[บันทึกการเดินทาง] The Nymph's Whisper: Hidden Hope in Atlanta
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ripley เมื่อ 2025-7-14 16:33 <br /><br /><style type="text/css">BODY{background:url("https://img2.pic.in.th/pic/f25a4e8ff181d79718c5abdd2ed2e4a3c100365011933-ZMDY1F_fw658webp.png"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style><style>
#box01 {
border: 0px double ;
box-shadow: rgb(0,0,0) 1px 1px 1em;
border-radius: 25px;
background-image: url("https://i.imgur.com/YXMqTJX.jpeg");}
#box02 {
border: 0px double ;
width: 80%;
padding : 0px 0px;
box-shadow: rgb(0,0,0) 1px 1px 1em;
background-color: #013A63;}
#box03 {
width: 600px;
border: 2px solid #20B2AA ;
padding: 50px;
box-shadow: #20B2AA 2px 2px 1em;
border-radius: 25px;
background-image: url("https://i.imgur.com/pGX3lk9.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&family=Zhi+Mang+Xing&family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<div id="box01">
<div id="box02">
<div style="height: 1850px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/e2a1c09c5a8240200772d8a5e926c3a2275a02241ca68b-5trCUc_fw658webpaa4a189d49893993.png'); background-repeat: repeat; background-size:cover;"></div>
<div style="margin-top: -1700px; ">
<div id="box03">
<font face="Sarabun" size="3"><font color="White">
<font face="Sarabun" size="9"><br><br>The Ocean swan Journey</font><br><br><font face="Sarabun" size="5"><b>[การเดินทางกู้ชีพ “พวกเธอสามคน” ฉบับลูกเทพ]</b></font><br><br> ริปลีย์ : บอกทีว่านี่น่ะไม่ได้ทำให้ฉันต้องกลายเป็นเพื่อนจอร์จลอยไปมาหรอกใช่ไหม ?<br><br>
<div style="margin-top: -150px; text-align: center;">
<div style="height: 800px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/606e118adedc2a1cffbe5f1edea22e2a67b66bb22b39e-N2dCxY_fw658webp.png');
background-position : center top;background-repeat: no-repeat; background-size: 450px 800px;"></div></div>
<br><br>
<div style="margin-top: -300px; text-align: center;">
<font face="Sarabun" size="5"><b>ผู้บันทึก</b></font><br><br>
<table><tbody>
<tr>
<th><img height="150" style="border-radius: 25px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/87e7b03846c78a9ad3187e8f0eac89e4.jpg" border="0" alt=""></th>
<th><br><br>
<div style="text-align: left;"><b>ชื่อสกุล</b> — ริปลีย์ สวอนสัน | <font color="#71E6C6">Ripley Swanson</font><br>
<b>ธิดาแห่งโพไซดอน</b><br>
</div>
</th>
</tr>
</tbody></table><br><br>
<font face="Sarabun" size="5"><b>ผู้ร่วมเดินทาง</b></font><br><br>
<table><tbody>
<tr>
<th><img height="150" style="border-radius: 25px;" src="https://img2.pic.in.th/pic/578190fe87bea76c0d3b63adf636cda7.jpg" border="0" alt=""></th>
<th><br><br>
<div style="text-align: left;"><b>ชื่อสกุล</b> — เบย์ สโตนบรูค <br>
<b>ครูฝึกและผู้อารักแห่งค่ายฮาล์ฟบลัด</b><br>
</div>
</th>
</tr>
<tr>
<th><img height="150" style="border-radius: 25px;" src="https://imgur.com/vALVf1p.jpg" border="0" alt=""></th>
<th><br><br>
<div style="text-align: left;"><b>ชื่อสกุล</b> — ลิเลียน่า ไทเลอร์ <br>
<b>ธิดาแห่งอะธีน่า</b><br>
</div>
</th>
</tr>
</tbody></table>
<br><br>
</font></font></div>
</div>
<br><br><br><br>
</div></div>
</div></div></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ripley เมื่อ 2025-7-18 14:10 <br /><br /><style>
#RIPS01 {
border: 0px double ;
width: 800px;
box-shadow: #FFFFFF 1px 1px 1em;
background-image: url("https://img2.pic.in.th/pic/f25a4e8ff181d79718c5abdd2ed2e4a3c100365011933-ZMDY1F_fw658webp.png");
}
</style>
<style>
#RIPS02 {
width: 75%;
border: 0px solid ;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<style>
#RIPS03 {
width: 63%;
border: 0px solid ;
padding: 50px;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<div align="center">
<div id="RIPS01">
<br><br>
<div id="RIPS02">
<div style="height: 400px; background-image: url('https://i.imgur.com/qCski30.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -250px; margin-right: -150px; text-align: right;">
<img height="500" src="https://i.imgur.com/Kke3enc.png" border="0" alt=""></div>
<br>
<div style="margin-top: -600px; text-align: center;">
<img width="600" src="https://img2.pic.in.th/pic/a8bbb7fc2cffd96a10b216e5f77bbe88.png" border="0" alt=""></div>
<div align="center">
<font face="TH SarabunPSK">
<b>
<span style="text-shadow: #345DA7 0px 0px 0.7px, #345DA7 0px 0px 25px, #345DA7 0px 0px 10px;">
<font color="#ffffff" size="7"> White Swan in The Ocean<br><br> Follow The Nymph's Whisper</font><br>
<font color="#ffffff" size="5">13th July 2025 </font>
</span>
</b>
</font></div>
<br><br>
<div style="text-align: left; display: block; width: 90%;">
<font color="#ffffff" face="TH SarabunPSK" size="5">
  ต้องยอมรับเลยว่าการเดินทางครั้งนี้เป็นบ่อเกิดทำให้เธอนอนไม่หลับน่ะ—
<br><br>
   ลมทะเลหอบกลิ่นเกลืออ่อน ๆ มาตามทางเดินกรวด ริปลีย์ สวอนสัน ธิดาแห่งโพไซดอนผู้ตื่นสายเป็นปกติกำลังยืนหาวอยู่แถว ๆ ประตูค่ายในตอนแปดโมงสี่สิบห้าเธอมาเช้ากว่าที่คิดไว้พอควรเชียวแต่เธอที่คิดว่าตัวเองมาเช้าแล้วดูเหมือนว่าจะมีคนมาเช้ากว่าอย่าง—โค้ชเบย และ ลิเลียน่า
<br><br>
   Holy Sh*t…
<br><br>
   ทันทีที่เธอเห็นว่าข้างกายโค้ชเบย์เป็นใครริปลีย์ก็เบิกตาด้วยความประหลาดใจสองเท้ารีบก้าวเดินจ้ำอ้าวตรงไปหาพวกเขาด้วยสภาพที่ตื่นเต็มตาอย่างแท้จริงเสียทีหงส์ขาวแห่งกระท่อมทะเลเดินมามองสำรวจว่าลิเลียน่ามีสัมภาระมาด้วยไหม ถ้าตัวเปล่าก็อาจจะดับฝันอย่างการ “แค่เดินมาส่งน่ะ” ก็เป็นได้
<br><br>
   “เธอ—จะไปด้วยใช่ไหม?”
<br><br>
   “แน่นอนสิ ใครที่เป็นคนนัดฉันล่ะ”
<br><br>
   “I love You ma bestie”
<br><br>
   ร่างเล็กของธิดาแห่งโพไซดอนกอดไปรวบกอดลิเลียน่าด้วยความดีใจหากซูมเข้ามาในดวงใจของเธอตอนนี้ก็จะเห็นริปลีย์หลายร่างต่างแสดงอาการมากมายภายในจิตใจบ้างก็นั่งร้องไห้ดีใจ บ้างก็เด้งสะโพกโยกย้ายอย่างบ้าคลั่ง บ้างก็ยืนยิ้มเป็นบ้า และดูเหมือนว่ามีร่างของริปลีย์ที่กรีดร้องพร้อมออกลวดลายแดนซ์รั่ว ๆ ให่สุดเหวี่ยงซึ่งทั้งหมดคือร่างในจิตสำนึกของริปลีย์ที่ดิ้นไปมาด้วยความปิติยิ่งเมื่อได้รับรู้ว่าตัวเองไม่ต้องไปเสี่ยงตายคนเดียวแถมคนที่มากับเธอก็ระดับหัวกระทิ
<br><br>
   อย่างกับแฮร์รี่ที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่มาช่วยตอนโค้งสุดท้ายของสงคราม,
<br><br>
   หรืออย่างเด็กประถมที่เพิ่งรู้ว่าแม่เอา Happy Meal มาส่งกลางวันแทนอาหารโรงเรียนแฉะๆ นั่น,
<br><br>
   อ้อหรืออีกอันก็เหมือนเห็นวู้ดดี้วิ่งฝ่าควันไฟมาหาแบซใน Toy Story 3 — อารมณ์นั้นเลย
<br><br>
   “จบละครน้ำเน่าได้แล้ว พวกแกมีเวลาอีกสามสิบวินาทีก่อนขึ้นรถ!”
<br><br>
   เสียงคำรามของ เบย์ สโตนบรูค ดังขึ้น เขายืนอยู่หน้าประตูรถบัส ดวงตาขึงและมือเท้าเอวเหมือนพร้อมจะจับทุกคนไปวิดพื้น 200 ครั้งถ้าชักช้าอีกนิด เรียกสายตาให้เด็กทั้งสองไปจับจ้องเขาและรถบัสเวทมนตร์ของค่ายที่จอดรออยู่แล้ว ตัวรถดูเก่าและมีสนิมตรงขอบหน้าต่างเล็กน้อย แต่ตราสัญลักษณ์ของค่ายสลักไว้ที่ประตูยังเปล่งแสงอ่อน ๆ อยู่ ราวกับมันมีชีวิต
<br><br>
   “ค่า !” เป็นเสียงของลิเลียน่าที่เอ่ยออกมาอย่างสดใสก่อนจะกอดคอริปลีย์เพื่อลากเพื่อนเดินขึ้นรถได้แล้ว แน่นอนว่าในระหว่างที่เดินไปนั้นมีเสียงแว่วกระซิบรู้กันสองคน
<br><br>
   “รีบขึ้นรถเหอะ ก่อนที่จะได้ฤกษ์ปราบมิโนทอร์มันตอนนี้เลย”
<br><br>
   บัดนั้นเองก็ได้เริ่มฉากการเดินทางครั้งแรกของริปลีย์ สวอนสัน
<br><br>
   อือ ได้เวลาลุ้นอย่างแท้จริงแล้วว่าจะได้ฤกษ์เป็นเพื่อนจอร์จมันวันไหนดี—
<br><br>
<div align="center"><img src="https://i.imgur.com/bH3hmBb.png" width="200" _height="200" border="0"></div>
<br><br>
   เมื่อการเดินทางเริ่มต้นขึ้น — รถบัสขับด้วยความเร็วที่เร็วสุดยอดจนรู้สึกว่าตัวเองจะกลายเป็นเพื่อนจอร์จเพราะอุบัติเหตุบนท้องถนนมากกว่า (แน่นอนว่ามันมีเวทพรางสายตา) ล้อมเคลื่อนตัววิ่งผ่านเขตชานเมืองอย่างรวดเร็ว ถนนไฮเวย์กลายเป็นริ้วสีเทาใต้ล้อพาหนะ จากค่ายเข้า Capital Beltway แม้ว่าความตั้งใจแรกของริปลีย์ที่ไม่เคยขึ้นรถบัสของค่ายเลยจะตั้งหน้าตั้งตานั่งรถชมวิวสวย ๆ แต่พอได้ลิ้มลองรสชาติรถบัสค่ายฮาล์ฟบลัดที่เบย์ สโตนบรูคอยู่หลังพวงมาลัยเข้าไปก็คิดว่าการนอนโง่ ๆ น่าจะดีกว่าเป็นไหน ๆ
<br><br>
   อย่าพยายามเลย—
<br><br>
   ลิเลียน่าเปิดสมุดบันทึกแผนที่ขึ้นมา วาดเส้นทางข้ามรัฐลงไปทีละบรรทัด ขณะที่ริปลีย์นั่งมองวิวป่าเขาที่ทอดยาว…ที่เป็นเส้นสปีดอย่างกับในอนิเมชั่นแฟนตาซีวัยเด็กอย่างนั้นแหนะ ดวงตากลอกมองคนข้าง ๆ บ้าง และแอบจดบันทึกบางสิ่งลงในสมุดเล่มเล็ก — อาจเป็นแผนกลยุทธ์ หรืออาจจะเป็นแค่… การล้อเล่นถึง “เด็กสามคนกับมิโนทอร์” ว่าเหมือนแก๊งแฮร์รี่ พอตเตอร์เวอร์ชันซอมบี้…
<br><br>
   อันที่จริงจะให้เปรียบก็เหมือนกับแก๊งแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่โผล่มาเจอโทรลล์กลางเมืองแทนที่จะเจอแฮกริด
<br><br>
   —อืม บางทีแฮกริดสุดโหดกำลังไปช่วยน่ะนะ อดทนไว้น่ะเจ้า ‘พวกเธอสามคน’
<br><br>
   การเดินทางระดับ(ครึ่ง)เทพนั้นดำเนินไปอย่างเรียบร้อยและรวดเร็วดูเวลาในนาฬิกาแล้วนั้นดูเหมือนว่าจะใช้เวลาจากค่ายที่ลองไอแลนด์ราว ๆ เกือบห้าชั่วโมงได้เธอวิ่งขึ้นรถตอนแปดนาฬิกาสี่สินห้านาที และตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงครึ่งแล้ว
<br><br>
   รถบัสค่ายได้ฤกษ์จอดนิ่งสักที แล่นชะลอลงริมถนนเลียบทางหลวงสายเก่า ตรงทางโค้งเล็ก ๆ ที่ไม่มีป้ายบอก ไม่มีใครสังเกตเห็น ภาพที่มองผ่านกระจกรถบัสเป็นภาพพื้นที่ลับตาผู้คนเป็นร้านโดนัทเก่า ๆ ที่รู้สึกได้ว่ามีพลังพรางตาเช่นเดียวกับรถบัสของค่ายด้านหน้าดูเหมือน ร้านโดนัทเก่า ๆ ร้าง ๆ สีชมพูจาง ป้ายไฟเขียนว่า
<br><br>
   “Peachy’s Donut & Diner — Always Hot, Always Peachy!”
<br><br>
   แต่ไฟกระพริบขาด ๆ ตัว “Y” ห้อยลงมาจนกลายเป็น “Peach Donut & Dine”
<br><br>
   “ถ้าเกิดว่าตัว n ตกไปเพิ่มกลายเป็น Peach Donut & Die คงขำน่าดู—”
<br><br>
   “ขำแบบใดก่อนริปลีย์ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฉันขอไม่ลงเด็ดขาด”
<br><br>
   บทสนทนาของริปลีย์และลิเลียน่าเกิดขึ้นในระหว่างที่เกาะขอบหน้าต่างรถบัสมองเบย์ สโตนบรูค ผู้เป็นคนแรกที่ก้าวลงจากรถและกวักมือให้พวกเธอเดินตามลงไปได้แล้ว เขายืนเท้าเอวตรงประตูร้าน กวาดตามองซ้ายขวา — ก่อนจะสะบัดนิ้วเบา ๆเสียง แกร๊ก! ดังเบา ๆ ราวกับล็อกประตูมิติถูกคลาย พื้นร้านที่เคยเหมือนถูกทิ้งร้างพลันแปรเปลี่ยน กลิ่นโดนัทหอมอบอวลลอยออกมาแทบจะทันที พร้อมเสียงน้ำมันทอดเบา ๆ และเสียงจานช้อนกระทบกัน
<br><br>
   ข้างในเป็นร้านขนาดกลางแบบ Diner โบราณ ผนังลายหมากรุก ขอบขาว-แดง โต๊ะกลมเบาะหนัง และ แสงสีทองอบอุ่นจากโคมไฟน้ำผึ้ง แขวนจากเพดาน มี นิมฟ์ผิวสีลูกพีช คนหนึ่งสวมผ้ากันเปื้อนยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ พร้อมเสิร์ฟของว่างและอาหารเวทมนตร์เฉพาะชาวครึ่งเทพ
<br><br>
   “ลูกพีชอบน้ำผึ้งมั้ยจ๊ะ?” เธอยิ้มให้ริปลีย์ขณะยื่นจานโดนัทไส้พีชร้อน ๆ มาให้
<br><br>
   คณะเดินทางทั้งสามเดินไปนั่งโต๊ะหนึ่งร่วมกันเพราะว่าไม่รู้ว่าจะกินอะไรเลยได้ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่อย่างการลองเชื่อรสนิยมของโค้ชเบย์และให้เขาช่วยสั่งอาหารมาทานร่วมกันใช้เวลาผ่านไปไม่นานนักอาหารก็มาวางตรงหน้าพร้อมกับใบหน้าของสาวน้อยทั้งสองที่ดู—สิ้นหวังสุด ๆ
<br><br>
   “นี่ไม่ใช่ซีซาร์สลัดนะ นี่มันแค่ผักกาดราดครีมอะไรสักอย่าง…”
<br><br>
   “แต่มันยังดีกว่าโดนัทแช่แข็งในรถบัสนั่นละน่า แถมมีนิมฟ์ทำให้ด้วย”
<br><br>
   “กินให้หมด ภายในสิบห้านาที รถจะออก ถ้าช้า—ฉันจะให้ล้างเบาะรถทั้งคันด้วยมือเปล่า”
<br><br>
   นี่มันค่ายหรือยังไง !?!
<br><br>
   ไม่รู้แล้วว่าจะเศร้าใจกับอาหารหรือร้องไห้กับเวลาในการกินอาหารที่เขาให้พวกเธอดีริปลีย์ทำได้แค่เคี้ยวโดนัทที่ทอดใหม่ถึงมันไม่สามารถเรียกตัวเองว่าเป็นมื้ออาหารที่ดีได้แต่ก็ดีกว่าต้องไปนั่งเคี้ยวโดนัทแช่แข็งในรถที่ไม่มีอะไรเอาไว้อุ่นอาหารเลย
<br><br>
   ทันใดนั้นเมื่อนึกได้ว่ามื้ออาหารคงตกที่โค้ชเบย์เลี้ยงเธอก็ออกอุบายที่ว่าให้พวกเราได้กินเนื้อเพื่อเพิ่มพลังงานตามหลักการของการฝึกร่างกายหากต้องสร้างกล้ามเนื้อโปรตีนมันต้องถึง ไม่งั้นคงจะไม่มีแรงได้แต่แกว่งแขนเหี่ยว ๆ ไปมาแน่
<br><br>
   "เราสั่งเนื้อมากินดีกว่าไหมคะ ?"
