[ประเทศรัสเชีย, เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก] Mikailov's Penthouse
<div align="center" style="list-style-type: none;">
<style>
#boxบ้าน1 {
border-radius: 30px;
border: 5px outset #ffffff;
padding: 3px;
box-shadow: #76757a 0px 0px 2em;
background-color: #000;}
</style>
<style>
#boxบ้าน2 {
width: 800px;
border-radius: 0px;
padding: 3px;
box-shadow: #000 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Mu5Qi1t.png");}
</style>
<div id="boxบ้าน1">
<p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p>
<h1><span style="font-weight: 400; text-align: start;"><font face="Impact" style="" size="7" color="#bf8e12">Mikailov's
Penthouse </font></span></h1><div><br><br><img src="https://i.imgur.com/VKzdzNE.jpeg" width="640" border="0"></div>
<div id="boxบ้าน2">
<div><br><img src="https://i.imgur.com/07xwKJ6.png" width="440" _height="77" border="0"></div><div><br style="clear: both"><table class="float" style="float: left; margin-right: 5px;"><tbody><tr><td><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" style=""><font color="#c0c0c0">ใจกลางมหานครเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ที่ซึ่งประวัติศาสตร์และสถาปัตยกรรมอันรุ่งโรจน์บรรจบกับความทันสมัย มีเพนท์เฮาส์สุดหรู</font><br><font color="#c0c0c0">ที่รู้จักกันในนาม </font><font color="#a0522d">"เดอะ สกาย พาเลซ"</font><font color="#c0c0c0"> (The Sky Palace) ตั้งตระหง่านอยู่บนยอดตึกระฟ้าที่สูงที่สุด ที่นี่คืออาณาเขตของตระกูลมิคาอิลอฟ </font><font color="#a0522d">(Mikailov)</font><font color="#c0c0c0"> ตระกูลผู้ทรงอิทธิพลที่กุมอำนาจเบื้องหลังอาณาจักรคาสิโนและสถานบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในรัสเซีย</font></font></div><div><font color="#c0c0c0" face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div><font color="#c0c0c0" face="TH SarabunPSK" size="5">ภาพที่ปรากฏคือห้องเลานจ์หลักของเพนท์เฮาส์แห่งนี้ ที่ซึ่งความหรูหราถูกนิยามผ่านความโอ่อ่าและความสงบเย็น เพดานที่สูงโปร่งเป็นพิเศษและผนังกระจกใสบานยักษ์จรดเพดาน เปิดมุมมองแบบพาโนรามาให้เห็นทิวทัศน์ของเมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กเบื้องล่าง แสงธรรมชาติสาดส่องเข้ามาอาบไล้พรมขนสัตว์สีอ่อนและเฟอร์นิเจอร์ร่วมสมัยที่จัดวางอย่างพิถีพิถัน สะท้อนถึงรสนิยมอันไร้ที่ติ</font></div><div><font color="#c0c0c0" face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div><font color="#c0c0c0" face="TH SarabunPSK" size="5">สไตล์การตกแต่งคือความสมบูรณ์แบบของความเรียบง่ายที่แฝงไปด้วยความมั่งคั่งโทนสีโดยรวมเป็นแบบโมโนโครม ใช้สีขาว ครีม เทา และดำเป็นหลัก ตัดกับความแวววาวของโครงสร้างโลหะสีทองเหลืองขัดเงาของโต๊ะกลาง โคมไฟ และขอบเฟอร์นิเจอร์ โซฟาสีขาวบริสุทธิ์ที่ออกแบบอย่างประณีต เชื้อเชิญให้เอนกาย แต่ในขณะเดียวกันก็รักษาระยะห่างที่บ่งบอกถึงความเป็นส่วนตัว</font></div><div><font color="#c0c0c0" face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div><font color="#c0c0c0" face="TH SarabunPSK" size="5">ผนังด้านในสุดถูกครอบครองโดยภาพวาดแอ็บสแตรกขนาดมหึมา