[บันทึกการเดินทาง] - ช่วยเหลือรุ่นพี่อะธีน่าผู้ไม่เปิดเผยตัว - หอบันทึกภารกิจ - Percy Jackson and the Olympians Thailand

Cooper โพสต์ 2025-7-22 16:21:25

[บันทึกการเดินทาง] - ช่วยเหลือรุ่นพี่อะธีน่าผู้ไม่เปิดเผยตัว

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Cooper เมื่อ 2025-10-3 17:51 
 
 <div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystem01 {border-radius: 0px;
border: 5px solid #ead793;
padding: 3px;
box-shadow: #82cca1 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.supaimg.com/875947bc-fcff-47cd-b8e1-76cabd09ff04.jpg");
background-attachment:fixed; }
</style>

 <style>
#boxsystem02 { width: 600px; border-radius: 20px; padding: 3px; box-shadow: #A5DD9B 0px 0px 1em; background-image: linear-gradient(#000, #000,#EEEEEE);} </style>
 <style> #boxsystem03 { width: 520px; border-radius: 20px; border: 6px double #AE445A; padding: 3px; box-shadow: #A5DD9B 0px 0px 3em; background-image: url("https://i.imgur.com/UtFwcWD.png");} </style>
 <div id="boxsystem01">
 
 
 <mit style="">
 </mit>"Summer Mission – พารุ่นใหญ่ไปนอนรับลมทะเล"
 

 
 <div id="boxsystem02">
 
<img src="https://i.supaimg.com/4953094f-d2cd-485b-8ef3-8355f82d6ca5.webp" border="0" alt="" style="max-width:150px">
 “เดมิก็อดมันไม่มีวันสงบ ๆ ชิว ๆ เลยใช่ไหมเนี่ย?”อยู่ดี ๆ ก็มีเทพมากระซิบบอกว่า “ไปช่วยรุ่นพี่ที่ริชมอนด์ที” ฟังดูง่าย ๆ ใช่ไหม? แต่เดี๋ยว… ทำไมมันถึงบานปลายกลายเป็นภารกิจพาคน ๆ หนึ่งไปส่งถึงท่าเรือแม็กซิโก?! และยังมีข้อแม้สุดโหดว่า “ห้ามให้พวกสายลับรัฐบาลรู้เด็ดขาด” โอเค หนีอสูรกายก็ว่าเหนื่อยแล้ว นี่ยังต้องหนีสายลับอีก งานนี้ไม่รู้ว่าเราจะรอดจากเงื้อมมืออสูรกาย หรือจากน้ำมือรัฐบาลกันแน่ ถ้าการเดินทางครั้งนี้คือเส้นทางไปสู่วีรกรรม… ก็ขอให้มันจบแบบไม่ต้องนอนโรงพยาบาล (หรือคุก) ก็พอแล้วเถอะ!<div> </div><p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"="">คณะผู้ร่วมเดินทาง<p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> (1) คูเปอร์ โจนส์(2) เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล(3) เคย์ล่า เฮย์เดน<p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""><img style="height: 150px;" src="https://i.imgur.com/QViAMu4.png" border="0" alt="Description"><p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> "เอาล่ะ…ภารกิจนี้ไม่มีอะไรซับซ้อนเลยก็แค่พาคน ๆ หนึ่งไปให้ถึงแม็กซิโกโดยไม่ให้ใครรู้ตัว ไม่เจอมอนสเตอร์ ไม่โดนสายลับจับ ไม่ระเบิดอะไรกลางทาง…ง่ายจะตาย! ไม่เป็นไร…แผนฉุกเฉินของเราคืออะไรนะ? อ๋อ ใช่! แผนฉุกเฉินของทีมเราคือ… วิ่งหน้าตั้งเวลาเจอพวกสายลับไง!" By คูเปอร์… เด็กโข่งแห่งบ้านอะธีน่า<div> </div> <img style="height: 150px;" src="https://i.imgur.com/vrEyDdR.png" border="0" alt="Description"> “การเดินทางครั้งนี้ทำให้ฉันรู้ว่าชีวิตของเดมิก็อดไม่ต่างจากการเล่นเกมโชว์—คุณไม่มีวันรู้ว่าประตูไหนจะเปิดออกมาแล้วมีอสูรกายวิ่งใส่คุณ… หรือจะมีคูเปอร์ยืนอยู่พร้อมไอเดียสุดเพี้ยนอีกแล้วไม่สิ…บางทียังไม่รู้ว่าอะไรน่ากลัวกว่ากันด้วยซ้ำ” By เมเรซ… ผู้ชายที่ผมสวยที่สุดในค่ายฮาล์ฟบลัด            <img <img="" src="https://i.supaimg.com/cd440d42-518d-4acc-a271-fb1e5040c6c8.jpg" border="0" alt="" style="max-width: 350px;"> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> <p style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" font-size:="" 5px;"=""> </div></div> 
 </div>

<style> .jedi0 { border-radius: 20px; background: url("https://percyjackson.mooorp.com/data/attachment/forum/202412/17/173124fmtcl1yz7ovdkagb.webp") no-repeat; box-shadow: 1px 1px 2px #11a263, 0 0 25px #11a263, 0 0 5px #11a263; -moz-border-radius:25px; -webkit-border-radius:25px; border-radius:25px; height: 539px; width: 800px; image-size:cover; background-repeat: no-repeat; background-size:cover; background-position: center center; .tengah { position: absolute; } </style>

<div style="text-align: center;"><iframe width="200" height="50" src="https://www.youtube.com/embed/lmc21V-zBq0?autoplay=1&loop=1&playlist=lmc21V-zBq0" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe></div>

Cooper โพสต์ 2025-7-23 10:02:36

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Cooper เมื่อ 2025-7-23 10:18 

<meta charset="UTF-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<title>Activity Form</title>
<style>
 body {
 font-family: Arial, sans-serif;
 }
 .form-container {
 max-width: 650px;
 margin: 0 auto;
 padding: 20px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 10px;
 }
 label {
 font-weight: bold;
 margin-top: 10px;
 display: block;
 }
 input, select, textarea {
 width: 100%;
 padding: 8px;
 margin-top: 5px;
 margin-bottom: 15px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 5px;
 }
 button {
 background-color: #007BFF;
 color: #fff;
 border: none;
 padding: 10px 15px;
 border-radius: 5px;
 cursor: pointer;
 }
 button:hover {
 background-color: #0056b3;
 }
</style>

<div class="form-container">
 <h1 id="title" style="margin-top: 8px; margin-bottom: 8px; text-align: center;"><div style="margin: 0px; padding: 0px; overflow-wrap: break-word; text-align: center;"> 22/07/2025 11.00 น. – 12.00 น.<o:p></o:p><o:p> </o:p>ปฏิบัติการค้นหารุ่นพี่ผู้ซ่อนเร้น<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>กาแฟลาเต้ที่เขาสั่งเมื่อเช้าก็ยังไม่หมดดี แต่คูเปอร์เริ่มสงสัยว่าตัวเองดื่มมันไปกี่อึกแล้วถึงยังอยู่ตรงโต๊ะเดิมได้ยาวนานขนาดนี้ เขานั่งอยู่มุมริมหน้าต่างของร้านชื่อ Coffee & Commonwealth ในเมืองริชมอนด์ที่มีชื่อแสนเก๋ราวกับหลุดมาจากหนังสายลับยุค 70 ร้านนี้มีความคลาสสิกอยู่ในตัว ทั้งกลิ่นกาแฟที่อบอวล เครื่องเล่นแผ่นเสียงเก่าที่ยังใช้งานได้ และบาริสต้าที่สวมผ้ากันเปื้อนลายธงอังกฤษพร้อมหมวกเบเร่ต์ชวนให้นึกว่าอีกฝ่ายอาจจะกำลังส่งรหัสลับอยู่ก็เป็นได้<o:p></o:p><o:p> </o:p>เขานั่งอยู่ตรงข้ามกับชายหนุ่มอีกคนที่ไม่ว่าจะหันไปมุมไหนก็ยังดูเหมือนหลุดมาจากปกแมกกาซีนแฟชั่นของฝรั่งเศส เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาลกับเส้นผมสีชมพูพาสเทลที่ดูเหมือนไม่เคยกระพือแม้ลมจะพัดแรงแค่ไหน และดวงตาคู่นั้นก็น่าจะสะกดใจอสูรกายได้ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้คำรามเสียด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวกลับเอาแต่ดูดชาเขียวเย็นของตัวเองพลางเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อย ๆ โดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา<o:p></o:p><o:p> </o:p>“เราถูกส่งมาช่วยรุ่นพี่ที่อาจจะกำลังถูกตามล่าโดยทั้งสายลับอเมริกาและปีศาจในตำนาน แล้วเทพเจ้าก็ส่งเรามานั่งจิบลาเต้แทนที่จะวาร์ปไปกอดคอเธอหน้าประตูบ้านเลย” เจ้าของดวงตาสีเทาเปรยขึ้นเสียงเบา แต่ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดแม้แต่น้อย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ขันประหลาด ๆ แบบที่ไม่รู้จะเรียกว่าชื่นชมในความโกลาหลหรือยอมแพ้ดี<o:p></o:p><o:p> </o:p>“อาจเป็นกลยุทธ์” เมเรซตอบเรียบ ๆ พลางหยิบหลอดใหม่มาเสียบลงในแก้วชาด้วยท่วงท่าเหมือนดีไซเนอร์กำลังสเก็ตช์ร่างชุดคอลเลกชันฤดูใบไม้ผลิ<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์หัวเราะในลำคอ เอามือดีดฝุ่นเล็ก ๆ ออกจากแขนเสื้อเชิ้ต ก่อนจะหยิบสมุดบันทึกปกหนังขึ้นมาวางบนโต๊ะ เปิดหน้าแรกที่เขาขีดเขียนรายละเอียดสั้น ๆ ไว้ด้วยหมึกสีดำ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ชื่อเป้าหมาย เคย์ล่า เฮย์เดน อดีตบรรณารักษ์รัฐสภาคนที่ 14 ปัจจุบันหลบหนีการจับกุมขององค์กรไม่ทราบชื่อ หลบซ่อนอยู่ในเมืองริชมอนด์ ซึ่งมีการเคลื่อนไหวผิดปกติจากทั้งสายลับและอสุรกาย<o:p></o:p><o:p> </o:p>คำสั่งคือ เข้าหาตัวเป้าหมายโดยไม่เป็นจุดสนใจ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ข้อห้าม: ไม่ให้เกิดเหตุรุนแรงจนกว่าจะหลีกเลี่ยงไม่ได้<o:p></o:p><o:p> </o:p>ข้อควรระวัง: ต้องระวังอย่าประมาท อย่าเปิดเผยข้อมูลให้ใคร<o:p></o:p><o:p> </o:p>เขายิ้มบางอย่างเอื่อยเฉื่อยขณะพลิกหน้าถัดไป มันเป็นแผนที่ของเมืองริชมอนด์พร้อมรอยปากกาสีแดงที่ขีดวงไว้ตรงบริเวณชานเมืองตะวันออก<o:p></o:p><o:p> </o:p>“ฉันว่าเราเริ่มที่นี่ก่อนคืนนี้” ชายหนุ่มเจ้าของสมุดบันทึกเงยหน้าขึ้นมา เหลือบตามองเมเรซที่ยังคงเล่นโทรศัพท์เหมือนเบื่อโลก<o:p></o:p><o:p> </o:p>“แถวนี้เต็มไปด้วยพวกปลอมตัวดีเกินมนุษย์ธรรมดา” เมเรซตอบโดยไม่ละสายตา “มีผู้ชายอายุห้าสิบใส่เสื้อฮู้ด เล่นเกมมือถือในร้านเบเกอรี่นั่นมา 2 ชั่วโมงแล้วโดยไม่ขยับตัวเลยสักนิด น่าสงสัยกว่าคุกกี้รสทูน่า”<o:p></o:p><o:p> </o:p>“หืม คุกกี้รสทูน่านี่ฟังดูอันตรายกว่าพวกอสุรกายอีกนะ” เจ้าของประโยคนั้นพูดพลางวางแก้วลาเต้ลงเบา ๆ แล้วหันไปมองหน้าต่างที่สะท้อนเงาของผู้คนภายนอก<o:p></o:p><o:p> </o:p>ฝั่งถนนตรงข้ามมีชายในชุดสูทสีกรมเดินผ่านหน้าร้าน เขาแสร้งอ่านหนังสือพิมพ์แต่กลับถือมันกลับหัว มือซ้ายถือกาแฟที่ไม่มีไอน้ำร้อนลอยออกมาแม้จะเป็นแก้วร้อนเสียด้วยซ้ำ<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์ขยับแว่นตากันแดดลงมาคลุมดวงตาสีเทา แล้วหันไปพึมพำกับคนฝั่งตรงข้ามว่า “นายเห็นไหม ชายชุดสูทที่สามจากซ้าย พวกนั้นดูเป็นสายลับจริง ๆ มากกว่านักท่องเที่ยวหรือเจ้าหน้าที่ตรวจส้วม”<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมเรซเหลือบตาไปก่อนจะพูดว่า “เสื้อสูทตัดเย็บจากผ้าแคนวาสลายซาตินฝรั่งเศส รุ่นหายาก ราคาหลายพันเหรียญ ดื่มกาแฟแบบไม่แตะปากแก้ว...อืม สายลับจริงหรือเศรษฐีคลั่งแฟชั่นก็ยังไม่แน่ใจ”<o:p></o:p><o:p> </o:p>“ก็ถือว่าอันตรายทั้งคู่นั่นแหละ” ผู้พูดวางสมุดลงแล้วหันกลับมาโฟกัสที่การวางแผนต่อ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ระหว่างนั้นประตูร้านเปิดออกอย่างเบา เสียงกระดิ่งกระทบกันดังกริ่งเบา ๆ หญิงสาววัยกลางคนในชุดกางเกงสแล็กสีเทากับเสื้อยืดสีเข้มเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าถือเล็ก ๆ ที่ไม่เข้ากับเสื้อผ้าเลยแม้แต่นิด มันดูธรรมดาจนผิดปกติ และสิ่งที่ผิดธรรมชาติกว่านั้นคือท่าทางเดินที่เบาราวกับไม่ได้เหยียบพื้นจริง ๆ<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมเรซเหลือบตาให้ เขาไม่พูดอะไรแต่วางแก้วชาเขียวลงช้า ๆ นิ้วเรียวยาวแตะปลายโชคเกอร์ราวกับส่งสัญญาณ ซึ่งคนตรงข้ามก็เข้าใจทันทีโดยไม่ต้องพูดออกมา<o:p></o:p><o:p> </o:p>"เธออาจเป็นหนึ่งในพวกนั้น"<o:p> </o:p>เขาเหลือบไปมองหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง ทันใดนั้น เมเรซก็ย่นคิ้ว ไม่ใช่เพราะรำคาญ แต่เพราะเขารับรู้ถึงเจตนาบางอย่างที่แผ่ออกมาจากผู้หญิงคนนั้น<o:p></o:p><o:p> </o:p>“เธอรู้ตัวแล้ว ว่าเรามองอยู่” เขาพูดเรียบ ๆ น้ำเสียงราวกระซิบแต่เพียงพอให้คนร่วมโต๊ะได้ยิน ดวงตาข้างขวาที่เป็นสีเทาเข้มขึ้นเรื่อย ๆ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีหม่นเทาเก็บสมุดลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว หยิบแว่นตาอีกอันออกมาสวมแทน แล้วพูดขึ้นมาเหมือนชวนคุยกันเล่น ๆ ว่า “งั้นไปจ่ายเงินแล้วเปลี่ยนร้านกันดีกว่า ฉันว่าร้านต่อไปน่าจะมีเค้กดีกว่า”<o:p></o:p><o:p> </o:p>พวกเขาทั้งสองลุกขึ้นจากโต๊ะโดยที่ไม่มีใครหันหลังให้ทางประตูเลยแม้แต่วินาทีเดียว ก่อนจะเดินออกไปราวกับเป็นเพียงชายหนุ่มสองคนที่ออกมาเดินเล่นใต้แสงแดดที่ไม่มีวันลับขอบฟ้า<o:p></o:p><o:p> </o:p>ความจริงคือพวกเขาเพิ่งเลี่ยงการปะทะกับคนที่อาจจะเป็นสายลับที่แฝงตัวมาอย่างแนบเนียน โดยไม่จำเป็นต้องชักหอกหรือทำอะไรให้มันเว่อร์วัง<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>แม้ว่าการจิบลาเต้ไปพร้อม ๆ กับวิเคราะห์การจารกรรมระดับประเทศอาจจะดูไม่ใช่งานในฝันของใครสักคน แต่สำหรับเขาแล้ว มันก็คล้ายกับการดูภาพยนตร์สนุก ๆ ที่คุณไม่มีวันรู้ว่าฉากถัดไปจะเจออะไร<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>พวกเขาเดินออกจากร้านคาเฟ่โดยไม่รีบร้อน ท่ามกลางเมืองที่เหมือนกำลังซ่อนห้วงลมหายใจของบางสิ่งบางอย่างไว้ใต้ท้องถนน แสงแดดยังทอประกายสะท้อนกระจกตึกแถวที่เรียงตัวกันเป็นแนว แต่ในสายตาคูเปอร์ ทุกเงามืดระหว่างซอกตึกนั้นอาจเป็นจุดที่ใครสักคนกำลังเฝ้าสังเกตอยู่ก็ได้ เขาขยับคอเสื้อเชิ้ตเล็กน้อย เหมือนกับว่ามันช่วยจัดสมาธิให้มั่นคงขึ้น<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>“ตามที่เราวางแผนกันไว้” คูเปอร์เปิดบทสนทนาในขณะที่ยังไม่หยุดเดิน น้ำเสียงของเขาเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน ไม่หลุดรอดไปยังไมโครโฟนล่องหนที่พวกสายลับรักอาจจะติดไว้ใต้กระถางต้นไม้ มือหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมหยิบมือถือเดดาลัส ที่กำลังเปิดภาพของหญิงชราผมสีดำ ภาพถ่ายของเคย์ล่า เฮย์เดน<o:p></o:p><o:p> </o:p>“เราจะแยกกันไปสืบหาเบาะแสบริเวณรอบ ๆ นี้ นายตรวจตามแนวถนนฝั่งตลาด ฉันจะขึ้นด้านบน