<br><br>
   สุดท้ายแล้วริบลีย์ก็เลือกถามนิมฟ์ว่ามีอาหารพวกเนื้อขายไหมจึงจบที่สั่งสเต็กเนื้อมาให้ทุกคนและยกแอปเปิ้ลให้ลิเลียน่าเป็นการปลอบใจจากซีซาร์สลัดน่าเศร้าของเธอ การทานอาหารดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ถึงเบย์ สโตนบรูคจะบอกว่าสิบหน้านาทีก็ตามแต่ดูเหมือนว่าเขาจะหยิบนาฬิกาขึ้นมาทำท่าจับเวลาก็ตอนที่เขากินอิ่มและเดินไปยืนหน้าประตูร้านซึ่งเขาที่กินอิ่มไปยืนตรงนั้นเป็นช่วงเวลาที่จับสังเกตพวกเธออย่างดีว่าพวกสาวน้อยทั้งสองจะกินอาหารใกล้จะหมดแล้วการเดินทางต่อจากนั้นเลยโชคดีไม่มีใครอ้วกเป็นโดนัทระหว่างทางเพราะรีบกินมากเกินไป
<br><br>
   จากร้านโดนัทเฉพาะครึ่งเทพเดินทางต่อไปเรื่อย ๆ แม้ว่าจะไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้วหากไม่เงยหน้ามองนาฬิกาดิจิตอลพิเศษของรถบัสที่ผ่านช่วงบ่ายมาจนถึงสิบหกนาฬิกายี่สิบนาทีที่แสงจ้าซะเหลือเกิน
<br><br>
   รถบัสเวทมนตร์แล่นมาจอดที่ ปั๊มน้ำมันร้างครึ่งใช้งานครึ่งร้าง ซึ่งอยู่ระหว่างถนนสองเลน ฝั่งหนึ่งเป็นป่า อีกฝั่งเป็นลานกรวดที่มีซากรถพังเบย์ หยุดรถแบบเบรกกะทันหันจนล้อส่งเสียงเอี๊ยด ริปลีย์เกือบหัวโขกเบาะหน้า
<br><br>
   Oh sh*t เขาจะเบรกอะไรหัวทิ่มปานนั้น
<br><br>
   "พัก 15 นาที — ใครหิวก็เร็วเข้า... แต่ระวัง อย่าเดินไปฝั่งป่า"
<br><br>
   ริปลีย์และลิเลียน่าไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปเด็ดขาดทั้งครู่เดินเดินตรงไปที่ตู้ขายของอัตโนมัติซึ่งยังดูใช้การได้อยู่…แม้ว่าสภาพตะไคร้น้ำเกาะข้างตู้จะดูเหมือนเมืองที่ล่มสลายตามหนังโลกอนาคตที่ล่มสลายก็เถอะการที่มันส่องแสงและดูมีสัญญาณของไฟฟ้าให้มันทำงานต่อไปก็ถือว่าเป็นโชคดีของพวกเธอแล้วเมื่อพักเบรกชั่วครู่เสร็จก็เดินทางต่อจนเวลาสอลทุ่มแบบแสงจ้า—
<br><br>
   รถบัสเวทมนตร์ชะลอลงตามทางดินลูกรัง ลัดเลาะขึ้นเนินเขาสูงชัน จนกระทั่งมาถึงขอบผาหินธรรมชาติที่มองลงไปเห็นแนวป่าทึบทอดยาวด้านล่าง — เป็นป่าในเงาเทือกเขาแอพพาเลเชียนที่เคยมีข่าวเล่าว่า
<br><br>
   เสียงที่เรียกชื่อคุณจากป่าลึก มักไม่ใช่เสียงของคน
<br><br>
   เบย์ลงจากรถก่อนใครตามระเบียบ ขาทั้งสองข้างของเขาเปลือยเปล่าในยีนส์ที่ขาดตรงข้อเท้า แต่กีบแพะเหยียบดินอย่างมั่นคง เขาเดินวนรอบพื้นที่เร็ว ๆ สำรวจอย่างระมัดระวัง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขากวาดไปตามแนวต้นไม้
<br><br>
   “จุดนี้ใช้ได้ ไม่มีรอยพลังของเครส…แต่มันเงียบเกินไปสำหรับป่าที่เคยมีนกนับร้อยตัวร้องตลอดวัน”
<br><br>
   แต่ถึงเขาจะบอกแบบนั้นไปแต่เรื่องการยึดตรงนี้เป็นที่ตั้งในการตั้งแคมป์เพื่อพักผ่อนในวันนี้ลานที่พวกเธอเลือกเป็นลานหินตามธรรมชาติที่มีตอไม้ใหญ่ ๆ สองสามต้น ริปลีย์เดินมองรอบบริเวณก่อนจะวางเป้ไว้ตรงแผ่นหินแบน ข้าง ๆ มีซากกองไฟเก่า และรอยสลักอักษรรูนคล้ายของนักล่าอาร์ทิมิสที่มาใช้สถานที่นี้ก่อนหน้า
<br><br>
   ลิเลียน่านั่งยอง ๆ อยู่ตรงตอไม้ ขณะกางสมุดออกมา วาดวงกลมแสดงรัศมีปลอดภัยรอบจุดพัก เสียงปากกาเมจิกสีฟ้าอ่อนเขียน “ระวังทางใต้” ไว้อย่างรวดเร็ว
<br><br>
   “ที่นี่น่าจะเคยเป็นจุดพักของพวกฮันเตอร์...รอยพวกนี้เป็นอักษรรูนป้องกันหมาป่า”
<br><br>
   “ก็หวังว่าใช้ได้กับมิโนทอร์ด้วย” — ริปลีย์พูดกลั้วเสียงหัวเราะบางเบา
<br><br>
   ในเวลากลางคืนไม่มีอยู่จริง ท้องฟ้ายังเป็นสีครามจาง ๆ เหมือนย่ำเย็นที่ไม่สิ้นสุด แต่ร่างกายของพวกเขารู้ดีว่าเหนื่อยแล้ว เบย์แบ่งเวรยาม ริปลีย์รับเวรที่สองกับเขา ส่วนลิเลียน่าผล็อยหลับบนเป้ในท่านั่งหลับพิงต้นไม้ หอกเพเลียนอยู่ในมือตลอดเวลา
<br><br><div align="center"><img src="https://i.imgur.com/bH3hmBb.png" width="200" _height="200" border="0"></div><br>
</font>
</div>
<div style="margin-top: -550px; "><div style="height: 800px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/2fdb742eac38e9e7ea5730ff1b25b4e4fd521a82fcaac-AzsWKK_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div>
<br><br>
<div id="RIPS03">
<div style="text-align: left;">
<font color="#ffffff" face="TH SarabunPSK" size="5">
<font size="6"><b>เปิดใช้งานเอฟเฟค</b></font>
<br><br>
ปฏิสัมพันธ์กับ เบย์ สโตนบรูค<br>
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย<br>
ให้ สเต็ก แก่ไพเพอร์ ห้สิ่งที่ชอบที่สุด กับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ<br>
<br>
ให้ แอปเปิ้ลเขียว ลิเลียน่า ไทเลอร์<br>
ให้สิ่งที่ชอบที่สุด กับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ<br><br>
ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)<br><br>
@God
</font></div></div>
<div style="margin-top: -100px; "><div style="height: 200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/5720a3b19bcc91d47431705002cb55aebdda1a8f2df0-jXF7du_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ripley เมื่อ 2025-7-15 22:48 <br /><br /><style>
#RIPS01 {
border: 0px double ;
width: 800px;
box-shadow: #FFFFFF 1px 1px 1em;
background-image: url("https://img2.pic.in.th/pic/f25a4e8ff181d79718c5abdd2ed2e4a3c100365011933-ZMDY1F_fw658webp.png");
}
</style>
<style>
#RIPS02 {
width: 75%;
border: 0px solid ;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<style>
#RIPS03 {
width: 63%;
border: 0px solid ;
padding: 50px;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<div align="center">
<div id="RIPS01">
<br><br>
<div id="RIPS02">
<div style="height: 400px; background-image: url('https://i.imgur.com/qCski30.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -250px; margin-right: -150px; text-align: right;">
<img height="500" src="https://i.imgur.com/Kke3enc.png" border="0" alt=""></div>
<br>
<div style="margin-top: -600px; text-align: center;">
<img width="600" src="https://img2.pic.in.th/pic/a8bbb7fc2cffd96a10b216e5f77bbe88.png" border="0" alt=""></div>
<div align="center">
<font face="TH SarabunPSK">
<b>
<span style="text-shadow: #345DA7 0px 0px 0.7px, #345DA7 0px 0px 25px, #345DA7 0px 0px 10px;">
<font color="#ffffff" size="7"> White Swan in The Ocean<br><br> Follow The Goddess's Whisper</font><br>
<font color="#ffffff" size="5"> Dreaming in the bus </font>
</span>
</b>
</font></div>
<br><br>
<div style="text-align: left; display: block; width: 90%;">
<font color="#ffffff" face="TH SarabunPSK" size="5">
  ในช่วงเวลาที่ร่างกายมันล้าจนไม่อาจลืมตาตื่นได้เบย์ สโตนบรูคที่อาสาจะเฝ้ากะแรกจากช่วงสองทุ่มจนถึงช่วงตีสามของวันถัดไปด้วยคติที่ว่าเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าเขาต้องได้รับการนอนหลับอย่างน้อยหกถึงแปดชั่วโมงทำให้ริปลีย์ที่ควรจะลืมตาตื่นมาเฝ้ายามคู่กับลิเลียน่าต้องไปเข้านอนเพราะลิเลียน่าดันเข้าสู่ห้วงนิทราไปหาฮิปนอสก่อนหน้าการแบ่งเวรเฝ้ายามเสียแล้ว
<br><br>
   ริปลียเอนกายนั่งกับเบาะบนรถบัสที่เปิดหน้าต่างระบายอากาศไว้ หัวหนุนกระเป่าเป้ใบใหม่จากเซเว่นอีเลเว่นที่บรรจุสัมภาระมากมายของเธอความวุ่นวายในวันนี้แม้ไม่ได้เดินเท้าอะไรนัก แต่ว่าการเดินทางทำให้ร่ายกายรู้สึกล้าอย่างน่าประหลาด ทั้งการนั่งบนรถจนเมื่อยตัวทั้งความรู้สึกเวียนหัวคลื่นไส้เบา ๆ จากการที่หูกับดวงตาทำงานไม่สัมพันธ์กันจนทำให้เธอคาดหวังว่าขอให้การหลับพักในคืนนี้คืนความสงบและความสดชื่นให้แก่ร่างกายของเธอสักหน่อย แม้ว่าจะต้องตื่นเช้ากว่าปกติมากแค่ไหน หรือว่าจะต้องหลับในท้องฟ้าไร้ราตรีก็ตาม
<br><br>
   เอาน่าอย่างน้อยเธอก็ยังมีนวัตกรรมของม่านกันแสงแดดอยู่
<br><br>
   ในช่วงเวลาที่เธอกำลังทักทายฮิปนอส แม้ลมหายใจจะสม่ำเสมอบนรถบัสที่จอดในลานพักค่ายริมผา แต่ภายในจิตใจของริปลีย์ม่านแห่งความฝันได้เปิดออกโดยไม่รู้ตัวด้วยการบงการของใครสักคน…หรือเทพสักองค์—
<br><br>
   ความมืดที่ปกคลุมกายพลันสว่างขึ้นรอบกายที่ควรจะเป็นรถบัสกลับเป็นทุ่งดอกกุหลาบงามกว้างไกลสุดเกินเหนือจินตนาการตัวของเธอในที่แห่งนั้นค่อย ๆ ยื่นมือออกมารับกลีบกุหลาบสีน้ำเงินโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า อย่างไม่มีต้นสายปลายเหตุราวกับเมฆฝนตกเป็นกลีบบุปผาซะอย่างนั้น ดอกไม้พริ้วไหวราวกับโลกทั้งใบกำลังหายใจ
<br><br>
   เบื้องหน้า เธอมองเห็น สะพานโค้งแบบจีนโบราณ ทอดผ่านทะเลหมอกขาวบาง ลักษณะเหมือนหลุดออกมาจากภาพยนตร์ประวัติศาสตร์หรือห้วงฝันยุคบูเช็กเทียน ทำเอาเธอนึกย้อนไปถึงความฝันอันยุ่งเหยิงก่อนจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งช่วงเดือนที่แล้ว พร้อมปรากฎภาพของชายคนหนึ่งในชุดตะวันออกโบราณอันโด่งดังอย่างชุดจีนโบราณสีแดงเพลิงมาหลอกใช้งานในป่าต้องห้ามช่วงสิ้นปี
<br><br>
   ณ ปลายสะพานเมื่อมองจากยอดสูงของความโค้งงามที่เธอยืนอยู่ มีชายหนุ่มคนหนึ่งในเสื้อสูทสีดำเรียบคงไว้ซึ่งมาดของสุภาพบุรุษ เรือนผมดำขลับเสยขึ้นลวก ๆ แบบไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับดูดีอย่างน่าอัศจรรย์ เขายืน ณ สุดปลายทางเดินของสะพานตรงหน้า ไหล่ตั้งตรง มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง
<br><br>
   เท้าเล็ก ๆ ขยับก้าวเข้าไปใกล้อีกนิดเสียงฝีเท้าเบากว่าหัวใจเธอที่เต้นอยู่ในอก
แล้วในที่สุด—เขาก็หันมาอย่างช้า ๆ
<br><br>
<div align="center"><img style= "width: 50%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/289d5dd35a9437c5193e5fc69a6698be---.jpg" border="0" alt=""> </div>
<br><br>
   ใบหน้าของเขาคมชัดราวกับเป็นภาพยนตร์ 4K ดวงตาเรียวยาวคมกริบ แต่มองมาอย่างไร้ความตึงเครียด เสี้ยวรอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมปาก เขาเอียงหน้าลงเล็กน้อย เลิกคิ้วข้างหนึ่งเหมือนจะถามว่า “เธอเป็นใคร ?” หรือไม่ก็ “มาทำไม ?” อะไรทำนองนั้น
<br><br>
   ริปลีย์ที่อยากเอ่ยถามว่าเขาเองนั่นแหละคือใครกันวินาทีที่เธอเผยอริมฝีปากเล็ก ๆ บัดนั้นราวกับตระหนักได้ถึงบางสิ่งดวงตาคมเลื่อนไปมองทางอื่นที่ไม่อาจทราบได้ว่าเขากำลังมองที่ใดกันนิ้วชี้เรียวยาวยกขึ้นแตะเบา ๆ ที่ริมฝีปากของตัวเขาเองพร้อม ๆ กับเลื่อนสายตากลับมาสบกับดวงตาอัลมอนด์กลมของหงส์ขาวตัวน้อยราวกับต้องการสื่อสารถึงเธอ
<br><br>
   “Shh–”
<br><br>
   เสียงทุ้มที่หลุดลอยออกมาถึงเธอแผ่วเบา ในขณะเดียวกันก็ได้ยินโทนเสียงทุ้มน่าฟังที่ชวนให้รู้สึกว่าชายตรงนั้นชวนให้ดวงใจน้อย ๆ หวั่นไหวไม่น้อยในช่วงเวลาที่ริปลีย์เหมือนถูกต้องมนต์ที่เขาร่ายไว้ให้เงียบลงสุดปลายสายตาที่เขามองเมื่อครู่ปรากฎหญิงสาวปริศนา ผิวขาวเนียนดุจหยาดน้ำค้าง ดวงตากลมโตไร้เดียงสา ริมฝีปากแดงนุ่มละมุน เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นลอนคลาย ๆ สะท้อนแสงอ่อนโยน ชุดลูกไม้สีขาวแบบวิกตอเรียน แขนพองเล็กน้อยดูโรแมนติก เปิดไหล่เล็กน้อยเผยผิวบอบบาง เธอเหมือนเทพีแห่งรุ่งอรุณ ความงามบริสุทธิ์ที่ไม่มีพิษภัย เย้ายวนใจโดยไม่ต้องตั้งใจเป็นความงามแบบ “บริสุทธิ์” ที่ใครเห็นก็อยากปกป้อง เธอคือความงามที่น่าหลงใหลแต่แตะต้องไม่ได้ เดินออกมาจากหมู่ดอกไม้—งามเกินบรรยาย ราวกับทุกความงามในโลกถูกรวมไว้ในเรือนร่างเดียว
<br><br>
   ภาพชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแข็งทื่อไปราวกับวิดีโอที่ถูกหยุดนิ่งไว้มีเพียงรอบกายที่หมุนเวียนและโอบล้อมด้วยกลีบกุหลาบราวกับว่าตอนนี้มีเพียงเธอเละเทพีผู้งดงาม
<br><br>
   “งดงามใช่หรือไม่…ตรงหน้าเจ้าน่ะ”
<br><br>
   น้ำเสียงหวานอ่อนโยนเอ่ยออกมากับริปลีย์ราวกับน้ำเสียงกระซิบตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าหญิงผู้นั้นเป็นใคร แต่ใบหน้า...รูปร่าง...แววตา... ทุกอย่างคือ “ความงามในอุดมคติของเธอ”
<br><br>
   ไม่นานเมื่อมวลกลีบกุหลายพัดโอบร่างสตรีงามหายไปก็ได้ยินเสียงจากอีกทางไม่ไกลจากที่เดิมทว่าระยะทางกลับใกล้เข้ามาราวกับค่อย ๆ ก้าวมาหาเธอที่อยู่บนสะพานโค้งงามวิจิตร
<br><br>
   “ใบหน้าของบุรุษที่ไม่เคยแลเห็นที่ไหนมาก่อน—ที่เป็นของจริงใช่กลลวง”
<br><br>
   ดวงตาสีน้ำตาลอมเทาครามน้ำทะเลเห็นเทพีผู้นั้นกลับกลายเป็นหญิงสาวในชุดคอร์เซ็ตสีดำสนิท ผ้าลูกไม้และพัดทองสไตล์โกธิก กระโปรงสุ่มคลาสสิคทูทูพร้อมประดับขนนกสีดำ ริมฝีปากสีไวน์แดง คิ้วคม ดวงตาคมดั่งจะกรีดใจ รอยยิ้มทรงพลังและเจ้าเล่ห์…ราวกับโอดีล—แบล็คสวอนผู้งดงาม
<br><br>
   “จดจำไว้แม้สายลมไร้เสียง…แต่ก็เปลี่ยนทิศทางของพายุได้เสมอ”
<br><br>
   ครานี้เสียงที่ดังขึ้นแว่วมาจากข้างหลัง ณ ปลายสะพานที่เธอเดินผ่านมาเมื่อครู่นี้ปรากฎหญิงสาวหน้าสวยแบบสงบ ริมฝีปากสีชมพูอ่อน ผิวเนียน ผมยาวสีดำขลับปล่อยตรง ตกแต่งด้วยปิ่นหยก เสื้อคลุมสีขาวโปร่งบางปลิวไสว ถือดาบไว้ด้านหลัง เสริมความสง่างามอย่างมีอำนาจราวกับเซียนหญิงผู้พิทักษ์หัวใจ — ผสานระหว่างความงามและอุดมคติของ “เกียรติและศักดิ์ศรี”
<br><br>
   ณ วินาทีที่เธอหันไปสบเข้ากับดวงตางามที่เหมือนดึงดูดเธอเข้าไปร่างงามตรงหน้าก็ค่อย ๆ เดินขึ้นสะพานอย่างสง่างามมวลกลีบกุหลาบโอบกลายราวกับปลดเปลิิ่งความงามรูปแบบใหม่ไร้ขีดจำกัดกลายเป็นร่างเพรียวงามของเทพีเอนกายเท้ากับขอบสะพาน ภาพตรงหน้าของริปรีย์คือหญิงสาวในชุดผ้าไหมสีม่วงเงินแบบเทพีกรีก โอบสัดส่วนงามอย่างลงตัว ตั้งท่าพิงเสาไอโอนิกในแบบกรีกคลาสสิก ผิวสีงาช้าง ดวงตาลึกลับ คิ้วเรียว ริมฝีปากทรงหยดน้ำกำลังแย้มยิ้มอย่างพอใจในภาพปฏิกิริยาแสนน่าเอ็นดูของธิดาแห่งโพไซดอน
<br><br>
   “ฮุฮุ–...”
<br><br>
   เสียงขบขันล่องลอยออกมาตามสายลมที่โอบกลีบกุหลาบสีน้ำเงินกำมะหยี่ไปทิศทางข้างหลังของริปลีย์ เมื่อนั้นความรู้สึกของใครสักคนที่ใกล้ชิดอยู่ข้างหลังก็เอื้อมนิ้วเรียวงามมาเชยคางมนให้หันไปสบดวงตาของผู้ทรงอำนาจในดินแดนนี้ ภาพตรงหน้าผู้เป็นเหมือนร่างความงดงามยิ่งกว่าใครในสามโลกได้แสดงตนแล้วเป็นความงามของเทพีที่งดงามเท่าที่สมองน้อย ๆ ของสาวน้อยช่างฝันจะบังอาจจินตนาการ อาภรณ์งามเดิมเปล่งออร่าสีทอง เบื้องหลังปรากฎเป็นปีกทองและวงแสงอาทิตย์ — สื่อถึงพลังจากสรวงสวรรค์ ความงามแบบ “เหนือความเข้าใจ” — ไม่ต้องพิสูจน์ใด ๆ เพราะสรรพสิ่งยอมศิโรราบ
<br><br>
<marquee direction="left" style="">
<img style= "height: 400px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/73d919c4785666a7d1be6ee961a74b23.jpg" border="0" alt="">
<img style= "height: 400px;" src="https://img2.pic.in.th/pic/42b369084d327d04f.jpg" border="0" alt="">
<img style= "height: 400px;" src="https://img2.pic.in.th/pic/2478c8917b449c768.jpg" border="0" alt="">
<img style= "height: 400px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/61b6d96a1427ef807.jpg" border="0" alt="">
<img style= "height: 400px;" src="https://img2.pic.in.th/pic/5917961d24da45fd8.jpg" border="0" alt="">
</marquee>
<br><br>
   “ไขว่คว้าเขาคนนั้นมาให้ได้นะ…สาวน้อย”
<br><br>
   คล้ายถูกดึงออกจากห้วงฝันมาเจอความเป็นจริงริปลีย์สะดุ้งเบา ๆ บนผ้าห่ม
ดวงตาค่อย ๆ ลืมขึ้น ภายใต้แสงที่ไม่เคยมืด เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่กลิ่นดอกกุหลาบยังค้างอยู่ที่ปลายจมูก
<br><br>
   และเสียงคำว่า “shh”... ยังคงวนเวียนในหัวไม่หาย
<br><br><div align="center"><img src="https://i.imgur.com/bH3hmBb.png" width="200" _height="200" border="0"></div><br>
</font>
</div>
<div style="margin-top: -550px; "><div style="height: 800px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/2fdb742eac38e9e7ea5730ff1b25b4e4fd521a82fcaac-AzsWKK_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div>
<br><br>
<div style="margin-top: -100px; "><div style="height: 200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/5720a3b19bcc91d47431705002cb55aebdda1a8f2df0-jXF7du_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ripley เมื่อ 2025-7-16 01:44 <br /><br /><style>
#RIPS01 {
border: 0px double ;
width: 800px;
box-shadow: #FFFFFF 1px 1px 1em;
background-image: url("https://img2.pic.in.th/pic/f25a4e8ff181d79718c5abdd2ed2e4a3c100365011933-ZMDY1F_fw658webp.png");
}
</style>
<style>
#RIPS02 {
width: 75%;
border: 0px solid ;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<style>
#RIPS03 {
width: 63%;
border: 0px solid ;
padding: 50px;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<div align="center">
<div id="RIPS01">
<br><br>
<div id="RIPS02">
<div style="height: 400px; background-image: url('https://i.imgur.com/qCski30.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -250px; margin-right: -150px; text-align: right;">
<img height="500" src="https://i.imgur.com/Kke3enc.png" border="0" alt=""></div>
<br>
<div style="margin-top: -600px; text-align: center;">
<img width="600" src="https://img2.pic.in.th/pic/a8bbb7fc2cffd96a10b216e5f77bbe88.png" border="0" alt=""></div>
<div align="center">
<font face="TH SarabunPSK">
<b>
<span style="text-shadow: #345DA7 0px 0px 0.7px, #345DA7 0px 0px 25px, #345DA7 0px 0px 10px;">
<font color="#ffffff" size="7"> White Swan in The Ocean<br><br> Follow The Nymph's Whisper</font><br>
<font color="#ffffff" size="5">14th July 2025 </font>
</span>
</b>
</font></div>
<br><br>
<div style="text-align: left; display: block; width: 90%;">
<font color="#ffffff" face="TH SarabunPSK" size="5">
  เสียงลมเย็นพัดผ่านต้นสนในยามรุ่งสางก่อนแสง ริปลีย์กับลิเลียน่าลืมตาตื่นตามที่นัดหมาย พวกเธอเดินเบา ๆ เข้ามาแทนที่โค้ชเบย์ซึ่งเฝ้ายามคนเดียวมาทั้งคืน
<br><br>
   ลิเลียน่า หยิบหอกเพเลียนของเธอขึ้นมาก่อนจะนั่งที่ขอนไม้ยาวใกล้ๆ กองไฟ(ที่จุดเอาฟีลมาตั้งแคมป์สุด ๆ) “พักเถอะค่ะโค้ช หนูสองคนจัดการเอง”
<br><br>
   เบย์ สโตนบรูคพยักหน้าอย่างเหนื่อยล้าแต่เชื่อใจ “ดูแลกันดี ๆ ล่ะ ฉันขอไปซุกถุงนอนซักสามชั่วโมง... ถ้ามีอะไร แค่ตะโกนคำว่า ‘ชีสเบอร์เกอร์’ ฉันตื่นแน่”
<br><br>
   ลิเลียน่าขำออกเบา ๆ ส่วนริปลีย์หยิบกระเป๋ามาเปิดหาสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าพอจะมีอะไรทำฆ่าเวลาได้บ้างในโลกของเด็กวัยรุ่นที่ไร้มือถือเพราะมันจะล่อปีศาจนั้นทำให้มือถือของเธออยู่ในก้นบึ้งของการปิดผนึกที่ค่ายดังนั้นแล้วชีวิตเด็กวัยอย่างเธอไม่อยากจะนั่งเหม่อน้ำลายย้อยตั้งแต่หัววันเท่าไหร่นัก
<br><br>
   “เดี๋ยวก่อน—ฉันจะเอามาทำไมเนี่ย”
<br><br>
   ริปลีย์หยิบหนังสือติดมือมาสองเล่มหนึ่งเป็นหนังสือวิชาการชวนปวดหัวเลยยื่นมันให้ลิเลียน่าอ่านเรียบร้อยอีกหนึ่งเป็นนิตยสารเฮอร์มีสที่เพิ่งซื้อฉบับล่าสุดก่อนออกมาจากค่าย
<br><br>
   “เอาไปอ่านไหมฉันจะอ่านอันนี้น่ะ” เธอเอ่ยพลางยกปกให้ลิเลียน่าดู
<br><br>
   “มีข่าวอัพเดตแล้วหรอ”
<br><br>
   “มีแล้วน่ะสิเลยซื้อก่อนออกมาน่ะ” เธอเอ่ย “อ่านด้วยกันไหม ?”
<br><br>
   ด้วยเหตุนี้เองลิเลียน่าจึงเลือกที่จะเก็บหนังสือวิชาการเข้ากระเป๋าไปแล้วขยับมานั่งข้าง ๆ ริปลีย์เพื่อนั่งอ่านนิตยสารด้วยกันเมื่อมือเล็กเริ่มเปิดออกก็รู้สึกได้ว่าตัวอักษรพวกนี้ช่างน่าปวดหัวจริง ๆ โรคบ้า ๆ ทำให้เธอใช้ชีวิตยากเป็นไหน ๆ จึงหันไปหาลิเลียน่าแทน
<br><br>
   “อ่านให้ฟังได้ไหมอ่ะลิเลียน่าตัวอักษรอังกฤษพวกนี้มันกำลังทำให้ฉันอ้วก—”
<br><br>
   “ก็ได้อยู่หรอกแต่ว่าอ่านทั้งหมดคงคอแห้งพอดี”
<br><br>
   “งั้นก็คนละข่าว โอเคไหม ?”
<br><br>
   “ดีล!”