ที่มีเท็กซ์เจอร์หยาบกระด้างตัดกับพื้นผิวที่ราบเรียบของผนัง ราวกับเป็นตัวแทนของความซับซ้อนและอำนาจที่ซ่อนอยู่ของตระกูล เหนือขึ้นไปมีโคมไฟระย้าดีไซน์แปลกตารูปทรงคล้ายโลหะหลอมเหลวสีทอง ลอยเด่นอยู่กลางอากาศ เป็นทั้งงานศิลปะและเครื่องหมายแห่งความมั่งคั่ง</font></div><div><font color="#c0c0c0" face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div><font color="#c0c0c0" face="TH SarabunPSK" size="5">ที่นี่ไม่ใช่แค่บ้าน แต่คือป้อมปราการลอยฟ้า ระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนาและซับซ้อนเกินกว่าที่คนนอกจะจินตนาการได้ ข้อมูลเกี่ยวกับสมาชิกในตระกูลมิคาอิลอฟนั้นเป็นความลับสุดยอด มีน้อยครั้งที่จะปรากฏตัวต่อสาธารณะ และทุกย่างก้าวจะถูกจับตาโดยทีมรักษาความปลอดภัยระดับสูง เพนท์เฮาส์แห่งนี้จึงเป็นทั้งที่พำนักและศูนย์บัญชาการ ที่ซึ่งการตัดสินใจสำคัญๆ ที่ส่งผลกระทบต่ออาณาจักรของพวกเขาถูกสร้างขึ้น ท่ามกลางความเงียบสงบและทิวทัศน์ของเมืองที่อยู่ภายใต้อิทธิพลของพวกเขานั่นเอง<br><br></font></div></td></tr></tbody></table></div><div><br></div><div><br><img src="https://i.imgur.com/IUFfgGu.png" width="658" _height="107" border="0"><br><br><br></div></div><br><br></div></div><font color="#fff" style="">
<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/tK7iKMY.jpg"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>
<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar {width: 5px; height: 0px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece {background: #000;}
::-webkit-scrollbar-thumb { background-color: #000; border-radius:5px; }</style>
<style type="text/css">
::-webkit-scrollbar{width:8px;}
::-webkit-scrollbar-track-piece:decrement{ background:#000!important; }
::-webkit-scrollbar-track-piece:increment { background:#000!important; }
::-webkit-scrollbar-button{ background:#fbdc86!important; height: 00px!important; }
::-webkit-scrollbar-thumb{ background: #76757a!important; border-top:2px solid #76757a; border-bottom:2px solid #76757a; }
::-webkit-scrollbar-thumb:hover{ background:#242424!important; border-top:2px solid #242424;border-radius:5px; border-bottom:2px solid #242424;border-radius:5px; }</style>
<style>
.shadow {
text-shadow: 1px 1px 20px #9b9b9b;
}
</style>
<style name="captain" type="text/css">img{-webkit-transition: all 1s ease;-moz-transition: all 1s ease;-o-transition: all 1s ease;-ms-transition: all 1s ease;transition: all 1s ease;}img:hover {-webkit-filter: grayscale(100%);}</style></font> แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Axel เมื่อ 2025-7-11 23:36 <br /><br /><center>
<link href="https://dl.dropbox.com/s/0wgl9d2fkpbis0f/you%20think%20i%27m%20such%20a%20flower.css" rel="stylesheet">
<div id="rr_you-think-im-such-a-flower" style="--width: 430px; --img-height: 200px; --accent: #c5c5c5; --title-color: #000; --subtitle-color: #dadada; --main-font: 'Karla', sans-serif; --main-font-size: 12px; --main-font-line-space: 140%;"><a href="https://is.gd/rossr" title="「by ross」"></a>