แล้วใช้วิธีของฉันจัดการ... ถ้าเทพีอะธีน่าพาเรามาที่นี่จริง ก็แปลว่าเคย์ล่าต้องอยู่ไม่ไกลเกินระยะปาหิน…แบบคนขว้างเก่ง”<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>เมเรซเหลือบตามองภาพนั้นก่อนจะเปล่งเสียงในระดับที่คนทั่วไปคงคิดว่าเขากำลังตำหนิแบรนด์เสื้อผ้าสักตัว "หวังว่าแม่นั่นจะไม่ตัดผมเปลี่ยนลุคไปเป็นสไตล์พังก์นะ ไม่งั้นฉันจะไม่ให้อภัยเลยจริงๆ"<o:p></o:p><o:p> </o:p>"แค่เธอยังไม่ปลอมตัวเป็นกระถางต้นไม้หลบอยู่ในสวนหน้าบ้านก็บุญแล้ว" ชายหนุ่มหัวเราะน้อย ๆ ในลำคอ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอันเต็มไปด้วยเมฆโปร่งที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ทว่าในแววตาสีเทาคู่นั้นกลับฉายแววของแผนการที่ซ่อนอยู่<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมเรซยักไหล่เบา ๆ มือเรียวยกแว่นกันแดดขึ้นเหน็บบนผมโดยไม่กลัวจะเสียทรง ก่อนจะตอบด้วยเสียงเรียบแต่มีน้ำหนัก “อย่าให้ฉันต้องมารับซากนายนะ”<o:p></o:p><o:p> </o:p>“ถ้านายเห็นฝูงนกฮูกบินวนเหมือนงานแฟชั่นโชว์กลางฟ้า นั่นแปลว่าฉันยังไม่ตายแน่” คนพูดยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยอย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินลัดเลาะเข้าซอยข้างตึกแถวที่มีผนังปูนแตกร้าวกับป้ายโฆษณาที่หลุดห้อยแอ่นอยู่ปลายมุม<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครตามหลัง คูเปอร์จึงหยุดอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ริมลานร้าง เขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนกิ่งไม้ที่ขดตัวซับซ้อนเหมือนใยสมองมนุษย์ จากนั้นก็ผิวปากเบา ๆ และทันทีที่เสียงนั้นจบลง ฝูงนกฮูกก็ปรากฏตัวขึ้นจากเงาไม้ ร่อนลงมาเงียบเชียบราวกับภาพฝันกลางวัน<o:p></o:p><o:p> </o:p>เจ้าสัตว์ปีกเงียบสงบเหล่านี้มีหลากหลายขนาด บ้างเล็กเท่าแก้วกาแฟ บ้างใหญ่เกือบเท่าแมวบ้าน แต่ทุกตัวล้วนมีดวงตาคมกริบที่สะท้อนแสงจ้า พวกมันล้อมวงบนกิ่งไม้ ขอบรั้ว และหลังคารถบรรทุกร้างอย่างพร้อมเพรียงราวกับรอคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา<o:p></o:p><o:p> </o:p>“หวัดดีพวก” คูเปอร์ส่งเสียงทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง “วันนี้ฉันมีภารกิจให้ช่วยหน่อย...เคย์ล่า เฮย์เดน จำชื่อไว้นะ ดูรูปให้ดี”<o:p></o:p><o:p> </o:p>เขาหยิบมือถือขึ้นมาเปิดภาพหญิงชราในชุดสูทเรียบร้อย ใบหน้าเรียบเฉียบคม ดวงตาซ่อนแววเจ้าเล่ห์เหมือนคนที่อ่านหนังสือมาเกินหมื่นเล่ม และกำลังจะปิดเล่มที่หมื่นหนึ่ง<o:p></o:p><o:p> </o:p>“เธออยู่แถวนี้แน่ พวกนายแยกกันบิน สำรวจทุกจุดในรัศมีสามกิโล ถ้าเจอ...บินวนเป็นรูปแปดให้ฉันรู้ โอเคนะ” ชายหนุ่มยกคิ้วอย่างคาดหวัง<o:p></o:p><o:p> </o:p>เหล่านกฮูกเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ตัวหนึ่งจะพยักหน้าช้า ๆ ซึ่งดูน่าประหลาดเพราะมันแฝงแววเข้าใจในแบบที่นกทั่วไปไม่ควรจะมี นกฮูกตัวหนึ่งส่งเสียง ‘ฮู้’ ขึ้นมาอย่างน่าเอ็นดู อีกตัวสะบัดปีกจนขนนุ่มปลิวร่วงลงมาแผ่วเบา แล้วพวกมันก็แยกย้ายกันออกไปอย่างคล่องแคล่ว บางตัวโฉบลงไปใกล้ตลาด บางตัวบินเหนือถนน บางตัวก็หายเข้าไปในร่มเงาของอาคารสูง จากนั้นฝูงนกก็ทะยานขึ้นฟ้าอย่างเงียบกริบ ละลายหายเข้าไปในแสงแดดที่ไม่มีวันลับขอบฟ้า<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p>เมื่อเหล่าสหายมีขนบินออกไปแล้ว คูเปอร์ก็ก้าวเข้าไปหลังตึกที่มีเงาพอจะหลบมุมแสงได้ เขาหลับตา สูดลมหายใจลึก แล้วปล่อยให้พลังไหลผ่านร่างกาย<o:p></o:p><o:p> </o:p>ร่างของเขาเริ่มเปลี่ยน ดวงตาสีเทากลายเป็นทรงกลมเล็ก ขอบทองละเอียด ผิวหนังกลายเป็นขนปุกปุยสีน้ำตาลเข้มที่ไล่เฉดอย่างสมบูรณ์แบบ ปีกกว้างแผ่จากแผ่นหลัง ร่างทั้งร่างค่อย ๆ หดเล็กลงจนนกฮูกตัวใหญ่ตัวหนึ่งร่อนลงแทนที่ชายหนุ่ม<o:p></o:p><o:p> </o:p>เจ้านกฮูกหมุนคอครึ่งรอบแล้วเริ่มบินขึ้นฟ้า ปีกมันกระพือเบา ๆ ในจังหวะมั่นคง แววตาคมไล่มองตามแนวตึก ถนนเล็ก ซอกอาคาร และระเบียงที่รกเรื้อด้วยของเก่า ทุกจุดคือข้อมูล ทุกลมหายใจคือสมรภูมิ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ในขณะเดียวกัน เมเรซเดินเลี้ยวเข้าตรอกใกล้ ๆ ตลาดของเก่า เขาไม่ได้แปลงร่างเป็นสัตว์บินเหมือนอีกคน แต่ร่างกายเขากลับเปลี่ยนสภาพเป็นวัตถุกลืนไปกับกำแพงอิฐด้านหนึ่ง เหมือนร่างนั้นค่อย ๆ ถูกดูดกลืนกับภาพวาดแบบกราฟฟิตีธรรมดา ๆ ที่ไม่มีใครสังเกตเห็น<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมื่อสายตาของทุกคนผ่านเลยเขาไปอย่างไม่ไยดี เมเรซจึงเริ่มเคลื่อนไหวผ่านผนังอย่างช้า ๆ เปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นแมวสีเทาที่กระโดดออกมาจากหลังถังขยะแล้วเดินด้วยท่วงท่าราวกับเป็นเจ้าเมืองตัวจิ๋ว<o:p></o:p><o:p> </o:p>เขาหยุดชะงักใต้รถคันหนึ่งที่จอดทิ้งไว้ พลางชะเง้อมองชายสองคนในชุดลำลองที่กำลังพูดคุยกันเบา ๆ ทั้งคู่สวมหมวกแก๊ป มีหูฟังแบบสายโทรศัพท์ติดที่คอเสื้อ และที่ชัดเจนที่สุดคือ...พวกเขาไม่มีเงา<o:p></o:p><o:p> </o:p>บุตรแห่งความรักพึมพำกับตัวเองในใจว่านั่นอาจจะไม่ใช่สายลับธรรมดา และอาจจะไม่ใช่มนุษย์เลยด้วยซ้ำ แมวสีเทากระโจนขึ้นไปบนถังขยะแล้ววิ่งขึ้นหลังคาแถวตึกด้านหลัง จากนั้นแปลงร่างเป็นกระถางต้นไม้หนึ่งใบ...ชนิดที่ใครเห็นก็จะรู้สึกแค่ว่ามันดูแปลกดี แต่ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะหยุดมองนานนัก<o:p></o:p><o:p> </o:p>มีคนหนึ่งหันมามองพอดี ดวงตาสีน้ำเงินเข้มแทบจะไร้แวว เขาหยุดนิ่งครู่หนึ่ง เหมือนกำลังใช้บางอย่างตรวจสอบความผิดปกติ แต่ไม่พบอะไร ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็หันกลับไปพูดกับคู่หูแล้วเดินจากไปพร้อมเสียงฝีเท้าที่กดเบาแต่มีน้ำหนักบนพื้นปูน<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมเรซยังคงนิ่งอยู่ในสภาพกระถางต้นไม้บนขอบหน้าต่าง คิดว่าบางทีเขาอาจจะได้ตำแหน่งพรางตัวแห่งปีไปครอง<o:p></o:p><o:p> </o:p>ในขณะที่อีกฟากหนึ่งบนฟ้าสูง คูเปอร์ในร่างนกฮูกบินโฉบผ่านแถวห้องสมุดเก่าที่มีหลังคาสังกะสีขึ้นสนิม สายตาคมกริบของเขาสแกนผ่านช่องหน้าต่างทุกบาน แต่เขายังไม่พบร่องรอยที่พอจะรู้ได้ว่า เคย์ล่านั่นอยู่ที่ใด<o:p></o:p><o:p> </o:p>.<o:p></o:p><o:p> </o:p>.<o:p></o:p><o:p> </o:p>.<o:p></o:p><o:p> </o:p>ร่างนกฮูกสีน้ำตาลหายไปในชั่ววินาที กลับกลายเป็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยืนอยู่กลางตรอกเงียบสงัด คูเปอร์ใช้ฝ่ามือพยุงตัวเองพิงกำแพงปูน รู้สึกถึงแรงดันภายในกล้ามเนื้อที่เกร็งแน่นราวกับวิ่งมาราธอนมาสามสนามติดกัน การแปลงร่างอาจเป็นความสามารถที่เขาภูมิใจที่สุด แต่มันก็แลกกับการสูญเสียพลังงานมหาศาล และทุกครั้งที่คืนร่างก็เหมือนลมหายใจจะขาดไปครึ่งหนึ่ง<o:p></o:p><o:p> </o:p>ชายหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อย ปล่อยให้สายลมกลางเมืองพัดผ่านเส้นผมสีน้ำตาลที่ยังมีเหงื่อชื้นเล็ก ๆ พลางสูดหายใจลึกเพื่อเรียกสมาธิกลับคืน แต่ความเงียบของตรอกนั้นกลับสั่นสะเทือนเพราะเสียงแหวกอากาศที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่ให้ตั้งตัว<o:p></o:p><o:p> </o:p>สัญชาตญาณอันแหลมคมสั่งให้เขาก้าวถอยพร้อมหมุนตัวหลบในเสี้ยววินาที ลูกธนูสีดำที่มีปลายแหลมยาวเฉียดหน้าของคูเปอร์ไปจนได้ยินเสียงลมเสียดข้างแก้ม ก่อนจะปักลงบนผนังด้านหลังจนเกิดเสียงกระแทกแหลม<o:p></o:p><o:p> </o:p>“จริงสิ...นี่ไม่ใช่เมืองที่ปลอดภัยขนาดนั้น” เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ดวงตาสีเทาเหลือบมองไปยังทิศที่ลูกศรถูกปล่อยออกมา<o:p></o:p><o:p> </o:p>ร่างของสิ่งมีชีวิตครึ่งคนครึ่งม้าปรากฏชัดขึ้น มันเป็นเซนทอร์ขนสีน้ำตาลเข้ม หัวไหล่หนาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นเก่า ร่างกายแข็งแรงจนเห็นเส้นกล้ามเนื้อเรียงเป็นมัด มือหนึ่งจับคันธนูไม้ดำที่ดูเหมือนสร้างขึ้นจากไม้โบราณอาบมนตร์ร้าย ดวงตาของมันแฝงความกราดเกรี้ยวชวนให้รับรู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่ฝ่ายที่มาเจรจาสงบแน่นอน<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์กัดฟันนิด ๆ เรียกหอกสัมฤทธิ์ออกจากแหวนดาราจรัส ปลายนิ้วแตะวงแหวนแล้วมันก็ปรากฏมีหอกยาวสีทองแดงเรืองแสงอ่อน ๆ ยามต้องแสง ออกมา<o:p> </o:p>“อยากคุยดี ๆ ก็เลือกวิธีผิดแล้วล่ะเพื่อน” เสียงของเขาราบเรียบแต่แฝงรอยขันขัน<o:p></o:p><o:p> </o:p>เซนทอร์ตอบกลับด้วยการเล็งคันธนูตรงมาที่เขาอีกครั้ง<o:p></o:p><o:p> </o:p>ชายหนุ่มวิ่งหลบไปด้านข้างพร้อมกับปักหอกลงพื้นเพื่อใช้แรงเหวี่ยงตัวออกจากแนววิถีลูกศร ธนูดอกต่อไปพุ่งเฉียดปลายรองเท้าหนังของเขาไปเพียงปลายนิ้วมือ เสียงมันกระแทกพื้นคอนกรีตดังเปรี้ยงจนเศษปูนกระเด็น<o:p></o:p><o:p> </o:p>“เล่นธนูนี่มันโกงไปหน่อยไหม” เขาตะโกนขึ้นมา ก่อนจะหมุนหอกในมืออย่างคล่องแคล่ว<o:p></o:p><o:p> </o:p>เมื่อเขาสบจังหวะจึงเหวี่ยงหอกใส่โครงเหล็กเสาไฟด้านข้าง เสียงกระแทกดังสนั่น เศษสนิมหล่นใส่พื้นถนนจนเป็นเสียงลั่นที่ดึงความสนใจของเซนทอร์ชั่ววินาที<o:p></o:p><o:p> </o:p>นั่นคือเวลาที่เขาพุ่งเข้าใกล้ คูเปอร์กระโดดขึ้นจากพื้นโดยใช้ปลายหอกเป็นแรงยัน เขาเหยียบกำแพงตึกข้าง ๆ เพื่อเร่งความเร็ว ก่อนจะฟาดปลายหอกเฉียดไหล่ของคู่ต่อสู้จนมันต้องถอยม้ากลับอย่างฉับพลัน แต่เซนทอร์นั้นก็ไม่ธรรมดา มันหันตัวอย่างรวดเร็ว ยิงลูกธนูสวนขึ้นมาจนคูเปอร์ต้องทิ้งตัวลงพื้นแล้วหมุนตัวหลบอีกครั้ง<o:p></o:p><o:p> </o:p>เสียงธนูแหวกอากาศเป็นระลอก เขาไม่มีเวลาจะเล่นสวยนัก มือกระชับหอกก่อนพุ่งตรงเข้าหา มันเป็นการพนันระหว่างความเร็วของเขากับความแม่นยำของคู่ต่อสู้<o:p></o:p><o:p> </o:p>“ถ้าแพ้นี่คงจะดูโง่สิ้นดี” ชายหนุ่มพึมพำแล้วพุ่งตัวต่ำอย่างรวดเร็ว<o:p></o:p><o:p> </o:p>เซนทอร์ปล่อยลูกศรทันที แต่คูเปอร์หมุนหอกขึ้นขวางในแนวเฉียงจนโลหะสัมฤทธิ์กระแทกกับปลายธนู เสียงโลหะเสียดสีก้องเหมือนเสียงระฆัง เขาใช้จังหวะนั้นดันตัวขึ้นด้านข้างและฟาดปลายหอกไปยังแขนของเซนทอร์จนมันสะดุ้ง คันธนูแทบหลุดมือ<o:p></o:p><o:p> </o:p>ร่างม้าของมันเตะพื้นจนฝุ่นฟุ้ง มันคำรามด้วยเสียงต่ำ คูเปอร์ใช้จังหวะที่มันเสียหลักหมุนหอกฟันอากาศใส่ขาท่อนหน้า แม้จะไม่ได้ทำร้ายมากแต่ก็พอให้มันถอยห่างออก<o:p></o:p><o:p> </o:p>“อยากลองคุยดี ๆ ไหม ยังทันอยู่นะ” เสียงของเขาก้องไปในตรอก แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือสายตาโกรธเกรี้ยวและลูกธนูอีกดอก<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์กัดฟันวิ่งบิดตัวเลี่ยง และใช้หอกแทงกระแทกพื้นสร้างแรงเหวี่ยงให้ร่างพุ่งไปประชิด ระยะนี้ไม่เหลือโอกาสให้เซนทอร์ยิงได้ถนัด เขาหมุนหอกฟาดอย่างต่อเนื่องราวกับการเต้นรำ เสียงปลายโลหะปะทะคันธนูไม้เกิดประกายถี่<o:p> </o:p>การต่อสู้กินเวลานานกว่าที่คิด ทั้งสองแลกจังหวะรุกและรับกันหลายรอบ <o:p> </o:p>เซนทอร์คำรามก้อง เสียงกระแทกกับผนังตึกใกล้ ๆ ทำให้ชาวเมืองแถวนั้นชะงักไปชั่วครู่ แต่ด้วยหมอกมายาที่ปกคลุมการรับรู้ ผู้คนอาจเห็นเขากำลังใช้ท่อแป๊บไล่ฟาดนักเลงร่างใหญ่แทน ซึ่งถ้าให้เลือก คูเปอร์ก็ไม่อยากเป็นไฮไลท์ในคลิปไวรัลบนอินเตอร์เน็ตแน่ ๆ<o:p></o:p><o:p> </o:p>เซนทอร์ยกธนูขึ้นเล็งอีกครั้ง ดวงตาคมวาวด้วยความมั่นใจ ทว่าคราวนี้ชายหนุ่มกลับตัดสินใจสวนในจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายปล่อยสายธนู เขาก้มหลบต่ำให้ลูกศรเฉียดเหนือศีรษะ ปลายหอกของเขากระแทกเข้ากับขาหน้าของเซนทอร์อย่างแรง<o:p></o:p><o:p> </o:p>มันร้องลั่นด้วยความเจ็บ ดวงตาที่เคยแฝงความมั่นใจเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว มันตวัดขาหน้าหมายจะกระแทกเขาให้ล้ม แต่คูเปอร์พลิกตัวหลบอย่างว่องไว มือหมุนหอกกลับแล้วพุ่งแทงตรงจุดอ่อนใต้ซี่โครง<o:p></o:p><o:p> </o:p>เสียงเหล็กเสียดกับเนื้อดังลึก เซนทอร์คำรามก้องสะบัดตัวแรงจนเขาเกือบปลิวไปกระแทกกำแพง แต่ชายหนุ่มยังเกาะด้ามหอกแน่น เขาหมุนตัวอาศัยแรงสะบัดนั้นเป็นแรงเหวี่ยง ตวัดหอกไปที่คอของมันด้วยจังหวะเฉียบขาด<o:p></o:p><o:p> </o:p>ร่างใหญ่สะดุ้งเฮือก ก่อนที่ทุกสิ่งจะเงียบลง เซนทอร์ทรุดตัวลงช้า ๆ ดวงตาดับแสง มันสลายกลายเป็นฝุ่นละอองสีทองระยิบระยับ ล่องลอยกระจายไปกับสายลม<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์ยืนนิ่ง สูดลมหายใจลึก หยดเหงื่อผสมฝุ่นละอองเกาะอยู่บนหน้าผาก  ก่อนยกมือเช็ดคราบเลือดที่ปากแผลเล็กบนแก้ม<o:p></o:p><o:p> </o:p>คูเปอร์ควงหอกแล้วเรียกมันกลับเข้าสู่แหวนดาราจรัส พลางก้มหน้ามองร่องรอยการต่อสู้ที่กระจายอยู่รอบตัว รู้ดีว่าการต่อสู้นี้อาจจะไปกระตุ้นสายลับหรืออสุรกายตัวอื่นให้จับตาเพิ่มขึ้น<o:p></o:p><o:p> </o:p>เขาสะบัดผมเบา ๆ เหมือนจะปลดความเครียดออกจากบ่า ก่อนจะเดินออกจากตรอกในจังหวะที่นกฮูกตัวหนึ่งบินโฉบลงมาเกาะที่ราวเหล็กและส่งเสียงร้องทัก<o:p></o:p><o:p> </o:p>“ได้เรื่องบ้างไหมเพื่อน” เขายิ้มบาง ๆ ให้มัน “ถ้ามีอะไรก็ไปบอกเมเรซด้วย เดี๋ยวฉันจะตามไป”<o:p></o:p><o:p> </o:p>ชายหนุ่มหันหลังให้ซากลูกธนูบนพื้น เดินออกไปด้วยท่าทีที่มั่นคงกว่าเดิมพร้อมความตั้งใจจะเริ่มค้นหาเคย์ล่า เฮย์เดนต่อโดยไม่รอช้า<o:p></o:p><o:p> </o:p><o:p> <img src="static/image/hrline/43.gif" border="0" alt=""> </o:p><o:p> </o:p>สรุปสถานการณ์<o:p></o:p> -คูเปอร์และเมเรซ แยกย้ายกันออกค้นหา เคย์ล่า เฮย์เดน  <o:p></o:p> -คูเปอร์ต่อสู้กับเซนทอร์ หลักฐานการพิชิต <a href="https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=732" style="">เซนทอร์นักรบ</a> สินสงคราม กีบเซนทอร์ (เลขไบต์สุดท้าย เลขคู่) + 2 ตื่นรู้จากการพิชิตครั้งแรก </div>
</h1></div>

