Im Harin | อิม ฮาริน - ประวัติคนที่ผ่านแล้ว - Percy Jackson and the Olympians Thailand

ImHarin โพสต์ 3 วันที่แล้ว

Im Harin | อิม ฮาริน

ImHarin โพสต์ 3 วันที่แล้ว

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ImHarin เมื่อ 2025-7-10 15:29 

<meta charset="UTF-8">
<title>กรอบโรลเพลย์</title>
<style>
body {
 background-color: #000; /* พื้นหลังดำ */
 font-family: 'Tahoma', sans-serif;
 padding: 20px;
}

.rp-box {
 border: 3px solid #f5e79e; /* กรอบสีเหลืองนวล */
 background-color: #111; /* พื้นหลังด้านในกรอบ */
 color: #ffa34d; /* ตัวอักษรสีส้ม */
 padding: 20px;
 border-radius: 12px;
 max-width: 700px;
 margin: auto;
 box-shadow: 0 0 15px rgba(245, 231, 158, 0.3);
}

.rp-box h2 {
 margin-top: 0;
 color: #ffd580; /* สีหัวข้ออ่อนลง */
 text-align: center;
}

.rp-box p {
 line-height: 1.7;
 font-size: 1.1em;
}
</style>

<div class="rp-box">
<h2>ประวัติตัวละคร</h2><div> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/1000063970.md.jpg" width="500" _height="375" border="0"></div><div style="text-align: center;"> </div><div> </div>
      ในโลกใบนี้ ซึ่งหมุนวนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ผู้คนที่เดินผ่านกันไป ผ่านกันมา โดยแทบไม่ได้มองดูลึกเข้าไปภายในดวงตา ของ ใครเลยสักคน ในโลกใบนี้ มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ซ่อนตัว อยู่ในมุมที่เงียบงัน ของ ความธรรมดา มุมที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยๆ กับ สายลมอ่อนๆ ที่พัดผ่านบริเวณต้นไม้ใหญ่ภายในสวนหลังคฤหาสน์ เธอมีชื่อว่า อิม ฮาริน เด็กหญิงที่ใครต่อใครอาจคิดว่าไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด เธอก็เป็นเพียงแค่เด็กหญิง เด็กหญิงแสนธรรมดา เชย ๆ เงียบ ๆ คนหนึ่ง ที่เหมือนจะไม่มีแสงใดส่องผ่านตัวเธอ แต่แท้จริงแล้ว หากได้มองให้ลึกลงไปจากเปลือกนอกอันเรียบเฉยนั้น ใครเลยจะรู้ว่าเด็กคนนี้คือเป็ดน้อยนักล้างแค้น ที่คลี่ปีกแห่งความยุติธรรมไว้แนบอก รอวันได้โบยบินบนท้องฟ้ากว้างไกลของโชคชะตา ... <img src="static/image/hrline/25.gif" border="0" alt=""> <div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">       เธอเกิดและเติบโตในคฤหาสน์สกุลอิมอันโอ่อ่าหรูหรา ณ กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้ ภายใต้การดูแลของคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว อิม โดฮยอน ชายหนุ่มที่อาจไม่เก่งเรื่องหวานคำ แต่ในดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความรักบริสุทธิ์ที่ทอแสงให้กับลูกสาวเพียงคนเดียวเสมอมา เขาเรียกเธอว่า ลิตเติ้ลฮาริน ตั้งแต่วันที่เธอยังไม่รู้จักโลกว่าใหญ่แค่ไหน