<div class="rcontainer">
<div class="rheader" style="background-image: url('https://i.gifer.com/2dEr.gif');"></div>
<div class="rtitle"><b>You think I'm such a flower</b><i>My petals are poison that you smoke on 'em </i></div>
<div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3">ลมยามค่ำคืนพัดเอาความวุ่นวายจากเสียงเบสในคลับให้เจือจางลงเล็กน้อย ไฟนีออนกระพริบสะท้อนกระจกประตูคลับด้านหลัง เสียงหัวเราะของผู้คนยังหลงเหลืออยู่ในอากาศ กลืนไปกับควันจากปลายมวนบุหรี่ที่เขาจุดขึ้น
เขายืนพิงผนังหินแกรนิตข้างทางออก พ่นควันสีเทาออกทางริมฝีปาก ใบหน้านิ่งเฉย ไม่ยิ้ม แต่ไม่ทุกข์ — แค่เงียบงัน
เสื้อเชิ้ตสีดำตัวบางถูกปลดกระดุมสามเม็ด ทับด้วยแจ็กเก็ตผ้าวูลที่ดูแพงเกินจำเป็นในคืนแบบนี้ ทุกอย่างบนร่างเขาถูกเลือกอย่างพิถีพิถัน แต่ไม่ได้ต้องการคำชม
ดาชิสูบบุหรี่ธรรมดา — ไม่มีเมนทอล ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีรสผลไม้.... แค่ควัน กับความเงียบ ที่เขาอยากได้หลังจากปั้นหน้ายิ้มในห้องที่เต็มไปด้วยผู้คนที่เขาจำชื่อได้ไม่หมด
เขาพ่นควันครั้งที่สาม ก่อนจะชำเลืองไปทางเงาเบาบางที่แอบซ่อนอยู่ในมุมมืดไม่ไกล เพียงเสี้ยววินาที </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b><font size="3"><br></font></b></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><b>'น่าจะชื่อ...โนอาห์... ไม่ก็โนเอล นามสกุลอะไรซักอย่าง... จำไม่ได้แล้ว...'</b> ความคิดลอยเข้ามาเงียบๆ และผ่านไปเหมือนควันบุหรี่ที่เขาพ่นออกมา <b>'ไม่เคยคุยด้วยซักหน...แต่จำได้ว่า ตั้งแต่เกรดหก จนมหาวิทยาลัย...ก็มีหมอนี่โผล่อยู่ในห้องเรียนเดียวกันเสมอ...ตอนแรกก็คิดว่า โรงเรียนอันดับท็อปของเมือง...พ่อแม่จะส่งลูกมาเรียนก็คงธรรมดา แต่...'</b>
เขาขมวดคิ้วน้อยๆ ยกบุหรี่ขึ้นอีกครั้ง
<b>'...ถึงระดับนี้มันก็เกินไป' </b>เขาแค่นยิ้มบางให้กับตัวเอง ไม่ใช่เพราะขบขัน หากแต่เป็นยิ้มของคนที่กำลังคิดว่าบางเรื่องมัน เกินความบังเอิญ ไปหน่อยแล้ว </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"> ภายใต้ไฟถนนที่ริบหรี่ เงาของ ใครบางคน ยังคงอยู่ที่เดิม ไม่เคลื่อนไหว ไม่พูด ไม่แม้แต่จะจาม
ชายหนุ่มไม่ได้เดินเข้าไปหา... ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด ออกมา
เขาแค่สูบบุหรี่ต่อไป ปล่อยให้เวลาไหลเชื่องช้าเหมือนควัน บางทีเขาแค่อยากรู้ ว่าคนที่เฝ้ามองเขามาตลอด... จะอยู่ได้นานแค่ไหน ก่อนจะต้อง เผยตัว ออกมาเอง
โอเค... ชายหนุ่มประเมินผิดไป หลังจากสูบหมดมวนที่สอง เขาก็หันกลับไปทางเงามืด เหลือบตามองคนที่ซ่อนอยู่ ด้วยความอดทนที่เริ่มหดหาย </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"> </font><b style="color: rgb(92, 150, 171); font-size: medium;">“</b><font size="3"><b><font color="#5c96ab">ออกมาเถอะ คิดว่าฉันไม่รู้สึกตัวหรอ?"</font></b>
น้ำเสียงของเขานิ่งสงบ แต่เย็นชา
เงานั้นขยับเล็กน้อย ก่อนร่างของชายหนุ่มในเสื้อฮู้ดสีหม่นจะก้าวออกมาช้าๆ
โนอาห์ — เด็กหนุ่มที่มีรอยยิ้มประหม่าเป็นเครื่องแบบ และมีสายตาที่มักจะไม่กล้าสบตาใคร ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ราวกับนักเรียนที่ถูกจับได้ว่าโกงข้อสอบ </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><font color="#5b8566"><b>"...ฉันไม่ได้แอบ"</b> </font>โนอาห์พึมพำ <b><font color="#5b8566">“แค่อยู่ใกล้เฉยๆ เผื่อ... นายเมาแล้วเดินข้ามถนนโดยไม่ดูรถ" </font></b></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b><font size="3"><br></font></b></div><div class="rtxt" style="text-align: left;">