<br><br>
   การเจรจาสำเร็จผลริปลีย์ยื่นให้ลิเลียน่า ไทเลอร์อ่านข่าวใหม่อันแรกให้ฟังก่อนการเล่านี้ไม่ได้เสียงดังอะไรมาก ในป่าเงียบ ๆ ที่เหมือนมีกันสองคนทำให้การออกเสียงเพียงนิดก็ได้ยินชัดแจ้งแล้ว
<br><br>
   “ด่วนที่สุด! ข่าวคืบหน้า "คณะเดินทางนรกของโจนาทาน" โผล่แล้ว! ลูซิเฟอร์เตรียมตัว!”
<br><br>
   “กรี๊ด! บรรณาธิการเฮอร์มีสรายงานด่วนจี๋! ชาวค่ายฮาล์ฟบลัดเตรียมหูผึ่ง ตาโตได้เลย เพราะข่าวคราวที่เงียบหายไปนานเป็นปีของ "คณะเดินทางจากภารกิจนรกของโจนาทาน" ในที่สุดก็มีความเคลื่อนไหวแล้วจ้า!
<br><br>
   ด่วนที่สุด! ข่าวลับจากขุมนรก? "โจนาทาน-ทีฟา-เซซิล" เผชิญหน้า "ลูซิเฟอร์" หรือยังไง?!
<br><br>
   ชาวโอลิมปัสและเหล่าเดมิก็อดน้อยเอ๋ย จงเงี่ยหูฟัง! หลังจากที่โทรไปไม่รับสาย ไลน์ไม่ตอบ ส่งนกพิราบสื่อสารไปก็หายสาบสูญไปพร้อมเผือกและลูกกวาด ข่าวลับจากแหล่งข่าว (ที่ไม่ขอเอ่ยนาม...เพราะขี้กลัวเหมือนกัน) ได้ยืนยันแล้วว่า คณะเดินทางจากภารกิจลับสุดยอด ที่ประกอบด้วย โจนาทาน วินเซนโซ บุตรแห่งไนกี้, ทีฟา ธิดาแห่งไนกี้ (คู่หูดูโอ้สายสปอร์ต!), และ เซซิล มาร์โควิทซ์ บุตรแห่งเฮอร์มีส (ลูกชายสุดหล่อของผมนี่เอง!) ยังมีลมหายใจอยู่ (มั้งนะ...?)
<br><br>
   "คณะเดินทาง" vs "เทวทูต" สงครามเปิดฉาก?!
คำถามที่ค้างคาใจมานานนับปีคือ พวกเขากำลังเผชิญหน้ากับอะไรกันแน่? และทำไมถึงได้หายเงียบไปขนาดนี้! แหล่งข่าวระบุเพียงว่า การหายตัวไปครั้งนี้เกี่ยวข้องกับ "ลูซิเฟอร์"! ใช่แล้วค่ะคุณผู้อ่าน! ท่านเทวทูตองค์นั้นแหละค่ะ! งานนี้ไม่รู้ว่าเป็นการพบปะเจรจา หรือเปิดศึกสงครามเดมิก็อดปะทะเทวทูตกันแน่!
<br><br>
   บรรณาธิการเฮอร์มีสคนนี้ขอใช้พื้นที่ตรงนี้ร่วมอวยพรให้ทีมของโจนาทาน ทีฟา และเซซิล รอดพ้นจากเงื้อมมือมารของลูซิเฟอร์ และกลับมาที่ค่ายฮาล์ฟบลัดได้อย่างปลอดภัยไร้ริ้วรอย!
<br><br>
   เหล่าชาวค่ายและเทพทุกพระองค์โปรดร่วมใจกันติดแฮชแท็ก: #โจนาทานสู้ๆ #ทีฟาสู้ๆ #เซซิลสู้ๆ
<br><br>
   เพื่อส่งพลังใจไปให้ลูกๆ ของเรากลับมาอย่างสมศักดิ์ศรี! เฮอร์มีสผู้นี้จะคอยเกาะติดทุกความเคลื่อนไหว ถ้ามีข่าวใหม่มาอีกเมื่อไหร่ จะรีบเอามาเม้าท์ให้ฟังเป็นคนแรกแน่นอน!
<br><br>
   (ตอนนี้ขอไปเช็คพิกัด GPS ของเซซิลอีกรอบก่อนนะ...เผื่อลูกโดนจับไปแปลงร่างเป็นหมาสามหัว!)”
<br><br>
   “นั่นเป็นการเดินทางของรุ่นพี่โจนาทานใช่ไหมน่าตื่นเต้นชะมัด”
<br><br>
   “เราเองก็น่าจะมีการผจญภัยแบบนั้นได้ในสักวันนึงแหละ เชื่อสิ”ลิเลียน่าเอ่ยพร้อมกับยื่นให้ริปลีย์อ่านข่าวต่อไป
<br><br>
   “ข่าวใหญ่! คูเปอร์ โจนส์ และ ไลแซนเดอร์ วิสเปอร์: สถานะ "กุ๊กกิ๊กกุ๊กหม่ำ" ไม่มีผิดเพี้ยน!”
<br><br>
   “สวัสดีชาวโอลิมปัสและผู้เฝ้าสังเกตการณ์ทุกท่าน! เฮอร์มีสขอประกาศอย่างเป็นทางการว่า จากการเกาะติดสถานการณ์และรวบรวมพยานหลักฐานอันแน่นหนาที่สุดเท่าที่เคยมีมา ข้าพเจ้าขอฟันธงลงไปเลยว่า คูเปอร์ โจนส์ (เด็กเคบินที่ 6) และ ไลแซนเดอร์ วิสเปอร์ (เด็กเคบินที่ 23) กำลังอยู่ในสถานะ "กุ๊กกิ๊กกุ๊กหม่ำ" อย่างแน่นอน!
<br><br>
   เพราะอะไรถึงคิดเช่นนั้นน่ะหรือ?
<br><br>
   เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นอย่างกับฉากในบทละครรักสุดโรแมนติก! ณ ริมทะเลสาบในยามบ่ายที่ปราศจากผู้คน เสียงกีตาร์นุ่มนวลคลอเคล้ากับแสงไฟอ่อนๆ ช่างสร้างบรรยากาศราวกับเทพคิวปิดลงมาโปรยปรายมนต์แห่งความรักด้วยตัวเอง! แค่เปิดฉากมาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความรักอบอวล!
<br><br>
   จากการสืบเสาะของเฮอร์มีสและเหล่าสปายผู้จงรักภักดี (ที่ยอมปีนต้นไม้เกาะขอบฟ้ามองจากที่ไกลๆ) ได้รายงานตรงกันว่า นี่คือเรื่องราวที่สานต่อมาจากกิจกรรมที่ดูเหมือนจะเป็น "นัดบอด" ธรรมดาๆ จนกระทั่งความในใจถูกเปิดเผยออกมาเป็น "เดต" ที่เอ่ยปากขอกันเอง! ช่างเป็นความกล้าหาญที่น่ายกย่องจริงๆ!
<br><br>
   พยานหลักฐานเด็ด! คำพูดชวนเขินที่หลุดออกมาจากวงสนทนา!
<br><br>
   อย่าให้ได้เมาท์มากไปกว่านี้เลยนะจ๊ะ แต่ขอบอกเลยว่ามี "วลีเด็ดดวง" ที่หลุดออกมาจากปากของทั้งสองเป้าหมาย ซึ่งยืนยันความกุ๊กกิ๊กได้เป็นอย่างดี!
<br><br>
   "จับแบบนี้": โอ้โห! แค่ได้ยินก็แทบจะม้วนตัวลงไปใต้ดินแล้ว! นี่มันหมายถึงอะไรกันนะ? การสอนจับกีตาร์? การกุมมือ? หรือการจับหัวใจ? เฮอร์มีสขออนุญาตเดาว่าเป็นอย่างหลังสุดนะจ๊ะ!
<br>
   "เงียบก่อน— ตั้งใจฟัง": หากไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ใกล้ชิดจริงๆ ใครจะกล้าพูดแบบนี้ได้เล่า! การที่ให้ "เงียบ" และ "ตั้งใจฟัง" นั้น อาจจะไม่ได้หมายถึงแค่เสียงดนตรี แต่เป็น "เสียงหัวใจ" ที่เต้นรัวของทั้งคู่ต่างหาก! โอ๊ย... นี่มันยิ่งกว่านิยายรัก!
<br><br>
   และที่ทำให้เฮอร์มีสต้องกรีดร้องในใจดังๆ คือคำบรรยายถึงความใกล้ชิดที่ว่า "ตามองตา ลมหายใจรดเบา ความใกล้ชิดแต่คืบ เสียงกระซิบข้างใบหู"! นี่มันระดับชิดติดขอบขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่ใช่ว่า "กุ๊กกิ๊ก" กันอย่างจริงจัง แล้วจะให้เรียกว่าอะไรกันล่ะ!? โมเมนต์นี้ช่างชวนม้วนตัวหนีความเขินอายไปให้พ้นๆ จริงๆ!
<br><br>
   และที่ตอกย้ำความสัมพันธ์อันลึกซึ้งนี้คือคำพูดจากปากของมิสเตอร์ไลแซนเดอร์ วิสเปอร์ ที่ว่า: "แต่ผมก็ต้องขอบคุณพวกเธอนะ" "เพราะพวกเธอทำให้ผมได้เห็นคุณในแบบที่… น่ารักกว่าปกติ"
<br><br>
   โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย! มิสเตอร์ไลแซนเดอร์นี่ช่างร้ายกาจจริงๆ! นี่มันคำพูดระดับทำลายล้างหัวใจชัดๆ! ให้ไปเลยสิบเต็มสิบ คะแนนพิเศษสำหรับเคบินที่ 23! คำพูดนี้แสดงให้เห็นว่าเขาเห็นคูเปอร์ในมุมที่พิเศษ และความสัมพันธ์นี้กำลังงอกงามอย่างแท้จริง!
<br><br>
   แม้ว่าหลังจากนี้ การตามติดความสัมพันธ์ของคูเปอร์และไลแซนเดอร์อาจจะยากเย็นขึ้นหน่อย เพราะดูท่าว่าทั้งคู่คงจะเก็บความหวานไว้เป็นส่วนตัว แต่ขอให้ทุกคนมั่นใจเถอะว่า "เรือที่พายแล้วน่ะ ไม่มีวันจมหรอกนะคะ!" มันอาจจะแค่ "ดำน้ำ" ไปก่อน เพื่อไปโผล่ที่ไหนสักแห่งที่โรแมนติกกว่าเดิม!
<br><br>
   เฮอร์มีสผู้นี้ขอประกาศปิดข่าวฉบับพิเศษนี้ ด้วยหัวใจที่พองโตยิ่งกว่าเดิม แล้วพบกันใหม่กับข่าวซุบซิบที่ร้อนแรงกว่าเดิม! บ๊ายบาย!”
<br><br>
   “แค่ก ๆ—”
<br><br>
   “นี่น้ำ” ลิเลียน่ายื่นขวดน้ำให้ริปลีย์ไปดื่มแก้คอแห้ง ไม่รู้ว่าเพราะข่าวยาวหรือว่าใส่อารมณ์มากเกินไปกันแน่เสียงวี๊ดข่าวเลยทำให้แสบคอขนาดนี้ “ตอนนี้เราอยู่ในป่า อาจจะต้องกรี๊ดกันเบา ๆ ลงหน่อย”
<br><br>
   “ก็ว่างั้นแหละ” ริปลีย์เอ่ยพร้อมกับยื่นให้ลิเลียน่าอ่านต่อเพื่อพักสายตา
<br><br>
   “ฮือฮา! วงในค่ายฮาล์ฟบลัดตาแตก! "ลอร์ร่า" กับ "เจโรม" สอนว่ายน้ำประสา(ว่าที่)แฟน!? — คู่พี่ชายเธอนี่?”
<br><br>
   “ใช่น่ะสิอ่านเร็วเข้า ๆๆ”
<br><br>
   “ได้ๆ— แหล่งข่าวรายงานด่วน! คู่จิ้น เอ๊ย! คู่เพื่อนร่วมค่ายสุดฮอต ลอร์ร่า แทนเนอร์ และ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน ทำเอาเหล่าเดมิก็อดหัวใจว้าวุ่นกันอีกแล้วค่ะ! คราวนี้ไม่ได้แค่เดินควงคู่ หรือซ้อมดาบด้วยกัน แต่เป็นการ "สอนว่ายน้ำ" ที่ทำเอาต่อมเผือกทำงานหนักมาก!
<br><br>
   โอบเอวใต้น้ำ จูบกลางสระ!?
เรื่องมันมีอยู่ว่า เจโรมอาสารับบทครูสอนว่ายน้ำจำเป็นให้กับลอร์ร่าค่ะคุณผู้ชม! บรรยากาศก็เริ่มจากอบอุ่นๆ มีการ โอบเอวโอบไหล่ ตามประสาคนสอนคนเรียน... แต่! ไฮไลท์มันอยู่ที่ตอนดำน้ำนี่แหละค่ะ!
<br><br>
   มีคนเห็น (ด้วยตาเนื้อ หรือตาในอันบริสุทธิ์ก็มิอาจทราบได้) ว่าขณะที่ลอร์ร่าท่าทางจะหมดลมหายใจใต้น้ำ เจโรมสุดหล่อของเราก็ไม่รอช้าค่ะ! เข้าไป "เติมลม เติมอากาศ" ให้น้องด้วยวิธี ปากประกบปากแบบเนียนๆ!!! โอ๊ยยยยยยย! นี่มันฉากในละครรักวัยรุ่นชัดๆ! แบ่งอากาศ หรือแบ่งใจคะคุณพี่!?
<br><br>
   จับเสื้อแน่น... สัญญาณอะไรเอ่ย?
<br><br>
   ทางฝั่งลอร์ร่าก็ดูเหมือนจะตกใจกับเหตุการณ์ "ช่วยชีวิต" ใต้น้ำครั้งนี้อยู่ไม่น้อยนะคะ แต่ที่น่าสนใจคือ มือค่ะมือ! ถึงจะดูเหมือนตกใจประหนึ่งว่าถูกฉวยโอกาส (หรือเปล่า?) แต่มือน้อยๆ ของเธอกลับ กำชายเสื้อเจโรมแน่น ไม่ปล่อยเลยค่ะคุณ! นี่มันสัญญาณอะไรกันคะเนี่ย!? กลัวจมน้ำ หรือกลัวเสียคนข้างกายกันคะสาว!?
<br><br>
   งานนี้ทำเอาชาวค่ายต่างลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า การสอนว่ายน้ำครั้งนี้มันช่าง "ไม่ธรรมดา" เสียแล้ว! จากเพื่อนร่วมค่าย จะเลื่อนขั้นเป็นแฟนเมื่อไหร่ ก็คงต้องตามลุ้นตามเชียร์กันต่อไปนะคะ! แต่ที่แน่ๆ บรรณาธิการขอฟันธงตรงนี้เลยว่า... เคมีคู่นี้มันแรงจนฉุดไม่อยู่แล้วค่าาาา! #ลอร์ร่าเจโรม #คู่จิ้นเรือหลวง #สอนว่ายน้ำหรือสอนใจ”
<br><br>
   “กรี๊ดดดดด— อัดอั้นอ่ะฉันอยากเอาไปเล่าให้พ่อฟังพี่ชายฉันมันร้ายกาจ !”
<br><br>
   “เบาหน่อยริปลีย์”ลิเลียน่ารีบเอานิตยสารยัดมือริปลีย์ “ข่าวต่อไปก็ข่าวพี่ชายเธอนะอ่านเร็ว”
<br><br>
   “ได้!!! — วงในสะเทือนแคมป์! “คู่ขวัญน้ำ-องุ่น” เจโรม ปาร์ค ซึงยอน และ ลอร์ร่า แทนเนอร์ แอบเดตฟาสต์ฟู้ด!น้ำองุ่น ชื่อคู่จิ้นน่ารักชะมัด”
<br><br>
   “โอลิมปัสแทบแตกเมื่อวานนี้! แหล่งข่าววงในจากค่ายลูกครึ่งเทพ ชื่อย่อแม่มด N. กระซิบมาว่า มีการพบเห็นคู่ที่คาดไม่ถึง นั่นคือ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน บุตรแห่งโพไซดอน (รุ่นพี่หนุ่มหล่อสุดคูลที่ไม่เคยมีข่าวสวีทกับใครจริงจัง) และ ลอร์ร่า แทนเนอร์ ธิดาแห่งไดโอนีซุส (สาวน้อยสดใสเจ้าของเสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์) กำลังนั่งกินเบอร์เกอร์คู่กันอย่างสบายอารมณ์ที่ร้านฟาสต์ฟู้ดชื่อดัง "ฟาสต์ใจ"!
<br><br>
   เดตลับ(?) หรือไม่ลับ?: พยานเผยรายละเอียดสุดเอ็กซ์คลูซีฟ!
<br><br>
   พยานผู้รู้เห็นเหตุการณ์เล่าว่า ทั้งคู่มาถึงร้านพร้อมกัน ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไร แต่ก็ไม่ได้ออกตัวแรงจนเป็นที่โจ่งแจ้ง พี่เจโรมยังคงมาในมาดหน้านิ่งๆ สายคูลตามสไตล์บุตรแห่งโพไซดอน ส่วนสาวลอร์ร่าก็ดูสดใส ร่าเริง และหัวเราะเก่งจนบรรยากาศรอบๆ ร้านกลายเป็นฉากในละครโรแมนติกเบาๆ ไปโดยปริยาย!
<br><br>
   แต่ที่ทำให้เหล่าขาเผือกต้องตาลุกวาวยิ่งกว่าเทพเฮเฟตัสเห็นเหล็กหลอมแดง ก็คือโมเมนต์สุดคิวท์ตอนที่ทั้งสองผลัดกันจิ้มซอสเฟรนช์ฟรายส์ให้กัน! โอ๊ยยยยยย นี่มันอะไรกันคะพี่! พ่อหนุ่มคลื่นยังใจดีแอบเอาทิชชู่ซับมุมปากให้สาวน้อยองุ่นอีกด้วย! ใครไหวไปก่อนเลยค่ะ! เฮอร์มีสไม่ไหวจะยืนแล้ว!
<br><br>
   สถานะความสัมพันธ์: แฟนคลับฟันธง "คบหาดูใจ" แน่ๆ!
<br><br>
   แม้ว่าทั้งเจโรมและลอร์ร่าจะยังไม่มีการออกมาแถลงข่าวอย่างเป็นทางการ แต่เหล่าแฟนคลับนักสืบและขาเผือกทั้งหลายต่างเทใจไปทาง "คบหาดูใจ" กันถ้วนหน้า! เพราะเคมีที่แผ่ออกมาระหว่างทั้งคู่นั้นมันเกินต้านทานจริงๆ! สายตาที่มองกันและรอยยิ้มที่มอบให้กันนั้นมันฟ้องว่านี่ไม่ใช่แค่ "สหาย" ในค่ายอย่างแน่นอน! บางคนก็ลือกันว่านี่อาจจะเป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนกว่านั้น เช่น "พี่น้องค่ายที่เริ่มรู้สึกพิเศษต่อกัน" ก็เป็นได้! แต่ไม่ว่าจะแบบไหน ความหวานก็พุ่งปรี๊ดดด!
<br><br>
   ทำไมถึงคิดว่าเกินเพื่อน? หลักฐานมัดแน่น!
<br><br>
   - สถานที่เกิดเหตุ: ร้าน "ฟาสต์ใจ" ขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งรวมตัวของเด็กค่ายลูกครึ่งเทพที่ต้องการความรวดเร็วและไม่ต้องการความยุ่งยาก ไม่ใช่สถานที่สำหรับการคุยงานหรือพบปะแบบเป็นทางการเลยแม้แต่น้อย! มันคือที่สำหรับเดตง่ายๆ สบายๆ ชัดๆ!
<br>
   - การดูแลที่เหนือความคาดหมาย: พี่เจโรม ผู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องความคูลและไม่เคยดูแลใครออกนอกหน้า กลับแสดงความใส่ใจถึงขั้นซับปากให้ลอร์ร่า และยังนั่งรอสาวเจ้ากินขนมจนอิ่มถึงค่อยลุกเดินไปพร้อมกันอีก! นี่มันไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมค่ายแล้วแม่!
<br>
   - อาการออกนอกหน้า: ลอร์ร่าดูเขินอายอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยิ้มไม่หยุดตลอดเวลา! อาการแบบนี้มีเพียงคนที่มีความสุขมากๆ และกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความรักเท่านั้นที่จะแสดงออกมาได้!
<br><br>
   สรุปจากเฮอร์มีส:
<br><br>
   แม้จะต้องรอลุ้นแถลงข่าวอย่างเป็นทางการจากปากของบุตรแห่งโพไซดอนและธิดาแห่งไดโอนีซุส แต่ตอนนี้ทีมข่าวโซเชียลของเฮอร์มีสขอให้คะแนนความหวานของคู่นี้ไปที่ 8.5/10 แล้วจ้า!
<br><br>
   #ทีมเจโรมลอร์ร่า #ฟาสต์ใจหวานกว่าโค้ก รับรองว่าคู่ขวัญน้ำกับองุ่นคู่นี้จะกลายเป็นทอล์คออฟเดอะแคมป์ไปอีกนาน! เฮอร์มีสขอตัวไปสืบข่าวต่อ แล้วจะนำความคืบหน้ามาบอกทุกคนอย่างรวดเร็วแน่นอน! บ๊ายบาย!”
<br><br>
   “เธอว่าเขาคบกันยังอ่ะ” ลิเลียน่าที่นั่งเท้าคางฟังรู้สึกสงสัยขึ้นมา
<br><br>
   “ความจริงอ่ะ ไม่รู้ แต่ที่ใจอยากเชื่อคือเขาคบกันเว่ย” ริปลีย์ยื่นไปให้ลิเลียน่าอ่านต่อ
<br><br>
   “ด่วน! เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ บุตรแห่งแอรีส กับ ไนมีเรีย รีอังก้า เฮนลาดิส ธิดาแห่งเฮคาที: สนามฝึกกลายเป็นเวทีรัก!?”
<br><br>
   “Shottomattegudasai— ใครนะคะ ไนมีเรีย ??” ริปลีย์ถึงกับถลึงตา “ไหนอ่านต่อเร็ว”
<br><br>
   “เมื่อวานนี้ มีรายงานตรงมาจากทีมเผือกประจำโอลิมปัสว่า สนามฝึกของเราได้เกิดปรากฏการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น! เมื่อพบภาพสุดช็อกที่ทำให้ทั้งแคมป์ต้องตกตะลึงอ้าปากค้าง! เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ บุตรแห่งแอรีส รุ่นพี่ขาโหด ผู้ขึ้นชื่อเรื่องหน้าดุ คิ้วขมวด และไม่มีใครกล้าหือ... ดั๊น! ยอมให้ ไนมีเรีย รีอังก้า เฮนลาดิส ธิดาแห่งเฮคาที แม่มดสาวผู้ลึกลับแห่งค่าย กับจังหวะ "ฝึกลมหายใจแนบเนื้อ" ที่ชวนให้ใจระทึก!
<br><br>
   พยานวงในเผย: โมเมนต์สุดแปลกตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน!
<br><br>
   พยานในเหตุการณ์เล่าว่า สองคนนี้ไม่ได้แค่เดินผ่านสนามไปเฉยๆ นะจ๊ะ แต่ยังหยุดคุยกันนานมากจนผิดสังเกต! ที่สำคัญคือ ไนมีเรียยังแอบยื่นอะไรบางอย่างให้พี่เลเวอเรทท์แบบลับๆ ราวกับร่ายเวทมนตร์ใส่! และที่น่าทึ่งยิ่งกว่านั้นคือ พี่เลเวอเรทท์กลับยืนฟังอย่างตั้งใจ! ไม่ใช่สไตล์ของเขาเลยนะพูดตรงๆ! ปกติแล้วพี่แกไม่เคยยอมยืนฟังใครนานขนาดนี้!