เด็กหญิงเติบโตมาในโลกใบเล็กที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาเป็ดสีทอง การ์ตูนช่องเดียวซ้ำ ๆ และสวนสาธารณะที่มีเป็ดจริง ๆ ว่ายวนอยู่ในบึง</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">      ในวัยเพียงสามขวบ ฮารินก็เริ่มเผยแววความเป็นนักสังเกตการณ์ตัวน้อย ด้วยความช่างซัก ช่างถาม และชอบเดินตามเป็ดในสวนอย่างไม่ลดละ เธอจ้องตาเป็ดแล้วพูดกับพ่อว่า “ป๊า เป็ดเหมือนหนูเลยเนอะ” ด้วยความเชื่ออันไร้เดียงสาแต่น่าประหลาดใจ เด็กหญิงชอบแยกของเล่นตาม “ความยุติธรรม” ถ้าหมีเท็ดดี้ล้มลง มันต้องได้สิทธิ์นั่งข้างหน้าก่อน เธอเชื่อในความเท่าเทียมจนถึงขั้นระบายสีเป็ดทุกตัวให้เป็นสีทอง เพื่อให้พวกมัน “เท่าเทียมกับตัวโปรดของหนู” เสมอ</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">      เมื่อฮารินเติบโตขึ้นในช่วงวัย 6 ถึง 8 ขวบ เธอกลายเป็นเด็กหญิงแสนกล้าหาญ มีหัวใจนักสู้ และมีรอยยิ้มประหลาดใจแบบเปิ่น ๆ ที่ทุกคนหลงรัก เธอเข้าโรงเรียนประถมอย่างเรียบร้อย และกลายเป็นที่รู้จักในฐานะเด็กหญิงผู้ชอบตะโกนออกไปว่า “มันไม่ยุติธรรมเลยนี่น่า!” ทุกครั้งที่มีใครบางคนโดนกลั่นแกล้ง เธอชอบแบ่งขนม ชอบเขียนไดอารี่ และตั้งโลกตุ๊กตาเป็ดของตัวเองให้เป็นสถานที่ซึ่งทุกตัวมีสิทธิ์เท่ากัน เธออาจจะยังเล็ก แต่เธอมีหัวใจที่ใหญ่โตพอจะโอบอุ้มความถูกต้องเอาไว้แนบอกเสมอ</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: center;"> <img src="static/image/hrline/25.gif" border="0" alt=""> </div><div style="text-align: center;"></div><div style="text-align: left;">     พอถึงวัย 9 ถึง 11 ปี ฮารินเริ่มมีความคิดที่ลึกซึ้ง เธอไม่เพียงมองเป็ดในบึงด้วยสายตาอ่อนโยน แต่ยังบ่นกับตัวเองว่า “มันก็มีวิธีของมันนะ” เธอเขียนบทละครเรื่อง ศาลแห่งเด็กน้อย ขึ้นเอง และแสดงให้พ่อกับคนในบ้านดูด้วยแววตาเปล่งประกาย เธอชอบฟังเสียงดนตรีเบา ๆ ในยามเช้า เสียงพวกนั้นปลุกความสงบในใจ และทำให้เธอรู้สึกเหมือนโลกยังมีที่สำหรับคนที่รักความยุติธรรมอย่างเธอ</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">      และแล้ว...เมื่อเธอก้าวเข้าสู่วัย 12 ปี โลกใบนี้ก็เริ่มแสดงด้านที่ต่างออกไป เธอเริ่มเห็น "บางสิ่งบางอย่าง" ที่คนอื่นมองไม่เห็นอสุรกายสีดำเงียบที่คอยจ้องมองเธอระหว่างทางไปโรงเรียน และตามหลอกหลอนในยามค่ำคืน แต่ฮารินไม่หวาดกลัว เธอสงบนิ่ง เหมือนเป็ดที่ลอยบนผืนน้ำ แม้จะมีคลื่นลมข้างใต้ เธอยังวาดภาพเป็ดตัวน้อย ๆ ยังจินตนาการถึงดินแดนอันไกลโพ้น และยังเขียนจดหมายถึง “ใครสักคน” ในที่ที่เธอไม่รู้ว่ามีจริงหรือเปล่า จดหมายที่ไม่เคยถูกส่งออกไป แต่กลับเก็บไว้อย่างทะนุถนอมราวกับสิ่งล้ำค่า</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">      ในช่วงอายุ 13 ถึง 14 ปี เด็กหญิงคนนี้กลายเป็นหญิงสาวน้อยที่เปี่ยมด้วยความเข้าใจโลก เธอมีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คนที่มักร่วมเล่น