Cooper โพสต์ 2025-8-6 02:28:57

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Cooper เมื่อ 2025-8-6 02:35 

<meta charset="UTF-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<title>Activity Form</title>
<style>
 body {
 font-family: Arial, sans-serif;
 }
 .form-container {
 max-width: 650px;
 margin: 0 auto;
 padding: 20px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 10px;
 }
 label {
 font-weight: bold;
 margin-top: 10px;
 display: block;
 }
 input, select, textarea {
 width: 100%;
 padding: 8px;
 margin-top: 5px;
 margin-bottom: 15px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 5px;
 }
 button {
 background-color: #007BFF;
 color: #fff;
 border: none;
 padding: 10px 15px;
 border-radius: 5px;
 cursor: pointer;
 }
 button:hover {
 background-color: #0056b3;
 }
</style>

<div class="form-container">
 <h1 id="title" style="margin-top: 8px; margin-bottom: 8px; text-align: center;"><div style="margin: 0px; padding: 0px; overflow-wrap: break-word; text-align: center;"> <o:p> </o:p>22/07/2025 12.00 น. – 12.30 น.<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p> หน้าที่ 2 คูเปอร์ก้าวออกจากตรอกเงียบ ๆ
ลมหายใจที่ยังไม่ทันจะคืนความเรียบก็ถูกแทนด้วยเสียงกระพือปีกดังฟึ่บ ๆ ใกล้ศีรษะ
ดวงตาสีเทาเหลือบขึ้นไปมอง
เห็นนกฮูกตัวหนึ่งบินโฉบลงมาพร้อมเสียงร้องที่เขาคุ้นหูเกินกว่าจะเข้าใจผิด
มันคือหนึ่งในพวกคู่หูปีกขนที่เขาเพิ่งส่งไปลาดตระเวนเมื่อครู่
แต่ที่ทำให้เขาหยุดก้าวเท้ากลางถนน คือเศษกระดาษสีหม่นที่ผูกอยู่ตรงข้อเท้าของมัน<o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“เอ๊ะ...นี่นายไปแวะร้านกาแฟแล้วเจอบัตรกำนัลกลับมาเหรอ
หรือมันเป็นข่าวดีจริง ๆ” เสียงของเขาแฝงรอยยิ้มล้อเล่น
แต่มือกลับเอื้อมไปรับเศษกระดาษนั้นด้วยความระวัง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>นกฮูกกระพือปีกพลางส่งเสียงฮูกเบา ๆ
ราวกับจะบอกว่า "ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ" ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ
พลางพูดกับมันว่า “โอเค ไม่ใช่บัตรกำนัลสินะ
งั้นขอดูหน่อยว่าของดีอะไรที่นายหอบมา”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาคลี่กระดาษออก มันไม่ใช่ข้อความตรง ๆ
แต่เป็นบรรทัดสั้น ๆ ที่เขียนด้วยลายมือเรียบและคม บ่งบอกถึงความตั้งใจ
เหมือนบทกลอนที่ซ่อนรหัสไว้ในจังหวะคำ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“แสงเก่าเลือนหายใต้เพดานแก้ว<o:p></o:p>เสียงสมุดร้องไห้ไร้คนเหลียว<o:p></o:p>ประตูบานที่เจ็ดคือเส้นทาง<o:p></o:p>รอคนครองปัญญาเคียงเงาไฟ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ด้านล่างมีตัวย่อ K.H. เขียนด้วยหมึกจาง ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
พลิกกระดาษไปมาหลายครั้งเหมือนหวังว่าจะมีข้อความลับซ่อนอยู่ด้านหลัง
ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ “นี่มัน...งานถนัดของรุ่นพี่บ้านเดียวกันจริง ๆ ใช่ไหม
คำใบ้แบบนี้คิดว่าฉันจะตีความได้ในสิบวิหรือไง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขากวาดสายตาอ่านท่อนกลอนซ้ำอีกครั้ง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>แสงเก่าเลือนหาย...เพดานแก้ว...เสียงสมุดร้องไห้...
บางอย่างเริ่มเชื่อมโยงในหัว “ห้องสมุดเก่าแน่นอน” เขาพึมพำพลางจิ้มปลายกระดาษเบา
ๆ
“แต่เพดานแก้ว...เมืองนี้มีตึกที่มันดูสวยเกินไปจะพังไปพร้อมห้องสมุดร้างจริงไหมนะ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาหยิบมือถือขึ้นมาเสิร์ชข้อมูลภาพเมืองรอบ
ๆ และตึกที่เคยเป็นสถานที่สำคัญของริชมอนด์ “ประตูบานที่เจ็ดคือเส้นทาง...”
เขาพึมพำเหมือนคิดกับตัวเอง “ห้องสมุดชั้นในสุดอาจจะมีประตูมากกว่าหนึ่ง
คงต้องนับบานจริง ๆ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>นกฮูกที่เกาะอยู่บนราวเหล็กเอียงคอราวกับพยายามบอกอะไร
<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“อะไร
นายรู้รึเปล่าว่าประตูบานที่เจ็ดอยู่ไหน” เขาหัวเราะขำ ๆ
แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าพวกนกฮูกพวกนี้ฉลาดอย่างน่ากลัว
บางครั้งมันก็ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ผู้ติดตามแผนของนกพวกนี้มากกว่า<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเก็บกระดาษใส่ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต
ก่อนพูดกับนกฮูก “ไปบอกเพื่อน ๆ ว่าพวกเรามีจุดน่าสงสัยแล้ว
เดี๋ยวฉันจะตามไปเช็คเอง แต่ก่อนอื่นต้องไปรวมตัวกับเจ้าหนุ่มแฟชั่นนิสต้าก่อน
ไม่งั้นเขาคงคิดว่าฉันหายไปซื้อรองเท้าใหม่”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ชายหนุ่มพุ่งตัวออกจากตรอก ก้าวยาว ๆ
ด้วยฝีเท้าที่มั่นคง เขามุ่งหน้าไปทางจุดนัดพบกับเมเรซ
โดยระหว่างเดินก็ยังไม่หยุดคิดถึงปริศนาในกระดาษ
ความรู้สึกว่ารุ่นพี่เคย์ล่าอาจตั้งใจกำหนดเส้นทางให้พวกเขาหาทางเข้าถึงเธอแบบไม่ใช่ทางตรงเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย
ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมื่อเข้าใกล้จุดนัดพบ
คูเปอร์เปรยกับตัวเอง “ถ้าเมเรซเจอปริศนาแบบนี้
เขาอาจจะตีความว่ามันเป็นรหัสลับของงานแฟชั่นโชว์ฤดูหนาว...เดี๋ยวลองถามดูหน่อยดีกว่า”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าเบา ๆ
ด้านหลังทำให้เขาหันไปมอง
และพบกับร่างสูงผอมเพรียวของเมเรซที่ก้าวออกมาจากมุมอาคาร
ใบหน้าสวยเฉียบและแววตาสองสีจับจ้องมาที่เขาเหมือนจะถามโดยไม่ต้องพูดว่า
“เจออะไร?”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ยกเศษกระดาษขึ้นเล็กน้อย
ยิ้มพลางว่า “ได้เบาะแสแล้วล่ะ ฉันได้กระดาษนี่ใด้มาจากนกฮูกอีกที แต่นายช่วยดูทีสิ
นี่มันกลอนหรือการบ้านของใครสักคนที่หลุดมา”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาส่งกระดาษให้อีกฝ่าย
ก่อนรอฟังความคิดเห็นจากปากของเมเรซ
ซึ่งปกติแล้วจะมาพร้อมน้ำเสียงที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังสอบแฟชั่นดีไซน์รอบไฟนอลอยู่ทุกครั้ง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซหยิบกระดาษจากมือคูเปอร์อย่างระมัดระวัง
เหมือนกลัวว่ามันจะเป็นเศษผ้าโบราณจากพิพิธภัณฑ์ที่ถ้าพับผิดมุมจะมีเทพเจ้าโผล่มาสาป
เขากวาดตาอ่านกลอนนั้นช้า ๆ แล้วเงยหน้าขึ้นสบสายตาของชายหนุ่มผมน้ำตาล<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“แล้วนายคิดว่ามันหมายถึงที่ไหน”
น้ำเสียงเรียบ แต่ในแววตากลับเหมือนกำลังทดสอบความเฉียบคม<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ยักไหล่นิด ๆ
คล้ายจะยอมรับว่าตัวเองก็ยังไม่มั่นใจเต็มร้อย “ฉันเดาว่าเป็นห้องสมุดเก่า...คำว่า
เสียงสมุดร้องไห้ไร้คนเหลียว น่าจะหมายถึงหนังสือที่ถูกทิ้งจนฝุ่นจับ แต่คำว่า
เพดานแก้ว นี่สิ ฉันไม่แน่ใจเลยว่าหมายถึงที่ไหนกันแน่ ห้องสมุดในเมืองนี้มีหลายแห่ง
แต่แบบที่มีเพดานแก้วมันดูไม่ค่อยเข้ากับคำว่าร้างสักเท่าไร”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซกระตุกมุมปากเล็ก ๆ ก่อนเอ่ยขึ้น
“นายบอกว่าได้กระดาษนี้มาจากพวกนกฮูกที่นายส่งไปใช่ไหม
งั้นทำไมไม่ลองถามเจ้าตัวนั้นดูล่ะว่ามันได้มาได้ยังไง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ชะงักไปชั่วอึดใจ
ก่อนจะตบหน้าผากตัวเองเบา ๆ “จริงด้วยแฮะ ฉันนี่มันโง่เป็นพัก ๆ เลยนะ
ลืมไปว่าเจ้านกพวกนี้คุยภาษาเราได้”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ทันทีที่ผิวปากเรียก
นกฮูกตัวเดิมก็บินร่อนลงมาเกาะบนราวเหล็กใกล้ ๆ และจ้องตาเขาราวกับจะบอกว่า
นึกได้แล้วเหรอเพื่อน?<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“โอเค ขอโทษทีที่มองข้ามนาย”
คูเปอร์เอ่ยขำ ๆ ก่อนถามต่อ “เศษกระดาษนี่ นายได้มาจากที่ไหน”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เจ้านกฮูกกระพือปีกเบา ๆ ส่งเสียงทุ้ม ๆ
ที่ไม่เข้ากับตัวมัน “มีผู้หญิงคนหนึ่งในชุดคลุมดำ เธอเรียกข้าลงไปที่ถนนแถวนั้น
แล้วมอบกระดาษให้ฉัน เธอบอกแค่ให้ส่งให้ถึงเจ้า
ข้าไม่รู้หรอกว่าคนที่ชื่อเคย์ล่าอยู่ที่ไหน เพราะเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์กับเมเรซสบตากันเล็กน้อย
ชายหนุ่มผมน้ำตาลพึมพำ
“ผู้หญิงในชุดคลุมดำ...ฟังดูเป็นสัญญาณว่ารุ่นพี่เราอาจจะยังเคลื่อนไหวอยู่นอกที่ซ่อน”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“หรือไม่ก็เป็นใครสักคนที่อยากล่อเราไปติดกับดัก”
เมเรซพูดเรียบ ๆ แต่สายตาเป็นประกายวาววับ เหมือนกำลังอ่านกลยุทธ์เกมหมากรุก<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ไม่ว่าจะอันไหน
ฉันก็ไม่มีทางเลือกมากนัก” คูเปอร์บอก พลางคลี่กระดาษขึ้นอีกครั้งแล้วอ่านช้า ๆ
“ประตูบานที่เจ็ดคือเส้นทาง... หมายความว่าสถานที่นี้ต้องมีหลายประตูแน่
อาจเป็นห้องสมุดขนาดใหญ่ หรือไม่ก็สถานที่ที่มีสถาปัตยกรรมคลาสสิก
แต่เพดานแก้วนี่...มันเหมือนคำใบ้ชัด ๆ
ว่าควรหาสถานที่ที่มีโดมกระจกหรืออะไรทำนองนั้น”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนเปรยเบา ๆ
“แต่เธออาจจะไม่ได้อยู่ในสถานที่ใหญ่ขนาดนั้น
ถ้าเคย์ล่าสามารถปลอมตัวออกมาซื้อเสบียงได้ เธอคงไม่เสี่ยงกลับเข้าไปในตึกใหญ่ ๆ
ที่ถูกจับตามอง ฉันว่าพื้นที่ที่ต้องดูคงเป็นร้านเก่า ๆ
หรือโกดังร้างที่ถูกปรับให้เป็นห้องเก็บหนังสือส่วนตัวมากกว่า”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“นั่นหมายความว่านายจะตัดห้องสมุดสาธารณะใหญ่
ๆ ทิ้งสินะ” เมเรซถามพลางหมุนกระดาษระหว่างนิ้วเรียวยาว<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ใช่ มันเสี่ยงเกินไป” คูเปอร์ตอบทันควัน
“ถ้าเป็นฉันจะไม่เลือกที่ที่คนพอจำได้แน่นอน ยิ่งเธออยู่ในสถานะคนที่ถูกไล่ล่า
เธอต้องซ่อนตัวในที่ซึ่งธรรมดาจนคนไม่เหลียวมอง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาหยุดคิดชั่วอึดใจ
มือข้างหนึ่งแตะคางขณะที่สายตาเหลือบมองไปทางตึกแถวเก่า ๆ ที่เรียงกันเป็นแนวยาว
“บางที...อาจเป็นร้านหนังสือมือสองที่ใครลืมไปแล้ว หรือห้องใต้ดินของตึกเก่า
ฉันว่าเราควรเริ่มไล่สำรวจแถวโซนนี้ก่อน”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งประชดเล็ก ๆ
“ชักเริ่มมีสมองเป็นของตัวเองแล้วนี่” <o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์หัวเราะแผ่ว “ฉันก็มีนะ
แค่ไม่ได้โชว์ให้ใครเห็นบ่อย ๆ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเดินไปที่ราวเหล็กแล้วก้มหัวลงพูดกับนกฮูก
“ขอบคุณสำหรับข้อมูลมาก เพื่อน ถ้าบินต่อได้ก็ช่วยวนดูแถวตึกชั้นเดียวหรือร้านเก่า
ๆ ที่มีป้ายหนังสือด้วย ฉันจะตามเบาะแสทางนี้เอง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์หันไปทางเมเรซ
“งั้นเราไปลองสำรวจโซนโกดังเก่ากับตลาดด้านหลังละแวกนี้ก่อน นายว่าไง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ก็ไม่แย่หรอก” เมเรซยักไหล่
“ขอแค่ไม่ต้องเดินฝ่าแฟชั่นตลาดนัดฉันก็โอเค”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“งั้นไปกันเถอะ” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเอ่ย
ก่อนทั้งคู่จะเริ่มเคลื่อนไปตามซอยแคบ ๆ
โดยมีคำใบ้ในกระดาษเป็นเข็มทิศในภารกิจอันเต็มไปด้วยความไม่แน่นอนนี้<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์เดินเคียงข้างเมเรซในจังหวะก้าวสบาย
ๆ แต่สายตากลับกวาดมองไปทุกทิศทางอย่างระวัง เขาหันไปถามคนข้างตัวเสียงต่ำว่า
“ตอนนายออกสำรวจข้างล่าง เจออะไรบ้าง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเหลือบมองเขาเพียงแวบหนึ่งก่อนตอบเสียงเรียบ
“เมืองนี้เต็มไปด้วยคนที่ดูผิดปกติ ฉันเจอกลุ่มคนแต่งตัวธรรมดา
แต่เดินด้วยจังหวะที่เป็นระเบียบราวกับหน่วยฝึกยุทธวิธี
แถมบางคนยังมองตามสายตาฉันราวกับจะวัดใจกัน
แต่ฉันยังไม่แน่ใจว่าเป็นสายลับหรืออสูรกาย”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์พยักหน้าเบา ๆ ไม่ได้พูดแทรก
จนกระทั่งเมเรซกล่าวต่อ “ที่แย่กว่าคือทางที่เรากำลังจะไป
ก็มีคนลักษณะนี้อยู่ด้วยเหมือนกัน นายควรระวังตัวให้มาก อย่าทำตัวโดดเด่น
หรือคิดจะเล่นมุขอะไรที่เรียกร้องความสนใจเข้าใจไหม”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“เล่นมุขเนี่ยนะ ฉันดูเป็นคนแบบนั้นเหรอ”
คูเปอร์ส่งยิ้มเอื่อย  พลางยักไหล่ “โอเค ๆ นายเป็นคนจริงจังแบบนี้ก็ดี
จะได้คุมสมดุลกันหน่อย”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซไม่ได้ตอบ
เพียงแค่ก้าวเดินต่อโดยไม่หันมามอง
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลจึงยอมเก็บคำพูดไว้แล้วปล่อยให้ความคิดในหัวเดินตามบทกลอนที่เขายังไม่เข้าใจ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“แสงเก่าเลือนหายใต้เพดานแก้ว
เสียงสมุดร้องไห้...” คูเปอร์พึมพำกับตัวเองเบา ๆ
เหมือนต้องการสะกดคำเหล่านั้นให้ติดอยู่ในหัว
เขาพยายามนึกถึงสถานที่ในริชมอนด์ที่อาจมีเพดานแก้วหรือโครงสร้างแบบนั้นอยู่
แต่ก็ติดปัญหาว่าห้องสมุดส่วนใหญ่ในเมืองนี้เป็นอาคารอิฐหรือคอนกรีต
ไม่ใช่สถาปัตยกรรมแก้วใส<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ทั้งคู่เดินผ่านฟุตบาทที่เต็มไปด้วยร้านขายของเก่าและผู้คนสัญจรไปมา
ริมทางมีนักดนตรีเปิดหมวกเล่นกีตาร์อยู่
เพลงที่เล่นเป็นทำนองแจ๊สเก่าที่ให้บรรยากาศขมุกขมัว คูเปอร์หยุดก้าวเพียงชั่วครู่
เหมือนจะดึงสมาธิกลับมา ก่อนจะเดินต่อ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังงมเข็มในมหาสมุทรจริง
ๆ การหาคนคนเดียวในเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
ไหนจะพวกสายลับที่ตามหาเคย์ล่าอยู่ด้วย ใครจะเจอเธอก่อนกัน...เขาไม่อาจเดาได้<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“นายคิดว่าเธออยู่ที่ไหน”
เมเรซถามขึ้นกะทันหัน น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความสนใจ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ขยับคอเสื้อเหมือนกำลังคิดหาคำตอบ
“ฉันยังไม่แน่ใจ คำใบ้ในกลอนน่าจะเกี่ยวกับสถานที่ที่เงียบและถูกลืม
แต่เพดานแก้วนี่สิ ฉันพยายามเชื่อมโยงแล้วก็ยังไม่เห็นภาพ
อาจเป็นโกดังที่ถูกปรับปรุง หรือร้านหนังสือเก่า...”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาชะงักเล็กน้อย
เหมือนอะไรบางอย่างแล่นวาบขึ้นมาในหัว “...ร้านหนังสือเก่า
ที่อยู่ข้างสถานีรถไฟฉันเห็นว่าร้านตรงนั้นทำหลังคาด้วยกระจกน่าจะเพื่อให้แสงลอดเข้าไปในนั้นได้
หรือมันอาจจะใช่ที่นั่น”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ร้านหนังสือริมสถานีรถไฟ?”
เมเรซเลิกคิ้ว ดวงตาสีชมพูและสีเทาเหลือบมองเขาอย่างประเมิน “ฟังดูเป็นไปได้
แต่แถวนั้นฉันเห็นพวกน่าสงสัยอยู่สองสามคน”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ดี
เราจะได้ทดสอบว่าสัญชาตญาณเราถูกหรือเปล่า” คูเปอร์เอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงรอยมั่นใจ
แม้ในใจเขาจะรู้ดีว่ามันอาจเสี่ยง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ขณะเดินต่อ
คูเปอร์ยังไม่หยุดคิดคำกลอนนั้น “เสียงสมุดร้องไห้ไร้คนเหลียว”
มันเหมือนสื่อถึงหนังสือที่ถูกทิ้งไว้ในที่ที่ไม่มีคนไปอ่าน
หรือห้องสมุดส่วนตัวที่ร้างผู้คน “ประตูบานที่เจ็ด”
ทำให้เขาเริ่มนับจำนวนร้านเก่าที่มีหลายทางเข้าออก เพราะสถานที่แบบนี้ไม่ใช่ทุกแห่งที่จะมีประตูมากกว่าหนึ่ง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเหลือบตามองเมเรซซึ่งกำลังเดินอย่างไม่รีบร้อน
ร่างสูงผอมเพรียวแต่แฝงความสง่าของคนที่พร้อมจะแปลงร่างหนีหรือหลบซ่อนได้ทุกเมื่อ
“นายว่าถ้ารุ่นพี่ปลอมตัวออกมาจริง เธออาจซ่อนตัวอยู่ที่พวกเราไม่คาดคิดเลยไหม
แบบคาเฟ่เก่าหรือห้องเช่าในอาคารธรรมดา”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“อาจเป็นไปได้
ถ้าเธอฉลาดพอจะหนีพวกนั้นมาได้ตั้งหลายสัปดาห์
การหาที่ซ่อนที่ธรรมดาที่สุดน่าจะปลอดภัยกว่า” เมเรซตอบนิ่ง ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ครุ่นคิดตามคำพูดนั้น
เขารู้ดีว่าการซ่อนตัวในความธรรมดาเป็นยุทธวิธีที่ใช้ได้ผลเสมอ
เพราะคนมักจะมองข้ามสิ่งที่ดูไม่เด่น แต่ปัญหาคือ...ที่ธรรมดามีเยอะเกินไป<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>พวกเขาเดินต่อท่ามกลางเสียงรถและผู้คน
ราวกับทุกสิ่งรอบตัวกำลังซ่อนบางอย่างไว้ใต้ความวุ่นวาย
เขาตัดสินใจว่าเมื่อไปถึงแถวสถานีรถไฟ จะลองเดินสำรวจร้านหนังสือเก่านั้น
และบางทีอาจต้องให้นกฮูกบินวนอีกครั้งเพื่อจับตาสถานที่ที่ซ่อนอยู่ในมุมสายตาของมนุษย์ทั่วไป<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“เรายังไม่ควรรีบร้อนมากเกินไป”
คูเปอร์พึมพำเบา ๆ ขณะก้าวลงทางเท้าตรงหัวมุมถนน “ฉันว่าแค่ระวังไม่ให้ใครตามหลัง
ก็ถือว่าเรานำอยู่หนึ่งก้าวแล้ว”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซปรายตามองเขานิด ๆ ก่อนตอบ
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เสียงผิวปาก
ดังขึ้นจากริมฝีปากของบุตรแห่งอะธีน่า
เขาส่งสัญญาณเรียกนกฮูกคู่หูของตนมาอีกครั้งเพื่อให้มันบินสำรวจเส้นทางข้างหน้า
โดยในใจคูเปอร์ยังคงทบทวนกลอนนั้นซ้ำ ๆ
เหมือนพยายามต่อจิ๊กซอว์ที่เหลือเพียงไม่กี่ชิ้นแต่ยังไม่ลงตัว<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>.<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>.<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>.<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>22/07/2025 13.00 น. <o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เสียงฝีเท้าของคนสองคนดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอเมื่อทั้งคู่เดินเข้าสู่บริเวณสถานีรถไฟเก่าของเมืองริชมอนด์
สถานีนี้ไม่ได้ใหญ่โตโอ่อ่าเหมือนสถานีในเมืองหลวง
แต่มีเสน่ห์ในแบบอาคารอิฐสีแดงเข้มกับป้ายเก่าที่สลักชื่อสถานีด้วยอักษรซีดจาง
ราวกับเวลาหยุดนิ่งไว้ตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีก่อน<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ก้าวไปข้างหน้าพร้อมเหลือบสายตามองรอบ
ๆ ฝูงชนที่เดินผ่านหน้าสถานี มีนักท่องเที่ยวอยู่บ้าง
แต่สายตาของเขาก็สะดุดกับชายคนหนึ่งที่ยืนพิงเสาเหมือนไม่ได้รอรถไฟจริง ๆ
สายตาของคนคนนั้นจับตามาที่พวกเขาแวบเดียวก่อนหันกลับไป
คูเปอร์ไม่แสดงท่าทีสงสัยให้เห็น แต่กลับเอ่ยกับเมเรซเสียงเบา
“ถ้ามีคนมองแบบนั้นอีกสักสองครั้ง ฉันจะคิดว่าเราเป็นดาราดังแล้วนะ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซปรายตาสีชมพูและสีเทาเหลือบมอง
แล้วตอบเรียบ ๆ “ไม่หรอก นายไม่ได้ดูดังขนาดนั้นหรอก”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ยักไหล่เหมือนชินกับคำเหน็บแนม
แล้วเดินตามป้ายไม้ที่บอกทางไปยังร้านหนังสือเก่าที่ตั้งอยู่ริมถนนเล็ก ๆ
หลังสถานี<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ร้านหนังสือดูเล็กและธรรมดาจนน่าประหลาดใจ
ประตูไม้สีเข้มมีป้ายกระจกเก่า ๆ แขวนอยู่ว่า “เปิด”
และภายในสามารถมองทะลุเห็นชั้นหนังสือไม้สูงที่เรียงรายกันจนแทบไม่เหลือทางเดิน
ฝุ่นบาง ๆ
ลอยคลุ้งในอากาศที่ถูกเจาะด้วยลำแสงที่ลอดจากเพดานกระจกซึ่งเป็นเหมือนโดมโค้ง คูเปอร์เผลอหยุดมองเพดานนั้นอย่างสนใจ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“เพดานแก้ว…”
เขาพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา
ความคิดบางอย่างเริ่มประติดประต่อเข้ากับกลอนที่เขาอ่านเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่แล้ว<o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อทั้งคู่ผลักประตูเข้าไป
กลิ่นหนังสือเก่ากับกลิ่นหมึกจาง ๆ คลุ้งไปทั่ว
อุณหภูมิด้านในเย็นลงเล็กน้อยเหมือนโลกอีกใบที่ตัดขาดจากเสียงวุ่นวายด้านนอก<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>หลังเคาน์เตอร์ไม้เล็ก ๆ
มีชายวัยกลางคนสวมแว่นกรอบหนา ใบหน้าดูใจดี
เขายกสายตามองทั้งคู่แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้ม
“หาหนังสืออะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์เดินยิ้ม
เข้าไปเหมือนเป็นแค่นักเดินทางที่แวะมาเดินดูหนังสือ
มือไล้ไปตามสันหนังสือเล่มเก่าบนชั้น “ก็แค่เดินดูครับ เห็นร้านนี้จากนอกสถานี
ดูเก่าแต่มีเสน่ห์ดี”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซก้าวตามมาเงียบ ๆ
แต่สายตาคมของเขากลับจับจ้องชายเจ้าของร้านเหมือนจะอ่านความคิดอีกฝ่ายจากท่าทางเล็กน้อยที่หลุดออกมา<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ร้านนี้ไม่ค่อยมีคนแวะมาหรอกครับ”
เจ้าของร้านตอบพร้อมยิ้มบาง แต่คูเปอร์กลับจับได้ถึงแววตาที่ไม่สอดคล้องกับรอยยิ้ม
“ถ้าอยากหาหนังสือพิเศษ ลองมุมขวาสุดเลยครับ ตรงชั้นล่างจะมีของเก่าจากยุโรป”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ของเก่าจากยุโรป…” คูเปอร์ย้ำคำ
ราวกับตั้งใจให้หลุดออกมา แล้วหันไปทางเมเรซ “นายสนใจไหม
ของแบบนี้อาจมีมูลค่ามากกว่าที่คิดนะ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเพียงพยักหน้าเล็กน้อย
แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องเจ้าของร้านอย่างไม่วางตา
ราวกับมองทะลุรอยยิ้มและคำพูดสุภาพนั้น เหมือนบางอย่างไม่ถูกต้อง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์เดินช้า ๆ ไปทางมุมที่อีกฝ่ายบอก
สายตาเหลือบมองไปรอบ ๆ
ด้วยดวงตาที่แจ่มชัดก็พบว่ามีหนังสือบางเล่มถูกจัดเรียงเหมือนตั้งใจบังตู้ไม้ด้านหลัง
ซึ่งปิดด้วยกลอนประตูเล็ก ๆ ที่ไม่สมควรมีในร้านหนังสือธรรมดา
เขาไม่ได้แตะต้องมันทันที แต่ความรู้สึกบางอย่างในสายเลือดกำลังบอกเขาว่าที่นี่อาจไม่ใช่เพียงร้านหนังสือ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“รู้สึกไหมว่าที่นี่มัน...เงียบเกินไป”
เขากระซิบถามเมเรซที่เดินตามเข้ามาใกล้ “แบบว่าเงียบจนเหมือนซ่อนอะไรไว้”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเลิกคิ้วแล้วตอบเบา ๆ
“เงียบยังไงก็ดีกว่าดังแต่นายพูดถูก บางอย่างมันไม่ปกติ ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ค่อย ๆ
หันกลับไปมองเจ้าของร้านอีกครั้ง เขายังยิ้มเหมือนเดิม
แต่แววตาเหมือนคนที่ระแวดระวังอะไรบางอย่าง
หรือเฝ้ารอการกระทำผิดพลาดเพียงเล็กน้อย<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ถ้าเคย์ล่าอยู่ที่นี่จริง
เธอเลือกซ่อนตัวได้ฉลาดมาก” คูเปอร์พึมพำราวกับพูดกับตัวเอง
“เพราะไม่มีใครจะคิดว่ามีอะไรซ่อนอยู่หลังชั้นหนังสือธรรมดาแบบนี้”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเดินดูหนังสือต่อไปด้วยท่าทีสบาย ๆ
เหมือนคนแค่สนใจเล่มเก่า ๆ มือเอื้อมหยิบหนังสือปกแข็งเล่มหนึ่งออกจากชั้น
ก่อนส่งให้เมเรซดูเป็นเชิงบังสายตาเจ้าของร้าน<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“นายว่าไง” เขากระซิบเสียงต่ำ
“เราควรลองแอบสำรวจด้านหลังตู้ไม้ตรงมุมนั่นดีไหม”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเพียงขยับมุมปากเป็นรอยยิ้มบาง  “ฉันว่าเรากำลังเดินถูกทางแล้วล่ะ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์เดินทอดก้าวช้า ๆ
รอบมุมห้องหนังสือ
ท่ามกลางกลิ่นไม้เก่าและฝุ่นที่แอบซุกอยู่ในช่องระหว่างสันหนังสือ
เขาหยุดอยู่ตรงหน้าตู้ไม้โบราณที่บังผนังด้านหลังอย่างน่าประหลาด
ตู้ใบนี้ไม่เหมือนชั้นอื่น มันดูสูงเกินไปหน่อย
และไม่มีป้ายบอกหมวดหมู่หนังสือเหมือนชั้นอื่น ๆ
ในนั้นมีเพียงเล่มหนังสือปกแข็งเรียงกันเป็นแนวที่ดูไร้ระเบียบอย่างจงใจ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมเรซเดินมาใกล้โดยไม่พูดอะไร
แต่สายตาสองสีของเขาชัดเจนว่าจับตาทุกการเคลื่อนไหว
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลจึงพูดขึ้นเบา ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ตู้หนังสือนี่มันผิดธรรมชาตินะ
ไม่มีหมวดหมู่ ไม่มีชื่อเรียงตามตัวอักษร แล้วดูตรงมุมขวาบนนั่นสิ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>นิ้วของคูเปอร์ชี้ไปยังขอบไม้มุมหนึ่งซึ่งแง้มออกจากกำแพงอย่างแทบมองไม่เห็น
หากไม่เพ่งมากพอไม่มีทางสังเกตได้<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ดูเหมือนจะเป็นบานพับ”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“จะเปิดเลยไหม”
เมเรซถามด้วยเสียงราบเรียบ แต่แฝงความตื่นตัว<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ถ้าฉันเป็นรุ่นพี่ที่อาศัยความเงียบเป็นเกราะ
ฉันคงไม่อยากให้ประตูลับเปิดเสียงดังหรอก”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ค่อย ๆ ไล้นิ้วตามขอบชั้นหนังสือ
แล้วพบว่าหนังสือเล่มหนึ่งในแถวนั้น มีรอยกดลึกบริเวณสันหนังสือ
ราวกับมีคนจับมันซ้ำ ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขายกมือดึงหนังสือเล่มนั้นออกอย่างระมัดระวัง
เสียง “ติ๊ก” ดังแผ่วเหมือนกลไกเก่าแก่ที่รอเวลาถูกปลดเปลื้อง
และแล้ว...ชั้นไม้ทั้งแผงก็ขยับเล็กน้อย
จากนั้นจึงเลื่อนเปิดออกโดยไม่มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดแม้แต่น้อย<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เบื้องหลังคือทางเดินแคบ ๆ มืดสลัว
มีเพียงแสงจากร้านหนังสือที่ลอดเข้าไปได้บ้าง คูเปอร์กวาดสายตามองรอบร้านอย่างเร็ว
เห็นว่าเจ้าของร้านยังอยู่หลังเคาน์เตอร์และไม่ได้เคลื่อนไหวมากนัก<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาเลื่อนตัวเข้าไปก่อนโดยไม่ส่งเสียง
เรียกเมเรซตามเข้ามา เสียงฝีเท้าของทั้งสองเบาและหนักแน่นในเวลาเดียวกัน<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ทางเดินนั้นมีความแคบพอจะให้คนเดินได้เพียงทีละคน
กลิ่นไม้เก่าผสมกับกลิ่นกระดาษราวกับพวกเขากำลังเดินเข้าสู่ท้องของหนังสือสักเล่มที่ยังไม่เคยมีใครอ่านจบ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมื่อเดินไปได้ระยะหนึ่ง
ทางเดินนั้นก็สิ้นสุดลงที่ประตูไม้เรียงกันสามบานบนผนังโค้งลึกคล้ายกับห้องใต้ถุน<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์หยุดอยู่ตรงกลาง
ดวงตาสีเทาไล่มองบานประตูทีละบาน ทุกบานดูคล้ายกันจนแทบจะแยกไม่ออก
หนึ่งในนั้นเป็นบานไม้โอ๊คที่มีรอยขีดเล็ก ๆ อีกบานมีมือจับที่ใหม่กว่าชัดเจน
ส่วนบานสุดท้ายทึบสนิท ไม่มีร่อง ไม่มีรอยขีดใด ๆ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“ถ้าเป็นฉันจะไม่เลือกบานที่ดูใหม่”
เมเรซกระซิบ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“บานที่ไม่มีอะไรเลยก็น่าสงสัยเหมือนกัน
เหมือนมันอยากให้เราคิดแบบนั้น” คูเปอร์ตอบ แล้วก้าวถอยมาเล็กน้อย พิจารณารอบห้อง
เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อดึงสมาธิกลับมา<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เขาก้มลงมองพื้น
เห็นว่าพื้นไม้หน้าบานหนึ่งมีร่องรอยฝุ่นถูเป็นทางจาง ๆ
บ่งบอกว่ามีคนผ่านเข้าออกเมื่อไม่นานนี้<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“บานซ้าย” เขาพูดสั้น ๆ
แล้วเอื้อมมือไปบิดลูกบิดเบา ๆ ประตูเปิดออกพร้อมเสียงคลิกเบา ๆ
เหมือนฝุ่นที่ซุกอยู่ในร่องกลไกสั่นไหว<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>เมื่อผลักเข้าไป
สิ่งที่เห็นคือห้องขนาดไม่ใหญ่ มีแสงไฟสลัวจากโคมดวงเล็กกลางเพดาน
กลิ่นสมุดหนังเก่า ละอองฝุ่น และชาอุ่นจาง ๆ ลอยอยู่ในอากาศ<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ภายในห้องนั้นมีโต๊ะไม้เล็กตั้งอยู่
และตรงข้ามโต๊ะนั้น หญิงสูงวัยผิวดำในชุดคลุมทึบกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้
ใบหน้าของเธอสงบ ดวงตาจับจ้องมาทางพวกเขาเหมือนรู้ว่าจะมาถึงในเวลานี้<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คิ้วของเธอยกขึ้นเพียงนิดเดียวก่อนจะกล่าวเสียงต่ำอย่างมั่นคง<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“พวกเธอช้ากว่าที่ฉันคาดไปนิดหน่อยนะ
แต่ก็ดีกว่ามาไม่ถึง”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>คูเปอร์ยืนนิ่ง สบตากับหญิงตรงหน้า
ริมฝีปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>“… คุณคือเคย์ล่า เฮย์เดน?”<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>ความคิดเห็นของผู้บันทึก<o:p></o:p><o:p style="font-weight: normal;"> </o:p>