<br><br>
   และไฮไลท์ของงานที่ทำให้ทีมข่าวกรี๊ดสลบก็คือ... หลังจากคุยกันเสร็จ พี่เลเวอเรทท์ยังสวม "หมวกกันน็อกลายเดียวกับแจ็กเก็ต" ที่เพิ่งได้ไปใส่อวดโฉมให้คนริษยาเล่นอีกด้วย! อู้ววววว นี่มันชัดเจนยิ่งกว่าน้ำทะเล!
<br><br>
   ทีมข่าวโซเชียลของเฮอร์มีสขอให้คะแนนความหวานแบบไม่แสดงออกของคู่นี้อยู่ที่ 7/10 เลยทีเดียว! 💥 เพราะหลายคนกระซิบกันให้แซ่ดว่า ทั้งคู่น่าจะกำลัง "กุ๊กกิ๊กแบบไม่ประกาศออกสื่อ" อย่างแน่นอน! ด้วยบุคลิกของพี่เลเวอเรทท์ที่ดูจริงจังไม่เล่นๆ และไนมีเรียที่ดูมีความลับเยอะ แต่สายตาที่ทั้งคู่มองกันนั้นมันฟ้อง! มันมี "ซัมติง" ชัดเจน!
<br><br>
   อย่างไรก็ตาม ก็มีบางกระแสที่แย้งว่า นี่อาจเป็นเพียง "ความสัมพันธ์ซับซ้อนสายเวท-สายบู๊" ที่ทั้งคู่ช่วยกันซ้อมหรือปรึกษากันเรื่องเวทมนตร์และยุทธวิธีเท่านั้น... แต่เฮอร์มีสขอบอกเลยว่า "เคมีมันก็ฟ้องแรงอยู่เด้อ!"
<br><br>
   สรุปจากเฮอร์มีส:
<br><br>
   งานนี้ต้องรอลุ้นกันต่อไปว่าจะเป็น "คู่ปรับ" หรือ "คู่รัก" แห่งสนามฝึก! ⚔️🔮 แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ #ทีมเผือกเชียร์เลเวอมีเรีย เต็มสนามแล้วจ้าาา! #สนามฝึกก็เป็นสีชมพูได้ #ลูบหัวแล้วต้องรับผิดชอบนะพี่
<br><br>
   เฮอร์มีสขอตัวไปสืบข่าวรักๆ ใคร่ๆ ของเหล่าลูกครึ่งเทพต่อ แล้วจะรีบนำข่าวมาฝากทุกคนอีกแน่นอน! บ๊ายบาย!”
<br><br>
   “OH MY GOD– พี่สาวคนสวยของฉันมีข่าวหรอเนี่ย”
<br><br>
   “หลายข่าวด้วยนะประเด็น อ่านเร็ว” ลิเลียน่ายื่นให้ริปลีย์อ่าน
<br><br>
   “Breaking News! เลเวอเรทท์ บุตรแห่งแอรีส และ ไนมีเรีย ธิดาแห่งเฮคาที: สถานะ "กำลังดูใจ / จีบแบบแอบชอบแต่ทำทรง" ชัดเจนยิ่งกว่าสายฟ้าของซุส!
<br><br>
   เฮอร์มีสขอประกาศอย่างเป็นทางการ! จากการสอดส่องและรวบรวมพยานหลักฐานจากทั่วทุกมุมของค่าย (และเชื่อถือได้ยิ่งกว่าคำทำนายของออราเคิลเสียอีก!) ข้าพเจ้าขอฟันธงว่า เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ บุตรแห่งแอรีส และ ไนมีเรีย รีอังก้า เฮนลาดิส ธิดาแห่งเฮคาที กำลังอยู่ในสถานะ "กำลังดูใจ หรือจีบกันแบบแอบชอบแต่ทำทรง" อย่างแน่นอน!
<br><br>
   เพราะอะไรถึงกล้าฟันธงขนาดนี้? มาดูหลักฐานที่เฮอร์มีสได้รับมา!
<br><br>
   เรื่องราวสุดเขินอายนี้เกิดขึ้นในคาบเรียนแห่งหนึ่ง และมันทำให้เฮอร์มีสถึงกับต้องเอามือทาบอก!
<br>
   - บุตรแห่งแอรีสผู้แข็งแกร่งยอมอ่อนข้อ: ใครๆ ก็รู้ว่า เลเวอเรทท์ บุตรแห่งแอรีสของเรานั้น แข็งแกร่งยิ่งกว่าก้อนหิน! ปกติเขาไม่เคยยอมใคร และยิ่งเรื่องจีบสาวนี่ไม่ต้องพูดถึง! แต่แล้ววันนี้ สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น! มีการ "ส่งขนมให้กัน" ในคาบเรียน! โอ้โห! นี่มันไม่ใช่แค่การแบ่งปันธรรมดานะจ๊ะ! การที่ระดับพี่เลเวอเรทท์จะ "ให้ของ" กับใครได้ง่ายๆ แบบนี้ ไม่เคยมีมาก่อน! นี่มันสัญญาณของใจที่เริ่มอ่อนยวบลงแล้ว!
<br>
   - คำพูดสวนทางกับการกระทำที่ทำเอาโลกสะเทือน: และสิ่งที่ทำให้เฮอร์มีสถึงกับต้องหลุดขำ (แต่ต้องรีบหุบปากเพราะกลัวโดนลูกหลง) ก็คือ การตะโกนปิดท้ายว่า "ใครบอกว่าไม่ชอบขี้หน้า!" ณ สนามฝึก! ลองคิดดูสิ! มีหรือที่ระดับพี่เลเวอเรทท์จะ "เสียอาการ" ขนาดกำหมัดด้วยความเจ็บปวด (หรือความเขินอาย?) แล้วตะโกนเสียลั่นสนามฝึกขนาดนั้น! เฮอร์มีสผู้นี้ได้ยินมาเต็มสองหู เห็นมาเต็มสองตา! จังหวะที่เอาขนมมาให้น่ะชัดเจนมาก! การปฏิเสธแบบนี้แหละคือการยอมรับที่แท้จริง!
<br>
   - ดอกไม้แห่งหัวใจหินผาที่ถูกทำลาย! แถมยังมีข่าวแว่วมาอีกว่า สาวเจ้าได้ "ให้ดอกไม้" กันด้วยนะ! ดอกไม้ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่ "เยอะแยะ" เลยทีเดียว! โอ๊ย! นี่มันเกินเพื่อนแล้วจ้ะแม่จ๋า! ใครจะคิดว่าหัวใจหินผาของบุตรแห่งแอรีสจะถูกทำลายลงได้ง่ายๆ ด้วยดอกไม้และความน่ารักของธิดาแห่งเฮคาที! เฮอร์มีสคนนี้แทบจะตายอยู่แล้วที่ยังไม่มีใครให้ดอกไม้เลย! นี่แสดงว่าไนมีเรียได้ "คว้าหัวใจ" ของเลเวอเรทท์ไปครอบครองเรียบร้อยแล้วคร่าาาา! มีคนทำลายหัวใจหินผาได้แล้ว!
<br><br>
   สรุปจากเฮอร์มีส:
<br><br>
   แม้ว่าทั้งคู่จะยังคง "ทำทรง" ไม่แสดงออกอย่างโจ่งแจ้ง แต่หลักฐานทั้งหมดนี้มันชัดเจนยิ่งกว่าดวงอาทิตย์! เลเวอเรทท์ ที่ไม่เคยมีข่าวเรื่องความรักเลย กำลังแสดงอาการที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่ออยู่กับ ไนมีเรีย! และปฏิกิริยาของเขาในวันนี้คือข้อพิสูจน์ที่ชัดเจนที่สุด!
<br><br>
   งานนี้เฮอร์มีสขอปรบมือให้ ไนมีเรีย ที่สามารถทำให้บุตรแห่งแอรีสผู้แข็งกระด้างต้องเสียอาการได้ขนาดนี้! ขอให้ทีมเผือกทุกคนเฝ้ารอข่าวดีอย่างเป็นทางการจากคู่นี้ได้เลย! #ทีมเลเวอไนมีเรีย #หัวใจหินผาละลายแล้ว #จีบแบบปากแข็ง
<br><br>
   เฮอร์มีสขอตัวไปสืบเรื่องราวความรักของเหล่าลูกครึ่งเทพต่อ แล้วจะนำข่าวที่แซ่บกว่านี้มาฝากทุกคนอีกแน่นอน! บ๊ายบาย!”
<br><br>
   “เฮอร์มีสรายงาน: "ไฮด์" เพื่อนซี้ (ที่ทำตัวแปลกไปแล้ว) กำลังมี "ซัมติง" กับ "ไนมีเรีย" ธิดาแห่งเฮคาที!
<br><br>
   เมื่อคืนนี้ บอกตรงๆ ว่าพวกเราเพื่อนๆ ของไอ้ไฮด์ถึงกับต้องขยี้ตาแล้วถามตัวเองว่า "นี่มันลมหนาวจากขั้วโลก หรือพลังน้ำแข็งจากเพื่อนเรากันแน่วะเนี่ย!" เพราะจู่ๆ ไฮด์ ฟีโอดอร์ โวลเทียเคอร์ซาคอฟ (ไอ้หนุ่ม 36 บุตรแห่งคิโอเน่ ที่ปกติโคตรเย็นชาและไม่เคยชายตาแลใคร) ดันไปโผล่อยู่กลางสนามซ้อม ในจังหวะเดียวกับที่ ไนมีเรีย รีอังก้า เฮนลาดิส ธิดาแห่งเฮคาที (แม่มดสาวเจ้าเสน่ห์ที่แค่ยิ้มทีก็เหมือนโดนสะกดจิตแล้ว) เดินมา!
<br><br>
   จากที่พวกเราแอบสอดแนมมาได้ (ในฐานะเพื่อนที่หวังดีและอยากรู้!) พยานหลายคนเล่าตรงกันว่าไอ้ไฮด์น่ะมันเงียบกริบตามสไตล์คนเย็นชาของมันแหละ แต่ที่แปลกคือ! พอไนมีเรียเดินมาใกล้ๆ มันกลับยอมเอ่ยปากพูดก่อน! (เฮ้ย! นี่มันผิดปกติมากๆ นะเว้ย!) แถมยังยืนคุยกันยาวนานแบบไม่แคร์สายตาใครเลยอะ! จนเพื่อนข้างๆ อย่างพวกเราต้องแอบชะโงกดูแล้วสงสัยว่า "นี่มันคุยอะไรกันวะ?"
<br><br>
   ช็อตเด็ดบาดใจ! ที่ทำให้พวกเราแทบหงายหลัง!
<br><br>
   และไฮไลท์ที่ทำให้พวกเราแทบอยากจะวิ่งไปเขย่าตัวไอ้ไฮด์แล้วถามว่า "มึงเป็นอะไรไป๊!" ก็คือตอนที่ ไนมีเรียเอามือแตะที่แขนของไฮด์เบาๆ แล้วเหมือนจะส่งยันต์หรือกระดาษเวทอะไรสักอย่างให้! ไอ้ไฮด์มันดัน "ก้มลงมองด้วยสายตาที่เหมือน... เขิน!?" โอ้โห! นี่มันคืออาการของไอ้ไฮด์ที่พวกเราไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต! พวกเรานี่แทบหงายหลังกันเลยทีเดียว!
<br><br>
   สถานะความสัมพันธ์ที่เพื่อนๆ อย่างเราต้องตีความเอง!
<br><br>
   ถ้าให้พวกเราเพื่อนๆ ของไอ้ไฮด์ตัดสินสถานะของคู่นี้ตอนนี้ พวกเราขอเรียกว่า "ความสัมพันธ์ซับซ้อนที่มีประกายไฟลับๆ อยู่ใต้หิมะ!" เพราะไอ้ไฮด์มันดูโคตรเย็นชา แต่ดันไม่ปฏิเสธที่จะอยู่ใกล้ๆ กับไนมีเรีย! แถมแม่มดน้อยไนมีเรียก็เล่นมองมันด้วยสายตาหวานเชื่อมตลอดเวลา! นี่มันไม่ใช่เพื่อนร่วมค่ายธรรมดาๆ แล้วนะเว้ย!
<br><br>
   ทำไมพวกเราถึงคิดว่ามันเกินเพื่อน!?
<br>
   - เปลี่ยนไปเพราะเธอ: ปกติไอ้ไฮด์มันเป็นคนเงียบๆ เย็นชา แล้วก็ชอบถอยห่างจากทุกคน แต่กับไนมีเรีย... มันยอมพูด! นี่มันไม่ใช่ไอ้ไฮด์คนเดิมแล้ว!
<br>
   - ยอมให้แตะตัว: ไนมีเรียหยิบยันต์ให้มัน พร้อมกับแตะตัวมัน! ไอ้ไฮด์มันก็ไม่ได้ปัดออก! แถมยังมองเธอนานเกินปกติอีก! นี่มันอาการตกหลุมรักชัดๆ!
<br>
   - คุยนานเกินเบอร์: พวกมันคุยกันนานมาก! จนพวกเราเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่านี่พวกมันซ้อมเวทมนตร์กันจริงๆ หรือกำลังจีบกันอยู่กันแน่!
<br><br>
   สรุปจากพวกเราชาวแก๊งค์เพื่อนของไฮด์:
<br>
   บอกเลยว่าค่ายนี้ตอนนี้มันร้อนๆ หนาวๆ สลับกันไปเพราะคู่นี้แหละค่ะ/ครับ! หนาวจากพลังของไอ้ไฮด์ แต่ร้อนฉ่าจากเคมีของไนมีเรีย! พวกเราเพื่อนๆ ขอ #ทีมเผือกเอาใจช่วย ไอ้ไฮด์ให้มันจีบสาวสำเร็จนะ! แล้วก็อยากรู้จริงๆ ว่าต้องเก่งแค่ไหนถึงจะ #สะกดใจพี่น้ำแข็งได้!
<br><br>
   เฮอร์มีสในฐานะเพื่อนขอจบข่าวเพียงเท่านี้ แล้วจะไปสอดแนมความสัมพันธ์ของคู่นี้มาฝากทุกคนอีกแน่นอน! บ๊ายบาย!”
<br><br>
   “เอาล่ะข้ามข่าวอื่นไปอ่านข่าวของพี่สาวบ้านเฮคาทีก่อนเธอมีอัพเดตล่าสุดไหมลิเลียน่า”
<br><br>
   “มีสิ ๆ” ลิเลียน่าเอ่ยพร้อมกับไถโทรศัพท์สุดพิเศษของเธอ “นี่ ๆ ฉบับล่าสุดอัพเดตแล้วเดี๋ยวฉันอ่านให้ฟังนะ”
<br><br>
   “เฮอร์มีสรายงานพิเศษ! เลเวอเรทท์ ฟรีมอนต์ บุตรแห่งแอรีส: หนุ่มฮอตตัวจริง หรือมี "นักข่าวปริศนา" แอบชอบอยู่เบื้องหลังข่าว!?
<br><br>
   เรียกได้ว่านาทีนี้ไม่มีใครฮอตเกินกว่า เลเวอเรทท์ ฟรีมอนต์ บุตรแห่งแอรีส ผู้รับหน้าที่เป็นผู้ฝึกสอนในค่ายฮาล์ฟบลัดอีกแล้ว! นับตั้งแต่ที่เขากลับมา เขาก็กลายเป็นขวัญใจของสาวๆ ไปแล้วนับไม่ถ้วน! แต่คำถามที่เฮอร์มีสผู้นี้ (และสำนักข่าวเฮอร์มีสของเรา) สงสัยเหลือเกินก็คือ... มี "นักข่าวปริศนา" คนไหนกันแน่ที่ "แอบชอบ" หนุ่มคนนี้อยู่ ถึงขั้นสรรสร้างข่าวลือออกมาไม่เว้นแต่ละวัน!?
<br><br>
   ทำไมถึงคิดว่ามีคนแอบชอบ? มาดูหลักฐานกัน!
<br>
   - ข่าวลือสนั่นวงการเดท: เริ่มต้นจากข่าวลือในแวดวงแอปเดท LoveFind ที่ระบุว่า เลเวอเรทท์ได้ "แมทช์" กับสาวสวยต่างค่ายอย่าง เดนิสต้า นอร์ทาร่า ดาวรุ่งของกองร้อยที่หนึ่งประจำค่ายจูปิเตอร์! โอ้โห! นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะ!
<br>
   - กุ๊กกิ๊กกับขวัญใจหนุ่มๆ: ตามมาติดๆ กับข่าวกุ๊กกิ๊กสุดร้อนแรงกับ ไนมีเรีย รีอังก้า เฮนลาดิส ธิดาแห่งเฮคาที ขวัญใจหนุ่มๆ ภายในค่ายฮาล์ฟบลัด! แถมยังมีโมเมนต์สบตาจิกกัดประหนึ่งว่าเป็นคู่รักที่หลุดออกมาจากนิยายแนว Dark Romance! นี่มันยิ่งกว่าละครหลังข่าวเสียอีก!
<br>
   - อ่อนโยนใส่ใจธิดาไดโอนีซุสเป็นพิเศษ: และล่าสุด! ยังไม่พอ! มีข่าวแอบกระซิบมาว่า ถึงแม้ดวงตาจะคมเข้ม แต่เลเวอเรทท์กลับแสดงความอ่อนโยนและใส่ใจเป็นพิเศษกับ ลอร์ร่า แทนเนอร์ ธิดาแห่งไดโอนีซุส! เอ๊ะๆ หรือว่าเรื่องนี้จะมีซัมติงใต้น้ำ? แล้วแบบนี้จะมีฉากปะทะของบุตรแห่งโพไซดอน (ที่เพิ่งมีข่าวกับลอร์ร่าไปไม่นาน) กับบุตรแห่งแอรีสหรือไม่? งานนี้เฮอร์มีสต้องรอติดตามชมอย่างใกล้ชิด!
<br><br>
   เจ้าตัวออกมาปรี๊ด! แต่สำนักข่าวเฮอร์มีสไม่ยอมหยุด!
<br><br>
   แต่ถึงแม้เจ้าตัวอย่าง เลเวอเรทท์ ฟรีมอนต์ จะออกมา "ปรี๊ดวีนแตก" ว่าทั้งหมดเป็นเพียงการ "เต้าข่าว" เท่านั้น! ทางสำนักข่าวเฮอร์มีสก็ขอระบุว่า "จริงเท็จยังไม่แน่นอน อย่าเพิ่งตัดสิน!"
<br><br>
   เพราะจนถึงตอนนี้ เลเวอเรทท์ ฟรีมอนต์ ก็ยังคงเป็นที่จับตามองอยู่เรื่อยๆ จากผู้เสนอข่าวหลายท่าน... หรือว่า! ที่จริงแล้ว จะมี "สาวน้อยฝันหวาน" คนไหนกันแน่ที่แอบชอบเขาอยู่ แล้วใช้วิธีแสดงออกผ่านการปล่อยข่าวเหล่านี้!?
<br><br>
   สรุปจากเฮอร์มีส:
<br><br>
   ไม่ว่าข่าวลือเหล่านี้จะเป็นจริงหรือไม่ หรือใครคือผู้อยู่เบื้องหลังการปล่อยข่าวกันแน่! สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือ เลเวอเรทท์ ฟรีมอนต์ ได้กลายเป็นหนุ่มฮอตที่สุดในค่ายไปแล้วเรียบร้อย! ส่วนนักข่าวปริศนาที่กำลังปั่นข่าวนี้อยู่นั้น เฮอร์มีสขอปรบมือให้ในความพยายาม!
<br><br>
   จะเป็นอย่างไรต่อไป? ต้องติดตามชม! #เลเวอเรทท์หนุ่มฮอต #ใครคือเจ้าของข่าวลือ #นักข่าวปริศนาแอบชอบ
<br><br>
   เฮอร์มีสขอตัวไปสืบสาวราวเรื่องต่อ แล้วจะนำความคืบหน้ามาบอกทุกคนอย่างรวดเร็วแน่นอน! บ๊ายบาย!”
<br><br>
   “พี่สาวฉันฮอตสุด ๆ —”
<br><br>
   “เท่าที่เห็นตอนนี้น่าจะครบของข่างคุณไนมีเรียแล้วน่ะนะ”
<br><br>
   “งั้นลองดูข่าวอื่นที่เรายังไม่อ่านกัน” ริปลียเปิดนิตยสารมาอ่านบ้าง
<br><br>
   “ด่วน! แอนนาเบ็ธ เชส โพสต์ถึงเพอร์ซีย์ แจ็กสัน! เผยสถานะ "สมองสาหร่าย" กำลังติดภารกิจใต้น้ำ!
<br><br>
   สวัสดีเหล่าลูกครึ่งเทพและแฟนคลับทุกท่าน! เฮอร์มีสผู้นี้แอบสอดส่องโซเชียลเนคทาร์ (โซเชียลมีเดียของทวยเทพและลูกครึ่งเทพนั่นแหละจ้ะ) แล้วก็ไปเจอโพสต์เด็ดจาก แอนนาเบ็ธ เชส ธิดาแห่งอะธีน่า ที่ทำเอาหลายคนต้องอมยิ้มและสงสัยถึงสถานะของคู่ขวัญแห่งค่าย!
<br><br>
   เมื่อวานนี้ (10 กรกฎาคม 2025 เวลา 21:23 น.) แอนนาเบ็ธได้โพสต์ภาพตัวเองกำลังลอยตัวอย่างสบายอารมณ์อยู่ในน้ำ พร้อมข้อความชวนคิดถึงว่า: "ลอยตัวอยู่ในน้ำแบบนี้แล้วคิดถึงนายจัง @เพอร์ซีย์ แจ็กสัน ถึงจะชอบน้ำทะเลของนายมากกว่าที่เกาะ 😌 หวังว่างานจะไปได้สวยนะ!"
<br><br>
   แค่นี้ก็กรี๊ดแล้วใช่ไหมล่ะ!? แต่เฮอร์มีสก็ไม่พลาดที่จะเจาะลึกเข้าไปในวงในและได้ข้อมูลเพิ่มเติมที่น่าสนใจมากๆ! มีคนถามถึงอาการของเพอร์ซีย์ว่าเมื่อไหร่จะมาพักผ่อนบ้าง? และแอนนาเบ็ธก็ตอบกลับมาว่า:
<br><br>
   "นั่นสิ ฉันก็อยากให้นายสมองสาหร่ายมาพักบ้างเหมือนกันนะ! แต่ตานั่นเขากำลังสนุกกับการสำรวจซากโบราณใต้ทะเลที่เพิ่งค้นพบน่ะสิ ตอนนี้ยังนำทีมขุดค้นอยู่เลย สงสัยคงยังกลับมาค่ายไม่ได้ง่ายๆ หรอก 😅"
<br><br>
   สรุป: แม้ว่าเพอร์ซีย์จะยังคงติดงานใต้ท้องทะเลลึก แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแอนนาเบ็ธยังคงแข็งแกร่งและอบอุ่นอยู่เสมอ! เหล่าลูกครึ่งเทพและแฟนคลับคงต้องอดใจรอกันอีกหน่อยกว่าจะได้เห็นทั้งคู่กลับมาอยู่ด้วยกันที่ค่าย!