<font size="3"><b><font color="#5c96ab">"ตั้งแต่เกรดหก นายก็อยู่'ใกล้ๆ'ฉันตลอดเลยสินะ”</font></b>
ดาชิพ่นลมหายใจ รอยยิ้มของเขาเย็นกว่าสายลมค่ำคืน </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b><font size="3"><br></font></b></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><b><font color="#5b8566">"มันก็แค่... เราเรียนที่เดียวกันบ่อยก็แค่นั้น โรงเรียนดีๆ มีอยู่ไม่กี่แห่ง—"</font></b> </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b><font size="3"><br></font></b></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b style="color: rgb(92, 150, 171); font-size: medium;">“</b><font size="3"><font color="#5c96ab"><b>จนถึงมหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน ภาคเดียวกัน วิชาเดียวกัน ?”</b> </font>ดาชิก้าวเข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าว <font color="#5c96ab"><b>“ถ้าจะให้เชื่อว่านี่คือเรื่องบังเอิญ... นายควรฝึกแถให้เนียนกว่านี้”</b> </font></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3">โนอาห์เบือนหน้าหนีเล็กน้อย กัดริมฝีปากอย่างกังวลใจ</font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3" color="#5b8566"><b>“นายไม่เข้าใจหรอก... มันอธิบายไม่ง่าย...”</b> </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><font color="#5c96ab"> </font></font><b style="color: rgb(92, 150, 171); font-size: medium;">“</b><font size="3"><font color="#5c96ab"><b>ถ้าอย่างนั้นก็พูดยากๆ มาเลยสิ”</b></font>
เสียงของดาชิไม่ได้เพิ่มระดับขึ้นแม้แต่น้อย แต่มันกดแรงลงบนอากาศจนรู้สึกเหมือนเวลาหยุดหมุน
แต่ก่อนที่โนอาห์จะได้เอ่ยคำใด ควันสีดำคล้ำสายหนึ่งก็พุ่งออกมาจากตรอกข้างคลับ ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องโกลาหลจากด้านใน
เพียงชั่ววินาที... </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3">ประตูคลับเปิดผางออก เสียงระเบิดเบาๆ ดังขึ้นพร้อมกับเปลวเพลิงที่พวยพุ่งจากห้องโถง ผู้คนวิ่งหนีออกมาราวกับประตูนรกที่เปิดออก </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"> <b><font color="#5b8566">"เชี่ยไรเนี่ย—" </font></b>โนอาห์ตะโกน แต่เสียงเขาขาดหายเมื่อดาชิหันไปมองสิ่งที่กำลังวิ่งออกจากกลุ่มควัน </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3">เงาร่างของมันสูงใหญ่... ลำตัวผอมโกรก ร่างสีดำสนิทจนดูดแสงรอบข้าง ดวงตาแดงก่ำสว่างวาบราวถ่านลุก
มันไม่มีปีก แต่กลับพุ่งผ่านกลางอากาศได้อย่างอิสระ
ทุกย่างก้าวที่มันแตะพื้นถนน — เหล็กเกือกม้าทิ้งร่องรอยเพลิงไว้เบื้องหลัง
ไนท์แมร์... ดาชิผงะถอยเพียงครึ่งก้าว ดวงตาเขาหรี่ลงอย่างระแวดระวังโนอาห์พลันยืนขวางหน้าเขาทันทีโดยไม่คิด</font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><b><font color="#5c96ab">"หลบไป—!"</font></b> ดาชิกำลังจะก้าวแซงหน้าออกไป แต่มือของโนอาห์กลับยันอกเขาไว้แน่น ราวกับพยายามปกป้อง<font color="#5b8566">