“การตามหารุ่นพี่เคย์ล่าให้เจอเคลียร์เรียบร้อย
แต่ทว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของภารกิจเพียงเท่านั้น...” </div>
</h1></div>

Cooper โพสต์ 2025-9-21 18:40:30

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Cooper เมื่อ 2025-10-2 16:43 

<meta charset="UTF-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<title>Activity Form</title>
<style>
 body {
 font-family: Arial, sans-serif;
 }
 .form-container {
 max-width: 650px;
 margin: 0 auto;
 padding: 20px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 10px;
 }
 label {
 font-weight: bold;
 margin-top: 10px;
 display: block;
 }
 input, select, textarea {
 width: 100%;
 padding: 8px;
 margin-top: 5px;
 margin-bottom: 15px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 5px;
 }
 button {
 background-color: #007BFF;
 color: #fff;
 border: none;
 padding: 10px 15px;
 border-radius: 5px;
 cursor: pointer;
 }
 button:hover {
 background-color: #0056b3;
 }
</style>

<div class="form-container"><o:p> </o:p><o:p>หน้าที่ 3</o:p><o:p> </o:p><o:p>คุยกับผู้สูงวัยต้องใช้ความสมองกว่าที่คิด</o:p><o:p> </o:p>

กลิ่นชาอุ่นและกระดาษเก่าเกาะอยู่ในลมหายใจของทั้งคู่ขณะที่ประตูค่อย
ๆ ปิดลงด้านหลัง เคย์ล่า เฮย์เดนยังคงนั่งอย่างสงบ
ราวกับไม่ได้แปลกใจแม้แต่น้อยที่มีคนสองคนบุกผ่านทางลับเข้ามาถึงตรงนี้<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ก้าวไปข้างหน้าเพียงครึ่งก้าว
รักษาระยะให้พอเหมาะก่อนโน้มตัวเล็กน้อย “คูเปอร์ โจนส์”
เขาเอ่ยชื่อตัวเองอย่างชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงนิ่งแต่มีความอบอุ่นแฝงอยู่
“เรามาจาก... ค่ายฮาล์ฟบลัด”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่
ก่อนจะเอียงหน้าตอบรับคำพูดของหญิงชราเบื้องหน้าอย่างไม่ปิดบังความทึ่งปนเคารพในน้ำเสียงอันมั่นคงนั้น
ไม่มีความลังเลในแววตาเคย์ล่า เฮย์เดนแม้แต่น้อย
แม้อายุจะล่วงเข้าสู่วัยที่คนส่วนใหญ่เริ่มเอาแต่นั่งอยู่ในสวนหรือสะสมแสตมป์
แต่สายตาของเธอยังเฉียบคมราวกับเพิ่งอ่านรายงานลับจากกองบัญชาการเมื่อคืน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

เขาผายมือเล็กน้อยไปทางร่างสูงข้างตัว
“แล้วนี่ เมเรซ บริโอเทียร์ เชอร์วาล”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซพยักหน้าสั้น ๆ “ยินดีที่ได้พบ”
น้ำเสียงของเขาเรียบเย็น แต่ก็ไม่แข็งกระด้างจนดูเป็นศัตรู<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่ากวาดตามองพวกเขาทีละคน
แววตาของหญิงสูงวัยนั้นคมชัดอย่างน่าประหลาด
ไม่ใช่แค่สายตาของคนที่ผ่านการอ่านหนังสือมาก
แต่เป็นสายตาที่เคยอ่านทั้งคนและสถานการณ์อย่างทะลุปรุโปร่ง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ฉันรู้ว่าพวกเธอเป็นใคร” เธอตอบในที่สุด
เสียงของเธอเรียบลึกแต่มีแรงกดแฝงอยู่ “และรู้ว่าทำไมถึงมา”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์เหลือบตามองเมเรซแวบหนึ่ง
ก่อนกลับมาสบตาเคย์ล่า “ถ้ารู้แล้วก็คงไม่ต้องเสียเวลาพูดอ้อมค้อมสินะ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“แต่ถ้าเธอรู้ว่าพวกนั้นกำลังตามหาคุณอยู่”
เมเรซเสริม น้ำเสียงไม่เปลี่ยนแต่เน้นชัดในคำว่า พวกนั้น
“ทำไมถึงยังเสี่ยงออกมาเดินข้างนอก ส่งข้อความผ่านนกฮูกให้เราแบบนี้”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

มุมปากของเคย์ล่ายกขึ้นเล็กน้อย
คล้ายรอยยิ้มที่ไม่บอกว่าพอใจหรือท้าทาย “บางครั้ง การยืนอยู่เฉย ๆ
ให้คนคิดว่าเราซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง กลับอันตรายกว่าการเดินอยู่ต่อหน้าพวกเขา”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ฟังแล้วรู้สึกได้ว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้เป็นเพียงอดีตบรรณารักษ์ธรรมดา
แต่เป็นคนที่มองเกมออกก่อนจะลงมือเล่น เขาไม่ได้พูดโต้ทันที
เพียงแต่นั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แล้วกล่าวเสียงนิ่ง “งั้นเราคงต้องคุยกันยาว”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าเอนตัวเล็กน้อย
ดวงตาไม่ละจากพวกเขาแม้เพียงชั่วขณะ “ใช่ แต่พวกเธอต้องฟังก่อน
ว่าสถานการณ์ตอนนี้ซับซ้อนกว่าที่คิด”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซก้าวไปยืนพิงผนังด้านหนึ่งอย่างเงียบ
ๆ เหมือนเลือกจะเฝ้าดูมากกว่าร่วมวงสนทนา
แต่สายตาสองสีนั้นจับตาทุกท่าทีของเคย์ล่าอย่างไม่คลาดเคลื่อน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

“ทำไมคุณถึงเลือกมาอยู่ที่นี่”
คูเปอร์เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนา น้ำเสียงไม่รีบร้อนแต่แฝงความอยากรู้จริงจัง
“ผมหมายถึง…จากทุกที่ที่คุณจะซ่อนตัวได้ คุณเลือกอยู่ในร้านหนังสือเล็ก ๆ
ที่สถานีรถไฟ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่ามองทั้งสองด้วยแววตานิ่งสงบ
รับฟังอย่างไม่มีแววลังเลหรือหวั่นไหว
ราวกับบทแนะนำตัวนี้คือเพียงบทกลอนหนึ่งที่เธอเคยอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จังหวะเธอตอบกลับมาช่างราบเรียบ
แต่น้ำเสียงกลับฟังแล้วสะกิดใจราวกับปลายปากกาจรดลงหน้ากระดาษ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ที่นี่ปลอดภัยกว่าที่เห็นนะ” เธอเอ่ยช้า
ๆ “เจ้าของร้าน...เขาไม่ใช่แค่คนขายหนังสือธรรมดา เขาเป็นคนที่น่าเชื่อถือ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ไม่มีคำอธิบายที่วกวนหรือหย่อนความมั่นใจ
น้ำเสียงนั้นเหมือนมีน้ำหนักของกองหนังสือทั้งห้องบรรจุอยู่<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซขมวดคิ้วเล็กน้อย
ย่อคำถามลงเหลือเพียงเส้นด้ายเดียวที่จำเป็น “เพราะอะไรถึงไว้ใจเขา?”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

หญิงชรานั่งตัวตรงราวกับไม่เคยรู้จักกับคำว่าอายุ
ดวงตาของเธอจ้องมองชายหนุ่มผมสีชมพูนิ่งนานพอจะทำให้ใครหลายคนหลบสายตา
แต่ไม่ใช่เขา<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“เขากับฉันมีปฏิสัมพันธ์กันมาก่อน”
เธอว่า<o:p></o:p>

เพียงเท่านั้น ไม่มีคำขยายความ ไม่มีชื่อ
ไม่มีเหตุการณ์ประกอบ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“และถ้าพวกเธอสงสัยว่าเหตุใดเจ้าของร้านถึงไม่หวาดระแวงพวกเธอ...ก็เพราะฉันบอกเขาไว้ล่วงหน้า
ว่าหากมีชายหนุ่มคนใดผ่านเข้ามาโดยบังเอิญ แต่มีดวงตาสีเทา  ให้ช่วยแนะนำพวกเขามาที่นี่”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนหัวเราะแผ่ว ๆ
ในลำคออย่างอดไม่อยู่ หัวใจของเขากระตุกเล็กน้อย <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“เอาเข้าจริง
ผมยังนึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะกลมกลืนกับเมืองนี้ได้ยังไง”
เขากระซิบกับตัวเอง แล้วเหลือบตามองเมเรซที่ยืนกอดอกอย่างไม่ประหลาดใจเท่าไร<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ดวงตาสีเทาเหม่อมองหญิงตรงหน้า
ความคิดวิ่งพล่านในหัวเขาแต่ไม่หลุดออกมาเป็นถ้อยคำทันที...ในตอนที่เขาเองยังลังเลจะวางแผนต่ออย่างไรดี
หญิงชรากลับดึงเขากลับเข้าสู่บทสนทนาได้ด้วยถ้อยคำง่าย ๆ  และมีชั้นเชิงเสียจนคนฟังอย่างเขารู้สึกว่า
อาจเป็นเรื่องดีที่เธอคือฝ่ายเรา<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ถ้าจะพูดให้ชัด...” เขากระซิบ

“รุ่นพี่เคย์ล่า...สมแล้วที่เป็นธิดาแห่งอะธีน่า
ถึงผมจะเป็นลูกแม่คนเดียวกัน
แต่แค่คิดกลอนแบบนี้ผมคงต้องพึ่งนกฮูกสามตัวกับดนตรีคลาสสิกกระตุ้นสมองก่อนถึงจะเขียนได้สักวรรคเดียว…”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ละสายตาจากภวังค์ภายใน
หยิบกระดาษคำใบ้ออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นไปด้านหน้า<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“คุณเขียนกลอนนี่เองใช่ไหมครับ?” เขาถาม
พร้อมแสดงออกอย่างเคารพในท่วงท่าของผู้มีประสบการณ์<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“แน่นอน” เคย์ล่าตอบทันทีโดยไม่อ้อมค้อม
“ไม่ใช่กลอนที่ดีที่สุดของฉันหรอก
แต่พอจะชี้ทางให้กับใครบางคนที่มีสมองพอจะตีความ...ซึ่งฉันก็หวังไว้ลึก ๆ
ว่าพวกเธอจะเข้าใจ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“เราใช้เวลาพอสมควรครับ”
ชายหนุ่มยอมรับเสียงเบา “แต่ดีใจที่ไม่ได้เดินเข้าร้านสักอย่างผิดเวลา”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าขยับนิ้วไล้ขอบแก้วชาอย่างแผ่วเบา
แววตาไม่เผยอะไร
แต่ท่าทางนั้นเหมือนกำลังตัดสินอะไรบางอย่าง...หรือไม่ก็กำลังกลั่นความคิดให้อยู่ในรูปประโยคที่คนทั่วไปพอจะเข้าใจได้<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าจิบชาช้า ๆ อีกครั้ง
แล้ววางถ้วยลงบนจานรองเสียงแผ่ว เธอกวาดตามองทั้งคู่
เหมือนกำลังชั่งน้ำหนักว่าพวกเขาพร้อมสำหรับสิ่งที่จะพูดต่อไปหรือยัง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่านั่งนิ่งหลังฟังทั้งคูเปอร์และเมเรซ
เธอวางถ้วยชาลงบนจานรองด้วยความเงียบสงบ ก่อนจะเปรยขึ้น “อย่างที่พวกเธอรู้
ตอนนี้ฉันกำลังถูกซีไอเอตามล่า...ไม่ใช่แค่ซีไอเอ แต่ยังมีพวกองค์กรลับของรัฐอื่น
ๆ ที่ฉันไม่อยากเอ่ยชื่อด้วย หลังจากเกษียณจากตำแหน่งบรรณารักษ์รัฐสภา
ฉันไม่มีแม้แต่วันเดียวที่ได้ใช้ชีวิตธรรมดา
พวกเขากลัวว่าฉันจะเปิดเผยข้อมูลที่ไม่ควรเปิดเผย ทั้งที่จริง ๆ
แล้ว...สิ่งที่ฉันพกติดตัวมามันมีค่ามากกว่าเอกสารเป็นหมื่นแผ่น”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

น้ำเสียงของเธอหนักแน่น ฉะฉาน
และไม่แสดงให้เห็นถึงวัยชราที่ผ่านเกินเจ็ดสิบปีแม้แต่น้อย
คูเปอร์เผลอนั่งตัวตรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ขณะที่เมเรซยังคงพิงผนังอย่างสงบ
แต่แววตาสีชมพูและสีเทาเปล่งประกายบ่งบอกว่าคำพูดของเคย์ล่าจับความสนใจเขาเต็มที่<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์นั่งฟังอย่างเงียบงัน
แววตาสีเทาทอประกายจากแสงโคมบนเพดาน ผิวปากเบา ๆ พลางลูบปลายคาง
“จากนั้นคุณก็หนีมาที่ริชมอนด์”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ใช่” เคย์ล่าพยักหน้า
“ฉันเปลี่ยนเส้นทางตลอดเวลา พักที่เมืองเล็ก ๆ บ้าง หลีกเลี่ยงกล้องวงจรปิด
หยุดติดต่อกับคนที่เคยรู้จักจนกระทั่งฉันมาถึงที่นี่
ที่ที่ฉันยังมีใครบางคนให้พึ่งพาได้”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา
ฉันต้องเปลี่ยนที่อยู่ทุกคืน เดินทางหลบซ่อนจนมาถึงริชมอนด์
โชคดีที่ฉันติดต่อคนที่ไว้ใจได้…เขาช่วยให้ฉันพักที่นี่”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