<br><br>
   #พักผ่อนคลายๆ #คิดถึงคนไกล #ธิดาแห่งอะธีน่ามีมุมนี้
<br><br>
   เฮอร์มีสขอตัวไปสอดแนมข่าวสารบนโซเชียลเน็คทาร์ต่อ แล้วจะนำข่าวดีๆ มาฝากทุกคนอีกแน่นอน! บ๊ายบาย!”
<br><br>
   “ฮือฮา! ทีม "พลังเหมันต์อ่อนแรง" นำโดย เอโลอิส เพจ, คาเรน ริทซ์ และ แจสเปอร์ ซู สถานะยืนยัน: "กลุ่มเพื่อนรักซี้ย่ำปึ้ก" ที่แท้ทรู!
<br><br>
   ข้า เฮอร์มีส ขอประกาศอย่างเป็นทางการว่า จากการติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิดและรวบรวมข้อมูลจากแหล่งข่าวที่เชื่อถือได้ ทีมภารกิจคำทำนาย "พลังเหมันต์อ่อนแรง" ที่ประกอบไปด้วย เอโลอิส เพจ (หัวหน้าทีมสายเลือดเทพเฮเฟตัส), คาเรน ริทซ์ (ธิดาแห่งเทพีไทคี), และ แจสเปอร์ ซู (บุตรแห่งแอรีส) นั้น แม้จะดูเหมือนเริ่มต้นอย่างกระท่อนกระแท่น แต่ ณ บัดนี้ ข้าพเจ้าขอฟันธงว่าพวกเขาได้พัฒนาไปสู่สถานะ "กลุ่มเพื่อนรักซี้ย่ำปึ้ก" อย่างไม่มีข้อกังขา!
<br><br>
   เพราะอะไรถึงคิดเช่นนั้น? มาดูเหตุผลที่เฮอร์มีสสืบมาได้!
<br><br>
   ภารกิจ "พลังเหมันต์อ่อนแรง" ที่เริ่มต้นด้วยความทุลักทุเล (และดูท่าว่าจะทุลักทุเลไปเรื่อยๆ) กลับกลายเป็นบทพิสูจน์มิตรภาพและทีมเวิร์คได้อย่างน่าประหลาดใจ!
<br>
   - คาเรน ริทซ์: ป้าบ่นสายซัพพอร์ตสุดป่วน! แม้ว่าคาเรน ริทซ์ จะเป็นมนุษย์ป้าขี้โวยวาย ขี้บ่น ขี้วีน ตามประสา แต่ใครจะรู้ว่า "กระเป๋าวิเศษสีรุ้งสารพัดนึก (แต่ใส่ของได้ไม่จำกัดเชียวนะ)" ของเธอนั้นคือขุมทรัพย์ของทีม! มันจุของได้มหาศาล (อาจจะมากกว่าร้านสะดวกซื้อของค่ายฮาล์ฟบลัดเสียอีก!) และเต็มไปด้วยของอำนวยความสะดวกที่จำเป็นต่อทีม (หรือเปล่า?) มากมาย! และด้วยสายเลือดของเทพีไทคี (เทพีแห่งโชคชะตา) หรือไม่ก็ไม่ทราบได้ เธอกลับนำพาทีมให้แคล้วคลาดปลอดภัยจากอุปสรรคต่างๆ อย่างปาฏิหาริย์! นี่แหละคือป้าบ่นที่มีประโยชน์!
<br>
   - แจสเปอร์ ซู: หนุ่มบู๊ใสซื่อหัวใจทึบ! แจสเปอร์ ซู ชายหนุ่มคนเดียวของทีม แม้จะดูใสซื่อและหัวทึบไปบ้าง แต่ทักษะการต่อสู้ของเขานั้นไม่เป็นสองรองใคร! สมศักดิ์ศรีบุตรแห่งแอรีสโดยแท้! เขาเป็นกำลังสำคัญให้แก่ทีมได้เป็นอย่างดี ป้องกันภัยให้เพื่อนๆ ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง!
<br>
   เอโลอิส เพจ: มันสมองผู้เป็นศูนย์กลาง! และสุดท้ายคือ เอโลอิส เพจ หัวหน้าทีมผู้มีสายเลือดแห่งเทพเฮเฟตัส ผู้ดูเหมือนจะเป็นคนปกติที่สุดในกลุ่ม เธอคือมันสมองที่แท้จริงของทีม ที่คอยวางแผนและนำพาทีมให้เดินทางได้อย่างเป็นรูปเป็นร่าง ไม่หลงทางไปในความป่วนของเพื่อนร่วมทีม!
<br><br>
   หลักฐานล่าสุด: "ยำยำช้างน้อยกรุบกรอบร่วมสาบาน" กลางแปซิฟิก!
<br><br>
   หลักฐานชิ้นล่าสุดที่เฮอร์มีสได้รับมาคือ ตอนนี้ทั้งสามกำลังเดินทางข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกด้วย "เรือมินิบานาน่าสุดไฮเทค" และที่สำคัญคือ พวกเขากำลังกิน "ยำยำช้างน้อยกรุบกรอบร่วมสาบาน" ซึ่งเป็นอาหารฉุกเฉินประจำชาติบ้านเกิดของป้าคาเรนร่วมกัน!
<br><br>
   การที่พวกเขาแบ่งปันอาหารฉุกเฉินชนิดนี้ ซึ่งปกติเป็นเสบียงส่วนตัวที่หวงแหนกันยิ่งกว่าสมบัติล้ำค่าบนโอลิมปัส แสดงให้เห็นว่าพวกเขาได้ก้าวข้ามสถานะเพื่อนร่วมภารกิจธรรมดาๆ ไปแล้ว! จากนี้ไป ทั้งสามคนได้ชื่อว่า "ลงเรือลำเดียวกัน พร้อมร่วมหัวจมท้ายไปด้วยกันแล้วนะ!" นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของมิตรภาพที่แข็งแกร่ง!
<br><br>
   สรุปจากเฮอร์มีส:
<br><br>
   การเดินทางครั้งนี้ยังอีกยาวไกลนัก แต่เฮอร์มีสและชาวโอลิมปัสทุกคนขอร่วมส่งกำลังใจให้ทีม "พลังเหมันต์อ่อนแรง" นี้ ให้ทำภารกิจสำเร็จและกลับมาอย่างปลอดภัย! มาร่วมเอาใจช่วย #ทีมเพื่อนรักป่วนภารกิจ ไปด้วยกันนะจ๊ะ!
<br><br>
   ขอให้ทวยเทพอวยพร! เฮอร์มีสขอตัวไปส่งข่าวสารอื่นๆ ต่อ แล้วจะกลับมาพร้อมอัปเดตใหม่ๆ อย่างแน่นอน! บ๊ายบาย!”
<br><br>
   “เท่าที่เห็นก็มีเท่านี้แล้วลิเลียน่า ในโทรศัพท์เธอมีอีกไหม”
<br><br>
   “มีสิข่าวสุดท้ายแล้ว”
<br><br>
   “วิกฤตถังแตกในค่ายฮาล์ฟบลัด! เดดาลัส เจ้าของร้านอุปกรณ์ไฮเทค เผยกลยุทธ์ "คืนกำไร" ท่ามกลางเสียงโอดครวญของเหล่าเดมิก็อด!
<br><br>
   คนจนมีสิทธิ์ไหมครับ~ คนจนมีเสียงไหมครับ~ มีอะไรให้ทำไหมครับ~ มีงานให้ทำไหมครับ~
<br><br>
   เฮอร์มีสผู้นี้ขอฟันธงว่าความสัมพันธ์ระหว่าง เดดาลัส เจ้าของร้านอุปกรณ์ล้ำยุคชื่อดัง และ เหล่าเดมิก็อดถังแตกทั้งหลาย นั้น ยังคงอยู่ในสถานะที่แข็งแกร่งอย่างยิ่งในฐานะ "พ่อค้า-ลูกค้า"! แม้ว่าสถานการณ์การเงินของลูกค้าส่วนใหญ่จะย่ำแย่ถึงขั้นวิกฤต!
<br><br>
   เพราะอะไรถึงคิดเช่นนั้น? มาดูกันว่าเกิดอะไรขึ้น!
<br><br>
   จากกิจกรรมใหม่ล่าสุดที่ดูเหมือนจะมาเพื่อเยาะเย้ยเหล่าเดมิก็อดผู้ขาดแคลนดรักม่า นั่นคือกิจกรรม "แต่งโปรไฟล์ Social Nectar" ใครแต่งสวยที่สุดรับไปเลย 100 ดรักม่า (รางวัลปลอบใจ 40 ดรักม่า)! โดยมีกำหนดประกาศผลในวันที่ 30 กรกฎาคม 2025
<br><br>
   เหล่าเดมิก็อดต่างพากันโอดครวญเสียงลั่นค่ายว่า "นี่มันกิจกรรมของคนรวยชัดๆ!" ไม่ก็ "โทรศัพท์เดดาลัสแพงเกินไป!!" เสียงสะท้อนความยากลำบากดังระงมไปทั่ว จนบางคนถึงกับต้องร้องหางานพิเศษทำเพื่อประทังชีพ!
<br><br>
   แต่ทางด้านเจ้าของธุรกิจอัจฉริยะ นายเดดาลัส (ไม่ทราบนามสกุล) ได้ออกมาเปิดเผยอย่างหน้าตาเฉยว่า "นี่คือกิจกรรมคืนกำไรให้ลูกค้า" พร้อมประกาศเพิ่มโปรโมชั่นเด็ดว่า "ยืมสมาร์ทโฟนเพื่อนร่วมบ้านแต่งโปรไฟล์เพื่อรับรางวัลได้!" โอ้โห! นี่มันคือกลยุทธ์ที่ฉลาดล้ำเลิศจริงๆ!
<br><br>
   พยานลับแจ้งมาว่า เดมิก็อดหนุ่มนามสมมุติ "C." ถึงกับวิ่งโร่แลกเงินกันชุลมุน รีดเอาดรักม่าทุกเหรียญออกมาจากกระเป๋ากางเกงและซอกตู้จนไม่เหลือแม้แต่ดรักม่าเดียว! แสดงให้เห็นถึงความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะเข้าร่วมกิจกรรมนี้!
<br><br>
   ในทางกลับกัน ผู้ใช้งานจริงต่างยกนิ้ว (โป้ง) ให้กับผลิตภัณฑ์ของเดดาลัสว่า "โทรศัพท์เดดาลัสนี่แหละของดี!!!" นี่เป็นการยืนยันคุณภาพของสินค้า แม้ว่าราคาจะทำให้กระเป๋าฉีกก็ตาม!
<br><br>
   ข่าวใหญ่! การเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่และการลดแลกแจกแถมที่ยังคงทำร้ายใจเดมิก็อดถังแตก!
<br><br>
   และเตรียมตัวให้พร้อม! ในวันที่ 16 กรกฎาคม 2025 จะมีการเปิดตัวแท็บเล็ตรุ่นใหม่ล่าสุด "อิคารัส มิเรอร์" ในราคา 1,200 ดรักม่า ในงาน Mobile Expo 2025 ที่ ค่ายฮาล์ฟบลัด โดยผู้ใช้งานสมาร์ทโฟนรุ่นเก่า "Daedalus's Legacy" สามารถนำเครื่องเก่ามาเทิร์นเป็น "อิคารัส มิเรอร์" ได้ในราคา 50% โอ้วววว นี่มันโปรโมชั่นที่ใครได้ยินก็ต้องตาลุกวาว!
<br><br>
   แต่ด้านเหล่าเดมิก็อดผู้ขาดแคลนดรักม่าก็ยังคงครวญเสียงหลงว่า "ลดราคาก็ดีแต่จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อ..." นี่มันช่างเป็นวงจรที่น่าเศร้าจริงๆ!
<br><br>
   วิกฤตเศรษฐกิจและคำทำนายที่หายไป!
<br><br>
   สถานการณ์นี้เป็นผลพวงมาจากปัญหาทางเศรษฐกิจของค่ายฮาล์ฟบลัดโดยตรง! ยอดขายสตรอว์เบอร์รี่ในไตรมาสแรกต่ำกว่าเป้าหมาย มิหนำซ้ำค่ายยังหมดเงินจากการพาเด็กๆ ไปทัศนศึกษาที่นิวโรมอีกหลายแสนดรักม่า! หนึ่งในทีมงานเผยว่า "ไครอนถึงกับต้องขายของเก่าแลกเงิน!" นี่เป็นผลกระทบต่อเนื่องมาจากภาวะโลกร้อนและปรากฏการณ์ Eternal Sunshine ที่ทำให้เทพเจ้าโอลิมปัสหลายองค์ร้อนใจว่า "ไฉนคำทำนายของเดลฟีถึงไม่ออกมาเสียที หรือนี่คืออวสานของโลกอย่างแท้จริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงจนไร้คำทำนาย!?"
<br><br>
   แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม การแก้ปัญหาปากท้องของเหล่าเดมิก็อดไส้แห้งที่ขาดแคลนดรักม่ายังคงต้องดำเนินต่อไป! และความสัมพันธ์แบบ "พ่อค้า-ลูกค้า" ระหว่างเดดาลัสกับพวกเขา ก็ยังคงแนบแน่น ไม่มีทางตัดขาดได้!
<br><br>
   #เดมิก็อดถังแตก #เดดาลัสผู้เป็นที่พึ่ง #วิกฤตเศรษฐกิจของค่าย #ขอคำทำนายด่วน
<br><br>
   เฮอร์มีสขอตัวไปสำรวจตลาดค้าขายในค่ายเพิ่มเติม แล้วจะนำข่าวเศรษฐกิจมาฝากทุกคนอีกแน่นอน! บ๊ายบาย!”
<br><br>
   “จบแล้ว—”
<br><br>
   แล้วทั้งสองก็ได้อ่านอัพเดตข่าวสานจนจบก่อนจะใช้เวลาไปกับการเฝ้าระวังต่อไปจนถึงช่วงเวลาแปดโมงเช้าที่ล้อรถบัสเคลื่อจากจุดตั้งแคมป์ หลังอาหารเช้าและเก็บเต็นท์ พวกเขาออกเดินทางอีกครั้งผ่านเส้นทางภูเขาอย่างระวัง สองข้างทางเริ่มมีป้ายบอกระยะทางใกล้แอตแลนต้า พอถึงช่วงสาย โค้ชเบย์บอกให้หยุดพักที่ “ปั๊มน้ำมันร้างบนไหล่เขา” เพื่อเติมน้ำ เสบียง และจัดระเบียบสัมภาระในรถบัสเวทมนตร์
<br><br>
   บริเวณปั๊มเงียบสงัด พื้นดินแตกระแหง มีกระป๋องน้ำมันเก่าและรถบัสพัง ๆ จอดอยู่ แต่ที่น่าผิดปกติคือ…
<br><br>
   ริปลีย์ลงจากรถแล้วก็หยุดชะงักกึก “...ฉันได้กลิ่นไหม้”
<br><br>
   ลิเลียน่าขยับเข้าใกล้แล้วคิ้วขมวด “ไม่ใช่ควัน... มันเหมือน... เหล็กร้อน?”
<br><br>
   เบย์ถอนหายใจ “นั่นไม่ใช่กลิ่นดีแน่ เตรียมตัว!”
<br><br>
   ทันใดนั้นวัวโลหะเพลิงขนาดใหญ่ พุ่งทะลุกำแพงปั๊ม! หัวของมันมีเขาเหล็กที่เปล่งแสงส้มแดงด้วยพลังไฟ แรงกระแทกทำให้รถบัสเอียงกระเท่เร่เกือบจะพลิกไปข้างหนึ่งหากว่าเบย์ไม่รีบยันเอาไว้
<br><br>
   แล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้นลิเลียน่าเข้าประจัญหน้า ใช้หอกเพเลียนแทงเบี่ยงจากด้านข้าง เขาของวัวเฉี่ยวแค่ปลายผม แต่เธออาศัยความเร็วและกลยุทธ์ อาศัยจังหวะสลับเข้าแทงจุดบอดส่วนของริปลีย์พยายามใช้พลังเซนเซอร์น้ำหาแหล่งน้ำในถังปั๊ม แล้วระเบิดฝาถังเพื่อให้น้ำไหลพุ่งออก ชะลอความร้อนของตัววัวก่อนจะเธออาศัยหอกสองมือฟาดเข้าที่จุดข้อต่อสะโพกที่ไม่ได้เสริมเกราะเบย์ใช้ดาบสองมือฟาดเข้าที่หน้าอกด้วยท่าขวาง เขายังพุ่งชนหนึ่งในวัวให้กระเด็นไปติดถังน้ำมัน
<br><br>
   สุดท้ายลิเลียน่ากับเบย์จัดการตวัดอาวุธพร้อมกันขณะริปลีย์เปิดท่อส่งน้ำเข้าเป้า — ระเบิดเสียงดัง ตูมมมม! เสียงแผดร้องของโลหะทำลายเงียบงันรอบ ๆ
<br><br>
   ลิเลียน่าหอบหายใจพอควร “พวกมันอึดกว่าที่คิดอีก…”
<br><br>
   “นั่นน่ะสิ” ริปลีย์ที่เอ่ยตอบสภาพยิ่งกว่าอีก
<br><br>
   “เร็วเด็ก ๆ รีบขึ้นรถ”
<br><br>
   เบย์ สโตนบรูคเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนที่จะรีบเดินไปเติมน้ำมันก่อนที่จะออกเดินทางต่อให้ไวที่สุด
<br><br>
   ขบวนออกเดินทางอีกครั้ง เส้นทางคดเคี้ยวแคบลงเป็นทางป่า เบย์ตัดสินใจให้เดินเท้าแทนรถบัส เพราะมีหินถล่มในบางจุด ระหว่างพักเที่ยง พวกเขาเริ่มพูดคุยถึงปริศนาเสียงฝีเท้าที่ตามมาจากเทือกเขา... แต่นั่นยังไม่ใช่สิ่งน่ากลัวที่สุดของวัน
<br><br>
   แสงอาทิตย์ใกล้ตกดิน พวกเขาเจอ “เสียงขวานฟันต้นไม้” และ “เสียงฮัมเพลงโทนต่ำ”
<br><br>
   สิ่งนั้นคือ ไซคลอปส์ตัวหนึ่งสูงราว 12 ฟุต กล้ามเนื้อหนา ตาเดียวดวงโตสีเหลือง จับขวานหินขนาดยักษ์ไว้ในมือมันตวาดใส่พวกเขาทันทีที่เห็นหอกของลิเลียน่า พร้อมพุ่งเข้าพร้อมขวานฟาดลง
<br><br>
   “นี่ซ้อมเจอโทรลล์ในห้องน้ำป้ะ ?”
<br><br>
   ริปลีย์เอ่ยก่อนที่จะกระชับหอกในมือให้มั่นและช่วยทุกคนโจมตีเท่าที่ทำได้ลิเลียน่าและเบย์ช่วยกันเป็นทัพหน้าของการต่อสู้ส่วนริปลีย์ใช้พลังของตนเองหาแหล่งน้ำที่ใกล้ที่สุดและวิ่งไปแตะมันเพื่อหยิบยืมพลังงานของสายน้ำเธอรวบรวมพลังน้ำเป็นคลื่นคมปลายหากก่อนจะปามันใส่ไซคลอปส์ยักษ์ตัวนั้น
<br><br>
   “ระวังหัว !”