<b>"ไม่! อย่าเข้าไปใกล้มันนะ!"</b></font>
เสียงของโนอาห์เปลี่ยนไป — ร้อนรน หนักแน่น และเด็ดขาดกว่าที่เขาเคยได้ยิน
แต่ไนท์แมร์ไม่รอใคร มันส่งเสียงร้องต่ำๆ เหมือนฝันร้ายของปีศาจก่อนพุ่งพรวดเข้าใส่รถที่จอดอยู่ริมถนน...พร้อมทั้งเหวี่ยงหัวลงกระแทกกระจกจนแตกละเอียด เปลวไฟลุกท่วมโดยไม่มีเชื้อเพลิง </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b><font size="3"><br></font></b></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b style="font-size: medium;"><font color="#5c96ab">“</font></b><font size="3"><b><font color="#5c96ab">นายรู้อะไรจริงๆด้วย”</font></b> ดาชิพูดพลางจ้องโนอาห์
<b><font color="#5b8566">"ฉันบอกแล้ว... เรื่องพวกนี้ มันซับซ้อนกว่าที่นายคิด" </font></b>โนอาห์กระชับมือแน่น — แววตาไม่ใช่เด็กขี้อายอีกต่อไป
เปลวไฟลามจากคลับสู่ตัวอาคารใกล้เคียง เสียงไซเรนเริ่มได้ยินแว่วมาไกลๆ
และในเสี้ยววินาทีที่ไนท์แมร์แหงนหน้าขึ้น เงาของมันสะท้อนในตาของดาชิ
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสัตว์ร้าย — รอยยิ้มของผู้ที่ได้กลิ่น โลหิตของเทพ </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><b><font color="#5b8566">"วิ่ง!"</font></b>
โนอาห์คว้าแขนคนข้างกาย ก่อนจะออกวิ่งสุดแรงไปตามตรอกซอยเล็กๆ ที่แทรกอยู่ระหว่างตึกสองฝั่ง
ไนท์แมร์คำรามจากเบื้องหลัง เปลวเพลิงแผ่รัศมีลุกลามตามมาอย่างรวดเร็ว พื้นคอนกรีตใต้เท้าเปลี่ยนเป็นร้อนจัด ดาชิรู้สึกถึงไอความตายจากด้านหลังราวกับมันหายใจรดต้นคอ<font color="#5b8566">
<b>"ทางขวา!"</b></font> โนอาห์ตะโกน หมุนตัวพาพวกเขาเข้าไปในตรอกที่เล็กเกินกว่าม้าตัวโตจะเข้าได้สะดวก
เสียงกีบม้าขูดกับผนังปูนดังสนั่น เศษปูนหล่นกระแทกลงมาจากข้างบน
ดาชิพ่นลมหายใจหอบ รู้สึกถึงรอยไหม้ที่ชายแขนเสื้อ เขาเลี้ยวเข้ามาทันหวุดหวิด </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b style="font-size: medium;"><font color="#5c96ab">“</font></b><font size="3"><b><font color="#5c96ab">ไอ้ม้าเวรนี่ทำไมตามเราไม่เลิกเลยนะ...”</font></b>
เขาคำราม ขณะลูบแขนเสื้อที่แหว่งไปจากเปลวไฟ
โนอาห์ชะงักไปเล็กน้อย เหงื่อไหลเป็นทาง แต่ใบหน้ากลับซีดอย่างประหลาด </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b><font size="3"><br></font></b></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b><font size="3" color="#5b8566">"มันมาเพราะกลิ่นของนาย... กลิ่นของสายเลือดที่มันเกลียดที่สุด..."</font></b></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3">
ดาชิหันขวับมามอง<font color="#5c96ab"><b>"เลือดกลุ๊ป เอบี เนกาทีฟ?"</b></font></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b><font size="3" color="#5b8566"><br></font></b></div><div class="rtxt" style="text-align: left;">
<font size="3"><b><font color="#5b8566">"...สายเลือดเทพ"</font></b>
เงียบ เหมือนคำคำนั้นทำให้โลกหยุดหายใจ</font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b style="font-size: medium;"><font color="#5c96ab">“</font></b><font size="3"><b><font color="#5c96ab">พูดบ้าอะไรของนาย...”</font></b>
แต่ก่อนที่เขาจะพูดต่อ โนอาห์ก็ยกมือขึ้น — แล้วกระชากกางเกงของตนออก
ทันใดนั้น ดาชิเห็นบางอย่าง... </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3">ขาท่อนล่างของโนอาห์ไม่ใช่มนุษย์
