตรงชั้นล่างจะมีของเก่าจากยุโรป”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ของเก่าจากยุโรป…” คูเปอร์ย้ำคำ
ราวกับตั้งใจให้หลุดออกมา แล้วหันไปทางเมเรซ “นายสนใจไหม
ของแบบนี้อาจมีมูลค่ามากกว่าที่คิดนะ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเพียงพยักหน้าเล็กน้อย
แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องเจ้าของร้านอย่างไม่วางตา
ราวกับมองทะลุรอยยิ้มและคำพูดสุภาพนั้น เหมือนบางอย่างไม่ถูกต้อง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์เดินช้า ๆ ไปทางมุมที่อีกฝ่ายบอก
สายตาเหลือบมองไปรอบ ๆ
ด้วยดวงตาที่แจ่มชัดก็พบว่ามีหนังสือบางเล่มถูกจัดเรียงเหมือนตั้งใจบังตู้ไม้ด้านหลัง
ซึ่งปิดด้วยกลอนประตูเล็ก ๆ ที่ไม่สมควรมีในร้านหนังสือธรรมดา
เขาไม่ได้แตะต้องมันทันที แต่ความรู้สึกบางอย่างในสายเลือดกำลังบอกเขาว่าที่นี่อาจไม่ใช่เพียงร้านหนังสือ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“รู้สึกไหมว่าที่นี่มัน...เงียบเกินไป”
เขากระซิบถามเมเรซที่เดินตามเข้ามาใกล้ “แบบว่าเงียบจนเหมือนซ่อนอะไรไว้”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเลิกคิ้วแล้วตอบเบา ๆ
“เงียบยังไงก็ดีกว่าดังแต่นายพูดถูก บางอย่างมันไม่ปกติ ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ค่อย ๆ
หันกลับไปมองเจ้าของร้านอีกครั้ง เขายังยิ้มเหมือนเดิม
แต่แววตาเหมือนคนที่ระแวดระวังอะไรบางอย่าง
หรือเฝ้ารอการกระทำผิดพลาดเพียงเล็กน้อย<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ถ้าเคย์ล่าอยู่ที่นี่จริง
เธอเลือกซ่อนตัวได้ฉลาดมาก” คูเปอร์พึมพำราวกับพูดกับตัวเอง
“เพราะไม่มีใครจะคิดว่ามีอะไรซ่อนอยู่หลังชั้นหนังสือธรรมดาแบบนี้”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเดินดูหนังสือต่อไปด้วยท่าทีสบาย ๆ
เหมือนคนแค่สนใจเล่มเก่า ๆ มือเอื้อมหยิบหนังสือปกแข็งเล่มหนึ่งออกจากชั้น
ก่อนส่งให้เมเรซดูเป็นเชิงบังสายตาเจ้าของร้าน<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“นายว่าไง” เขากระซิบเสียงต่ำ
“เราควรลองแอบสำรวจด้านหลังตู้ไม้ตรงมุมนั่นดีไหม”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเพียงขยับมุมปากเป็นรอยยิ้มบาง  “ฉันว่าเรากำลังเดินถูกทางแล้วล่ะ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์เดินทอดก้าวช้า ๆ
รอบมุมห้องหนังสือ
ท่ามกลางกลิ่นไม้เก่าและฝุ่นที่แอบซุกอยู่ในช่องระหว่างสันหนังสือ
เขาหยุดอยู่ตรงหน้าตู้ไม้โบราณที่บังผนังด้านหลังอย่างน่าประหลาด
ตู้ใบนี้ไม่เหมือนชั้นอื่น มันดูสูงเกินไปหน่อย
และไม่มีป้ายบอกหมวดหมู่หนังสือเหมือนชั้นอื่น ๆ
ในนั้นมีเพียงเล่มหนังสือปกแข็งเรียงกันเป็นแนวที่ดูไร้ระเบียบอย่างจงใจ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเดินมาใกล้โดยไม่พูดอะไร
แต่สายตาสองสีของเขาชัดเจนว่าจับตาทุกการเคลื่อนไหว
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลจึงพูดขึ้นเบา ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ตู้หนังสือนี่มันผิดธรรมชาตินะ
ไม่มีหมวดหมู่ ไม่มีชื่อเรียงตามตัวอักษร แล้วดูตรงมุมขวาบนนั่นสิ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>นิ้วของคูเปอร์ชี้ไปยังขอบไม้มุมหนึ่งซึ่งแง้มออกจากกำแพงอย่างแทบมองไม่เห็น
หากไม่เพ่งมากพอไม่มีทางสังเกตได้<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ดูเหมือนจะเป็นบานพับ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“จะเปิดเลยไหม”
เมเรซถามด้วยเสียงราบเรียบ แต่แฝงความตื่นตัว<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ถ้าฉันเป็นรุ่นพี่ที่อาศัยความเงียบเป็นเกราะ
ฉันคงไม่อยากให้ประตูลับเปิดเสียงดังหรอก”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ค่อย ๆ ไล้นิ้วตามขอบชั้นหนังสือ
แล้วพบว่าหนังสือเล่มหนึ่งในแถวนั้น มีรอยกดลึกบริเวณสันหนังสือ