หญิงชราหยุดพักประโยค
สายตากวาดมองคูเปอร์กับเมเรซเหมือนจะเปิดโอกาสให้ถาม แต่เมื่อทั้งคู่ยังคงเงียบ
ฟังด้วยความตั้งใจ เธอจึงพูดต่อ “และเมื่อคืน…ฉันฝันถึงสัญญาณ
ฝันว่ามีคนจะมาช่วยฉัน หนึ่งในนั้นมีดวงตาสีเทา อีกคนมีดวงตาที่ไม่เหมือนใคร
นั่นทำให้ฉันแน่ใจว่ามารดาของพวกเราเป็นผู้ส่งคนมาหาฉัน”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์เหลือบตามองเมเรซเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปที่เคย์ล่า
เขารู้สึกได้ถึงแรงกดดันแปลก ๆ จากคำพูดนั้น
เหมือนเธอกำลังพูดถึงโชคชะตาที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซเป็นฝ่ายขยับตัวก่อน
เสียงของเขาเรียบเฉียบ “แล้วแผนของคุณล่ะครับ คุณอยากให้เราพาคุณหนีไปเรื่อย ๆ
หรือมีปลายทางที่วางไว้แล้ว”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าหลุบตาลงเล็กน้อย
ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มมุมปากที่บ่งบอกถึงการคุมสถานการณ์
“ฉันไม่ได้ตั้งใจให้พวกเธอพาฉันวิ่งหนีไปตลอด ฉันมีเป้าหมาย
ฉันได้ติดต่อใครบางคนที่เมืองมาซัตลาน ประเทศเม็กซิโก ที่นั่นมีเรือรออยู่
ฉันตั้งใจจะขึ้นเรือและล่องออกมหาสมุทรแปซิฟิก ไปหาที่สงบ ๆ ในบั้นปลายชีวิต”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เธอพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจนราวกับได้ตัดสินใจไว้แล้วนาน
คูเปอร์เมื่อได้ยินชื่อเมืองนั้นก็ยกมือขึ้นนวดขมับ มาซัตลาน…จากริชมอนด์ไปถึงนั่น
เขาคิดในใจ เราจะต้องผ่านหลายรัฐ ต้องหลีกเลี่ยงสายตาพวกหน่วยงาน
และยังไม่รู้ว่าจะเจออสุรกายกี่ฝูงที่ดักรออยู่ระหว่างทาง นี่มันไม่ใช่แค่ยาก
แต่แทบจะเป็นไปไม่ได้<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขานั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนที่แววตาจะสว่างวาบขึ้นมาราวกับประกายไฟแล่นผ่านความคิด
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเงยหน้าขึ้น “ผมนึกออกแล้วว่าจะไปยังไง
แต่เราต้องกลับไปนิวยอร์กก่อน”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ทันทีที่พูดจบ
คิ้วของเคย์ล่าก็ขมวดเข้าหากันทันที ดวงตาคมวาวแฝงแววไม่พอใจ
“นั่นมันย้อนเส้นทางที่ฉันเพิ่งหลบหนีมา เธอรู้ไหมว่ามันเสี่ยงแค่ไหน
ซีไอเอยังมีเครือข่ายแน่นหนาในเมืองนั้น”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ยกมือขึ้นคล้ายจะขอให้เธอฟังจนจบ
เขากระแอมเล็กน้อยก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต
หยิบผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองผืนหนึ่งออกมาแล้วกางมันตรงหน้า<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“นี่คือตัวช่วยของเรา”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซเหลือบตามามองก่อนเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย
“นายพกผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองมาตลอดทางเพื่อโชว์ช่วงดราม่าอย่างนี้หรือไง”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์หัวเราะหายใจสั้น ๆ
“มันไม่ใช่ผ้าเช็ดหน้าธรรมดา มันคือ เรือมินิบานาน่า”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขาวางมันลงบนโต๊ะไม้แล้วใช้นิ้วแตะขอบเบา
ๆ “มันดูเหมือนผ้าเช็ดปาก แต่จริง ๆ
คือเรือแคนูพิเศษที่ซื้อมาเผื่อการเดินทางภารกิจนี้
ตัวเรือเป็นสีเหลืองนีออนสะดุดตา มีรูปปั้นกริฟฟอนอยู่ตรงหัวเรือ
ควบคุมด้วยระบบออโตไพลอต ไม่ต้องพายเอง ความเร็วเทียบเรือยอร์ชได้ด้วยซ้ำ
และที่สำคัญ…มันล่องทะเลได้โดยไม่กลัวแตกหัก”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขายิ้มบาง ๆ
ที่มุมปากราวกับกำลังภูมิใจในของแปลกที่พกติดตัวมา “เมื่อเราไปถึงนิวยอร์ก
เราจะขึ้นรถไฟเฮเฟตัสไปนิวโรม จากที่นั่น เราสามารถออกสู่ชายฝั่งซานฟรานซิสโก
แล้วใช้เรือลำนี้ล่องลงไปถึงเม็กซิโกได้”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าจ้องผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองบนโต๊ะ
ดวงตาไม่กะพริบอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคูเปอร์
“เธอคิดว่าทุกอย่างมันจะง่ายดายอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ
จากริชมอนด์ไปนิวยอร์กก็เสี่ยงพอแล้ว ยังจะต้องผ่านทั้งซีกทวีปเพื่อไปซานฟรานซิสโก
แล้วยังต้องแล่นทะเลอีกครึ่งค่อนโลก”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ยักไหล่
ท่าทีผ่อนคลายเหมือนไม่คิดจะรับแรงกดดันที่เธอพยายามทดสอบ “ก็จริง มันไม่ง่ายแน่
แต่…” เขายกยิ้มที่มุมปาก “…ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกครับ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ความเงียบโรยตัวอยู่ระหว่างทั้งสามอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนที่เมเรซจะเปรยขึ้นเบา ๆ
“อย่างน้อยฉันก็ยอมรับว่านายกล้าพูดแผนที่ฟังดูบ้าขนาดนี้ออกมา”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์เหลือบตาหันไปหาคู่หู ยักคิ้วกวน
ๆ “กล้าอย่างเดียวไม่พอหรอก ต้องมั่นใจด้วย”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่ายังคงนั่งนิ่ง
แต่ในดวงตาของเธอมีประกายบางอย่างเปลี่ยนไป
เหมือนกำลังชั่งน้ำหนักว่าแผนการบ้าบิ่นนี้อาจเป็นทางเดียวจริง ๆ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าหลับตาลง
มือเหี่ยวย่นวางบนพนักเก้าอี้อย่างสงบ
แต่เส้นเลือดบนหลังมือบ่งบอกถึงความตึงเครียดของความคิดที่แล่นอยู่ในสมองอันคมกริบของเธอ
เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่อึดใจ ดวงตาของหญิงสูงวัยก็ลืมขึ้นอีกครั้ง
ประกายคมวาวในแววตานั้นสะท้อนถึงการประเมินสถานการณ์อย่างละเอียดถี่ถ้วน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เธอหันกลับมาสบตากับคูเปอร์โดยตรง
“ฉันยังยืนยันว่าการเดินทางทางบกจากริชมอนด์ไปนิวยอร์กไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดนัก”
เสียงของเธอเด็ดขาด แต่ไม่แข็งกระด้าง
“ฉันมั่นใจว่าเส้นทางสายหลักทั้งหมดถูกจับตาไว้แล้ว และไม่ใช่แค่ซีไอเอเท่านั้น
แต่ยังมีองค์กรลับอื่นที่ไม่เปิดเผยตัวตน พวกเขามีทั้งตาและหูบนท้องถนน
แถมอาจมีกลุ่มอสูรกายปะปนอยู่ด้วย การเดินทางแบบนั้นไม่ต่างจากเอาตัวไปวางบนเขียง”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์เงียบ ไม่โต้แย้งในทันที
แต่เอนหลังเล็กน้อย
ดวงตาสีเทาของเขาเหลือบไปยังมุมห้องราวกับกำลังค้นหาคำตอบที่ซ่อนอยู่
นิ้วเรียวแตะเบา ๆ ที่ริมฝีปากตัวเองขณะใช้ความคิด
จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์เดดาลัสขึ้นมา
กดหน้าจอค้นหาเส้นทางอยู่สักพักก่อนจะหันกลับมาทางรุ่นพี่อวุโส<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ผมว่ามีวิธีที่จะเดินทางถึงนิวยอร์กได้ปลอดภัยกว่าเส้นทางบก”
เขาพูดพลางชูโทรศัพท์ขึ้นให้ดู “เราจะไปทางน้ำ เราจะเดินทางไปยังนอร์ฟอล์กก่อน
จากนั้นใช้เรือมินิบานาน่าแล่นตรงขึ้นเหนือสู่ท่าเรือนิวยอร์ก
มันทั้งเร็วและช่วยเลี่ยงสายตาพวกที่คุมถนนหลักได้”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซที่ยืนกอดอกอยู่เอียงหน้ามองเพื่อนร่วมทีม
สีหน้าเรียบเฉย แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับเป็นการทักท้วงอย่างเฉียบคม
“ถึงแม้โลกตอนนี้จะสว่างทั้งยี่สิบสี่ชั่วโมง
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าการเดินทางทุกอย่างจะสะดวกเหมือนกลางวันตลอดเวลา
นายคิดบ้างไหมว่าจะต้องพาคนวัยอย่างเธอ…” เขาเหลือบตามองเคย์ล่า
“…ลงเรือและนั่งกลางทะเลนาน ๆ ไหนยังจะเสี่ยงโดนตรวจพบระหว่างทางอีก”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ยกยิ้มบาง ๆ
ที่มุมปากเหมือนเตรียมไว้แล้ว เขาเอื้อมมือไปแตะที่แหวนห้วงมิติ
แสงสีเงินวาบขึ้นชั่วขณะ ก่อนที่ในมือเขาจะปรากฏขวดแก้วเล็กใส
ภายในบรรจุน้ำสีฟ้าอมเขียวใสระยิบระยับเหมือนของเหลวที่เก็บประกายรุ่งอรุณไว้ทั้งหยด<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซหรี่ตาอย่างไม่เชื่อสิ่งที่เห็น
“นั่นมัน… น้ำแห่งความเยาว์วัย ของเทพีฮีบี้นี่” เสียงเขาต่ำลงนิด แต่ชัดถ้อยชัดคำ
“ฉันจำได้ ตอนเราทำภารกิจที่ร้าน ฮีบี้จีบี้ส์ ที่ไทม์สแควร์
ของขวดนั้นมันตกเป็นของฉัน…หรือว่า—”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์รีบยกมืออีกข้างขึ้นกระแอมเบา ๆ
ขัดก่อนที่อีกฝ่ายจะฟังดูเหมือนกล่าวหาเขาตรง ๆ “อย่าเพิ่งปรักปรำ
ฉันไม่ได้ขโมยของจากนายสักหน่อย” เสียงเขามีรอยขัน แต่แววตายังคงจริงจัง
“ฉันได้ขวดนี้มาจากเพื่อนร่วมค่ายอีกคน เขาแบ่งให้ฉันไว้ต่างหาก”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าที่นั่งฟังอยู่เลิกคิ้วเล็กน้อย
สีหน้าสงบ
แต่แววตาเผยความสงสัยชัดเจนว่าของในมือชายหนุ่มคือสิ่งที่เธอเองไม่คาดว่าจะเห็นในชีวิตจริง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์หันกลับไปทางเธอ
แล้วยกขวดแก้วขึ้นเล็กน้อยราวกับกำลังอธิบายผลงานทดลอง “น้ำนี้
เมื่อดื่มแล้วจะย้อนวัยผู้ดื่มกลับไปเป็นเด็กอายุราวแปดขวบ ร่างกายสดใหม่
มีแรงเดินทางไกลได้ไม่ต่างจากเด็กที่วิ่งเล่นทั้งวัน แต่ผลของมันมีแค่สามวัน
หลังจากนั้นก็จะกลับคืนสู่สภาพเดิม”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขาวางขวดน้ำลงบนโต๊ะเบื้องหน้าอย่างระมัดระวัง
ดวงตาสีเทาวาวระยับด้วยประกายความคิด “แผนของผมคือ
เมื่อเราเตรียมทุกอย่างพร้อมสำหรับการเดินทาง เราจะให้คุณดื่มสิ่งนี้
คุณจะมีสภาพร่างกายของเด็ก ซึ่งสะดวกต่อการอำพรางสายตาผู้คน
เราจะไม่ต้องคอยปกป้องคุณจากความเหนื่อยล้าในการเดินทางไกล
อีกทั้งใครจะมาคาดคิดว่าหญิงสูงวัยผู้ถูกตามล่าจะกลายเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ในสายตา”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซปล่อยเสียงหึในลำคอแผ่ว ๆ
ดวงตาสองสีจับจ้องที่คูเปอร์อย่างประเมิน “ไอเดียนี้มัน…บ้าดี
แต่ก็ฉลาดในเวลาเดียวกัน”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าโน้มตัวเล็กน้อย
ดวงตาที่เต็มไปด้วยร่องรอยประสบการณ์จับจ้องไปยังของเหลวในขวดแก้วเล็ก
ใบหน้าเธอไม่แสดงรอยยิ้มหรือความตกใจ
แต่แววตาเปลี่ยนเป็นสายตาของคนที่กำลังทดสอบ 
ไม่ใช่เพียงขวดน้ำ หากแต่เป็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่กล้าเสนอแผนการบ้าบิ่นเช่นนี้<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“เธอกำลังบอกให้ผู้หญิงวัยเจ็ดสิบสามอย่างฉันหดตัวลงไปอยู่ในร่างเด็กแปดขวบ
เพื่อจะหนีไปทั้งแผ่นดินและครึ่งค่อนทะเล” น้ำเสียงเธอนิ่ง แต่ทุกถ้อยคำหนักแน่น<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์วางศอกบนพนักเก้าอี้
เอนตัวเล็กน้อย ยกยิ้มบางที่มุมปาก ดวงตาสีเทาเจือประกายซนที่ไม่เคยหายไปจากตัวเขา
“ฟังดูบ้าใช่ไหมครับ
แต่ถ้าแผนการที่ดีที่สุดของเราคือทำสิ่งที่ศัตรูคิดไม่ถึง…บางทีมันก็อาจเป็นหนทางเดียว”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เสียงในห้องเงียบลงเหลือเพียงเสียงลมหายใจและกลิ่นชาสมุนไพรจาง
ๆ ที่ลอยอ้อยอิ่ง บรรยากาศนั้นบีบแน่นไปด้วยความจริงจังที่ทั้งสามคนรู้ดีว่า 
เส้นทางจากริชมอนด์สู่นิวยอร์กเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น<o:p></o:p>

.<o:p></o:p>

.<o:p></o:p>

.<o:p></o:p>

 22/07/2025 16.40 น.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

หลังจากที่เคย์ล่าใช้เวลานิ่งคิดแล้วตอบรับข้อเสนอของรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง
คูเปอร์ก็ลุกจากเก้าอี้ เขาเก็บผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองกลับสู่กระเป๋าเสื้อ
เหลือบตามองเคย์ล่าและเมเรซอีกครั้ง “ฉันจะออกไปดูรอบ ๆ เอง
ระหว่างนี้ฝากนายช่วยดูแลรุ่นพี่ด้วย”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าเล็กน้อย
ดวงตาสองสีจับจ้องที่คูเปอร์ราวกับจะบอกว่า อย่าโง่จนกลับมาไม่ได้
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเพียงยิ้มมุมปากตอบรับ ก่อนหันหลังเดินออกไป<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านดังกรุ๊งกริ๊ง
ร่างสูงโปร่งหายลับไปในตรอกเงียบสงัดของเมืองริชมอนด์ คูเปอร์เดินช้า ๆ
มือซุกในกระเป๋ากางเกง ทอดสายตามองรอบตัวอย่างระมัดระวัง
เขากำลังสำรวจทางหนีทีไล่ที่อาจใช้ได้
หากสถานการณ์บีบให้พวกเขาต้องหลบออกไปจากร้านโดยไม่ให้ใครสังเกต<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ซอยเล็ก ๆ
ที่ทอดยาวไปด้านหลังเต็มไปด้วยกลิ่นอับของขยะและคอนกรีตเปียกชื้น
เขาเหลือบตาไปทางตึกแถวด้านซ้าย
เห็นบันไดเหล็กหนีไฟที่อาจใช้ลัดขึ้นไปยังหลังคาได้
อีกด้านหนึ่งมีทางลอดแคบที่พาไปเชื่อมกับถนนสายเล็ก
ข้อมูลเหล่านี้ถูกบันทึกลงในหัวเหมือนเขากำลังร่างแผนที่หนีฉุกเฉินในใจ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

แต่ทันใดนั้น
ลมหายใจของเขาชะงักเมื่อเสียงครืดคราดของบางสิ่งดังขึ้นจากเงามืดตรงมุมกำแพง
เสียงเสียดสีกับพื้นคอนกรีตลากยาวเหมือนเกล็ดเลื้อย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ชักแหวนออกมาอย่างไม่ลังเล
ปลายนิ้วแตะวงแหวนดาราจรัส แสงสว่างพลันเปล่งวาบ และหอกสัมฤทธิ์ยาวก็ปรากฏในมือ
ท่าทีของเขาเปลี่ยนทันทีจากนักสำรวจเป็นนักรบ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

และสิ่งที่เลื้อยออกมาจากเงามืดก็คือ…ร่างของ
ลาเมีย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ท่อนบนเป็นหญิงสาวงดงาม ผิวซีดขาว
ดวงตาสีเหลืองส่องแสงราวกับเปลวไฟ
แต่จากเอวลงไปกลับเป็นลำตัวงูเกล็ดดำมันวาวเลื้อยไปมาบนพื้น เธอยิ้มบาง
ริมฝีปากแดงฉ่ำเผยเขี้ยวคมแหลม<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“เด็กน้อย…ฉันได้กลิ่นเจ้ามาตั้งแต่ก้าวแรก”
เสียงแผ่วหวานชวนหลงใหล แต่ทุกถ้อยคำแฝงด้วยความกระหาย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์กำศาสตราในมือแน่น ตั้งหอกขึ้นข้างตัว
“เสียใจด้วย ฉันโตเกินวัยที่เธอชอบจะล่าแล้วล่ะ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เสียงฟู่ดังขึ้นเมื่อเธอเลื้อยเข้าหา
ลำตัวงูพุ่งตรงมาด้วยความเร็วผิดธรรมชาติ คูเปอร์เหวี่ยงหอกตัดอากาศ
พุ่งใส่ท่อนแขนขาวผ่องที่กำลังจะคว้าคอเขา แต่ลาเมียกลับหลบได้ราวกับล่วงรู้จังหวะ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

หอกกระแทกกับผนังประกายไฟกระจาย
ชายหนุ่มหมุนตัวแล้วฟาดด้ามหอกกลับใส่ลำตัวงู เสียงเกล็ดกระทบโลหะดัง “แกร๊ง!”
ลาเมียร้องคำราม ลำตัวสะบัดแรงหมายพันธนาการเขา
คูเปอร์รีบถอยกรูดแล้วแทงหอกใส่กลางวงโค้งของลำตัวนั้น<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เลือดสีดำทะลักออกมากลิ่นคาวคละคลุ้ง
ลาเมียแผดเสียงแหลมสูง สายตาเธอเต็มไปด้วยความอาฆาต
นางเงยหน้าส่งเสียงกรีดราวจะเรียกบางสิ่ง คูเปอร์ไม่ปล่อยให้เป็นไปได้ เขาพุ่งตัว
ใช้แรงเหวี่ยงหอกตวัดฟันเฉียงจากหัวไหล่ลงมา ร่างงูสะดุ้งเฮือก
ก่อนที่ทั้งร่างจะสลายกลายเป็นฝุ่นสีทองปลิวกระจายไป<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ยืนหอบ
หยาดเหงื่อผสมเลือดเกาะบนใบหน้า เขาเพิ่งคิดว่าพอจะได้พักหายใจ ทว่าทันใดนั้นเสียง
ปัง! ของกระสุนดังขึ้น เส้นทางวิถีกระสุนเฉียดหูเขาไปเพียงเสี้ยวนิ้ว<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ชายหนุ่มสะดุ้ง
หันขวับไปยังทิศทางเสียงปืน ร่างหนึ่งปรากฏในเงามืด บุรุษในชุดคลุมสีดำ
ก้าวออกมาช้า ๆ ดวงตาเรืองวาวสีแดงฉายออกมาจากใต้ฮู้ด<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ยกหอกขึ้นเตรียมรับ
แต่แล้วเมื่อเขากระพริบตา ร่างนั้นกลับเปลี่ยนแปลง กลายเป็นจักรกลสูงเกือบสองเมตร
โลหะสีดำทมิฬส่องแสงสะท้อนกับแสงไฟจากเสาไฟใกล้เคียง
แขนทั้งสองข้างเปลี่ยนสภาพเป็นปืนเลเซอร์และใบมีดพลังงาน มันคือ เดธแมชชีน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ล่า…ทำลาย…” เสียงทุ้มกลไกคำรามออกมา<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์สบถในใจ “เจอของยากแล้วไง”
เขาพุ่งตัวหลบแทบจะพร้อมกับที่ปืนเลเซอร์ยิงเปลวแสงสีแดงเฉียดร่างไป
เศษคอนกรีตแตกกระจาย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขาพุ่งไปประชิด
ใช้หอกแทงใส่ช่วงข้อต่อระหว่างแขนกับลำตัว เสียงโลหะเสียดสีก้องดัง
แต่หอกสัมฤทธิ์แทงไม่ลึกพอจะหยุดมัน มันสะบัดแขน
ใบมีดพลังงานเฉียดหน้าเขาจนผิวร้อนวูบ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์กัดฟัน ดวงตาสีเทากวาดหาจุดอ่อน
เขาจำได้จากตำราที่เคยอ่าน ระบบระบายความร้อน…เซลล์พลังงาน…เซนเซอร์…<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขาอาศัยจังหวะที่เดธแมชชีนยกแขนขึ้นเพื่อเล็งจรวดนำวิถี
หมุนตัวไปด้านหลัง ใช้หอกกระแทกเต็มแรงที่ช่องระบายความร้อนด้านหลัง
เสียงโลหะแตกดังสนั่น ไอน้ำร้อนพุ่งออกมา<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

จักรกลคำรามด้วยเสียงกลไกขัดข้อง
ปืนเลเซอร์ยิงผิดทิศพุ่งไปกระแทกกำแพงแทน เขาไม่ปล่อยโอกาสพุ่งขึ้น
ใช้หอกเสียบตรงช่องพลังงานใต้แผงอก สีแดงวาบขึ้นพร้อมเสียงระเบิดเล็ก ๆ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ร่างเดธแมชชีนโงนเงนก่อนทรุดฮวบลงกับพื้น
ร่างเหล็กมหึมาค่อย ๆ สลายเป็นเศษโลหะดำที่ระเหิดหายไปกับอากาศ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์หอบหนัก
หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา แต่ยังไม่ทันได้ตั้งหลัก เสียง ครืด ครืด
ของกลไกหนัก ๆ ดังขึ้นอีกครั้งจากปลายซอย เสียงฝีเท้าโลหะและกลไกสั่นสะเทือนพื้น
มันไม่ใช่ตัวเดียว…มีอีกหลายตัว<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขากัดฟัน คิดไวเหมือนสายฟ้า
สู้ไม่ไหวแน่ ต่อให้ฆ่าได้ก็หมดแรงก่อน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ดวงตาสีเทาหลุบลง เขาเรียกพลังในกาย
ร่างสูงโปร่งบิดไหว ก่อนจะแปลงเป็นนกฮูกสีน้ำตาล ปีกกว้างสยายออก
คูเปอร์บินทะยานขึ้นสู่บนฟ้าเหนือเมือง
เลือกเส้นทางเงียบที่สุดเพื่อลอบกลับไปยังร้านหนังสือ ลมเย็นตีปีก
เขามุ่งหน้ากลับไปยังที่กบดานของเคย์ล่า รู้ดีว่าครั้งนี้เขาโชคดีที่รอดออกมา
แต่ครั้งหน้าคงไม่มีโอกาสให้พลาดอีก<o:p></o:p> ความคิดเห็นของผู้เขียนบันทึก เคย์ล่าตัดสินใจแล้ว และผมดีใจที่เธอเลือกเชื่อเราอย่างน้อยก็เชื่อพอจะลองแผนบ้าบิ่นนี้ น้ำของฮีบี้ยังอยู่ในกระเป๋า ผลมันแค่สามวัน แต่สามวันนี้อาจเป็นหน้าต่างเดียวที่เราจะพา “เด็กหญิงวัยแปดขวบชื่อเคย์ล่า” หลุดจากเรดาร์ได้ เส้นทางถูกล็อกคร่าว ๆ : ริชมอนด์ → นอร์ฟอล์กทางน้ำ → ขึ้นท่าที่นิวยอร์ก → รถไฟเฮเฟตัสสู่นิวโรม → ออกชายฝั่งซานฟรานซิสโก แล้วค่อยปล่อย “เรือมินิบานาน่า” ลากพวกเราไปให้ถึงมาซัตลาน แผนมันดูเว่อร์ก็จริง แต่ถ้าศัตรูเดาไม่ถูก เราก็ได้ระยะหายใจ ผมออกไปสำรวจตรอกหลังร้าน ได้ทางหนีทีไล่สองจุด ก่อนจะเจอของจริงติด ๆ กัน ทั้งลาเมีย และเดธแมชชีนหนึ่งตัว… แล้วก็เสียงฝีเท้าเหล็กอีกหลายคู่ตามมา  ต่อจากนี้ เราต้องเคลื่อนตอนคนซา เตรียมตัวให้พร้อม และออกสู่ทางน้ำให้เร็วที่สุด แม่ครับ…ถ้าท่านมองอยู่ ช่วยกันสายตาพวกนั้นให้มองข้ามเราที อย่างน้อยจนกว่าจะถึงนอร์ฟอล์กก็ยังดี 

<o:p> </o:p>

หลักฐานการพิชิต <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เดธแมชชีน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=188<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

+ 2 ตื่นรู้จากการพิชิตครั้งแรก<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ลาเมีย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=187<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

+ 2 ตื่นรู้จากการพิชิตครั้งแรก<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

สินสงคราม <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ลาเมีย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

(หากมี LUK 60+ จะได้ x2 จากจำนวนที่ดรอป<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เกล็ดลาเมีย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เดธแมชีน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

หากมีค่า LUK 100 หน่วย จะได้รับวัตถุดิบ x2 (เฉพาะวัตถุดิบสุ่ม
ที่ไม่ใช่อุปกรณืและกระดาษแปลน)<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

โลหะผสมพิเศษ (10 หน่วย)
(ดรอปทุกกรณีไม่สุ่ม)<o:p></o:p> 

</div>

Cooper โพสต์ 2025-9-21 22:49:21

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Cooper เมื่อ 2025-9-21 23:37 

<meta charset="UTF-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<title>Activity Form</title>
<style>
 body {
 font-family: Arial, sans-serif;
 }
 .form-container {
 max-width: 650px;
 margin: 0 auto;
 padding: 20px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 10px;
 }
 label {
 font-weight: bold;
 margin-top: 10px;
 display: block;
 }
 input, select, textarea {
 width: 100%;
 padding: 8px;
 margin-top: 5px;
 margin-bottom: 15px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 5px;
 }
 button {
 background-color: #007BFF;
 color: #fff;
 border: none;
 padding: 10px 15px;
 border-radius: 5px;
 cursor: pointer;
 }
 button:hover {
 background-color: #0056b3;
 }
</style>

<div class="form-container">

หน้าที่ 4<o:p></o:p>

 

เริ่มปฏิบัติการหลบหนี <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Richmond <o:p></o:p>