มันปกคลุมด้วยขนละเอียดสีสนิม กีบเท้าแข็งดำวาววับ<font color="#5b8566">
<b>"ฉัน... เป็นแซเทอร์"</b></font>
โนอาห์สารภาพ พลางหลบสายตา
<font color="#5b8566"><b>"เผ่าพันธุ์ที่คอยดูแล... พวกนาย"</b> </font></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"> </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><b><font color="#5c96ab">"พวก...ฉัน?"</font></b> ดาชิถามช้าๆ </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"> </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><b><font color="#5b8566">"ลูกของเทพ..."</font></b> โนอาห์พูดเบาๆ
<b><font color="#5b8566">"หรือเดมิก็อด อย่างที่นายเป็น"</font></b>
ยังไม่ทันให้ดาชิได้ทันตั้งคำถาม เสียงผนังฝั่งซ้ายก็แตกกระจาย — ไนท์แมร์พุ่งเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้มันใช้กีบฟาดทลายทางตัน </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"> <b><font color="#5b8566">"ไม่มีเวลาแล้ว วิ่งไปให้เร็วกว่านี้!"</font></b> </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"> </font><b style="font-size: medium;"><font color="#5c96ab">“</font></b><font size="3"><b><font color="#5c96ab">ไม่มีทาง นายคิดเหรอว่าคนกับแพะจะวิ่งเร็วกว่าม้า?!”</font></b> </font><span style="font-size: medium;">ดาชิหันไปสบตาเขา — แต่นั่นแหละคือจุดที่ทุกอย่าง พลิก </span></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3">เสียงระเบิดเบาๆ ดังจากเบื้องหลังไนท์แมร์
ถังดับเพลิงในรถฉุกเฉินที่จอดทิ้งไว้ข้างทางลุกขึ้นกระแทก มวลควันสีขาวพุ่งเข้าตาอสูรม้าโดยบังเอิญ ทำให้มันชะงักไปในจังหวะสำคัญ
สปอตไลท์จากป้ายโฆษณานีออนด้านบนตกลงมากระแทกลงตรงหน้าอสูรพอดี ทำให้มันต้องถอยหลังหลบชั่วขณะ ทั้งสองคนรีบฉวยจังหวะวิ่งทะลุช่องทางที่เปิดใหม่จากแรงระเบิด ข้ามเศษกระจก ข้ามเศษป้าย แล้วหายเข้าไปในความมืดที่ปลอดเปลวเพลิง —
ทิ้งไนท์แมร์ไว้เบื้องหลัง ท่ามกลางเสียงหวีดของ ไซเรนและเพลิงที่ยังไม่สิ้น.... </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><br></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><b><font color="#5b8566">"นั่นมัน... โคตรฟลุค”</font></b> โนอาห์ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นหอบจนตัวโยนหลังหลุดพ้นจากอสูรกาย </font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><font size="3"><b><br></b></font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><b style="font-size: medium;"><font color="#5c96ab">“</font></b><font size="3"><b><font color="#5c96ab">ก็ปกตินะ...”</font></b> ดาชิหอบหนักไม่ต่างกัน หลังพิงไปกับกำแพง เสียงหัวเราะดังในลำคอเบาๆ</font></div><div class="rtxt" style="text-align: left;"><br></div><div class="rtxt">------------------------------------------------------------------------------</div><div class="rtxt"><b>รางวัลสมาชิกใหม่ที่ถูกเชิญชวน:</b> <br> ทันทีที่ลงโรลเพลย์แรกได้รับ +500 EXP <br>
และ เงินเริ่มต้นจากพ่อแม่ +1,000 ดอลล่าร์ <br>
และถุงเงินจากพ่อแม่เทพเจ้า +25 ดรักม่า</div><b><b>
</b></b></div><b><b>
</b></b></div><b><b>
</b></b></center><b><b>
</b></b>
หน้า:
[1]