ราวกับมีคนจับมันซ้ำ ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขายกมือดึงหนังสือเล่มนั้นออกอย่างระมัดระวัง
เสียง “ติ๊ก” ดังแผ่วเหมือนกลไกเก่าแก่ที่รอเวลาถูกปลดเปลื้อง
และแล้ว...ชั้นไม้ทั้งแผงก็ขยับเล็กน้อย
จากนั้นจึงเลื่อนเปิดออกโดยไม่มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดแม้แต่น้อย<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เบื้องหลังคือทางเดินแคบ ๆ มืดสลัว
มีเพียงแสงจากร้านหนังสือที่ลอดเข้าไปได้บ้าง คูเปอร์กวาดสายตามองรอบร้านอย่างเร็ว
เห็นว่าเจ้าของร้านยังอยู่หลังเคาน์เตอร์และไม่ได้เคลื่อนไหวมากนัก<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเลื่อนตัวเข้าไปก่อนโดยไม่ส่งเสียง
เรียกเมเรซตามเข้ามา เสียงฝีเท้าของทั้งสองเบาและหนักแน่นในเวลาเดียวกัน<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ทางเดินนั้นมีความแคบพอจะให้คนเดินได้เพียงทีละคน
กลิ่นไม้เก่าผสมกับกลิ่นกระดาษราวกับพวกเขากำลังเดินเข้าสู่ท้องของหนังสือสักเล่มที่ยังไม่เคยมีใครอ่านจบ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมื่อเดินไปได้ระยะหนึ่ง
ทางเดินนั้นก็สิ้นสุดลงที่ประตูไม้เรียงกันสามบานบนผนังโค้งลึกคล้ายกับห้องใต้ถุน<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์หยุดอยู่ตรงกลาง
ดวงตาสีเทาไล่มองบานประตูทีละบาน ทุกบานดูคล้ายกันจนแทบจะแยกไม่ออก
หนึ่งในนั้นเป็นบานไม้โอ๊คที่มีรอยขีดเล็ก ๆ อีกบานมีมือจับที่ใหม่กว่าชัดเจน
ส่วนบานสุดท้ายทึบสนิท ไม่มีร่อง ไม่มีรอยขีดใด ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ถ้าเป็นฉันจะไม่เลือกบานที่ดูใหม่”
เมเรซกระซิบ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“บานที่ไม่มีอะไรเลยก็น่าสงสัยเหมือนกัน
เหมือนมันอยากให้เราคิดแบบนั้น” คูเปอร์ตอบ แล้วก้าวถอยมาเล็กน้อย พิจารณารอบห้อง
เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อดึงสมาธิกลับมา<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาก้มลงมองพื้น
เห็นว่าพื้นไม้หน้าบานหนึ่งมีร่องรอยฝุ่นถูเป็นทางจาง ๆ
บ่งบอกว่ามีคนผ่านเข้าออกเมื่อไม่นานนี้<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“บานซ้าย” เขาพูดสั้น ๆ
แล้วเอื้อมมือไปบิดลูกบิดเบา ๆ ประตูเปิดออกพร้อมเสียงคลิกเบา ๆ
เหมือนฝุ่นที่ซุกอยู่ในร่องกลไกสั่นไหว<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมื่อผลักเข้าไป
สิ่งที่เห็นคือห้องขนาดไม่ใหญ่ มีแสงไฟสลัวจากโคมดวงเล็กกลางเพดาน
กลิ่นสมุดหนังเก่า ละอองฝุ่น และชาอุ่นจาง ๆ ลอยอยู่ในอากาศ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ภายในห้องนั้นมีโต๊ะไม้เล็กตั้งอยู่
และตรงข้ามโต๊ะนั้น หญิงสูงวัยผิวดำในชุดคลุมทึบกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้
ใบหน้าของเธอสงบ ดวงตาจับจ้องมาทางพวกเขาเหมือนรู้ว่าจะมาถึงในเวลานี้<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คิ้วของเธอยกขึ้นเพียงนิดเดียวก่อนจะกล่าวเสียงต่ำอย่างมั่นคง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“พวกเธอช้ากว่าที่ฉันคาดไปนิดหน่อยนะ
แต่ก็ดีกว่ามาไม่ถึง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ยืนนิ่ง สบตากับหญิงตรงหน้า
ริมฝีปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“… คุณคือเคย์ล่า เฮย์เดน?”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ความคิดเห็นของผู้บันทึก<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>

“การตามหารุ่นพี่เคย์ล่าให้เจอเคลียร์เรียบร้อย
แต่ทว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของภารกิจเพียงเท่านั้น...” </div>
</h1></div>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[บันทึกการเดินทาง] - ช่วยเหลือรุ่นพี่อะธีน่าผู้ไม่เปิดเผยตัว