23/07/2025 03.36 น.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ลมในตรอกเล็กยังคงมีไอชาอุ่นติดปลายจมูกอยู่จาง ๆ
ตอนที่คูเปอร์กลับมาถึงห้องลับใต้ร้านหนังสือ
แผนการถูกวางอย่างฉับไวราวสเก็ตช์แรกของภาพใหญ่ที่พร้อมลงสีทันที
เขาย้ำกับตัวเองอย่าคิดเยอะเกินไปจนเสียจังหวะ <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ไอเดียไปนอร์ฟอล์กด้วยอูเบอร์ถูกสรุปโดยไม่ต้องเปิดประชุมยืดยาว
เหตุผลข้อหนึ่ง ประหยัดเวลา
เพราะระบบขนส่งสาธารณะมีขีดจำกัดเรื่องความเร็วและจุดแวะพักที่ทำให้หลุดจังหวะ
ข้อสอง จะออกเดินทางหลังเที่ยงคืนซึ่งโลกอาจสว่างแจ้งตลอดวันคืน
แต่ตารางบริการก็ยังเคลื่อนตามนาฬิกา ไม่ใช่ท้องฟ้า<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ตัวเลขราคาที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้หัวใจชายหนุ่มหวิววาบ 109
ดอลลาร์นะคุณผู้ชม! กระเป๋าสตางค์ร้องเพลงบัลลาดขึ้นมาเองเลยทีเดียว
แต่เมื่อตัดสินใจแล้วก็ต้องจ่าย เขาเลือกจุดรับส่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้านหนังสือ
ผ่านการไล่เช็กรอบบริเวณจนแน่ใจว่าไม่น่ามีเงาที่สามเฝ้ามองอยู่<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ก่อนออกเดิน เคย์ล่าดื่มน้ำแห่งของความเยาว์วัย ร่างสูงวัยค่อย ๆ
หดลงเป็นเด็กหญิงวัยราวแปดขวบ ผมดกดำ นัยน์ตาเฉียบคมแบบเดิมไม่มีผิด
มีเพียงสรีระที่เล็กลงทำให้เงาบนพื้นสั้นลงอย่างน่าเอ็นดู
บรรยากาศรอบตัวเธอยังมีอำนาจเงียบ ๆ แบบคนคุมห้องสมุดใหญ่ ที่ยกนิ้วชี้เพียงนิดเด็กทั้งชั้นก็พร้อมนั่งหลังตรงได้อย่างพร้อมเพรียง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ส่งมีดสั้นสัมฤทธิ์ให้เธอ “เผื่อมีอะไรฉุกเฉินนะครับ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เธอส่ายหน้าเบา ๆ คล้ายจะบอกว่าตนเองก็พอมีอาวุธของตัวเอง
แต่เมื่อเห็นสายตาเขาจริงจังจึงรับไว้ คลี่มุมปากน้อย ๆ
แบบคนที่ยอมตามแผนเพื่อให้ทุกอย่างลื่นไหล<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ทั้งสามมายืนรอที่จุดนัดหมาย ความเงียบก่อร่มเงาบาง ๆ เหนือฟุตบาท
คูเปอร์กะความเสี่ยงตามสัญชาตญาณ พลางฟังเสียงเมืองที่ไม่หลับใหลแต่แสร้งเงียบ
เช็กซ้ำว่าบริเวณนี้ไม่มีคนสะพายหูฟังที่ไม่เล่นเพลง
ไม่มีรองเท้าหนังที่ยืนอยู่นานผิดปกติ ไม่มีแว่นกันแดดที่ไม่ควรอยู่บนหน้าในแสงที่ไม่บาดตา<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ไฟหน้ารถเลี้ยวเข้ามาช้า ๆ หยุดเทียบขอบทาง
เมเรซก้าวไปก่อนด้วยท่วงท่าที่แปลกตากว่าปกติ
อัธยาศัยดีเสียจนหน้าปัดดาวเคราะห์น้อยในใจคูเปอร์สั่นริก ๆ เขาแลกคำสั้น ๆ
กับคนขับด้วยน้ำเสียงเรียบเนียนเหมือนสปอตโฆษณาน้ำหอม
แล้วจึงผายมือเรียกทั้งสองขึ้นนั่งโดยไม่เสียเวลา<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ในรถ อากาศเย็นเฉียบทำให้ความคิดคมชัดขึ้น
คูเปอร์นั่งเบาะหลังกับเด็กหญิงที่แค่กะพริบตาก็ดูโตกว่าวัย
ส่วนชายตาสองสีไปฝั่งตรงข้าม
ม่านบังสายตาข้างหนึ่งเลื่อนลงเพียงครึ่งเพื่อเช็กทางข้างหน้าโดยไม่ดึงความสนใจ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ถ้าคนขับถาม” คูเปอร์กระซิบเบาพอที่ลมจากช่องแอร์ยังต้องชะงักฟัง
“เราไปเที่ยวทะเลกันแบบคนอยากเปลี่ยนบรรยากาศนะ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ฉันแต่งตัวเหมือนคนไปทะเลตรงไหน”
เมเรซหลุบตาลงมองโชคเกอร์กับต่างหูเงินระย้าของตัวเองเบา ๆ
น้ำเสียงไร้อารมณ์แต่ปลายประโยคมีประกายล้ออยู่ริมน้ำเสียง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เด็กหญิงวางมือเล็กบนตักอย่างสงบ
ดวงตากวาดอ่านถนนเหมือนอ่านสารบัญหนังสือเล่มหนา “ถ้ามีด่านหรืออะไรผิดปกติ
ฉันจะเป็นคนชี้”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

รถเคลื่อนออกจากริชมอนด์อย่างนุ่มนวล เมืองค่อย ๆ ถอยหลังเป็นริ้วไฟ
คูเปอร์นับจังหวะสัญญาณไฟเขียวแดงเพื่อกะช่วงเปลี่ยนเลนที่ไม่สะดุด
เงียบฟังไส้ในของเมืองว่ามีอะไรตามมาหรือไม่<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

ไม่นานแสงของเสาไฟถนนเปลี่ยนจากถี่เป็นห่าง
เสียงเมืองหลอมเป็นเสียงถนนโล่ง ๆ ที่ลากยาวแบบดนตรีมินิมอล <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์เปิดบทสนทนาเบาดุจพรม “ถ้าเจออะไรที่ไม่ควรเจอ
นายเป็นคนบอกฉันนะ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ฉันบอกอยู่แล้ว นายต่างหากอย่าทำเสียงผิวปากตอนคิดกลยุทธ์
ข้างนอกอาจมีกล้องเสียง” เมเรซตอบโดยไม่เงยหน้า
แต่ปลายน้ำเสียงนุ่มลงเล็กน้อยอย่างห่วงแบบไม่ขยายความ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เด็กหญิงเหลือบเขม้นในแบบผู้ดูแลชั้นวางหนังสือ
“อย่าเถียงในเรื่องเล็กน้อย พวกเธอสองคน”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

Norfolk <o:p></o:p>

23/07/2025 04.30 น.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

รถวิ่งผ่านป้ายเขตชานเมือง สัญญาณบางอย่างในร่างคูเปอร์สั่นเบา ๆ
เหมือนสายกีตาร์ถูกดีด เขาขยับมือไปแตะหอกที่เก็บในแหวนโดยอัตโนมัติ
ความทรงจำสดใหม่เรื่องลาเมียและเดธแมชชีนยังอุ่นอยู่ที่กล้ามเนื้อ
เขาบอกตัวเองให้แบ่งแรงไว้สำหรับตอนต้องกระโดดเข้าชนจริง ๆ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ราวครึ่งทาง เมเรซเอียงหน้า สายตาสีชมพูหรี่ลงนิดเดียว
“มีรถคันหนึ่งอยู่หลังเราไกล ๆ เขาเปลี่ยนเลนเหมือนเราเป๊ะมาสามครั้งแล้ว”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ขยับตัวเล็กน้อย ลมหายใจเสมอคอ ไม่รีบเร่ง
“เดี๋ยวให้คนขับรับโทรศัพท์ ฉันจะจังหวะให้เขาเข้าช่องทางขนส่ง
แล้วออกอีกช่องหนึ่งเพื่อดูว่ายังมีอะไรตามมาไหม”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ไม่มีใครต้องโทรจริง ๆ แค่ปรับท่าทาง เปลี่ยนเลนตามช่องรถบรรทุก
ใช้รถคันใหญ่บังสายตาไว้สองสามครั้ง พอออกสู่ช่องเดิมอีกที
เงานั้นหายไปเหมือนน้ำหยดลงทราย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“คงแค่นักเดินทางใจตรงกัน” เมเรซว่ากึ่งบ่นกึ่งชม
“หรือไม่ก็คิดว่าพวกเราไม่น่าสนใจพอจะเสียเวลา”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“สุดยอดเลย การไม่มีเสน่ห์ในเวลาที่ควรไม่มีเสน่ห์เป็นพรจริง ๆ”
คูเปอร์ปล่อยถ้อยคำเบาหวิว คลี่ไหล่ให้คลายตึง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ทิวทัศน์เปลี่ยนเป็นแนวโกดังไกล ๆ
สะพานข้ามน้ำและกลิ่นอายใกล้ทะเลที่เริ่มขมเค็มอยู่ในลำคอ
เส้นขอบฟ้าของนอร์ฟอล์กโผล่ขึ้นเหมือนบันทึกหน้าใหม่ที่กำลังถูกเปิด
ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองออกมาพลิกดูอีกครั้งเพียงเสี้ยวอึดใจ
แล้วซ่อนไว้ในเสื้อเชิ้ตเหมือนก่อนหน้านี้<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

รถชะลอที่จุดลงตามที่เลือกไว้ซึ่งไม่ใช่ท่าเรือหลัก
แต่เป็นช่วงแถบอุตสาหกรรมที่เงียบกว่า มีเสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ ลอยผ่านอากาศ
ริมน้ำสะท้อนแสงสว่างที่ไม่มีวันจาง คูเปอร์กวาดตามองพื้นที่รอบ ๆ อีกครั้ง
เช็กทางลัด ทางกลับหลัง พื้นที่กำบัง และระยะวิ่งไปถึงผิวน้ำโดยไม่ถูกใครมองชัด<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขาพยักหน้าให้เมเรซ
อีกฝ่ายขยับต่างหูเงินนิดเดียวเหมือนเป็นสัญญาณเงียบ
เด็กหญิงกระชับเสื้อคลุมที่ยาวเกินเข่าเล็กน้อย
มือเล็กซ่อนโกร่งด้ามมีดสัมฤทธิ์ที่เอวไว้ใต้เนื้อผ้า<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ถึงเวลาโชว์ของ” คูเปอร์เอ่ยเบา ๆ
เหมือนพึมพำกับทะเลที่รออยู่เบื้องหน้า<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

พวกเขาเลี้ยวเข้าแนวเงาท่าเรือที่ไม่มีใครมองมา
ก้าวลงตามขั้นคอนกรีตหยาบสู่ขอบน้ำ กลิ่นเกลือและสนิมประสานกันจนแสบจมูกนิด ๆ
คูเปอร์กางผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองในมือ นิ้วไล้ลวดลายที่มองด้วยตาเปล่าก็เหมือนผืนผ้า
แต่ปลายนิ้วสัมผัสรู้ว่ามันซ่อนโครงเรืออยู่ข้างใต้<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขากระซิบถ้อยคำที่ได้รับมาพร้อมไอเท็มนั้น
เบาและสั้นเหมือนเคาะประตูบ้านเพื่อนสนิท<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ผืนผ้ากะพริบวาบ แล้วแผ่ตัวออกเป็นความโค้งมนสีเหลืองนีออนเฉียบ
ลำเรือเล็กสายพันธุ์กล้วยโผล่ขึ้นทับความว่างเปล่า
ด้านหน้าเป็นรูปปั้นกริฟฟอนที่ยืดอกอย่างภาคภูมิ
แววตาหินของมันวาวขึ้นนิดเดียวเหมือนกำลังขานรับผู้ถือสิทธิ์<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“น่ารักกว่าที่คิด”
เมเรซเอียงคอมองเหมือนประเมินงานศิลป์มากกว่าพาหนะ
“และเด่นกว่าที่ควรเด่นนิดหน่อย”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“สัญญาว่าความเด่นจะมีประโยชน์เวลาเราต้องขู่คลื่นลม”
คูเปอร์ยักคิ้วอย่างคนเอนจอยกับของแปลกที่จัดหาไว้
เขาผายมือให้เด็กหญิงก้าวขึ้นก่อน วางผ้าคลุมรองขอบที่นั่งเพื่อกันลื่น
ส่วนตัวเองจัดกระเป๋าและน้ำหนักสมดุลอย่างคล่องแคล่ว<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมื่อทุกคนนั่งประจำตำแหน่ง เขาแตะฐานกริฟฟอนเบา ๆ
ระบบออโตไพลอตติดขึ้นด้วยเสียงหายใจของโลหะที่พึ่งตื่น
ลำเรือยกหัวเล็กน้อยเหมือนสัตว์เลี้ยงที่พร้อมออกวิ่ง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“เส้นทางขึ้นเหนือ ขนาดความเร็วตามสภาพคลื่น” เขาพูดชัด
คอมมานด์ถูกเรือรับและสื่อสารกลับด้วยแสงสว่างจาง ๆ บริเวณดวงตากริฟฟอน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ผิวน้ำแตะท้องเรืออย่างสุภาพ ก่อนจะลื่นไถลไปข้างหน้าเป็นเส้นเงียบ
ลมหายใจของทะเลพัดพาเสี้ยวกลิ่นสนิมออกจากใจให้เหลือแค่ความเค็มสดที่ตีปลายลิ้น<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์หันมาทางคู่หู “ถ้านายจะปลอมเป็นอะไรสักอย่างเพื่อพราง
เราอาจต้องใช้ตอนเข้าใกล้ท่าเรือใหญ่”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ฉันคิดไว้แล้ว” เมเรซตอบสั้น ๆ
ดวงตาสองสีมองเส้นขอบน้ำราวชั่งระยะกับจังหวะคลื่น “เราไม่จำเป็นต้องพรางตลอดทาง
แค่เฉพาะจุด”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เด็กหญิงนั่งนิ่ง แผ่นหลังตรง ดวงตาไล่ไปตามแนวคลื่นราวสะกดบรรทัดลม
เธอหันมาพูดเบามาก “เมื่อเข้าใกล้ปากอ่าว อย่าตัดตรง ให้เลาะแนวเงาแทน
คลื่นสะท้อนจะทำให้เราดูเหมือนก้อนน้ำหนักธรรมดาในโซนาร์”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์รับคำทันที ปรับทิศเรือผ่านฐานกริฟฟอน
แสงที่ดวงตาหินกระพริบตอบเช่นเห็นพ้องกันทั้งคณะ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ลำสีเหลืองฉวัดเฉวียนไปบนผืนน้ำที่โอบล้อมด้วยแสงไม่โรยรา
เสียงเมืองจางลง เหลือเพียงเสียงเรือเล็มผิวน้ำและเสียงใจที่กลับมานิ่งอีกครั้ง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ทอดสายตามองทางยาวที่รออยู่ นิวยอร์ก รถไฟเฮเฟตัส นิวโรม
ซานฟรานซิสโก แล้วมาซัตลาน ทุกชื่อเหมือนหมุดสีแดงปักเรียงบนแผนที่ในหัว
เขาไม่รู้ว่าระหว่างทางจะมีอสูรกายหรือสายลับคนไหนโผล่จากเงามืดอีก
แต่รู้ว่าทีมเล็ก ๆ นี้กำลังขยับไปพร้อมกันอย่างจริงจัง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขาก้มมองนิ้วตัวเองที่แตะแหวนดาราจรัส
แววตาไล่จากกริฟฟอนกลับไปยังเด็กหญิง
แล้วจบที่คนผมสีชมพูซึ่งนั่งนิ่งเหมือนรูปปั้นที่พร้อมจะเปลี่ยนรูปเมื่อจำเป็น<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ไปนิวยอร์กกัน” เขาพูดแค่นั้น
แต่ลมกับน้ำรับไปต่อให้ยาวกว่าถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยมากนัก<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

แสงแดดจัดสะท้อนผิวน้ำวูบวาบเป็นเส้นเงินจนแทบแสบตา
คูเปอร์ยกแว่นตาดำขึ้นมาสวม ปล่อยลมหายใจออกช้า ๆ
เหมือนจะตัดบทสนทนากับดวงอาทิตย์ที่ไม่เคยหลับใหลสักที
เขาไม่ใช่พวกที่ชอบนั่งแช่กลางแดดแบบนี้นาน ๆ
และเมื่อสายลมจากทะเลไม่พอจะบรรเทาได้ เขาก็รู้ว่าถึงเวลาต้องหาตัวช่วย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ชายหนุ่มแตะแหวนดาราจรัสเบา ๆ
แสงวูบเล็กน้อยก่อนที่มือจะหนักขึ้นพร้อมกระบอกโลหะสีบรอนซ์วาวที่ประดับลวดลายปีกน้อย
ๆ มันคือ กระบอกบรรจุลมสี่ทิศ ของเฮอร์มีส
ไอเทมที่เขาซื้อมาแบบครึ่งบ่นครึ่งหวังว่าจะได้ใช้สักวัน…ใครจะคิดว่ามันจะได้ออกโรงเร็วขนาดนี้<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“นั่นอะไรน่ะ” เสียงใสของเคย์ล่าในร่างเด็กหญิง
ดังขึ้นพร้อมดวงตากลมโตที่แม้จะอยู่บนใบหน้าอายุแปดขวบ
แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยประสบการณ์เจ็ดสิบกว่าปี<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ยกกระบอกขึ้นหมุนให้แสงสะท้อนลายปีกเล่น “กระบอกลมสี่ทิศครับ
ของเฮอร์มีส ซื้อมาในราคาเจ็บปวดนิดหน่อย แต่ก็คุ้มสำหรับตอนนี้”
น้ำเสียงเขาฟังดูแทบจะเหมือนพนักงานขายที่กำลังปิดการขายสินค้าพรีเมียม
“มันจะปล่อยลมที่แรงจนเรือพุ่งเหมือนติดเทอร์โบไอพ่น ถ้าคำนวณไม่ผิดนะ
การเดินทางที่ควรจะกินหลายชั่วโมง เราจะเหลือแค่สี่ชั่วโมงถึงนิวยอร์ก”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซที่พิงขอบเรืออยู่หันมาขมวดคิ้วเล็กน้อย “แล้วใช้งานยังไง
ไม่บอกเดี๋ยวฉันเผลอเปิดใส่หน้าแทน”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ก็เหมือนไอพ่นน่ะ” คูเปอร์อธิบายพลางทำท่าหมุนฝาปิด
“แค่หันปากมันไปทางท้ายเรือแล้วเปิด
ฝาลมก็จะพุ่งออกมาแรงพอจะทำให้เรือพุ่งไปข้างหน้า ห้ามหันผิดทางเด็ดขาด
ไม่งั้นเราคงได้แหวกทะเลถอยหลังอย่างสวยงาม”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขาหัวเราะเบา ๆ
พลางส่งกระบอกให้เคย์ล่าซึ่งนั่งกึ่งกลางเป็นคนกลางส่งต่อให้เมเรซ
เด็กหญิงรับของอย่างระมัดระวังกว่าที่ควรสำหรับวัยนั้น
ก่อนจะวางมันลงในมือชายหนุ่มผมสีชมพู<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซพลิกของในมือช้า ๆ แววตาสองสีสะท้อนแสงแดด
เขาเอียงหน้าเล็กน้อยเหมือนกำลังวิเคราะห์งานออกแบบ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ
“ถ้ามันระเบิดใส่หน้า ฉันจะถือว่านายเป็นคนโฆษณาเกินจริง”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ยักไหล่พลางยกยิ้มมุมปาก
“ถ้าไม่เสี่ยงนิดหน่อยก็ไม่เรียกการเดินทางแบบเราแล้วล่ะ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เด็กหญิงถอนหายใจเบา ๆ “พวกเธอนี่ชอบเล่นกับไฟนัก”
แต่ดวงตาเธอก็ยังจับจ้องเรือเหมือนคำนวณเส้นทางหนีเผื่อไว้แล้ว<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซขยับไปนั่งมั่นที่ท้ายเรือ จับกระบอกให้แน่น
หันปลายไปตามแนวท้องเรือสีเหลืองนีออนที่ลอยสั่นเล็กน้อยบนคลื่น
จากนั้นหมุนฝาปิดโลหะช้า ๆ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ทันทีที่เสียง คลิ๊ก ดังขึ้น ลมอัดแน่นพุ่งออกมาจากปากกระบอก
เสียงหวีดดังสูงสะท้อนผิวน้ำ เรือมินิบานาน่ากระตุกเหมือนสัตว์เล็กที่ตื่นตกใจ
ก่อนจะพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยแรงมหาศาล<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

น้ำกระจายแตกซ่านเป็นเส้นยาวด้านหลัง หัวเรือยกสูงเล็กน้อย
ขอบกริฟฟอนทองเรืองวาวราวกับกำลังหัวเราะไปกับความเร็วที่ฉีกอากาศออกไป
เสียงทะเลแปรเปลี่ยนจากซู่ซ่าเป็นครืน ๆ หนักแน่น
เรือทั้งลำไถลไปข้างหน้าเหมือนลูกธนูที่ถูกปล่อยจากสาย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์จับขอบเรือแน่นแต่หัวเราะออกมา “โอ้โห! เหมือนนั่งจรวด!”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

สายลมแรงปะทะใบหน้า แว่นดำแทบหลุด
เคย์ล่าตัวเล็กต้องกดหมวกผ้าที่ใส่ไว้แน่น ขอบผมดำปลิวสะบัด
แต่สีหน้ากลับนิ่งกว่าที่ใครคิด
ราวกับกำลังสนุกกับการนั่งม้าพยศที่เชื่อฟังคำสั่งเธออย่างดี<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซนั่งนิ่งพอให้คิดว่าเป็นรูปปั้น
แต่สายตาสองสีของเขาแวววาวด้วยประกายท้าทาย
“เอาล่ะ…ดูเหมือนเราจะไม่ต้องนั่งอาบแดดไปถึงพรุ่งนี้แล้ว”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เรือสีเหลืองเล็กพุ่งฉีกผิวน้ำออกไป ทิ้งริ้วคลื่นยาวไกลเบื้องหลัง
การเดินทางสู่ท่าเรือนิวยอร์กเริ่มขึ้นด้วยความเร็วที่ใครก็คาดไม่ถึง…<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์และสมาชิกร่วมทีมออกเดินทางสู่นิวยอร์ก<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

ความคิดเห็นของผู้เขียนบันทึก<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

 

ไม่คิดเลยว่าการนั่งรถออกจากริชมอนด์กลางดึกจะทำให้ใจเต้นแรงขนาดนี้
ทั้งที่มันก็แค่การนั่งเบาะหลัง มองไฟถนนไหลผ่านไปเรื่อย ๆ
แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนทุกสัญญาณไฟ ทุกเลนที่เปลี่ยน มีเดิมพันซ่อนอยู่<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

พอเรือมินิบานาน่าออกตัวจริง ๆ ผมหัวเราะออกมาโดยไม่ทันคิด
เหมือนปล่อยความกดดันที่แบกมาตลอดสองสามวัน ทุกอย่างเร็วเกินคาด
ลมแรงจนแว่นแทบปลิว แต่ความเร็วแบบนั้นกลับทำให้ใจผมสงบลงอย่างประหลาด
รู้สึกว่าถึงแม้ทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยความเสี่ยง อย่างน้อยเราก็ยังขยับไปข้างหน้าด้วยกัน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

บางทีการเดินทางมันไม่ต้องมีคำอธิบายหรู ๆ ก็ได้
แค่มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ของตัวเองท่ามกลางเสียงคลื่น ก็คงพอแล้ว<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

มอบ น้ำแห่งความเยาว์วัย ให้ 'เคย์ล่า เฮย์เดน' <o:p></o:p>

 

มอบ มีดสั้นสัมฤทธิ์ ให้ 'เคย์ล่า เฮย์เดน'<o:p></o:p>

 

ใช้ กระบอกบรรจุลมสี่ทิศ (ส่งมอบให้แอดมินแล้ว) จ่ายค่าอูเบอร์ 109 ดอลลาร์

</div>

Cooper โพสต์ 2025-9-22 02:27:01

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Cooper เมื่อ 2025-9-22 07:12 

<meta charset="UTF-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<title>Activity Form</title>
<style>
 body {
 font-family: Arial, sans-serif;
 }
 .form-container {
 max-width: 650px;
 margin: 0 auto;
 padding: 20px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 10px;
 }
 label {
 font-weight: bold;
 margin-top: 10px;
 display: block;
 }
 input, select, textarea {
 width: 100%;
 padding: 8px;
 margin-top: 5px;
 margin-bottom: 15px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 5px;
 }
 button {
 background-color: #007BFF;
 color: #fff;
 border: none;
 padding: 10px 15px;
 border-radius: 5px;
 cursor: pointer;
 }
 button:hover {
 background-color: #0056b3;
 }
</style>

<div class="form-container">

<o:p> </o:p>

หน้าที่ 5<o:p></o:p>

 

การเดินทางแสนสนุก!<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

New York <o:p></o:p>

23/07/2025 08.20 น.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ใช้เวลาเพียงไม่นาน
เรือสีเหลืองมินิบานาน่าก็แล่นเข้ามาใกล้ชายฝั่งนิวยอร์ก
แสงแดดยามเช้าเริ่มเฉียงกระทบผิวน้ำสะท้อนระยิบระยับ
เวลาในนาฬิกาข้อมือคูเปอร์ชี้ไปที่ 8 โมงเกือบจะยี่สิบพอดิบพอดี เกือบตรงตามคาดการณ์
และที่สำคัญ พวกเขามาถึงโดยไม่มีอุปสรรคจากทั้งอสูรกายหรือสายลับใด ๆ เลย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