ร่วมคิด และร่วมฝันไปกับเธอ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ เธอกลายเป็นคนที่เงียบขรึมขึ้นเล็กน้อย ราวกับรู้ว่าบางสิ่งในโลกใบนี้กำลังพังทลายลงโดยไร้เสียง เธอเรียนรู้ได้ดีในโรงเรียน แม้ใจจะไม่ค่อยอยู่กับบทเรียนเท่าไร เพราะจิตใจของเธอยังคงล่องลอยอยู่กับเรื่องเล่าที่ไม่ได้รับการอธิบาย จากโลกที่ไม่มีใครเชื่อว่า “มีจริง” นอกจากเธอเอง</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"> <img src="static/image/hrline/25.gif" border="0" alt=""> </div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">      และแล้ว...ก็ถึงวันที่เธอมีอายุครบ 15 ปีบริบูรณ์ วันที่อสุรกายไม่เพียงแค่จ้องมองอีกต่อไป แต่มันเริ่ม “ตามล่า” อย่างเอาเป็นเอาตาย วันที่เธอจำต้องหลบหนีเพื่อปกป้องชีวิตของพ่อผู้เป็นทุกสิ่งในโลกของเธอ เธอวิ่งด้วยหัวใจที่สั่นระรัว แต่สายตาแน่วแน่เหมือนนักรบ เธอแบกกระเป๋าใบหนึ่งที่บรรจุเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุด กับของสำคัญบางอย่างที่รวมถึงจดหมายถึงพ่อฉบับหนึ่ง กับ ของสำคัญบางอย่างที่รวมถึงจดหมายถึงพ่อฉบับหนึ่ง ฉบับที่เขียนไว้ด้วยหัวใจ และวางไว้ในกล่องจดหมายหน้าบ้านเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนออกเดินทาง</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">      เธอวิ่งมาชนกับชายรูปร่างประหลาด ผู้มีขาแพะและกลิ่นหญ้าอ่อน เขาแนะนำตัวว่าเป็นแซเทอร์ และรู้ทันทีว่าเด็กหญิงตรงหน้าไม่ใช่ “ธรรมดา” เช่นที่ใคร ๆ เข้าใจ เขาเอ่ยคำพูดบางอย่างที่เปลี่ยนเส้นทางชีวิตของเธอไปตลอดกาล เขาบอกเธอว่า เธอคือผู้ที่ต้องไปยัง “ค่ายฮาล์ฟบลัด” ดินแดนที่อยู่ห่างไกล แต่ปลอดภัยจากเงามืด</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">      ก่อนจาก เธอขอกลับไปยังคฤหาสน์อิมอีกครั้ง เธอยืนอยู่หน้าบ้าน หย่อนจดหมายฉบับเล็ก ๆ ลงในกล่องจดหมาย แล้วมองขึ้นไปยังหน้าต่างห้องนอนเก่าอย่างแสนอาลัย น้ำตาคลอเบ้า แต่มือที่ถือกระเป๋ากลับมั่นคง เธอกระซิบเบา ๆ ว่า “หนูจะกลับมาแน่นอน ป๊า...” แล้วก้าวขึ้นรถยนต์ที่จอดรอเธออยู่</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: center;"> <img src="static/image/hrline/25.gif" border="0" alt=""> </div><div style="text-align: left;">       เสียงเครื่องยนต์ค่อย ๆ ห่างออกจากคฤหาสน์ตระกูลอิม พร้อมกับหัวใจของเป็ดน้อยนักล้างแค้น ที่เริ่มต้นการเดินทางไกลที่สุดในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;"> </div>
</div>

<div align="center">
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Iewisp9KYRw?autoplay=1" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen=""></iframe></div>

หน้า: [1]

Percy Jackson and the Olympians Thailand's Archiver

Im Harin | อิม ฮาริน