<br><br>
   แล้วหอกก็แทงเข้าในโพรงจมูกของไซคลอปส์เข้าจัง ๆ ความแรงที่สายน้ำมอบพลังให้เธอนั้นทำให้หอกมันทะลุเข้าไปผ่านเยื่อบุโพรงจมูกทะลุสมองจนมันสิ้่นชีพไป
<br><br>
   “eww— นี่มันฉากวิงการ์เดียมเลวิโอซาในห้องน้ำป้ะแค่เปลี่ยนเป็นทิ่มหอกแทนไม้กายสิทธิ์”
<br><br>
   เมื่อการต่อสู้จบลงทั้งสามก็ตัดสินใจเดินต่อสักพักไปตามลำน้ำทุกคนเหนื่อยอ่อนจากการต่อสู้ แต่ปลอดภัยดี พวกเขาก่อกองไฟใกล้ธารน้ำเล็ก ๆ เพื่อพักเท้ากันในวันนี้ซึ่งเป็นช่วงเวลาทุ่มหนึ่ง
<br><br>
   เงียบสงบมาเยือนอีกครั้ง ขณะที่ท้องฟ้าไม่เคยมืดลง — และทั้งสามหลับไปพร้อมความกังวลลึก ๆ ว่าจะมีอะไรรออยู่ในวันถัดไป
<br><br><div align="center"><img style= "width: 75%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/-2025-07-15-003352.png" border="0" alt=""> <br><br><img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-2025-07-15-175907.png" border="0" alt=""><br><br><img src="https://i.imgur.com/bH3hmBb.png" width="200" _height="200" border="0"></div><br>
</font>
</div>
<div style="margin-top: -550px; "><div style="height: 800px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/2fdb742eac38e9e7ea5730ff1b25b4e4fd521a82fcaac-AzsWKK_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div>
<br><br>
<div id="RIPS03">
<div style="text-align: left;">
<font color="#ffffff" face="TH SarabunPSK" size="5">
<div align="center"><font size="6"><b>เปิดใช้งานเอฟเฟค</b></font></div>
<br><br>
ปฏิสัมพันธ์กับ เบย์ สโตนบรูค<br>
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย<br>
<br>
ผู้ฟังข่าวซุบซิบ ได้รับ +15 EXP * 11 ข่าว = 165 EXP <br><br>
การปฏิสัมพันธ์กับ ลิเลียน่า ไทเลอร์<br>
การพูดคุย +7 ความสนิทสนม<br>
ให้ หนังสือวิชาการ ลิเลียน่า ไทเลอร์<br>
ให้สิ่งที่ชอบที่สุด(ใช่ไหมนะ ?)กับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ<br><br>
ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)<br><br>
การพิชิตอสุรกายประเภทนั้น ๆ เป็นครั้งแรก” จะได้ตื่นรู้ +2 <br><br>
สินสงครามวัวโคลคีส:<br>
ฟันเฟือง 2 หน่วย (เลขไบต์คู่)<br>
แปลนเฮเฟตัส (เลขไบต์ 1)<br>
ลมหายใจเพลิง (เลขไบต์คี่ยกเว้น 1)<br>
(หากไม่มีพลังทนทานไฟจะต้องใช้ขวดน้ำราดขวดแก้วให้เย็นลงก่อนจึงจะเก็บได้ ส่งไอเท็มขวดน้ำมาไอดี God เพื่อยืนยันในการเก็บ ยกเว้นพวกมีพลังควบคุมน้ำในพื้นที่แถวนั้น ถ้ามีน้ำ)<br>
หากมีค่า LUK 30 หน่วย 1) เลขไบต์สุดท้ายได้ (0,1) ได้รับแปลนเฮเฟตัส 2) เลขรองสุดท้ายไบต์ นอกเหนือจากด้านบน คือจำนวนฟันเฟืองที่ได้<br><br>
สินสงครามไซคลอปส์:<br>
ตาไซคลอปส์<br><br>
@God
</font></div></div>
<div style="margin-top: -100px; "><div style="height: 200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/5720a3b19bcc91d47431705002cb55aebdda1a8f2df0-jXF7du_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ripley เมื่อ 2025-7-17 00:02 <br /><br /><style>
#RIPS01 {
border: 0px double ;
width: 800px;
box-shadow: #FFFFFF 1px 1px 1em;
background-image: url("https://img2.pic.in.th/pic/f25a4e8ff181d79718c5abdd2ed2e4a3c100365011933-ZMDY1F_fw658webp.png");
}
</style>
<style>
#RIPS02 {
width: 75%;
border: 0px solid ;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<style>
#RIPS03 {
width: 63%;
border: 0px solid ;
padding: 50px;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<div align="center">
<div id="RIPS01">
<br><br>
<div id="RIPS02">
<div style="height: 400px; background-image: url('https://i.imgur.com/qCski30.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -250px; margin-right: -150px; text-align: right;">
<img height="500" src="https://i.imgur.com/Kke3enc.png" border="0" alt=""></div>
<br>
<div style="margin-top: -600px; text-align: center;">
<img width="600" src="https://img2.pic.in.th/pic/a8bbb7fc2cffd96a10b216e5f77bbe88.png" border="0" alt=""></div>
<div align="center">
<font face="TH SarabunPSK">
<b>
<span style="text-shadow: #345DA7 0px 0px 0.7px, #345DA7 0px 0px 25px, #345DA7 0px 0px 10px;">
<font color="#ffffff" size="7"> White Swan in The Ocean<br><br> Follow The Nymph's Whisper</font><br>
<font color="#ffffff" size="5">15th July 2025 </font>
</span>
</b>
</font></div>
<br><br>
<div style="text-align: left; display: block; width: 90%;">
<font color="#ffffff" face="TH SarabunPSK" size="5">
  การเดินทางในวันนี้เริ่มต้นในเวลาแปดนาฬิกาจากจุดที่เดินเท้าไม่ไกลจากตัวเมืองเท่าไหร่แล้วก็ถึงแถบรถประจำทางให้พวกเธอทั้งสามได้พักเท้าในระหว่างที่ต้องเดินทางไปเรื่อย ๆ เบย์ สโตนบรูคก็ทำท่าเหมือนกำลังตั้งใจจับกลิ่นอะไรสักอย่าง
<br><br>
   “ให้จุดเริ่มต้นของเราอยู่ที่ศูนย์กลางของเมืองก็แล้วกัน”
<br><br>
   เขาเอ่ยกับเด็ก ๆ ที่มากับเขาทั้งสองคน คณะเดินทางได้เดินทางจากฉานเมืองมาจนถึงใจกลางเมืองของแอตแลนต้าเริ่มจากการเดินเท้าสำรวจใจกลางเมืองที่มีผู้คนพลุกพล่าน ก่อนจะเริ่มไปลองแวะตามพวกเซ็นทรัลปาร์คที่น่าจะมีเหล่าคนไร้บ้านนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่เด็ก ๆ เหล่านั้นอาจจะหลบภัยอยู่ตามสวนเปิดกลางเมืองก็เป็นได้ทั้งสามคนเดินทางมาจนถึง Centennial Olympic Park ทั้งสามคนเริ่มช่วยกันเดินทางตามหาทั่วทั้งสวน
<br><br>
   “เด็กสามคนที่เกาะกลุ่มกันน่ะหรออยู่แถว ๆ โซนน้ำพุไม่ไกลจากนี้เท่าไหร่ เดินไปทางเหนืออีกสักสอบนาทีน่าจะเจอ”
<br><br>
   ทันทีที่ได้เบาะแสทั้งสามก็เร่งเดินไปตามคำบอกใบ้โดยไม่ลืมแบ่งขนมปังให้กับคนไร้บ้านที่ตอบด้วยความสมัครใจเดินไปทางเหนือราวสิบนาทีตามที่หนุ่มไร้บ้านบอก พบขนมกล่องตกอยู่ข้างม้านั่งกับผ้าห่มเก่า — น่าจะใช้หลบหนีมาสัก 2-3 วัน
<br><br>
   “มีร่องรอยของกลิ่นมิโนทอร์จาง ๆ ปะปนอยู่กับกลิ่นมนุษย์อายุน้อย คงไม่กลับมาที่นี่แล้ว ไปหาที่อื่นต่อกันเถอะ” เบย์กล่าว
<br><br>
   เบย์ สโตนบรูคนำทางเด็ก ๆ ที่ไม่เคยเดินทางไกล—อย่างน้อยก็ริปลีย์คนนึงที่ไม่เคยมาแอตแลต้าเลยสักครั้งเดินเท้ามาจนเห็นป้ายสถานีรถไฟใต้ดิน MARTA
<br><br>
   “นี่น่ะ ไม่ใช่จุดที่เหมาะสำหรับเด็กที่ต้องหนีหรือหลบภัยอะไรทำนองนั้นหรอกหรอ ?”
<br><br>
   ลิเลียน่าที่รู้สึกสะกิดใจก็เอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะร่วมใจเดินทางลงไปข้างล่างสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินเพื่อตามหาเด็กทั้งสามและตามที่พอจะคาดเดากันได้ ในสถานที่ที่ผู้คนไมไ่ด้ใช้งานกันขนาดนั้น ร่องรอยของการขีดเขียน ความรู้สึกอับชื้นและร่างของคนจรจัดจับจองพื้นที่ประปรายเป็นหลักฐานถึงความหวังว่าอาจเจอที่แห่งนี้
<br><br>
   ริปลีย์เดินไปสุ่มถามกับผู้คนมากมายก่อนจะ”พบผู้หญิงจรจัดคนหนึ่งพูดว่า "เด็กสามคนมาขอหลบฝนใต้ดินเมื่อวันก่อน ดูเหมือนไม่ใช่เด็กบ้าน ๆ ทั่วไป มีคนหนึ่งพูดกับปลา"
<br><br>
   ประโยคที่หญิงจรจัดคนนั้นเอ่ยออกมาเป็นเบาะแสสำคัญว่าเด็กอย่างน้อยหนึ่งในสาม “น่าจะมีสายเลือดทะเล” หรือพลังใกล้เคียงกับโพไซดอน การที่มีเลือดของหนึ่งในสามมหาเทพโผล่มาทำให้พวกเธอเข้าใจแล้วว่าทำไมมิโนทอร์ถึงเข้ามาถึงในเมืองจนทำเอาผู้คนร้างตาไปบ้างจางลงจนเห็นได้ชัดเจนการตามหาเด็ก ๆ ในครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะรอช้าไม่ได้อีกแล้วเมื่อสายเลือดที่ถือว่าอาจเป็นการช่วยเหลือเด็กที่เป็น น้อง กลาย ๆ ของริปลีย์ทำให้ต้องแข่งกับเวลาและความอันตรายของอสูรกายต่อสายเลือดแห่งมหาเทพ
<br><br>
   เมื่อการเดินทางตามหาเด็ก ๆ กินเวลาไปเรื่อย ๆ จนเกิดอาการเมื่อยล้ากันหมดแล้วดวงตากลมของริปลีย์ก็เห็นรูปปั้นคุ้นเคยไม่ไกลและได้พบว่าตอนนี้พวกเธออยู่แถว ๆ อควาเรียมชื่อดังของแอตแลต้าเรียบร้อยGeorgia Aquarium มีรูปปั้นเทพโพไซดอนประดิษฐานอยู่หน้าทางเข้าทำให้ริปลีย์เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา
<br><br>
   “พวกเขาบอกว่าเด็กพวกนั้นมีคนนึงที่คุยกับปลาใช่ไหม ?” ริปลีย์หันไปคุยกับทั้งสองคน “ทำไมเราไม่ลองหาในที่ที่เด็กคนนั้นน่าจะมาคุยกับสหายใต้น้ำดูล่ะ”
<br><br>
   “เอาสิในนั้นมีกลิ่นเด็กสามคนจาง ๆ กลิ่นเดียวกับที่สวนแล้วก็สถานีใต้ดิน”
<br><br>
   ได้การอนุญาตกลาย ๆ จากเซเทอร์ผู้เป็นหัวหน้าทีมกู้ชีพเด็กน้อยริปลีย์ก็เดินนำไปยังหน้าอควาเรียม ลิเลียน่าบอกว่าจะไปจัดการเรื่องตั๋วให้เธอกับเบย์ สโตนบรูคจึงได้ยืนรอบริเวณรูปปั้นของโพไซดอน
<br><br>
   ดวงตาของธิดาแห่งเทพมหาสมุทรเงยใบหน้าขึ้นสบกับใบหน้าหินอ่อนของผู้เป็นบิดาในใจนึกเพียงว่ารูปปั้นเหล่านี้นั้นเป็นรูปลักษณ์ของเขาจริง ๆ หรือไม่ หรือเพียงภาพที่ปั้นแต่งมือเล็กเอื้อมไปแตะรูปปั้นหมายว่าหากก่อเกิดปาฎิหารย์ใดคงจะดีไม่ใช่น้อยทว่าสิ่งที่เธอได้นั้นมีเพียงความว่างเปล่า ไร้เสียงใด ไร้นิมิตใด มีเพียงความรู้สึกสายลมที่โอบคล้ายเกลียวคลื่นเช่นยามที่ได้รับบางสิ่งมาโดยไม่รู้เนื้อตัวเท่านั้น
<br><br>
   “ดูเหมือนว่าอย่างน้อยก็ได้อะไรมาอยู่แหะ” ริปลีย์พึมพำออกมาเบา ๆ
<br><br>
   ตัดภาพไปทางลิเลียน่าที่กำลังต่อแถวเพื่อซื้อบัตรเข้าอควาเรียม เมื่อถึงคิวของเธอแล้วก็เอ่ยตอบคำถามเพื่อซื้อบัตรเข้า
<br><br>
   “กี่ท่านคะ ?”
<br><br>
   “สามค่ะ อ้อ ผู้ใหญ่ทั้งหมด ซื้อให้เพื่อนกับคุณลุงตรงหน้ารูปปั้นน่ะค่ะ”
<br><br>
   “เพื่อนเธอเองสินะตรงรูปปั้น” พนักงานขายตั๋วเอ่ยขึ้นหลังจากชะโงกหน้าดูไปพบเข้ากับริบลีย์ที่กำลังแตะรูปปั้นโพไซดอนงดงาม "เคยมีเด็กแปลกหน้ามาดูปลาแล้วหายไป ไม่ซื้อตั๋ว แต่มีเด็กคนหนึ่งยืนพูดกับตู้ปลาท่าทางดูเหมือนเพื่อนเธอที่กำลังจำคุยกับรูปปั้นเลย"
<br><br>
   คำว่าไม่ซื้อตั๋วและการอธิบายเกี่ยวกับเด็กเข้าเค้ากับสิ่งที่พวกเธอตามหาทำให้ลิเลียน่าตัดสินใจสอบถามเพิ่มเติมแล้วเดินออกมาโดยไม่ได้ซื้อตั๋วสักใบ
<br><br>
   “เขาบอกว่าเคยมีเด็กสามคนมาที่นี่ พวกเขาไม่ซื้อตั๋วเข้าไป เอาแต่มองตู้ปลาที่โชว์ข้างนอกแล้วก็มีเด็กคนนึงที่ทำท่าเหมือนริปลีย์ตอนนี้ แต่ว่าทำกับตู้ปลา”
<br><br>
   “ทำอะไรนะ ?”
<br><br>
   “ทำท่าเหมือนกำลังคุยกับมันรู้ไหมว่าเขาแซวเธอด้วยว่าคุยกับรูปปั้นน่ะ”
<br><br>
   “ …ก็คุยจริง ๆ ล่ะนะ—”
<br><br>
   ท่าทางของพวกเธอแม้ว่าจะเคยชินกันแล้วกับการคุยกับพ่อแม่ที่ไร้ตัวตนต่อหน้า จึงเหมือนคุยกับกองไฟคนเดียว คุยกับรูปปั้นในบ้านคนเดียวบ้างแต่ว่ากับคนภายนอกคงจะมองเชิงขบขันเอาว่าคนพวกนี้ทำอะไรกัน
<br><br>
   “แบบนี้ก็หมายถึงเจ้าเด็กพวกนั้นอยู่แค่ในโซนหน้าทางเข้า แต่ไม่ได้เข้าไปหลบภัยในนั้นสินะ”
<br><br>
   เบย์ สโตนบรูคผู้ยืนฟังข้อมูลจากลิเลียน่าก็เริ่มดมกลิ่นอีกครั้งเพื่อยืนยันทิศทางของเด็ก—และมิโนทอร์
<br><br>
   “ดูเหมือนว่าเราจะต้องเดินทางต่อแล้วทางตะวันออกไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ กลิ่นมันเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว”
<br><br>
   ในย่านอุตสาหกรรมร้าง ทางตอนเหนือของแอตแลนต้า ตึกคอนกรีตเก่า ถังเหล็กสนิมขึ้นเป็นแนว และโกดังแตกพังจนหญ้าแห้งเริ่มโผล่พ้นพื้นปูนแตกร้าว พื้นที่นี้เคยมีชีวิต…แต่ตอนนี้เงียบเหมือนหลุมศพ
<br><br>
   เบย์ก้าวนำไปช้า ๆ ปลายรองเท้าเตะเศษกระป๋องเปล่าเสียงแหลม "กลิ่นมิโนทอร์…" เขาว่าเสียงทุ้มพร่า "...แล้วก็กลิ่นเหงื่อมนุษย์ติดมากับฝุ่นโลหะ—พวกเด็ก ๆ อาจจะซ่อนตัวอยู่แถวนี้จริง ๆ"
<br><br>
   ริปลีย์เดินตามหลัง หอบหายใจแผ่ว ผมสีน้ำตาลทองแซมละอองฝุ่นสีเงิน เสียงรองเท้าบนพื้นซีเมนต์แห้งดังเบา ๆ ลิเลียน่าหยุดยืนหน้าประตูเหล็กโกดังหลังหนึ่ง โน้มตัวมองรอยพังของประตูเหล็กโกดัง มันไร้ความเป็นธรรมชาติอย่างสิ้นเชิงราวกับว่าเป็นร่องรอยของบางสิ่งที่พวกเธอตามหา
<br><br>
   ทั้งหวังให้เจอมันก่อนมันเจอเด็กพวกนั้นแต่ก็ขอให้เจอเด็กพวกนั้นก่อนมันจะเป็นการดีที่สุด
<br><br>
   "อะไรบางอย่าง…งัดประตูนี้เข้าไป"
<br><br>
   “นี่ไม่เรียกงัดแล้วลิเลียน่าเขาเรียกว่าทะลุไปเลยอย่างหาก…”
<br><br>
   "เราจะไม่สุ่มเสี่ยงคืนนี้" เบย์กล่าว "เด็กน่าจะอยู่ไม่ไกล—แต่ถ้าร่างกายไม่พร้อมไปก็ตายเปล่า"
<br><br>
   โค้ชเบย์พาพวกเธอเดินลึกออกมาจากเขตโรงงาน ผ่านแนวป่าบางเบาใต้สะพานร้าง ที่ดินแห้งแต่ราบเรียบพอจะตั้งเต็นท์เวทมนตร์ขนาดพอเหมาะได้ในโลกนี้ไม่มี “กลางคืน” มานานหลายเดือนแล้ว—แต่ร่างกายของมนุษย์ยังคงเหนื่อยล้าตามการใช้ชีวิตโดยเฉพาะการออกแรงเดินไปมาทั้งวัน
<br><br>
   เบย์นั่งใต้ต้นโอ๊กรากโผล่ นำมีดสั้นออกมาลับกับหิน ก้านคิ้วขมวดเล็กน้อยราวกำลังคาดการณ์ความเสี่ยงสำหรับพรุ่งนี้
<br><br>
   ส่วนลิเลียน่านั่งพิงเสาหลักเต็นท์ เปิดสมุดพกขนาดเล็ก ใช้ดินสอกดวาดแผนที่โดยอิงจากความจำ เธอเติมรายละเอียดโกดังและแนวท่อน้ำที่อาจใช้ซ่อนตัวริปลีย์นั่งอยู่คนเดียวบนก้อนหินริมลำธารเล็ก เสียงน้ำไหลกระทบเศษหินดังเบา เธอจุ่มปลายนิ้วลงไปก่อนจะพบว่ารอยแผลถลอกจากการต่อสู้กับไซคลอปส์เมื่อวานนี้ค่อย ๆ หายไปทันทีที่คลื่นกระแสพลังไหลบ่าเข้ามา
<br><br>
   “ดูเหมือนว่าที่ไปหาพ่อวันนี้มาจะได้ของขวัญกลับมาแฮะ”
<br><br>
   “อะไรหรอริปลีย์”
<br><br>
   ลิเลียน่าเอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียของริปลีย์เอ่ยพร้อมกับเดินมานั่งข้าง ๆ ธิดาแห่งอะธีน่ามือเล็กของธิดาโพไซดอนยกขึ้นมากดวงตากลมอีกฝ่ายได้ดูแขนที่เรียบสนิทแล้ว
<br><br>
   “ก่อนหน้านี้มันเป็นแผลถลอกอยู่เลยแต่น้ำไปเมื่อกี้นี้ก็หายแล้ว”
<br><br>
   “พลังน้ำเยียวยาของเหล่าบุตรธิดาแห่งโพไซดอนสินะ” ลิเลียน่าเอ่ยพร้อมกับพยักหน้าเบา ๆ “แบบนี้ก็ดีเลยสิขอแค่มีน้ำก็มั่นใจแล้วว่าเธอจะได้เปรียบ อย่างน้อยก็หมายถึงว่าเธอได้รับการรักษาอย่างทันท่วงทีแน่ ๆ จนหมดห่วงตอนต่อสู้ล่ะนะ”
<br><br>
   ในตอนนั้นที่ทั้งสามพักเอาแรงริปลีย์คุ้ยกระเป่าก่อนจะยื่นแอปเปิ้ลเขียวให้ลิเลียน่าราวกับเคยชินในการให้ของเพื่อนคนนี้ไปแล้วแต่ว่าสิ่งที่ทำเอาสีหน้าของสาวน้อยทั้งสองหลุดขำออกมาก็คงจะเป็นการที่อยู่ ๆ ริปลีย์ก็ดึงดัมเบลออกจากกระเป๋าก่อนที่จะกระซิบกระซาบกัน
<br><br>
   “เธอเอามาจากบ้านด้วยหรอ ?”
<br><br>
   “ไม่ใช่หรอกตอนที่เดินในเมืองเห็นอันนี้แล้วนึกถึงโค้ชเบย์เลยเผลอซื้อมาน่ะสิ”
<br><br>
   ริปลีย์เอ่ยกระซิบกระซาบกลับแล้วลุกขึ้นเดินไปทางโค้ชที่กำลังนั่งเตรียมตัวในส่วนของตนเองให้พร้อม
<br><br>
   เสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินตรงเข้าหาชายผู้มีขนหยาบที่ขาและกล้ามแขนแน่นราวกับแกะสลักจากหิน เบย์นั่งอยู่ริมลำธาร สายตาจ้องมีดพกในมืออย่างจดจ่อ แต่หางแพะของเขาขยับน้อย ๆ ราวกับรู้ตัวว่ามีใครบางคนกำลังเข้าใกล้
<br><br>
   “โค้ชเบย์คะ…”
<br><br>
   ริปลีย์ยื่นมือออกมา พร้อมกับ ดัมเบลเหล็กขนาดเล็ก ที่ดูไม่สมควรจะมาปรากฏในกระเป๋าเป้แคมป์ปิ้งได้เลยสักนิด
<br><br>
   เบย์เลิกคิ้วก่อนจะเหลือบมองเธอแล้วมองของในมือ “...นั่นอะไร”
<br><br>
   “Just... a small present, really.” เสียงเธอเบาจนแทบเป็นกระซิบ “หนูเห็นมันวางขายตอนเดินผ่านร้านในเมือง แล้วอยู่ดี ๆ ก็นึกถึงคุณขึ้นมาน่ะค่ะ ก็เลยซื้อมาเฉยเลย”
<br><br>
   เบย์รับดัมเบลไว้ในมือข้างหนึ่ง พลิกมันดูอย่างไม่แน่ใจ แล้วหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ — เสียงหัวเราะที่นาน ๆ ครั้งจะได้ยิน
<br><br>
   “มันจะหนักแค่ไหนกันเชียว” เขาพึมพำ แล้วยกขึ้นสองสามทีเป็นเชิงลอง แล้วเอ่ยเสียงเรียบ “อืม…ใช้ได้”
<br><br>
   ริปลีย์ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่ก็อ่อนโยนอย่างไม่ค่อยได้แสดงออกนัก
<br><br>
   “I mean… I never really thought I’d get to talk to you for real, you know? Like, more than just the usual ‘yes, coach’ stuff.”
<br><br>
   “But now, it feels like I’ve gotten to know you way more than I ever did back at camp…ถึงว่านี่จะดูลางไม่ดีแปลก ๆ ที่มาพูดอะไรแบบนี้ก็เถอะค่ะ แต่ว่า…ให้สิ่งนี้ถือเป็นของฝากจากหนู ที่ได้มาแอตแลนต้ากับคุณก็แล้วกันนะคะ”
<br><br>
   โค้ชเบย์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาไม่ยิ้ม แต่ไม่ได้เย็นชา เขาวางดัมเบลลงข้างตัวแล้วพูดด้วยเสียงต่ำแต่หนักแน่น
<br><br>
   “เธอเป็นเด็กที่กล้ากว่าที่คิดนะ…ริปลีย์”
<br><br>
   “ของขวัญนี่ ฉันจะเก็บไว้ — ไว้ใช้ตอนกลับไปซ่อมค่าย…ขอบใจมาก”
<br><br>
   คำพูดไม่หวือหวา แต่มันมากพอจะทำให้หัวใจของเด็กสาวเต้นแรงขึ้นนิดหนึ่งด้วยความดีใจที่มิตรภาพระหว่างเด็กสาวกับโค้ชในค่ายดูจะสนิทขึ้นมาสักหน่อยนึงแล้ว เธอพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะถอยกลับไปยังลิเลียน่าที่นั่งแอบฟังอยู่ไม่ไกล พร้อมรอยยิ้มที่เบากว่าลมเย็นยามค่ำ
<br><br>
   ให้ช่วงเวลานี้ได้สร้างเกราะจิตใจก่อนต้องเผชิญกับความโหดร้ายของโลกใบนี้
<br><br><div align="center"><img src="https://i.imgur.com/bH3hmBb.png" width="200" _height="200" border="0"></div><br>
</font>
</div>
<div style="margin-top: -550px; "><div style="height: 800px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/2fdb742eac38e9e7ea5730ff1b25b4e4fd521a82fcaac-AzsWKK_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div>
<br><br>
<div id="RIPS03">
<div style="text-align: left;">
<font color="#ffffff" face="TH SarabunPSK" size="5">
<div align="center"><font size="6"><b>เปิดใช้งานเอฟเฟค</b></font></div>
<br><br>
ปลดล็อกพลังน้ำเยียวยา ใช้ตื่นรู้ 3 <br><br>
ปฏิสัมพันธ์กับ เบย์ สโตนบรูค<br>
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย<br>
ให้ ดัมเบล แก่เบย์ สโตนบรูคให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ<br>
<br>
การปฏิสัมพันธ์กับ ลิเลียน่า ไทเลอร์
การพูดคุย +7 ความสนิทสนม
ให้ แอปเปิ้ลเขียว ลิเลียน่า ไทเลอร์<br>
ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ<br><br>
ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)<br><br>
@God
</font></div></div>
<div style="margin-top: -100px; "><div style="height: 200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/5720a3b19bcc91d47431705002cb55aebdda1a8f2df0-jXF7du_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ripley เมื่อ 2025-7-18 00:12 <br /><br /><style>
#RIPS01 {
border: 0px double ;
width: 800px;
box-shadow: #FFFFFF 1px 1px 1em;
background-image: url("https://img2.pic.in.th/pic/f25a4e8ff181d79718c5abdd2ed2e4a3c100365011933-ZMDY1F_fw658webp.png");
}
</style>
<style>
#RIPS02 {
width: 75%;
border: 0px solid ;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<style>
#RIPS03 {
width: 63%;
border: 0px solid ;
padding: 50px;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<div align="center">
<div id="RIPS01">
<br><br>
<div id="RIPS02">
<div style="height: 400px; background-image: url('https://i.imgur.com/qCski30.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -250px; margin-right: -150px; text-align: right;">
<img height="500" src="https://i.imgur.com/Kke3enc.png" border="0" alt=""></div>
<br>
<div style="margin-top: -600px; text-align: center;">
<img width="600" src="https://img2.pic.in.th/pic/a8bbb7fc2cffd96a10b216e5f77bbe88.png" border="0" alt=""></div>
<div align="center">
<font face="TH SarabunPSK">
<b>
<span style="text-shadow: #345DA7 0px 0px 0.7px, #345DA7 0px 0px 25px, #345DA7 0px 0px 10px;">
<font color="#ffffff" size="7"> White Swan in The Ocean<br><br> Follow The Nymph's Whisper</font><br>
<font color="#ffffff" size="5">16th July 2025 </font>
</span>
</b>
</font></div>
<br><br>
<div style="text-align: left; display: block; width: 90%;">
<font color="#ffffff" face="TH SarabunPSK" size="5">
  GRUUAAAAAAHHHHHHHHHH!!