การขึ้นฝั่งตรงท่าเทียบเรือกลางเมืองเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเลือกได้แน่
สามคนจึงเลี่ยงไปขึ้นฝั่งในย่านโกดังร้างเงียบสงัดแทน
เสียงเรือเล็กกระทบกับผนังปูนดัง ก๊อง แผ่วเบา คูเปอร์ก้าวลงก่อน
ยื่นมือไปช่วยเคย์ล่าที่อยู่ในร่างเด็กหญิง และเมเรซตามลงมาเป็นคนสุดท้าย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“อย่าลืมว่าเรามาแบบลับ ๆ”
เมเรซเอ่ยเสียงต่ำทันทีที่เท้าแตะพื้น เขาก้าวนำสายตาสองสีกรอกไปรอบ ๆ
ราวกับกำลังอ่านลมหายใจของเมือง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ไม่กี่ก้าวถัดมา
เขาก็ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณหยุด “มีคน… กำลังเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ ๆ”
น้ำเสียงของเขาสั้น กระชับ แต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น “บางทีอาจจะไม่ใช่พวกธรรมดา
ทางที่ดีเราควรเลี่ยง อย่าให้ถูกเห็น”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์พยักหน้า เห็นพ้องอย่างเงียบ ๆ
เขารู้ดีว่าอาวุธสัมฤทธิ์ในมือไม่ได้มีไว้ใช้ต่อกรกับมนุษย์ธรรมดา
หากต้องเผชิญหน้าคนเหล่านั้น พวกเขาทำได้เพียงทำให้สลบ ไม่ใช่ฆ่า  แต่ความวุ่นวายใด ๆ
ก็มีแต่จะทำให้เส้นทางที่เหลือลำบากขึ้นไปอีก<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าในร่างเด็กมองทั้งสองหนุ่มด้วยแววตาที่นิ่งเกินวัย
“พวกเธอเดินนำเถอะ ฉันจะตามจังหวะให้”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

พวกเขาเคลื่อนไหวเงียบเชียบไปตามเงาตึกสูง
ใช้ตรอกซอกซอยบังตัวจากถนนหลัก เสียงฝีเท้าของกลุ่มชายชุดสูทดังลอดมาเป็นระยะ
แต่ไม่ใกล้พอที่จะเห็นเงา ทั้งสามหยุดนิ่งหลายครั้ง
ซ่อนอยู่หลังถังขยะหรือกำแพงที่พอจะบังได้
ก่อนเลี่ยงเส้นทางออกมาสู่ถนนอีกด้านโดยไม่ถูกใครจับตามอง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p><o:p>หลักฐานการหลบหนีในระบบ</o:p> <o:p> </o:p><o:p>https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=190</o:p><o:p> </o:p><o:p> </o:p><o:p>เมื่อพ้นออกมาถึงถนนใหญ่ได้สำเร็จความรู้สึกตึงเครียดในอากาศก็คลายลงเล็กน้อย เคย์ล่าหันมาถามเสียงเรียบ
“แล้วต่อไปเราจะไปกันยังไง”</o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ไม่ตอบด้วยคำพูด
แต่ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบเหรียญดรักม่าขึ้นมา
แสงสะท้อนสีเงินหม่นวูบวาบในแสงแดด<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซเห็นท่าทีนั้นก็เลิกคิ้วสูงทันที
“อย่าบอกนะว่านายจะเรียกใช้ บริการนั้น?”
น้ำเสียงกึ่งระคนระหว่างประหลาดใจกับไม่ค่อยสบอารมณ์นัก<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์เพียงยักไหล่ ยิ้มมุมปาก
ก่อนจะโยนเหรียญลงพื้นถนนเสียง กริ๊ง! พร้อมเอ่ยวาจา “O Sisters Three, I
seek thy speed. Come ride the storm and answer my need. !”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เพียงชั่วอึดใจ
หมอกควันสีเทาก็ก่อตัวขึ้นกลางถนน
รถแท็กซี่คันเก่าทรุดโทรมปรากฏขึ้นราวกับผุดมาจากอากาศ บนเบาะหน้า
มีสามพี่น้องหญิงชราผมฟู นัยน์ตาเพียงดวงเดียวกลางหน้าผากผลัดกันถือเป็นเจ้าของ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ขึ้นมาเร็วสิ เด็กน้อยทั้งหลาย”
หนึ่งในนั้นแค่นเสียงหัวเราะพร่า “พวกเราไม่มีเวลาให้ใครชักช้า”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ก้าวไปคุยอย่างไม่ลังเล “ปลายทาง
สถานีแกรนด์เซ็นทรัล  ก่อนเก้าโมงเช้า”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

จากนั้นเขาหันกลับมาทางคู่หูและรุ่นพี่
“รถไฟเฮเฟตัสออกเก้านาฬิกา ถ้าเราจะไปนิวโรมทัน
นี่คือทางเดียวที่การันตีว่าไม่พลาด”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซถอนหายใจยาว
สีหน้าชัดเจนว่าไม่อยากฝากชีวิตไว้กับพาหนะนี้เท่าไร แต่ก็จำต้องก้าวขึ้นไปนั่ง
ขณะที่เคย์ล่ามองรถด้วยสายตาประเมิน ก่อนจะก้าวขึ้นโดยไม่เอ่ยวาจา
ทว่าแววตาเล็กน้อยบ่งบอกถึงความรู้สึกที่ผสมทั้งความประหลาดใจกับความระแวง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมื่อผู้โดยสารทั้งสามเข้าที่นั่ง
ประตูแท็กซี่ก็กระแทกปิดดัง ปัง! คนขับกระแทกคันเร่งโดยไม่มีเข็มขัดนิรภัย
ไม่มีระบบเบรก ABS และไม่มีความปรานีใด ๆ
รถแท็กซี่สามพี่น้องเทาพุ่งออกจากหมอกควันด้วยความเร็วที่ทำให้ถนนนิวยอร์กสั่นสะเทือน—
การเดินทางชวนหัวใจวายสู่แกรนด์เซ็นทรัล เริ่มต้นขึ้นแล้ว<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

รถแท็กซี่สีเหลืองเก่าที่เหมือนจะพังได้ทุกเมื่อพุ่งทะยานออกจากหมอกควัน
เสียงเครื่องยนต์คำรามก้องไปทั่วถนน
นิวยอร์กที่วุ่นวายอยู่แล้วกลับกลายเป็นเพียงเงาสะบัดผ่านสายตาเมื่อความเร็วพุ่งขึ้นอย่างผิดธรรมชาติ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์กดตัวแน่นไปกับเบาะ
มือหนึ่งคว้าไปยึดประตูอีกข้างจับเบาะหน้าไว้
ดวงตาสีเทาเบิกกว้างภายใต้แว่นดำที่เกือบหลุดออกมา
เสียงลมหายใจของเขาแทรกไปกับเสียงหัวเราะแหบพร่าของสามพี่น้องบนเบาะหน้า<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซถึงกับกุมขมับแต่ยังพยายามนั่งอย่างสงบ
เขาแสร้งทำเหมือนไม่สะทกสะท้าน แต่แววตาสองสีก็สะท้อนความตึงเครียดที่ยากจะซ่อน
เขาเหยียดขาเล็กน้อยเหมือนพยายามหาจุดทรงตัว
เผื่อว่ารถจะพลิกคว่ำในอีกไม่กี่วินาที<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าในร่างเด็กหญิงยึดมีดสั้นสัมฤทธิ์ที่คูเปอร์มอบให้ไว้แน่น
แม้รูปลักษณ์จะเป็นเด็กแปดขวบแต่สายตายังคงเฉียบคมและเต็มไปด้วยสมาธิ
เธอนั่งนิ่งแต่แววตากวาดไปตามถนนทุกเลน
เหมือนกำลังอ่านเกมการขับบ้าระห่ำนี้ราวกับมันคือกระดานหมากรุก<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

รถแท็กซี่เลี้ยวหักศอกโดยไม่แตะเบรก
เสียงยางเสียดสีกับพื้นถนนดังเอี๊ยดจนประกายไฟกระจาย ตัวรถเอียงจนเกือบจะคว่ำ
แต่ก็ยังประคองกลับมาตรงทางได้อย่างเหลือเชื่อ
หนึ่งในพี่น้องหัวเราะคิกคักพลางตะโกนใส่พวงมาลัย “เร็วขึ้นสิ เร็วกว่านี้อีก”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์กัดฟันพลางตะโกนสวน
“นี่มันเร็วพอจะไปถึงวันพรุ่งนี้แล้วนะ”
แต่แน่นอนว่าเสียงของเขาถูกกลบด้วยเสียงเครื่องยนต์และเสียงหัวเราะแหบของหญิงชราสามคน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซพึมพำเสียงเรียบแต่ชัดเจนพอที่คูเปอร์จะได้ยิน
“ถ้าเรารอดไปถึงแกรนด์เซ็นทรัลโดยไม่ตายเพราะอุบัติเหตุ
ฉันจะถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ของมารดานาย”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่ายังคงนิ่ง เธอเพียงยกคิ้วเล็กน้อย
ก่อนหันไปมองคูเปอร์แล้วเอ่ยด้วยเสียงเด็กใส ๆ แต่แฝงด้วยความเคร่งขรึม
“โฟกัสไปที่แผนต่อไป อย่าปล่อยให้ความกลัวกลบสติ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

รถแท็กซี่สามพี่น้องยังคงพุ่งทะยานผ่านการจราจรในนิวยอร์กที่แน่นขนัดราวกับมันไม่ได้มีสัญญาณไฟหรือกฎจราจรใด
ๆ บนโลกใบนี้ เสียงแตรจากรถรอบข้างดังระงม
เสียงเหล็กเสียดสีแว่วขึ้นเมื่อรถแท็กซี่เฉียดชนอีกคันจนสีถลอกทิ้งร่องรอยไว้<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ทั้งสามผู้โดยสารถูกโยนซ้ายทีขวาทีตามแรงเหวี่ยงของการเลี้ยว
แต่ไม่มีใครพูดอะไรอีก
ทุกคนต่างรู้ดีว่าขณะนี้สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้คือเกาะให้แน่น
และภาวนาให้แท็กซี่คันนี้พาพวกเขาไปถึงแกรนด์เซ็นทรัลก่อนเก้าโมงโดยไม่แหลกเป็นเศษเหล็กเสียก่อน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

Grand Central Terminal<o:p></o:p>

23/07/2025 08.45 น.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

การเดินสุดหวาดเสียวที่ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีแต่กลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอายุสั้นลงหลายปี
แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอย่างน้อยพวกสามพี่น้องเทาก็พาพวกเขามายังสถานีแกรนด์เซ็นทรัลได้ทันเวลา
และอย่างน้อยก็พามาส่งแบบยังมีชีวิตและอวัยวะครบ 32 ประการ หลังจากที่จ่ายค่ารถแท็กซี่อีก
2 ดรักม่าที่เหลือ ไม่มีเวลาให้เอ้อระเหย พวกเขาก้าวเท้าเข้าสู่สถานีรถไฟอันโอ่โถง
สถาปัตยกรรมแบบโบซาร์ที่โดดเด่น<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ตัวอาคารสูงโอ่อ่า
เพดานโค้งประดับภาพจิตรกรรมกลุ่มดาววาววับ
แสงจากโคมไฟระย้าส่องกระทบพื้นหินอ่อนขัดมันจนเป็นประกาย ผู้คนเดินขวักไขว่
บางคนแบกกระเป๋าเดินทาง บางคนจิบกาแฟในมือ แต่ท่ามกลางความวุ่นวายนี้
ทั้งสามรู้ดีว่าพวกเขาไม่ได้มาในฐานะนักท่องเที่ยว<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ถ้าจำไม่ผิดต้องไปที่ชานชาลาเก้าใช่ไหม”
คูเปอร์เอ่ยพลางกวาดสายตาไปรอบ ๆ
ดวงตาสีเทาของเขาสะท้อนทั้งความระแวดระวังและความตื่นตัว<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซตอบกลับเสียงเรียบ “ใช่
แต่ไม่ใช่ชานชาลาธรรมดา ต้องเข้าผ่านกลไกบนเสาต้นหนึ่ง เดี๋ยวฉันพาไป”
จากนั้นเขาเหลือบตามองคูเปอร์เล็กน้อยพร้อมแซวติดตลก “อ้อ อย่าเผลอเดินชนเข้าไปตรง
ๆ เหมือนในหนังโรงเรียนพ่อมดล่ะ นายไม่ได้มีไม้กายสิทธิ์นะ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์หัวเราะหึ ๆ “ก็รู้แล้วน่า”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที
พวกเขาก็มาถึงเสาหินอ่อนต้นหนึ่งที่ดูไม่แตกต่างจากเสาอื่นในโถงใหญ่
ทว่าที่ฐานมีปุ่มโลหะเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ เมเรซเอื้อมมือกด เสียงกลไกเบา ๆ
ดังขึ้นเหมือนลมหายใจลอดร่องหิน จากนั้นผนังเสาก็เผยรอยแยบเล็กพอให้เดินผ่าน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ทั้งสามก้าวเข้าไป
ร่างกายเหมือนถูกแรงกดดันเบา ๆ โอบรัดอยู่ชั่วขณะ
ก่อนทุกอย่างจะเปิดออกสู่พื้นที่ใหม่<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ชานชาลาที่เก้าปรากฏตรงหน้า
ไม่ได้หรูหราโอ่อ่าเหมือนโถงใหญ่ด้านนอก หากแต่เต็มไปด้วยบรรยากาศลึกลับ
เส้นทางเหล็กทอดยาวหายไปในความมืด
รถไฟสีดำสนิทที่ตกแต่งด้วยทองแดงและลวดลายเฟืองกลไกจอดนิ่งอยู่ เสียงฮัมต่ำ ๆ
ของพลังงานเวทมนตร์ก้องสะท้อนอยู่ในอากาศ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์แทบไม่รอให้ใครพูดอะไร
เขารีบวิ่งไปยังเคาน์เตอร์เล็ก ๆ ที่มีพนักงานสวมแว่นหนาเตอะนั่งอยู่
“ตั๋วไปนิวโรม สามที่ครับ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

พนักงานเงยหน้าขึ้น เสียงราบเรียบเอ่ยตอบ
“สำหรับสายจากนิวยอร์ก แกรนด์เซ็นทรัล ไปนิวโรม มีเพียงชั้นประหยัดเท่านั้น
ราคาที่นั่งละห้าดรักม่า ยืนยันจะซื้อไหม”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ครับ” คูเปอร์พยักหน้าอย่างไม่ลังเล
ควักดรักม่า 15 เหรียญวางลงตรงหน้า พนักงานรับไปแล้วหยิบตั๋วโลหะเล็ก ๆ
สามใบส่งคืนมา<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ทั้งสามแลกเปลี่ยนสายตากันเพียงสั้น ๆ
ก่อนจะก้าวขึ้นรถไฟ เสียงโลหะกระทบพื้นบันไดก้องกังวาน
พวกเขารีบหาที่นั่งในตู้โดยสารชั้นประหยัด ซึ่งแม้จะไม่หรูหรา
แต่เก้าอี้บุหนังเรียงรายก็ดูมั่นคงพอสำหรับการเดินทางอันยาวไกล<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ทรุดตัวนั่งลงพร้อมถอนหายใจยาว
เหมือนความตึงเครียดที่สะสมมาตลอดทั้งเช้าถูกระบายออกไปบางส่วน เมเรซนั่งข้าง ๆ
เอนหลังหลับตาเหมือนกำลังคุมสมาธิ ส่วนเคย์ล่าในร่างเด็กนั่งตรงข้าม
มองออกไปยังหน้าต่างบานเล็กที่เผยให้เห็นเพียงความมืดของอุโมงค์<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นต่ำ ๆ
ราวประกาศการเริ่มต้นบทใหม่ของการเดินทาง รถไฟเฮเฟตัสสั่นสะเทือนเบา ๆ ก่อนจะค่อย
ๆ เคลื่อนออกจากชานชาลาที่เก้า พาพวกเขาออกจากมหานครนิวยอร์ก
มุ่งหน้าไปสู่เส้นทางลับที่เชื่อมโลกมนุษย์กับนิวโรม<o:p></o:p> ความคิดเห็นของผู้เขียนบันทึก ผมน่าจะชินกับความเร็วแล้วใช่ไหม หลังจากนั่งเรือมินิบานาน่ามาทั้งคืน แต่แท็กซี่สามพี่น้องนี่…เล่นเอาใจแทบหลุดออกมาอยู่ข้างถนน นิวยอร์กที่เคยคิดว่าหนักหน่วง กลายเป็นแค่ภาพเบลอ ๆ ที่วิ่งสวนสายตาไปหมด หัวเราะไม่ออก ได้แต่เกาะเบาะให้แน่น แล้วก็ภาวนาในใจว่าอย่าให้ตายโง่ ๆ ตรงถนนแมนฮัตตันเลย แต่ถึงอย่างนั้น…พอเราก้าวออกมาหน้าแกรนด์เซ็นทรัลแบบครบสามสิบสองอวัยวะนะ ฮะฮา มันกลับมีความรู้สึกตลกปนโล่งใจเหมือนฝันร้ายที่จบลงกะทันหัน แค่เดินเข้าไปในโถงใหญ่ เห็นเพดานสูง ผมก็รู้สึกว่าตัวเองกลับมามีลมหายใจจริง ๆ อีกครั้ง พอได้นั่งเก้าอี้บุหนังบนรถไฟเฮเฟตัส ความเหนื่อยโถมเข้ามาทีเดียวเหมือนคลื่นใหญ่ เพราะรู้สึกว่าทั้งร่างกายและหัวใจต้องการพักจริง ๆ เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นช้า ๆ เหมือนบอกว่า “ไม่ต้องคิดอะไรตอนนี้หรอก แค่หายใจไปพร้อมเสียงล้อเหล็กก็พอ” บางทีการรอดมาได้ในเช้าวุ่นวายที่สุด แค่นี้ก็นับเป็นชัยชนะเล็ก ๆ ของวันแล้วล่ะ

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

ชำระค่าบริการแท็กซี่พี่น้องเทา 3
ดรักม่า<o:p></o:p>

 

ชำระค่าตั๋วรถไฟชั้นประหยัด 3 ที่นั่ง 15
ดรักม่า<o:p></o:p>

</div>

Cooper โพสต์ 2025-9-22 09:09:57

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Cooper เมื่อ 2025-9-22 21:31 

<meta charset="UTF-8">
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<title>Activity Form</title>
<style>
 body {
 font-family: Arial, sans-serif;
 }
 .form-container {
 max-width: 650px;
 margin: 0 auto;
 padding: 20px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 10px;
 }
 label {
 font-weight: bold;
 margin-top: 10px;
 display: block;
 }
 input, select, textarea {
 width: 100%;
 padding: 8px;
 margin-top: 5px;
 margin-bottom: 15px;
 border: 1px solid #ccc;
 border-radius: 5px;
 }
 button {
 background-color: #007BFF;
 color: #fff;
 border: none;
 padding: 10px 15px;
 border-radius: 5px;
 cursor: pointer;
 }
 button:hover {
 background-color: #0056b3;
 }
</style>

<div class="form-container">

หน้าที่ 6<o:p></o:p>

 

ชีวิตบนรถไฟก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น<o:p></o:p>

 HephaestusTrain

23/07/2025 10.20 น.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

รถไฟเฮเฟตัสเคลื่อนตัวไปบนรางเวทมนตร์อย่างมั่นคง
ความเร็วมหาศาลที่ไม่น่าจะเข้ากับตู้โดยสารชั้นประหยัดที่เบาะยังปรับได้ไม่เกินเก้าสิบองศา
กับหน้าต่างกระจกที่บังคับให้เปิดเพื่อรับลมเอาเอง แต่กลับกลายเป็นเสน่ห์แปลก ๆ
ของการเดินทาง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์เอนตัวนั่งบนเบาะหนังที่ค่อนข้างแข็ง
นัยน์ตาสีเทากวาดมองออกไปนอกหน้าต่าง ลมแรงตีเข้ามาจนผมสีน้ำตาลปลิวสะบัด
วิวด้านนอกพร่าเลือนไปด้วยความเร็ว แต่ยังเห็นเส้นต้นไม้ ทุ่งหญ้า
และบางครั้งเป็นเงาของภูเขาที่ฉายผ่านไปราวกับแสงแฟลช<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ตรงข้ามเขา เคย์ล่าในร่างเด็กแปดขวบ
นั่งกอดอกหลับตา พยายามข่มตัวเองให้พักผ่อน
แต่สีหน้าของเธอยังเคร่งเครียดจนเหมือนผู้ใหญ่เต็มตัวมากกว่าเด็ก เมเรซนั่งข้าง ๆ
หลับตาพริ้มเช่นกัน แต่ไม่ใช่การพักผ่อนธรรมดา เขาเหมือนเข้าสมาธิ
ลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บางครั้งริมฝีปากขยับเล็กน้อยราวกับร่ายมนต์เงียบ ๆ
ป้องกันภัย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ถอนหายใจเบา ๆ
แล้วล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ต หยิบสมุดเล็กที่สภาพปกเก่าแต่ยังคงแน่นหนาออกมา
เขาเปิดหน้าที่ขีดเขียนด้วยลายมือยุ่งเหยิง เต็มไปด้วยแผนการคร่าว ๆ สัญลักษณ์แปลก
ๆ ที่เขาคัดลอกมาจากหนังสือ และแผนที่ที่วาดด้วยดินสออย่างลวก ๆ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“แผนการบ้าบิ่นจริง ๆ” เขาพึมพำกับตัวเอง
พลางจรดดินสอเพิ่มเส้นทางที่เพิ่งผ่าน 
ริชมอนด์ไปนอร์ฟอล์ก ขึ้นเรือมินิบานาน่า ขึ้นฝั่งที่นิวยอร์ก
แล้วต่อรถไฟเฮเฟตัส คูเปอร์มองดูเส้นลายมือขรุขระแล้วหัวเราะในลำคอ “ถ้าแม่มาเห็นคงบอกว่าลูกชายวาดแผนที่ได้เละกว่าลูกนกเขี่ยรังอีก”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขาปิดสมุด เก็บมันกลับลงกระเป๋า
ก่อนจะยกขวดน้ำขึ้นดื่ม อากาศที่พัดเข้ามาแม้จะสดชื่น
แต่ก็แห้งจนทำให้ริมฝีปากแตกนิด ๆ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เสียงกุกกักจากตู้โดยสารด้านหน้าเรียกความสนใจ
คูเปอร์เหลือบมองไป เห็นผู้โดยสารคนอื่น ๆ
ที่ต่างมีรูปลักษณ์หลากหลายกว่าที่ควรจะเป็นสำหรับรถไฟธรรมดา
มีชายคนหนึ่งสวมหมวกกว้างปิดบังใบหน้า แต่เท้าที่โผล่พ้นกางเกงกลับเป็นกีบแพะ
และเด็กสาวผมดำที่นั่งอ่านหนังสือกรอบปกหนังสือเก่าซึ่งเขาสาบานได้ว่าเป็นภาษากรีกโบราณ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

รถไฟสายนี้ไม่ใช่ของคนธรรมดาแน่นอน
และคูเปอร์ก็ไม่แปลกใจนัก เพียงแต่พยายามทำตัวให้กลมกลืนที่สุด
เขาพิงหัวกับพนักเบาะ หลับตา
ปล่อยให้เสียงก้องของล้อเหล็กบนรางเวทมนตร์กล่อมใจให้ผ่อนคลาย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