<br><br>
   เสียงคำรามลั่นทั่วผืนดินจนสั่นสะเทือนปานตั้งนาฬิกาปลุกธรรมชาติ ในตอนตีสามที่แสงอาทิตย์ส่องนี้ชาวค่ายทั้งสามที่ได้นอนราว ๆ เกือบ 7 ชั่วโมงต่างเร่งดีดตัวขึ้นอย่างตกใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เสียงคำรามต่ำลึกสะท้อนผ่านแมกไม้จากย่านอุตสาหกรรมด้านหลัง พื้นดินสั่นไหวเล็กน้อย พลังงานของมิโนทอร์แผ่ซ่านจนแม้แต่ผู้ไร้สัมผัสเวทยังรู้สึกได้
<br><br>
   ลิเลียน่าเปิดตาโดยไม่ต้องปลุก เธอคว้าหอกเพเลียนไว้แน่น ขณะที่ริปลีย์สะดุ้งตื่นพร้อมเสียงลมหายใจหนัก รีบสวมรองเท้าและคว้าหอกยาวประจำตัว
<br><br>
   โค้ชเบย์วิ่งมาจากทิศตรงข้าม คำรามกลับเบา ๆ "มันอยู่ไม่ไกล! กลิ่นเด็กชัดมาก—เร็ว!"
<br><br>
   ทั้งสามมุ่งหน้าไปยังโกดังร้างด้านตะวันออกของย่านอุตสาหกรรม ที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ทางด่วน ในขณะที่เสียงคำรามของมิโนทอร์ดังก้อง เสียงกรีดร้องของเด็กคนหนึ่งทำให้พวกเขาเร่งฝีเท้าเมื่อไปถึง พวกเขาพบ เด็กกึ่งเทพสามคน — เด็กหญิงผมหยิก, เด็กชายตัวเล็กสองคนที่มุดอยู่ในซอกที่มิโนทอร์เข้าไม่ถึงแม้ว่าจะดูปลอดภัยแต่ความจริงที่ว่าไอตัวประหลาดนี่มันแรงเอยะแค่ไหนคงจบที่ชนพังเละแบบไม่ต้องสืบต้นตอ
<br><br>
   มิโนทอร์สูงกว่า 8 ฟุต เขาสีดำขลับ หายใจพ่นไอร้อน แววตาแดงก่ำ พุ่งเข้าหาเด็กก่อนที่พวกเขาจะเข้าถึง ลิเลียน่าเป็นคนแรกที่พุ่งเข้าไป ใช้หอกเพเลียนสกัดเส้นทาง โค้ชเบย์สั่งให้ริปลีย์ป้องกันด้านหลังไม่ให้เด็กถูกจับ และตัวเขาเองพุ่งออกไปใช้แรงชนจากเขาสัตว์แพะเข้าสกัดมิโนทอร์
<br><br>
   ริปลีย์ปักหอกลงพื้น ตั้งท่าป้องกันพร้อมน้ำเสียงเรียกเด็ก "อยู่ข้างหลังฉันนะ!"
<br><br>
   มิโนทอร์หวดลิเลียน่ากระเด็นไปกระแทกถังน้ำมันเก่า แต่เธอลุกขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ พลางสวนหอกแทงเข้าเอว
<br><br>
   ริปลีย์ที่อยู่กับเด็ก ๆ เริ่มมองหาสถานที่ที่น่าจะปลอดภัยที่สุดในการหลบซ่อนนอกจากช่องแคบระหว่างตึก เธอเอ่ยบอกเด็กน้อยทั้งสามที่กำลังตื่นตระหนกให้เชื่อใจแล้วตามเธอมาก่อน
<br><br>
   “ฉันกับเพื่อน ๆ มาช่วยพวกเธอแล้วไม่ต้องกลัวตรงนี้ไม่ปลอดภัยเท่าไหร่รีบตามมาเร็ว”
<br><br>
   หงส์ขาวแห่งบ้านมหาสมุทรเร่งพาเด็ก ๆ ไปที่หลบภัยใหม่เพื่อให้มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ถูกใครพบเจอและจะไม่ถูกสิ่งเหนือความคาดหมายมากล้ำกลายใต้โต๊ะเหล็กที่ดูแข็งแรงเธอลากกล่องไม้ใาปิดบังทัศนวิศัยจากภายนอกเพื่อบังเด็ก ๆ ทั้งสามก่อนจะให้สัญญาถึงสิ่งที่เป็นความหวังของเด็ก ๆ
<br><br>
   “หลบอยู่ในนี้นะถ้าจบเรื่องนี้ได้ เราไปหาอะไรอร่อยกินกัน โอเค ?”
<br><br>
   หลังจากนั้นเธอก็วิ่งออกไปสมทบกับลิเลียน่าและโค้ชเบย์ที่กำลังรับมือกับมิโนทอร์ด้วยพลังการค้นหาสายน้ำทำให้เธอพอจับสัมผัสแห่งน้ำธรรมชาติอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น ธิดาแห่งโพไซดอนวิ่งตรงไปยังบึงน้ำไม่ไกลจากตรงนั้นและแตะลงบนผิวน้ำเพื่อเริ่มทำให้สายน้ำแห่งนี้เป็นพลังของเธอ
<br><br>
   วารีเย็นก่อเกิดรูปร่าง มวลน้ำประกอบลักษณ์เป็นคันธนูสายน้ำโอบล้อมกลายเป็นหอกให้คมแหลมเฉียบบางขึ้นและยึดตรงเช่นยกพาดศรดวงตากลมโตหรี่ลงหนึ่งข้าง ณ สายตาที่เลยประสานการทำงานเหลือเพียงหนึ่งเพื่อตั้งสติและความแม่นยำ
<br><br>
   สายใจเข้าลึก ๆ และหยุดเพื่อปิดตั้งเสียงและความวุ่นวาย
<br><br>
   ครั้นเมื่อสิ้นเสียงไร้สิ่งใดให้สดับ คันศรจากสายน้ำถูกยิงตรงไปถึงอสูรกาย
<br><br>
   ปึ่ก!!
<br><br>
   ศรวารีเสียบเข้ากลางบ่าซ้ายของมิโนทอร์ มันเซถลาเล็กน้อยก่อนจะคำรามอย่างกราดเกรี้ยว เลือดสีดำทะมึนทะลักออกจากบาดแผลราวกับหมึกเข้ม มันเบือนสายตามาทางริปลีย์ทันที
<br><br>
   “ริปลีย์! ถ่วงเวลาไว้— ฉันจะลอบเข้าด้านหลัง!” ลิเลียน่าตะโกนขณะวิ่งอ้อม พร้อมกระชับหอกเพเลียนในมือ
<br><br>
   มิโนทอร์พุ่งเข้าหาริปลีย์ด้วยพละกำลังเต็มแรง ฝีเท้าของมันหนักหน่วง พื้นโกดังสะเทือน แต่วินาทีนั้น ริปลีย์เบี่ยงตัวหลบอย่างพลิ้วไหว วารีในมือของเธอกลายรูปร่างเป็นโล่น้ำ ชั่วพริบตา
<br><br>
   โครม!!
<br><br>
   กรงเล็บกระแทกกับโล่ — น้ำกระจายแตกซ่าน แต่โล่ดูดซับแรงไว้ได้บางส่วน ก่อนจะสลายเป็นละอองพร้อมกับร่างของริปลีย์ที่ถูกแรงกระแทกบางส่วนที่ไม่อาจดูดซับได้กระเด็นตกลงในน้ำนึกโชคดีที่ว่าเธอเป็นธิดาโพไซดอน การที่ร่างเล็กตกลงในบึงน้ำนี้ทำให้เธอเหมือนได้ถูกปกป้องด้วยสายน้ำก็ว่าได้
<br><br>
   เงาใหญ่กระโดดลงมาจากท่อระบายน้ำด้านบน โค้ชเบย์ พุ่งเข้าโจมตีจากมุมอับ สองมือคว้า มีดพร้าสองเล่ม สลักตราฮีฟีสตัสไว้ เขาปักมันเข้าด้านหลังมิโนทอร์เต็มแรง
<br><br>
   “รู้ไหมว่าฉันเกลียดเสียงลมหายใจนายแค่ไหน— อสูรกาย” โค้ชเบย์กัดฟันคำราม
<br><br>
   มิโนทอร์คำรามอีกครั้ง ฟาดหลังใส่โค้ชเบย์อย่างรุนแรง ร่างของเซเทอร์กลิ้งกระแทกเสาปูน แต่เขายังลุกขึ้นมาได้ ในจังหวะที่มิโนทอร์หันหลังกลับมาอีกครั้ง...
<br><br>
   เพล้ง!
<br><br>
   เสียงเท้าเบา ๆ และว่องไวแทรกมาแทน — ลิเลียน่า ใช้หอกเพเลียนฟาดก้านขามิโนทอร์ ก่อนแทงเข้าซอกซี่โครงอย่างแม่นยำ เสียงหอกแทงทะลุกระดูกอ่อนดัง กึก ก่อนดึงออกมาอย่างมั่นคง
<br><br>
   มิโนทอร์ทรุดลงไปหนึ่งเข่า
<br><br>
   ริปลีย์ไม่ลังเล — วารีโอบล้อมหอกสัมฤทธิ์ให้เสริมคมกล้ายิ่งกว่าครั้งไหน ควบคุมมวลน้ำดันกายของเธอขึ้นสูงราวยืนเหนือคลื่นสมุทร
<br><br>
   "ขอโทษนะ...แต่พ่อคงไม่ปล่อยให้ฉันล้มเหลวหรอก"
<br><br>
   เมื่อน้ำเสียงหวานที่ดุดันอย่างไม่เคยเอ่ยได้เอ่ยจบหอกวารีถูกเหวี่ยงพุ่งเข้ากลางหน้าผากของมันปักทะลุเข้าไปอย่างแม่นยำ มิโนทอร์คำรามเฮือกสุดท้าย ร่างของมันเริ่มแตกเป็นเถ้าดำก่อนจะสลายกลายเป็นฝุ่นผงในสายลมไร้ราตรี
<br><br>
   ความเงียบเข้าปกคลุม เสียงหอบหายใจของทั้งสามคนดังชัดเจน ริปลีย์ปล่อยอาวุธน้ำสลายตัวกลับเป็นละอองเหลือเพียงหอกโง่ ๆ ธรรมดา ๆ ของเธอ —ก่อนจะทรุดนั่งลงกับพื้นทันทีที่ให้สายน้ำเคลื่นมาส่ง ณ ริมบึงมือสั่นน้อย ๆ ด้วยความตื่นเต้นระคนหวาดกลัวในความตายเพียงคืบเดียวตรงหน้า
<br><br>
   “เกือบจะกลายเป็นเพื่อนจอร์จแล้ว”
<br><br>
   “เราทำได้แล้ว…” ลิเลียน่ากลั้นหอบ เดินเข้ามาประคองเธอไว้
<br><br>
   “เด็ก ๆ ล่ะ?” โค้ชเบย์ถามขึ้นทันที
<br><br>
   “ปลอดภัยดี…พวกเขาหลบอยู่โกดังตรงโน้น” ริปลีย์เอ่ยบอกสถานที่ที่เธอพาทั้งสามไปหลบภัย
<br><br>
   สามฮาล์ฟบลัดพยักหน้าให้กัน ก่อนจะรีบตรงไปหาสามชีวิตน้อย ๆ ที่หลบในโกดังสภาพแข็งแรงที่ริปลีย์นำทางไป
<br><br>
   “ปลอดภัยแล้วล่ะ”
<br><br>
   เมื่อทั้งสามชาวค่ายฮาล์ฟบลัดเดินมาถึง พวกเธอเลื่อนกล่องไม้ออกก่อนจะนั่งยอง ๆ เพื่อเอ่ยสิ่งที่สำคัญที่สุดอย่างชีวิตพวกเขาไม่ต้องดับดิ้นสิ้นอนาคตก่อนวัยอันควรเรียบร้อย เด็ก ๆ ทั้งสามมองหน้ากันก่อนจะร้องไห้ออกมาโฮใหญ่จนพี่ ๆ ทั้งสามต่างทำนห้าทำตาเลิ่กลั่กไม่ไหวแล้ว
<br><br>
   "พวกเขาตามล่าเรามาหลายวัน...เราไม่รู้จะไปที่ไหนแล้ว"
<br><br>
  "ปลอดภัยแล้ว เราจะพากลับค่าย ที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับพวกเธอนะ"
<br><br>
   ลิเลียน่าเอ่ยพร้อมโอบกอดเด็กหญิงตัวน้อยผู้เป็นคนเอ่ยบอกความในใจออกมาริปลีย์แบ่งน้ำให้ดื่มและตรวจดูบาดแผลของทุกคน ขณะที่โค้ชเบย์ดูเบาะแสลาดเลาว่ามีตัวอื่นหรือไม่อยู่
<br><br>
   “ก่อนอื่นเพื่อให้ง่ายต่อการพูดคุยกันมาแบอกชื่อกันดีกว่าทางนี้ลิเลียน่า ไทเลอร์พี่สาวผมยาาวสวยคนนั้น ริปลีย์ สวอนสันส่วนครึ่งแพะตรงโน้น— ชื่อ เบย์ สโตนบรูคน่ะ” ลิลียน่าเอ่ยกับเด็ก ๆ เมื่อพวกเขาเริ่มสงบดีแล้ว“พวกเธอล่ะ ชื่ออะไรกันบ้าง”
<br><br>
   “หนูชื่อ คาเซีย เทรเวอร์” เด็กหญิงผมหยักศกผิวเข้มเอ่ย
<br><br>
   “ผมชื่อ เอียน มาร์โลว์” เด็กชายผมยุ่ง ๆ สีน้ำตาลเข้มเอ่ยโดยดวงตาสีฟ้าใสสดใสขึ้นมาหน่อย
<br><br>
   “ไคล์ เบรนแนน” เด็กชายผมสีจินเจอร์สว่างเอ่ย
<br><br>
   เมื่อริปลีย์ไล่มองดี ๆ แล้วก็เหมือนมีภาพจำในวัยเด็กทับซ้อนอย่างน่าประหลาดคุ้น ๆ อย่างกับว่าสิ่งที่พูดเล่นมาตลอดทางอยู่ตรงหน้านั้นแหละลักษณะพวกเขาทั้งชายสองหญิงหนึ่ง เด็กผมแดงเด่นมาแต่ไกล นี่มันแก๊งพ่อมดตัวน้อยไม่ใช่หรือไง
<br><br>
   โอ้ นี่มันเฮอร์ไมโอวนี่ย์ แฮร์รี่ว์ รอว์น ชัด ๆ —
<br><br>
   “นี่ฉันมาช่วยแก๊งพวกเธอสามคนที่มีปัญหาจริง ๆ สินะ”
<br><br>
   “อย่ามาเล่นมุขที่เด็กยังไม่เข้าใจสิเดี๋ยวก็เป็นแผลใจหรอก”
<br><br>
   ริปลีย์ที่หันไปกระซิบกับลิเลียน่าก็โดนเอ็ดคืนเพราะว่าเธอลืมไปว่าการเอ่ยแบบนี้ไม่ต่างจากการที่เธอบอกว่าเด็กพวกนี้เป็นตัวปัญหาเท่าไหร่เลย
<br><br>
   “ถึงจะอยากให้พักก็เถอะแต่ว่าการอยู่ที่ที่มิโนทอร์เพิ่งจะตายไปแบบนี้มันเสี่ยงมากเราต้องเดินกลับแล้ว”
<br><br>
   โค้ชเบย์เอ่ยขึ้นมาตามความเป็นจริงที่ควรทำริปลีย์และลิเลียน่าเลยพากันจูงเด็ก ๆ เดินตามออกไปเพื่อเดินเท้าออกจากเขตป่าและโกดังร้าง
<br><br>
   ใช้เวลาราว ๆ สามชั่วโมงได้ที่ลิเลียน่าดูในโทรศัพท์ของเธอเอง ตอนนี้เดิน ๆ พัก ๆ บ้างเป็นครั้งคราวเพราะเดินทางมากับเด็กพวกเธอพากันเดินเท้าออกจาก ชายป่าด้านทิศตะวันตกเฉียงเหนือของแอตแลนต้าผ่านแนวโกดังร้างและลานคอนกรีตแตกหัก เพื่อมุ่งหน้าไปยังถนนที่พอมีรถสาธารณะผ่านได้ ทั้งกลุ่มขึ้นรถประจำทางท้องถิ่นในเขตชานเมืองแอตแลนต้า ที่พอใช้ “เงินดอลลาร์” ได้ โค้ชเบย์เป็นผู้จัดการค่าโดยสาร — พวกเขานั่งต่อรถไปยังเขต Fulton County Outer Forest Border ซึ่งอยู่ห่างจากป่าที่มีดินถล่ม
<br><br>
   หลังลงจากรถสาธารณะ พวกเขาเดินป่าระยะสั้นอีกประมาณ 40 นาทีเพื่อไปยังจุดที่จอดรถบัสเวทมนตร์ของค่ายทิ้งไว้ก่อนหน้านี้
<br><br>
   โค้ชเบย์เช็กสภาพรถอย่างรวดเร็ว ก่อนพาทุกคนขึ้นรถและเริ่มออกเดินทางกลับค่าย
<br><br>
   รถบัสออกจากจุดจอดในรัฐจอร์เจีย มุ่งหน้าผ่านทางหลวง I-85 North → I-95 North ผ่านเซาท์แคโรไลนา → นอร์ทแคโรไลนา → เวอร์จิเนีย ตลอดเส้นทางนั้นช่วงแรก ๆ ก็ใช้ไปกับการอธิบายสถานการณ์ที่จำเป็นต้องรู้อย่างสิ่งที่พวกเขาเป็นอยู่เดมิก็อด
<br><br>
   ในช่วงบ่ายที่เสียงล้อรถบดถนนดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ข้างนอกรถคือแนวต้นไม้และทางหลวงไกลสุดลูกหูลูกตา เด็กทั้งสามนั่งรวมกันบนเบาะยาวด้านหลัง ร่างกายเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนแต่สีหน้าดูผ่อนคลายกว่าเมื่อเช้า
<br><br>
   ริปลีย์นั่งอยู่ใกล้ ๆ โดยมีลิเลียน่ากำลังเขียนโน้ตบนแผ่นกระดาษ ส่วนโค้ชเบย์ขับรถแต่หูยังฟังตลอดเวลา
<br><br>
   “ที่พวกเราต่อสู้กับเจ้าสิ่งนั้น…คือเพราะเราไม่ใช่ ‘คนธรรมดา’ ใช่ไหม?”
<br><br>
   เด็กสาวผมหยักศกเจ้าของฉายา เฮอร์ไมโอว์นี่ย์ ที่ริปลีย์แอบตั้งขึ้นในใจเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบในรถบัสคันนี้ริปลีย์ที่นั่งข้างหน้าก็ขยับหันไปมองเด็ก ๆ ก่อนจะเริ่มตอบคำถามเจ้าตัวเล็กในรถ
<br><br>
   “ใช่…พวกเธอทั้งสามคนเป็น เดมิก็อด — ลูกครึ่งเทพเจ้า”
<br><br>
   “เทพเจ้า? แบบในตำนานกรีก? แบบซุส ปล่อยสายฟ้าใส่คน?”
<br><br>
   คราวนี้เป็นไคล์ เด็กผมสีแดงจินเจอร์เอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจระคนตื่นเต้นที่ตนเป็นถึงสายเลือดของตำนานปกรณัทปรัมปรา ทำเอาริปลีย์กับลิเลีย่าที่มองหน้ากันหลุดหัวเราะออกมาเชียว
<br><br>
   “แบบนั้นแหละ เทพโอลิมปัสมีจริง และพ่อหรือแม่ของพวกเธอคนใดคนหนึ่ง…ก็คือหนึ่งในพวกเขา” เป็นลิเลียน่าที่ตอบเด็ก ๆ
<br><br>
   เอียนที่นั่งฟังมาตลาดเอียงคอถามอย่างสงสัย “แล้ว…ถ้าเราไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อหรือแม่ฝ่ายเทพล่ะ?”
<br><br>
   “นั่นเป็นเรื่องปกติ เด็กที่เพิ่งถูกเรียกมาค่ายส่วนใหญ่มักยังไม่ได้รับการ ‘รับรองสายเลือด’ จนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม” โค้ชเบย์ที่เป็นคนขับรถจำเป็นส่งเสียงตอบคำถามนี้
<br><br>
  “พวกเธออาจจะสงสัยว่าทำไมถึงมีฝันแปลก ๆ หรือรู้สึกพิเศษกว่าเด็กทั่วไป…จริง ๆ แล้วนั่นเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นเมื่อไปถึงค่ายฮาล์ฟบลัด เธอจะได้เรียนรู้ว่าแต่ละเทพมีลูกลักษณะแบบไหน มีพลังอะไรบ้าง แล้วเรา— อันที่จริงพวกรุ่นพี่ในค่ายจะช่วยสอนพวกเธอให้ควบคุมมัน”
<br><br>
   “…พลังเหรอ?” คาเซีย เทรเวอร์รู้สึกสงสัยว่าพลังที่ว่าเป็นแบบไหนถึงเอ่ยถาม
<br><br>
   “เด็กของอะธีน่าจะมีไหวพริบและกลยุทธ์ เด็กของแอรีสจะมีพละกำลังมหาศาล เด็กของโพไซดอน…สามารถควบคุมน้ำได้” ลิเลียน่าเอ่ยตอบพร้อมกับพยักเพยิดหน้ามาทางหงส์ขาวตัวน้อยแห่งเคบินที่สามอย่างริปลีย์
<br><br>
   “งั้นหมายความว่า เธอใช้หอกน้ำยิงใส่มิโนทอร์จริง ๆ เหรอ?!”
<br><br>
   “อืม…ไม่ใช่ทุกวันหรอกที่คนอย่างฉันจะได้โชว์พลังให้ใครดูนะ” เธอเอ่ยก่อนจะสะดุดกึก “นี่ อย่าบอกนะว่าแอบออกมาจากที่ซ่อนแล้วมาดูพวกฉันสู้น่ะ”
<br><br>
   ไคล์ที่รู้ว่าตัวเองโป๊ะแตกแล้วก็รีบหันหน้าหนี ส่วนเอียนก็เริ่มพูดขึ้นมาบ้าง “…แล้วพวกเราจะปลอดภัยไหม?”
<br><br>
  “ถ้าอยู่ในค่าย พวกเธอจะได้รับการฝึก ได้อาวุธ ได้เพื่อน และได้คำตอบ…ว่าเธอคือใคร” ลิเลียน่ากล่าว
<br><br>
   “แต่ก่อนอื่น…เธอต้องยอมรับให้ได้ก่อน ว่าจากนี้ไป โลกของเธอจะเปลี่ยนไปตลอดกาลนะ” ริปลีย์เอ่ยพร้อมกับยื่นมือไปลูบหัวของเอียนตัวน้อย
<br><br>
   ทันใดนั้นเองก็มีเสียงกระแอมไอจากที่นั่งคนขับพร้อมน้ำเสียงขึงขังเอ่ยตามมา “สามอย่างที่เดมิก็อดทุกคนต้องรู้ — หนึ่ง: เจ้าสัตว์ประหลาดพวกนั้นจะตามกลิ่นพวกเธอเสมอสอง: สายเลือดเทพเจ้าจะทำให้พวกเธอมีพลังบางอย่าง…แต่ก็เปราะบางในแบบมนุษย์ และสาม: ค่ายฮาล์ฟบลัดคือบ้านของพวกเธอ จากนี้ไป”
<br><br>
   เด็กทั้งสามคนเงียบลงไปชั่วครู่ ก่อนที่ไคล์จะถามอย่างกล้าหาญว่า “ถ้างั้น…เราจะได้สู้กับสัตว์ประหลาดอีกไหม?”
<br><br>
   “ไม่—”
<br><br>
   “ไม่ได้สู้หรอ ?”
<br><br>
   “ไม่เหลือเตรียมขาไว้โกยสุดฝีเท้าได้เลย”
<br><br>
   ซึ่งทำให้ทุกคนหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน—
<br><br>
   ในช่วงเวลาสองทุ่มที่หากในกาลเวลาปกติก็คงจะมืดมิดแล้วแต่ว่าในช่วงเวลาที่ไร้ราตรีนี้มันยังคงสว่างจนไม่อยากจะยอมรับว่าคิดถึงดวงจันทร์มากแค่ไหนโค้ชเบย์พารถจอดพักที่ลานโล่งนอกเมืองใกล้ Meriden, Connecticut
<br><br>
   มีลำธารเล็กไหลผ่าน — ปลอดภัย และมีพลังธรรมชาติพอให้พวกลูกครึ่งเทพรู้สึกสงบ
<br><br>
   ริปลีย์ใช้น้ำในลำธารช่วยประคองอาการเหนื่อยล้า
<br><br>
   ลิเลียน่าช่วยจัดที่นอนให้เด็ก ๆ
<br><br>
   โค้ชเบย์ออกสำรวจรอบแคมป์ และทำอาหารง่าย ๆ
<br><br>
   ก่อนจะจบวันนี้ด้วยการพักผ่อนของเด็ก ๆ และมีรุ่นพี่คอยผลัดเวรเฝ้ายามตลอดทั้งคืน
<br><br><div align="center"><img style= "width: 75%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/-2025-07-16-184124.png" border="0" alt=""><br><br><img src="https://i.imgur.com/bH3hmBb.png" width="200" _height="200" border="0"></div><br>
</font>
</div>
<div style="margin-top: -550px; "><div style="height: 800px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/2fdb742eac38e9e7ea5730ff1b25b4e4fd521a82fcaac-AzsWKK_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div>
<br><br>
<div id="RIPS03">
<div style="text-align: left;">
<font color="#ffffff" face="TH SarabunPSK" size="5">
<div align="center"><font size="6"><b>เปิดใช้งานเอฟเฟค</b></font></div>
<br><br>
ปฏิสัมพันธ์กับ เบย์ สโตนบรูค<br>
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย<br>
<br>
<br>
การปฏิสัมพันธ์กับ ลิเลียน่า ไทเลอร์
การพูดคุย +7 ความสนิทสนม
<br><br>
ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)<br><br>
การพิชิตอสุรกายประเภทนั้น ๆ เป็นครั้งแรก” จะได้ตื่นรู้ +2 และหาได้อีก +1 จากการสร้าง (สร้างของฮาร์ปี้ ไซคลอปส์และมิโนทอร์แล้ว)<br><br>
สินสงครามมิโนทอร์:<br>
เขามิโนทอร์ (เลขไบต์ 0/1/6/9)<br>
หนังมิโนทอร์ (เลขไบต์คู่ ยกเว้นเลขข้างบน)<br>
เนื้อมิโนทอร์ (เลขไบต์คี่ ยกเว้นเลขข้างบน)<br>
(LUK 100+ จะมีโอกาสดรอปมากกว่า 1 ชิ้น โดยอิงจำนวนจากเลขไบต์รองท้าย)<br><br>
@God
</font></div></div>
<div style="margin-top: -100px; "><div style="height: 200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/5720a3b19bcc91d47431705002cb55aebdda1a8f2df0-jXF7du_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ripley เมื่อ 2025-7-18 01:44 <br /><br /><style>
#RIPS01 {
border: 0px double ;
width: 800px;
box-shadow: #FFFFFF 1px 1px 1em;
background-image: url("https://img2.pic.in.th/pic/f25a4e8ff181d79718c5abdd2ed2e4a3c100365011933-ZMDY1F_fw658webp.png");
}
</style>
<style>
#RIPS02 {
width: 75%;
border: 0px solid ;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<style>
#RIPS03 {
width: 63%;
border: 0px solid ;
padding: 50px;
box-shadow: #FFFFFF 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>
<div align="center">
<div id="RIPS01">
<br><br>
<div id="RIPS02">
<div style="height: 400px; background-image: url('https://i.imgur.com/qCski30.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -250px; margin-right: -150px; text-align: right;">
<img height="500" src="https://i.imgur.com/Kke3enc.png" border="0" alt=""></div>
<br>
<div style="margin-top: -600px; text-align: center;">
<img width="600" src="https://img2.pic.in.th/pic/a8bbb7fc2cffd96a10b216e5f77bbe88.png" border="0" alt=""></div>
<div align="center">
<font face="TH SarabunPSK">
<b>
<span style="text-shadow: #345DA7 0px 0px 0.7px, #345DA7 0px 0px 25px, #345DA7 0px 0px 10px;">
<font color="#ffffff" size="7"> White Swan in The Ocean<br><br> Follow The Nymph's Whisper</font><br>
<font color="#ffffff" size="5">17th July 2025 </font>
</span>
</b>
</font></div>
<br><br>
<div style="text-align: left; display: block; width: 90%;">
<font color="#ffffff" face="TH SarabunPSK" size="5">
  ในช่วงเวลาเจ็ดโมงแสงแดดยามเช้าตกกระทบผิวรถบัสเวทมนตร์ที่พร้อมเดินทางต่อ เด็ก ๆ ทั้งสามคน (คาเซีย, เอียน, ไคล์) พอได้นอนพักเต็มที่ก็มีสีหน้าดีขึ้น ริปลีย์กับลิเลียน่าก็ยังผลัดกันดูแลตลอดเส้นทาง ส่วนโค้ชเบย์นั่งหน้ารถคอยขับรถ คณะเดินทางเริ่มเดินทางต่ออย่าไม่หยุดพักเพื่อความปลอดภัยของชีวิตและทรัพย์สิน
<br><br>
   เพื่อให้เด็ก ๆ ได้แวะห้องน้ำและซื้อขนมบ้าง พวกเขาจอดที่บริเวณลานจอดข้างศูนย์การค้าร้างชื่อ “Golden Town Mall” ซึ่งถูกปิดทิ้งไว้หลายปีแล้ว
<br><br>
   GRRRHHHHHHHHHRRRAAAAHHHH!!
<br><br>
   เสียงคำรามเหมือนหลอดลมตันของสัตว์ประหลาดดังลั่น ร่างสูงกว่า 3 เมตรของ โทรลล์อุตสาหกรรม พุ่งออกมาจากซากอาคารเก่า พร้อมคว้าท่อนเหล็กขึ้นมาฟาดใส่รถกระบะร้างข้างถนนที่ระเบิดเสียง “ปุ๊ง!” เหมือนของเล่นเด็ก
<br><br>
   “ริปลีย์...นั่นมันโทรลล์จริง ๆ ใช่มั้ย?” ลิเลียน่ากระซิบกับริปลีย์
<br><br>
   ก่อนจะตอบมีเสียงกลั้นขำสุดฤทธิ์เป็นเสียงประกอบ “ถ้าไม่ใช่โทรลล์ ฉันจะไปเตะพื้นเรียกสไลม์มาสู้แทนแล้วนะ”
<br><br>
   ในขณะที่คาเซีย เอียนและไคล์หน้าซีดเหมือนแป้งเด็กแคร์ พวกเขาต่างพากันหมอบหลบหลังตู้ขายของข้างทาง
<br><br>
   “พวกเธอซ่อนตรงนั้นไว้นะ! เดี๋ยวพวกพี่จัดการเอง!” – ลิเลียน่าตะโกนสั่งด้วยน้ำเสียงรุ่นพี่ที่จริงจัง
<br><br>
   โทรลล์พุ่งเข้าใส่ ร่างโย่งๆ ที่มีหน้าตาคล้ายลูกผสมระหว่าง “ก็อตซิลล่าติดหวัด” กับ “คนงานยักษ์ที่ลืมอาบน้ำมา 3 ปี” วิ่งอย่างโคลงเคลงมาพร้อมเสียงน้ำมูกฟึดฟัด
<br><br>
   โค้ชเบย์พึมพำ “โอเค... แบบนี้ไม่เจอในคู่มือ”
<br><br>
   ด้วยความเร็วเซเทอร์เต็มพิกัด เขาใช้มีดพกเล่มใหญ่เบี่ยงท่อนเหล็กในมือโทรลล์ออกก่อนกระโดดตีลังกาหนีสไตล์หนังแอคชั่น ลิเลียน่าวนไปรอบ ๆ ใช้มีดสั้นกรีดขาโทรลล์เพื่อให้มันเสียหลัก แล้วตะโกนให้เบย์เบี่ยงซ้าย
<br><br>
   ริปลีย์ ผู้ประจำการหลังตู้ขายของป้องกันเด็ก ๆ ก็เร่ิมขยับตัว เธอหยิบขวดน้ำดื่มจากเป้ พึมพำเรียกสายน้ำออกมา และเริ่มรวบรวมมวลวารีให้กลายเป็นหอกแหลม เธอหรี่ตาลงข้างหนึ่ง เล็งเป้าไปยัง...
<br><br>
   ...จมูกบานโล่งของโทรลล์ ที่อ้ากว้างราวกับขอให้มีอะไรยัดลงไป
<br><br>
   ในหัวน้อย ๆ ของริปลีย์ที่กลายเป็นรุ่นพี่ในค่ายสำหรับเด็ก ๆ พวกนี้แล้วนั้นก็นึกอยากเล่นอะไรแผลง ๆ ให้เด็ก ๆ ดูโดยเฉพาะกับเด็ก ๆ ที่เธอได้ตั้งฉายา [พวกเธอสามคนที่เป็นตัวปัญหาตลอดหกปี — น้ำเสียงศาสตราจารย์มักกอนนากัล] ริปลีย์หันมามองเด็ก ๆ ก่อนจะส่งเสียงให้พวกเขาดูฉากต่อจากนี้
<br><br>
   "จำไว้เด็ก ๆ — นี่น่ะคือการใช้ วิงการ์เดียม เลวิโอซา ของจริง!"
<br><br>
   เธอฟาดหอกพลังน้ำพุ่งทะลุอากาศตรงเข้า...ยัดเข้าไปในรูจมูกโทรลล์เป๊ะ ๆ!
<br><br>
   “GRRRGHHH--แอ่ก!?” – โทรลล์เสียงเปลี่ยนเหมือนโดนบีบฮีเลียม
<br><br>
   มันชะงักกึก ยืนขาตึง น้ำหูน้ำตาไหลพราก ก่อนทรุดตัวลงทั้งอย่างนั้น พร้อมหอกน้ำคาอยู่ตรงจมูก… ราวกับโดน exorcism ด้วยวิชาแปลกประหลาดจากฮอกวอตส์สายทะเล
<br><br>
   ในชั่วขณะที่ทุกคนเงียบกริบ 2 วิ…ได้มีเสียงของเด็ก ๆ ดังขึ้นมาทำลายความเงียบ
<br><br>
  “อะไรเนี่ย...” – ไคล์กระซิบ
<br><br>
   “มัน... จบแบบนี้เลยหรอ?” – เอียนขำก๊าก
<br><br>
   “ถ้าพ่อฉันรู้ว่าฉันรอดตายเพราะหอกน้ำยัดจมูก... จะภูมิใจมั้ยนะ...” – คาเซียกุมขมับ
<br><br>
   โค้ชเบย์ถอนหายใจแรงแบบ “นี่ชีวิตฉันจริงๆ ใช่มั้ย” แล้วหันไปบอก “เก็บของ ขึ้นรถ ใครเล่าที่ค่าย ฉันจะปฏิเสธหมดว่าฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้”
<br><br>
   หลังวิ่งเส้น I-95 ขึ้นมาทางตะวันออกเฉียงเหนือ พวกเขาเข้าสู่เส้นทางใกล้ชายฝั่งและขับมาจนถึงทางเข้าแถบป่าใกล้ เขตชายแดนค่ายฮาล์ฟบลัด ในช่วงเวลาราว ๆ 5PM เป็นการเดินทางที่ยิงยาวจากการที่หยุดพัก—แล้วดันเจอโทรลล์ทำให้ใช้เวลาอีกเพียงหนึ่งชั่วโมงต่อมาในเวลา 6PM
<br><br>
   แสงแดดอ่อน ๆ ตกกระทบบนซุ้มประตูไม้ที่จารึกคำว่า “CAMP HALF-BLOOD” อย่างสง่างาม ต้นสนธาเลียพริ้วไหวเหนือเขตแดนค่าย เปลวแสงจางๆ จากพลังเวทมนตร์ยังคงลอยอยู่รอบขอบเขต—เสมือนม่านคุ้มภัยของเหล่าลูกครึ่งเทพ
<br><br>
   ริปลีย์หยุดยืนตรงหน้าทางเข้า หันไปมองเด็กทั้งสามที่ยังดูงุนงง สะพายเป้ยับเยินจากการเดินป่า และมีรอยเปื้อนเล็ก ๆ จากการต่อสู้กับโทรลล์
<br><br>
   “ถึงแล้วล่ะ—ที่ที่ฉันไม่เคยรู้ว่ามีอยู่จริงจนกระทั่งต้องมาอยู่ที่นี่จริง ๆ” ริปลีย์เอ่ย
<br><br>
   “ที่นี่จะเป็น ‘บ้าน’ สำหรับพวกเธอ จากนี้ไป...เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้วนะ” ลิเลียน่ากล่าว
<br><br>
   เมื่อทั้งหกคนเดินข้ามผ่านเส้นพรมแดนเข้าสู่ค่าย กลิ่นหอมของไอดิน สนามหญ้า และเสียงฝึกซ้อมจากสนามยุทธก็ลอยมาแตะจมูก เด็กทั้งสามเบิกตากว้างเมื่อเห็น “คนครึ่งม้า” เดินออกมาจาก “บ้านใหญ่”
<br><br>
   ไครอน – ในรูปลักษณ์เซนทอร์ ผมสีดอกเลา สวมเสื้อสูทผูกหูกระต่ายทับร่างครึ่งล่างของม้าสีน้ำตาลแก่ รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยเมตตา แต่แฝงด้วยสายตาเฉียบคมของผู้คร่ำหวอดในสนามรบเก่า
<br><br>
   “ดูเหมือนพวกเราจะมีแขกใหม่ถึงสามคนเลยนะ”
<br><br>
   เด็กทั้งสามมองกันไปมา เอียนกระซิบเบา ๆ “นั่นมัน... เซนทอร์จริง ๆ หรอ?”
<br><br>
   ไคล์ขยับหลังเหมือนกำลังหาทางหนี
<br><br>
   คาเซียยังจ้องตาไม่กระพริบ คล้ายพยายามวิเคราะห์สถานการณ์
<br><br>
  
“ผมพากลับมาตามสัญญาครับ ไครอน — เด็ก ๆ กลุ่มใหม่ของค่ายเรา… ผ่านภารกิจทดลองมาเรียบร้อยเลยด้วย”
<br><br>
   การที่โค้ชเบย์ผู้ดูขึงขังตลอดเวลาเอ่ยน้ำเสียงดูเคารพกับเซนทอร์ตรงหน้าทำให้เด็ก ๆ เข้าใจแล้วว่าเซนทอร์ตนนี้ไม่ใช่พวกไม่ดีที่ทำร้ายพวกเธอตลอดการเดินทางที่ผ่านมา
<br><br>
   ไครอนเห็นท่าทีที่ดูลดการระแวดระวังของเด็ก ๆ แล้วก็ยิ้มต้อนรับ
<br><br>
   “ยินดีต้อนรับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด...ที่นี่คือสถานที่สำหรับผู้ที่มีสายเลือดเทพเจ้าในตัว — ไม่ว่าพวกเธอจะพร้อมรับรู้มันหรือยัง” เขาก้าวเข้ามาใกล้ มองเด็กแต่ละคนอย่างใจเย็น “ข้าชื่อไครอน เป็นผู้ดูแลที่นี่... และใช่ ข้าเป็นเซนทอร์จริง ๆ ไม่ใช่คอสเพลย์”
<br><br>
   “และใช่ — ที่นี่ก็ไม่ใช่ซัมเมอร์แคมป์ธรรมดาแน่นอน”
<br><br>
  “พวกเขาน่าจะมีคำถามล้านข้อเชียวค่ะ แต่ตอนนี้ขอแค่ได้ของอร่อย ๆ กินอิ่มกับเตียงนุ่ม ๆ นอนอุ่นก่อน” ริปลีย์เอ่ยเสมอแนะกับไครอน
<br><br>
   นั่นคือข้อเท็จจริงที่ควรคำนึงจากภาพร่างกายผอมกะหร่องของเด็ก ๆ และเสื้อผ้าเก่า ๆ จนขาดรุ่ยเป็นจ้ำ ๆ ไครอนได้แต่ยิ้มออกมาที่เด็กพวกนี้ในที่สุดก็ได้เจอบ้านของพวกเขาเสียที
<br><br>
   “งั้นก็ขอให้พวกเจ้าทั้งสามพักผ่อนให้สบายก่อนเถิด… เดี๋ยวเรื่องการรับรองสายเลือด, การฝึก, และบ้านพัก จะตามมาในอีกไม่กี่วัน”
<br><br>
   ทั้งสามคนเดินตามไครอนไปทางบ้านใหญ่ท่ามกลางเสียงเด็กฝึกขว้างหอก เสียงระฆังจากโรงอาหาร และกลิ่นเนยถั่วผสมควันไฟจากเตาบูชา เป็นการเริ่มต้นของชีวิตเดมี่ก็อด...ที่ไม่ธรรมดา
<br><br>
   และสำหรับ ริปลีย์ แล้ว นี่คืออีกหนึ่งภารกิจสำเร็จ — และอีกหนึ่งบทเรียนที่ทำให้เธอเข้าใจว่า
<br><br>
   การเป็นลูกครึ่งเทพ ไม่ใช่เรื่องของโชค…แต่คือการกล้าที่จะหอกจัดจมูกและชดใช้กรรมด้วยการขัดมันซะตลอดสองสามชั่วโมง
<br><br>
   “ไปหาอะไรทานกันดีไหมคะ ?”
<br><br>
   ริปลีย์เอ่ยถามก่อนจะมีรอยยิ้มเป็นการตอบรับของทั้งสองคนเธอเลือกที่จะให้แอปเปิ้ลเขียวกับสเต็กแก่ทั้งสองคนอันเป็นคำขอบคุณที่คอยเซฟชีวิตไม่ให้ธิดาแห่งโพไซดอนคนนี้กลายเป็นผู้ติดตามคนต่อไปของสาวบ้านฮาเดสคนนึง
<br><br>
   สิ่งที่ได้มากกว่าสิ่งอื่นใดก็มิตรภาพของพวกเธอนี่แหละ ลิเลียน่านะ ชอบแอปเปิ้ลเขียวล่ะ
<br><br>
จบบริบูรณ์ (?)<br><br>
รางวัลได้ทั้ง 3 คน<br><br>
+100 พลังใจ , +40 ดรักม่า , +1 Level up<br><br>
+30 ป้ายเกียรติยศ(HB)<br>
+200 เกียรติยศ <br>
+300 ความกล้าหาญ <br>
+200 ศรัทธา<br>
<br><br>
+2 หัวใจ กับโค้ชเบย์<br><br>
เลือกรับ +มีดสั้นที่ลับคมพิเศษ (คุณภาพม่วง)+
<br><br><div align="center"><img style= "width: 75%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/-2025-07-17-230736.png" border="0" alt=""> <br><br><img src="https://i.imgur.com/bH3hmBb.png" width="200" _height="200" border="0"></div><br>
</font>
</div>
<div style="margin-top: -550px; "><div style="height: 800px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/2fdb742eac38e9e7ea5730ff1b25b4e4fd521a82fcaac-AzsWKK_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div>
<br><br>
<div id="RIPS03">
<div style="text-align: left;">
<font color="#ffffff" face="TH SarabunPSK" size="5">
<div align="center"><font size="6"><b>เปิดใช้งานเอฟเฟค</b></font></div>
<br><br>
ปฏิสัมพันธ์กับ เบย์ สโตนบรูค<br>
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย<br>
ให้ สเต็ก แก่ เบย์ สโตนบรูคให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ<br>
การทำภารกิจร่วมกัน: มีภารกิจเฉพาะที่สามารถทำร่วมกับ NPC บางตัวได้ การทำภารกิจสำเร็จร่วมกันจะเพิ่มค่าความสัมพันธ์อย่างมาก ภารกิจอาจเกี่ยวข้องกับการฝึกฝน การแข่งขันระหว่างบ้าน หรือการช่วยเหลือ NPC + ความสนิทสนมเพิ่มเติมไหมนะ ?<br>
<br>
การปฏิสัมพันธ์กับ ลิเลียน่า ไทเลอร์
การพูดคุย +7 ความสนิทสนม
ให้ หนังสือวิชาการ ลิเลียน่า ไทเลอร์<br>
ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ<br><br>
+25 ความสนิทสนมทุกหน้าบันทึก * 7 = 175 ความสนิทสนม
การชวน TGC ออกทำภารกิจเดินทางด้วยกันจะย่อมส่งผลดีต่อมิตรภาพที่แน่นเฟ้นขึ้น<br><br>
ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)<br><br>
การพิชิตอสุรกายประเภทนั้น ๆ เป็นครั้งแรก” จะได้ตื่นรู้ +2 และหาได้อีก +1 จากการสร้างบันทึก<br><br>
สินสงคราม โทรลล์ :<br>
กระบองโทรลล์<br>
(LUK 70+ และเลขไบต์ 2/5/9 จะมีโอกาสดรอป ไข่โทรลส์ แทน)<br><br>
@God
</font></div></div>
<div style="margin-top: -100px; "><div style="height: 200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/5720a3b19bcc91d47431705002cb55aebdda1a8f2df0-jXF7du_fw658webp.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>
</div></div>
หน้า:
[1]