แต่ภายในหัวของเขากลับยังทำงานไม่หยุด
เขานึกถึงสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า เมืองนิวโรมที่เขาไม่เคยไปมาก่อน
เส้นทางสู่ซานฟรานซิสโก และการเดินเรือลงไปถึงเม็กซิโก
ทุกอย่างฟังดูยาวไกลราวกับฝันไป<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ถ้าฉันรอดกลับไปได้
คราวหน้าจะนั่งเรือกอนโดลาในสวนสาธารณะพอแล้ว” เขาพึมพำเบา ๆ เหมือนสัญญากับตัวเอง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

รถไฟยังคงแล่นไปข้างหน้า
เสียงหวูดต่ำก้องสะท้อนในอุโมงค์เบื้องหน้า
แสงไฟจากเพดานตู้โดยสารกระพริบวูบวาบเมื่อผ่านช่วงรางบางจุด
ราวกับจะเตือนว่าการเดินทางครั้งนี้ เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เสียงล้อเหล็กเสียดสีกับรางดังกึกก้องอย่างสม่ำเสมอ
รถไฟเฮเฟตัสแล่นไปด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ
แต่บรรยากาศภายในตู้โดยสารกลับเต็มไปด้วยความเรียบง่ายของชั้นประหยัด
เก้าอี้หนังสีหม่นที่ปรับเอนได้ไม่เกินเก้าสิบองศา
เสียงลมพัดวูบวาบเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดไว้เพื่อระบายอากาศ
สายลมปะทะผมคูเปอร์จนยุ่งเหยิง แต่เขาไม่ได้สนใจนัก
กลับรู้สึกว่ามันช่วยกลบความอึดอัดในอกได้ดีเสียด้วยซ้ำ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขาเอนตัวพิงพนัก
หันหน้ามองวิวสองข้างที่พร่าเลือนราวกับภาพวาดที่ใครบางคนละเลงสีอย่างรีบร้อน
บางจังหวะเห็นต้นไม้ที่กลายเป็นเส้นตรงสีเขียว
บางจังหวะก็แลบวาบด้วยสีเทาของภูเขาหิน เสียงผู้โดยสารคนอื่นแว่วอยู่เบื้องหลัง
บางคนคุยกันเบา ๆ บางคนหลับสนิทพิงกระจก มีบ้างที่เสียงหัวเราะแว่วมา
แต่โดยรวมแล้วรถไฟเส้นนี้กลับมีความสงบประหลาด<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าในร่างเด็กนั่งไขว่ห้างบนเบาะตรงข้าม
ใบหน้าสงบแต่แฝงด้วยความคิด เธอหยิบมีดสัมฤทธิ์เล่มเล็กที่คูเปอร์มอบให้ขึ้นมาดู
สะท้อนแสงจากโคมไฟเหนือหัวเป็นประกายแหลมคม เด็กแปดขวบทั่ว ๆ
ไปอาจหยิบของเล่นตุ๊กตามากอด แต่สำหรับเธอ กลับเป็นอาวุธที่จับด้วยความเคยชินเหมือนเป็นปากกาหรือหนังสือ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ทำหน้าแบบนั้นระวังคนอื่นเขาจะคิดว่าเด็กคนนี้หนีออกมาจากบ้านนักล่าปีศาจนะครับ”
คูเปอร์แซวเสียงเบา พลางฉีกยิ้มน้อย

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าเงยหน้ามองเขา แววตานิ่งเช่นเดิม
แต่ริมฝีปากยกยิ้มเพียงเสี้ยววินาที “ถ้าคนพวกนั้นยังไม่รู้จักเดมิก็อด
ก็ไม่เป็นไรหรอก” น้ำเสียงเธอนิ่งราบ แต่เฉียบคมราวกับเส้นด้ายเหล็ก<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์หัวเราะในลำคอแล้วหันไปทางเมเรซที่นั่งข้าง
ๆ เจ้าตัวพิงศีรษะกับพนักเก้าอี้ หลับตาพริ้มเหมือนคนกำลังพัก
แต่คูเปอร์รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่เคยวางการ์ดจริง ๆ ดวงตาสองสีของเมเรซแม้ปิดอยู่
แต่การหายใจเป็นจังหวะและท่าทางนิ่งสงบทำให้คูเปอร์มั่นใจว่าเขากำลังใช้สมาธิเพื่อปรับประสาทสัมผัส
คอยฟังและจับความเคลื่อนไหวในตู้โดยสารนี้อยู่ตลอด<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“นายไม่คิดจะพักบ้างรึไง”
คูเปอร์ถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง
มองด้วยดวงตาสีชมพูสลับเทา “ถ้าเราพักพร้อมกันทั้งสามคน แล้วใครจะคอยเฝ้ารอบข้าง”
น้ำเสียงเรียบง่าย แต่พอได้ยินก็ทำให้คูเปอร์ถอนหายใจยาว<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“นายก็พูดถูก”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เวลาผ่านไปช้า ๆ
รถไฟสั่นสะเทือนเล็กน้อยเมื่อเปลี่ยนราง แสงไฟเหนือศีรษะกระพริบวูบวาบ
คูเปอร์หยิบสมุดเล็กออกมาอีกครั้ง เปิดหน้าที่เต็มไปด้วยลายเส้นขีดเขียนสับสน
เขาก้มหน้าวาดสัญลักษณ์บางอย่างต่อ เติมเส้นทางใหม่ในแผนที่อย่างตั้งใจ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าเอียงคอ มองสมุดนั้นแล้วถามขึ้น
“นายชอบบันทึกแบบนี้เสมอหรือ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ก็…มันช่วยให้ผมไม่ลืมว่าเราเดินทางมาถึงไหนแล้ว”
คูเปอร์ตอบเสียงเรียบ
แต่สายตากลับกวาดไปยังลายเส้นที่ดูเละเทะเกินกว่าจะใช้เป็นแผนที่ได้จริง
“ถึงจะเหมือนลายมือไก่เขี่ยก็เถอะ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“มันไม่เลวหรอก” เคย์ล่าตอบช้า ๆ
“การบันทึกคือการยืนยันว่าเราเคยผ่านตรงนั้นมาแล้ว”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์เงยหน้ามองเธอ
ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากเด็กแปดขวบ
เขายิ้มจาง ๆ ก่อนจะหันกลับไปเขียนต่อ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ไม่นานนัก
พนักงานรถไฟเดินผ่านมาตามทางเดิน ร่างกายเหมือนมนุษย์ทั่วไป
แต่บนเสื้อกั๊กมีตราสัญลักษณ์ของเฟืองทองแดงที่หมุนวนเองช้า ๆ
คูเปอร์สังเกตเห็นแล้วก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือผู้ช่วยของเฮเฟตัส
อาจไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา พนักงานหยุดตรวจตั๋วทีละคน เมื่อมาถึงแถวของพวกเขา
คูเปอร์ยื่นตั๋วโลหะทั้งสามใบออกไป<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

พนักงานก้มศีรษะเล็กน้อย เสียงกลไกเบา ๆ
ดังขึ้นจากตราสัญลักษณ์บนเสื้อ ก่อนจะคืนตั๋วให้ พวกเขาผ่านไปโดยไม่มีปัญหา<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เสียงรถไฟยังคงฮัมต่ำ ๆ เป็นจังหวะคงที่
แต่ในอกของคูเปอร์กลับไม่สงบ
เขารู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่การโดยสารธรรมดา
ทุกครั้งที่รถไฟผ่านเส้นทางใหม่ มันพาพวกเขาเข้าใกล้จุดหมายมากขึ้น
แต่ก็เท่ากับเข้าใกล้อันตรายที่ซ่อนอยู่มากขึ้นเช่นกัน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขาเหลือบมองเพื่อนร่วมทางทั้งสอง  เมเรซที่ยังคงหลับตาเฝ้าระวัง
และเคย์ล่าในร่างเด็กที่นั่งนิ่ง แววตาเต็มไปด้วยความคิดที่ไม่อาจคาดเดาได้  

<o:p> </o:p>

รถไฟแล่นต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง
แสงไฟลอดเข้ามาเป็นจังหวะเหมือนหัวใจเต้น ทุกคนรู้ว่าเส้นทางนี้ยังอีกยาวไกล
และบททดสอบที่แท้จริงเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เสียงรถไฟยังคงดังสม่ำเสมอ กึก กึก กึก
เป็นจังหวะที่กลายเป็นเพลงกล่อมประสาทผู้โดยสารหลายคนให้เอนหลับ
แต่ไม่ใช่สำหรับคูเปอร์
นัยน์ตาสีเทาที่มักวอกแวกไปทั่วจับจ้องกับเพดานอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนเจ้าตัวจะตีหน้าฉงนเหมือนนึกอะไรขึ้นได้<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ให้ตายสิ” เขาพึมพำเบา ๆ
พลางทุบหน้าผากตัวเองเบา ๆ หนึ่งที “ทำไมเพิ่งคิดได้ตอนนี้เนี่ย”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง มองด้วยหางตา
“อะไรอีกล่ะ” น้ำเสียงเขาเรียบแต่ชวนหงุดหงิดเล็ก ๆ
ราวกับเตรียมใจแล้วว่าคูเปอร์ต้องเล่นอะไรเพี้ยน ๆ แน่<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ไม่ตอบทันที
แต่ยกมือแตะที่แหวนดาราจรัส แสงวาบเล็ก ๆ ส่องขึ้น
ก่อนจะปรากฏห่อผ้าใบหนึ่งวางอยู่บนตัก
เขาคลี่ออกเผยให้เห็นกล่องอาหารที่บรรจุแซนด์วิชไก่เย็น ๆ  ถั่ว และขวดน้ำสองสามใบ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“อาหาร”
เขาพูดพร้อมยิ้มกว้างเหมือนนักมายากลที่โชว์ทริกเด็ด
“ผมดันลืมไปว่าเราไม่ได้กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าในร่างเด็กเอียงคอเล็กน้อย
แววตาคมสงบแต่มีประกายวาวบางอย่าง
“อย่างน้อยนายก็คิดออกก่อนที่เราจะเป็นลมกลางตู้โดยสาร” เธอพูดเสียงนิ่ง แต่คูเปอร์แอบได้ยินว่าเหมือนแฝงรอยล้อเลียนอยู่ลึก ๆ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซถอนหายใจพลางยื่นมือมาหยิบถุงถั่ว
“ดีแล้วที่นายพกมา ไม่งั้นฉันคงต้องแปลงร่างเป็นเชฟทำอาหารจากอากาศว่างเปล่า”
เขาว่าเสียงเนือย แต่ในแววตาสองสีกลับมีประกายขันซ่อนอยู่<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์หัวเราะเบา ๆ
พลางยื่นแซนด์วิชไปให้เคย์ล่า “ระวังอย่าเผลอใช้มีดสัมฤทธิ์หั่นแซนด์วิชนะครับ
รุ่นพี่ เดี๋ยวมันทะลุโต๊ะไปอีกฝั่ง”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เด็กหญิงวัยแปดขวบในร่างเคย์ล่าจับแซนด์วิชด้วยท่าทีสงบ
ดวงตาคมหันมาจ้องเขาเพียงเสี้ยววินาที “ฉันไม่ใช่เด็กประถมจริง ๆ หรอกนะคูเปอร์”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขายักไหล่ยิ้มเจื่อน
“ก็แค่ล้อเล่นหน่อย”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

บรรยากาศในตู้โดยสารที่เงียบเชียบกลับเริ่มอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย
กลิ่นแซนด์วิชผสมกับกลิ่นเหล็กและน้ำมันของรถไฟ ทุกคนต่างกัดเคี้ยวอย่างเงียบ ๆ
มีเพียงเสียงกระซิบเบา ๆ จากผู้โดยสารบางกลุ่มที่คุยกันเป็นพัก ๆ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์เอนหลังลงอีกครั้ง
มือถือขวดน้ำเย็น ๆ มาจ่อริมฝีปากก่อนดื่มอึกใหญ่
ความกระหายที่สะสมมาทั้งวันเหมือนถูกชะล้างออกไป เขาหันไปทางหน้าต่าง
เห็นเงาสะท้อนตัวเองบนกระจกที่พร่าจากความเร็ว
ดวงตาสีเทาจับจ้องออกไปในทุ่งหญ้าที่วิ่งผ่านราวกับคลื่นทะเล<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“บางทีชีวิตบนรถไฟก็ดีกว่าที่คิดนะ”
เขาพูดขึ้นมาเหมือนคุยกับตัวเอง “อย่างน้อยมันก็ทำให้เราได้หยุดหายใจจริง ๆ
สักพัก”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซเอียงหัวพิงพนัก
หลับตาอีกครั้งแต่ริมฝีปากขยับช้า ๆ
“จนกว่าจะมีอะไรโผล่มาให้เราต้องวิ่งอีกน่ะแหละ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าที่นั่งนิ่งกว่าทั้งสองเอื้อมมือเล็ก
เช็ดเศษขนมปังที่ติดมุมปากของตัวเองแล้วตอบเสียงเรียบ
“การเดินทางคือการพักผ่อนชั่วคราว การพักผ่อนคือการเตรียมพร้อมสำหรับบทต่อไป
อย่าลืมสิ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์เหลือบตามองรุ่นพี่อวุโสที่ตอนนี้อยู่ในร่างเด็กแล้วหัวเราะ “พูดแบบนี้ก็ไม่ต่างจากครูประจำชั้นเลยนะครับ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าเลิกคิ้ว แต่ไม่ได้ตอบอะไร
เพียงยกขวดน้ำขึ้นจิบเงียบ ๆ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

และรถไฟก็ยังคงแล่นต่อไป
เสียงล้อเหล็กเสียดสีกับรางเป็นจังหวะไม่ขาดสาย
ขณะที่สามเดมิก็อดนั่งอยู่ในความเงียบสลับเสียงหัวเราะเล็กน้อย
ราวกับนี่คือช่วงเวลาสั้น ๆ ที่พวกเขาได้ลืมไปว่าข้างหน้ามีอันตรายรออยู่<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เสียงล้อเหล็กเสียดรางยังดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
ราวกับดนตรีประกอบให้กับการสนทนาเล็ก ๆ
ในตู้โดยสารที่เริ่มอบอุ่นขึ้นหลังมื้ออาหารง่าย ๆ คูเปอร์เพิ่งดื่มน้ำไปหนึ่งอึก
พลันหูของเขาก็ได้ยินเสียงทุ้ม ๆ ของเมเรซที่ถามขึ้น<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“แล้วหลังจากไปถึงนิวโรม
นายคิดจะทำยังไงต่อ”<o:p></o:p>

คำถามนั้นทำให้มือของคูเปอร์ที่กำลังจะหยิบถั่วเพิ่มหยุดค้างกลางอากาศ
เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนกำลังประมวลผล ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“ก็นั่นสิ…” เขาพึมพำในลำคอ “พูดตรง ๆ
ฉันก็ครุ่นคิดมาสักพักแล้ว”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เขาวางถุงถั่วลงบนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเบาะ
แล้วเอนตัวไปด้านหลัง ดวงตาสีเทาหลุบต่ำอย่างใช้ความคิด
ก่อนจะยกหน้าขึ้นสบตากับทั้งคู่ “พวกนายก็คงรู้อยู่แล้ว หลังจากที่กลางคืนหายไป
โลกมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป นิวโรมไม่ใช่เมืองลับอีกแล้ว
พวกเขาเปิดตัวกับสาธารณชนในฐานะ ‘เมืองท่องเที่ยว’ อย่างเป็นทางการ
ถึงแม้ความจริงจะยังถูกปกปิดอยู่ก็ตาม”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าขมวดคิ้ว
ดวงตาคมที่อยู่ในร่างเด็กสาววัยแปดปีจับจ้องชายหนุ่มราวกับกำลังชั่งน้ำหนักคำพูด
“เปิดตัวต่อสาธารณชน… แต่ยังปิดบังความจริง พูดง่าย ๆ ว่ามันยังสวมหน้ากากอยู่สินะ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ยิ้มเจื่อน “ก็ประมาณนั้นแหละ
ถึงจะมีนักท่องเที่ยวเต็มเมือง แต่ไม่มีใครรู้ว่าคนที่พวกเขาเดินผ่านคือเดมิก็อด ”<o:p></o:p>

เขาหยุดหายใจครู่หนึ่งราวกับจะวัดปฏิกิริยาของทั้งสอง
“แผนของฉันคือ ฉันจะติดต่อเพื่อนที่อยู่ซานฟรานซิสโก ให้เขามารับเราที่นิวโรมแล้วช่วยพาไปยังชายฝั่งแถบนั้น”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คำว่า “เพื่อน”
ทำให้เคย์ล่ายกคิ้วสูงขึ้นในทันที “เพื่อน?” น้ำเสียงเธอไม่ได้ประชด
แต่แฝงความทดสอบ “เพื่อนแบบไหน เพื่อนที่ไว้ใจได้จริง ๆ เหรอ”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์เกาศีรษะ
แววตาสีเทาสะท้อนความลังเลเล็กน้อย ก่อนเขาจะยกมือขึ้นเหมือนขอยอมแพ้ “โอเค
เข้าใจที่ถามนะ รุ่นพี่… ก็บอกตรง ๆ เลยว่าฉันรู้จักเขาเมื่อปีก่อน
ก่อนที่ผมจะมาค่าย เราเคยทำงานด้วยกัน และเขาเคยช่วยฉันไว้หลายครั้งด้วย”  เขาหยุดหายใจลึกก่อนเอ่ยต่อ
“จากที่รู้จักกันมา ฉันไม่เคยเห็นว่าเขามีเจตนาลับลมคมในอะไร เขาเป็นพวกพูดตรง ๆ
ทำตรง ๆ แต่…” เขายกมือขึ้นอีกครั้งเหมือนจะกันไม่ให้เคย์ล่าแทรก
“แต่ฉันก็ไม่ใช่คนไร้เดียงสา พอเข้าใจว่าระแวงไว้ก็ดีเหมือนกัน”

<o:p> </o:p>

เมเรซที่ฟังอยู่เงียบ ๆ เอียงหัวพิงพนัก
ดวงตาสองสีหรี่ลงเล็กน้อย “เพื่อนที่ไว้ใจได้ในโลกของเรา…
ก็นับว่าเป็นของหายากนะคูเปอร์” เขาเอ่ยช้า ๆ คล้ายกำลังวิเคราะห์
“แต่ถ้าคนคนนั้นเคยช่วยนายจริง ๆ
อย่างน้อยมันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีกว่าการสุ่มฝากชีวิตไว้กับใครก็ไม่รู้”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์หัวเราะในลำคอ “ก็จริงอย่างที่นายว่า ฉันไม่ได้อยากให้พวกเราผูกชะตากับคนที่ไม่รู้จักหรอก
แต่ในสถานการณ์นี้… การมีคนช่วยอีกแรงมันก็ดีกว่าเดินตาบอดไปเรื่อย ๆ ใช่ไหม”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เคย์ล่าไม่ตอบทันที เธอนั่งตัวตรง
มือเล็ก ๆ ประสานกันบนตัก ดวงตาคมที่ไม่สมกับวัยเด็กมองออกไปนอกหน้าต่าง
เห็นเงาตัวเองทาบกับวิวทิวทัศน์ที่เคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว “ความไว้ใจ…
ไม่ใช่ของที่มอบได้ฟรี ๆ มันต้องพิสูจน์” เธอหันกลับมามองทั้งคู่
“ถ้าเพื่อนนายพิสูจน์ได้จริง ฉันก็จะยอมรับ แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้น
เราไม่ควรลดการระแวดระวังแม้แต่วินาทีเดียว”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้ง
แต่ไม่ใช่ความเงียบอึดอัด หากเป็นความเงียบที่ทุกคนกำลังคิดถึงสิ่งเดียวกัน 
ว่าหนทางข้างหน้ายังคงเต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่แน่นอน<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์ยกขวดน้ำขึ้นมาดื่มอีกอึก
ก่อนวางลงบนโต๊ะ “เข้าใจแล้ว รุ่นพี่” น้ำเสียงของเขานิ่งกว่าเมื่อครู่
“ฉันจะติดต่อเพื่อนคนนั้น แต่จะไม่ยกเขาเป็นทางเลือกเดียว
เราจะเตรียมแผนสำรองไว้ด้วย”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เมเรซเหลือบตามองคูเปอร์และเคย์ล่าสลับกัน
ก่อนเอ่ยเสียงเบา “อย่างน้อยนายก็ยังฟังคนอื่นบ้าง”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

คูเปอร์หันไปยิ้มกว้างใส่
“ฉันไม่ได้ดื้อทุกเรื่องซะหน่อย”<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

“เถียงไม่หยุดยังจะกล้าพูดอีก”
เมเรซพึมพำเบา ๆ แต่แววตาสีชมพูเทาก็ฉายประกาย<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

เสียงหัวเราะเล็ก ๆ
หลุดจากคูเปอร์พลางเอนหลังลงอีกครั้ง มือข้างหนึ่งยกขึ้นปิดตาชั่วครู่
ให้ร่างกายได้ซึมซับการพักผ่อนสั้น ๆ ที่มีค่า
ส่วนเมเรซก็ยังคงนั่งนิ่งราวกับคอยเฝ้าดูรอบด้านแม้อยู่ในรถไฟ
และเคย์ล่าก็ยังนั่งสงบ ราวกับกำลังเดินหมากในกระดานที่พวกเขาเพิ่งเริ่มลงมือ<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

รถไฟเฮเฟตัสยังคงวิ่งฉิวด้วยความเร็วเกือบพันกิโลเมตรต่อชั่วโมง
ทะลุภูมิประเทศที่เปลี่ยนจากทุ่งหญ้าเป็นแนวป่า และจากป่าเป็นเมืองเล็ก ๆ
ที่โผล่มาแล้วหายไปในชั่วพริบตา
เหล่าเดมิก็อดทั้งสามคนได้แต่ซ่อนความกังวลไว้หลังเสียงหัวเราะ
และความเงียบอันยาวนาน เพราะพวกเขารู้ดีว่าเมื่อถึงนิวโรม
การทดสอบที่แท้จริงคงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

ความคิดเห็นผู้เขียนบันทึก<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

ลมจากหน้าต่างรถไฟตีหน้าแรงพอให้ตาแสบ
แต่มันช่วยให้หัวไม่ฟุ้งเกินไป เสียงล้อเหล็กกึก ๆ ๆ กลายเป็นเมโทรนอมให้ใจผมค่อย
ๆ ช้าลง เบาะชั้นประหยัดแข็งไปหน่อย แต่พิงไปนาน ๆ ก็พอเจอองศาที่ไม่ปวดหลัง <o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

รถไฟยังไปข้างหน้าไม่หยุด
เหมือนชีวิตเราช่วงนี้แหละ ไปเรื่อย ๆ แบบไม่ค่อยถามความเห็นเจ้าตัว
ผมเลยขอวางหัวพิงพนักอีกหน่อย ปล่อยให้เสียงกึก ๆ เป็นคนคิดแทน
ระหว่างที่หัวใจค่อย ๆ ยอมเชื่อว่า ตอนนี้เราปลอดภัยพอจะหลับตาได้ครึ่งลมหายใจแล้ว<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

มอบ แซนวิช ให้ 'เคย์ล่า เฮย์เดน' 1 ea<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

มอบ ธัญพืชอบเกลือ ให้ 'เคย์ล่า เฮย์เดน'
1 ea<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

มอบ น้ำแร่ ให้ 'เคย์ล่า เฮย์เดน' 1 ea<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

<o:p> </o:p>

มอบ แซนวิช ให้ 'เมเรซ บริโอเทียร์
เชอร์วาล'  1 ea<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

มอบ ธัญพืชอบเกลือ ให้ 'เมเรซ
บริโอเทียร์ เชอร์วาล' 1 ea<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>

มอบ น้ำแร่ ให้  'เมเรซ
บริโอเทียร์ เชอร์วาล' 1 ea<o:p></o:p>

</div>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

[บันทึกการเดินทาง] - ช่วยเหลือรุ่นพี่อะธีน่าผู้ไม่เปิดเผยตัว